JAN PAWEŁ II, Redemptoris Missio.

PAWEŁ VI, Evangelii Nuntiandi,

SOBóR WATAKAŃSKI II, Konstytucje, Dekrety, Deklaracje. EDB, Bolonia, 1992.

Konstytucje i Regulaminy - SDB. Rzym 1984.

Kapituła Generalna 19° - SDB. Rzym, DRG 244, 1966.

Specjalna Kapituła Generalna 20° - SDB. Rzym, 1971.

Wychowywać do Wymiaru Misyjnego, Dykasteria Misji Salezjańskich. Rzym 1995.

DIREZIONE GENERALE OPERE DON BOSCO, Inspektor Salezjański. Posługa animacji i zarządu Wspólnoty Inspektorialnej. Rzym, 1987 ².

DELEGACIÓN NACIONAL SALESIANA DE PASTORAL JUVENIL, La propuesta pastoral de la ANIMACION MISIONERA SALESIANA, Madryt, 1991.

MELIDA Antonio, La figura del delegado inspectorial para la Animación misionera: responsabilidades, competencias, método, in Animación Misionera Salesiana, Primer Encuentro de Delegados Inspectoriales de América Latina. Lima - 1991. Rzym, 1991.

ODORICO Luciano,

• Lectura misionera del KG XXIII: «Educar a los jóvenes en la Fe», in Animación Misionera Salesiana, Primer Encuentro de Delegados Inspectoriales de América Latina. Lima-1991. Rzym, 1991.

• Missionary Animation according to the Encyclical “Redemptoris Missio”, in Missionary Animation, First Meeting of the Provincial Delegates of Missionary Animation for Asia and Australia. Bangalore - 1992. Rzym, 1993.

• Praktyka misyjna według charyzmatycznej tradycji salezjańskiej. Rzym, 1997.

SOCOL Carlo, Description of the Provincial Delegate for Missionary Animation: Identity, Responsibility, Competence, Organization, in Missionary Animation, First Meeting of the Provincial Delegates of Missionary Animation for Asia and Australia. Bangalore-1992. Rzym 1993.

VAN LOOY Luc, Animacja Misyjna, DRG 323.

VECCHI Juan E., Duszpasterstwo Młodzieżowe. Wyzwanie dla wspólnoty kościelnej. LDC 1992.

VIGANÓ Egidio, Apel Papieża o Misje, DRG, 336, kwiecień-czerwiec 1991.

Oznaczenia

DRG =Dokumenty Rady Generalnej.

AM =Animacja Misyjna.

AMS =La propuesta pastoral de la Animación Misionera Salesiana. Madryt, 1991.

K =Konstytucje Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego.

SKG =Specjalna Kapituła Generalna.

KG =Kapituła Generalna (19.20. ….).

DIAM =Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej.

DOMISAL =Światowy Dzień Misji Salezjańskich.

EDM =Wychowywać do Wymiaru Misyjnego.

EN =PAWEŁ VI, Evangelii Nuntiandi, 1975.

PGS =Salezjańskie Duszpasterstwo Młodzieżowe.

R =Regulaminy Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego.

RM =JAN PAWEŁ II, Redemptoris Missio, 1990.

«Kościół jest misyjny ze swej natury, gdyż nakaz Chrystusa nie jest czymś przypadkowym czy zewnętrznym, ale sięga samego serca Kościoła. Wynika stąd, że cały Kościół i każdy Kościół jest posłany do narodów»¹¹.

• Fakt upowszechnienia misyji nie zwalnia żadnego chrześcijanina od osobistego obowiązku ewangelizowania. Zapał misyjny rzeczywiście nie zna granic ad intra lub ad extra, ani nie można go zamknąć w granicach geograficznych, sytuacjach religijnych lub kontekstach kulturowych. «Każdy chrześcijanin, gdziekolwiek przebywa lub pracuje jest posłany do świata, do tych którzy go otaczają, aby głosić Ewangelię»¹².

• Powołanie salezjańskie stawia nas w sercu Kościoła. Od samego początku wolą Księdza Bosko było, byśmy prawdziwie podejmowali się zadania misyjnego ad gentes. Przekazał on całej Rodzinie Salezjańskiej ideał misyjny jako element konstytutywny swego duchowego i apostolskiego dziedzictwa. Jako Salezjanie «w pracy misyjnej dostrzegamy bowiem istotny rys naszego Zgromadzenia»¹³.

• Wymiar misyjny, oprócz tego, że jest istotną częścią charyzmatycznego dziedzictwa Założyciela, «był i jest jeszcze dziś niezastąpionym elementem nowości i entuzjazmu w posłannictwie i w życiu wielu współbraci. Stanowi on rzeczywiście wysunięty szaniec posłannictwa salezjańskiego i najbardziej autentyczny sposób wyrażenia salezjańskiej duchowości młodzieżowej»¹⁴.

1 - Animacja misyjna

Przez animację misyjną rozumiemy:

Każdą działalność mającą na celu wytworzenie i utrzymanie żywej w Kościele świadomości, że się jest posłanym do głoszenia Jezusa Chrystusa i budzenia w chrześcijanach potrzeby świadczenia o Nim wspaniałomyślnie, aż do poświęcenia swego życia.

Bardziej szczegółowo animacja misyjna:

• to całokształt działań, dokonywanych przez Kościół w sposób priorytetowy, w celu głoszenia Ewangelii «tym, którzy do tej pory nie znają Chrystusa, Odkupiciela człowieka»¹⁵, aby stawić czoła nowej ewangelizacji i stać się wiarygodnym interlokutorem w dialogu ekumenicznym i międzyreligijnym¹⁶.

Jest zatem jasne, że pierwszym i znaczącym rozumieniem całej ewangelizacji jest działalność specyficznie misyjna pierwszego przepowiadania. «Bez misji ad gentes sam wymiar misyjny Kościoła byłby pozbawiony swego podstawowego znaczenia i swej wzorcowej realizacji»¹⁷;

• jest ważna, ponieważ, unikając uproszczonego obrazowania, zwraca większą uwagę na wszystko to, co stanowi jej fundament, na zdolność programowania i pomysłowość duszpasterską, na wzajemne uzupełnianie się i współpracę między Kościołami, na śledzenie z uwagą współczesnych wielkich przemian społecznych i religijnych, na powstające kultury, itp.¹⁸;

• podkreśla:

• priorytet pierwszej ewangelizacji, zakładanie Kościoła;

• wymiar powszechności Kościoła i angażowanie wszystkich chrześcijan w jego zbawczą misję;

• zadania misyjne na terenach starych i wielkich religii, wśród mniejszości etnicznych, na nowych terenach i nowych "areopagach"¹⁹;

• życie chrześcijańskie, które powinno być całe wypełnione Duchem Chrystusa, aby przynosiło obfite owoce w odniesieniu do szerzenia Ewangelii²⁰;

• zaangażowanie katechezy na rzecz nowej ewangelizacji, dające pierwszeństwo formacji katechumenatu;

• całościową wizję misji Kościoła w jej treściach, metodach i praktycznym oddziaływaniu.

2. Animacja misyjna w jej wymiarze antropologicznym i teologicznym

Uważamy za pożyteczne podkreślenie pewnych zasad stojących u podstaw każdej animacji misyjnej²¹.

2.1 -Fundament antropologiczny

• Osoba ludzka jest subiektywna i otwarta na drugą osobę, pojmowaną jako indywidualną i wspólnotową odpowiedzialność za potrzeby innych. To ukierunkowuje egzystencję na:

• pojmowanie samego siebie jako cząstki pewnej całości;

• otwarcie się na szerokie horyzonty i sprawy powszechne;

• angażowanie się oraz osobisty i wspólnotowy udział w zaspakajaniu potrzeb i w rozwiązywaniu problemów świata.

• Dojrzałość człowieka wyraża się wtedy, gdy osoba realizuje się wraz z innymi i potrafi dać konkretne odpowiedzi na potrzeby sytuacji. Akceptacja siebie generalnie prowadzi do przyjęcia kogoś drugiego jako mile widzianego gościa we własnej egzystencji, do popierania jego wartości i rozumienia jego ograniczeń.

• Sens przynależności do wspólnoty narodów kształtuje w sercu człowieka zdolność do «odczuwania» z innymi, do życia w komunii i współuczestnictwie do gotowości przyjęcia stylu życia prostego i wstrzemięźliwego oraz takich postaw, kiedy to być znaczy więcej niż mieć, a dawać przynosi więcej radości niż otrzymywać.

• Horyzont osoby nie zamyka się na historii. Zdolność człowieka do poświęcenia siebie samego, aby inni mieli życie, prowadzi go do otwarcia się na Wartość Absolutną. Wymiar antropologiczny prowadzi więc spontanicznie do szukania sensu i ostatecznej prawdy. I tu jawi się potrzeba zaangażowania się w poszukiwanie wiary²².

2.2 - Fundament Chrystologiczny

• Nie budzi żadnej wątpliwości fakt, że punktem odniesienia dla treści i źródłem inspiracji AM jest sam Chrystus²³.

• To bezwzględne odniesienie do Chrystusa wywodzi się z faktu, że jest On ostatecznym objawiającym zbawczy plan Ojca, że jest On z Ojcem, i że jest On tą rzeczywistością boską, która stała się historią ludzką²⁴.

• Chrystus nie tylko mówi nam o wewnętrznym boskim życiu, ale nam je przekazuje w sobie i przez siebie: jego osoba, jego orędzie a przede wszystkim jego misterium paschalne animują i prowadzą do Ojca.

• Jezus Chrystus jest pierwszym misjonarzem, i to misjonarzem wyjątkowym, ponieważ jest jedynym Pośrednikiem: jego życie jest orędziem zbawienia, a jego słowa i czyny są narzędziem animacji ku spotkaniu Boga z ludźmi²⁵.

2.3 -Fundament Pneumatologiczny

• Zbawcza misja Jezusa Chrystusa, wypełniona do końca, raz i na zawsze, jest animowana i asystowana w historii Kościoła przez Ducha Świętego²⁶.

• Duch Święty, rzeczywiście jest Duchem Jezusa Chrystusa, jest Duchem, który pochodzi od Ojca i od Syna, jest Duchem, który animuje, inspiruje, daje nowe siły, otwiera i wiedzie ku nowym granicom, przede wszystkim w kierunku granic ad gentes.

Również etymologicznie duch i animacja stanowią synonimy i wskazują na działanie przetwarzające od wewnątrz.

• W historii Kościoła, ekspansja misyjna, a więc i Animacja Misyjna koniecznie z nią złączona, była od początku przypisywana działaniu Ducha Świętego²⁷.

• Wymiar duchowy jest źródłem duchowości salezjańskiej. Duch Święty rzeczywiście wyraża:

• zdumienie powołania misyjnego;

• łaskę i odwagę do głoszenia kerygmy poprzez drogi niedostępne i trudne;

• pewność wytrwania w przedsięwzięciu ewangelizacyjnym;

• entuzjazm dla wyzwania nowej ewangelizacji²⁸.

2.4 - Fundament Eklezjologiczny

• Kościół jest w historii znakiem i sakramentem Chrystusa. Jest on owocem misyjnej działalności Chrystusa, jest animowany i ponaglany nieustannie ku misyjnej ekspansji przez uświęcającą działalność Ducha Świętego²⁹.

• Celem istnienia Kościoła jest jego zbawcze posłannictwo, ponieważ w istocie stanowi on wspólnotę posłaną dla zbawienia wszystkich ludzi. RM mówi wyraźnie, że posłanie misyjne objawia najbardziej ukrytą naturę Kościoła³⁰. W konsekwencji, Animacja Misyjna jest narzędziem i duszą jego duszpasterskiego entuzjazmu i duchowości.

• Kościół, przez 20 wieków swej historii podkreślał zasadniczy wymiar misyjny, zarówno w obrębie każdego Kościoła lokalnego jak i na misyjnych terenach ad gentes³¹. Kościół uczynił z Animacji Misyjnej wymiar obejmujący wszystkie inne dziedziny swej działalności na rzecz promocji człowieka, ewangelizacji i zakładania struktury Kościołów.

• Poprzez AM, Kościół doświadczył ubogacenia się misyjnego dzięki wzajemności pomiędzy różnymi Kościołami lokalnymi. Ta wzajemność stała się narzędziem Komunii Kościoła Powszechnego.

• Z fundamentem eklezjalnym ściśle wiąże się maryjny wymiar animacji misyjnej: rzeczywiście po Wniebowstąpieniu Chrystusa, apostołowie, jako ten pierwszy zalążek Kościoła, zgromadzili się w wieczerniku «z Maryją, Matką Jezusa»³², aby prosić Ducha Świętego o siłę i odwagę w wypełnianiu misyjnego mandatu³³.

• Maryja jest więc wzorem matczynej miłości, z której powinni czerpać wszyscy apostołowie Kościoła, współpracujący w odrodzeniu i zbawianiu ludzi³⁴. Droga jaką przebyła Maryja, rozpoczęta od momentu fiat, choć bez wyraźnej przynależności do misji Chrystusa, i którą wieńczy męczeńska wierność pod Krzyżem, stanowi wzór dla misyjnego animatora i apostoła.

3. Salezjańska Animacja Misyjna

3.1 – Salezjańska Animacja Misyjna we Wspólnocie Wychowawczo-Duszpasterskiej – WWD³⁵

Wymiar misyjny jest istotną i zasadniczą częścią naszego być ochrzczonymi i być Kościołem. Każda więc wspólnota jest powołana do tego, by stać się misyjną, to znaczy czynić z posłannictwa rację swego bytu i działania³⁶.

Być “wspólnotą misyjną” oznacza przede wszystkim przyjęcie postawy nawrócenia i posłannictwa, gotową «do przejęcia się Ewangelią i otwarcia się na powszechność Kościóła»³⁷.

Charyzmat salezjański jest wyraźnie misyjny, szczególnie, gdy opowiada się za opcją na rzecz młodzieży biednej, która odczuwa większą potrzebę, by ją miłować i ewangelizować, po stronie młodych robotników i młodzieży z warstw ludowych oraz za prowadzeniem działalności misyjnej wśród ludów nie znających jeszcze Ewangelii³⁸.

«Salezjański styl misyjny charakteryzuje się uprzejmością, radością, dyspozycyjnością, pomysłowością, odwagą i pracą bez granic. Niejednokrotnie wielu misjonarzy z odwagą poniosło śmierć męczeńską»³⁹.

Niezgodności z powyższymi przesłankami pobudzają każdą wspólnotę wychowawczo-duszpasterską do:

• wyrobienia sobie bardziej szerokiego obrazu Kościoła Powszechnego do tego stopnia, że «daleki problem staje się także naszym problemem, że solidarność nie ma granic, podobnie jak odpowiedzialność»⁴⁰;

• odczuwania pragnienia prawdziwej i prowadzonej z entuzjazmem animacji misyjnej, zdolnej do wzbudzenia odnowionego zobowiązania na rzecz ostatnich i najbardziej oddalonych, aż do przyjęcia ostatnich wymogów jakie stawia naśladowanie Chrystusa;

• wyzbywania się uprzedzeń, wzrostu zrozumienia i akceptacji osób różnego pochodzenia, odmiennej rasy, o zróżnicowanej sytuacji materialnej i poziomie wiary, studiowanie ich kultury i przygotowywanie się do dialogu ekumenicznego i międzyreligijnego;

• szukania współpracy ze świeckimi, w oparciu o wspólnotę chrztu, angażowanie ich we współodpowiedzialności⁴¹ za misje ad gentes, aż do wzbudzenia wspaniałomyślnych decyzji takich jak wstąpienie do wolontariatu lub obranie powołania misyjnego;

• uczestnictwo w szkole misji, czyli wychowywania się do ewangelicznego radykalizmu, do świętości, do optymizmu i do radości wypełniania misji zleconej przez Boga.

Wspólnota wychowawcza, animowana przez ducha misyjnego, to taka, która czuje się odpowiedzialna za misję Kościoła, która angażuje się w cierpliwą ewangelizację, która jest dumna, że może ubogacać się bogactwem innych i otwierać się na potrzeby wszystkich, pokonując łatwą pokusę ograniczania misyjnego horyzontu do "własnego" posłannictwa.

3.2 – Salezjańska Animacja Misyjna w Duszpasterstwie Młodzieżowym

Animacja misyjna jest integralną częścią salezjańskiego duszpasterstwa młodzieżowego, i dlatego jest elementem istotnym i przenikającym salezjański program wychowawczo-duszpasterski (PWDS).

• Przenika ona i dynamizuje duszpasterstwo młodzieżowe, angażując współbraci, grupy młodzieżowe i członków Rodziny Salezjańskiej.

• Wraz z duszpasterstwem młodzieżowym musi być obecna w całokształcie programu wychowawczo-duszpasterskiego:

• w treściach, stawiając zdecydowanie na zadania na rzecz pierwszej ewangelizacji;

• w stylu, zachęcając do otwarcia się na świadomość Kościoła Powszechnego, na jakość dialogu międzyreligijnego i ekumenicznego, na dyspozycyjność do aktywnej solidarności;

• w wyborze odbiorców, odnawiając zdecydowanie opcję na rzecz młodzieży biednej i potrzebującej⁴².

• Animacja misyjna dobrze zorganizowana:

• podkreśla w duszpasterstwie młodzieżowym priorytetowy wybór pierwszej ewangelizacji poprzez świadectwo życia, wyraźne głoszenie Jezusa Chrystusa, poczucie powszechności Kościoła⁴³;

• mobilizuje wszystkie instancje wychowawcze i duszpasterskie, typowe dla naszego charyzmatu, do wspierania dzieła «cierpliwej ewangelizacji i zakładania Kościoła»⁴⁴;

• podnosi jakość duszpasterstwa młodzieżowego, odsłaniając przed nim horyzont, cel i specjalną wrażliwość na uniwersalny wymiar praktyki kościelnej;

• oświeca proces wychowania do wiary i do inicjacji salezjańskiej duchowości młodzieżowej poprzez proponowanie celów, postaw i misyjnych doświadczeń, zdolnych do doprowadzenia młodzieży do korzeni wiary i do ukazania jej znaczenia i radości darowanej innym⁴⁵;

• otwiera serca młodzieży i wspólnot na wielkie problemy ludzkości i rozwija w nich umiejętność dialogu z innymi kulturami, religiami i grupami ludzi, należącymi do mniejszości etnicznych⁴⁶;

• wzbudza w młodzieży żar wiary, która przekształca ich w wiarygodnych świadków i głosicieli⁴⁷, prowokując u nich nurtujące pytanie na temat ich stylu życia i zdolności podejmowania zobowiązań:

• w wolontariacie i w grupach animacji misyjnej;

• w przyjmowaniu i w wychowywaniu osób różnego pochodzenia, rasy, wyznania i kultury, emigrantów i uchodźców, młodzieży trudnej i pozostawionej bez opieki⁴⁸;

• w ewangelizacji tych, którzy nie znają jeszcze Jezusa Chrystusa i czekają na usłyszenie pierwszego zbawczego orędzia⁴⁹, itd.

Animacja misyjna i duszpasterstwo młodzieżowe ukierunkowują więc młodzież do pokochania życia całym tchem, otwartego na kulturę jak i na ideały, na współdzielenie i na solidarność, na mających odwagę, na wzór Księdza Bosko, śnić nowy świat i nowych ludzi⁵⁰.

3.3 -Salezjańska Animacja Misyjna i Duszpasterstwo Powołaniowe

«W salezjańskiej pedagogii wiary wybór powołania jest dojrzałym i niezbędnym rezultatem każdego rozwoju ludzkiego i chrześcijańskiego»⁵¹.

Zadaniem autentycznej animacji misyjnej jest ukazanie powołania misyjnego w kontekście duszpasterstwa powołaniowego, pomaganie młodzieży «w odkrywaniu własnego miejsca w budowaniu Królestwa i w przyjęciu go z radością w sposób zdecydowany»⁵² oraz nadanie specjalnego znaczenia własnej egzystencji: «Uczynić z niej wyznanie absolutnej wartości Boga i odpowiedź na Jego miłość»⁵³.

Rzeczywistość misyjna otwiera wciąż nowe horyzonty i odkrywa tereny, gdzie decyduje się jeszcze przyszłość człowieka. Dlatego ma ona tak wielki ładunek motywowania, że potrafi poruszyć sumienia i wzbudzić wspaniałomyślne odpowiedzi w postaci decyzji powołaniowych.

W obrębie duszpasterstwa młodzieżowego i w jego uprzywilejowanej relacji z duszpasterstwem powołaniowym, Animacja Misyjna proponuje specyficzność powołania misyjnego (świeckiego, zakonnego i kapłańskiego), jako najcenniejszą odpowiedź człowieka na powołanie Chrystusa.

Animacja misyjna i duszpasterstwo powołaniowe znajdują ponadto wspólny teren w wychowaniu młodzieży do wartości, postaw i zaangażowania, takich jak:

• darmowość posługi w miejscach najbardziej ubogich, niewygodnych i trudnych;

• świadomość otwarcia się na świat;

• całkowite poświęcenie się w służbie wolontariatu misyjnego przez krótszy lub dłuższy okres czasu;

• umiejętność otwarcia się na dialog z osobami pochodzącymi z innych kultur i religii;

• pełne poświęcenia zaangażowanie się na rzecz najbiedniejszych i tych, którym nie została jeszcze ukazana miłość Boga;

• pragnienie dania hojnej odpowiedzi i to na zawsze w misji ad gentes⁵⁴.

• «Nie ma świadectwa bez świadków, tak jak nie ma misji bez misjonarzy»⁵⁵. Wspólne zadanie obu sektorów animacji misyjnej i duszpasterstwa powołaniowego znajduje swój najwłaściwszy wyraz w trosce o rozwój powołań misyjnych w ścisłym sensie: «“Specyficzne” powołanie misjonarzy ad vitam nie jest czymś wyjątkowym w porównaniu z powołaniem innych współbraćmi, raczej żywotnym i bogatszym wyrażeniem powołania wszystkich»⁵⁶.

«Czyńcie wszystko co możliwe, aby mieć powołania do Sióstr jak i do Salezjanów»⁵⁷. «Salezjanie wyjeżdżają na misje, aby tam pozostać. Ich praca, przy zachowaniu pór roku należących do Gospodarza żniw, charakteryzuje się bezpośrednim "unarodowieniem" Zgromadzenia. To wymaga odpowiedniej inkulturacji w rozeznawaniu powołania i szczególnego towarzyszenia kandydatom pochodzącym z mniejszości etnicznych»⁵⁸.

• W końcu, animacja misyjna umacnia wiarę i powołanie tego, kto jest w niej bezpośrednio zaangażowany. W ostatnich dziesięcioleciach zauważono, i to nie przez przypadek, zbieżność zobowiązania misyjnego z odnową Życia Zakonnego: «Na misjach, rzeczywiście doświadcza się lepiej tego, że Ewangelia jest drogocenną “dobrą nowiną” na dziś, i że wiara samych współbraci ożywia się kiedy głoszą oni wydarzenia Chrystusa»⁵⁹. «Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana»⁶⁰.

4.Z tego, co powiedzieliśmy na temat salezjańskiej animacji misyjnej, wynikają następujące CELE:

• Utrzymywać zawsze żywe zainteresowanie misjami ad gentes we WWD.

• Popierać formację wszystkich członków Wspólnoty Wychowawczo-Duszpasterskiej do świadczenia przykładem życia i do promieniowania i przekazywania własnej wiary.

• Proponować konkretne sposoby realizacji posłannictwa w celu ułatwienia wspólnotom wypełnianie zadań misyjnych ad gentes.

III – Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej

• Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej jest świadkiem i promotorem zobowiązania Inspektorii na rzecz misji ad gentes.

• «Żyć i pracować razem, to dla nas salezjanów wymóg zasadniczy i niezawodna droga do wypełnienia naszego powołania»⁶². Aby dzieło ewangelizacji było prawdziwe, animacja misyjna ze swej natury musi być wspólnotowa. DIAM jest tego świadomy i czyni wszystko, aby pracować w jedności ze wszystkimi organizmami animacji inspektorialnej.

• Jego głęboki zmysł kościelny czyni zeń osobę zdolną do skutecznego organizowania różnych inicjatyw, do tego stopnia, że budzi zdrowy niepokój misyjny wewnątrz duszpasterstwa, aby je ponaglać do wyjścia ze swoich ograniczonych horyzontów a wskazywać zawsze na nowe.

• DIAM, jak każdy salezjanin, «bierze odpowiedzialność za własną formację»⁶³. Oprócz jakości i cech osobistych, będzie się starał nabywać inne kompetencje, takie jak: znajomość kontekstów międzyreligijnych, międzykulturowych, zdolność nawiązywania kontaktu i przeprowadzania refleksji nad tematem misyjnym.

2. Zadania Inspektorialnego Delegata Animacji Misyjnej

Aby osiągnąć cele wskazane w poprzednim rozdziale, Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej podejmuje się zadania, by przełożyć je na wskazania wykonawcze w inspektorialnym programie swego sektora.

2.1 – Budzić żywe zainteresowanie misjami ad gentes we wspólnocie wychowawczo-duszpasterskiej.

Zadania wynikające z tego pierwszego celu są następujące:

• dawać świadectwo poprzez swoją wiarę uwzględniając opcje i motywacje, które skłaniają nas do przyjęcia określonego stylu życia.

To, co nadaje znaczenie animacji, to nie tylko wiedzieć jak robić, ale przede wszystkim być oraz potrafić uczynić przystępne poprzez wymowny język - własne istnienie, wartości, jakie chciałoby się przekazać, i doświadczenie, w które chciałoby się wciągnąć swoich odbiorców: «O wartości misjonarza decyduje przede wszystkim to, kim on jest, a potem dopiero to, co on mówi lub czyni»⁶⁴;

• informować i zapoznawać o działalności misyjnej prowadzonej w kontekstach kulturowych i społecznych innych narodów, o możliwościach i trudnościach, jakie napotyka ewangelizacja i praca misjonarzy⁶⁵. Dlatego należy:

• popierać tworzenie Centrum Dokumentacji inspektorialnej lub banku informacji, udostępniać je inicjatywom animacji misyjnej, zachęcać do dzielenia się nimi pośród członków wspólnoty wychowawczej;

• zachęcać do komunikowania na bieżąco doświadczeń życia misyjnego w Kościele i w Zgromadzeniu: w Wiadomościach inspektorialnych, w lokalnych Biuletynach Salezjańskich, a szczególnie w "słówkach wieczornych" lub "porannych apelach" 11 dnia każdego miesiąca, w dzień wspomnienia wysłania pierwszej ekspedycji misyjnej⁶⁶;

• popierać wydawanie publikacji i wytwarzanie środków audiowizualnych, propozycję mini-programów, zachęcać do abonowania i ułatwiać konsultację czasopism misyjnych;

• troszczyć się szczególnie o pomoce dydaktyczne dotyczące tematyki rozwojowej, ogólnoświatowej, dialogu międzyreligijnego;

• współpracować z organizmami misyjnymi Kościoła lokalnego w celu wzajemnego ubogacania informacji, formacji i wspólnego realizowania zadań.

• utrzymywać kontakty z misjonarzami z własnej Inspektorii lub z przyjezdnymi.

To wymaga aby:

• informować w porę wspólnoty lokalne o pobycie misjonarzy przejezdnych na terenie Inspektorii, by można ich było zapraszać jako żywych i przekonywujących świadków misji ad gentes, aby mogli opowiedzieć historię swej decyzji poświęcenia się ad vitam, podzielić się radością ze swego całkowitego oddania się sprawie misji, przekazać pragnienie prawdy ludów ewangelicznych i wiarygodnie przedstawić przemieniającą moc Ewangelii⁶⁷;

• programować wraz z nimi na poziomie inspektorialnym spotkania, forum, dni formacji misyjnej;

• powiadamiać na czas współbraci misjonarzy ze swej Inspektorii o możliwości uczestniczenia w kursach misjologii i w sesjach formacji misyjnej prowadzonych przez Ośrodki studiów i Uniwersytety, a także o spotkaniach formacyjnych i weryfikacyjnych organizowanych dla misjonarzy rezydentów;

• znać i utrzymywać kontakty z rodzinami misjonarzy ze swej Inspektorii, organizować spotkania mające na celu dzielenie się i wymianę informacji misyjnych z nimi, angażując w to Rodzinę salezjańską.

• ożywiać poczucie przynależności do jedynej misji Kościoła i Zgromadzenia.

W tym celu Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej zatroszczy się o formację i przekazywanie wiadomości współbraciom i Grupom Rodziny salezjańskiej w Inspektorii:

• o przemyśleniach, propozycjach i ewentualnych wskazaniach pochodzących z Zarządu Zgromadzenia:

• listy Przełożonego Generalnego dotyczące Misji;

• inicjatywy, publikacje i wskazania Radcy i Dykasterii ds. Misji;

• programy rozwoju przedstawiane w ramach Światowego Dnia Misji Salezjańskich;

• Propozycje dotyczące formacji permanentnej misjonarzy o zasięgu światowym.

• o inicjatywach animacji misyjnej, koordynowanych z ekipą duszpasterstwa powołaniowego i z innymi gałęziami Rodziny salezjańskiej, szczególnie tych o charakterze misyjnym i angażujących w sposób odpowiedzialny w zobowiązujące przedsięwzięcia na terenach najbardziej narażonych na ryzyko i o wielkich niedostatkach społecznych;

• o manifestacjach, uroczystościach i spotkaniach kościelnych o charakterze misyjnym, szczególnie tych, organizowanych przez krajowe Papieskie Dzieło Misyjne i inne Zgromadzenia misyjne, przez Caritas krajowy i diecezjalny, lokalne Komisje sprawiedliwości i pokoju …

2. -Sprzyjać formacji wszystkich członków wspólnoty wychowawczo-duszpasterskiej do dawania świadectwa przykładnym życiem i do promieniowania i przekazywania swojej wiary.

Informacja na temat pracy misyjnej to coś więcej niż zwykła ciekawostka czy doraźne zainteresowanie. Pobudza ona do uniwersalności, wychowuje do refleksji nad znaczeniem faktów, problemów i kultur wzajemnie od siebie zależnych, oświeca postrzeganie doświadczenia religijnego obecnego wśród ludów jako powszechne poszukiwanie absolutu, aż do pojmowania historii, jako ciągu dziejów przeżywanych i kierowanych przez Boga⁶⁸.

W sektorze formacji, zadania DIAM pokrywają się z treścią i ze sposobem dostępu do niej:

• formować świadomość misyjną ad gentes tak, aby każdy żył świadomością, że jest posłany, by promieniować własną wiarą i odczuwać pobudzającą wewnętrzną potrzebę komunikowania innym racji własnej nadziei: «Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii»⁶⁹. W tym celu należy wykorzystać ważne okresy roku liturgicznego, październik, jako miesiąc misyjny, światowy dzień misji salezjańskich (DOMISAL), ekspedycje misyjne, itd.;

• zatroszczyć się, aby w programach formacji początkowej i permanentnej we Wspólnotach Wychowawczo-Duszpasterskich (WWD) uwzględniane były specyficzne tematy misjologii systematycznej, takie jak: posłannictwo Kościoła, zagadnienie ekumenizmu, dialog międzyreligijny i międzykulturowy, historia misji salezjańskich, sylwetki wzorowych misjonarzy, i inne;

• podkreślać treści katechetyczne wyraźnie misyjne w wychowaniu młodych do wiary, a szczególnie:

potrzebę Królestwa Bożego, powszechne powołanie wszystkich ludzi do zbawienia, posłannictwo Kościoła, by być "znakiem i narzędziem" tego powołania w świecie, poznanie «misyjnych dróg: ubóstwa, łagodności, gotowości przyjęcia cierpień i prześladowań, pragnienie sprawiedliwości i pokoju, miłości, czyli właśnie Błogosławieństw ewangelicznych realizowanych w życiu apostolskim»⁷⁰;

• popierać inicjatywy solidarności zmierzające do ukształtowania nowych wzorców etycznych w postępowaniu, ponieważ «wiara bez uczynków martwa jest sama w sobie»⁷¹;

• proponować duchowy proces nawrócenia nieustannie konfrontując własne życie z orędziem paschalnym: taka postawa jest istotna dla każdego rodzaju pierwszej lub nowej ewangelizacji, czyni bowiem z osobistego świadectwa, dobrowolne i radosne "przekazanie" swej wiary. Należy w tym celu organizować dni duchowości misyjnej lub serie rekolekcji prowadzone przez misjonarzy lub ekspertów z misjologii..

2.3 -Proponować konkretne sposoby realizacji w celu ułatwienia wspólnocie wychowawczej wypełnianie zobowiązań na rzecz misji ad gentes.

Przekazywanie wiadomości i formacja do posłannictwa misyjnego ad gentes bazują na propozycjach i konkretnych strukturach animacji, zdolnych do ukształtowania i podtrzymania postaw przynależności kościelnej, posługi i zobowiązania na rzecz misji. Dlatego zadaniem Inspektorialnego Delegata Animacji Misyjnej jest:

• opracowanie i zaproponowanie wspólnocie wychowawczo-duszpasterskiej prostego, konkretnego i realnego PROGRAMU ANIMACJI MISYJNEJ. Niniejszy "program":

• zostanie włączony – nie dołączony - w Salezjański Program Wychowawczo-Duszpasterski na poziomie inspektorialnym i lokalnym⁷², aby mógł być ponownie odczytany w odniesieniu do misji ad gentes;

• potrafi zaproponować i dokonać stosownej weryfikacji zobowiązań, działalności i prób otwarcia się na świadomość Kościoła powszechnego, wychowując do postaw bezinteresowności, posługi i zobowiązania do pracy na dłuższy czas na wysuniętych placówkach misyjnych⁷³;

• weźmie pod uwagę wskazania Dokumentu Wychowywać do Wymiaru Misyjnego, zarówno w opracowywaniu wskazanego powyżej Programu, jak też na spotkaniach formacji misyjnej z młodymi animatorami z Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego.

• popierać powstawanie i rozwój grup misyjnych, troszcząc się, aby:

• pracowały w ramach Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego, aby zachować w młodzieży i w animatorach żywą świadomość, otwarcie się i zdolność odpowiedzi na sektory będące w wielkiej potrzebie zarówno na swoim obszarze jak i na placówkach misyjnych ad gentes⁷⁴;

• otrzymywały specyficzną formację, opartą na treściach posłannictwa ad gentes, nawet wtedy, gdy w zależności od miejsca i czasu, muszą przyjąć różne formy i terminy. Mogą rozwijać się jako:

• grupy refleksji i studium w celu pogłębienia otrzymanych informacji i lepszego poznania misyjnej działalności Kościoła powszechnego, ludów, kultur, religii odległych krajów i emigrantów, środowisk, w których misjonarze są najbardziej narażeni, itd.;

• grupy robocze, koordynujące realizację określonych programów i pomniejszych zadań, utrzymując kontakty z osobami lub krajami i ukazując ich konkretną rzeczywistość⁷⁵.

«Pobudzanie świadomości misyjnej, aby osiągnąć nowe stopnie wiary i zobowiązań, jest typową cechą grup i ruchów, które przejawiają szczególne zainteresowanie misjami, rozwojem ludów, współpracą międzynarodową: doświadczenie misyjne przekształca się wówczas w proces rozwoju i dojrzewania wiary»⁷⁶.

• zachęcać i krzewić salezjański wolontariat misyjny w ramach wolontariatu salezjańskiego prowadzonego w Inspektorii⁷⁷.

Dlatego Inspektorialny Delegat Animacji Misyjnej, wraz z Inspektorialnym Delegatem ds. Wolontariatu:

• zatroszczy się, aby kandydaci do wolontariatu misyjnego przeszli przynajmniej roczny cykl formacyjny, zgodnie z istniejącymi programami: krajowym i międzyinspektorialnym;

• przygotuje wolontariuszy na misje w taki sposób, by umieli się włączyć się w program wychowawczy Inspektorii, która ich przyjmuje, by wyrobili sobie postawę słuchania i "otwarcia się na świat, na wielość kultur, na dialog międzyreligijny i ekumeniczny" oraz na ten odcinek pracy bezpośredniej działalności na froncie ewangelizacji⁷⁸;

• przygotuje wraz ze wspólnotami przyjmującymi wolonatriuszy program formacji i pracy i będzie im towarzyszył w czasie trwania ich doświadczenia;

• pomoże wspólnotom przyjmującym wolontariuszy misyjnych, aby zaspokajały w sposób sprawiedliwy i dyskretny ich potrzeby życiowe, takie jak: podstawowa płaca, mieszkanie, oszczędności, podróże, powrót do ojczyzny …;

• pozostanie w kontakcie z wolontariuszami także po ich powrocie, aby byli czynnymi świadkami we wspólnocie chrześcijańskiej, która ich wysłała i dzielili się bogactwem swego doświadczenia w formacji innych wolontariuszy i w animacji grup misyjnych;

• uwrażliwi wspólnotę wychowawczo-duszpasterską na ideał "kultury wolontariatu" podkreślając, że:

• «wolontariat misyjny pomaga w lepszym zrozumieniu powiązań i wymiany doświadczeń między wspólnotami chrześcijańskimi i stanowi ludzki most umożliwiający obopólną więź misyjną»⁷⁹;

• salezjański wolontariat misyjny jest najbardziej dojrzałym przejawem formacji salezjańskiej, konkretyzuje, w pewnym zakresie kwalifikacji zamysł Księdza Bosko w odniesieniu do osoby współpracownika salezjańskiego⁸⁰.

• angażować wspólnotę wychowawczo-duszpasterską w obchody Światowego Dnia Misji Salezjańskich. Dlatego należy:

• poprzedzić przebieg "dnia" przygotowaniami we wszystkich wspólnotach lokalnych, angażując odpowiedzialnych za animację misyjną i pobudzając ich pomysłowość;

• w tym celu należy posłużyć się środkami będącymi do dyspozycji: takimi jak materiały wysyłane przez Dykasterię ds. Misji Salezjańskich, pomnożenie ewentualnych pomocy zawartych w otrzymanych materiałach bądź wyprodukowanych z własnej inicjatywy, wiadomości inspektorialne, lokalny biuletyn salezjański, pomoce z PS.OO.MM.;

• uwrażliwiać i wychowywać wspólnotę chrześcijańską i młodzież do obowiązku materialnego wspomagania dzieła misyjnego, uzasadniając przeznaczenie zebranych środków, dziękując ofiarodawcom i informując ich o realizacji programów.

IV -ORGANIZACJA

Animacja misyjna potrzebuje struktur organizacyjnych, które zapewnią jej zwartość i ciągłość.

Warto przypomnieć, że następujące wskazania muszą być oceniane stosownie do realnej sytuacji danego obszaru geograficznego, do konkretnych możliwości Inspektorii i powinny być włączone we własny Program Wychowawczo-Duszpasterski⁸¹.

1. Salezjańska animacja misyjna na poziomie Inspektorialnym

1° -«Inspektor w porozumieniu ze swoją Radą, mianuje Inspektorialnego Delegata Animacji Misyjnej»⁸².

Z poczuciem zdrowego realizmu, mając na uwadze priorytety programowe Inspektorii i zainteresowania wszystkich sektorów animacji, należy pamiętać, aby:

• DIAM był osobą z pewnym doświadczeniem w sektorze misji ad gentes, by wystarczająco dysponował czasem koniecznym do realizacji powierzonych mu zadań i aby był wspomagany w ich realizacji w celu zapewnienia większej skuteczności animacji tego sektora⁸³;

• DIAM utrzymywał ścisły kontakt z Radą Inspektorialną i był zapraszany do udziału w jej posiedzeniach ilekroć będą omawiane bądź uchwalane programy pastoralne Inspektorii a odnoszące się do powierzonego mu sektora;

• DIAM troszczył się o przesyłanie do Dykasterii Misji materiałów i krótkich sprawozdań z ważniejszych inicjatyw misyjnych, programów formacji do posłannictwa misyjnego, uroczystości, informacji z uroczystości studiów i wyników badań o użyteczności ogólnej, by włączyć je do szerszego wykorzystania w Zgromadzeniu.

2° -DIAM niech bierze czynny udział w organizacji animacji duszpasterskiej w Inspektorii.

Dlatego:

• uczestniczy w różnych spotkaniach mających na celu programowanie i animację Inspektorii;

• przedstawi Inspektorowi i jego Radzie program animacji misyjnej włączony w Program Wychowawczo-Duszpasterski Inspektorii;

• będzie członkiem ekipy duszpasterstwa młodzieżowego;

• koordynuje działania i inicjatywy inspektorialne o charakterze misyjnym: jak np. dni i kampanie misyjne, grupy misyjne istniejące w różnych domach, formację wolontariuszy misyjnych⁸⁴;

• weryfikuje obecność tematyki misyjnej w programach wychowania młodych do wiary i w towarzyszeniu powołaniowym;

• pobudza wrażliwość misyjną we wspólnotach formacyjnych Inspektorii poprzez grupy misyjne, spotkania, dni misyjne, informacje, wizyty, kampanie misyjne, itd.;

• pomaga wspólnotom lokalnym w programowaniu i angażowaniu w animację misyjną całych lokalnych wspólnot wychowawczych;

• utrzymuje kontakt z grupami Rodziny Salezjańskiej w tym, co dotyczy animacji misyjnej, popierając ich działania misyjne ad gentes;

• utrzymuje kontakt z misjonarzami ze swej Inspektorii i śledzi ich przyjazdy do ojczyzny, by uwzględniać z nimi terminy spotkań i dni formacji misyjnej;

• utworzy grupę współpracowników świeckich, możliwie przedstawicieli Rodziny salezjańskiej, z którymi dzielić będzie zadania animacji.

2. SALEZJAŃSKA ANIMACJA MISYJNA NA POZIOMIE REGIONU

• Konferencje Inspektorii (lub Regionów) wybiorą jednego Inspektora na referenta ds. animacji misyjnej w Regionie, wspomaganego przez jednego współbrata, który będzie koordynował:

• międzyinspektorialne programowanie animacji misyjnej;

• regularne spotkania Inspektorialnych Delegatów Animacji Misyjnej, możliwie wraz z Delegatami dla Duszpasterstwa Młodzieżowego;

• wymianę doświadczeń misyjnych ad gentes;

• formację wolontariatu misyjnego;

• formację permanentną misjonarzy;

• angażowanie misjonarzy, którzy powrócili do ojczyzny w animację misyjną w Inspektorii.

• Odpowiedzialni ze strony Konferencji Inspektorii (lub Regionu) będą zwracać uwagę kompetentnych Organizmów, aby programy studiów w domach formacyjnych uwzględniały kursy z zakresu misjologii, historii misji salezjańskich, jak również zaangażowania młodych współbraci w formację jako animatorów grup misyjnych i praktyki wolontariatu w krajach misyjnych.

3. SALEZJAŃSKA ANIMACJA MISYJNA NA POZIMIE ŚWIATOWYM