ควันหลงวันความรัก

ยังไม่ทันจะเข้าเดือนกุมภาพันธ์ดีนัก ก็มีการพูดเรื่องความรักกันแล้ว

แล้วสัญลักษณ์ของความรัก...หัวใจ ดอกไม้บัตร...สีแดงสด ก็มีให้เห็นตามห้างสรรพสินค้าและร้านรวง จนลายตา

มีให้เลือกซื้อหาทุกระดับราคา แล้วแต่จะรักมากรักน้อย

แต่ความรักแท้นั้นเหมือนผี มีคนพูดกล่าวขวัญกันมาก แต่มีน้อยคนที่เคยเห็นจริงๆ

มีแต่พูดกันว่า รักแท้คืออะไร แถมพรรณนาเปรียบเปรยเสียหยาดเยิ้ม ชวนให้ถวิลหา แต่ในความเป็นจริงต้องผิดหวัง ขมขื่น เจ็บปวด จนขนาดเสียผู้เสียคนมามากต่อมาก

กี่คนที่ต้องปวดร้าว ก็เพราะ “รักคุณนะ”

บางคนต้องเสียอนาคต ก็เพราะ “รักเธอเท่าชีวิต”

อีกบางคนต้องขมขื่นจนต้องขยาดคำว่า “รัก” ก็เพราะ “รักคุณคนเดียว”

บ้างต้องเสียเนื้อเสียตัว ก็เพราะ “รักคุณจริงๆ”

ไม่น้อยคนหมดอาลัยตายอยาก ดับชีวิตไป ก็เพราะ “รักคุณอย่างไม่เปลี่ยนแปลง”

จริงๆ แล้วความรักนั้นยิ่งใหญ่กว่าคำพูด จะพูดแค่ไหนก็ไม่สามารถบรรยายความรักครบถ้วนทุกแง่ทุกมุมได้

เพราะความรักคือชีวิต จึงต้องสื่อออกมาทั้งชีวิต หน้าตา รอยยิ้ม สายตา ท่าที การสัมผัส ความใกล้ชิด...

บ่อยครั้งเสียอีก ความรักเรียกร้องความเงียบ เพื่อจะได้สื่อตัวเองออกมาตรงไปถึงใจ

เลยทำให้หลายคนที่ใช้แค่หูรับรู้คำพูดเกี่ยวกับความรัก และไม่รู้จักใช้ใจ ก็มักจะถูกหลอกเพราะวาจาแท้ ๆ

และหากรักจริงและรักมาก ผู้ที่ถูกรักจะรับรู้ได้เอง โดยไม่ต้องเฝ้าพูดตอกย้ำ

บ่อยครั้ง การที่ต้องพูดตอกย้ำก็เป็นเพราะคนรักยังไม่แน่ใจในความรักที่มี...จึงไม่ใช่พูดเพื่อสร้างความตระหนักใจให้อีกฝ่ายหนึ่งแต่เพื่อความมั่นใจของตนเองต่างหาก

ที่แย่ไปกว่านั้น ในเมื่อความรักไม่มีหรือจืดจางลงไป จึงต้องหาคำพูดมาปกปิดซุกซ่อนความจริง เมื่อนั้นสิ่งที่พูดออกมาแต่ละประโยคแต่ละคำเป็นแค่การโกหกปลิ้นปล้อนหลอกลวงนั่นเอง

เคยพูดกัน ความรักทำให้คนตาบอด แต่จริงๆ แล้ว ความรักทำให้สายตายาวต่างหาก เพราะยิ่งห่างเหินห่างไกลกันไปเท่าไรก็ยิ่งเห็นข้อบกพร่อง

ใจที่หมดรัก มักหาเหตุผลเพื่อเลิกรัก และจะหาข้อแก้ตัวได้ง่ายมากมายก่ายกอง

ก่อนนี้ดูอะไรก็งามไปหมด เดี๋ยวนี้ขัดหูขัดตา พาให้รำคาญอย่างบอกไม่ถูก

ก่อนนี้ข้อบกพร่องก็มองดูน่ารัก เก๋ไปอีกแบบ เดี๋ยวนี้แม้ข้อดีก็กลายเป็นข้อพร่องเหลือทน

ก่อนนี้น้ำข้าวยังอร่อยกินได้กินดี แต่เดี๋ยวนี้หูฉลามก็ให้พะอืดพะอมอยากจะอาเจียน

ก่อนนี้ช้าเท่าไหร่ก็รอได้ไม่เคยบ่น แต่เดี๋ยวนี้ตรงเวลาก็ยังน่ารำคาญ

ก่อนนี้แทบจะไม่ยอมให้ทำอะไร ทุกอย่างประเคนให้โดยไม่ต้องบอก แต่เดี๋ยวนี้นิดหน่อยก็ต่อว่าไม่มีมือมีเท้าหรือไง

ความรักนั้นเหมือนมิตรภาพ เริ่มต้นง่าย แต่ยากที่จะรักษา

ทะนุถนอมประคับประคองให้ตลอดรอดฝั่ง

คนเลยเลือกจะรักแค่ตอนเริ่ม ในขณะที่ความรู้สึกคุกรุ่น แต่พอเย็นลงก็เลิกรากันไป

ทั้งๆ ที่มันสวนทางกับธรรมชาติของความรักแท้ที่เริ่มแล้วไม่มีวันจบ

วันแห่งความรักคงต้องพูดเกี่ยวกับความรักให้น้อยลง ตราบใดที่ยังไม่รักแท้

เพราะความรักนั้นสูงส่งเกินกว่าที่จะเอามาพูดกันเล่นๆ ประสาหัวเบาให้มัวหมอง

ปล่อยให้ความรักแท้พูดออกมาเอง จะซึ้งกว่าเป็นไหนๆ.