กว่าจะรู้ซึ้ง
ตลอดหลายสิบปี มันทำงานของมันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ทำไปอย่างเงียบๆ จนผมแทบไม่ได้ให้ความสนใจเอาเลย
ทั้งๆ ที่งานที่มันทำสำคัญอย่างยิ่งยวด ขนาดเรื่องเป็นเรื่องตายก็ว่าได้
มันทำงานไม่เคยบกพร่องมาโดยตลอด
เลยไม่ได้อยู่ในสายตา หรือความนึกคิดของผมด้วยซ้ำ
มันทำงานตลอด ไม่มีวันหยุด ไม่มีพักร้อน ไม่มีเวลาหย่อนใจใดๆ
และแม้แต่เวลาที่คนอื่นหลับนอน มันยังคงก้มหน้าก้มตาทำตามหน้าที่ต่อไป
ไม่เคยบ่น ไม่เคยต่อว่า ไม่เคยเรียกร้องสักคำ
จนผมถือเป็นเรื่องธรรมดา และไม่เคยคิดจะพูดแม้ “ขอบใจ”
ที่สำคัญ มันทำเพื่อผม เพื่อผมโดยเฉพาะ
ติดตามผมไปทุกแห่ง อยู่กับผมในทุกสถานการณ์
และแม้เพื่อนฝูง ญาติพี่น้องจะไปจะมา มันคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างผม
ยิ่งกว่าเงาตามตัวเสียอีก
เพราะเงายังหายไปยามไม่มีแสงแดดหรือแสงไฟ
แต่มันอยู่กับผมตลอด ทั้งในเวลากลางวัน ทั้งในเวลากลางคืน
อย่างนั้นก็เถอะ ยามอยู่คนเดียว ผมกลับคิดถึงคนนั้นคนนี้ คิดถึงทุกคน...เว้นแต่มัน
จนกระทั่งวันนั้น วันตรวจสุขภาพประจำปี แพทย์หันมามองผมด้วยสีหน้ากังวล
“...มันเต้นไม่เป็นจังหวะ ควรจะไปเดินสายพานตรวจหัวใจโดยด่วน...”
เวลานั้นเอง ผมจึงเริ่มหันมาสนใจมัน ลุกลี้ลุกลนไปโรงพยาบาลตามหมอสั่ง
จะกินจะดื่มอะไร ต้องปรึกษา “หัวใจ” ว่าจะมีผลกระทบต่อการทำงานของมันหรือไม่
ของมัน ของเมา เครื่องใน สัตว์ปีก แม้กระทั่งน้ำชากาแฟ ก็ยอมงดให้ด้วยความเต็มใจ
พร้อมกับจัดเวลาเพื่อออกกำลังกายให้เป็นประจำ เพื่อให้มันแข็งแรง
ซึ่งก่อนหน้านี้ มักจะว่ากันตามรายสะดวกและตามรายอารมณ์
ก่อนจะหลับจะนอน ก็ยังอุตส่าห์ฟังเสียงมันเต้น พร้อมกับให้กำลังใจแกมวิงวอน ขอให้มันเต้นไปได้ตลอดคืน
ตื่นขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่ยื่นมือไปสัมผัสแรงเต้นของมันด้วยความยินดีและรู้คุณ
แม้กระทั่งจะหงุดหงิดฉุนเฉียว ดีใจเสียใจ ก็ต้องคอยยับยั้งชั่งใจ ไม่ให้เกินเถิด จะพลอยทำให้มันเต้นแรงผิดปกติ
ใครแนะใครบอกว่ามียาดีช่วยบำรุงหัวใจ เป็นต้องสนใจ หามาใช้หามากินให้ได้... ตามอัตภาพ
จริงๆ แล้ว ในชีวิตคนเรา มีหัวใจหลายดวง ที่ทำหน้าที่ด้วยความสม่ำเสมอ ไม่มีหยุดหย่อน อยู่เคียงข้าง เอาใจใส่ดูแล และคอยทำให้ชีวิตเราราบรื่น มีสุข...
แต่เรากลับไม่เห็นคุณค่า ไม่ได้ใส่ใจ ไม่รู้บุญคุณ ไม่อยู่ในความคิด
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นพระเจ้า...ผู้ทรงรักและเมตตา คอยให้การดูแลเอาใจใส่ พร้อมจะให้อภัยและให้โอกาสเราใหม่ได้ทุกเวลา
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นคุณพ่อคุณแม่...ผู้ทุ่มเทชีวิตกายใจ ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุข มีอนาคตมั่นคง
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นสามี...ผู้อุทิศตนเพื่อความผาสุกของครอบครัว
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นภรรยา...ผู้ทำงานไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย เพื่อให้บ้านเรือนสะอาด น่าอยู่ น่าอาศัย อาหารการกินมีรสชาดถูกหลักอนามัย
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นเพื่อน...ผู้ยืนหยัดอยู่เคียงข้างร่วมทุกข์ร่วมสุข คอยให้กำลังใจยามเพื่อนท้อแท้ หมดสิ้นเรี่ยวแรง
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นลูก...ผู้เปี่ยมด้วยกตัญญู เลี้ยงดูพ่อแม่ จนลืมได้แม้กระทั่งชีวิตตนเอง
หัวใจดวงนั้นอาจเป็นครู...ผู้เพียรประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ ส่งศิษย์รุ่นแล้วรุ่นเล่าไปสู่อนาคตอันเจิดจรัส...
จนกระทั่งวันนั้น ที่หัวใจเหล่านี้เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะนั่นแหละ จึงเริ่มเห็นคุณค่า มาให้ความสนใจ...และน่าเสียดาย หลายครั้งก็ช้าเกินแก้เสียแล้ว
วันวาเลนไทน์ เพิ่งจะผ่านพ้นไป พร้อมกับกลิ่นอายแห่งความรัก...
คงยังไม่สายเกินไปที่จะมอบความรักแก่ “หัวใจ” เหล่านี้...ให้มากเป็นพิเศษสักครั้ง.
