ลืมลืมจำจำ

รัฐบาลชุดใหม่ทำท่าจะไปได้ดี มีวิสัยทัศน์ค่อนข้างชัดเจนและให้ความหวัง

แม้ปัญหาส่งทอดมาจากรัฐบาลชุดก่อนให้หาทางแก้ไข แต่ก็หวังว่าไม่สนใจจดจ่อเอาแต่แก้ปัญหาอย่างเดียว

เพราะการบริหารชาติบ้านเมืองหมายถึงการพัฒนาด้วย

คงจะต้องแก้ปัญหาไปพัฒนาไป

เพราะหากคิดจะแก้ปัญหาอย่างเดียว หมดอายุรัฐบาลแล้วก็ยังคงแก้ไม่หมด

แค่ดูการแก้ปัญหาจราจร ทำกันมาหลายรัฐบาลแล้ว ก็ยังแก้กันไม่สำเร็จ

ก็คงต้องนั่งฟังวิทยุ จ.ส. 100 ต่อไปเพื่อจะได้รู้ว่าที่ไหนรถติดน้อยที่สุด จะได้หาทางเลี่ยงเส้นทางที่ติดมาก

จะว่าช่วยได้มากก็ไม่เชิง เพราะทุกคนได้ยินว่าเส้นทางใดรถติดน้อย ก็พากันไป

จนเส้นทางนั้นติดหนับไม่แพ้เส้นทางอื่นๆ

อย่างนี้จะเรียกว่ารายการวิทยุจราจรทำให้รถติดในที่ไม่ควรจะติดได้หรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม ผมยังชอบเปิดคลื่นนี้ฟังทุกครั้งที่ขับรถไปมา

นอกจากรายงานการจราจรแล้ว ยังมีการพูดถึงจำนวนอุบัติเหตุ รถเสีย รถพยาบาล คนหาย คนป่วย ของลืม...

เรียกว่าให้บริการแทบทุกเรื่อง ว่างั้นเถอะ

แต่สิ่งที่ทำให้ผมอดขำไม่ได้คือ การลืมสิ่งของไว้บนรถแท็กซี่...กระเป๋า สิ่งของ โทรศัพท์

มือถือ...

พอรู้ตัวว่าลืมก็รีบโทรศัพท์เข้ารายการขอให้ช่วยประชาสัมพันธ์ให้ พร้อมกับบรรยายถึงยี่ห้อและสีของรถ ตลอดจนเส้นทางที่ใช้เดินทาง

หลายคนจดจำหมายเลขทะเบียนรถได้แม่นยำ

แปลกแต่จริง อุตส่าห์จำหมายเลขทะเบียนรถแต่กลับลืมสิ่งของ... จำของคนอื่นแม่นยำ แต่กลับจำของของตนเองไม่ได้

เหมือนกับความผิดพลาดของคนอื่นนั้นจำได้แม่น ไม่มีวันลืม แต่ความผิดของตนเองกลับจำไม่ได้ หรือไม่อยากจำ อย่างไรอย่างนั้น

อาจจะเป็นความรอบคอบที่ทำจนเป็นนิสัย พอขึ้นนั่งรถแท็กซี่ก็รีบท่องหมายเลขทะเบียนไว้ เผื่อเกิดอะไรขึ้นมา

หรือพอเห็นหน้าคนขับแท็กซี่ ก็ลนลานท่องหมายเลขทะเบียน จนลืมหมดทุกอย่าง

นั่งไปก็มองหาทางออกในการแก้สถานการณ์ไป

พอถึงที่หมายก็รีบจ่ายเงิน ผลีผลามลงจากรถด้วยความโล่งอก ลืมอย่างอื่นเสียสนิท

จะเพราะเหตุใดก็สุดแล้วแต่ ที่แน่ๆ คือมีการลืมของมีค่าไว้บนรถแท็กซี่วันละหลายๆ ราย

ในชีวิตคนเรามีอะไรทำนองนี้หลายอย่าง

เรามักจะให้ความสนใจและจดจำสิ่งเล็กสิ่งน้อย แต่กลับลืมสิ่งที่สำคัญไป

วันหนึ่งๆ จึงให้ความสำคัญกับเรื่องเหล่านี้ แต่กลับมองข้ามสิ่งที่ทรงไว้ซึ่งคุณค่า

ให้ความสำคัญแก่การปรนเปรอร่างกาย รูปร่างหน้าตา แต่กลับลืมว่ามีจิตวิญญาณที่ต้องตกแต่งดูแลพัฒนา

ให้คุณค่าแก่สิ่งอนิจจัง จนแทบไม่มีเวลาสำหรับสิ่งเที่ยงแท้ถาวร

ทุ่มเวลาให้แก่การทำมาหากิน จนลืมบทบาทหน้าที่พ่อแม่ที่พึงมีต่อลูก

สนใจแต่เรื่องเสื้อผ้าเครื่องประดับ จนลืมไปว่าคนเรางดงามแท้ที่ใจ

เที่ยวติดตามเรื่องราวชาวบ้าน จนละเลยบกพร่องในหน้าที่การงาน

อิจฉาตาร้อนที่คนอื่นได้ดีมีสุขเพรียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง จนไม่คิดจะออกแรงร่วมพลังสร้างสรรค์ชีวิตตนเอง

เอาแต่เพ้อฝันกับโชคชะตาที่ฝากไว้กับสลากกินแบ่งเดือนละสองครั้ง จนลืมที่จะสร้างชะตาตนเองขึ้นมาด้วยมือสองข้างขยันขันแข็ง...

และเป็นอย่างนี้ไปเกือบทุกอย่าง

กว่าจะมารู้ตัวว่าลืมสิ่งมีค่าไป ก็แทบจะสายไปเสียแล้ว

ลงเอยก็คงเป็นเหมือนกับเพลงที่เคยร้องกันมานานแล้ว

“คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ”

ลืมสิ่งของมีค่าไว้บนรถแท็กซี่ยังมีโอกาสพึ่งรายการวิทยุช่วยประชาสัมพันธ์ให้

แต่ลืมสิ่งมีค่ามากกว่านั้น จะพึ่งใครช่วยประชาสัมพันธ์ให้ได้บ้าง?!.