เด็กน้อยตัวโต

เด็กวัย 11 และ 13 ขวบก่อคดีอุกอาจสยองขวัญ

ตั้งป้อมยิงเพื่อนนักเรียนร่วมชั้นอย่างเลือดเย็น...เจาะจงเลือกเด็กหญิงทีละคน

ไม่ต่างกับการยิงฝูงสัตว์ที่กำลังแตกตื่น...จากจุดยิงที่ได้เปรียบทุกประตู

เด็กหญิง 4 คน และครูหญิงอีกคนหนึ่งตายเป็นเหยื่อสังหารโหดโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่

ที่บาดเจ็บนับได้เป็นสิบ

สาเหตุที่อยู่เบื้องหลังการกระทำครั้งนี้ แม้แต่คนที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ยังไม่กล้าจะคิดด้วยซ้ำ

เพียงแค่ถูกเพื่อนหญิงตีตัวออกห่าง...จนทนไม่ได้

ทั้งๆ ที่เพื่อนพากันให้สติว่า เด็กผู้หญิงอื่นยังมีให้เลือกคบเลือกหากันอีกมาก

ที่จริงแล้ว ความรักความชอบวัยนี้ น่าจะเป็นแค่ความรู้สึกประดาเด็กๆ...ทำไปตามแฟชั่น เลียนแบบการกระทำของผู้ใหญ่เสียมากกว่า

ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริงจัง ขนาดถึงเป็นถึงตายกันอย่างนี้

แต่สำหรับเด็กวัย 13 คนนี้ มันไม่เป็นเช่นนั้น

แกกลับจริงจังกับเรื่องอย่างนี้ ถึงขนาดทำใจไม่ได้...

แล้วก็ลงเอยทำเหมือนผู้ใหญ่ ด้วยความคิดแบบเด็กๆ

และนี่คือสิ่งที่น่ากลัวในตัวเด็กในตัวเยาวชนแห่งยุคของเรานี้

ลอกเลียนแบบการกระทำของผู้ใหญ่ ในขณะที่ยังนึกคิดตามประสาเด็ก

พฤติกรรมที่ออกมาจึงมักจะทำลายมากกว่าสร้างสรรค์

...เที่ยวเตร่เหมือนผู้ใหญ่ แต่ยังไม่สามารถรับผิดชอบค่าใช้จ่ายด้วยตัวเอง

...ใช้จ่ายเหมือนผู้ใหญ่ แต่ยังไม่มีรายได้ ต้องแบมือขอตลอด

...คบหาแฟนเหมือนผู้ใหญ่ทำทุกอย่ง แต่ยังไม่คิดเลยไปถึงความรับผิดชอบ

...รักชอบกันเหมือนผู้ใหญ่ทำ แต่ยังไม่พ้นระดับความรู้สึก ไปถึงเหตุถึงผล

...มีเพศสัมพันธ์กันเหมือนผู้ใหญ่ แต่ยังไม่รู้ถึงศักดิ์ศรีและบทบาทอื่นๆ ของเพศมนุษย์อย่างแท้จริง

...เสพสารเสพติดทุกอย่างที่ผู้ใหญ่เสพ แต่ไม่คิดไกลไปกว่าความเพลิดเพลินเดี๋ยวนั้น เท่านั้น

...ใช้ความรุนแรงอย่างที่ผู้ใหญ่ทำ แต่ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา

หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งว่า ทำ ทุกอย่าง ที่ผู้ใหญ่ทำ แต่ไม่ได้ทำ อย่างที่ผู้ใหญ่ทำ...นั่นเอง

เด็กทุกวันนี้พัฒนาขึ้นมาก ทั้งด้านสรีระและด้านสติปัญญา

อาหารเสริมช่วยทำให้ร่างกายเติบโตเร็ว...จนเกินวัย

ร่างกายจึงเป็นผู้ใหญ่ ทั้งๆ ที่วัยวุฒิยังคงเป็นเด็ก

ในขณะที่สัญชาตญาณแห่งกายเรียกร้องไปตามธรรมชาติของมัน จิตใจกลับยังไม่พร้อม

เลยเกิดความขัดแย้งขึ้นภายใน...ค่อนข้างจะรุนแรง

จึงเกิดการสะดุดในขั้นตอนของการเติบโต ที่ส่งผลไปถึงพฤติกรรมแทบทุกอย่าง

สื่อสารมวลชนทำให้สติปัญญาของเด็กรับรู้ข้อมูลมากมาย... แม้แต่สิ่งที่วัยของเขายังไม่ควรจะรู้

ทั้งนี้และทั้งนั้น เนื่องจากทุกวันนี้แหล่งความรู้นั้นมีมากมายหลายรูปแบบ

สิ่งซึ่งสมัยก่อนต้องมีการเรียนรู้ สมัยนี้มีแต่คอยรับรู้อย่างเดียว...

การเรียนรู้คือกระบวนการของการสอน-การเรียน การให้-การรับ การฝึกฝน-การปฏิบัติ

มันจึงเป็นกระบวนการที่ค่อยเป็นค่อยไป...ตามความพร้อม ตามความเหมาะสม

เน้นทั้งความรู้ เน้นทั้งคนที่จะรู้...ควบคู่กันไป

ต่างกับการรับรู้ ที่เน้นให้ความรู้อย่างเดียว โดยไม่คำนึงถึงคนรู้...พร้อมหรือไม่พร้อม เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม

เด็กจึงต้องรับรู้หลายอย่าง โดยไม่มีการเรียนรู้

แล้วที่สุด แทนที่เรียนแล้วจึงรู้ เด็กมักจะรู้แล้วจึงค่อยเรียน...ทำก่อนแล้วค่อยมาเรียนรู้ว่าผิดหรือถูก ควรหรือไม่ควร ทำได้หรือทำไม่ได้...

บทเรียนที่ได้นั้น มักจะขมขื่น เจ็บปวดรวดร้าว สายเกินแก้ หมดอนาคต...

ก่อนนี้ ผู้ใหญ่มักจะปรารภกับเด็กบ่อยๆ ว่า “นี่ เมื่อไรจะโตสักที...”

เดี๋ยวนี้คงต้องพูดขอร้องว่า “โตช้ากว่านี้สักหน่อยได้ไหม?”...เสียแล้วแหละ.