ฝันที่เกินจริง

ผมเป็นคนชอบการ์ตูนมาแต่ไหนแต่ไร จนใครหลายคนทายทักว่า โตป่านนี้แล้วยังชอบการ์ตูน บางคนมองผมด้วยสายตาฉงนระคนสงสัย อีกบางคนไม่ยอมเชื่อ จนต้องถามซ้ำแล้วซ้ำอีก

ก็ผมชอบของผมนี่นา แต่ใช่ว่าจะชอบแบบพร่ำเพรื่อ

อย่างการ์ตูนวันอาทิตย์ของหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์ วันที่ 9 มกราคม ที่ผ่านมาเป็นต้น

Andy Capp กำลังยืนมองรถเก๋งคันหนึ่งที่ผ่านไปถอนหายใจยาว แล้วพูดเปรยขึ้นมาด้วยความอิจฉาว่า “เจ้าของไม่มีอะไรต้องกังวลเลยนะ มีรถหรูขับมีเงินเต็มกระเป๋า แถมเป็นอิสระจะไปไหนมาไหนได้ดังนก...”

ภรรยาก็โต้ว่า “คุณน่าจะตัดสินใจให้มันเด็ดขาดสักที ก็วันก่อนคุณยืนยันว่า คุณไม่ชอบเป็นโสดนี่น่า...”

“ใช่” เขาพูด “ฉันไม่ยอมเป็นโสดแน่ เพียงแต่...อยากดำเนินชีวิตเหมือนคนโสดต่างหาก

การ์ตูนประเภทนี้ต่างหากที่ผมชอบ เพราะมันสะท้อนแง่มองชีวิตได้แยบคาย และประทุความคิดอ่าน

ปัญหาหลายอย่างที่สังคมทุกวันนี้กำลังเผชิญอยู่เกิดจากคำพูดของ Andy Capp นี่แหละ

คนที่แต่งงาน มีพันธะและความรับผิดชอบแล้ว แต่ยังอยากจะมีชีวิตเหมือนคนโสด...เที่ยวทอดสะพานให้คนนั้นที คนโน้นทีพร้อมบ่งบอกเป็นนัยว่า ยังอิสระ ไม่มีห่วงแขวนคอ

บ้านเล็กบ้านน้อยก็ตามมา จนแบ่งเวลาให้ไม่ถูก พอเรื่องแดงขึ้นมา ถ้าไม่บ้านแตกสาแหรกขาด ก็ต้องมีคนทำใจด้วยความขมขื่นและฟกซ้ำ

บางคนยังไม่แต่งงาน แต่ก็อยากจะดำเนินชีวิตร่วมโรงร่วมหอเหมือนแต่งกันแล้ว...เอาแต่สนุกกับรสเพศ โดยไม่อยากรับผิดชอบพอเกิดความผิดพลาด ก็ร่วมกันขจัดความรับผิดชอบไปอย่างไม่คิดเสียดาย หรือเห็นคุณค่าชีวิตน้อยๆ

บางคนยังเรียนไม่จบ แต่ก็อยากจะทำตัวเหมือนกับว่าจบการศึกษาแล้ว...บ้างเลิกเรียนแล้วก็ควงกันไปเที่ยวห้าง ดูหนัง บ้างก็ควรกันเที่ยวเตร่แทนไปเรียน บ้างทำตัวสั่นเส้นจนคนที่แต่งงานมีเหย้ามีเรือนเห็นแล้วยังต้องเบือนหน้าหนีด้วยความละอายแทน

บางคนฐานะยากจน แต่ก็อยากมีชีวิตแบบคนมั่งมี...ทำเงินได้เท่าไรก็เอามาทุ่มใช้ทุ่มจ่ายแบ่งรัศมี จนชักหน้าไม่ถึงหลังก็ยังไม่ยอมเข็ด พอเงินขาดมือก็ต้องรีบกู้รีบยืมกลัวจะเสียภาพพจน์ถึงวันเงินเดือนเงินค่าแรงออกก็รับเงินมือขวาส่งต่อให้เจ้าหนี้ด้วยมือซ้าย บ้างก็อยากมีเงินใช้คล่องก็เที่ยวปล้นเที่ยวจี้ ลักเล็กขโมยน้อย บ้างอยากได้เงินง่ายๆ ก็พร้อมจะขายจะแลก แม้กระทั่งเนื้อตัวอย่างไม่คิดละอายใจ

บางคนขี้ริ้วขี้เหร่ แต่อยากจะมีชีวิตแบบคนหล่อคนงาม...มีเงินหน่อยก็มาทุ่มให้กับเรื่องเสริมสวย ราวกับว่าความสวยความงามซื้อหากันได้ด้วยเงินทอง เที่ยวเข้าคลินิกนี้ออกคลินิกนั้น เพื่อเสริม เพื่อต่อ เพื่อตัด เพื่อแต่ง จนแทบจะไม่เหลือชิ้นส่วนเดิมไว้ให้จดจำ ลูกหลานจะมีจะกินอย่างไร ไม่เหลียวแล

และอื่นๆ อีกมาก มากเท่าๆ กับปัญหาที่ต้องเผชิญกันอยู่นี่แหละ

คราวนี้คงเห็นแล้วสิ ว่าทำไมผมถึงชอบการ์ตูนนัก.