ผมรู้จัก “คำฝอย” ก็ตอนที่เพื่อนแนะให้ลอง

ใช้ชงดื่มลดไขมันในเส้นเลือด ทำให้เลือดลมดี แถมลดความอ้วนได้ผลชะงัด

ไม่แนะนำอย่างเดียวเพื่อนบอกให้ดูหุ่นเป็นใบประกันคุณภาพเสร็จสรรพ

ผมต้องยกเพื่อนคนนี้ให้เป็นอาจารย์ เพราะแกรู้เรื่องการโภชนาการโดยไม่ต้องเรียนรู้

สามารถบอกได้ละเอียดว่าอาหารชนิดไหนมีอะไรดี อะไรต้องระวัง อะไรควรเลือก

จนคุยกับแกทีไร ให้รู้สึกทานอาหารอร่อยน้อยลงไปทุกที

เลยทำให้เข้าใจว่า ทำไมหลายคนไม่ยอมไปรับการตรวจสุขภาพ ก็เพราะตรวจเสร็จต้องอดนั่น งดนี่ กินยาหาหมอเป็นระยะ อย่างไรอย่างนั้น...

คล้ายจะถือคติว่า ยอมเป็นโรคอย่างมีสุข ดีกว่าไร้โรคอย่างทุกข์ยาก

แล้วก็ลงเอยเป็นปรัชญาชีวิต “กินกินเข้าไปเถอะ ตราบใดที่ยังกินได้ ต่อไปจะกินไม่ได้แล้วค่อยอด”

อาหารเป็นปัจจัยพื้นฐานของทุกสิ่งที่มีชีวิต หรือจะพูดแบบชาวบ้านพูด กินเพื่อให้อยู่รอด

สัตว์ต่างๆ กินเพื่ออยู่ อิ่มแล้วก็เลิกกิน และไม่สนใจจนกว่าจะหิวอีกครั้ง

แต่คนไม่ใช่เช่นนั้น หลายคนกลับชอบอยู่เพื่อกิน อิ่มแล้วยังกินได้เรื่อยๆ จนไม่มีโอกาสรู้สึกหิว

ปากกับท้องที่เคยสมพงษ์กัน ต้องมาขัดแย้งกันโดยปริยาย

กินเน้นอร่อยปาก มากกว่าสบายท้อง