ก็เลยกินอร่อยปาก แต่ลำบากท้อง

รสชาดจึงสำคัญมากกว่าประโยชน์ จนโรคกระเพาะถามหามากต่อมาก

แถมกินเข้าไปเพลิน จนต้องกระเสือกกระสนหาทางรีดไขมัน พึ่งหมอพึ่งยาลดความอ้วน

การกินเลยกลายเป็นค่านิยม โดยมีร้านอาหารตั้งแต่ระดับยองยองเหลาไปถึงสวนอาหารภัตตาคารริมน้ำคอยรองรับให้บริการทุกขนาดกระเป๋าสตางค์

ร้านอาหารเปิดใหม่ที่ไหน ไกลเท่าไร ก็จะแห่กันไปให้ได้

แม้หลายครั้งจะต้องผิดหวังราคาคุย แต่สบายใจที่ได้มาพิสูจน์ด้วยตนเองว่าไม่อร่อยปากอย่างที่เล่าลือจริงๆ ด้วย

ไม่น้อยครั้งที่ต้องด้นดั้นไปเสาะหาความอร่อยปากเสียไกล กลับมายังไม่ถึงบ้านก็หิวอีกแล้ว ต้องแวะฝากท้องกับร้านข้าวต้มโต้รุ่งข้างทาง ซึ่งก็อิ่มท้องไม่แพ้กัน

ก็เพราะกินอร่อยไม่ใช่กินอิ่มนี่แหละ ทำให้ชักหน้าไม่ถึงหลัง ต้องลำบากลำบนหารายได้พิเศษเพิ่ม จนแทบต้องเสียสุขภาพจิตสุขภาพกาย ของตนเองและของคนรอบข้าง

ค่านิยมการกินยังส่งผลกระทบไปถึงด้านต่างๆ ของชีวิต ทั้งปัจเจกสังคม

ในเมื่อกินแค่อร่อยลิ้น วัตถุดิบที่ใช้นำมาเตรียมอาหารส่วนหนึ่งต้องเสียไปโดยไร้ประโยชน์

ในขณะที่หลายคน เพื่อจะกินแค่ให้อิ่มท้อง ยังหาไม่ได้

หลายคนมีกินจนเหลือเฟือ ขณะที่อีกหลายคนกินมื้ออดมื้อ

เด็กในครอบครัวที่มีอันจะกินต้องขอร้อง “แม่ฮะ หนูขอไม่กินอีกได้ไหม?” ในขณะที่เด็กในครอบครัวอื่นๆ ต้องร้องขอ “แม่ฮะ ขอกินอีกนิดได้ไหม?”

เมื่อกินเพื่ออร่อยปาก ก็กินแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ในขณะที่คนกินเพื่ออิ่มท้องต้องคุ้ยเขี่ยขยะหาเศษอาหารยาท้องไปวันๆ

เทศการมหาพรต น่าจะเป็นช่วงเวลามาคืนความสมพงษ์ให้แก่ปากแล้ท้อง อย่างที่พระท่านได้ทรงกำหนดไว้เมื่อสร้างมนุษย์ และสรรพสิ่งสรรพสัตว์ในโลกใบนี้

การจำศีลอดอาหารที่พระศาสนจักรกำหนดให้ทำในเทศกาลนี้ คงจะมีจุดหมายนี้รวมอยู่ด้วย กล่าวคือ มาสร้างค่านิยมการกินให้ถูกต้องเสียใหม่

นอกจากจะส่งผลดีให้ทั้งในแง่ปัจเจกและแง่สังคมแล้ว

ปัญหา “สุขปาก วิบากท้อง” ก็คงจะลดลงเป็นแน่แท้.