ฝันร้ายที่เป็นจริง

ทุกวันนี้มีข่าวเด็กถูกกระทำย่ำยีโดยคนใกล้ชิดอยู่บ่อยครั้ง

ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าอ่านน่าติดตาม ทว่าเป็นน่าสงสาร น่าเป็นห่วง น่าวิตก น่ากังวล

มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ไร้จิตสำนึก หาทางออกกับเด็กๆ ที่ไร้เดียงสา

แล้วหาความสุขความสนุกกับความทุกข์ทรมานของเด็ก อย่างไร้ความอาย อย่างไร้จิตใจ

ทั้งๆ ที่เพียงแค่ความเป็นผู้ใหญ่ ก็น่าจะให้ความรักความเอ็นดูต่อเด็ก

และยิ่งมีความเป็นพ่อเป็นน้าเป็นอา ก็น่าจะดูแลปกป้องทะนุถนอมเด็กสุดชีวิต

แต่นี่กลับใช้ความเป็นผู้ใหญ่ ใช้ความเป็นพ่อเป็นน้าเป็นอา เพื่อย่ำยี ทำลาย เด็กอย่างไร้มนุษยธรรม

ยิ่งกว่าสัญชาตญาณแห่งความเป็นสัตว์เดรัจฉานเสียอีก

มันเป็นอะไรที่ชี้บอกเหตุร้ายที่เป็นผลพวงของสังคมทุกวันนี้

มีบางอย่างของความเป็นมนุษย์กำลังจะสูญสิ้นไป

ก่อนนี้ความเกี่ยวดองในครอบครัวเป็นคุรค่าพึงยกย่องส่งเสริมเสมอ

สายเลือดเดียวกันนั้นเข้มข้น เหนียวแน่น จนยากจะจืดจาง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แม้แต่ใครบางคนในสายเลือดที่มีความเป็น “แกะดำ” ผิดเหล่าผิดกอ แต่ไม่มีการตัดขาด ตัดเยื่อใย

ตรงข้าม กลับได้รับความสนใจ ความเอาใจใส่ การประคบประหงม...ไว้ด้วยความหวงแหน และทุกวิธีการ

หากแม้นจะหมดความพากเพียร ความพยายาม และต้องปล่อยไป

แต่ยังคงยึดมั่นในสายเลือดไว้อย่างคงเส้นคงวา และเฝ้าคอยด้วยความหวัง

แม้จะขาดการไปหามาสู่ แต่ก็ติดตามขาวสารความเป็นไปไม่ได้ขาด

แม้จะขาดการติดต่อสื่อสารด้วยคำพูดคำจา แต่ใจนั้นสื่อหาไม่รู้จบ

เพียงแค่รู้ว่าตกระกำลำบาก ก็จะรีบเข้าอุ้มชู

เพียงแค่รู้ว่าถูกสายเลือดอื่นทำร้ายรังแก ก็จะรีบเข้าปกป้องร่วมต่อสู้

ใครจะไปรู้ สักวันอาจจะสำนึกผิด รู้อะไรเป็นอะไร...แล้วคงจะคืนกลับมาร่วมสายเลือดอันเข้มข้นต่อ...เหมือนเดิม

เพราะลูกก็คือลูก หลานก็คือหลาน ญาติก็คือญาติ

แต่แล้วทุกวันนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป

มีแต่เลือด แต่ไม่มีสาย มีแต่ลูก แต่ไม่มีความเป็นลูก มีแต่ญาติ แต่ไม่มีความเป็นญาติ

พ่อแม่หลายคน มีความเป็นพ่อแม่ในแง่ให้กำเนิดลูก แต่ไม่มีความเป็นพ่อเป็นแม่สำหรับลูก

พี่ป้าน้าอาหลายคน มีแค่ความเป็นดอง แต่ไม่มีความเป็นพี่เป็นป้าเป็นน้าเป็นอา

และถ้าปฏิบัติต่อลูกหลานเหมือนปฏิบัติต่อเด็กอื่นๆ ก็ยังดี

แต่นี่ถือว่าเป็นลูกเป็นหลาน เลยทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องคิดมาก

ราวกับว่าเป็นสมบัติส่วนตัว มีสิทธิจะใช้ทำอะไรก็ไม่ผิด

ในความเป็นจริงแล้ว เด็กน่าจะรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเมื่อมีพ่อแม่พี่ป้าน้าอาอยู่ข้างกาย

แต่สำหรับเด็กหลายคน กลับเป็นฝันร้าย ที่เป็นจริง ให้ต้องหวาดกลัว หวั่นวิตก...เจ็บปวดรวดร้าว

จนกระทั่งหากเลือกเกิดใหม่ได้ คงจะไม่อยากจะมีพ่อมีแม่มีพี่มีป้ามีน้ามีอา... เสียเลยจะดี

กว่า

เราท่านคงจะต้องตอบคำถามนี้ด้วยกันเสียแล้วล่ะ

“มันเกิดอะไรขึ้น สังคมจึงได้เป็นกันอย่างนี้?”

“จะต้องมีเด็กไร้เดียงสาอีกกี่คน ที่จะต้องถูกสังเวยสำหรับสิ่งที่กำลังเกิดอยู่นี้?”

“จะอยู่กันเฉยๆ แค่ติดตามอ่านข่าวเรื่องราวบัดสีที่เกิดขึ้นในแต่ละวันต่อไปอย่างนี้หรือ?”

คนดีแท้ในสังคม คงจะปล่อยเลยตามเลยไม่ได้เด็ดขาด.