รสชาติชีวิต

ก๋วยเตี๋ยวเป็นอาหารโปรดปรานอย่างหนึ่งของหลายคน

หาทานง่าน อร่อย และราคาพอสู้ได้

ก่อนนี้ผมเคยคิดว่ามีที่มาจากเมืองจีน พอไปที่นั่นก็เที่ยวถามหา

อยากรู้ว่าต้นตำรับจะอร่อยกว่าบ้านเราแค่ไหน แต่ก็ต้องผิดหวัง

มาสมหวังก็ตอนไปเวียดนาม มีร้านก๊วยเตี๋ยวขายเต็มไปหมด

แม้รสชาติการปรุงจะไม่เด็ดเหมือนบ้านเรา แต่ก็ไม่ผิดหวัง

โดยเฉพาะ ผัดสดหลายหลากชนิดที่นำมาให้บริการคู่ไปกับก๋วยเตี๋ยว

คงเพราะเหตุนี้เอง คนเวียดนามจึงหุ่นดีกันเป็นส่วนมาก

ก๋วยเตี๋ยวบ้านเขาชามเดียวก็อยู่ท้องแล้ว แถมได้ธาตุอาหารครบถ้วน

จะว่ากันแล้ว ก๋วยเตี๋ยวเป็นอาหารชนิดเดียวที่คนกินต้องยุ่งกับการปรุงแต่งเติมรสชาติให้อร่อย

อาหารอย่างอื่นๆ มักจะมีการปรุงมาเสร็จสรรพ จะเติมนิดเติมหน่อยก็น้ำปลาน้ำซอสให้ได้รสถูกปาก

ทานก๋วยเตี๋ยวจึงเป็นทั้งการบริโภคและการปรุงอาหารไปในเวลาเดียวกัน

เพื่อนผมคนนี้เขาจริงจังมากกับเรื่องนี้

ไปไหนด้วยกัน ถ้าสั่งอาหารอย่างอื่นทาน เขาจะไม่มากเรื่อง

“สั่งมาเถอะ ทานได้ทั้งนั้น…” เขามักจะพูดตัดบททุกครั้งที่มีการปรึกษารายการอาหาร

แต่ครั้งใดที่มีการทานก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน คนอื่นต้องเงียบหมด

หลังจากแย่งกันสั่งเส้นเล็กเส้นใหญ่ งอกไม่งอกแล้ว เพื่อนผมคนนี้จะเริ่มสำรวจเครื่องปรุงทันที

“น้อง ช่วยเติมเครื่องปรุงหน่อย” คำพูดที่มักจะตามมาเป็นปกติวิสัย หลังจากตรวจตราความสะอาดของภาชนะที่ใส่ และเครื่องปรุงแล้ว

เมื่อชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ ถูกลำเลียงมาวางข้างหน้าทุกคนแล้ว เพื่อนผมใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาชิมเป็นอย่างแรก แล้วทำตาลอยลิ้มรสมันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่พักใหญ่

ภายในช่วงเวลาแค่นั้น เพื่อนผมเขาสามารถแยกแยะสิ่งที่เป็นองค์ประกอบของน้ำซุปได้อย่างละเอียดลออ ไม่ต่างกับนักเคมีปฏิบัติการในห้องแล็ป

แล้วนั้นก็เป็นการเข้าสู่กระบวนการปรุงที่เต็มด้วยขั้นตอน...น้ำปลา น้ำตาล พริก น้ำส้ม...แต่ละอย่างถูกใส่เข้าไปตามจำนวนช้อนด้วยท่าทีมั่นใจและรู้ดี ชนิดไม่ต้องใส่ไปชิมไปให้มากเรื่อง

น้ำซุปใสๆ ชามนั้น เปลี่ยนเป็นมีสีสันชวนทานในชั่วเวลาอันสั้น

“ใครอยากรู้ว่าก๋วยเตี๋ยวรสชาติควรเป็นอย่างไร ให้ลองตักชิมได้นะ...” เพื่อนผมพูด หลังจากใช้ตะเกียบคีบเส้นเข้าปาก ตามด้วยน้ำซุปสองช้อน สีหน้าบอกความสะใจ สมหวัง...อย่างเห็นได้ชัด

“เอาอีกแล้ว นี่ใจคอจะกินเส้นก๋วยเตี๋ยวกับน้ำต้มหรือไง...” เพื่อหันมาพูดกับผม เมื่อเห็นชามก๋วยเตี๋ยวของผมสีสันยังเหมือนกับตอนถูกยกมา

“ก็รสชาติเขาปรุงมาดีแล้วนี่นา ชอบกินอย่างนี้แหละ” ผมแก้ตัวให้ดูดีขึ้น ทั้งๆ ที่รู้แก่ใจว่าผมปรุงรสชาติไม่เก่ง

เคยใส่น้ำปลาจนเค็ม ต้องแก้ด้วยน้ำตาลจนหวาน แล้วก็ต้องแก้ด้วยน้ำส้มไม่ให้เลี่ยน แถมพริกเข้าไปอีกหน่อยให้ชวนกิน...ลงเอยก๋วยเตี๋ยวชามนั้นของผมสีสันน่ากิน แต่กินต่อไปไม่ไหว

ต้องสั่งชามใหม่ และทานอย่างที่มันอย่างนั้น ก่อนที่จะหิวตาลาย

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ทานก๋วยเตี๋ยวกับเพื่อนคนนี้ผมต้องวานให้เขาปรุงรสชาติให้เป็นประจำ

และไม่เคยผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว

แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตคนเราในแง่หนึ่งไม่ต่างไปจากก๋วยเตี๋ยว

ทุกคนได้มาเหมือนกัน แต่บางคนทานได้เอร็ดอร่อย ได้รสได้ชาติ ในขณะที่หลายๆ คนทานเพียงแค่ไม่ให้หิว

ทุกชีวิตพระเจ้าประทานมาคล้ายคลึงกันหมด

แต่ไม่ใช่ทุกคนรู้จักใช้เวลา สิ่งของเงินทอง โอกาส...เพื่อปรุงแต่งให้ชีวิตมีความสุข มีรสชาติ มีน่าอยู่

ทั้งๆ ที่ทุกคนมีเวลา มีสิ่งของเงินทอง มีโอกาส มากบ้าง น้อยบ้าง

ขนาดก๋วยเตี๋ยวชามละสิบบาทยี่สิบบาท ยังสามารถปรุงแต่งให้เอร็ดอร่อย จนสุขใจกับการกินมันแต่ละครั้ง ได้ถึงขนาดนี้

สาอะไรกับชีวิตที่มีคุณค่าจนไม่อาจจะประเมินได้ของเราแต่ละคน?*.