404 :: RM Letters :: SDL HOME

Expand document

Collapse document

404

1 Pages 1-10

1.1 Page 1

1.2 Page 2

1.3 Page 3

1.4 Page 4

1.5 Page 5

1.6 Page 6

1.7 Page 7

1.8 Page 8

1.9 Page 9

1.10 Page 10

2 Pages 11-20

2.1 Page 11

2.2 Page 12

2.3 Page 13

2.4 Page 14

2.5 Page 15

2.6 Page 16

2.7 Page 17

2.8 Page 18

2.9 Page 19

2.10 Page 20

3 Pages 21-30

3.1 Page 21

3.2 Page 22

3.3 Page 23

3.4 Page 24

3.5 Page 25

3.6 Page 26

3.7 Page 27

3.8 Page 28

3.9 Page 29

3.10 Page 30

4 Pages 31-40

4.1 Page 31

4.2 Page 32

4.3 Page 33

4.4 Page 34

4.5 Page 35

4.6 Page 36

4.7 Page 37

4.8 Page 38

4.9 Page 39

4.10 Page 40

5 Pages 41-50

5.1 Page 41

5.2 Page 42

5.3 Page 43

5.4 Page 44

5.5 Page 45

5.6 Page 46

5.7 Page 47

5.8 Page 48

5.9 Page 49

5.10 Page 50

6 Pages 51-60

6.1 Page 51

6.2 Page 52

6.3 Page 53

6.4 Page 54

6.5 Page 55

6.6 Page 56

6.7 Page 57

6.8 Page 58

6.9 Page 59

6.10 Page 60

7 Pages 61-70

7.1 Page 61

7.2 Page 62

7.3 Page 63

7.4 Page 64

7.5 Page 65

7.6 Page 66

7.7 Page 67

7.8 Page 68

7.9 Page 69

7.10 Page 70

8 Pages 71-80

8.1 Page 71

8.2 Page 72

8.3 Page 73

8.4 Page 74

8.5 Page 75

8.6 Page 76

8.7 Page 77

8.8 Page 78

8.9 Page 79

8.10 Page 80

9 Pages 81-90

9.1 Page 81

9.2 Page 82

9.3 Page 83

9.4 Page 84

9.5 Page 85

9.6 Page 86

9.7 Page 87

9.8 Page 88

9.9 Page 89

9.10 Page 90

10 Pages 91-100

10.1 Page 91

10.2 Page 92

10.3 Page 93

10.4 Page 94

10.5 Page 95

10.6 Page 96

10.7 Page 97

10.8 Page 98

10.9 Page 99

10.10 Page 100

11 Pages 101-110

11.1 Page 101

11.2 Page 102

11.3 Page 103

11.4 Page 104

11.5 Page 105

11.6 Page 106

11.7 Page 107

11.8 Page 108

11.9 Page 109

11.10 Page 110

12 Pages 111-120

12.1 Page 111

12.2 Page 112

12.3 Page 113

12.4 Page 114

12.5 Page 115

12.6 Page 116

12.7 Page 117

12.8 Page 118

12.9 Page 119

12.10 Page 120

13 Pages 121-130

13.1 Page 121

13.2 Page 122

13.3 Page 123

13.4 Page 124

13.5 Page 125

13.6 Page 126

13.7 Page 127

13.8 Page 128

404

1 Pages 1-10

▲back to top

1.1 Page 1

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 1

Nr 404

Rok XC kwiecień–czerwiec 2009 r.

1.2 Page 2

▲back to top

2 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Dokumenty

Rady Generalnej Towarzystwa Salezjañskiego

wiêtego Jana Bosko

Organ urzêdowy animacji i ³¹cznoci dla Zgromadzenia Salezjañskiego

Z jêzyka w³oskiego t³umaczy³ ks. Piotr SZEL¥G

Korekta ks. Mieczys³aw Kaczmarzyk

W TYM NUMERZE

1. LIST PRZE£O¯ONEGO GENERALNEGO

Przywo³a³ do siebie tych, których sam chcia³,

a oni przyszli do Niego (Mk 3,13)

W 150. ROCZNICÊ ZA£O¯ENIA

ZGROMADZENIA SALEZJAÑSKIEGO ........................................................ 3

2. WSKAZANIA I DYREKTYWY ......................................................................... 63

2.1 Formacja Formatorów dla Formacji pocz¹tkowej ........................................ 63

3. DYSPOZYCJE I NORMY (w tym numerze brak)

4. DZIA£ALNOÆ RADY GENERALNEJ ............................................................ 80

4.1 Kronika Prze³o¿onego Generalnego ............................................................... 80

4.2 Kronika Rady Generalnej ............................................................................... 88

5. DOKUMENTY I WIADOMOCI ....................................................................... 96

5.1 List Prefekta Kongregacji Instytutów ¯ycia Konsekrowanego

i Stowarzyszeñ ¯ycia Apostolskiego, Kard. Franca Rodé ........................... 96

5.2 Projekt Europa ......................................................................................... 100

5.3 Przes³anie Prze³o¿onego Generalnego do M³odzie¿y

M³odzie¿owego Ruchu Salezjañskiego ....................................................... 110

5.4 Kanoniczne zamkniêcie Wizytatorii Kanadyjskiej z przy³¹czeniem

domów i wspó³braci do Inspektorii Stany Zjednoczone Wschód ............... 116

5.5 Nowi Inspektorzy ........................................................................................ 117

5.6 Nowi Biskupi Salezjañscy .......................................................................... 121

5.7 Personel salezjañski na dzieñ 31 grudnia 2008 roku .................................. 123

5.8 Zmarli Wspó³bracia (2 elenko 2008 i 1 elenko 2009) ................................ 125

Druk: Poligrafia Inspektoratu Towarzystwa Salezjañskiego

ul. Konfederacka 6, 30-306 Kraków; tel. (012) 266-40-00

1.3 Page 3

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 3

1. LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

„Przywo³a³ do siebie tych, których sam chcia³,

a oni przyszli do Niego”

(Mk 3,13)

W 150. ROCZNICĘ ZAŁOŻENIA

ZGROMADZENIA SALEZJAŃSKIEGO

1. „GEST O DUŻYM ZNACZENIU”. 1.1 Zaczęto w imię Maryi. 1.2 Dni oczeki-

wania. 1.3 Chłopcy z ’czarnego pasa’. 2. KSIĄDZ BOSKO ZAŁOŻYCIEL DLA

MŁODZIEŻY I Z MŁODZIEŻĄ. 2.1 Wydarzenie. 2.2 Nasi młodzi ‘ojcowie zało-

życiele’. 2.3 Włączyć dzisiejszą młodzież. a) Ksiądz Bosko wyczuł, że dla jego

Zgromadzenia słuszną drogą była droga młodości. b) Ksiądz Bosko nie bał się

wzywać swoich chłopców do odważnych przedsięwzięć, a z ludzkiego punk-

tu widzenia zuchwałych. c) Towarzystwo Niepokalanej, założone przez św. Do-

minika Savio, było małym polem, na którym zakiełkowały pierwsze ziarna sa-

lezjańskiego rozwoju. 3. KONSEKROWANI BOGU W MŁODZIEŻY. 3.1 Synowie

Konsekrowanych Założycieli. 3.2 Nauczania Księdza Bosko do swoich Salezja-

nów. 4. NASZE KONSTYTUCJE DROGĄ WIERNOŚCI. 4.1 Pierwsza fotografia,

której pragnął Ksiądz Bosko. 4.2 Długa i ciernista droga. 4.3 Świętość Reguł

zatwierdzonych przez Kościół. 4.4 Stały refren Księdza Bosko i Księdza Rua.

4.5 Odnowa Konstytucji. 4.6 Słowa testamentu. 5. KSIĄDZ BOSKO ZAŁOŻY-

CIELEM „SZEROKIEGO RUCHU OSÓB, KTÓRE NA RÓŻNE SPOSOBY DZIAŁA-

JĄ DLA ZBAWIENIA MŁODZIEŻY (Konst. 5). 5.1 „Synowie Oratorium rozrzu-

ceni po całym świecie”. 5.2 Szeroka sieć Rodziny Salezjańskiej. 5.3 To, co Ksiądz

Bosko usłyszał i zobaczył. ZAKOŃCZENIE.

Rzym, 25 marca 2009 roku

Uroczystoæ Zwiastowania Pañskiego

Najdro¿si Wspó³bracia!

W tych ostatnich trzech miesi¹cach, po moim poprzednio napisa-

nym do was licie, mia³y miejsce niektóre znacz¹ce dla ¿ycia Zgroma-

dzenia wydarzenia. Oprócz obrad Rady Generalnej, w zimowej sesji

plenarnej 20082009, odby³ siê Miêdzynarodowy Kongres pod has³em

System Prewencyjny a Prawa Cz³owieka, Dni Duchowoci Rodziny

1.4 Page 4

▲back to top

4 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Salezjañskiej oraz moja wizyta w trzech Inspektoriach po³udniowych

Indii: Chennai, Tiruchy i Bangalore, która chocia¿ ma³a wê¿szy zakres,

to jest jednakowo znacz¹ca.

Za porednictwem ANSy zostalicie szybko i szeroko poinformo-

wani. St¹d nie potrzeba dalszych komentarzy. Jestem za pewny, ¿e

uczestnicy pierwszych dwóch wydarzeñ opowiedzieli wspó³braciom

w swoich Inspektoriach o swoich prze¿yciach, dokonanej refleksji oraz

propozycjach i wskazaniach, jakie z nich wyp³ynê³y.

Jest mi mi³o znowu wejæ w kontakt z wami i czyniæ to w dniu

Zwiastowania Pañskiego, który ukazuje nam nasze ¿ycie jako powo³a-

nie. Jest czym owiecaj¹cym zauwa¿yæ, jak w Pimie wiêtym byt

i podstawowe wiêzi osobowe zostaj¹ okrelone przez jego po³o¿enie

stworzenia, które nie objawia ni¿szoci lub zale¿noci, lecz bezintere-

sown¹ i stwórcz¹ mi³oæ Boga. Jest to konsekwencj¹ tego, ¿e cz³owiek

nie posiada w sobie racji w³asnej egzystencji, ani w³asnego spe³nienia

siê. Zawdziêcza to darowi.

Postawiony jest on w relacji odwzajemnienia wzglêdem Boga. Jego

¿ycie nie ma sensu poza t¹ wiêzi¹. To co poza nim, a co postrzega i czego

ogólnie pragnie to Absolut. I nie jest on abstrakcyjnym i obcym, lecz

jest ród³em jego ¿ycia, które go wzywa do siebie. Ca³a historia wybo-

ru ludu Bo¿ego i pojedynczych powo³añ przedstawiona zostaje w tym

kluczu: inicjatywa Bo¿ej mi³oci, sytuacja cz³owieka wobec Boga, prze-

bieg ¿ycia jako zaproszenie do dania odpowiedzi, jako przyjête we-

zwanie. Kategoria stworzenia ³¹czy siê na nowo z kategori¹ rozmówcy

Boga. Oto ja s³u¿ebnica Pañska, niech mi siê stanie wed³ug s³owa twe-

go odpowiada Anio³owi Maryja. Dar ¿ycia zawiera pewien projekt;

ten ods³ania siê w dialogu z samym sob¹, z histori¹, z Bogiem, i wy-

maga osobistej odpowiedzi. To za okrela umiejscowienie cz³owieka

w stosunku do wiata i wszystkich bytów, które on zawiera.

Byty te nie mog¹ spe³niæ jego pragnieñ i st¹d cz³owiek nie jest im

poddany. Miar¹ tej struktury ¿ycia jest przymierze miêdzy Bogiem

a ludem. Jest to bezinteresowny i odnawiaj¹cy wybór ze strony Boga.

Cz³owiek ma sobie go uwiadomiæ i przyj¹æ go jako program ¿ycia,

kierowany prze S³owo Bo¿e, które stawia mu pytania i stawia go wo-

bec wyboru.

1.5 Page 5

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 5

Powo³anie chrzecijañskie nie jest zatem luksusowym dodatkiem,

zewnêtrznym uzupe³nieniem dla realizacji cz³owieka. Jest to raczej jego

czyste i proste spe³nienie siê, niezbêdny warunek autentycznoci i pe³-

ni, zaspokojenie najbardziej radykalnych wymagañ, którymi obdarzo-

na jest jego w³asna struktura jako stworzenia. W ten sam sposób wej-

cie w dynamikê Królestwa Bo¿ego, do którego Jezus zaprasza uczniów,

to jedyna forma istnienia, która odpowiada przeznaczeniu cz³owieka

na tym wiecie i poza nim. I tak ¿ycie rozwija siê jako dar, wezwanie

i projekt.

Drodzy Wspó³bracia! Pragn¹³em wejæ w kontakt z wami, czerpi¹c

myli ze wiêta Zwiastowania, w pewien sposób komentuj¹c werset

Ewangelii w. Marka, który stanowi tytu³ niniejszego listu. Chodzi tu

o tekst, który w zaledwie jednym wersecie i w bardzo schematycznej

formie opowiada o decyzji podjêtej przez Jezusa, aby przywo³aæ do

siebie grupê mê¿czyzn i uczyniæ ich uczestnikami swojej w³asnej misji

na rzecz ludzkoci.

W tym opowiadaniu, postawionym w centrum Ewangelii w. Mar-

ka, jako ¿e jest to kronika za³o¿enia grupy Dwunastu, Jezus jest ju¿

misjonarzem Królestwa Bo¿ego w wioskach Galilei. W porównaniu do

pierwszego powo³ania, które by³o nagl¹cym zaproszeniem do dwóch

par braci (por. Mk 1,17.20), mamy tu zwyczajny rozkaz, jako owoc

osobistej decyzji. Jezus przywo³uje tych, których chce i powo³uje ich

do bycia z Nim na górze. Aby przyszli do Niego i Mu towarzyszyli

(Mk 3,14), musz¹ zostawiæ t³umy, które sz³y za Nim. Ta grupa rodzi

siê wokó³ dobrze okrelonych zadañ: byæ z Nim, aby potem staæ siê

Jego wys³annikami. Dwunastu, to zatem pierwsi powo³ani, których Je-

zus pragnie zawsze mieæ u swego boku. ¯yæ z Nim to ich pierwsze

zadanie, potem za przyjdzie wys³anie. Dla Aposto³a wspólne ¿ycie

uprzedza misjê. Tylko towarzysze Jezusa, ci najbli¿si, bêd¹ Jego przed-

stawicielami. Jezus nie zwyk³ dzieliæ swojej misji z tymi, którzy nie

dzielili jego ¿ycia (por. Dz 1,2122).

Wydaje mi siê, ¿e to wprowadzenie pomo¿e dobrze zrozumieæ zna-

czenie i perspektywy 150tej rocznicy za³o¿enia Zgromadzenia Salez-

jañskiego. Faktycznie przed za³o¿eniem zatwierdzonym przez w³adze,

1.6 Page 6

▲back to top

6 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

mia³o miejsce rzeczywiste za³o¿enie jego Towarzystwa z dat¹ odno-

sz¹c¹ siê do okresu, w którym po³o¿y³ fundamenty pod swoje maleñ-

kie Oratorium w. Franciszka Salezego. Nigdy co do tego nie zmieni³

zdania, ani on, ani jego pierwsi wspó³pracownicy1.

To, co uczyni³ Ksi¹dz Bosko, powo³uj¹c grupê ch³opców ze swoje-

go Oratorium z Valdocco i odpowied, jakiej oni udzielili, stanowi w rze-

czywistoci prawdziwe ewangeliczne dowiadczenie, o silnym znacze-

niu symbolicznym i paradygmatycznym. Jak Jezus, tak i Ksi¹dz Bosko,

powo³a³ pewnych zwi¹zanych z nim m³odzieñców, aby razem z nimi

dzieliæ ¿ycie, marzenia i pos³annictwo. Jak Jezus, tak i Ksi¹dz Bosko,

znalaz³ swoich wspó³pracowników wród tych, którzy byli mu bliscy.

Byæ z nim, mimo ¿e jeszcze w bardzo m³odym wieku, by³o naturaln¹

przes³ank¹, by byæ pos³anym.

1. „GEST O WIELKIM ZNACZENIU”2

Pragn¹³ bym bardzo, drodzy wspó³bracia, aby ten rok jubileuszowy

sprawi³, ¿e bêdziemy wielbiæ i dziêkowaæ Bogu za jego dobroæ i wspa-

nia³omylnoæ, oraz pobudzi³ nas do g³êbokiego odnowienia naszego

¿ycia i pos³annictwa, na nowo prze¿ywaj¹c to, co dokona³o siê 18 grud-

nia 1859 roku, w dniu, w którym Ksi¹dz Bosko, w zaciszu swego po-

koju, da³ pocz¹tek temu, co nazwane bêdzie Towarzystwem w. Fran-

ciszka Salezego, urzeczywistniaj¹c projekt, który od d³u¿szego czasu

nosi³ w sercu3, to jest od roku 1841, kiedy otrzyma³ wiêcenia kap³añ-

skie i wst¹pi³ do Konwiktu, o czym on sam wiele razy pisa³4. Zgroma-

1 F. DESRAMAUT, Don Bosco fondatore, w: M. MIDALI (a cura di), Don Bosco Fonda-

tore della Famiglia Salesiana. Atti del Simposio (Roma, 2226 gennaio 1989), s. 125.

2 F. DESRAMAUT, Don Bosco en son temps (18151888) (Torino: SEI, 1996), s. 571.

3 Ju¿ w roku 1850 Ksi¹dz Bosko nie ustêpowa³ w zamiarze za³o¿enia Zgromadze-

nia Czasami mówi³ m³odzie¿y o korzyci p³yn¹cych ze wspólnego ¿ycia Jednak

zawsze rozumowa³ w sposób poredni, nie nawi¹zuj¹c do ¿ycia zakonnego (MB IV

ss. 424425).

4 Nasze Towarzystwo zaczê³o faktycznie istnieæ w r. 1841 (MB X s. 661; por.

MB VIII s. 809). Jego Streszczenie o Pobo¿nym Towarzystwie w. Franciszka Saleze-

go, w dniu 23 lutego 1874 r., zaczyna siê w ten sposób: To Pobo¿ne Towarzystwo

istnieje od 33 lat. por. P. BRAIDO, Don Bosco per i giovani: LOratorio. Una Con-

gregazione degli oratori. Documenti (Roma: LAS, 1988) s. 147.

1.7 Page 7

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 7

dzenie nie zosta³o za³o¿one, aby zapocz¹tkowaæ dzie³o, lecz aby je pod-

trzymaæ i rozwijaæ. Zrodzi³o siê wród m³odzie¿y, której Ksi¹dz Bosko

siê powiêca³, i razem z ni¹.

Mamy do opowiedzenia bardzo piêkn¹ historiê, a czyni¹c to mamy

tak¿e znacz¹c¹ histori¹ do powtórzenia.

1.1 Zaczêto w imiê Maryi

W dniu 8 grudnia 1859 roku, w Oratorium Ksiêdza Bosko na Val-

docco, obchodzono uroczystoæ Niepokalanego Poczêcia. Grupa 184

internistów domu Ksiêdza Bosko by³a dusz¹ dla tysi¹ca ch³opców ora-

torium wi¹tecznego, którzy wype³niali podwórka i okoliczne ³¹ki. pie-

wali, modlili siê, przyjmowali Komuniê wiêt¹ podczas Mszy Ksiêdza

Bosko. Po spo¿yciu obfitego wi¹tecznego niadania, rozbiegali siê,

uczestnicz¹c w stu grach oraz zbierali siê w grupach na katechizm. Wielu

z nich potrafi³o porozmawiaæ z Ksiêdzem Bosko o swojej pracy, rodzi-

nie, trudnociach i o przysz³oci.

Wieczorem, po dwiêkach i pogodnych pieniach na po¿egnanie,

Ksi¹dz Bosko zmêczony, ale rozpromieniony, w czasie tradycyjnego

s³ówka na dobranoc podziêkowa³ Maryi i wszystkim za tak piêkny

dzieñ. Potem m³odym internistom i ich asystentomanimatorom, (któ-

rzy jak zwyk³o siê wówczas robiæ, nosili kleryck¹ sutannê), da³ og³o-

szenie, które przyspieszy³o bicie serca dwudziestu z nich. Ksi¹dz Bo-

sko tamtego wieczoru publicznie og³osi³, ¿e jutro, w pi¹tek, mia³ zwo³aæ

w swoim pokoiku specjaln¹ konferencjê, po tym, jak inni ch³opcy uda-

dz¹ siê na spoczynek. Ci, którzy mieli uczestniczyæ, zrozumieli zapro-

szenie. Ksiê¿a, klerycy, wieccy wspó³pracuj¹cy w wysi³kach Ksiêdza

Bosko w Oratorium oraz inni dopuszczeni do tajemnic, przeczuwali ¿e

to zebranie bêdzie bardzo wa¿nym5.

I tak, wieczorem 9, po zwyk³ym pracowitym dniu: modlitwy, stu-

dium, pracy i radoci, dziewiêtnastu m³odych zgromadzi³o siê w pokoiku

Ksiêdza Bosko. Kronika ks. Lemoyne i protokó³ przepisany przez bio-

grafa A. Amadei stwierdzaj¹, ¿e Ksi¹dz Bosko najpierw prosi³ o wia-

t³o Ducha wiêtego i opiekê Matki Bo¿ej, po czym streci³ to, co na

poprzednich konferencjach przedstawi³ wszystkim.

5 MB VI s. 333. Por. Documenti VII s. 35.

1.8 Page 8

▲back to top

8 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Nastêpnie, z dostrzegalnym wzruszeniem og³osi³, ¿e nadesz³a go-

dzina, aby nadaæ formê Towarzystwu, nad którego za³o¿eniem zasta-

nawia³ siê od dawna, i które by³o g³ównym przedmiotem wszystkich

jego zabiegów, zachêt i pochwa³ Piusa IX, istniej¹cego ju¿ w formie

obserwancji tradycyjnych regu³ i, do którego zdecydowana wiêkszoæ

obecnych, przynajmniej duchowo przynale¿a³a, a niektórzy nawet po-

przez z³o¿on¹ obietnicê. St¹d nadszed³ moment, aby zdeklarowaæ siê

o zapisaniu siê do Pobo¿nego Towarzystwa, które przyjê³oby, a raczej

zachowa³oby, imiê w. Franciszka Salezego6.

Do takiego oto zgromadzeniu bêd¹cego g³ówn¹ podpor¹ Oratorium

zostaliby zapisani jedynie ci, którzy dojrza³ym namyle, mieliby za-

miar powiêciæ siê Bogu, sk³adaj¹c we w³aciwym czasie luby: czy-

stoci, ubóstwa i pos³uszeñstwa, aby powiêciæ swoje ¿ycie opuszczo-

nej i zagro¿onej m³odzie¿y. St¹d na najbli¿szej konferencji mieli

wypowiedzieæ siê jedynie ci, którzy zamierzali przyst¹piæ do niego7.

Inicjatywa Ksiêdza Bosko zrodzona, z nagl¹cej potrzeby posiadania

zaufanych wspó³pracowników, nie wychodzi³a od zera. By³ to jeszcze

jeden krok wychowawczego procesu, trwaj¹cego ju¿ od oko³o 10 lat

i od roku opartego na przygotowanym projekcie pierwszych Konstytu-

cji Salezjañskich z roku 18598. Pomimo to, stwierdza ks. Lemoyne,

Ksi¹dz Bosko da³ wszystkim tydzieñ czasu na zastanowienie siê i po-

wierzenie tej wa¿nej sprawy Bogu, po czym zamkniêto zebranie

w g³êbokiej ciszy9.

1.2 Dni oczekiwania

Kolejne dni, pe³ne od zewn¹trz wype³nione by³y codzienn¹ prac¹,

lecz w sercu i umyle tej¿e dwudziestki naznaczone by³y równie¿ nie-

codziennym napiêciem.

Pierwszym, który intensywnie siê modli³ i oczekiwa³, by³ Ksi¹dz

Bosko. Od wielu lat dyskretnie zachêca³ on do pozostania najlepszych

6 A. AMADEI, Un altro Don Bosco. Il servo di Dio Don Rua (Torino: SEI, 1934) s. 73.

7 A. AMADEI, dz. cyt. s. 73.

8 Por. G. BOSCO, Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales (18581875).

Testi critici a cura di F. MOTTO (Roma: LAS, 1982).

9 MB VI s. 334.

1.9 Page 9

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 9

sporód swoich ch³opców, w których dostrzega³ wyrane powo³anie

Bo¿e. Wielu mu to obiecywa³o. Potem jednak rozmylali siê. Pisze

ks. Lemoyne: Nikt, opowiada³ Ks. Bosko, nie jest stanie wyobraziæ

sobie wewnêtrznych wstrêtów, antypatii, zniechêceñ, nieufnoci, roz-

czarowañ, goryczy, niewdziêcznoci, które dotknê³y Oratorium przez

oko³o dwadziecia lat. Gdy wybrani obiecywali, ¿e pozostan¹ do po-

mocy Ksiêdzu Bosko, to by³ to pretekst, aby wygodnie kontynuowaæ

naukê, po zakoñczeniu której, wysuwali tysi¹c powodów, aby zwolniæ

siê z obietnicy. Po wielu nieudanych próbach, za jednym razem uda³o

siê za³o¿yæ sutannê omiu ch³opcom, którzy mimo to bardzo szybko

opucili Oratorium. Byli te¿ i tacy, którzy odchodzili w dniu wiêceñ

kap³añskich, lub w wieczór prymicyjny jasno owiadczali, ¿e ¿ycie

w Oratorium nie jest odpowiednim dla nich10.

Kanonik i proboszcz Giacinto Ballesio, wychowanek Ksiêdza Bosko

i dziesi¹ty wiadek w procesie beatyfikacyjnym, tak zezna³ pod przy-

siêg¹: Doskonale wiedzia³, ¿e osi¹gn¹³ swój cel, widz¹c swoich wy-

chowanków wstêpuj¹cych do seminarium lub podejmuj¹cych pos³ugê

proboszcza Okazywa³ wielkie przywi¹zanie i zadowolenie z ich stanu.

Mimo to jednak nie da siê przemilczeæ, ¿e pewne rozczarowania by³y

dla niego bardzo gorzkie, z racji niedotrzymania s³owa przez nie ma³¹

grupê tych, których przynajmniej warunkowo obdarzy³ swoimi wzglê-

dami, ponosz¹c wielkie wydatki, aby doprowadziæ ich do uzyskania

uprawnieñ i dyplomów Jednak potem w sumie nie narzeka³ na to11.

W inny sposób, lecz jednakowo intensywnie, modli³a siê i myla³a

grupa dziewiêtnastu, która mia³a odpowiedzieæ na zaproszenie Ksiê-

dza Bosko. Przyst¹pienie do Towarzystwa, do którego zaprasza³ ich

Ksi¹dz Bosko obiecuj¹c mu wspania³omylne pos³uszeñstwo by³o

rodzin¹ zakonn¹, zgromadzeniem takim jak te zduszone zaledwie czte-

ry lata wczeniej, przez ustawê Rattazziego (29 maja 1855 roku).

Z klasztorów i domów zakonnych wydalono zakonników, których ga-

zety z dokuczliw¹ bezwzglêdnoci¹ okrela³y jako podludzi, wyzy-

skiwaczy nowoczesnego spo³eczeñstwa i zaprasza³y do podeptania

10 MB V ss. 404405.

11 MB V s. 406.

1.10 Page 10

▲back to top

10 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

jak wszy. St¹d Ksi¹dz Bosko, chc¹c daæ ducha swojemu Oratorium,

prosi³ tych m³odych o skupienie siê w rodzinie zakonnej, w pos³uszeñ-

stwie wobec niego oraz z perspektyw¹ (z up³ywem czasu), powiêce-

nia siê Bogu przez lub czystoci, ubóstwa i pos³uszeñstwa. Niektórzy

z nich (w tajemnicy i w porozumieniu z Ksiêdzem Bosko) czynili tak

ju¿ kilku lat.

Wszyscy oni byli bardzo m³odzi, a w grê na zaufanie do Ksiêdza

Bosko za jednym razem wchodzi³o ca³e ¿ycie. A¿ do tej chwili byli oni

jedynie zwi¹zani obietnic¹ lub lubem pozostania z Ksiêdzem Bosko,

aby pomóc mu w dziele oratoriów. Niektórzy byli wstrz¹niêci. Pisze

ks. Lemoyne: Nie jeden powiedzia³ pó³g³osem: «Ksi¹dz Bosko chce

z nas wszystkich zrobiæ zakonników»12.

Dla Józefa Buzzettiego (27 lat), m³odego murarza z Coronno, jed-

nego z pierwszych ch³opców Ksiêdza Bosko, Oratorium by³o ca³ym

jego wiatem i ¿yciem. Ksi¹dz Bosko by³ dla niego wszystkim. Na jego

probê, przez rok nosi³ nawet strój klerycki i nie sprawi³oby mu pro-

blemu zostaæ ksiêdzem. Ale nie zakonnikiem. Nie czu³ siê absolutnie

na si³ach. (Mia³ zostaæ salezjaninem, dopiero w roku 1877).

Micha³ Rua (22 lata), nie mia³ w¹tpliwoci. Ksi¹dz Bosko skierowa³

swoje zaproszenie. Dla niego, jak zawsze, by³ to rozkaz. Dla potwier-

dzenia czego, dzieñ póniej uda³ siê do Domu Misyjnego, aby rozpo-

cz¹æ rekolekcje, otrzymuj¹c wiêcenia ni¿sze (11 grudnia) i subdiako-

nat (17 grudnia).

Jan Cagliero (21 lat), mia³ natomiast wiele w¹tpliwoci. Pisze Le-

moyne (w roku 1907 Cagliero ¿y³ jeszcze, gdy Lemoyne opublikowa³

te s³owa): Przez d³ug¹ godzinê chodzi³ pod portykiem, niepokojony

ró¿nymi mylami. W koñcu wykrzykn¹³ do jednego z przyjació³: Za-

konnik, czy nie zakonnik, to i tak to samo. Jestem zdecydowany, jak

by³em zawsze, ¿e nie od³¹czê siê od Ksiêdza Bosko! Potem w liciku

napisa³ Ksiêdzu Bosko, ¿e w pe³ni poddaje siê jego radom i decyzji

swojego prze³o¿onego. Ksi¹dz Bosko, spotykaj¹c go, spojrza³ na niego

z umiechem, a potem odrzek³: chod, chod, to jest twoja droga!13

12 MB VI s. 334.

13 MB VI s. 334335.

2 Pages 11-20

▲back to top

2.1 Page 11

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 11

1.3 Ch³opcy z czarnego pasa

Jednak Ksi¹dz Bosko nie powo³ywa³ ich, aby ryzykowali ¿ycie

w oparciu o zaufanie do niego. Powo³ywa³ ich, aby podejmowali decyzjê

powiêcenia ¿ycia Bogu dla opuszczonej i zagro¿onej m³odzie¿y, która

bez ich pomocy zatraca³a siê na ich oczach i kto wie, w ilu innych miej-

scach na wiecie. Rozpoznawa³ w nich wykwalifikowanych robotni-

ków, wynionych dla dzie³a swoich rozwijaj¹cych siê oratoriów14.

Turyn, jako miasto, prze¿ywa³ w tamtym czasie burzliwy okres roz-

woju. W pó³nocnej czêci miasta zagêszcza³ siê czarny pas ruder,

wype³nionych najubo¿szymi emigrantami. Coraz wiêksza fala najubo¿-

szych ch³opskich rodzin i opuszczonych m³odych ludzi opuszcza³a wsie

i przybywa³a w poszukiwaniu pracy i szczêcia w miecie, gromadz¹c

siê w norach, powstaj¹cych miêdzy bagnami rzeki Dory, gdzie sp³ywa-

³y odchody z miasta pozbawionego kanalizacji. Poch³aniani byli przez

wielkie place budów obszaru po³udniowego, przez przedsiêbiorstwa

manufakturowe, przêdzalnie, garbarnie, piekarnie i fabryki. Jednak nie

wszyscy m³odzi wytrzymywali wysokie tempo pracy (wielu z nich do-

¿ywa³a jedynie 1819 lat). Przeganiano ich ze wzglêdu na s³ab¹ wy-

dajnoæ i wyrzucano na ulicê. W wyczerpuj¹cym i czêsto pe³nym de-

speracji poszukiwaniu sposobu na prze¿ycie, ³¹czyli siê w bandy

w³óczêgów, ¿yli, kradn¹c na targowiskach, porywali torby gospody-

niom, opró¿niali wype³nione portfele handlowców, pozostawali w sta-

³ym konflikcie z policjantami, którzy cigali ich, i jak tylko by³o to

mo¿liwe, wsadzali do wiêzienia.

Aby udzieliæ konkretnej pomocy tym m³odym ch³opcom (dziew-

czynom oraz najs³abszym osobom), w obrêbie czarnego pasa, niczym

wachlarz usytuowa³o siê czterech wielkich chrzecijan: ks. Jan Cocchi,

kanonik Józef Cottolengo, markiza Julia Barolo i Ksi¹dz Bosko15.

14 R. ALBERDI, Don Bosco fondatore dei salesiani, w: M. MIDALI (a cura di), Don

Bosco Fondatore della Famiglia Salesiana. Atti del Simposio (Roma, 2226 gennaio

1989) s. 171.

15 Krótki i u¿yteczny opis sytuacji Turynu w latach czterdziestych XVIII w. mo¿na

znaleæ w: A. J. LENTI, Don Bosco. History and Spirit. II: Birth and Early Development

of Don Boscos Oratory. Edited by A. GIRAUDO (Roma: LAS, 2007) ss. 626.

2.2 Page 12

▲back to top

12 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Oratorium bardzo ubogiego Ksiêdza Bosko, rozpoczête trzynacie

lat wczeniej od szopy, da³o pocz¹tek szko³om wieczorowym, warszta-

tom i internatowi dla ch³opców pracuj¹cych i ucz¹cych siê. W owym

1859 roku dom goci³ 184 najubo¿szych ch³opców, a rok póniej bê-

dzie ich mia³ 35516. W niedzielê Oratorium zapewnia³o ponad tysi¹cu

ch³opców chrzecijañskie ¿ycie, radoæ, naukê i przyjañ z Ksiêdzem

Bosko. To w³anie do pomocy tym konkretnym, krzycz¹cym, zdezo-

rientowanym w ¿yciu m³odym, spragnionym chleba i Boga, wzywa³

Ksi¹dz Bosko daj¹c ¿ycie Towarzystwu w. Franciszka Salezego.

2. KSIĄDZ BOSKO ZAŁOŻYCIEL DLA MŁODZIEŻY

I Z MŁODZIEŻĄ

Ksi¹dz Bosko nie móg³ i nie chcia³, w zwi¹zku z powo³ywaniem

do ¿ycia towarzystwa zakonnego, zrzeszaæ znacz¹cej grupy doros³ych

wspó³pracowników, wybieraj¹c ich sporód tych, którzy pracowali ju¿

w trzech oratoriach17. Zdawa³ sobie sprawê, ¿e bardziej efektywnym,

ni¿ grupa wolontariuszy, którzy dzisiaj s¹, a jutro ich nie bêdzie, pozo-

staje za³o¿enie trwa³ego Towarzystwa osób konsekrowanych Bogu na

zawsze, aby s³u¿yli Mu w tej m³odzie¿y, prze¿ywaj¹cej powa¿ne trud-

noci. I aby doprowadziæ to do skutku, pomyla³ w koñcu o swoich

m³odych, to znaczy tych, którzy te ostatnie lata spêdzili w Oratorium

z Ksiêdzem Bosko18.

2.1 Wydarzenie

Dnia 18 grudnia owego 1859 roku, by³a niedziela. Ksi¹dz Bosko

zakoñczy³ pracowity wi¹teczny dzieñ wród tysi¹ca ch³opców, podob-

nie jak to by³o w dniu wiêta Niepokalanej i w ka¿d¹ niedzielê. Potem

zwo³a³ na konferencjê tych, którzy zdecydowali, by przynale¿eæ do

Pobo¿nego Towarzystwa w. Franciszka Salezego.

16 Por. P. STELLA, Don Bosco nella Storia economica e sociale (18151879) (Roma:

LAS, 1980) s. 175.

17 P. BRAIDO, Don Bosco, prete dei giovani nel secolo delle libertà. Tom I (Roma:

LAS, 2003) s. 439.

18 P. STELLA, tam¿e. s. 295.

2.3 Page 13

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 13

By³a godzina 21, po modlitwach wieczornych. Spotkanie odbywa-

³o siê w pokoiku Ksiêdza Bosko. W ci¹gu kilku minut zebra³o siê 18

osób, razem z Ksiêdzem Bosko. Jedynie dwóch nie przysz³o. Zebra-

nych wokó³ Ksiêdza Bosko by³o siedemnastu: jeden kap³an (47 lat),

jeden diakon (24 lata), jeden subdiakon (22 lata), trzynastu kleryków

(od 21 do 15 lat) i jeden bardzo m³ody uczeñ.

Skrupulatny protokó³ podpisany przez ks. Alasonattiego i ze spe-

cjalnym podpisem Ksiêdza Bosko19, to dokument o urzekaj¹cej pro-

stocie, zawieraj¹cy pierwszy oficjalny akt Towarzystwa Salezjañskie-

go20. Czytamy w nim:

(Zebralimy siê) wszyscy w celu i w jednym duchu, aby rozwijaæ

i zachowaæ ducha prawdziwej mi³oci, który wymagany jest w dziele

Oratoriów dla opuszczonej i zagro¿onej m³odzie¿y, a która w tych

nieszczêsnych czasach, na wiele sposobów uwiedziona zostaje ze

szkod¹ dla spo³eczeñstwa oraz wrzucona w bezbo¿noæ i niewiarê.

Spodoba³o siê zatem tym¿e zgromadzonym ustanowiæ siê w Towa-

rzystwo lub Zgromadzenie, które maj¹c na celu wzajemn¹ pomoc

w osobistym uwiêceniu, postanawia sobie rozwijaæ chwa³ê Bo¿¹

i zbawienie dusz, zw³aszcza tych najbardziej potrzebuj¹cych kszta³-

cenia i wychowania, a zatwierdziwszy zgodnie postanowiony za-

mys³, po krótkiej modlitwie i wezwaniu wiat³a Ducha wiêtego,

przyst¹pili do wyboru cz³onków, wchodz¹cych w sk³ad dyrekcji

towarzystwa dla tego i dla innych Zgromadzeñ, je¿eli Bogu spodo-

ba siê wspieraæ ich rozwój.

Poprosili zatem, zgodnie jego (Ksiêdza Bosko), inicjatora i promo-

tora, aby przyj¹³ stanowisko Prze³o¿onego Wy¿szego, jako ¿e jest

w pe³ni jemu stosowne. On za przyjmuj¹c je z zastrze¿eniem w³a-

dzy mianowania przez siebie prefekta (Wikariusza i Administrato-

ra), widz¹c ¿e nikt siê temu nie sprzeciwi³, stwierdzi³, ¿e nie uwa¿a

za s³uszne usuwanie z biura prefekta pisz¹cego te s³owa (ks. Alaso-

natti), który dotychczas zajmowa³ to stanowisko w domu.

19 Por. J. G. GONZÁLEZ, Acta de fundación de la Sociedad de S. Francisco de Sales.

18 Diciembre de 1859, RSS 52 (2008) ss. 335336.

20 E. CERIA, Annali della Società Salesiana, dalle origini alla morte di S. Giovanni

Bosco (18411888) (Torino: SEI, 1961) s. 33.

2.4 Page 14

▲back to top

14 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Pomylano te¿ zaraz o sposobie wyboru innych cz³onków zarz¹-

du i uzgodniono o zastosowaniu tajnego g³osowania, jako najkrót-

szej drogi do ustanowienia Rady, która winna siê sk³adaæ z Kie-

rownika Duchowego, Ekonoma i trzech Radców w towarzystwie

dwóch wy¿ej wspomnianych zarz¹dców (Prze³o¿onego Wy¿szego

i Prefekta).

[] Przy wyborze Kierownika Duchowego jednog³onie wybór

(pad³) na kleryka subdiakona Micha³a Rua, który nie wzbrania³ siê

przed tym. To samo powtórzono skutecznie w stosunku do Ekono-

ma i uznano diakona Angelo Savio, który tak¿e zobowi¹za³ siê do

przyjêcia wyznaczonego zadania.

Pozostawali jeszcze do wybrania trzej Radcy. G³osuj¹c na pierw-

szego (wybrano) kleryka Jana Cagliero. W przypadku drugiego rad-

cy wypad³o na kleryka Jana Bonettiego. Z racji równej iloci g³o-

sów, jakie otrzymali klerycy Karol Ghivarello i Franciszek Provera,

po przeprowadzeniu kolejnego g³osowania, wiêkszoæ g³osów prze-

wa¿y³a za klerykiem Ghivarello, który zosta³ trzecim i ostatnim rad-

c¹. I tak oto w ca³oci ustanowiony zosta³ korpus zarz¹du naszego

Towarzystwa (który potem nazwany zosta³ Kapitu³¹ Wy¿sz¹).

To wydarzenie, jak dotychczas zosta³o ono zrelacjonowane, odczy-

tano wobec zebranych wy¿ej wymienionych cz³onków i mianowa-

nych obecnie zarz¹dców, a którzy uznaj¹c jego wiarygodnoæ, zgod-

nie stwierdzili, aby zachowano jego orygina³ pod którym sk³ada

podpis Prze³o¿ony Generalny i jako sekretarz

Ks. Bosko Jan

Ks. Prefekt, Alasonatti Wiktor.

2.2 Nasi m³odzi ojcowie za³o¿yciele

Tak oto narodzi³o siê Zgromadzenie Salezjañskie. Takie by³y nasze

narodziny. Tych osiemnastu, to nasi ojcowie za³o¿yciele, w wiêkszo-

ci bardzo m³odzi, z wyj¹tkiem ks. Alasonattiego, który mia³ 47 lat,

oraz Ksiêdza. Bosko, licz¹cego wówczas 44 lata. Kierownik Ducho-

wy, ks. Rua mia³ 22 lata; ekonom, ks. Savio, 24; radcy za, bêd¹cy

jeszcze klerykami, mieli po dwadziecia lat.

2.5 Page 15

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 15

Wydaje mi siê w tym miejscu stosownym przedstawiæ ich rysy, aby

zachowaæ ich w pamiêci i w sercu razem z Ksiêdzem Bosko, jako na-

szych wspó³za³o¿ycieli. S¹ oni czêci¹ ¿ycia Ksiêdza Bosko i historii

Zgromadzenia, a zatem i naszej historii.

Wiktor Alasonatti, lat 47

By³ jedynym starszym od Ksiêdza Bosko. £agodny i jednoczenie

surowy kap³an. Przez 19 lat by³ nauczycielem dzieci w szkole podsta-

wowej w Avigliana, gdzie urodzi³ siê, dnia 15 listopada 1812 roku. ¯ar-

tuj¹c i przycinaj¹c mu (byli kolegami w Konwikcie), Ksi¹dz Bosko prze-

kona³ go do przyjcia do Oratorium, aby pomóc mu w odmawianiu

brewiarza wród dwustu ch³opców w domu i tysi¹ca oratorian (To

nie to, co ta twoja szkó³ka!, ¿artowa³ Ksi¹dz Bosko). Przyby³ tam

w wigiliê Wniebowziêcia 1854 roku, powtarzaj¹c w ¿artach do Ksiê-

dza Bosko: Gdzie mam stan¹æ, aby odmówiæ brewiarz? Ksi¹dz Bo-

sko zrzuci³ na niego ca³¹ administracjê swojego dzie³a, prowadzonego

dotychczas przez Józefa Buzzetti i Matusiê Ma³gorzatê (wyczerpan¹,

umrze dwa lata póniej). W roku 1855, po Michale Rua, by³ pierw-

szym, który z³o¿y³ prywatne luby zakonne na rêce Ksiêdza Bosko.

Jako salezjanin z³o¿y³ profesjê w dniu 14 maja 1862 roku. Pracowa³

nieustannie i po cichu dla Ksiêdza Bosko i Towarzystwa Salezjañskie-

go, jako jego pierwszy Prefekt. Czyni³ to a¿ do mierci, która nadesz³a

w Lanzo, dnia 7 padziernika 1865 roku, w wieku 53 lat.

Micha³ Rua, lat 22

Urodzi³ siê dnia 9 czerwca 1837 roku, w Turynie, w rodzinie ro-

botniczej. W wieku omiu lat pozosta³ pó³sierot¹, po mierci ojca. Za-

chwyci³ siê Ksiêdzem Bosko uczêszczaj¹c do szkó³ Braci Szkolnych.

Pod przysiêg¹ zezna³: Pamiêtam, ¿e kiedy Ksi¹dz Bosko przybywa³,

aby odprawiæ dla nas Mszê w. [] zdawa³o siê, ¿e jaki pr¹d porusza³

tymi wieloma ch³opcami. Stawali na bacznoæ, wychodzili ze swoich

miejsc, t³oczyli siê wokó³ niego [] Potrzeba by³o wiele czasu, zanim

móg³ on dotrzeæ do zakrystii. W owych chwilach dobrzy Bracia Szkol-

ni nie byli w stanie przeszkodziæ temu pozornemu nieporz¹dkowi i po-

zwalali na to. Gdy przybywali inni pobo¿ni i budz¹cy zaufanie kap³ani

nie mo¿na by³o zauwa¿yæ podobnego uniesienia Tajemnica przywi¹-

2.6 Page 16

▲back to top

16 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

zania do Ksiêdza Bosko polega³a na aktywnym i duchowym uczuciu,

którego dostarcza³ ich duszom21. Czasem Ksi¹dz Bosko dawa³ wszyst-

kim jaki medalik. Gdy wypad³o na Micha³a, Ksi¹dz Bosko uczyni³

dziwny gest: poda³ mu praw¹ rêkê, uda³ ¿e odcina j¹ lew¹, mówi¹c do

niego: Bierz Micha³ku, bierz! Micha³ nie rozumie, ale Ksi¹dz Bosko

t³umaczy mu: My dwaj bêdziemy dzieliæ wszystko na po³owê. Wstê-

puje do Oratorium w dniu 25 wrzenia 1852 roku i przywdziewa su-

tannê w Becchi, w dniu 3 padziernika tego¿ samego roku. Staje siê

naprawdê praw¹ rêk¹ Ksiêdza Bosko. W dniu 26 stycznia 1854 roku

uczestniczy w zebraniu, na którym cis³a grupa wspó³pracowników

otrzymuje nazwê Salezjanów. W dniu 25 marca 1855 roku (w wieku

18 lat) zostaje pierwszym Salezjaninem, sk³adaj¹c prywatne luby na

rêce Ksiêdza Bosko. Jako student teologii pomaga Ksiêdzu Bosko w

Oratorium w. Alojzego. W roku 1858 towarzyszy mu w podró¿y do

Rzymu na spotkanie z Papie¿em, któremu Ksi¹dz Bosko przedstawia

swoje Zgromadzenie. Jeszcze jako subdiakon wybrany zostaje Kierow-

nikiem Duchowym, co dopiero powsta³ego Towarzystwa. Wywiêco-

ny na kap³ana 29 lipca 1860 roku, w dniu 15 listopada 1865 roku sk³a-

da swoj¹ profesjê wieczyst¹. W wieku 26 lat (1863 r.), uzyskawszy

dyplom nauczyciele gimnazjum, pos³any zostaje przez Ksiêdza Bosko

do pokierowania pierwszym domem salezjañskim poza Turynem, w Mi-

rabello Monferrato. Po powrocie do Turynu, w roku 1865 staje siê

drugim Ksiêdzem Bosko salezjañskiego dzie³a, które coraz bardziej

siê rozszerza. Ksi¹dz Bosko powie pewnego dnia: Gdyby Bóg mi po-

wiedzia³: Wyobra sobie m³odzieñca przyozdobionego wszystkimi

cnotami i najwy¿szymi zdolnociami, jakich by pragn¹³, popro mnie

o niego, a otrzymasz, to nigdy bym nie sobie nie wyobrazi³ pewnego

ks. Rua22. Mianowany w roku 1884 przez Leona XIII, wikariuszem

Ksiêdza Bosko, zostaje jego pierwszym nastêpc¹, po mierci Za³o¿y-

ciela. Powiêca ¿ycie i podró¿uje, aby utrzymaæ w jednoci i wiernoci

wielk¹ rodzinê Ksiêdza Bosko, która dos³ownie eksploduje w ka¿dej

czêci wiata. W momencie mierci Ksiêdza Bosko przej¹³ 64 domy

21 MB II s. 316.

22 MB IV s. 488.

2.7 Page 17

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 17

salezjañskie; 22 lata póniej, w dniu swojej mierci, fundacje wzros³y

do 341. W roku 1910, który by³ rokiem jego mierci, pojawi³a siê jego

pierwsza biografia, napisana przez Eliseusza Battagliê. W³adca dobro-

ci, to trafny tytu³, który dobrze go okrela.

Angelo Savio, lat 24

Krajan Ksiêdza Bosko. Do oratorium przyby³ dnia 4 listopada 1850

roku, w wieku 15 lat. Pozna³ ju¿ wczeniej w. Dominika Savio (m³od-

szego od niego o kilka lat), jako ¿e mieszkali w pobliskich wioskach.

Wspomina: W czasie wakacji przebywa³em w domu, szwankuj¹c na

zdrowiu. On przychodzi mnie pocieszaæ swoimi manierami i s³odkimi

s³owami. Czasem przyprowadza³ za rêkê dwóch swoich braciszków.

Przed swoim ostatnim odjazdem z Oratorium (1857 r.) przyszed³, aby

mnie ucisn¹æ. Wybrany pierwszy raz Ekonomem Generalnym jesz-

cze jako diakon w roku 1859, zosta³ potwierdzony na tym stanowisku

w roku 1869, kiedy z³o¿y³ profesjê wieczyst¹, i raz jeszcze w roku 1873.

Od tamtej pory Ksi¹dz Bosko powierzy³ mu budowê domów na wy-

brze¿u liguryjskim i lazurowym (Alassio, Vallecrosia, Marsiglia). Po-

tem wys³a³ go do Rzymu, aby tam pokierowa³ budow¹ wi¹tyni i dzie-

³a Najwiêtszego Serca Pana Jezusa. W wieku 50 lat (1885) poprosi³

Ksiêdza Bosko o odejcie od spraw murów i pieniêdzy, wyje¿d¿aj¹c na

misje do Patagonii, któr¹ przeby³ w d³ugich podró¿ach apostolskich.

Niezmordowany i gorliwy za³o¿y³ dzie³a w Chile, Peru, Paragwaju i Bra-

zylii. Zmar³ 17 maja 1893 roku, w czasie podró¿y badawczej w Ekwa-

dorze, gdzie powierzono Salezjanom now¹ misjê. W nie o kole (4 maja

1861) Ksi¹dz Bosko widzia³ go w odleg³ych stronach. Jego wspó³pra-

cownicy wspominali go, jako osobê konsekrowan¹, odznaczaj¹c¹ siê

g³êbok¹ modlitw¹.

Jan Cagliero, lat 21

Urodzi³ siê 11 stycznia 1838 roku i by³ krajanem Ksiêdza Bosko,

którego pozna³ jako ministrant w kociele parafialnym w Castelnuovo

dAsti. By³ pó³sierot¹ po mierci ojca. Ksi¹dz Bosko dostrzeg³ w nim

m³odzieñca czystego jak kryszta³, inteligentnego i zdolnego. Spotyka-

j¹c jego matkê, Ksi¹dz Bosko poprosi³ j¹ w ¿artach, czy mog³aby sprze-

daæ mu syna. Równie¿ i on otrzyma³ ¿artobliw¹ odpowied, ¿e synów

2.8 Page 18

▲back to top

18 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

siê nie sprzedaje, ale daruje. Jan towarzyszy³ Ksiêdzu Bosko w pod-

ró¿y na piechotê z Castelnuovo do Turynu, goni¹c, krzycz¹c i skacz¹c,

oraz wylewaj¹c na niego wszystkie swoje myli, wspomnienia i pra-

gnienia. Od tamtej chwili nie by³em ju¿ ¿adn¹ tajemnic¹ dla niego.

Kiedy Ksi¹dz Bosko przyprowadzi³ go do Matusi Ma³gorzaty, ta ¿ali³a

siê, ¿e nie ma ju¿ wiêcej miejsca. Ksi¹dz Bosko z umiechem odrzek³:

Jest taki ma³y. Wsadzimy go do koszyczka z paluszkami i zawiesimy

pod sufitem. Ca³a trójka wybuchnê³a miechem. W ten sposób w roku

1851 rozpoczê³o siê wspania³e ¿ycie salezjañskie Jana Cagliero. By³

jednym z czterech pierwszych, którzy przyjêli zamys³ Ksiêdza Bosko

o za³o¿eniu Towarzystwa. W roku 1862 sk³ada profesjê i otrzymuje

wiêcenia kap³añskie. Profesor teologii, niedocigniony kompozytor

muzyki, pierwszy misjonarz Ksiêdza Bosko. By³ tak¿e pierwszym bi-

skupem i kardyna³em salezjañskim. Rua i Cagliero byli dwiema ko-

lumnami, na których Ksi¹dz Bosko opar³ swoje wielkie dzie³o. Ksi¹dz

Bosko dostrzeg³ jego wietlist¹ przysz³oæ, gdy w roku 1854, bliski

by³ mierci, w czasie epidemii cholery. Zamierza³ udzieliæ mu Wiaty-

ku, gdy zobaczy³ pokój pe³en wiat³a, zstêpuj¹c¹ na niego go³êbicê oraz

kr¹g Indian, otaczaj¹cych jego ³ó¿ko. Wówczas odniós³ Najwiêtszy

Sakrament, mówi¹c do niego: Nie umrzesz, ale pojedziesz daleko, da-

leko. Zmar³ w Rzymie 28 lutego 1926 roku. Pochowano go na Cam-

po Verano. W roku 1964 jego zw³oki przewieziono do Viedma (Argen-

tyna), gdzie spoczywaj¹ w tamtejszej katedrze.

Jan Bonetti, lat 21

Przyby³ do Oratorium z Caramagna, ma³ej miejscowoci w prowin-

cji Cuneo, w roku 1855. Mia³ wówczas 17 lat. Od razu zosta³ przyja-

cielem Dominika Savio, m³odszego od niego o cztery lata. Razem z Rua,

Cagliero i Savio Ksi¹dz Bosko pos³a³ go do szko³y prof. Bonzanino.

Ka¿dego dnia musieli pokonywaæ ulicê Garibaldiego. Wspomina³, jak

przechodzi³ j¹ z Dominikiem Savio w jedn¹ surow¹ zimê, w czasie za-

wiei nie¿nej. Swoj¹ pierwsz¹ profesjê z³o¿y³ 14 maja 1862 roku, a wie-

czyst¹ trzy lata póniej. Uzyska³ dyplom Królewskiego Uniwersyte-

tu w Turynie. W wieku 26 lat zosta³ kap³anem. Dostrzegaj¹c jego cnotê

i doskona³e zdolnoci dziennikarskie, Ksi¹dz Bosko uczyni³ go pierw-

2.9 Page 19

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 19

szym dyrektorem Biuletynu Salezjañskiego, powsta³ego w roku 1877.

Na stronach Biuletynu, ks. Bonetti po raz pierwszy opublikowa³ w od-

cinkach Historiê Oratorium Ksiêdza Bosko, czerpi¹c z manuskryptu

(wówczas nieznanego) Wspomnieñ Ksiêdza Bosko. Te odcinki (razem

z listami misjonarzy z granicy) uczyni³y Biuletyn niezwykle popu-

larnym. Jednak Ksi¹dz Bosko w roku 1875/76 pozostawi³ Wspomnie-

nia nie ukoñczywszy ich. Ks. Bonetti usilnie go do tego przynagla³.

I to w³anie jego nieustêpliwoci zawdziêczamy, ¿e Ksi¹dz Bosko (po-

mimo gigantycznych zobowi¹zañ, które go poch³ania³y) wzi¹³ znowu

pióro i dalej pisa³. Odcinki z Biuletynu zebra³ nastêpnie w ca³oæ i uzu-

pe³ni³. Tak powsta³a pierwsza dokumentowana i bardzo poszukiwana

biografia Ksiêdza Bosko zatytu³owana Dwadziecia piêæ lat historii

Oratorium w. Franciszka Salezego. Kiedy Cagliero zosta³ biskupem,

w roku 1886 ks. Bonetti zosta³ jego nastêpc¹: Kierownikiem Ducho-

wym Salezjanów i Dyrektorem generalnym CMW. Zmar³ w dniu 5

czerwca 1891 roku, maj¹c zaledwie 53 lat. Ks. Rua napisa³ o nim: Nie-

zmordowany dzia³acz apostolski, wybitny mistrz rozwijania chwa³y

Bo¿ej i zbawienia dusz, oddany doradca, co do pomocy i rady.

Karol Ghivarello, lat 24

Mia³ ju¿ 20 lat, kiedy w Pino Torinese spotka³ Ksiêdza Bosko i po-

stanowi³ wst¹piæ do Oratorium (1855). Pozna³ Dominika Savio i by³

jego przyjacielem przez jeden rok. Swoje pierwsze luby z³o¿y³ w roku

1862. W dniu jego wiêceñ kap³añskich(1864), Ksi¹dz Bosko powie-

dzia³ mu: Bêdziesz musia³ du¿o spowiadaæ w twoim ¿yciu. I faktycz-

nie, mimo ¿e podziwiany by³ jako pracownik, budowniczy czy rolnik,

to jednak sakrament pokuty (któremu ka¿dego dnia powiêca³ kilka

godzin), sta³ siê razem z ³ask¹ Bo¿¹ polem rozwoju ca³ej jego wiary i oj-

cowskiej dobroci. Bêd¹c Sekretarzem i Radc¹ Generalnym w roku 1876

mianowano go Ekonomem Generalnym. To on zbudowa³ ma³¹ galeriê

i kapliczkê, obok pokoiku Ksiêdza Bosko. Cztery lata póniej (1880),

Ksi¹dz Bosko wys³a³ go do pokierowania sierociñcem w SaintCyr we

Francji. Stamt¹d przeniós³ siê do Mathi, gdzie zbudowa³ pierwsze bu-

dynki papierni. Ostatnie 25 lat prze¿y³ w San Begnino Canavese, gdzie

zapocz¹tkowa³ wielkie warsztaty mechaniczne. Do San Begnino przy-

2.10 Page 20

▲back to top

20 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

niós³ swoj¹ pasjê do rolnictwa i sadownictwa. Zmar³ 28 lutego 1913 roku.

Drugi nastêpca Ksiêdza Bosko, Ks. Albera, napisa³ o nim: Jego nadzwy-

czajna dzia³alnoæ czerpa³a pokarm i wsparcie z jego ducha wiary.

Jan Chrzciciel Francesia, lat 21

Urodzony w San Giorgio Canavese 3 padziernika 1838 roku, wy-

emigrowa³ z rodzicami do Turynu, w poszukiwaniu pracy. Spotka³ Ksiê-

dza Bosko w jego wi¹tecznym oratorium, w czasie gdy jako 12letni

ch³opiec pracowa³ w fabryce w strasznych warunkach. Dwa lata pó-

niej, tj. w roku 1852, Ksi¹dz Bosko przyj¹³ go do swego domu, i tak

oto Battistìn, jak wszyscy go nazwali, zacz¹³ naukê, aby zostaæ ksiê-

dzem. Z³¹czony na zawsze i bez w¹tpliwoci z Ksiêdzem Bosko by³

pierwszym salezjaninem, który ukoñczy³ studia dyplomowe z literatury

(W czasie gdy wielu po uzyskaniu dyplomu porzuca³o Ksiêdza Bosko,

ja pozosta³em!). By³ bardzo m³odym nauczycielem Dominika Savio

w klasie wype³nionej 70 uczniami (by³a to normalna liczba w owym

czasie). Z ³atwoci¹ pisa³ prozê i wiersze. Swoj¹ pierwsz¹ profesjê z³o-

¿y³ w roku 1862, a rok póniej otrzyma³ wiêcenia kap³añskie. Od 1878

do 1902 by³ Inspektorem. Ksi¹dz Bosko powierzy³ mu korektê Lektur

Katolickich oraz serii klasyków greckich i ³aciñskich. Po korekcie i pub-

likacji dzie³a ks. Bonettiego (który zmar³ nagle) Dwadziecia piêæ lat

historii Oratorium w. Franciszka Salezego (1892), on sam napisa³ ¯y-

wot Ksiêdza Bosko (1902) licz¹cy a¿ 414 stron i maj¹cy bardzo wiele

wydañ i t³umaczeñ. Cennymi dla historii Zgromadzenia s¹ ponadto licz-

ne krótkie biografie pierwszych zmar³ych Salezjanów. ¯y³ on u boku

Ksiêdza Bosko przez 38 lat. Jego s³owa i niezliczone pisma to usta-

wiczna narracja ma³ych i wielkich wspomnieñ o Ksiêdzu Bosko. Prze-

¿y³ a¿ 92 lata. Zmar³ w Turynie w dniu 17 stycznia 1930 roku. Wiele

razy w swoich snach Ksi¹dz Bosko widzia³ go jako starca o bia³ych

w³osach, jedynego ocala³ego z pierwszego pokolenia.

Franciszek Provera, lat 23

Urodzony w Mirabello Monferrato dnia 4 grudnia 1836 roku, pó-

no pozna³ Ksiêdza Bosko. W wieku 22 lat (po latach pracy z ojcem

jako kupiec) stan¹³ przed Ksiêdzem Bosko, poniewa¿ zawsze chcia³

zostaæ ksiêdzem. Ksi¹dz Bosko odpowiedzia³ mu bez namys³u: Ci,

3 Pages 21-30

▲back to top

3.1 Page 21

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 21

którzy chc¹ przyjæ do mnie musz¹ siê daæ spaliæ. Franciszek nieco

siê przestraszy³. Ksi¹dz Bosko za doda³: To znaczy, ¿e musisz po-

zwoliæ, abym by³ absolutnym w³acicielem twojego serca. Ja nicze-

go innego nie szukam. W³anie dlatego tu przyszed³em. W okresie

studiów kleryckich, w oratorium wi¹tecznym, tak m¹drze pe³ni³ po-

s³ugê apostolsk¹, ¿e Ksi¹dz Bosko mówi³ do swoich kleryków: Uczcie

siê od niego. To wielki ³owca dusz. Gdy by³ na drugim roku filozo-

fii Ksi¹dz Bosko zrobi³ go nauczycielem w pierwszej klasie gimna-

zjum, licz¹cej 150 uczniów! Swoje luby z³o¿y³ w roku 1862. Rok pó-

niej, jeszcze jako kleryk, uda³ siê z ks. Rua, aby za³o¿yæ w swojej

rodzinnej miejscowoci, Mirabello Monferrato, pierwszy salezjañski

dom poza Turynem. By³ tak kompetentnym prefektem (administrato-

rem), ¿e rok póniej Ksi¹dz Bosko pos³a³ go do kolegium w Lanzo,

gdzie potrzebny by³ bardzo sprytny administrator. Tego samego roku,

tj. 25 grudnia 1864, zosta³ kap³anem. W kolejnych latach Ksi¹dz Bo-

sko uznawa³ go za wiecznego prefekta, posy³aj¹c do ka¿dego nowe-

go domu, który wymaga³ na pocz¹tku wykwalifikowanego ekonoma.

Potem Ksi¹dz Bosko sprowadzi³ go do Turynu, bêd¹cego centrum co-

raz bardziej zobowi¹zuj¹cych inicjatyw. Ks. Provera po³¹czy³ dzie³o

administracji z intensywn¹ dzia³alnoci¹ apostolsk¹. Zosta³ nauczycie-

lem filozofii dla kleryków, kszta³tuj¹c ich umys³y. By³ bardzo ceniony

ze wzglêdu na jasnoæ prezentowanych idei i ³atwoæ wys³awiania siê.

Niewielu wiedzia³o, ¿e by³ ekonomem i profesorem, ofiaruj¹c jedno-

czenie Bogu w intencji kleryków swoj¹ cich¹ i bolesn¹ mêkê. Od roku

1866 wyniszcza³ go nieuleczalny wrzód na stopie. Zmar³ w roku 1874,

maj¹c zaledwie 38 lat. Ksi¹dz Bosko powiedzia³ o nim: Nasze Towa-

rzystwo traci jednego ze swych najlepszych cz³onków.

Józef Lazzero, lat 22

W wieku dwudziestu lat przyby³ do Oratorium z Pino Torinese ra-

zem ze swoim rodakiem Karolem Ghivarello (1857). Chcia³ zostaæ ksiê-

dzem, a Ksi¹dz Bosko zauwa¿ywszy, ¿e by³ to dobry materia³, wys³a³

go na naukê ³aciny u boku niezwykle ¿ywego ch³opca z Carmagnola,

Micha³a Magone. Micha³ mia³ wówczas osiem lat mniej, ni¿ on, lecz

od razu zostali przyjació³mi. Zdecydowa³, ¿e zostanie na zawsze z Ksiê-

dzem Bosko i w wieku 28 lat zosta³ wywiêcony na kap³ana (10 czerw-

3.2 Page 22

▲back to top

22 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ca 1865 r.). Po mierci ks. Provery, Ksi¹dz Bosko powo³a³ go na jego

nastêpcê jako Radcê w Kapitule Wy¿szej. Funkcjê tê pe³ni³ do roku

1898. Kiedy ks. Rua zosta³ na Valdocco drugim Ksiêdzem Bosko, ks.

Lazzero mianowano dyrektorem domu Oratorium. Potem gdy internici

osi¹gnêli liczbê 800 i jeden dyrektor ju¿ nie wystarcza³, Ksi¹dz Bosko

powierzy³ ks. Francesii odpowiedzialnoæ za studentów, a ks. Lazzero

odpowiedzialnoæ za rzemielników. Tak¿e w Kapitule Wy¿szej zosta³

Radc¹ Szkolnictwa Zawodowego. W roku 1885 Ksi¹dz Bosko powie-

rzy³ mu bardzo delikatne zadanie utrzymywania korespondencji i wiêzi

z misjonarzami, którzy pomna¿ali dzie³a w obu Amerykach. W roku

1897 (maj¹c 60 lat) przyt³oczony ogromem pracy, zapad³ na zdrowiu.

Ostatnie 13 lat prze¿y³ (odizolowany w domu w Mathi), w cierpliwo-

ci, modlitwie i w zgodzie z wol¹ Bo¿¹. Zmar³ 7 marca 1910 roku.

Franciszek Cerutti, lat 15

Sierota, bez ojca, niezwykle przywi¹zany do matki, przyjêty zosta³

przez Ksiêdza Bosko w roku 1856. Przybywaj¹c w listopadzie z Salug-

gia (Vercelli), czu³ siê zagubiony i pogr¹¿ony w têsknocie. Spotka³ jed-

nak Dominika Savio, który by³ dwa lata starszy od niego, przywi¹za³

siê do niego i powróci³ mu umiech na twarzy. Dominik zmar³ zaled-

wie piêæ miesiêcy póniej, pozostawiaj¹c go we ³zach. Franciszek (któ-

rego wiêtoæ Ksi¹dz Bosko stawia³ na równi z Dominikiem), by³ jed-

nym z pierwszych czterech Salezjanów, wys³anych przez Ksiêdza Bosko

na Uniwersytet Turyñski, gdzie wykaza³ siê ¿yw¹ i g³êbok¹ bystroci¹

umys³u. W momencie gdy w roku 1865 wydawa³o siê, ¿e zaniedbane

zapalenie p³uc odbierze mu ¿ycie (jak zezna³ on sam pod przysiêg¹),

Ksi¹dz Bosko zapewni³ go, ¿e prze¿yje i d³ugo bêdzie jeszcze praco-

wa³. Na polecenie Ksiêdza Bosko, jako bardzo m³ody u³o¿y³ S³ownik

Jêzyka W³oskiego, który cieszy³ siê du¿ym powodzeniem w szko³ach;

a potem Historiê literatury w³oskiej i Historiê pedagogii. W wieku 26

lat, pos³any zosta³ przez Ksiêdza Bosko, aby otworzyæ i kierowaæ wiel-

kim dzie³em w Alassio (Savona). Maj¹c 41 lat (1885), Ksi¹dz Bosko

chcia³ go mieæ przy sobie i uczyni³ go Generalnym Dyrektorem szkó³

i prasy salezjañskiej. Pewn¹ i stanowcz¹ rêk¹ pomóg³ Ksiêdzu Bosko

w organizacji bardzo m³odego Zgromadzenia. Efektywnie pracowa³ dla

zachowania dydaktycznej i moralnej jednoci szkó³ salezjañskich, da-

3.3 Page 23

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 23

j¹c co roku normy wychowawczodydaktyczne. Dzia³a³, ale i pisa³.

Utrwali³ w ksi¹¿kach, które szybko siê rozpowszechni³y, pedagogiê

Ksiêdza Bosko (od Elementów pedagogii (1897) do Moralnego pro-

blemu wychowania (1916)). Ksi¹dz Bosko powiedzia³ o nim: Bóg da³

nam niestety tylko jednego ks. Ceruttiego. Zmar³ w Alassio 25 marca

1917 roku.

Celestyn Durando, lat 19

Przyby³ do Oratorium z Farigliano di Mondovì (Cuneo), w roku

1856, w wieku 16 lat. Ju¿ pierwszego wieczoru spotka³ siê z Domini-

kiem Savio, który jak inni cz³onkowie Towarzystwa Niepokalanej, zbli-

¿a³ siê do nowoprzyby³ych, aby pomóc im przezwyciê¿yæ pierwsze

chwile zagubienia. Obaj od razu siê rozumieli. By³a to prawdziwa ³a-

ska Bo¿a, za któr¹ Celestyn nigdy nie przesta³ dziêkowaæ Bogu. Rok

póniej otrzyma³ strój klerycki z r¹k Ksiêdza Bosko, wchodz¹c w ak-

tywne ¿ycie domu. Swoj¹ profesjê z³o¿y³ w roku 1862, a dwa lata pó-

niej otrzyma³ wiêcenia kap³añskie. Studiowa³ dla siebie i uczy³. Ksi¹dz

Bosko, któremu odda³ siê ca³kowicie, od razu powierzy³ mu (1858) 96

uczniów pierwszej klasy gimnazjum, zachêcaj¹c go do pisania ksi¹¿ek

dla swoich wychowanków. I tak Durando napisa³ bardzo proste pod-

rêczniki, lecz niezwykle dostosowane do zdolnoci jego uczniów, po-

chodz¹cych ze wsi lub z fabryk. Bardzo rozpropagowanymi by³y jego

Gramatyka ³aciñska i Podstawowe zasady literatury. Jego najwiêksz¹

prac¹ by³ S³ownik ³aciñskow³oski i w³osko³aciñski, licz¹cy 936 stron,

który ukoñczy³ (pe³ni¹c równoczenie obowi¹zki nauczyciela i kap³a-

na), maj¹c 35 lat. Ksi¹dz Bosko tak bardzo by³ zadowolony z tego dzie³a,

¿e w roku 1876 (Durando mia³ 36 lat), przywiód³ autora do z³o¿enia go

jako prezentu papie¿owi Piusowi IX. Bêd¹c od roku 1865 Radc¹ w Ka-

pitule Wy¿szej, ks. Durando mia³ za zadanie prowadzenie spraw zwi¹-

zanych z otwarciem nowych domów salezjañskich. Czêste proby o za-

³o¿enie nowych dzie³, które dociera³y do Ksiêdza Bosko, a potem do

ks. Rua, przesy³ane by³o do niego w celu udzielenia pierwszej odpo-

wiedzi, podjêcia rozmów i za³atwienia koniecznych spraw. Miêdzy

ksi¹¿kami do ³aciny i zwyk³ymi sprawunkami, ks. Durando by³ zawsze

ksiêdzem. By³ kapelanem w Generala, który by³ rodzajem poprawcza-

ka dla ch³opców, którzy bardzo byli do niego przywi¹zani. D³ugie go-

3.4 Page 24

▲back to top

24 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

dziny spêdza³ tak¿e w konfesjonale w Bazylice Maryi Wspomo¿yciel-

ki Wiernych oraz w innych instytutach Turynu. Po jego mierci w dniu

27 marca 1907 roku ks. Rua powiedzia³: Bez rozg³osu wype³ni³ ¿ycie

dobrymi dzie³ami. Gdziekolwiek przechodzi³, pozostawia³ lady swo-

jego naprawdê kap³añskiego i salezjañskiego ducha.

Józef Bongiovanni, lat 23

Urodzi³ siê w Turynie 15 grudnia 1836 roku. Kiedy Ksi¹dz Bosko

wyda³ pi¹ty raz ¯ywot Dominika Savio (1878), doda³ jedn¹ stronê,

przedstawiaj¹c osobê Józefa Bongiovanni. Oto co pisze Ksi¹dz Bosko:

Jednym z tych, którzy najskuteczniej pomogli Dominikowie Savio

w ustanowieniu Towarzystwa Niepokalanego Poczêcia i u³o¿eniu

jego regulaminu, by³ Józef Bongiovanni. Zostawszy sierot¹ po

mierci ojca i matki, polecony zosta³ przez jedn¹ z ciotek dyrekto-

rowi Oratorium (Ksiêdza Bosko), który z mi³oci¹ przyj¹³ go w li-

stopadzie 1854 roku. Maj¹c wówczas 17 lat, przyby³ z niechêci¹

i przymuszony okolicznociami, a w dodatku z umys³em nape³nio-

nym pró¿nociami wiata oraz z wieloma uprzedzeniami, co do re-

ligii W krótkim czasie bardzo przywi¹za³ siê do domu i prze³o-

¿onych; niepostrzegalnie skorygowa³ swoje myli i ca³ym sercem

odda³ siê zdobywaniu cnoty i praktykom pobo¿noci. Obdarzony

wielk¹ bystroci¹ umys³u i du¿¹ ³atwoci¹ uczenia siê, przeznaczo-

ny zosta³ do nauki. Wyposa¿ony w bujn¹ wyobraniê, rozwin¹³ du¿¹

zdolnoæ deklamacji tak w mowie w³oskiej, jak i w dialekcie. I pod-

czas, gdy w rodzinnych rozmowach umila³ czas przyjacio³om, im-

prowizuj¹c ¿artobliwe wypowiedzi, uk³ada³ cudowne poezje, z któ-

rych wiele zosta³o opublikowanych Skierowawszy siê ku ¿yciu

duchownemu, bêd¹c klerykiem, zawsze odznacza³ siê swoj¹ pobo¿-

noci¹, wiernym zachowywaniem regu³ i gorliwoci¹ o dobro swo-

ich kolegów. Wywiêcony na kap³ana w roku 1863, nie trzeba mó-

wiæ z jak wielk¹ gorliwoci¹ odda³ siê wiêtej pos³udze Po tym,

jak pomóg³ Dominikowi Savio, z którym z³¹czonym by³ wiêt¹ przy-

jani¹, przy zak³adaniu Towarzystwa Niepokalanej, bêd¹c wówczas

jeszcze klerykiem, za pozwoleniem prze³o¿onego za³o¿y³ drugie

towarzystwo ku czci Najwiêtszego Sakramentu, które mia³o na celu

rozwijanie jego kultu wród m³odzie¿y i przysposabianie najbar-

3.5 Page 25

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 25

dziej znanych z cnoty uczniów do sprawowania wiêtych nabo-

¿eñstw, tworz¹c tym samym ma³y kler do rozszerzania jego maje-

statu i ³aski. I mo¿na jeszcze to powiedzieæ, ¿e je¿eli Zgromadze-

nie w. Franciszka Salezego mog³o daæ Kocio³owi tak wielu s³ug

o³tarza, to w wiêkszoci zawdziêcza siê to wiêtej trosce ks. Bon-

giovanni wokó³ Ma³ego Kleru Nie oszczêdza³ siê w zatroskaniu,

trudach i zmêczeniu, zw³aszcza w wigiliê, która owego roku wypa-

da³a 8 czerwca On, który tak bardzo natrudzi³ siê w dobre przy-

gotowanie wi¹t, w dniu 9 czerwca, w dniu konsekracji zapad³ na

zdrowiu, nie mog¹c siê podnieæ z ³ó¿ka. Pragn¹c przynajmniej raz

sprawowaæ boskie tajemnice w nowym kociele, usilnie b³aga³ Naj-

wiêtsz¹ Dziewicê w gor¹cych probach o uzyskanie tej ³aski. I zo-

sta³ wys³uchany. W niedzielê oktawy z wielk¹ ulg¹ swego serca

móg³ sprawowaæ Mszê w. Po niej powiedzia³ do jednego ze swych

przyjació³, ¿e tak by³ zadowolony, i¿ móg³by zaintonowaæ Nunc

dimittis. I tak by³o23. Powróci³ do ³ó¿ka i w nastêpn¹ rodê, tj. 17

czerwca 1868 roku, otoczony krêgiem przyjació³, zmar³ w imiê

Bo¿e. Mia³ jedynie 32 lata.

Piêciu siê rozmyli³o

W grupie z 18 grudnia 1859 roku, jest te¿ innych piêæ nazwisk: Jan

Anfossi, Alojzy Marcellino, Secondo Pettiva, Antoni Rovetto i Alojzy

Chiapale. Równie¿ i oni, po dojrza³ym namyle, zapisali siê do Pobo¿-

nego Towarzystwa. Jednak ich losy i póniejsze przemylenia doprowa-

dzi³y ich w ró¿nych momentach do odejcia z Pobo¿nego Towarzystwa

Salezjañskiego. Przedstawiam tak¿e niektóre rysy tych piêciu, ponie-

wa¿ i oni byli wród pierwszych wierz¹cych w sen Ksiêdza Bosko.

Jan Anfossi, lat 19

Urodzony w Vigone (Turyn), by³ w wieku Dominika Savio i by³

jego bliskim koleg¹ i przyjacielem, w ci¹gu ca³ego pobytu Dominika

w Oratorium. Codziennie rano chodzi³ z nim, z Ruaa, Cagliero i Bo-

nettim do szko³y prof. Bonzanino. Po przyjêciu do Pobo¿nego Towa-

rzystwa Salezjañskiego, odby³ nowicjat i z³o¿y³ zwyk³e luby trzech-

23 G. BOSCO, Vita di Domenico Savio, w: Biografie edificanti (Roma: UPS,

2007) s. 76.

3.6 Page 26

▲back to top

26 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

letnie. Potem jednak wola³ kontynuowaæ studia w seminarium. Opu-

ci³ Zgromadzenie w roku 1864, dwa lata po z³o¿eniu profesji czaso-

wej. By³ doskona³ym kap³anem, kanonikiem, profesorem i pra³atem.

Bardzo czêsto przychodzi³ do Oratorium i by³ bliskim przyjacielem ks.

Ruaa, ks. Cagliero i ks. Ceruttiego. By³ 20 wiadkiem zaprzysiê¿onym

w procesie beatyfikacyjnym Ksiêdza Bosko oraz 7, w procesie Domi-

nika Savio. Jego wiadectwa (zachowane w manuskrypcie), s¹ szero-

kie i bardzo piêkne. Zmar³ w Turynie 15 lutego 1913 roku.

Alojzy Marcellino, lat 22

Urodzony w roku 1837, by³ w Oratorium koleg¹ i przyjacielem

Dominika Savio. By³ jednym z pierwszych zapisanych do Towarzy-

stwa Niepokalanej. Jego imienia nie ma wród pierwszych profesów.

Zdecydowa³ o kontynuowaniu dalszych studiów kap³añskich w semi-

narium. Zosta³ proboszczem parafii p.w. w. Mêczenników z Turynu.

Secondo Pettiva (lub Petiva), lat 23

W wiêto powiêcenia kocio³a w. Franciszka Salezego (1852),

ch³opiec o imieniu Secondo Pettiva, urodzony w Turynie w roku 1836,

zapiewa³ partiê solow¹, wywo³uj¹c burzê oklasków. By³ wartociowym

w sztuce muzycznej, a w wieku oko³o 20 lat, wraz z Janem Cagliero

sta³ siê dusz¹ muzyczn¹ Oratorium. Przez wiele lat by³ animatorem wi¹t

i wspólnych momentów radoci w Oratorium. W wieku 24 lat zdecy-

dowa³, ¿e pozostanie z Ksiêdzem Bosko to nie jego powo³anie. Rok

póniej (1864) poprosi³ swojego kolegê i przyjaciela, ks. Rua, o umiesz-

czenie go w nowym domu w Mirabello. Stamt¹d powróci³ do Turynu,

ale zachorowa³ na powa¿n¹ formê grulicy. Ksi¹dz Bosko wiele razy

pojecha³ go odwiedziæ w szpitalu im. w. Alojzego i przygotowa³ go

na spotkanie z Panem. Zmar³ w roku 1868, w wieku zaledwie 30 lat.

Antoni Rovetto, lat 17

Urodzony w roku 1842 w Castelnuovo dAsti, wst¹pi³ do Orato-

rium w roku 1855. by³ koleg¹ Dominika Savio, nale¿a³ do grupy za³o-

¿ycieli Pobo¿nego Towarzystwa, a rok póniej podpisa³ z Ksiêdzem

Bosko i innymi przynale¿¹cymi list przes³any do Arcybiskupa Alojze-

go Fransoni, z prob¹ o zatwierdzenie pierwszych Regu³. W protokóle

3.7 Page 27

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 27

Kapitu³y Wy¿szej zapisane jest, ¿e Antoni Rovetto z³o¿y³ trzechletnie

luby na rêce Ksiêdza Bosko w dniu 18 stycznia 1863 roku. Opuci³

Oratorium w roku 1865. Nie posiadamy o nim innych wiadomoci.

Alojzy Chiapale, lat 16

Urodzony 13 stycznia 1843 roku w Castigliole Asti, wst¹pi³ do Ora-

torium w roku 1857. by³ jedynym z ch³opców, którzy towarzyszyli Ksiê-

dzu Bosko w drodze do Becchi na wiêto Matki Bo¿ej Ró¿añcowej.

Kolega i przyjaciel Dominika Savio, Micha³a Rua i Jana Cagliero

nale¿a³ do grupy przyjêtych, która da³a pocz¹tek Pobo¿nemu Towa-

rzystwu. Jednak poufny licik Ksiêdza Bosko napomina³ go: Nie wiesz

jeszcze, co to jest pos³uszeñstwo24. Z³o¿y³ pierwsz¹ profesjê w roku

1862, któr¹ ponowi³ piêæ lat póniej. Po powrocie do Diecezji Saluzzo

i przyjêciu wiêceñ kap³añskich by³ wartociowym kaznodziej¹ i zo-

sta³ kapelanem Zakonu w. Maurycego w Fornaca Saluzzo (Cuneo).

Kanonik Anfossi, jeden z tych, którzy opucili Oratorium, aby wst¹-

piæ w szeregi kleru diecezjalnego, stwierdzi³, ¿e Ksi¹dz Bosko nie ob-

ra¿a³ siê na te odejcia, gdy dawa³ b³ogos³awieñstwo ¿egnaj¹cym siê

z nim, aby nadal kroczyli drog¹ cnoty i mogli pomagaæ duszom. A ka-

nonik Ballesio doda³: Ze wzglêdu na wiêzi jakie ³¹czy³y mnie z Ksiê-

dzem Bosko, tak¿e po moim odejciu z Oratorium, mogê zapewniæ, ¿e

() nie przestawa³ on kochaæ niewdziêczników, zapraszaæ ich do odwie-

dzania Oratorium i przy okazji nadal pozostawaæ ich dobroczyñc¹25.

2.3 W³¹czyæ dzisiejsz¹ m³odzie¿

Jest pewnoci¹, ¿e Zgromadzenie salezjañskie za³o¿one zosta³o i roz-

szerzy³o siê, w³¹czaj¹c m³odych, którzy dali siê przekonaæ apostolskiej

pasji Ksiêdza Bosko i jego ¿yciowemu marzeniu. Powinnimy opowia-

daæ m³odym historiê pocz¹tków Zgromadzenia, którego wspó³za³o-

¿ycielami byli m³odzi. Wiêkszoæ (Rua, Cagliero, Bonetti, Durando,

Marcellino, Bongiovanni, Francesia, Lazzero, Savio), by³o kolegami

24 MB VII s. 6.

25 MB V s. 406.

3.8 Page 28

▲back to top

28 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Dominika Savio i cz³onkami Towarzystwa Niepokalanej. Dwunastu

z nich pozosta³o wiernymi Ksiêdzu Bosko a¿ do mierci.

Dobrze by by³o, aby ten za³o¿ycielski akt pomóg³ nam coraz bar-

dziej dzisiejsz¹ m³odzie¿ w³¹czaæ w zaanga¿owanie apostolskie dla

zbawienia innych m³odych. Byæ w³¹czonym, znaczy staæ siê gleb¹, na

której w naturalny sposób wzrasta konsekrowane powo³anie salezjañ-

skie. Miejmy odwagê zaproponowaæ naszym m³odym konsekrowane

powo³anie salezjañskie!

Aby pomóc wam w tym wielkim zadaniu, przedstawiê wam w spo-

sób ogólny moje trzy przewiadczenia, które bêd¹ wam pomocne (wraz

z tymi przedstawionymi dotychczas) w opowiadaniu historii po-

cz¹tków.

a) Ksi¹dz Bosko wyczu³, ¿e dla jego Zgromadzenia s³uszn¹ drog¹ by³a

droga m³odoci.

T¹ drogê w dwóch prorockich snach wskaza³a mu Maryja, a on

nie ba³ siê powierzyæ najwiêksze odpowiedzialnoci m³odym i bardzo

m³odym, którzy dojrzewali w klimacie jego Oratorium.

Pierwszy z nich wspominany jest w tradycji salezjañskiej jako sen

o trzech postojach. Zapisany zosta³ przez samego Ksiêdza Bosko jego

strasznym pismem na stronach 9495 swoich Wspomnieñ Oratorium.

12 padziernika 1844 roku wypada³a sobota. Nastêpnego dnia mia-

³em zakomunikowaæ ch³opcom o przeniesieniu Oratorium na przed-

miecie Valdocco. Nie wiedzia³em, gdzie ich bêdê móg³ zebraæ, jak

zostan¹ przyjêci, kto z nich za mn¹ pójdzie, a kto nie. Nurtowa³a

mnie niepewnoæ i poszed³em spaæ z ciê¿kim sercem.

W nocy mia³em sen, który wyda³ mi siê kontynuacj¹ tego, który

prze¿y³em w Becchi, gdy mia³em dziewiêæ lat

Znalaz³em siê w otoczeniu stada wilków, kóz i kol¹t, jagni¹t, owiec,

baranów, psów i ptaków, które robi³y tak straszny rozgardiasz, ¿e

wystraszy³yby najodwa¿niejszego. Chcia³em uciec, ale pojawi³a siê

Pani, ubrana jak pasterka, która powiedzia³a mi, bym pilnowa³ sta-

da, które ona bêdzie prowadziæ. Szlimy przez ró¿ne miejsca i trzy-

krotnie zatrzymalimy siê, a przy ka¿dym postoju coraz to nowe

zwierzêta zamienia³y siê w jagniêta, tak ¿e iloæ tych ³agodnych

3.9 Page 29

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 29

stworzeñ coraz bardziej ros³a. Gdy uszlimy ju¿ w ten sposób spo-

ry kawa³ drogi, znalelimy siê na ³¹ce, gdzie zwierz¹tka zaczê³y

skakaæ i razem szczypaæ trawê w ca³kowitej zgodzie.

By³em bardzo zmêczony i chcia³em przysi¹æ na skraju drogi, ale

pasterka kaza³a mi ruszaæ dalej. Gdy przeszlimy ostatni, krótki ju¿

odcinek drogi, znalelimy siê na przestronnym dziedziñcu, oto-

czonym portykiem, na którego koñcu wznosi³ siê koció³. Jagni¹t

by³o ju¿ bardzo du¿o. Pojawili siê inni pasterze do pilnowania sta-

da, ale zostali z nami krótko i szybko odchodzili. I wtedy zdarzy³

siê cud: czêæ jagni¹t zaczê³a siê zmieniaæ siê w pastuszków, którzy

w miarê jak podrastali pomagali mi w pilnowaniu stadka. By³o ich

coraz wiêcej, a¿ podzielili siê na grupy i rozeszli w ró¿ne strony,

by tam zbieraæ i gromadziæ pod swoj¹ opiek¹ inne zwierzêta i pro-

wadziæ je w bezpieczne miejsce. ()

Zapyta³em pani () co oznacza ta droga i postoje () «Zrozu-

miesz wszystko, kiedy oczami cia³a ujrzysz to, co teraz widzisz ocza-

mi duszy»26.

Obrazowym jêzykiem snu komentuje ks. Stella Ksi¹dz Bo-

sko przeczuwa³, ¿e przeznaczony jest, aby mieæ pod sob¹ du¿o m³o-

dych, z których wielu przemieni³oby siê w pastuszków i pomog³oby

mu w wychowawczym dziele27.

Drugi sen, wspominany w tradycji salezjañskiej jako sen o alei

ró¿, Ksi¹dz Bosko opowiedzia³ w roku 1864. Przedstawiony przez ks.

Lemoyne, opublikowany zosta³ w roku 1903, jeszcze za ¿ycia ks. Rua,

Bp. Cagliero i ks. Barberisa.

Ksi¹dz Bosko zwierzy³ siê z tego snu po raz pierwszy w roku 1864.

by³o to pewnego wieczoru po modlitwach, gdy mia³ czasami taki

zwyczaj zaprosiæ cz³onków swego m³odego Zgromadzenia do

przedpokoju na konferencjê. Wród nich znajdowali siê: ks. Wiktor

26 J. BOSKO, Wspomnienia Oratorium. Wydawnictwo Salezjañskie, Warszawa 1987,

ss. 114115; G. BOSCO, Memorie dellOratorio di S. Francesco di Sales dal 1815 al

1855. Introduzione, note e testo critico a cura di A. DA SILVA FERREIRA (Roma: LAS,

1991) ss. 129130. Niektóre zdania zaznaczy³em kursyw¹.

27 P. STELLA, Don Bosco nella storia della religiosità cattolica. Tom I: Vita e Opere

[Roma: LAS, 19792] s. 140.

3.10 Page 30

▲back to top

30 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Alasonatti, ks. Micha³ Rua, ks. Jan Cagliero i ks. Juliusz Barbe-

ris. Nastêpnie opowiedzia³, co nastêpuje: Wspomnia³em wam ju¿ o

wielu sprawach widzianych, jak gdyby we nie. Ze tego wszystkie-

go wywnioskowaæ mo¿ecie, jak bardzo kocha was Matka Najwiêt-

sza i jak serdecznie pragnie wam pomóc. Poniewa¿ jestemy we

w³asnym kó³ku rodzinnym, chcê wam opowiedzieæ ju¿ nie sen, lecz

co w rodzaju objawienia, jakie nasza Wspomo¿ycielka sama ³a-

skawie mi ukaza³a. Mówiê to po to, by ka¿dy z was trwa³ w moc-

nym przekonaniu, ¿e sama Matka Bo¿a chce naszego Zgromadze-

nia. To powinno was zmobilizowaæ do jeszcze bardziej wytrwa³ej i

gorliwszej pracy dla coraz to wiêkszej chwa³y Bo¿ej. Ona pragnie

bymy Jej zawierzyli bez zastrze¿eñ

Pewnego dnia w r. 1847 po d³ugim zastanowieniu siê nad sposoba-

mi niesienia pomocy innym, zw³aszcza ludziom m³odym, ukaza³a

mi siê Królowa Niebios. Zaprowadzi³a mnie do przepiêknego ogro-

du. Sta³ tam prosty, wiejski, lecz przestronny i pe³en wdziêku por-

tyk, zbudowany na wzór przedsionka. Po jego filarach piê³y siê ku

górze pêdy winne, pe³ne lici i kwiatów, tworz¹c czaruj¹cy i uro-

czy widok. () Sam¹ cie¿kê tak¿e pokrywa³ jakby bogaty dywan

z ró¿. Najwiêtsza Dziewica powiedzia³a mi: () «To jest cie¿ka,

któr¹ musisz przebyæ». Ochotnie odstawi³em swoje buty na bok,

poniewa¿ wydawa³o mi siê, ¿e by³oby rzecz¹ niestosown¹ deptaæ

nimi te liczne ró¿e. Ju¿ po kilku krokach poczu³em ostre k³ucie

cierni, które bolenie rani³y moje stopy. Musia³em siê zatrzymaæ i

wróciæ. «Chyba lepiej bêdzie, jak na³o¿ê buty» powiedzia³em

mojej Przewodniczce. «Tak masz racjê, ale musz¹ byæ bardzo so-

lidne i mocne» odpar³a. Na³o¿y³em swoje buty i wróci³em na ró-

¿an¹ cie¿kê. Zjawi³o siê te¿ kilku ludzi, prosz¹c mnie, bym im po-

zwoli³ iæ ze sob¹. Pod¹¿ali za mn¹ niewypowiedzianie cudn¹ alej¹.

Lecz w miarê posuwania siê tym wyraniej zauwa¿y³em, ¿e stawa-

³a siê ona coraz to wê¿sza i ni¿sza. Wiele ga³êzi zwisa³o w dó³, jak

girlandy, inne natomiast opada³y wprost na ziemiê. () Moje nogi

zaczê³y s³abn¹æ z bólu i prawie ¿e nie by³em w stanie przejæ przez

t¹ gêstwinê ró¿. Doznawa³em coraz to boleniejszych i ostrzejszych

uk³uæ. Z trudem tylko posuwa³em siê naprzód. Przedziera³em siê

na poranionych od cierni nogach poprzez gmatwaninê niskich ga-

³êzi. () Ró¿e zwisaj¹ce nade mn¹ mia³y gêste kolce, które nie-

4 Pages 31-40

▲back to top

4.1 Page 31

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 31

ustannie rani³y moj¹ g³owê. Mimo to, zachêcony przez Najwiêt-

sz¹ Pannê, posuwa³em siê naprzód. () W miêdzyczasie ludzie sto-

j¹cy wzd³u¿ alei, obserwuj¹c mnie, wydawali okrzyki: «jak szczê-

liwy jest Ksi¹dz Bosko! Jego droga ¿ycia us³ana jest ró¿ami» ()

Nie widzieli, bo widzieæ nie mogli, cierni, które tak bolenie i krwa-

wo k³u³y moje biedne stopy. Zachêca³em wielu ksiê¿y, kleryków i

ludzi wieckich, by szli za mn¹. Na moje wezwanie ruszali rado-

nie oczarowani urokiem kwiatów. Gdy jednak spostrzegli siê,

¿e trzeba iæ po ostrych, k³uj¹cych cierniach, i ¿e nie ma mo¿liwo-

ci ich omin¹æ, zaczêli g³ono krzyczeæ: «Oszukano nas». Wielu z

nich natychmiast siê wycofa³o Wróci³em siê i próbowa³em przy-

wo³aæ ich z powrotem, lecz bezskutecznie £zy p³ynê³y po mojej

twarzy i, nie mog¹c powstrzymaæ szloch, zapyta³em samego sie-

bie: «Czy muszê pod¹¿aæ t¹ bolesn¹ drog¹ samotnie?» Wkrótce jed-

nak dozna³em pociechy. Ujrza³em grupê ksiê¿y i wieckich zbli¿a-

j¹cych siê ku mnie. «Oto jestemy» rzekli. «Nale¿ymy do ciebie,

gotowi pójæ z tob¹». Ruszy³em na ich czele. Tylko nieliczni stchó-

rzyli i opucili nas. Wiêkszoæ dzielnie pod¹¿a³a za mn¹. Przemie-

rzywszy ca³¹ d³ugoæ alei, znalaz³em siê w zachwycaj¹cym ogro-

dzie, otoczony przez moich towarzyszy drogi. Czuli siê bardzo

zmêczeni, mieli poszarpane ubrania i krwawili, lecz ch³odny przy-

jemny wietrzyk b³yskawicznie przywraca³ im doskona³e samopo-

czucie. Potem gwa³towny podmuch wiatru przeniós³ mnie w tajem-

niczy sposób do niezliczonej liczby ch³opców, m³odych kleryków,

braci koadiutorów a nawet ksiê¿y, którzy chcieli mi pomóc w wy-

chowaniu ch³opców. Wielu z tych chêtnych pomocników zna³em

osobicie, lecz jeszcze wiêcej twarzy widzia³em po raz pierwszy

Najwiêtsza Panna, która przez ca³¹ wêdrówkê pe³ni³a rolê mojej

Przewodniczki, teraz zapyta³a mnie: «Czy rozumiesz znaczenie tego

wszystkiego, co widzia³e i na co patrzysz obecnie?» «Nie» rze-

k³em «Proszê wyt³umacz mi to». Odpowiedzia³a nastêpuj¹co:

«Aleja zas³ana ró¿ami i cierniami jest obrazem twego powo³ania

¿yciowego wród ch³opców. Musisz w³o¿yæ buty, symbol umartwie-

nia (). Ciernie to tak¿e przeszkody, cierpienia i rozczarowania,

których dowiadczycie. Lecz nie wolno wam upaæ na duchu. Mi-

³oæ i umartwienie pomog¹ wam przezwyciê¿yæ wszystkie trudno-

ci i cieszyæ siê ró¿ami bez kolców».

4.2 Page 32

▲back to top

32 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Po s³owach Matki Bo¿ej, obudzi³em siê, stwierdzaj¹c, ¿e jestem w

swoim pokoju28.

Czytaj¹c miêdzy wierszami tych dwóch snów oraz znaj¹c historiê

pierwszego Oratorium, wiemy, ¿e Ksi¹dz Bosko nie znalaz³ sta³ej pomo-

cy wród innych kap³anów z jego rodowiska i nawet ich nie szuka³,

jak to normalnie robi³y inne instytucje dobroczynne (Rosminianie, Ksiê-

¿a J. Cottolengo), które rozwija³y siê u jego boku. Szybko spostrzeg³ siê,

¿e pasterzy musia³ znaleæ w swojej owczarni. Byli nimi Rua, Caglie-

ro, Francesia, Cerutti, Bonetti I to im, bardzo m³odym, powierzy³

najwiêksze odpowiedzialnoci swego powstaj¹cego Zgromadzenia.

Pewnego dnia, w ten oto sposób przedstawi³ swoj¹ myl: Wielk¹

korzyci¹ jest przyjmowanie, gdy jeszcze s¹ mali, tych, którzy zostan¹

Salezjanami. Dorosn¹, przyzwyczajaj¹c siê bezwiednie do pracowite-

go ¿ycia, poznaj¹ ca³y mechanizm Zgromadzenia i z ³atwoci¹ podej-

m¹ ka¿d¹ sprawê. Od zaraz s¹ dobrymi asystentami i dobrymi nauczy-

cielami, ³¹cz¹c ducha i metodê i nie potrzebuj¹c, aby kto im wyjania³

nasz system, poniewa¿ nauczyli siê go, gdy byli uczniami Uwa¿am,

¿e a¿ do naszych czasów nie powsta³o jeszcze Zgromadzenie lub Za-

kon, które mia³yby taki komfort przy wyborze jednostek najbardziej dla

niego odpowiednich Ci, którzy przez d³ugi czas ¿yli wród nas, na-

tchn¹ innych naszym duchem29.

b) Ksi¹dz Bosko nie ba³ siê wzywaæ swoich ch³opców do odwa¿nych

przedsiêwziêæ, a z ludzkiego punktu widzenia zuchwa³ych.

Pierwszym przyk³adem, jaki przywo³am jest z okresu wybuchu

cholery, na pocz¹tku lata 1854 r. By³ to czas strachu dla Turynu. Pod

koniec lata doliczono siê 1248 zmar³ych (miasto mia³o wówczas 117 tys.

mieszkañców). Szczególnie dotkniêtym by³o Borgo Dora. Parafia w.

Szymona i Judy Tadeusza, parafia Oratorium, mia³a 53% wszystkich

zgonów30. Strach powodowa³ zamykanie sklepów oraz natychmia-

stow¹ ucieczkê z miejsca, gdzie ta zaatakowa³a. Co wiêcej. W pew-

28 MB III ss. 3236. Niektóre zdania zaznaczy³em kursyw¹.

29 MB XII, s. 300. Niektóre zdania zaznaczy³em kursyw¹.

30 P. BRAIDO, Don Bosco, prete dei giovani nel secolo della libertà. Tom I (Roma:

LAS, 2003), s. 263.

4.3 Page 33

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 33

nych miejscach, jak tylko kto j¹ z³apa³, s¹siedzi, a nawet sami krewni

tak byli przestraszeni, ¿e porzucali go bez pomocy i opieki31. Jeden

szpital dla zakanie chorych urz¹dzono na zachód od Valdocco. Jednak

niewielu by³o odwa¿nych do opieki nad chorymi. Ksi¹dz Bosko zwró-

ci³ siê do najstarszych ze swoich ch³opców.

Wród nich by³ sam kwiat jego przysz³ych Salezjanów. Czterem

z nich (miêdzy innymi Rua i Cagliero), w dniu 26 stycznia owego 1854

roku og³osi³ pierwsz¹ propozycjê podjêcia z pomoc¹ Bo¿¹ i w. Fran-

ciszka Salezego praktycznej próby okazywania mi³oci wzglêdem bli-

niego, aby potem przejæ do obietnicy. Póniej za, gdy bêdzie to mo¿-

liwe i stosowne, z³o¿enie lubu Bogu. Od tego wieczora nadane zosta³o

imiê Salezjanów tym, którzy postanowili i postanowi¹ sobie tê prakty-

kê32. Pomimo to nie ba³ siê, ¿e jego pierwszy rozwój móg³ byæ znisz-

czony przez zuchwa³y gest mi³osierdzia. Powiedzia³ im, ¿e burmistrz

zwraca siê z apelem do najlepszych w miecie, aby zamienili siê w pie-

lêgniarzy i asystentów chorych na cholerê. Je¿eli kto pragn¹³ po³¹-

czyæ siê z nim w tym dziele mi³osierdzia, to dziêkowa³ mu w imieniu

Boga. Ofiarowa³o siê czternastu, a potem innych trzydziestu, którzy

powiêcili siê z tak wielk¹ gorliwoci¹, wyrzeczeniem i odwag¹, ¿e

zyskali publiczne uznanie33. W dniu 5 sierpnia, wiêto Matki Bo¿ej

nie¿nej, Ksi¹dz Bosko mówi¹c do umieszczonych w szpitalu, powie-

dzia³: Chcê, abymy oddali duszê i cia³o w rêce Maryi () Je¿eli wszy-

scy bêdziecie ¿yæ w ³asce Bo¿ej i nie pope³nicie ¿adnego grzechu ciê¿-

kiego, to zapewniam was, ¿e nikt z was nie zostanie dotkniêty choler¹34.

By³y to dni bardzo gor¹ce, pe³ne trudu, niebezpieczeñstw i odra¿a-

j¹cego smrodu. Micha³ Rua (17 lat) obrzucony zosta³ kamieniami przez

rozwcieczonych ludzi gdy wchodzi³ do lazaretu. Pospólstwo myla³o,

¿e w rodku zabijano chorych. Jan Francesia (16 lat) wspomina³: Ile¿

to razy, ja m³odziutki musia³em zachêcaæ starszych, aby udali siê do

lazaretu. Tam mnie dobij¹. Co wy mówicie! Bêdzie wam lepiej. No

31 G. BONETTI, Cinque Lustri di Storia dellOratorio Salesiano fondato dal sacerdo-

te D. Giovanni Bosco (Torino: Tipografia Salesiana, 1892), ss. 420421.

32 MB V s. 9. Por. ASC 9.132 Rua.

33 G. B. FRANCESIA, Vita breve e popolare di D. Giovanni Bosco (San Benigno

Canavese: Libreria Salesiana, 1912) s. 183.

4.4 Page 34

▲back to top

34 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

i ja tam bêdê. Tak? Zatem zabierzcie mnie, gdzie chcecie. Jan Cagliero

(16 lat) s³u¿y³ chorym w lazarecie razem z Ksiêdzem Bosko. Pewien

lekarz zobaczy³ go i wrzasn¹³: Ten ch³opak nie powinien i nie mo¿e tu

przebywaæ! Nie wydaje siê to ksiêdzu wielk¹ nieroztropnoci¹? Nie,

nie, Panie doktorze odrzek³ Ksi¹dz Bosko Ani on, ani ja nie boimy

siê cholery i nic nam siê nie stanie35. Jan Anfossi, w procesie beatyfi-

kacyjnym Ksiêdza Bosko zezna³: Mia³em to szczêcie towarzyszyæ

Ksiêdzu Bosko w wielu wizytach u chorych na cholerê. Ja mia³em wów-

czas jedynie 14 lat, ale pamiêtam, ¿e pracuj¹c jako pielêgniarz, odczu-

wa³em wielki spokój, ¿yj¹c nadziej¹, ¿e siê uratujê, nadziej¹, któr¹

Ksi¹dz Bosko potrafi³ natchn¹æ swoich uczniów36.

Wraz z jesiennymi deszczami zaraza ust¹pi³a. Sporód najm³odszych

wolontariuszy Ksiêdza Bosko ¿aden nie zachorowa³ na cholerê.

Drugim przyk³adem, który chcê przypomnieæ jest pierwsza wy-

prawa misyjna rozpoczêta 11 listopada 1875 roku. Pod koniec stycznia

Ksi¹dz Bosko zakomunikowa³ Salezjanom i m³odzie¿y, ¿e pierwsi mi-

sjonarze nied³ugo wyrusz¹ na misje do po³udniowej Argentyny. Na-

stêpnie, dnia 5 lutego oficjalnie og³osi³ to w licie okólnym, prosz¹c

Salezjanów o ich gotowoæ37. Wzbudzi³ nieopanowany entuzjazm38.

Jednak wród starszych wzbudzi³o to obawy i zak³opotanie, gdy¿

przedsiêwziêcie wydawa³o siê zuchwa³e. Musimy przenieæ siê w tamte

czasy pisze ks. Ceria kiedy Oratorium nie by³o jeszcze rodowi-

skiem w pewnym sensie miêdzynarodowym, a Zgromadzenie nosi³o

w sobie atmosferê rodziny mocno skupionej wokó³ swojej G³owy39.

W dniu uroczystego og³oszenia niektórzy prze³o¿eni okazali siê opor-

ni do zajêcia miejsca na scenie z obawy, ¿e w praktycznej realizacji

brak osób i rodków udaremni³by wyprawê40. Dzie³ otwartych we W³o-

34 MB V ss. 8384.

35 MB V s. 101.

36 Tam¿e

37 Lett. 5 febbraio 1875, E II s. 451.

38 Por. G. BARBERIS, Cronichetta, quad. 3, ss. 325: ASC A 001.

39 E. CERIA, Annali della Società Salesiana dalle origini alla morte di S. Giovanni

Bosco (18411888) (Torino: SEI, 1941) s. 249.

40 MB XI s. 143.

4.5 Page 35

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 35

szech by³o ju¿ wiele, a personel jedynie ten konieczny. Przy wyjedzie

dziesiêciu misjonarzy (a Ksi¹dz Bosko nie zamierza³ wysy³aæ odpa-

dów, ale to, co najlepsze w Zgromadzeniu), g³ówne dzie³a pozostawa-

³y zrujnowane.

Trudno by³o sobie wyobraziæ kolosalne dzie³o na Valdocco (700

ch³opców i oko³o 60 Salezjanów), bez Jana Cagliero. W wieku 37 lat

sta³ siê jedn¹ z dwóch m³odych kolumn Zgromadzenia: Rua, cichy

i wierny cieñ Ksiêdza Bosko, Cagliero, entuzjastyczny umys³ i silne

ramiê Ksiêdza Bosko. Jako dyplomowany teolog by³ wyk³adowc¹ dla

kleryków, niedocignionym mistrzem i kompozytorem muzyki, oraz kie-

rownikiem duchowym powsta³ego od dwóch lat Instytutu Córek Ma-

ryi Wspomo¿ycielki. Równie trudno by³o wyrwaæ w¹t³ej strukturze sa-

lezjañskiego dzie³a w Varazze dyplomowanego kap³ana, ks. Józefa

Fagnano. I tak samo z wszystkimi pozosta³ymi, którzy, wyje¿d¿aj¹c na

misje uszczuplali salezjañskie si³y w ró¿nych dzie³ach. A mimo to

Ksi¹dz Bosko wys³a³ tê grupê Salezjanów za ocean. Kto wie mówi³

czy to nie bêdzie ten wyjazd i to co ma³ego, jako ziarno, z którego

kiedy wyronie wielka rolina? Kto wie czy nie bêdzie to niczym

ziarenko prosa czy gorczycy, które bêdzie powoli rozrastaæ siê i nie

przyczyni siê do wielkiego dobra?41 Oni udali siê na nieznan¹ ziemiê,

maj¹c jako jedyny pewnik s³owo Ksiêdza Bosko. I tak oto, tych dzie-

siêciu, z ca³kowitym zaufaniem do niego, da³o pocz¹tek wielkim mi-

sjom salezjañskim.

Nape³nia mi serce s³odycz¹, gdy patrzê na salezjañski wiat i tak¿e

dzisiaj widzê, ¿e nie boimy siê podj¹æ odwa¿nych przedsiêwziêæ i po

ludzku mówi¹c, zuchwa³ych. Synowie Ksiêdza Bosko s¹ obecni w wielu

najubo¿szych peryferiach wielkich miast, gdzie ryzykuje siê utrat¹ zdro-

wia a nawet ¿ycia. Na oddalonych i zagubionych obszarach, zapomnia-

nych przez wszystkich, w wioskach andyjskich, w puszczach, które

chroni¹ zagro¿one ludy tubylcze i na niekoñcz¹cej siê afrykañskiej sa-

wannie, istnieje wrzaskliwa radoæ salezjañskich oratoriów. Gdybymy

zapomnieli o tej odwadze i o tej zuchwa³oci, gdybymy siê na jakiej

ziemi przyjêli mieszczañski styl ¿ycia, lub rozleniwili siê, to Ksi¹dz

41 MB XI s. 385.

4.6 Page 36

▲back to top

36 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Bosko przywo³a nas, bymy szukali (m³odzie¿y) w jej rodowisku i wy-

chodzili jej naprzeciw poprzez formy pos³ugi odpowiednie do stylu jej

¿ycia (Konst. 41). Za jego przyk³adem chcemy wyjæ jej naprzeciw,

przekonani, ¿e najskuteczniejszym sposobem odpowiedzi na ich ubó-

stwo, jest dzia³anie uprzedzaj¹ce42.

c) Towarzystwo Niepokalanej, za³o¿one przez w. Dominika Savio,

by³o ma³ym polem, na którym zakie³kowa³y pierwsze ziarna sale-

zjañskiego rozwoju.

Dominik przyby³ do Oratorium jesieni¹ 1854 roku, po zakoñczeniu

miertelnej zarazy, która zdziesi¹tkowa³a Turyn. Od razu zosta³ przyja-

cielem Micha³a Rua, Jana Cagliero, Jana Bonettiego, Józefa Bongio-

vanni, z którymi razem udawa³ siê do szko³y w miecie. Prawdopo-

dobnie nic nie wiedzia³ o Towarzystwie salezjañskim, o którym Ksi¹dz

Bosko zaczyna³ mówiæ z niektórymi ze swoich ch³opców w styczniu

tego¿ roku. Jednak nastêpnej wiosny zrodzi³ mu siê pomys³, którym

podzieli³ siê z Józefem Bongiovanni. W Oratorium by³o wielu wspa-

nia³ych ch³opców, ale by³o te¿ trochê ma³ych chuliganów, którzy le

siê zachowywali. Byli te¿ i cierpi¹cy ch³opcy, maj¹cy trudnoci w na-

uce, ogarniêci têsknot¹ za domem. Ka¿dy na swój sposób stara³ siê im

pomóc. Dlaczego zatem najbardziej us³u¿ni ch³opcy nie mogliby po³¹-

czyæ siê razem w tajnym towarzystwie, staj¹c siê w ten sposób zwar-

t¹ grup¹ ma³ych aposto³ów wród masy innych? Józef odpowiedzia³,

¿e siê zgadza. Potem rozmawiali o tym z innymi. Spodoba³ siê ten po-

mys³. Zdecydowano zatem, ¿e grupa nazywaæ siê bêdzie Towarzy-

stwem Niepokalanej. Ksi¹dz Bosko udzieli³ swojej zgody, aby spró-

bowali u³o¿yæ ma³y regulamin. On sam pisa³: Jednym z tych, który

najbardziej pomóg³ Dominikowi Savio w za³o¿eniu i sporz¹dzeniu re-

gulaminu, by³ Józef Bongiovanni43.

Z protoko³ów Towarzystwa zachowanych w Archiwum Salezjañ-

skim wiemy, ¿e cz³onków, którzy zbierali siê raz w tygodniu, by³o blisko

dziesiêciu: Micha³ Rua (wybrany przewodnicz¹cym), Dominik Savio,

42 KG26, 98.

43 G. BOSCO, Vita di Domenico Savio, w: Biografie edificanti (Roma: UPS,

2007) s. 76.

4.7 Page 37

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 37

Józef Bongiovanni (wybrany sekretarzem), Celestyn Durando, Jan Ch.

Francesia, Jan Bonetti, kleryk Angelo Savio, Józef Rocchietti, Jan Tur-

chi, Alojzy Marcellino, Józef Reano, Franciszek Vaschetti. Brakowa³o

Jana Cagliero, jako ¿e by³ na rekonwalescencji po ciê¿kiej chorobie

i przebywa³ w domu u swojej mamy.

Koñcowy artyku³ regulaminu, zatwierdzonego przez wszystkich,

tak¿e przez Ksiêdza Bosko, mówi³: Szczere, synowskie i nieograni-

czone zaufanie do Maryi, szczególne uczucie ¿ywione do Niej, oraz

sta³e nabo¿eñstwo, pozwol¹ nam przezwyciê¿yæ ka¿d¹ przeszkodê,

uczyni¹ wytrwa³ymi w postanowieniach, surowymi wobec nas samych,

serdecznymi wobec bliniego i dok³adnymi we wszystkim.

Cz³onkowie Towarzystwa postanowili zatroszczyæ siê o dwie gru-

py ch³opców, którzy w tajemniczym jêzyku protoko³ów nazywani byli

klientami. Do pierwszej grupy nale¿eli niezdyscyplinowani, ci, któ-

rzy du¿o przeklinali i bili rêkoma. Ka¿dy z cz³onków przejmowa³ jed-

nego z nich, zostaj¹c jego anio³em stró¿em, na czas konieczny (Mi-

cha³ Magone mia³ wytrwa³ego anio³a stró¿a!).

Drug¹ grupê stanowili nowoprzybyli. Pomagano im radonie prze-

¿ywaæ pierwsze dni, kiedy jeszcze nie znali nikogo, nie umieli graæ,

mówili jedynie dialektem swojej wioski i têsknili za domem. (Franci-

szek Cerutti mia³ za anio³a stró¿a Dominika Savio, opowiadaj¹c w cza-

ruj¹cy sposób ich pierwsze spotkania).

W protoko³ach dostrzega siê przebieg ka¿dego z zebrañ: chwila

modlitwy, kilka minut czytania duchowego, wzajemna zachêta do korzy-

stania ze spowiedzi i Komunii w. Potem mowa jest o powierzonych

klientach. Zachêca siê do cierpliwoci i zaufania Bogu w stosunku do

tych, którzy wydawali siê ca³kowicie g³usi i niewra¿liwi; roztropnoci

i s³odyczy wobec tych, którzy zdaj¹ siê byæ ³atwi do przekonania44.

Porównuj¹c nazwiska przynale¿¹cych do Towarzystwa Niepokala-

nej z nazwiskami pierwszych przyjêtych do Pobo¿nego Towarzystwa,

odnosi siê ze wzruszeniem wra¿enie, ¿e towarzystwo to, by³o gene-

raln¹ prób¹ Zgromadzenia, które Ksi¹dz Bosko zamierza³ za³o¿yæ. By³o

44 P. STELLA, Don Bosco nella storia economica e sociale (18151870) (Roma:

LAS, 1980) s. 481.

4.8 Page 38

▲back to top

38 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ono ma³ym polem, na którym kie³kowa³y pierwsze ziarna salezjañskie-

go rozwoju.

Towarzystwo sta³o siê zaczynem Oratorium. Prost¹ formu³¹ prze-

mienia³o ono zwyk³ych ch³opców w ma³ych aposto³ów: cotygodniowe

zebrania po³¹czone z modlitw¹, wys³uchanie strony dobrego tekstu,

wzajemna zachêta do przyjmowania Sakramentów, konkretny program,

jak i komu pomóc w rodowisku, w którym siê ¿y³o, spontaniczna roz-

mowa o powodzeniach i zawodach ostatnich dni.

Ksi¹dz Bosko bardzo by³ z tego zadowolony i chcia³, aby by³o ono

przeniesione do ka¿dego rodz¹cego siê salezjañskiego dzie³a, i by rów-

nie¿ tam istnia³ orodek zaanga¿owanych ch³opców oraz przysz³ych

powo³añ salezjañskich i kap³añskich.

Na czterech stronach rad, jakich Ksi¹dz Bosko udzieli³ Micha³owi

Rua, który udawa³ siê z misj¹ za³o¿enia pierwszego domu poza Tury-

nem, w Mirabello, (jest to jedna z najlepszych syntez jego systemu

wychowania i bêd¹ one przekazywane ka¿demu nowemu dyrektorowi

salezjañskiemu), mo¿na przeczytaæ te dwie linijki: Postaraj siê za³o-

¿yæ Towarzystwo Niepokalanego Poczêcia. Bêdziesz jednak tylko jego

promotorem, a nie kierownikiem. Uznaj to za dzie³o m³odzie¿y45.

W ka¿dym salezjañskim dziele grupa zaanga¿owanych ch³opców,

nazywana jak to uznamy za stosowne, bêd¹ca jednak fotokopi¹ dawne-

go Towarzystwa Niepokalanej! Czy nie jest to przypadkiem tajemni-

ca, któr¹ Ksi¹dz Bosko powierza nam, abymy wzbudzali nowe powo-

³ania salezjañskie i kap³añskie?

3. KONSEKROWANI BOGU W MŁODZIEŻY

Dopiero po d³ugiej i ciê¿kiej praktyce Ksi¹dz Bosko doszed³ do

przekonania, ¿e wybór ch³opców, którego dokona³, maj¹c nieco po-

nad trzydzieci lat (18441846), potrzebowa³ koniecznej gleby konse-

kracji, aby staæ siê pos³annictwem Salezjanów46. Od samego pocz¹t-

ku stara³ siê on skupiæ wokó³ siebie grupê wspó³pracowników,

45 MB VII s. 526.

46 F. MOTTO, Ripartire da Don Bosco. Dalla Storia alla vita oggi (Torino-Leumann:

Elledici, 2007) s. 83.

4.9 Page 39

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 39

duchownych i wieckich. Jednak nikt z tych pierwszych pomocników

nie wst¹pi do Zgromadzenia. Z niedostatku wspó³pracowników, spró-

bowa³ w koñcu zaczerpn¹æ z w³asnego podwórka. W lipcu 1849 r. skie-

rowa³ na drogê kap³añsk¹ grupê czterech ch³opców, wspó³pracuj¹cych

z nim w Oratorium. Ci czterej klerycy (Józef Buzzetti, Karol Gastini,

Jakub Bellia, Feliks Reviglio) pozostali na zawsze zwi¹zani z Ksiê-

dzem Bosko i jego dzie³em, przez ca³e ich ¿ycie, lecz nigdy zostali ka-

p³anami salezjanami47. Jedynie Buzzetti zostanie potem koadiutorem

i umrze jako salezjanin.

Kto wie, czy w³anie nie dziêki temu dowiadczeniu, Ksi¹dz Bosko

zrozumia³ i obroni³ nierozerwalny w ¿yciu salezjañskim splot konsekra-

cji i pos³annictwa. W ten sposób ksi¹dz diecezjalny stopniowo stawa³

siê zakonnikiem, nauczycielem i twórc¹ wspólnoty konsekrowa-

nych48. Jasnym staje siê ju¿ w pierwszym artykule Konstytucji, a po-

tem wiele razy sprecyzowanym, ¿e Ksi¹dz Bosko stawia³ pos³annictwo

m³odzie¿owe za cel Zgromadzenia49. By³ przekonany i by³o to charakte-

rystyczn¹ cech¹ jego duchowoci, ¿e postêp w kierunku wiêtoci re-

alizuje siê zw³aszcza w dzia³aniu na s³u¿bie najbardziej potrzebuj¹cej

m³odzie¿y50. Oddanie siê Bogu by³o dla niego koniecznym warunkiem

oddania siê m³odzie¿y. Pisa³ do Salezjanów w roku 1884: Powiêcili-

my siê Bogu nie po to, aby przywi¹zaæ siê do stworzeñ, lecz by prak-

tykowaæ mi³oæ do bliniego, pobudzeni mi³oci¹ samego Boga51.

3.1 Synowie Konsekrowanych Za³o¿ycieli

Grupa, która za³o¿y³a Towarzystwo w. Franciszka Salezego

w wieczór 18 grudnia 1859 roku, sk³ada³a siê razem z Ksiêdzem Bosko,

47 F. DESRAMAUT, Don Bosco fondatore, in M. MIDALI (a cura di), Don Bosco

Fondatore della Famiglia Salesiana. Atti del Simposio (Roma, 2226 gennaio 1989)

s. 129. Por. MB III ss. 549550.

48 P. BRAIDO, Don Bosco, prete dei giovani nel secolo delle libertà.. Tom I (Roma:

LAS, 2003) s. 435.

49 Por. G. BOSCO, Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales 18581875.

Introduzione e testi critici a cura di F. MOTTO [Roma: LAS 1982] ss. 7273.

50 F. DESRAMAUT, Don Bosco en son temps (18151888) (Torino: SEI, 1996) s. 573.

51 MB XVII s. 17.

4.10 Page 40

▲back to top

40 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

z osiemnastu osób. Nazywali siê oni przyjêtymi52. Dwóch z nich (Ca-

gliero i Rua), nale¿eli do tych, którzy piêæ lat wczeniej, tj. 26 stycznia

1854 r.53, zobowi¹zali siê do podjêcia z pomoc¹ Bo¿¹ i w. Franciszka

Salezego, praktycznej próby okazywania mi³oci wzglêdem bliniego,

aby potem przejæ do obietnicy. Póniej za, gdy bêdzie to mo¿liwe

i stosowne, z³o¿yæ lub Bogu54. Oko³o trzech lat póniej, po tym

18 grudnia, w dniu 14 maja 1862 roku, razem w dwudziestu dwóch

zostali pierwszymi Salezjanami konsekrowanymi, wypowiadaj¹c

pierwsze oficjalne luby55, podczas gdy sam Ksi¹dz Bosko oddawa³ siê

w ofierze Panu, gotowy na wszystko, a¿eby dzia³aæ na rzecz wiêkszej

Jego chwa³y i zbawienie dusz56.

W protokole Kapitu³y Wy¿szej, pod dat¹ 14 maja 1862 roku

czytamy:

Wspó³bracia Towarzystwa w. Franciszka Salezego, zwo³ani zostali

przez Genera³a i w wiêkszoci (odbyli roczny nowicjat), utwierdzili

siê w powstaj¹cym Towarzystwie poprzez formalne z³o¿enie lubów

trzechletnich. To za dokona³o siê w nastêpuj¹cy sposób:

Ksi¹dz Bosko, Genera³, ubrany w kom¿ê, zaprosi³ ka¿dego do uklêk-

niêcia, i uklêkn¹wszy on sam rozpocz¹³ odmawianie Veni Creator

(), odmówiono te¿ Litaniê do Matki Bo¿ej. () Po zakoñczeniu

52 Z tych osiemnastu dwóch by³o kap³anami (Ks. Bosko i ks. Alasonatti), jeden

wieckim (Józef Gaia), a pozostali klerykami ze rednim wiekiem poni¿ej 21 lat. (Por.

P. STELLA, Don Bosco nella storia economica e sociale (18151870) [Roma: LAS,

1980] s. 295.

53 Ów rok mia³ byæ niczym wododzia³ pomiêdzy czasem Oratorium a czasem

Towarzystwa Salezjañskiego. Tak wg. A. J. LENTI, Don Bosco. History and Spirit. III:

Don Bosco Educator, Spiritual Master, Writer and Founder of the Salesian Society.

Edited by A. GIRAUDO (Roma: LAS, 2008) ss. 312.316319.

54 MB V s. 9. Innymi dwoma, którrzy zobowi¹zali siê owego 26 stycznia 1854 r.

razem z Cagliero i Rua, byli Rocchietti i Artiglia. Rocchietti, mimo ¿e nie nale¿a³ do

zgromadzonych w dniu 18 grudnia 1859 r. nale¿y do grupy profesów z 14 maja 1862r.

Por. tak¿e E. CERIA, Vita del servo di Dio Don Michele Rua, primo successore di San

Giovanni Bosco (Torino: SEI, 1949) s. 29.

55 Sporód zawezwanych 18 grudnia 1859 r. trzech nie dosz³o do pierwszej profesji

w dniu 14 maja 1862 r.: Marcellino Alojzy, Pettiva Secondo i Rovetto Antoni. Pozosta-

³ych omiu przyst¹pi³o w ci¹gu trzechlecia: Albera Pawe³, Boggero Jan, Gaia Józef,

Garino Jan, Jarac Alojzy, Oreglia Fryderyk, Rocchetti Józef, Ruffino Dominik.

56 MB VII s. 163. Por. FDB 1873, Epistolario 5-6.

5 Pages 41-50

▲back to top

5.1 Page 41

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 41

tych modlitw wspó³bracia in sacris (wywiêceni): ks. Alasonatti

Wiktor, ks. Rua Micha³, ks. Savio Angelo, ks. Rocchietti Józef, ks.

Cagliero Jan, ks. Francesia Jan Ch., ks. Ruffino Dominik; klerycy

Durando Celestyn, Anfossi Jan Ch., Boggero Jan, Bonetti Jan, Ghi-

varello Karol, Cerruti Franciszek, Chiapale Alojzy, Bongiovanni

Józef, Lazzero Józef, Provera Franciszek, Garino Jan, Jarac Alojzy,

Albera Pawe³; wieccy: kawaler Oreglia Fryderyk od w. Szczepa-

na i Gaia Józef, na g³os i wyranie wszyscy razem wypowiedzieli

formu³ê lubów () Potem ka¿dy podpisa³ siê w specjalnie przy-

gotowanej ksiêdze57.

Ks. Bonetti, w swojej kronice pisze dalej: Z³o¿ylimy zatem lu-

by w liczbie 22, bez Ksiêdza Bosko, który klêcza³ miêdzy nami przy

stoliku, na którym sta³ krucyfiks. Jako ¿e nas by³o wielu razem, powtó-

rzylimy formu³ê za ks. Rua, który j¹ odczytywa³. Potem Ksi¹dz Bo-

sko, wstaj¹c zwróci³ siê do nas klêcz¹cych, kieruj¹c kilka s³ów Miê-

dzy innymi powiedzia³ nam: « () Kto mi powie: Czy Ksi¹dz Bosko

te¿ z³o¿y³ te luby? Podczas gdy wy sk³adalicie przede mn¹ te luby,

tak¿e i ja sk³ada³em je na ca³e ¿ycie przed tym Krucyfiksem, oddaj¹c

siebie w ofierze Panu, gotowy na wszystko, a¿eby dzia³aæ na rzecz wiêk-

szej Jego chwa³y i zbawienie dusz, zw³aszcza za dla dobra m³odzie¿y.

Niech nam Pan pomo¿e wiernie dochowaæ naszych obietnic (). Moi

drodzy, ¿yjemy w burzliwych czasach () Ja nie tylko przypuszczam,

ale mam dowody, ¿e jest to wol¹ Bo¿¹, aby nasze Towarzystwo zaczê³o

¿yæ i trwa³o. () Wszystko to dowodzi, ¿e mamy za sob¹ Boga ()

Kto wie czy nie chce On pos³u¿yæ siê tym naszym Towarzystwem, by

dokonaæ wielkiego dobra w swoim Kociele! () Za dwadziecia piêæ

lub trzydzieci lat, je¿eli Pan nadal bêdzie nas wspiera³, jak to dotych-

czas czyni³, nasze Towarzystwo rozsiane w wielu czêciach wiata,

wzronie nawet do liczby tysi¹ca cz³onków58.

Na licie 22 wymienionych w protokole pojawia siê osiem nowych

nazwisk, m³odych i bardzo m³odych ch³opców, od dwudziestodwuletnie-

go Dominika Ruffino do siedemnastoletniego Paw³a Albery i Jana Garino.

57 MB VII s. 161.

58 MB VII ss. 162164. Por. FDB 992, Epistolario 10. Niektóre zdania zaznaczy-

³em kursyw¹.

5.2 Page 42

▲back to top

42 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Pierwsze luby wieczyste, poprzez które dokonywa³o siê oddanie

Bogu na ca³e ¿ycie, Ksi¹dz Bosko obieca³ swoim synom ich z³o¿enie

po wype³nieniu lubów trzechletnich. Protokó³ opisuje: W dniu 10 listo-

pada 1865 roku, po tym, jak zebrali siê wszyscy wspó³bracia Pobo¿ne-

go Towarzystwa w. Franciszka Salezego, ks. Jan Chrzciciel Lemoyne

(26 lat, od trzech lat kap³an Diecezji Genueñskiej, przyby³y z pomoc¹

Ksiêdzu Bosko) (), z³o¿y³ przed Genera³em, ks. Janem Bosko luby

wieczyste czystoci, ubóstwa i pos³uszeñstwa, maj¹c u boku dwóch

wiadków, ks. Jana Cagliero i ks. Karola Ghivarello.

W dniu 15 listopada czytamy dalej w protokole z³o¿yli luby

wieczyste wobec Genera³a, ks. Jana Bosko: Rua Micha³, kap³an; Caglie-

ro Jan, kap³an; Francesia Jan, kap³an; Ghivarello Karol, kap³an; Bonet-

ti Jan, kap³an; Bonetti Henryk, kleyk; Racca Piotr, kleryk; Gaia Józef,

wiecki; Rossi Dominik, wiecki59.

W dniu 6 grudnia do listy wieczystych konsekrowanych docho-

dz¹: Durando Celestyn, kap³an; Oreglia Fryderyk, wiecki; Jarach Aloj-

zy, kleryk; Mazzarello Józef, kleryk; Berto Jochim, kleryk60. Ksi¹dz

Bosko wiele razy na konferencjach przygotowuj¹cych do lubów t³u-

maczy³, ¿e konsekrowany znaczy przynale¿¹cy do Boga, powiê-

cony Bogu. W wypowiedziach Ksiêdza Bosko konsekracja, profe-

sja i wiête luby s¹ synonimami.

Jan Bosko zawsze czu³ siê konsekrowanym

Jan Bosko zawsze czu³ siê nale¿¹cym do Boga. Kiedy latem noc

by³a piêkna, Mama Ma³gorzata i jej dzieci wychodzili z domku i siada-

li na progu, za¿ywaj¹c wie¿ego powietrza (istnieje on do dzi zu¿yty

przez czas, ale pozostaj¹cy milcz¹cym wiadkiem). Patrz¹c w górê,

w kierunku jedynego istniej¹cego wówczas video nieba wype³nio-

nego gwiazdami. Mama za mówi³a pó³g³osem: To Bóg stworzy³

wszystko i umieci³ wiele gwiazd w górze. I tak Janek czu³ siê otoczony

tajemnicz¹ obecnoci¹ tej wielkiej niewidzialnej Osoby, która da³a ¿y-

cie wszystkiemu, tak¿e i jemu, i czego matka uczy³a go odkrywaæ we

59 MB VIII s. 241.

60 Tam¿e

5.3 Page 43

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 43

wszystkim: w niebie, na cudownych polach, w twarzy ubogich, w su-

mieniu mówi¹cym jego g³osem i powtarza³a: Dobrze zrobi³e, le zro-

bi³e. Czu³ siê zanurzony w Bogu i Bo¿ym.

Jest to najwiêkszy dar, jaki jego wiêta mama mu z³o¿y³a. Powiê-

cenia Bogu Janek Bosko dokona³ w sposób niewiadomy, jako dziec-

ko, trzymaj¹c swoj¹ matkê za rêkê.

Janek Bosko nigdy nie potrzebowa³ klêcznika, aby siê modliæ. Mo-

dli³ siê wczenie rano, kiedy obudzi³a go mama, klêcz¹c na pod³odze

kuchni, obok braci i matki. A potem rozmawia³ z Bogiem, modli³ siê

na trawie, na sianie, goni¹c za krow¹, która odesz³a, spogl¹daj¹c w niebo.

W gospodarstwie Moglia, mama Dorota i szwagier Jan pewnego dnia

znaleli go klêcz¹cego trzymaj¹cego ksi¹¿kê w dyndaj¹cych rêkach;

mia³ zamkniête oczy i twarz zwrócon¹ ku niebu61. Musieli wstrz¹sn¹æ

nim, tak bardzo by³ pogr¹¿ony w swojej refleksji. Kiedy by³ jeszcze

bardzo m³odym rolnikiem, by³y lata, w których do g³êbi ugruntowa³a

siê w nim wiadomoæ Boga i kontemplacji, mog¹c wejæ w ni¹ przez

samotnoæ i rozmowê z Bogiem, w czasie prac polowych62.

Stopniowo, modlitwa dla Jana Bosko (rolnika, ucznia, seminarzysty,

kap³ana), stawa³a siê atmosfer¹ otaczaj¹c¹ ka¿de dzia³anie i nie przery-

waj¹c¹ tempa pracy. Papie¿ Pius XI, który jako m³ody kap³an prze¿y³

z nim jedynie dwa dni, maj¹c szeædziesi¹t osiem lat, odkry³ j¹. By³a

to atmosfera, która do g³êbi przenika³a ka¿de dzia³anie Ksiêdza Bosko.

On sam opisa³ j¹ w piêciu s³owach: Ksi¹dz Bosko by³ z Bogiem.

Papie¿ prosi o konsekracjê przez luby

W roku 1857 Ksi¹dz Bosko zwierzy³ siê swojemu kierownikowi

duchowemu, ks. Cafasso, z trudnoci, jakie napotyka³ w stabilizacji i za-

bezpieczeniu swojego dzie³a. Pomyla³, ¿e powa¿na obietnica pozosta-

nia z nim ze strony najlepszych sporód swoich wspó³pracowników,

by³aby wystarczaj¹c¹. Jednak fakty zaprzecza³y temu. Nie potrafi³ za-

trzymaæ ch³opców i kleryków do pomocy w jego przedsiêwziêciu. Ks.

Cafasso nie myla³ nad tym d³ugo, odpowiadaj¹c: «Dla waszych dzie³

61 MB I s. 196.

62 P. STELLA, Don Bosco nella storia della religiosità cattolica. Tom I: Vita e Opere

[Roma: LAS, 19792] s. 36.

5.4 Page 44

▲back to top

44 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

nieodzownym jest zgromadzenie zakonne. () Niech to stowarzysze-

nie bêdzie po³¹czone lubami i niech bêdzie zatwierdzone przez naj-

wy¿sz¹ w³adzê Kocio³a. Wówczas w sposób wolny bêdzie mog³o dys-

ponowaæ swoimi cz³onkami»63.

Ksi¹dz Bosko, nie bêd¹c przekonanym, skonsultowa³ siê z ks. Bp.

Losan¹ z Biella. Nastêpnie za zwróci³ siê w formie listu do swojego

Arcybiskupa, J.E. ks. Fransoniego, przebywaj¹cego na wygnaniu w Lio-

nie. W odpowiedzi polecono mu, aby uda³ siê do Rzymu, prosz¹c nie-

miertelnego Papie¿a Piusa IX o radê i stosowne normy64.

Ksi¹dz Bosko okaza³ pos³uszeñstwo swojemu Arcybiskupowi i we

wprowadzeniu do Regu³ Towarzystwa w. Franciszka Salezego, w wy-

daniu z r. 187765, napisa³: Pierwszy raz, gdy Papie¿ mówi³ o Towarzy-

stwie Salezjañskim wyrzek³ te oto s³owa: «w zgromadzeniu lub towa-

rzystwie zakonnym konieczne s¹ luby, a¿eby wszyscy cz³onkowie byli

zwi¹zani z prze³o¿onym wiêz³em sumienia, prze³o¿ony za utrzymy-

wa³ siebie i swoich poddanych w ³¹cznoci z G³ow¹ Kocio³a, a przez

to i z samym Bogiem»66.

Praktycznie wszyscy mówili mu, ¿e ziarno nie mo¿e kie³kowaæ

w górê (pos³annictwo), bez jednoczesnego rozpuszczenia w dó³ jego

korzeni (konsekracja).

Odt¹d Ksi¹dz Bosko ju¿ siê waha³. Przekona³ siê, ¿e tak¿e jego po-

mocnicy, oprócz pozostania z nim i pracy, musieli byæ Bo¿ymi, aby

móc powiêciæ ca³e ¿ycie zbawieniu m³odzie¿y. Czasowe oddanie siê

Bogu w m³odych, którzy czuj¹ siê poci¹gniêci do bycia z Ksiêdzem

Bosko, stopniowo przek³ada siê na przylgniêcie do stanu duchownego

i zakonnego67.

63 MB V s. 685.

64 MB V s. 701.

65 W tym Wprowadzeniu, w redakcji którego, Ks. Bosko skorzysta³ z pomocy ks.

Barberisa i innych zosta³y podkrelone ewangeliczne i duchowe zasady ¿ycia zakon-

nego. (G. BOSCO, Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales 18581875. In-

troduzione e testi critici a cura di F. MOTTO [Roma: LAS 1982] s. 20).

66 Regole o Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales secondo il Decreto di

Approvazione del 3 aprile 1874 (Ed. Torino 1877) Ai Soci Salesiani, s. 19.

67 P. STELLA, Don Bosco nella storia della religiosità cattolica. Tom II: Mentalità

religiosa e Spiritualità [Roma: LAS, 1969] s. 393.

5.5 Page 45

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 45

3.2 Nauczania Ksiêdza Bosko do swoich Salezjanów

Do Salezjanów Ksi¹dz Bosko mówi o Towarzystwie Salezjañskim,

jako prorok i przepowiadacz (). Przebywanie z Ksiêdzem Bosko za-

wiera siê w planie Bo¿ym. Pojedynczy salezjanie s¹ wybrani i prze-

znaczeni do bycia, jak Ksi¹dz Bosko, narzêdziem chwa³y Bo¿ej i zba-

wienia dusz68.

Na pocz¹tku ksiêgi Regu³, Ksi¹dz Bosko pisze d³ugi list do Wspó³-

braci Salezjanów, obejmuj¹cy czterdzieci stroniczek, które salezjañ-

scy nowicjusze czytali i studiowali przez oko³o sto lat. Ksi¹dz Bosko

szeroko przedk³ada na nich zasady ewangeliczne i swoj¹ myl na temat

¿ycia zakonnego, konsekracji, lubów, salezjañskiego ¿ycia. Na koniec

za pisze: Przyjmijcie te wstêpne myli jako pami¹tki, które zosta-

wiam wam przed odjazdem do mojej wiecznoci, któr¹ zauwa¿am, ¿e

siê zbli¿a wielkimi krokami69.

Oto zatem sama istota rzeczy i kwiat stron powiêconych naszej

konsekracji i naszym lubom. S³uchajmy z szacunkiem tego dziedzic-

twa naszego Za³o¿yciela.

Osoba konsekrowanego

Przez nasze luby powiêcamy siê Bogu i w rêce prze³o¿onego

oddajemy w³asn¹ wolê, mienie, si³y fizyczne i moralne, abymy wszy-

scy tworzyli jedno serce i jedn¹ duszê dla szerzenia wiêkszej chwa³y

Bo¿ej, zgodnie z naszymi Konstytucjami (). luby s¹ wspania³omyl-

n¹ ofiar¹. () Doktorowie Kocio³a zwykli tak¿e porównywaæ luby

zakonne do mêczeñstwa (). Chocia¿, mówi¹, w lubach brak natê¿e-

nia, to jednak zastêpuje je trwanie70.

Cz³owiek, który powiêca siê Bogu w wierze ¿yje w wiêkszej

czystoci serca, woli i uczynków, a w konsekwencji ka¿de jego dzie³o,

68 P. STELLA, Don Bosco nella storia della religiosità cattolica. Tom II: Mentalità

religiosa e Spiritualità [Roma: LAS, 1969] s. 402.

69 Regole o Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales secondo il Decreto di

Approvazione del 3 aprile 1874 (Ed. Torino 1875) Ai Soci Salesiani, s. XLI.

70 Regole o Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales secondo il Decreto di

Approvazione del 3 aprile 1874 (Ed. Torino 1877) Ai Soci Salesiani, ss. 1920.

5.6 Page 46

▲back to top

46 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ka¿de s³owo zostaje spontanicznie ofiarowane Bogu w czystoci cia³a

i serca71.

Poprzez zachowywanie lubów zakonnych zajêta tym, co przyno-

si wiêksz¹ chwa³ê Bo¿¹ (osoba konsekrowana) mo¿e w sposób wol-

ny zaj¹æ siê s³u¿b¹ Bo¿¹, powierzaj¹c ka¿d¹ obecn¹ i przysz³¹ myl

w rêce Boga i swoich prze³o¿onych, którzy Go zastêpuj¹72.

Kto poda kubek wie¿ej wody z mi³oci do Ojca Niebieskiego

otrzyma swoj¹ nagrodê. Ten za, kto opuszcza wiat, wyrzeka siê ka¿-

dego ziemskiego zadowolenia, oddaje ¿ycie i dobra, id¹c za boskim

Nauczycielem, jakiej zap³aty nie otrzyma³by w niebie?73

W wype³nianiu naszych obowi¹zków, w ka¿dej naszej pracy, cier-

pieniu i przykroci nie zapominajmy nigdy, ¿e powiêciwszy siê raz

Bogu, dla niego samego powinnimy siê trudziæ i od niego jedynie ocze-

kiwaæ zap³aty. On prowadzi bardzo dok³adny rachunek z ka¿dej, nawet

najdrobniejszej rzeczy, wykonanej dla jego wiêtego imienia, i jak my

wierzymy, w swoim czasie nagrodzi nas obficie. Kiedy u kresu ¿ycia

staniemy przed jego Boskim trybuna³em, wówczas On, spogl¹daj¹c na

nas mi³ociwym wzrokiem, powie: Dobrze s³ugo dobry i wierny! By-

³e wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma ciê postawiê: wejd do

radoci twego Pana74.

wiête luby

Pos³uszeñstwo

Prawdziwe pos³uszeñstwo czyni nas drogimi Bogu i ludziom, po-

lega ono na czynieniu w dobrym duchu tego wszystkiego, co polecaj¹

nam nasze Konstytucje lub nasi prze³o¿eni, którzy s¹ porêczycielami

naszych czynów wobec Boga Polega na poddawaniu siê nawet temu,

co trudne, przeciwne naszej mi³oci w³asnej, i wype³nieniu go w mêce

i cierpieniach. W tych wypadkach pos³uszeñstwo jest czym trudniej-

szym, ale za to o wiele bardziej zas³uguj¹cym na nagrodê. I jak zapew-

71 Tam¿e, s. 16.

72 Tam¿e, s. 17.

73 Tam¿e, s. 18.

74 Tam¿e, s. 40.

5.7 Page 47

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 47

nia nas Jezus Chrystus prowadzi nas ono do posiadania Królestwa Nie-

bieskiego. Osoba konsekrowana, w wielkim zaufaniu, powie za w.

Augustynem: «Panie, daj, co nakazujesz, i rozka¿, co chcesz»75.

Ubóstwo

Konsekrowany uwa¿any jest dos³ownie nic nie posiadaj¹cego, gdy¿

sam sta³ siê ubogim, aby zostaæ bogatym z Jezusem Chrystusem. Na-

laduje on przyk³ad Zbawiciela, który narodzi³ siê w ubóstwie, ¿y³ w nie-

dostatku i umar³ obna¿ony na krzy¿u ().

To prawda, ¿e bêdziemy niekiedy doznawaæ niewygód w podró-

¿y, w pracy, w zdrowiu i w chorobie, nieraz po¿ywienie, odzie¿ lub co

innego nie bêdzie siê nam podoba³o, lecz w³anie w tych wypadkach

pamiêtajmy, ¿e z³o¿ylimy lub ubóstwa i ¿e powinnimy znosiæ jego

nastêpstwa, je¿eli chcemy mieæ za to zas³ugê i nagrodê. Strze¿my siê

bardzo pewnego rodzaju ubóstwa, wielce zganionego przez w. Ber-

narda, ¿e niektórzy chlubi¹ siê byæ nazywani ubogimi, lecz nie chc¹

towarzyszy ubóstwa Inni znowu s¹ zadowoleni, ¿e s¹ ubogimi, byle-

by im niczego nie brakowa³o76.

Czystoæ

Czystoæ jest cnot¹ najbardziej potrzebn¹, cnot¹ wielk¹, cnot¹ aniel-

sk¹, cnot¹, której towarzyszy orszak wszystkich innych cnót Zbawi-

ciel zapewnia nas, ¿e ci, którzy posiadaj¹ ten skarb nieoceniony, ju¿

w tym miertelnym ¿yciu s¹ podobni do anio³ów Bo¿ych.

Nie wstêpujcie do Zgromadzenia bez uprzedniego poradzenia siê

osoby roztropnej, która os¹dzi, czy bêdziecie mogli zachowaæ tê cnotê.

A prawie na koniec tego d³ugiego listu Ksi¹dz Bosko dodaje: Kto

powiêca siê Panu w wiêtych lubach, tan sk³ada Boskiemu Majesta-

towi jedn¹ z najcenniejszych i najwdziêczniejszych ofiar77.

Sen o konsekrowanym Towarzystwie Salezjañskim

Pod koniec roku 1881 Ksi¹dz Bosko (66 lat) bierze do rêki pióro

i przekazuje wszystkim Salezjanom sen, który mia³ w nocy miêdzy 10

75 Tam¿e, ss. 19.27.

76 Tam¿e, ss. 28.29.

77 Tam¿e, ss. 30.31.41.

5.8 Page 48

▲back to top

48 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

a 11 wrzenia. Jest to s³ynny sen o diamentach. Kroczy on razem z dy-

rektorami domów salezjañskich, kiedy

pojawi³ siê miêdzy nami cz³owiek o tak majestatycznym wygl¹-

dzie, ¿e nie moglimy oprzeæ siê jego spojrzeniu (). Bogaty

P³aszcz pokrywa³ jego osobê (). Na jego wstêdze widnia³ lni¹cy

napis: Pobo¿ne Towarzystwo Salezjañskie w roku 1881, a na jej pa-

sku umieszczone by³y s³owa: Jakim powinno byæ. Dziesiêæ diamen-

tów, o nadzwyczajnej wielkoci i blasku, jedynie z wielkim trudem

pozwala³y nam zatrzymaæ wzrok na tej Dostojnej Osobistoci ().

Piêæ diamentów zdobi³o ty³ p³aszcza (). Jeden wiêkszy i promie-

niuj¹cy umieszczony by³ porodku i zawiera³ napis: Pos³uszeñ-

stwo. Na pierwszym z prawej mo¿na by³o przeczytaæ: lub ubó-

stwa (). Po lewej, od góry by³o napisane: lub czystoci ().

Brylanty te wysy³a³y promienie w kszta³cie ogników, które wzno-

si³y siê i zawiera³y wypisane ró¿ne sentencje ().

Na promieniach Pos³uszeñstwa: Fundament ca³ej budowy i kom-

pendium wiêtoci. Na promieniach Ubóstwa: Do nich nale¿y Kró-

lestwo Niebieskie. Bogactwa to ciernie. Ubóstwa nie buduje siê s³o-

wami, lecz sercem i dzia³aniem. Ono otworzy bramy Nieba i pozwoli

wam wejæ. Na promieniach Czystoci: Razem z ni¹ przychodz¹

wszystkie cnoty. Ci, którzy s¹ czystego serca zobacz¹ tajemne spra-

wy Bo¿e i Boga samego ().

Ponownie pojawi³o siê wiat³o, które otacza³o znak, na którym wid-

nia³ napis: Co grozi Pobo¿nemu Towarzystwu Salezjañskiemu w roku

zbawienia 1900 (). Znowu pojawi³a ta sama Osobistoæ (). Jej

p³aszcz by³ sp³owia³y, podziurawiony i rozdarty. Miejsce gdzie

umieszczone by³y diamenty by³o za powa¿nie uszkodzone ().

Na miejscu Pos³uszeñstwa nie by³o nic innego jak tylko szerokie

i powa¿ne uszkodzenie pozbawione napisu. W miejscu Czystoci:

Po¿¹dliwoæ i wynios³e ¿ycie. Miejsce Ubóstwa zast¹pi³y s³owa:

£ó¿ko, ubrania, picie i pieni¹dz.

Widz¹c to wszyscy bylimy przera¿enie.

Ksi¹dz Bosko kontynuuje opowiadanie, mówi¹c, ¿e w owej chwili

s³odki g³os jakiego ch³opca napomnia³ ich:

5.9 Page 49

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 49

S³udzy i narzêdzia Boga Wszechmocnego, zwróæcie uwagê i zro-

zumiejcie. B¹dcie silni i odwa¿ni. To, co widzielicie i us³yszeli-

cie to Bo¿e napomnienie skierowane do was i do waszych braci.

Miejcie siê na bacznoci i dobrze zrozumcie to przes³anie

Nie ustawajcie g³osiæ w chwilach pomylnych i niepomylnych.

A to, co g³osicie, czyñcie to ustawicznie, aby wasze dzie³a by³y ni-

czym wiat³o, które przekazywane bêdzie z pokolenia na pokole-

nie, jako pewna tradycja waszym braciom i waszym synom.

Uwa¿ajcie i zrozumcie: waszym rozmylaniem porannym i wieczor-

nym nie bêdzie zachowywanie Konstytucji.

Je¿eli tak bêdziecie postêpowaæ, to nigdy wam nie zabraknie po-

mocy Wszechmocnego. Bêdziecie podziwiani przed wiatem i anio-

³ami, a wasza chwa³a bêdzie chwa³¹ Bo¿¹ ().

Ksi¹dz Bosko swój rêkopis zamyka tymi s³owami: Ten sen trwa³

ca³¹ noc, a o poranku obudzi³em siê ca³kiem wycieñczony (). Nasze

Towarzystwo otrzyma³o b³ogos³awieñstwo Nieba, które pragnie, aby-

my wype³niali nasze dzie³o. Unikniemy zagra¿aj¹cych nam niebez-

pieczeñstw, je¿eli bêdziemy mówiæ o cnocie i o grzechach w nim za-

znaczonych; je¿eli to, co g³osimy bêdziemy wype³niaæ i przekazywaæ

naszym braciom jako praktyczn¹ tradycjê tego, co czyniono i bêdzie

siê czyniæ (). Maryjo Wspomo¿ycielko Wiernych Módl siê za

nami78.

Który z historyków salezjañskich stwierdzi³, ¿e w tym nie jest

niewiele ze snu, a du¿o ojcowskiej zachêty naszego wiêtego Za³o¿y-

ciela. Niech i tak bêdzie. To jednak niczego nie odbiera sile stwierdzeñ

(w wiêkszoci przytoczonych z Biblii), które Ksi¹dz Bosko razem z

Chrystusem przekazuje wszystkim swoim synom. Powinny one stano-

wiæ podstawowe kierunki naszego ¿ycia i tematy naszych rozmylañ,

aby kroczyæ w duchu salezjañskich osób konsekrowanych.

78 C. ROMERO, I Sogni di Don Bosco. Edizione critica (Torino: Elle Di Ci, 1978)

ss. 6371.

5.10 Page 50

▲back to top

50 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

4. NASZE KONSTYTUCJE DROGĄ WIERNOŚCI

4.1 Pierwsza fotografia, której pragn¹ Ksi¹dz Bosko

Listopad 1875 roku. Ksi¹dz Bosko stoi przed ukoronowaniem swo-

jego snu o wys³aniu pierwszych misjonarzy salezjañskich do Ameryki

Po³udniowej, w kierunku Patagonii. Wówczas to, pierwszy raz w swo-

im ¿yciu ¿yczy sobie zrobienia fotografii. Musi uwieczniæ to wydarze-

nie, aby by³o ono szeroko znane i by s³u¿y³o jako bodziec Salezjanom

i ich m³odzie¿y. Z tej w³anie racji zwraca siê do najlepszego fotografa

Turynu, Micha³a Schemboche79. W jego studiu pozuje w oficjalnym

stroju razem z dziesiêcioma misjonarzami. Fotografia ta ukazuje w swo-

ich szczegó³ach znaczenie, jakie Ksi¹dz Bosko pragnie daæ temu wy-

darzeniu. Wyje¿d¿aj¹cy ubrani s¹ w stroje hiszpañskie z charakte-

rystycznym p³aszczem, na którym odznacza siê krzy¿ misyjny, konsul

Argentyny ma na sobie mundur galowy, Ksi¹dz Bosko za, ubrany jest

w pelerynê i piuskê, jak w przy wielkich okazjach, kiedy staje przed

Papie¿em. Pozuje on w momencie przekazania g³owie wyprawy, ks.

Cagliero, ksi¹¿kê, któr¹ s¹ Regu³y Towarzystwa Salezjañskiego. Pra-

gnie on podkreliæ ten gest, który dla niego ma g³êbokie znaczenie.

Ks. Rua, jego nastêpca napisze: Kiedy Czcigodny Ksi¹dz Bosko

wys³a³ swoich pierwszych synów do Ameryki chcia³, aby ta fotografia

przedstawia³a go wród nich w akcie przekazania ks. Janowi Cagliero,

g³owie wyprawy, ksiêgi naszych Konstytucji. Ile¿ rzeczy wyra¿a³ ksi¹dz

Bosko w tej postawie! Jakby mówi³: «Przep³yniecie morza, udacie siê

do nieznanych krajów, bêdziecie mieæ do czynienia z ludmi ró¿nych

jêzyków i zwyczajów, by mo¿e bêdziecie nara¿eni na powa¿ne nie-

bezpieczeñstwa. Ja sam chcia³bym towarzyszyæ wam, pocieszaæ was,

podnosiæ na duchu i chroniæ. Jednak tego, czego sam nie mogê uczy-

niæ, zrobi ta ksi¹¿eczka. Strze¿cie jej jak cennego skarbu»80.

79 G. SOLDÀ, Don Bosco nella fotografia dell800. 18611888 (Torino: SEI, 1987)

s. 124.

80 Listy okólne Ks. Rua do Salezjanów (Torino: Tipografia Salesiana, 1910) s. 409.

6 Pages 51-60

▲back to top

6.1 Page 51

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 51

4.2 D³uga i ciernista droga

Najdro¿si, zapraszam was do przebycia d³ugiej i ciernistej drogi,

któr¹ kosztowa³a naszego wiêtego Za³o¿yciela ta ksi¹¿eczka naszych

Regu³.

Po za³o¿eniu naszego Towarzystwa, Ksi¹dz Bosko musia³ napisaæ

Regu³y (lub Konstytucje) i uzyskaæ ich zatwierdzenie przez w³adzê

kocieln¹. Norm¹ by³o uzyskanie najpierw zatwierdzenia przez Diece-

zjê, potem ewentualnie zatwierdzenie papieskie. Poniewa¿ za Arcybi-

skup Turynu przebywa³ na wygnaniu w Lionie, a kontakty z nim za

porednictwem osób trzecich (niezbyt sprzyjaj¹cych Ksiêdzu Bosko),

by³y trudne, nasz Za³o¿yciel pomyla³ o tym, by zwróciæ siê bezpo-

rednio do Papie¿a.

Myla³, ¿e bêdzie to prosta i krótka sprawa. Faktycznie, pierwsza

redakcja (1858) by³a punktem dojcia ponad dziesiêciu lat wychowaw-

czego dowiadczenia w Oratorium. By³o to 58 artyku³ów, podzielonych

na dziewiêæ krótkich rozdzia³ów. Mówi³o siê w nich w sposób prosty,

¿e Towarzystwo sk³ada³oby siê z duchownych i wieckich, z³¹czonych

lubami, pragn¹cych powiêciæ siê dobru ubogiej m³odzie¿y i pod-

trzymywaæ wiarê katolick¹ w rodowiskach ludowych, poprzez s³o-

wo i pisma.

Stronice te odzwierciedla³y klimat pogodnego braterstwa, a Prze³o-

¿ony by³ ojcem wielkiej rodziny. Wyp³ywaj¹ca z nich duchowoæ, by³a

prost¹ i zakorzenion¹ w Ewangelii. Cz³onkowie powiêcali siê Bogu,

postanawiaj¹c sobie naladowaæ Chrystusa, boskiego Zbawcê, który

zacz¹³ czyniæ i nauczaæ. Ich pos³annictwo za polega³o na praktyko-

waniu mi³oci wzglêdem m³odzie¿y, zw³aszcza najubo¿szej, oraz pro-

stego ludu. By³ to niezwykle prosty charyzmat, który nowe Towarzy-

stwo zakonne zamierza³o przynieæ Kocio³owi.

Cztery lata wczeniej, ustawa podpisana przez ministra Ratazziego

likwidowa³a korporacje zakonne, czyli zakony i zgromadzenia, oraz

konfiskowa³a ich domy i dobra. Ustawa ta, na pocz¹tku zastosowana

w samym Piemoncie, mia³a byæ rozszerzona na ca³e W³ochy. Aby nie

przydarzy³o siê to jego Towarzystwu, Ksi¹dz Bosko (za rad¹ tego¿ sa-

mego ministra, który go szanowa³), do³¹czy³ artyku³, w którym potwier-

6.2 Page 52

▲back to top

52 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

dzano, ¿e Salezjanie byliby w pe³ni zakonnikami wobec Kocio³a, ale

i obywatelami zachowuj¹cymi swoje prawa cywilne wobec Pañstwa.

To sformu³owanie (które podoba³o siê nawet Papie¿owi Piusowi IX)

by³o absolutn¹ nowoci¹, otwieraj¹c¹ nowe perspektywy dla Kocio³a.

Stosuj¹c je Zakonnicy, nie byliby ju¿ gnêbieni przez Pañstwo.

Ksi¹dz Bosko myli³ siê w odniesieniu do krótkiej i prostej spra-

wy. Od pierwszego zarysu (w r. 1855), do definitywnego zatwierdze-

nia up³ynê³o prawie dwadziecia lat81. Ksi¹dz Bosko ubolewa³ bardzo

z tego powodu. Tê drogê udrêki streci³ w nastêpuj¹cych s³owach: Bra-

no nasze biedne regu³y i przy ka¿dym s³owie znajdywano nieprzezwy-

ciê¿one trudnoci. Ci, którzy mogli wiêcej dla mnie zrobiæ, byli tymi,

którzy w bardziej zdecydowany sposób okazywali siê przeciwnymi82.

¯al Ksiêdza Bosko nie by³ ¿alem bez powodu. Pokazuj¹ to nastêpuj¹-

ce po sobie, przez prawie dwadziecia lat korekty, dodatki, poprawki,

przeróbki i zmiany przygotowywanego tekstu Te ubogie zeszyty, te

proste i zniszczone kartki, wiadcz¹ o tym, ile kosztowa³o Ksiêdza Bo-

sko zredagowanie pewnych artyku³ów lub rozdzia³ów83.

G³ówna krytyka skierowana by³a na dwa punkty, co do których

Ksi¹dz Bosko nigdy siê nie podda³: rozró¿nienie Salezjanina zakonni-

ka poddanego Kocio³owi i obywatela zachowuj¹cego prawa cywil-

ne (odniesienie do praw cywilnych dokucza³o, poniewa¿ mog³o wy-

dawaæ siê uznaniem Pañstwa, które przeladowa³o Koció³); oraz w³adza

Prze³o¿onego Zgromadzenia w odniesieniu do dopuszczania do wiê-

ceñ Salezjanów, których on uznawa³ za godnych.

Dnia 3 kwietnia 1874 roku, tekst Regu³, nieznacznie zmieniony

w kilku punktach, zosta³ wreszcie zatwierdzony. Jednak, co do ostat-

niego kroku potrzeba by³o osobistego g³osu Papie¿a Piusa IX. Zniesio-

ne zosta³o historycznoduchowe Proemium, a przyjête wprowadzenie

nowicjatu i studiów. Ponadto formu³a prawa cywilne zosta³ zmienio-

81 POR. M. WIRTH, Da Don Bosco ai nostri giorni. Tra storia e nuove sfide (Roma:

LAS, 2000) s. 145.

82 MB IX s. 499. W tej ostatniej linijce Ks. Bosko ukrywa powa¿ne przeszkody

postawione przez J.E. ks. Gastaldiego, Arcybiskupa Turynu od 1871 roku.

83 G. BOSCO, Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales 18581875. Intro-

duzione e testi critici a cura di F. MOTTO [Roma: LAS 1982] s. 15.

6.3 Page 53

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 53

na na pe³na w³adza, co do dóbr osobistych, za w³adza dopuszczania

do wiêceñ przyznana zosta³a jedynie jako przywilej, na okres dzie-

siêciu lat84.

Telegramem z Rzymu Ksiêdzu Bosko wywo³a³ wielkie wiêto na

Valdocco, gdzie na modlitwie oczekiwano upragnionego zatwierdze-

nia. Przyzna³ jednak, ¿e gdyby wczeniej wiedzia³ ile to mia³o go kosz-

towaæ, to byæ mo¿e nie wystarczy³oby mu na to odwagi.

4.3 wiêtoæ Regu³ zatwierdzonych przez Koció³

Zaraz potem u samego Ksiêdza Bosko pojawi³o siê uczucie sza-

cunku w stosunku do nowej wiêtoci, nabytej przez Regu³y Salezjañ-

skie. Ta ksi¹¿eczka nie by³a ju¿ polem bitwy, gdzie dokonywa³y siê

korekty, dodatki i przeróbki. By³o to wy³o¿enie (pozostaj¹ce zasadni-

czo nienaruszonym w czasie d³ugiej walki), niezwykle prostego chary-

zmatu, który nowe Towarzystwo zakonne pokornie przynosi³o do Ko-

cio³a i które Koció³ zatwierdza³.

Nasze konstytucje napisa³ w licie do Salezjanów Cz³onków,

który otwiera³ ksiêgê Regu³ zosta³y definitywnie zatwierdzone przez

Stolicê Apostolsk¹, dnia 3 kwietnia 1874 roku. Wydarzenie to jest

zapewnieniem, ¿e w zachowywaniu naszych regu³ opieramy siê na trwa-

³ych, pewnych, i mo¿emy dodaæ, nieomylnych podstawach, jako ¿e nie-

omylnym jest os¹d Najwy¿szej G³owy Kocio³a, który im nada³ moc

prawn¹85. Swoim praktycznym zmys³em Ksi¹dz Bosko, zaraz dodaje:

Jednak jak¹kolwiek wartoæ nios³oby ze sob¹ to zatwierdzenie, oka-

za³oby siê ono ma³o owocnym, gdyby regu³y te nie by³y poznane i wier-

nie zachowywane86.

84 Por. M. WIRTH, Da Don Bosco ai nostri giorni. Tra storia e nuove sfide (Roma:

LAS, 2000) ss. 154155.

85 Regole o Costituzioni della Società di S. Francesco di Sales secondo il Decreto di

Approvazione del 3 aprile 1874 (Ed. Torino 1877) Ai Soci Salesiani, s. 3. Warto

zauwa¿yæ, ¿e kiedy w r. 1875 ks. Bosko napisa³ te s³owa we wprowadzeniu do pierw-

szego wydania zatwierdzonych Konstytucji up³ynê³o zaledwie 5 lat od definicji przez

Sobór Watykañski I dogmatu o nieomylnoci Papie¿a.

86 Tam¿e, s. 3.

6.4 Page 54

▲back to top

54 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

4.4 Sta³y refren Ksiêdza Bosko i Ksiêdza Ruy

Od tej chwili zachowywanie Regu³ (tzn. konsekracji i pos³annic-

twa), stanie siê sta³ym refrenem Ksiêdza Bosko. W licie okólnym z 6

stycznia 1884 roku mówi on i powtarza, nalega i odnawia tê zachêtê:

Zachowywaæ nasze Regu³y, które wiêta Matka Koció³ zechcia-

³a zatwierdziæ dla pokierowania nami, dla dobra naszej duszy oraz

duchowego i czasowego po¿ytku naszych ukochanych wychowan-

ków. Regu³y te czytalimy, studiowali, a teraz stanowi¹ one przed-

miot naszych obietnic i lubów, przez które powiêcilimy siê Panu.

St¹d polecam wam z ca³ej duszy, aby nikt nie wyrzek³ przykrych

s³ów, a jeszcze gorzej ¿alu, z powodu podobnego powiêcenia siê

Panu ()

Kto z was móg³by powiedzieæ: ale zachowywanie naszych Regu³

wymaga trudu. Zachowywanie Regu³ wymaga trudu u tego, kto nie-

chêtnie je zachowuje, kto zaniedba³ siê w nich. Lecz u gorliwych,

i tego, kto kocha dobro duszy, to zachowywanie staje siê, zgodnie

ze s³owami boskiego Zbawiciela, s³odkim jarzmem, lekkim ciê¿a-

rem ().

I dalej, moi drodzy, chcemy mo¿e dostaæ siê do Raju karoc¹? ()

Powiêcilimy siê Bogu nie po to, by rz¹dziæ, ale by byæ pos³usz-

nymi; nie po to, by przywi¹zywaæ siê do stworzeñ, ale by prakty-

kowaæ mi³oæ do bliniego, poruszeni przez mi³oæ Bo¿¹; nie po

to, by prowadziæ wygodne ¿ycie, ale by byæ ubogimi z Jezusem

Chrystusem, cierpieæ z Nim na ziemi, staj¹c siê godnymi jego chwa-

³y w Niebie87.

Ks. Rua, pierwszy nastêpca Ksiêdza Bosko, nazwany ¿yw¹ Regu-

³¹ i dzi b³ogos³awiony, nazywa³ Regu³y: Ksiêg¹ ¿ycia, rdzeniem

Ewangelii, nadziej¹ naszego zbawienia, miar¹ naszej doskona³oci, klu-

czem raju. Czcijcie j¹ jako najpiêkniejsz¹ pami¹tkê i najcenniejsz¹ re-

likwiê naszego najukochañszego Ksiêdza Bosko!88.

87 Lettere circolari di Don Bosco e di Don Rua ed altri loro scritti ai Salesiani

(Torino: Tipografia Salesiana, 1989) ss. 2122.

88 Listy okólne Ks. Rua do Salezjanów (Torino: Tipografia Salesiana, 1910) s. 123.

6.5 Page 55

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 55

4.5 Odnowa Konstytucji

Po Soborze Watykañskim II Kapitu³a Generalna Specjalna (1971

1972), wezwana zosta³a do ca³kowitego przerobienia Konstytucji, bio-

r¹c pod uwagê dwa wymagania wskazane przez Sobór: powrót do pier-

wotnego charyzmatu Zgromadzenia oraz dostosowanie Konstytucji do

potrzeb czasów.

By³o to prawie siedem miesiêcy intensywnej pracy w atmosferze

werwy, a czasami i napiêcia, pomiêdzy protagonistami tradycji i prota-

gonistami zmian, pomiêdzy wymaganiami jednoci i decentralizacji,

a tak¿e pomiêdzy wymaganiami w³adzy centralnej i wspó³odpowie-

dzialnoci89.

W swojej treci i stylu odnowione Konstytucje okaza³y siê Regu-

³a ¿ycia bardziej duchow¹ ni¿ prawn¹, okrelaj¹c¹ nie tylko przepisy,

ale daj¹c¹ tak¿e motywacje ewangeliczne, teologiczne i salezjañskie90.

Odnowione Regu³y zosta³y zatwierdzone ad experimentum na okres

szeciu lat, a potem na kolejnych szeciu.

W roku 1984 Kapitu³a Generalna XXII, po kolejnych absorbuj¹-

cych obradach, zatwierdzi³a definitywny tekst naszych odnowionych

Regu³. Prze³o¿ony Generalny, ks. Idzie Viganò, siódmy nastêpca Ksiê-

dza Bosko, w przemówieniu zamykaj¹cym Kapitu³ê Generaln¹ móg³

stwierdziæ: Jest to tekst organiczny, g³êboki, poprawiony, przesi¹kniêty

Ewangeli¹, bogaty w autentycznoæ pocz¹tków, otwarty na powszech-

noæ i skierowany ku przysz³oci, skromny i odpowiedni, obfituj¹cy

w zrównowa¿ony realizm i przyjêcie soborowych zasad. Jest to tekst

przemylany wspólnotowo w wiernoci Ksiêdzu Bosko i w odpowie-

dzi na wyzwania czasów91.

4.6 S³owa testamentu

Ksi¹dz Bosko w ostatnich trzech latach swojego ¿ycia zapisa³ w no-

tesie, w pewnych odstêpach czasu swój duchowy testament. Nieregu-

89 M. WIRTH, Da Don Bosco ai nostri giorni. Tra storia e nuove sfide (Roma: LAS,

2000) s. 451.

90 M. WIRTH, tam¿e, s. 452.

91 KG22, 134 (DRG 311 (1984) s. 139).

6.6 Page 56

▲back to top

56 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

larne i wymêczone pismo ukazuje niedostateczny stan wzroku i fizycz-

ne zmêczenie. Jego styl jest prosty, treciwy i sugestywny. Ten, kto zre-

dagowa³ jego krytyczne wydanie pisze: W ten sposób mo¿na by od-

czytaæ, niczym w zwierciadle, autoportret Ksiêdza Bosko () W obliczu

pewnych fragmentów, trudno nie ulec sugestii, ¿e staje siê w obecnoci

wiêtego tekstu, tak bardzo bowiem jest on przesi¹kniêty nie b³ahy-

mi i nie przelotnymi s³owami92. W testamencie tym Ksi¹dz Bosko

powiêca piêæ stroniczek na pozdrowienia dla swoich Salezjanów. Po-

ni¿ej przedstawiam najistotniejsze s³owa:

Moi drodzy i ukochani synowie w Jezusie Chrystusie!

Zanim przeniosê siê do wiecznoci, muszê spe³niæ wzglêdem was

pewne obowi¹zki i tak zaspokoiæ ¿ywe pragnienie mego serca.

Przede wszystkim dziêkujê wam z g³êbi serca za pos³uszeñstwo,

jakie mi okazalicie i za wszystko, co zrobilicie w celu utrzyma-

nia i rozwoju naszego Zgromadzenia ()

Polecam wam nie op³akiwaæ mojej mierci () Zamiast p³akaæ,

uczyñcie mocne i skuteczne postanowienie, by wytrwaæ w powo-

³aniu, a¿ do mierci ().

Je¿eli kochalicie mnie w przesz³oci, to kochajcie mnie i nadal

przez dok³adne zachowywanie naszych Konstytucji ().

Do zobaczenia, drodzy synowie, z Bogiem! Oczekujê was w nie-

bie. Tam bêdziemy rozmawiaæ o Bogu, o Maryi, Matce i ostoi na-

szego Zgromadzenia; tam bêdziemy wiecznie b³ogos³awili nasze

Zgromadzenie, którego Regu³y, wiernie przestrzegane, przyczyni-

³y siê wielce i skutecznie do naszego zbawienia93.

Testament ten zawiera cenne i wymagaj¹ce dla nas wszystkich s³o-

wa. Uwa¿am, ¿e po Ewangelii, ksiêga Regu³ powinna staæ siê drug¹

ksiêg¹ naszego codziennego rozmylania. Bêdzie to sta³y pokarm na-

szego salezjañskiego ¿ycia oraz realizacja upomnienia zawartego w nie

o diamentach: niech waszym rozmylaniem rano i wieczorem bêdzie

zachowywanie Konstytucji.

92 F. MOTTO, Memorie dal 1841 al 1884-5-6. A suoi figliouli salesiani, w: P. BRAIDO

(a cura di), Don Bosco Educatore. Scritti e testimonianze (Roma: LAS 19922) s. 391.

93 F. MOTTO, tam¿e, ss. 410411.

6.7 Page 57

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 57

5. KSIĄDZ BOSKO ZAŁOŻYCIELEM „SZEROKIEGO RUCHU

OSÓB, KTÓRE NA RÓŻNE SPOSOBY DZIAŁAJĄ DLA ZBA-

WIENIA MŁODZIEŻY (Konst. 5)

Narodzeni 150 lat temu, jako Towarzystwo stalimy siê bardziej

wiadomi faktu, ¿e nasz Ojciec nie myla³ jedynie o nas, ale od samego

pocz¹tku pragn¹³ stworzyæ szeroki ruch osób, które na ró¿ny sposób

dzia³aj¹ dla zbawienia m³odzie¿y (Konst. 5). Zostalimy pomylani

jako ewangelizatorzy i animatorzy charyzmatycznej Rodziny. Tak

zreszt¹ wyra¿a³a siê KGS: Ksi¹dz Bosko otrzyma³ nadprzyrodzone

natchnienie do stworzenia w ³onie Rodziny wspólnoty zakonników,

która pod jego tchnieniem posiada szczególne zadanie o¿ywiania

wszystkich cz³onków tej¿e Rodziny duchem tego samego pos³annic-

twa. Przeprowadza³ on swój plan stopniowo, zawieraj¹c najpierw przy-

jañ ze swoimi najlepszymi wychowankami, poddaj¹c ich nastêpnie

praktycznej próbie pe³nienia dzie³ mi³oci wzglêdem bliniego, by

wreszcie poprzez z³o¿enie obietnicy doprowadziæ ich do zakonnej kon-

sekracji, wyra¿aj¹cej siê w lubach. Tak siê rodzi³a pierwsza wspólno-

ta salezjañska94.

5.1 Synowie Oratorium rozrzuceni po ca³ym wiecie

Profesor pedagogii, Józef Rayneri, w swojej krótkiej publikacji dla

uczczenia Ksiêdza Bosko napisa³: Po po³udniu, pewnej niedzieli roku

1851 (Ksi¹dz Bosko mia³ wówczas 36 lat i brakowa³o jeszcze 8 lat do

za³o¿enia Towarzystwa salezjañskiego) przeprowadzono loteriê. Zwy-

ciêzców by³o wielu i byli bardzo zadowoleni. Na koniec Ksi¹dz Bosko

rozrzuci³ z balkonu cukierki na lewo i prawo, mimo ¿e by³o wielu, któ-

rych usta by³y os³odzone. Nie by³o trudnym podwoiæ wiwatowanie.

Ksi¹dz Bosko zszed³szy z balkonu zosta³ wziêty i podniesiony do góry

niczym w gecie tryumfu i na znak najwiêkszej radoci, kiedy to pe-

wien uczeñ rzek³: O, Ksi¹dz Bosko móg³ zobaczyæ we wszystkich

czêciach wiata i w ka¿dej z nich wiele Oratoriów! Ksi¹dz Bosko (uda³o

94 KGS 496.

6.8 Page 58

▲back to top

58 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

mi siê ujrzeæ go) skierowa³ w oko³o dostojne i ³agodne spojrzenie i od-

rzek³: Kto wie, czy nie przyjdzie dzieñ, kiedy synowie Oratorium

bêd¹ rozsiani po ca³ym wiecie!95

Dzi, kto patrzy na wiat dostrzega, ¿e Ksi¹dz Bosko by³ prorokiem.

5.2 Szeroka sieæ Rodziny Salezjañskiej

Ksi¹dz Bosko nie wzbudza³ wietlistych i p³onnych nadziei, lecz

by³ rozdawc¹ radosnych i rozp³ywaj¹cych siê s³ów. Ksi¹dz Bosko by³

wielkim i masywnym drzewem. Mia³ w sobie ¿ycie Bo¿e i je rozda-

wa³. My, Salezjanie, jestemy najpiêkniejszym i najbujniejszym owo-

cem jego ca³kowitego powiêcenia siê Bogu i jego pasji zobaczenia,

zw³aszcza najubo¿szej i zagro¿onej m³odzie¿y, osi¹gaj¹cej pe³niê ¿y-

cia ludzkiego i chrzecijañskiego.

Jednak my nie jestemy jednym owocem tego wielkiego i masyw-

nego drzewa. Salezjanie stwierdzi³a KGS nie mog¹ okreliæ w pe³ni

swego powo³ania w Kociele bez uwzglêdnienia tych, którzy razem z ni-

mi s¹ realizatorami woli Za³o¿yciela. Dlatego zabiegaj¹ o wiêksz¹ jed-

noæ wszystkich, niezale¿nie od autentycznej ró¿norodnoci ka¿dego

z nich96. Tego wymaga to samo wspólne powo³anie salezjañskie, jako

¿e chodzi o to samo Bo¿e wezwanie organicznej realizacji, jakkol-

wiek w ca³ej swej z³o¿onoci, zbawienia m³odzie¿y biednej i opusz-

czonej, w duchu Ksiêdza Bosko97.

I tak Ksi¹dz Bosko zobaczy³ synów Oratorium rozsianych po wie-

cie, szerok¹ sieæ osób powiêcaj¹cych swe ¿ycie m³odzie¿y ubogiej

i zagro¿onej, z t¹ sam¹ pasj¹ do Boga i do m³odych synów Bo¿ych. Ta

szeroka sieæ z³o¿ona u pocz¹tków z grup za³o¿onych przez samego

Ksiêdza Bosko (najpierw Towarzystwo w. Franciszka Salezego, po-

tem Instytut Córek Maryi Wspomo¿ycielki, Stowarzyszenie Wspó³pra-

cowników Salezjañskich i Stowarzyszenie Czcicieli Maryi Wspomo-

¿ycielki) stopniowo rozszerzy³a siê i dzi stanowi wielk¹ Rodzinê

Salezjañsk¹ obejmuj¹c¹ 26 grup.

95 MB IV, s. 318.

96 KGS 151.

97 KGS 171.

6.9 Page 59

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 59

Zrodzi³y siê tak¿e inne grupy, które oczekuj¹ a¿ spe³nione zostan¹

wymagania do uznania ich za cz³onków Rodziny Salezjañskiej. W miê-

dzyczasie przygotowuje siê teren, na którym mog³yby wyraziæ siê jesz-

cze inne grupy.

My Salezjanie, pierwotne j¹dro powsta³e w ogniu pasji Ksiêdza

Bosko, jestemy przez niego wezwani, aby mieæ wielkie serce, które

przyjmuje i uznaje jako braci i siostry wszystkich wchodz¹cych w sk³ad

Rodziny Salezjañskiej; do wdziêcznego i radosnego przyjêcia ró¿no-

rodnoci, jako znaków Ducha wiêtego, który mówi wieloma jêzyka-

mi; do woli kroczenia razem, do wspólnego celu, którym jest Króle-

stwo Bo¿e przynoszone m³odzie¿y i ubogim.

5.3 To, co Ksi¹dz Bosko us³ysza³ i zobaczy³

Ks. Juliusz Barberis, wybrany przez Ksiêdza Bosko w roku 1874

na magistra nowicjatu ca³ego Towarzystwa Salezjañskiego, w pro-

cesie beatyfikacyjnym Ksiêdza Bosko zezna³ pod przysiêg¹, ¿e w roku

1876, kiedy otworzy³ on jedynie trzy domy, opowiedzia³, ¿e widzia³

we nie Zgromadzenie rozszerzaj¹ce siê we wszystkich stronach wia-

ta. Byli tam zebrani ludzie ka¿dego koloru skóry, w ró¿nych strojach,

z ka¿dego narodu [] By³o tam wielu Salezjanów, którzy jakby za rêkê

prowadzili gromady ch³opców i dziewcz¹t. Potem przychodzili inni,

z dalszymi gromadami, potem jeszcze inni, których ju¿ nie zna³ i nie

móg³ rozró¿niæ, a ich liczby nie da³o siê opisaæ98.

Rok póniej, w styczniu 1877 r., w czasie dorocznej konferencji

z okazji wiêta w. Franciszka Salezego, zwracaj¹c siê do wszystkich

profesów, przyjêtych i aspirantów Oratorium zacz¹³ mówiæ o ziarnie,

które nale¿a³o zasiaæ, tj. o dziele Wspó³pracowników Salezjañskich:

Co dopiero siê ono rozpoczê³o, a ju¿ wielu jest przyjêtych (). Za

nied³ugo zobaczy siê ca³e spo³eczeñstwa i miasta zjednoczone w Panu

ze Zgromadzeniem Salezjañskim duchowym wêz³em (). Nie up³ynie

wiele lat, a ca³e miasta i spo³eczeñstwa nie bêd¹ odró¿niaæ siê od Sale-

zjanów, jak tylko zamieszkaniem. Je¿eli teraz jest stu Wspó³pracowni-

98 MB XII, s. 466.

6.10 Page 60

▲back to top

60 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ków, to ich liczba wzronie do tysiêcy i tysiêcy, a je¿eli jest nas teraz

tysi¹c, to bêd¹ nas miliony, staraj¹c siê przyj¹æ i zapisaæ tych najbar-

dziej odpowiednich. Mam nadziejê, ¿e taka bêdzie wola Pana99.

Dzi na naszych oczach realizuje siê nie statycznie, lecz dynamicz-

nie, nie zatrzymane na teraniejszoci, lecz skierowane ku przysz³oci,

to, co Ksi¹dz Bosko us³ysza³ i zobaczy³ w snach, przez które Bóg ta-

jemniczo otwiera³ go na przysz³oæ. Komentuje ks. Stella: Ksi¹dz Bo-

sko zapala³ w Salezjanach projekty, które mia³y w sobie co wielkiego,

je¿eli nie wrêcz utopijnego100. Rodzina Salezjañska jest jednym z nich.

Aby nie pozosta³ on utopijnym, zale¿eæ bêdzie od nas wszystkich, cz³on-

ków Rodziny Ksiêdza Bosko.

ZAKOŃCZENIE

Najdro¿si Wspó³bracia! Zaprosi³em was do opowiedzenia historii

pocz¹tków naszego Zgromadzenia. Jak widzicie ja sam dokona³em

pierwszej próby. Zrobi³em to jednak, nie wspominaj¹c jedynie to, co

siê zdarzy³o, lecz staraj¹c siê nauczyæ czego z historii. Nasze pocz¹tki

s¹ najlepszym przewodnikiem do dalszego opisywania historii salezjañ-

skiej w sposób ¿yciowy i owocny. Chcia³em wydobyæ te elementy, które

moim zdaniem by³y decyduj¹cymi o powodzeniu tego cudownego pla-

nu Bo¿ego: m³odzie¿, nasz¹ apostolsk¹ to¿samoæ osób konsekrowa-

nych, wiernoæ Ksiêdzu Bosko poprzez Konstytucje, wiadomoæ inte-

gralnej przynale¿noci do Rodziny Salezjañskiej oraz nieodzowne

zadanie jej animacji.

Nie wydaje mi siê przesad¹ stwierdziæ, ¿e u pocz¹tków Zgroma-

dzenia m³odzi razem z Ksiêdzem Bosko byli prawdziwymi wspó³za-

³o¿ycielami. Niektórzy z nich faktycznie stanowili pierwszy orodek,

który zobowi¹za³ siê do erygowania siê jako Towarzystwo lub Zgro-

madzenie. Mam nadziej¹, ¿e ta rocznica przyczyni siê do odnowienia

w ka¿dym salezjaninie odwagi proponowania m³odzie¿y salezjañskie-

99 MB XIII, s. 81.

100 P. STELLA, Don Bosco nella storia della religiosità cattolica. Tom II: Mentalità

religiosa e Spiritualità [Roma: LAS, 1969] s. 368.

7 Pages 61-70

▲back to top

7.1 Page 61

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO 61

go powo³ania konsekrowanego i stanie siê naprawdê okresem wielkie-

go rozkwitu powo³añ.

Obchody 150. rocznicy narodzenia naszego Zgromadzenia powin-

no pomóc nam uwiadomiæ sobie nasz¹ to¿samoæ osób konsekrowa-

nych, oddanych prymatowi Boga, naladowaniu Chrystusa: pos³usz-

nego, ubogiego i czystego oraz ca³kowicie powiêconych m³odzie¿y.

Tê nasz¹ to¿samoæ powinnimy prze¿ywaæ z radoci¹ i ukazywaæ j¹

przez ewangelizacyjn¹ gorliwoæ i duszpasterski zapa³, natchniony pro-

gramem ¿ycia Ksiêdza Bosko i wyra¿onym w motcie: da mihi ani-

mas, cetera tolle.

wiadomoæ tego, ¿e ca³y Ksi¹dz Bosko zawarty jest w Konstytu-

cjach i ¿e nasza wiernoæ jemu realizuje siê poprzez wiernoæ naszemu

Projektowi ¯ycia, staje siê wezwaniem do pog³êbienia, rozwa¿ania i mo-

dlenia Konstytucji, które wskazuj¹ nam drogê do wiernoci charyzma-

towi Ksiêdza Bosko i naszemu powo³aniu. Co wiêcej, powiedzia³bym,

¿e tylko ten salezjanin, który czyni z Konstytucji swój projekt ¿ycia

staje siê dzi wcieleniem, ¿yw¹ ikon¹, Ksiêdza Bosko. Ta droga na-

wrócenia dla coraz lepszego wype³nienia zobowi¹zañ uwiêcenia, wy-

znaczonych przez Regu³ê ¿ycia doprowadzi ka¿dego z nas do odno-

wienia w³asnej profesji zakonnej, dok³adnie w dniu rocznicy 18 grudnia,

jako punktu wyjcia do ponownego oddania naszego ¿ycia Bogu i m³o-

dzie¿y tak jak Ksi¹dz Bosko.

Wreszcie narastaj¹ca wiadomoæ tego, ¿e Ksi¹dz Bosko nie my-

la³ jedynie o Zgromadzeniu, lecz od zawsze pragn¹³ stworzyæ szero-

ki ruch osób, które na ró¿ny sposób dzia³aj¹ dla zbawienia m³odzie¿y

(Konst. 5), powinna przypomnieæ nam jako Zgromadzeniu, ¿e w Ro-

dzinie Salezjañskiej spoczywa na nas szczególna odpowiedzialnoæ

za jednoæ ducha i bratersk¹ wspó³pracê. Nie mo¿emy ¿yæ poza ni¹,

jako ¿e jest ona nasz¹ rodzin¹. Ona za nie mo¿e wzrastaæ i rozmna¿aæ

siê bez nas, którzy jestemy sercem jej animacji.

Najwiêtszej Maryi, Matce Bo¿ej i Wspomo¿ycielce Wiernych, za-

wierzam wszystkich i ka¿dego z osobna. W chwili gdy obchodzimy

Zwiastowanie Pañskie oraz z radoci¹ i wdziêcznoci¹ wspominamy

75. rocznicê Kanonizacji naszego ukochanego Za³o¿yciela i Ojca, Ksiê-

7.2 Page 62

▲back to top

62 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

dza Bosko. Maryja Wspomo¿ycielka i Ksi¹dz Bosko pomog¹ nam ra-

donie, wspania³omylnie i wiernie prze¿ywaæ nasze salezjañskie po-

wo³anie i odnaleæ w nim drogê naszego uwiêcenia.

Z wyrazami serdecznoci i powa¿ania

Ks. Pascual Chávez Villanueva

Prze³o¿ony Generalny

7.3 Page 63

▲back to top

2. WSKAZANIA I DYREKTYWY

WSKAZANIA I DYREKTYWY 63

2.1 FORMACJA FORMATORÓW DLA FORMACJI

POCZĄTKOWEJ

Ks. Francesco CEREDA

Radca Generalny do spraw Formacji

W poprzednim szecioleciu w ca³ym Zgromadzeniu dokonano oceny

ilociowej i jakociowej trwa³oci wspólnot formacyjnych. W nastêp-

stwie tego Ksi¹dz Genera³ z Rad¹ Generaln¹ zatwierdzi³ Ukierunko-

wania dla formacji pocz¹tkowej, z odniesieniem do ka¿dego z omiu

Regionów. W ten sposób rozpocz¹³ siê wci¹¿ jeszcze realizowany pro-

ces, który wród swoich owoców, przynosi bardziej zdecydowan¹

wspó³pracê miêdzyinspektorialn¹ i powa¿niejsze zaanga¿owanie w usta-

nowienie zwartych zespo³ów formatorów.

W tym samym czasie w ka¿dej Inspektorii przebadano sprawê po-

wo³aniowego os³abienia. Dziêki temu zwrócono wiêksz¹ uwagê na przy-

czyny i formy tego zjawiska. Jednak¿e dotychczas problem ten pozostaje

nierozwi¹zany. Os³abienia nie mo¿na przypisaæ jedynie osobowej sytua-

cji m³odych, którzy decyduj¹ siê dzi na salezjañskie ¿ycie konsekrowa-

ne. Zale¿y ono tak¿e od nieudolnoci przebiegu formacji, a jego prze-

zwyciê¿enie wymaga formatorów zdolnych do podjêcia formacyjnych

wyzwañ, pochodz¹cych z rzeczywistoci postmodernizmu i relatywizmu.

Na pocz¹tku nowego szeciolecia potrzeba zrobiæ kolejnego kroku

w kierunku zaanga¿owania w formacjê formatorów. Wystarczy pomy-

leæ, ¿e w roku 2008 Zgromadzenie mia³o 515 nowicjuszy; 220 profe-

sów wieczystych, w tym 20 salezjanów koadiutorów i 200 kleryków,

oraz 222 neoprezbiterów. Liczby te wskazuj¹ na szeroki zasiêg dzia³ania

wielu formatorów zaanga¿owanych w formacjê pocz¹tkow¹. Formato-

rzy ci daj¹ swój znacz¹cy wk³ad w formacjê m³odych pokoleñ salezja-

nów, oraz wype³niaj¹ cenn¹ pos³ugê, za któr¹ jestemy im wdziêczni.

7.4 Page 64

▲back to top

64 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Z drugiej strony zauwa¿amy, ¿e dla wype³nienia tak powa¿nego

zadania jest niezwykle konieczn¹ skrupulatna formacja formatorów. I tak

np., gdy pomylimy o zjawisku wyst¹pieñ, dostrze¿emy nowe i na-

gl¹ce wyzwania formacji. W roku 2008 Zgromadzenie opuci³o 109 no-

wicjuszy, 216 profesów czasowych, 19 profesów wieczystych (klery-

ków i koadiutorów) oraz 62 salezjanów prezbiterów, którzy przeszli do

kleru diecezjalnego, zostali wydaleni lub z zdyspensowani od celibatu.

Aby zatem wesprzeæ w³aciw¹ formacjê formatorów, przedstawione

zostaj¹ poni¿sze ukierunkowania i sugestie.

1. WYMAGANIA WSTĘPNE

Ka¿dy salezjanin jest potencjalnym formatorem, dziêki nastawie-

niu na towarzyszenie, trosce o procesy wychowawcze oraz zdolnoci

tworzenia rodowisk pozytywnych, które naby³, dzia³aj¹c wród m³o-

dzie¿y. Zatem funkcja formatora nie jest mu ca³kiem obca z racji tego,

¿e ma ona pewien zwi¹zek z prac¹ apostolsk¹. Funkcja ta wymaga jed-

nak wiêkszego zaanga¿owania i kompetencji, jako ¿e w grê wchodzi

formacja konsekrowanych powo³añ salezjañskich. Chodzi zatem o wiel-

k¹ odpowiedzialnoæ wymagaj¹c¹ zdolnoci i przygotowania. Odpo-

wiedzialnoæ zapewniania w³aciwych formatorów i ustanawiania zwar-

tych zespo³ów, le¿y w gestii zarz¹du Inspektorii i poszczególnych

Kuratoriów. Te dwa wymagania s¹ wymaganiami wstêpnymi, gdy

idzie o w³aciw¹ formacjê formatorów.

Wybór odpowiednich formatorów. Wielorakie s¹ zalety wymagane

od formatora. Dzi istotnymi wydaj¹ siê: duch wiary, wiadomoæ dusz-

pasterska, pragnienie jednoci, sk³onnoæ do wspó³pracy, dojrza³oæ ludz-

ka i równowaga psychiczna, zdolnoæ do s³uchania i dialogu, pozytywne

krytyczne nastawienie do kultury101. Chodzi tu zatem o dary natury i ³a-

ski, krótko mówi¹c wrodzone. Jednoczenie chodzi tak¿e o stopniowe

dojrzewanie postaw, dokonuj¹ce siê poprzez studium, porównywanie,

dowiadczenie i ¿ycie duchowe. Wszystkie te zalety s¹ konieczne, jed-

101 Por. KONGREGACJA DS. WYCHOWANIA CHRZECIJAÑSKIEGO, Dy-

rektywy dotycz¹ce przygotowania wychowawców w seminariach, Rzym 1993, 1220.

7.5 Page 65

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 65

nak aktualne wyzwania wymagaj¹ przede wszystkim zdolnoci ko-

munikacji, która umia³aby dotrzeæ do g³êbi osoby formowanej. St¹d

formatorzy powinni byæ wybierani z uwag¹ i w oparciu o takie wymo-

gi. Ka¿da Inspektoria powinna mieæ swoj¹ grupê formatorów, która bê-

dzie stanowiæ co w rodzaju szko³y wspólnej myli i praktyki. Fak-

tycznie bowiem jedynie stworzenie mentalnoci, metodologii, treci

i wspólnych kryteriów formacji, czyli inspektorialnej kultury forma-

cyjnej, zapewnia jakoæ i ci¹g³oæ procesów formacji.

Ustanowienie trwa³ych, stabilnych i umotywowanych zespo³ów. In-

nym koniecznym wymogiem do posiadania dobrych wspólnot forma-

cyjnych i wykwalifikowanych orodków studiów jest ustanowienie

trwa³ych, stabilnych i umotywowanych zespo³ów formatorów i wyk³a-

dowców102. W formacji pocz¹tkowej istnieje czêsto mentalnoæ, która

przesadnie przypisuje znaczenie osobistej rozmowie formatora z osob¹

formowan¹. Nie ulega w¹tpliwoci, ¿e kierownik duchowy odgrywa

decyduj¹c¹ rolê. Jednak nie mo¿e to w ¿aden sposób zminimalizowaæ

koniecznoci dzia³ania zespo³u formatorów. Jedynie razem przyczyniaj¹

siê oni do integralnego i harmonijnego rozwoju osoby formowanej, do

adekwatnoci programu formacji, do spójnoci zasad rozeznania. Nie

nale¿y ponadto zapominaæ o tym, ¿e formacja zale¿y tak¿e od klimatu

formacyjnego, który formatorzy potrafi¹ stworzyæ, przez sposób w³a-

snego ¿ycia i oddzia³ywania. Wypada tak¿e zauwa¿yæ, ¿e w prenowi-

cjatach i nowicjatach czêsto nie istniej¹ prawdziwe zespo³y formato-

rów, ze wzglêdu na to, ¿e zadanie to powierzane bywa pojedynczym

osobom. W tych wypadkach ma to swoje konsekwencje, przede wszyst-

kim w odniesieniu do rozeznania powo³añ. Nale¿y zatem stworzyæ sil-

ne zespo³y.

102 Por. FSKB 239. Nale¿y zwróciæ uwagê, ¿e nie wszyscy formatorzy s¹ wyk³a-

dowcami, ale za to wszyscy wyk³adowcy s¹ foramtorami. Zatem kolegium wyk³adow-

ców powinno zwróciæ wiêksz¹ uwagê na formacjê swoich cz³onków. Warto równie¿

zaznaczyæ, ¿e nie jest koniecznym, a czasem nawet stosownym, aby wszyscy wyk³a-

dowcy orodka studiów nale¿eli do wspólnoty formacyjnej. Mimo, ¿e potrzebuj¹ oni

czasu na naukê, to mog¹ jednak ¿yæ i pracowaæ w innych wspólnotach.

7.6 Page 66

▲back to top

66 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

2. PRIORYTETOWE ZADANIA FORMATORÓW

1. Pomóc w przemianie osoby.

Spogl¹daj¹c na wspólnoty formacyjne, zauwa¿a siê wykorzystanie

znacznej czêci czasu i energii na konferencje, wyk³ady, naukê, bada-

nia naukowe, egzaminy. Chodzi tu o wymagania formacji, które czêsto

jednak zawê¿aj¹ siê do nauczania i zdobywania czystej wiedzy lub zwy-

k³ych informacji. W ten sposób z pewnoci¹ poszerzaj¹ siê horyzonty

umys³u, mo¿na siê nauczyæ po¿ytecznych rzeczy i zdobywa siê nowe

spojrzenie na rzeczywistoæ. Jednak nie jest powiedziane, ¿e pomaga

to w przemianie mentalnoci formowanych.

Nie wystarcza zatem zdobycie nowych wiadomoci. Koniecznym

jest dotkniêcie wnêtrza osoby, jej serca. Formacja musi docieraæ g³ê-

boko do wnêtrza osoby103, pomagaj¹c jej dokonaæ w sobie przemiany

postaw, przekonañ, motywacji, uczuæ i sentymentów. Potrzeba zatem,

aby zaproponowane treci, u¿ywane metody i realizowane dowiad-

czenia przyczynia³y siê do przemiany wewnêtrznego wiata osoby i jej

nawrócenia.

Mo¿na na przyk³ad zaproponowaæ znakomite konferencje lub wy-

k³ady, powiêcone teologii modlitwy, lecz je¿eli nie pomaga to we wzbu-

dzaniu umi³owania do modlitwy, w nak³anianiu do uczestnictwa w mo-

dlitwie wspólnotowej, w przenikaniu pracy duchem modlitwy, we

wzbudzaniu ¿ywego pragnienia modlitwy osobistej, wówczas s³usznie

mo¿na poddaæ w w¹tpliwoæ formacyjn¹ efektywnoæ propozycji. Nie

wystarcza zatem informacja. Nale¿y znaleæ metodologiê przemiany.

Spraw¹ oczywist¹ jest, ¿e g³ówna odpowiedzialnoæ za osobist¹

wewnêtrzn¹ przemianê spada na formowanego. Jedynie on mo¿e byæ

wiadomym w³asnych przekonañ, na nowo odczytaæ swoj¹ historiê, s³u-

chaæ g³osu swojego sumienia, dokonañ przemiany, któr¹ uznaje za ko-

nieczn¹ dla swojego ¿ycia. Oto dlaczego s³usznie mo¿na powiedzieæ,

¿e jedynie osoba mo¿e formowaæ sam¹ siebie. Formacja jest w grun-

cie rzeczy samowychowaniem. Nikt bowiem nie mo¿e zast¹piæ nas, jako

osoby, w odpowiedzialnym korzystaniu z wolnoci104.

103 JAN PAWE£ II, Vita Consecrata, nr 65.

104 JAN PAWE£ II, Pastores dabo vobis, nr 69.

7.7 Page 67

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 67

W tym procesie przemiany formowanego, tak¿e wyk³adowcy, któ-

rych Ratio nazywa prawdziwymi formatorami105, pe³ni¹ wa¿ne za-

danie. Zdobywanie wiedzy wymaga nauki, przetworzenia, refleksji

i osobistej syntezy. Wyk³adowcy wiedz¹, ¿e wyk³ady mog¹ doprowa-

dziæ u formowanego do pasywnego s³uchania, podczas gdy maj¹ one

decyduj¹ce znaczenie wtedy, gdy w³¹czaj¹ uczestników, prezentuj¹ mo-

tywacje, prowadz¹ do przekonañ, poruszaj¹ uczucia i mówi¹ do serca.

St¹d wyk³adowcy, u¿ywaj¹c aktywnych metod dydaktycznych106,

pomagaj¹ formowanemu w dokonaniu konfrontacji z samym sob¹,

w ocenie w³asnych idei i postaw, w rozwijaniu kryteriów oceny, w przyj-

mowaniu wartoci, w nabywaniu kultury, która bêdzie spójna z Ewan-

geli¹ i konsekrowanym powo³aniem salezjañskim.

2. Towarzyszyæ pog³êbionej pracy osoby.

Aby pomóc w przemianie osoby formowanego, musimy dzi w for-

macji salezjañskiej uprzywilejowaæ metodê personalizacji, do której,

niestety, nie jestemy jeszcze odpowiednio przygotowani. Zmiana men-

talnoci formatorów i formowanych, oraz przyjêcie oddzia³ywania for-

macyjnego, zgodnego z tak¹ metod¹, s¹ jeszcze u pocz¹tków. Persona-

lizacja polega zasadniczo na towarzyszeniu formowanemu w przyjêciu

odpowiedzialnoci za w³asn¹ formacjê, w dzia³aniu z osobistego prze-

konania, a nie przez przystosowywanie siê do rodowiska, w prze-

zwyciê¿aniu formalizmu i strachu, a przede wszystkim w wewnêtrznej

pracy nad w³asnymi motywacjami, postawami i uczuciami. Czasem

formacja jest za jeszcze zbytnio skupiona na kontroli, a nie na towa-

rzyszeniu.

Przyjêcie tej metody przez formatorów i formowanych, okazuje siê

niezwykle koniecznym, ze wzglêdu na os³abienie powo³aniowe, z³o¿o-

noæ sytuacji spo³ecznych i wyzwania postmodernizmu. Nale¿y towa-

rzyszyæ formowanemu w wejrzeniu w samego siebie, w konfrontacji

ze swoim wiatem wewnêtrznym, w okreleniu swoich stanów ducha

i zrozumieniu ich pochodzenia. Ta podró¿ do w³asnego wnêtrza, jest

105 FSKB 240

106 FSKB 241. Por. tak¿e FSKB 133, gdzie mówi siê o metodzie nauczania []

która pobudza do interioryzacji.

7.8 Page 68

▲back to top

68 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

d³ug¹ i trudn¹, a wspó³czesna kultura w ¿aden sposób do niej nie zachê-

ca. Mimo to jest ona najbardziej po¿yteczn¹ dla formacji osoby. Z pomo-

c¹ ³aski i formatorów, formowany do g³êbi poznaje siebie, spokojnie

siê akceptuje, pracuje nad swoimi s³abociami i formami niedojrza³o-

ci, wzmacnia w³asne sumienie, przyjmuje na siebie odpowiedzialnoæ

i podejmuje decyzje.

Do tego celu s³u¿y wiele rodków, przeznaczonych do zarz¹dza-

nia wiatem wewnêtrznym: modlitwa osobista, przez któr¹ formowany

otwiera siê na dzia³anie Bo¿e, w g³êbi swego serca; codzienny rachu-

nek sumienia, sprzyjaj¹cy confessio laudis, vitae et fidei107 i przygo-

towuj¹cy do czêstego korzystania z sakramentu pojednania; refleksja

osobista, przez któr¹ przyswaja sobie motywacje i przekonania; zdol-

noæ znalezienia momentów ciszy w ci¹gu dnia sprzyjaj¹cych skupie-

niu i koncentracji na sobie; samodyscyplina w organizacji w³asnego

czasu, zw³aszcza w chwilach wieczornego odpoczynku i po wstaniu

z ³ó¿ka, który wzmacnia zdolnoæ podejmowania osobistych wyborów;

przekazywanie wiary i dzielenie siê dowiadczeniem duchowym, któ-

re prowadz¹ go do porównania w³asnego wymiaru wewnêtrznego; oso-

bisty program ¿ycia, przez który przyjmuje siê odpowiedzialnoæ za

w³asn¹ formacjê; ocena ró¿nych dowiadczeñ, ³¹cznie z apostolatem,

który pozwala mu lepiej poznaæ siebie i ledziæ w³asne postêpy; roz-

mowa, kierownictwo duchowe oraz przystêpowanie do sakramentu po-

jednania, które wymagaj¹ od niego osobistej konfrontacji, w odniesie-

niu do ró¿nych aspektów jego ¿ycia; oraz osobiste studium prze¿ywane

tak¿e w kluczu medytacji, które ubogaca jego ¿ycie duchowe i duszpa-

sterskie. Jest zadaniem formatora ukierunkowaæ formowanego do do-

brego u¿ywania tych¿e rodków, tak, aby móg³ on wyci¹gn¹æ z nich

po¿ytek do osobistego dojrzewania w powo³aniu.

3. Wspieraæ prymat ¿ycia duchowego.

Osobiste zaanga¿owanie w wewnêtrzn¹ przemianê oraz praca we-

wnêtrzna, realizowane przez formowanego, maj¹c swój cel i punkt za-

107 Por. P. CHÁVEZ, Panie, do kogó¿ pójdziemy? Ty masz s³owa ¿ycia wiecznego.

S³owo Bo¿e i ¿ycie salezjañskie dzisiaj, w DRG 386, Rzym 13 czerwca 2004, ss. 3739.

7.9 Page 69

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 69

palny: przyoblec siê w Jezusa Chrystusa108. Faktycznie bowiem for-

macja polega na tym, aby coraz bardziej stawaæ siê uczniem Chrystu-

sa, wzrastaj¹c w jednoci z Nim i w upodabnianiu siê do Niego. Cho-

dzi tu o coraz wiêksze przyjêcie uczuæ Chrystusa, g³êbiej podzielaj¹c

Jego ca³kowite ofiarowanie siê Ojcu i Jego bratersk¹ pos³ugê dla ro-

dziny ludzkiej109.

St¹d koniecznym jest, aby formator by³ zakochany w Jezusie oraz

potrafi³ przekazywaæ to dowiadczenie. Powinien on wzbudzaæ w for-

mowanym zachwyt osob¹ Jezusa, pragnienie uto¿samienia siê z Nim

oraz zobowi¹zanie do przyjêcia Jego uczuæ. To w³anie ogieñ mi³oci

do Jezusa wzbudza i podtrzymuje ca³¹ przemianê ¿ycia formowanego.

Formacja ludzka staje siê dojrzewaniem ku Jezusowi, cz³owiekowi

wolnemu i doskona³emu; formacja duchowa jest stopniowym budowa-

niem jednoci z Jezusem; formacja intelektualna polega na kulturowym

przygotowaniu, potrafi¹cym daæ wydatny wk³ad w misjê Jezusa; for-

macja wychowawczoduszpasterska realizuje siê przez stawanie siê

Dobrym Pasterzem m³odzie¿y, w naladowaniu Jezusa. Centrum ³¹cz¹-

cym formacjê pozostaje zawsze Jezus. W ten sposób mo¿na staæ siê

wierz¹cymi uczniami i wiarygodnymi aposto³ami Chrystusa.

Podczas gdy z jednej strony formowany jest niezbêdnym i nieza-

st¹pionym protagonist¹ swej formacji110, to z drugiej, dla tego, kto

powiêca siê Bogu, formatorem w ca³ym tego s³owa znaczeniu jest Duch

wiêty. I tak oto formacja staje siê uczestnictwem formowanego w dzia-

³aniu Ojca, który przez Ducha wiêtego, kszta³tuje w jego sercu uczu-

cia Syna111. Oznacza to, ¿e w formacji prymat nale¿y do ³aski Bo¿ej

i do dzia³ania Ducha. Maryja pozwoli³a siê kszta³towaæ Duchowi wiê-

temu w gotowoci i pos³uszeñstwie, staj¹c siê w ten sposób Matk¹ Syna

108 Por. Rz 13,14; Gal 3,27; Ef 4,24.

109 KONGREGACJA INSTYTUTÓW ¯YCIAKONSEKROWANEGO I STOWA-

RZYSZEÑ ¯YCIA APOSTOLSKIEGO, Istotne elementy nauczania Kocio³a na te-

mat ¿ycia konsekrowanego, 45.

110 JAN PAWE£ II, Pastores dabo vobis, nr 69.

111 Por. Vita Consecrata, nr 66. Podobne sformu³owanie odnajdujemy w Pastores

dabo vobis, nr 69, gdzie mówi siê, ¿e kandydat winien sobie coraz wyraniej uwiada-

miaæ, ¿e w³aciwym protagonist¹ jego formacji jest Duch wiêty, który daj¹c mu serce

nowe upodabnia go do Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza i kszta³tuje na Jego wzór.

7.10 Page 70

▲back to top

70 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Jezusa. I tak oto jest ona wzorem dla tego, kto pozwala siê w sposób

wolny kszta³towaæ Duchowi wiêtemu. I to w³anie Duch wiêty, któ-

ry dzia³a niewidzialnie w sercach jako wewnêtrzny nauczyciel, pos³u-

guje siê tak¿e widzialnymi porednikami ludzkimi, formatorami112. Po-

przez nich kszta³tuje On Jezusa w tych, którzy powo³ani s¹, aby Go

naladowaæ.

Zatem formator, wiadomy swojego duchowego zadania i wra¿-

liwy na poruszenia ³aski, pomaga formowanemu, aby sta³ siê otwartym

i pozwoli³ siê formowaæ przez dzia³ania Ducha wiêtego. Wskazuje

mu na przeszkody, które trudno dostrzec, podpowiada mu jak przezwy-

ciê¿yæ opory i obawy, a przede wszystkim pokazuje mu piêkno nalado-

wania Pana Jezusa. Formator towarzyszy formowanemu, prze¿ywaj¹c

u jego boku codzienne ¿ycie i serdeczn¹ wspó³pracê oraz pomagaj¹c

mu dokonywaæ weryfikacji drogi, rozeznawaæ w³asne powo³anie i w nim

dojrzewaæ.

I to z tej w³anie racji, formator zwraca uwagê na to, by nie prze-

szkadzaæ poruszeniom Ducha we w³asnym ¿yciu, i by w ten sposób

móc byæ Jego pos³usznym narzêdziem w delikatnym zadaniu formacji.

Jest za oczywistym, ¿e nie jest on powo³any do posiadania kompeten-

cji psychologa, ale by by³ cz³owiekiem duchowym, dowiadczonym

w poszukiwaniu Boga, aby byæ w stanie towarzyszyæ innym na tej dro-

dze. W wietle duchowej i antropologicznej m¹droci potrafi on jed-

nak po³¹czyæ wk³ad psychologa, oraz pomoc, z jak¹ przychodz¹ nauki

humanistyczne, wtedy gdy mog¹ pos³u¿yæ113.

4. Przekazywaæ charyzmat Ksiêdza Bosko.

Dla nas Salezjanów charakterystyczny sposób upodobnienia siê do

Chrystusa, wyra¿a siê w uto¿samieniu siê z Ksiêdzem Bosko: Nasz¹

¿yw¹ regu³¹ jest Jezus Chrystus []. Jego obecnoæ odkrywamy

112 Artyku³ 104 naszych Konstytucji nazywa formatorów porednikami dzia³ania

Bo¿ego.

113 Por. JAN PAWE£ II, Vita Consecrata, nr 66. Por. KONGREGACJA DS. WYCHO-

WANIA CHRZECIJAÑSKIEGO, Wskazania w odniesieniu do u¿ywania psycholo-

gicznych kompetencji przy dopuszczaniu i w formacji kandydatów do kap³añstwa, Rzym

29 czerwca 2008 r.

8 Pages 71-80

▲back to top

8.1 Page 71

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 71

w Ksiêdzu Bosko114. Wed³ug nas mo¿na zastosowaæ do Ksiêdza Bo-

sko s³owa w. Paw³a: B¹dcie naladowcami moimi, tak jak ja jestem

naladowc¹ Chrystusa115. By³ on dobrym pasterzem. Potrafi³ zdobyæ

wszystkich ³agodnoci¹ i oddaniem siebie. Ca³e swoje ¿ycie powiêci³

m³odzie¿y. Charyzmat salezjañski, podczas, gdy dokonuje szczegól-

nego upodobnienia siê do Chrystusa, niesie ze sob¹ szczególn¹ ewan-

geliczn¹ wra¿liwoæ, która inspiruje ca³e ¿ycie salezjanina, jego styl

wiêtoci i realizacjê pos³annictwa116. Konstytucje za, które uobec-

niaj¹ Ksiêdza Bosko wród nas117, nakrelaj¹ nasz sposób prze¿ywania

Ewangelii, oraz coraz wiêkszego uto¿samiania siê z Panem Jezusem.

Równie¿ nasz styl ¿ycia i dzia³ania ma swój wzór i ród³o w Sercu

Jezusa, wys³annika Ojca118.

St¹d formator ¿ywi g³êbokie uczucie do Ksiêdza Bosko; poznaje

go, szanuje i przyzywa jego pomocy. Posiada wyran¹ percepcjê w³a-

snej salezjañskiej to¿samoci, oraz silne poczucie przynale¿noci do

Zgromadzenia. Docenia i pog³êbia duchowe i pedagogiczne bogactwo

tradycji salezjañskiej. Jego dowiadczenie jest radosnym prze¿ywaniem

charyzmatu salezjañskiego.

Wzbudza on w formowanych swoj¹ mi³oæ i entuzjazm do Ksiêdza

Bosko. Prowadzi ich do przyjêcia, jako w³asne motta Da mihi animas

cetera tolle, bêd¹cego echem niepokoju Chrystusa Odkupiciela119.

W sposób ¿yciowy i poci¹gaj¹cy przekazuje w³asne dowiadczenie sa-

lezjañskiego ¿ycia, ³¹cz¹c je z nauczaniem Konstytucji, duchowoci¹

salezjañsk¹, oraz praktyk¹ i histori¹ Zgromadzenia. Proponuje salezjañ-

skie dowiadczenia, które wspieraj¹ odpowiednie postawy i zachowa-

nia. W³aciwe nauczanie dyscyplin salezjañskich we wszystkich eta-

pach formacji pocz¹tkowej, wymaga wykwalifikowania wyk³adowców.

To¿samoæ salezjanina koadiutora i salezjanina kap³ana, powinna byæ

coraz bardziej nacechowana charyzmatem Ksiêdza Bosko.

114 Konstytucje, art. 196.

115 1Kor 11,1.

116 FSKB 28.

117 Por. Przedmowa do Konstytucji.

118 Konstytucje 11.

119 Por. FSKB 30.

8.2 Page 72

▲back to top

72 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

W ten sposób wk³ad formatora zapewnia, ¿e ka¿dy salezjanin, po-

wo³any do uto¿samiania siê z Chrystusem, jak czyni³ to Ksi¹dz Bosko,

zatroszczy siê o wiê z Za³o¿ycielem, przyjmie Konstytucje jako ksiê-

gê ¿ycia, harmonijnie zachowa charyzmatyczn¹ wiadomoæ Zgroma-

dzenia, pozna i przyjmie jego ukierunkowania, zw³aszcza Kapitu³ Ge-

neralnych, Prze³o¿onego Generalnego i jego Rady, oraz wzmocni

poczucie przynale¿noci do swojej Inspektorii120.

5. Pracowaæ zespo³owo w komunii i wspó³odpowiedzialnoci.

Z tego, co zosta³o dotychczas powiedziane, oraz ze spojrzenia obej-

muj¹cego formacjê, jasno wynika, ¿e pole formacji jest szerokim i z³o-

¿onym, i ¿e ¿aden nawet najbardziej uzdolniony i przygotowany for-

mator mo¿e uwa¿aæ, ¿e jest w stanie sam i kompetentnie zarz¹dzaæ

wszystkimi aspektami formacji. St¹d naprawdê koniecznym jest, aby

formatorzy wspólnoty formacyjnej, zainspirowani mentalnoci¹ i du-

chowoci¹ komunii121, wykazali siê duchem wiêzi i wspó³pracy. Dzia-

³aj¹ oni jako zespó³, wspó³dzia³aj¹c poprzez komplementarne funkcje

i dzia³ania, oraz zapewniaj¹c razem integraln¹ i jednolit¹ organizacjê

w s³u¿bie wspólnego prze¿ywania formacji122.

Sylwetki formatorów w zespole i ich zadania s¹ zasadniczo zwi¹-

zane z wymiarami dowiadczenia formacyjnego: wymiarem ludzkim

i braterskim, duchowym, intelektualnym i wychowawczoduszpaster-

skim. St¹d okazuj¹ siê wa¿nymi sylwetki animatora odpowiedzialnego

za ¿ycie braterskie i wspólnotowe, ¿ycie liturgiczne i duchowe, studia,

pos³ugi duszpasterskie, i te z zakresu ekonomii. Wyznaczeni animatorzy

wype³niaj¹ swoj¹ odpowiedzialnoæ, dzia³aj¹c w sposób zespo³owy, to

znaczy pod kierunkiem dyrektora, wspó³odpowiedzialnie podejmuj¹c

decyzje i podzielaj¹c kryteria.

Wa¿nymi elementami pracy zespo³owej s¹: programowanie forma-

cyjne, wprowadzanie procesów i programów formacyjnych, refleksja

nad dowiadczeniami, ocena formacyjna poprzez skrutynia, rozezna-

120 FSKB 47.

121 Por. JAN PAWE£ II, Vita Consecrata, nr 50.

122 FSKB 234.

8.3 Page 73

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 73

nie i dopuszczenia. Dzi, jeden z najs³abszych aspektów pracy zespo-

³owej polega na niedostatecznym zwróceniu uwagi na przygotowanie

dróg formacji, lub niedostatecznej zdolnoci ich przygotowania, zw³asz-

cza tych dotycz¹cych ¿ycia emocjonalnego, modlitwy, ¿ycia w ubó-

stwie, prostego stylu ¿ycia i personal media. Innym zaniedbanym

aspektem w pracy zespo³owej jest praktyka rozeznania. Posiadamy zna-

komite Kryteria i normy, lecz nie zawsze s¹ one znane i nie zawsze

staj¹ siê punktem odniesienia dla powa¿nego rozeznania powo³añ.

3. KONIECZNOŚĆ FORMACJI FORMATORÓW

W wietle opisanych powy¿ej priorytetowych zadañ formatora, dzi

w Zgromadzeniu zauwa¿a siê, ¿e wiêkszoæ formatorów nie dosta³o,

i aktualnie nie dostaje ¿adnego przygotowania do formacji lub, ¿e to

specyficzne przygotowanie jest niedostateczne. Czêsto Inspektorie przy-

gotowuj¹ formatorów, pozwalaj¹c im uzyskaæ tytu³ naukowy w specy-

ficznym profilu studiów. Takie wykwalifikowanie koniecznym jest dla

kultury formatora i dla posiadania przez niego upowa¿nienia do na-

uczania, lecz nie jest wystarczaj¹cym dla jego zadania, jako formatora.

W wiêkszoci przypadków wspó³bracia ci, po ukoñczeniu studiów, za-

raz zostaj¹ w³¹czeni do zespo³ów formatorów, nie posiadaj¹c odpowied-

niego przygotowania.

Brak przygotowanego personelu zauwa¿a siê przede wszystkim na

etapie prenowicjatu, który nadal pozostaje najs³abszym i najtrudniej-

szym, ze wzglêdu na wyzwania, jakie s¹ przed nim. Nie rzadko zdarza

siê, ¿e ci, którzy zostaj¹ mianowani dyrektorami lub odpowiedzialny-

mi za prenowicjat, nie otrzymali odpowiedniego przygotowania. Nie

ulega w¹tpliwoci, ¿e ¿ycie uczy. Wiele bowiem mo¿na siê nauczyæ

z dowiadczenia codziennoci. Pozostaje jednak faktem, ¿e jakoæ for-

macji mog³aby byæ du¿o wy¿sz¹, gdyby istnia³o odpowiednie przygo-

towanie. Podobny brak zauwa¿a siê w przygotowaniu formatorów jako

kierowników duchowych. Równie¿ niedostatecznie zwraca siê uwagê

na formacjê formatorów w okresie asystencji, która w ten sposób staje

siê najbardziej zaniedbanym etapem formacyjnym.

Od wielu lat dowiadcza siê w Zgromadzeniu os³abienia w wierno-

ci powo³aniu. Du¿o jest odejæ wspó³braci po profesji wieczystej i wiê-

8.4 Page 74

▲back to top

74 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ceniach kap³añskich. Powody tego zjawiska s¹ ró¿ne. Odnosz¹ siê one

tak¿e do procesu rozeznania powo³ania i formacji pocz¹tkowej. Dzi-

siejsze wyzwania formacyjne bez w¹tpienia s¹ odmienne i nowe. Prawd¹

jest jednak równie¿, ¿e wielu formatorów czuje siê czêsto nieprzygoto-

wanymi i niezdolnymi, by stawiæ im czo³a, zw³aszcza, gdy idzie o to,

aby pomóc formowanym pokierowaæ swoim wewnêtrznym wiatem

emocji i obaw, postaw i motywacji, oraz ukszta³towaæ psychologiczn¹

dojrza³oæ, równowagê uczuciow¹ i siln¹ wiarê.

Ponadto ma siê wra¿enie, ¿e po wielu latach formacji pocz¹tkowej,

koñcowy rezultat procesu formacyjnego nie jest zgodny z oczekiwa-

niami i zu¿yte si³y, szczególnie, gdy idzie o kulturow¹ trwa³oæ, du-

chow¹ g³êbiê, ludzk¹ dojrza³oæ i pasjê apostolsk¹. Znamiennym jest

na przyk³ad fakt, ¿e we wspólnotach formacyjnych osobisty program

¿ycia, to powszechnie przyjêta praktyka, podczas gdy w czasie asy-

stencji, a zw³aszcza po profesji wieczystej i wiêceniach kap³añskich,

porzuca go znaczna grupa wspó³braci. Nie wystarczy ukoñczenie stu-

diów lub przejcie do kolejnego etapu formacji, aby zapewniæ dobr¹

formacjê. Potrzeba, aby formatorzy stosowali w³aciw¹ metodykê dla

formacji spersonalizowanej, kszta³tuj¹c trwa³e przekonania, oraz po-

magaj¹c formowanym w przyjêciu odpowiedzialnoci za formacjê.

Formacja pocz¹tkowa, to podstawowe bogactwo dla przysz³oci

Zgromadzenia. Ale, by by³a ona efektywn¹, koniecznym jest zainwe-

stowaæ w formacjê formatorów. Nale¿y nauczyæ siê sztuki formowania

i uzyskaæ zezwolenie na wykonywanie zadania formatora. Jednak nade

wszystko potrzeba siê zatroszczyæ o sam¹ osobê formatora. Musi on

poznaæ samego siebie, okreliæ s³abe strony swojej osobowoci, byæ

wiadomym w³asnych s³aboci, potrafiæ w miarê mo¿liwoci uzupe³-

niæ swoje braki. W przeciwnym wypadku, grozi mu przerzucanie na

formowanego w³asnych s³aboci i niezdolnoæ do udzielenia mu po-

mocy w stawianiu czo³a swoim niedomogom. Jest on wezwany, aby

byæ wiadkiem tej dojrza³oci, jak¹ zaleca forowanemu.

Formacja formatorów przedstawia zatem podwójny i podstawowy

cel: zadbaæ o osobê formatora i jednoczenie wykwalifikowaæ j¹ do

zadañ formacyjnych, przezwyciê¿aj¹c wizjê ograniczon¹ jedynie do

tego, co istotne i odpowiadaj¹ce potrzebom jego osobowoci. Chodzi

8.5 Page 75

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 75

zatem o zapewnienie spójnoci poruszania siê oraz wzajemnego od-

dzia³ywania pomiêdzy byciem i dzia³aniem formatora. Je¿eli prawd¹

jest, ¿e dzia³anie to pochodna bytu, to równie¿ prawd¹ jest, ¿e dzia³a-

nie ukazuje swój byt.

4. MOMENTY FORMACJI

Istniej¹ ró¿ne momenty formacji, które przyczyniaj¹ siê do urze-

czywistnienia formacji formatorów. Zalecane s¹ one ka¿demu forma-

torowi, ka¿dej wspólnocie formacyjnej, Inspektorii i Regionowi. Zwra-

caj¹c uwagê na formowanie pojedynczego formatora, nie nale¿y

zaniedbywaæ formacji formatorów, jako zespo³u. Wymaga to nabycia

kultury formacyjnej w obrêbie wspólnoty, Inspektorii, Regionu i Zgro-

madzenia. S¹ to ró¿ne i specyficzne momenty wymagaj¹ce koordyna-

cji, aby nie doprowadziæ do niepotrzebnego nak³adania siê lub powta-

rzania. Wszystkie one jednak s¹ potrzebne.

1. Autoformacja formatora

Formacja formatorów wymaga przede wszystkim, aby formatorzy

byli umotywowani do podjêcia w³asnej formacji ci¹g³ej i lepszego przy-

gotowania siê do swojej funkcji. Nie mówi siê tu o podniesieniu swo-

ich kwalifikacji w nauczaniu, co w ka¿dym razie pozostaje obowi¹z-

kiem. Jednak¿e bez motywacji ¿adna inicjatywa z zakresu formacji

formatorów, nie ma szans powodzenia. St¹d koniecznym jest, aby for-

matorzy weszli w swoje wnêtrze, dokonali oceny swoich postaw for-

macyjnych oraz postawili sobie pytanie o swoj¹ formacjê ci¹g³¹. Za-

uwa¿a siê, ¿e czêsto formatorzy maj¹ ró¿norodne zadania. Równie¿

podczas wakacji wspania³omylnie podejmuj¹ siê rozmaitych pos³ug

apostolskich, o które s¹ proszeni. Je¿eli jednak przekonani s¹ o koniecz-

noci w³asnej autoformacji, lub lepszego przygotowania siê do zadañ

formatora, to wówczas zmuszeni s¹ zdobyæ dla siebie czas, zw³aszcza

podczas wakacji, aby uczêszczaæ na jaki kurs lub skorzystaæ z progra-

mu, który bêdzie pomoc¹ w ich formacji. Nie nale¿y zapominaæ, ¿e

bez ich wiadectwa, znacznie trudniejszym staje siê umotywowanie for-

mowanych do autoformacji.

8.6 Page 76

▲back to top

76 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

2. Formacja formatorów we wspólnotach formacyjnych

Równie¿ wa¿nym dla formatorów wspólnoty formacyjnej jest okre-

sowe spotykanie siê pod przewodnictwem dyrektora, w celu przepro-

wadzenia refleksji i podzielenia siê w³asnym ¿yciem i dzia³aniem, jako

formatorów, a tak¿e treciami, metodami i procesami stosowanymi

w formacji. Wskazanym jest zaprogramowaæ corocznie takie spotka-

nia, ustalaj¹c daty i tematykê. S¹ to inne spotkania ni¿ te, których wy-

maga praca formacyjna, a którymi s¹: programacja i ocena procesów

formacyjnych, programacja roczna, skrutynia lub dopuszczenia. Cho-

dzi tu o prawdziwe momenty formacji. S³u¿¹ one formatorom do po-

g³êbieniu ich zadania i wykorzystaniu dowiadczenia drugich. Przede

wszystkim za s³u¿¹ tworzeniu i umacnianiu poczucia wspólnoty ¿ycia

i zespo³u formacyjnego. Formatorzy ucz¹ siê dzia³aæ zgodnie z my-

l¹ i praktyk¹ formacyjn¹ Zgromadzenia i Inspektorii, tak jak opisana

jest ona w Ratio i w programie inspektorialnym. Czyni¹ w³asn¹ wspól-

n¹ wizjê ca³ej formacji, jako stopniowego, ci¹g³ego, organicznego i jed-

nolitego procesu123; ³¹cz¹ kryteria formacji i rozeznania.

3. Formacja formatorów we wspólnocie inspektorialnej

Co najmniej dwudniowe doroczne spotkanie formatorów Inspekto-

rii, maj¹ce na celu wzajemn¹ wymianê refleksji i doskonalenie, jest tak

samo po¿yteczne. Animowane przez inspektorialnego delegata do spraw

formacji, takie zebranie mo¿e staæ siê dla formatorów prawdziw¹ szko³¹

formacji permanentnej124. Jest to bowiem doskona³a sposobnoæ do

pog³êbiania tematów formacyjnych, przeprowadzania refleksji nad za-

letami i s³abociami procesu formacji, poznania Ratio oraz Kryte-

riów i Norm, promowania jednolitoci kryteriów rozeznania powo³añ

i dopuszczeñ w Inspektorii, wspierania ci¹g³oci metod i towarzysze-

nia pomiêdzy poszczególnymi etapami formacji. Spotkanie to mo¿e

czasem przyjmowaæ charakter miêdzyinspektorialny tam, gdzie istnie-

je wspó³praca w zakresie formacji.

123 FSKB 235.

124 FSKB 239.

8.7 Page 77

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 77

4. Formacja formatorów na szczeblu regionalnym

Równie¿ formacja na szczeblu regionalnym ma swoje znaczenie,

jako ¿e daje cenne mo¿liwoci wymiany miêdzy formatorami z ró¿-

nych Inspektorii, w odniesieniu do problematyki formacyjnej i rozma-

itych dowiadczeñ. Program Prze³o¿onego Generalnego i Rady Gene-

ralnej od ka¿dego Regionu wymaga jej realizacji w tym szecioleciu.

Jest ona po¿yteczna do wspierania i wzajemnej pomocy, przy pog³ê-

bianiu tematów formacyjnych, do przygotowania inicjatyw i pomocy,

do opracowywania wspólnych kryteriów. Powodzenie tych spotkañ za-

le¿y od ich dobrego przygotowania i systematycznej programacji tema-

tów, które interesuj¹ formatorów. Odczuwana jest potrzeba dorocznej

realizacji takich spotkañ. W niektórych Inspektoriach wiêkszoæ forma-

torów mo¿e w nich uczestniczyæ; w innych za odleg³oci doradzaj¹

organizowanie spotkañ ograniczonych do odpowiedzialnych i forma-

torów z dwóch lub trzech etapów przyleg³ych. Wskazanym jest, aby

takie spotkania przyjmowa³y formê warsztatów. S¹ one powadzone pod

kierunkiem Regionów i Dykasterium do spraw formacji.

5. Formacja formatorów na szczeblu Zgromadzenia

Zauwa¿ylimy, ¿e koniecznym jest zwróciæ uwagê na salezjañsk¹

to¿samoæ naszej formacji. St¹d naprawdê wa¿nym jest formowanie

formatorów tam, gdzie to¿samoæ ta jest zagwarantowana i pog³êbio-

na. Szczególnie jest ni¹ nasz Papieski Uniwersytet Salezjañski ze wzglê-

du na kierownictwo i odpowiedzialnoæ Prze³o¿onego Generalnego oraz

bliskoæ Radcy do spraw formacji, poprzez swoje propozycje stara siê

zapewniæ charyzmatyczn¹ to¿samoæ w formacji. Oferuje ona regular-

nie dwa specyficzne kursy dla formacji formatorów.

Pierwszy, to kurs doskonalenia. Odbywa siê on co roku w okresie

od po³owy lutego do koñca maja, pod nazw¹ Kurs formacji perma-

nentnej dla formatorów. Jego zamierzeniem jest pedagogiczne i du-

chowe wykwalifikowanie tych, którzy s¹ ju¿ formatorami i pragn¹ udo-

skonaliæ swoje kompetencje. Drugi kurs formacji formatorów,

trwaj¹cy dwa lata, prowadzony jest we wspó³pracy z Wydzia³ami Teo-

logii i Nauk o Wychowaniu i koñczy siê uzyskaniem licencjatu z Teo-

8.8 Page 78

▲back to top

78 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

logii Duchowoci lub Nauk o Wychowaniu. Oferuje on pog³êbion¹ wie-

dz¹ teoretyczn¹ i metodologiczn¹ oraz pewne formy praktyki do pod-

jêcia zadañ w zakresie kierowania, rozeznania, formacji, poradnictwa

i towarzyszenia powo³aniom. Korzysta on z kompetencji teologii du-

chowoci, teologii moralnej, metod pedagogicznych i psychologii.

Te dwa kursy, to znak woli i zaanga¿owania Zgromadzenia w przy-

gotowanie w³asnych formatorów. Do Inspektorii nale¿y uwiadomienie

sobie koniecznoci zapewnienia odpowiednio przygotowanego persone-

lu dla wspólnot formacyjnych, a co za tym idzie do skorzystania z tych

dwóch kursów.

W tym szecioleciu postanowilimy urzeczywistniæ szko³ê forma-

cji kierowników duchowych, która poprzez towarzyszenie rozwinie

w³asne treci i metody naszej salezjañskiej tradycji, dostosowanej do

dzisiejszych wymogów. Istnieje równie¿ koniecznoæ przygotowania

salezjañskich psychologów, którzy wspieraæ bêd¹ pracê formatorów

i pomog¹ formowanym w ich rozwoju. Tak¿e w tym wzglêdzie UPS

oferuje wartociowe cykle przygotowania zawodowych psychologów.

***

W licie Prefekta Kongregacji Instytutów ¯ycia Konsekrowanego

i Stowarzyszeñ ¯ycia Apostolskiego, Kardyna³a Franca Rodé, przys³a-

nym do Prze³o¿onego Generalnego po KG26, w ten sposób mówi siê

na temat formacji w naszym Zgromadzeniu: Czym pozytywnym jest

zauwa¿yæ, ¿e przyjmowane s¹ nowe wyzwania formacyjne, a przede

wszystkim w pe³ni wierna znajomoæ i zastosowanie salezjañskiego

Ratio formationis tak, aby we wspólnotach formacyjnych nie rozwi-

ja³a siê wieloæ kryteriów, która nie s³u¿y poprawnoci i zbie¿noci ocen

w chwili dopuszczeñ (Raport PG na KG26, s. 36).

Ponadto w licie tym stwierdza siê: Najbardziej z³o¿one wyzwanie,

które Zgromadzenie musi podj¹æ, wymaga powa¿nego poszukiwania

zamierzonej i efektywnej metody formacyjnej, szczególnie w pocz¹t-

kowych etapach formacji. Magisterium Kocio³a nieustannie wskazuje

na zobowi¹zanie do formacji, jako priorytetowe dla ka¿dego instytutu,

przypominaj¹c, ¿e formacja musi docieraæ g³êboko do wnêtrza osoby

8.9 Page 79

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY 79

tak, aby ka¿da jej postawa i czyn, zarówno w donios³ych momentach

¿ycia, jak i w codziennych okolicznociach, ujawnia³a jej ca³kowit¹ i ra-

dosn¹ przynale¿noæ do Boga (Vita Consecrata 65). Z³o¿ona obecnoæ

kultur w Towarzystwie Salezjañskim, bez w¹tpienia czyni bardziej

skomplikowanym to poszukiwanie i bardziej wymagaj¹cym samo roze-

znanie125.

Równie¿ te wskazania przedstawiaj¹ nam jasn¹ wizjê g³ównych

problemów, którym musimy stawiæ czo³a w formacji pocz¹tkowej, a jed-

noczenie dodaje nam odwagi i pobudza nasze zaanga¿owanie w for-

macjê formatorów. Jestemy tego wiadomi i st¹d przyjmujemy za to

odpowiedzialnoæ.

125 F. RODÉ, Lettera al Rettor Maggiore dei Salesiani dopo il CG26 sulla situazione

della Congregazione, Roma, 22 dicembre 2008.

8.10 Page 80

▲back to top

80 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

4. DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

4.1 Kronika Przełożonego Generalnego

Grudzieñ 2008

W poniedzia³ek 1 grudnia 2008 r., Prze³o¿ony Generalny razem ze

wszystkimi Radcami, którzy powrócili na zimow¹ sesjê plenarn¹ Rady,

udaje siê do domu San Tarcisio w Rzymie na dzieñ wspólnej re-

fleksji. Spo¿ywaj¹ obiad ze wszystkimi wspólnotami strefy katakumb

w. Kaliksta. Po Eucharystii powracaj¹ do Domu Generalnego. Wie-

czorem Ksi¹dz Genera³ spotyka siê na rozmowie z ks. Bp. Luckiem

Van Looyem.

We wtorek 2, w godzinach przedpo³udniowych, Ksi¹dz Genera³

spotyka siê z ks. Sergio Pellinim i ks. Pier Luigi Zuffetti, celem wspól-

nego przeanalizowania projektu peregrynacji urny Ksiêdza Bosko po

Inspektoriach Zgromadzenia, od lipca 2009 r. O godz. 11, rozpoczyna

siê zimowa sesja plenarna Rady Generalnej. Po po³udniu Ksi¹dz Ge-

nera³ spotyka siê na rozmowie z ks. Erminio De Santis, Prze³o¿onym

Wizytatorii Madagaskar.

W nastêpnych dniach maj¹ miejsce kolejne posiedzenia, przeplata-

ne spotkaniami i rozmowami z Radcami i ró¿nymi wspó³braæmi. War-

to tak¿e zaznaczyæ, ¿e w rodê 3 po po³udniu, uczestniczy³ razem z ks.

F. Cered¹ w posiedzeniu Senatu Akademickiego UPS.

W sobotê 6, razem z ks. Fabio Attardem, Radc¹ ds. Duszpaster-

stwa M³odzie¿y, Ksi¹dz Genera³ odlatuje na Maltê, aby uczestniczyæ

w obchodach zamkniêcia setnej rocznicy istnienia salezjañskiego ora-

torium w Sliemie.

Przybywaj¹c, zostaje powitany przez Prze³o¿onego Delegatury, ks.

Paw³a Formosê, wspó³braci, cz³onków Rodziny Salezjañskiej i m³o-

dzie¿. Po po³udniu odwiedza Arcybiskupa Paula Cremonê, OP, po czym

przybywa do dzie³a Dar Osanna Pia, gdzie spotyka siê z przebywaj¹-

9 Pages 81-90

▲back to top

9.1 Page 81

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 81

cymi tam m³odymi emigrantami. Nastêpnie udaje siê do Senglea, gdzie

odwiedza dom p.w. w. Filipa. Przewodniczy tam modlitwie wieczor-

nej, podczas której obejmuje swój urz¹d nowy dyrektor, ks. Wiktor

Mangion. Potem ze wspó³braæmi spo¿ywa wspóln¹ kolacjê.

W niedzielê 7, rano, udaje siê na wyspê Gozo. Sprawuje Eucharystiê

w kaplicy oratorium, po której udaje siê z wizyt¹ do Biskupa, J.E. ks.

Mario Grecha, a potem spo¿ywa obiad w domu CMW. Wieczorem, po

powrocie na Maltê, uczestniczy w show pt. Elements, przygotowa-

nym przez oratorium w. Patryka. Nastêpnie odwiedza dom m³odzie¿y

i spo¿ywa kolacjê ze wspó³braæmi.

W poniedzia³ek 8, rano, odwiedza kompleks Bazan, dom Dar Don

Bosco oraz centrum Salezjañskiego Duszpasterstwa M³odzie¿y. Pó-

niej udaje siê do Savio College na spotkanie z m³odzie¿¹ MGS, po

którym udziela wywiadu Radiu Maryja. Wieczorem przewodniczy Eu-

charystii w konkatedrze w La Valletta i koñczy wizytê kolacj¹ z Rodzi-

n¹ Salezjañsk¹ w Hotelu Hilton.

Rankiem, 9 grudnia, Ksi¹dz Genera³ powraca do Rzymu. Zaraz po

przylocie kieruje swoje pozdrowienie do niedawno mianowanych In-

spektorów, przyby³ych na zorganizowany dla nich kurs, obejmuj¹cy

chwile refleksji, formacji i wymiany opinii, z odniesieniem do pe³nio-

nej przez nich pos³ugi. Ksi¹dz Genera³ przewodniczy nastêpnie posie-

dzeniu Rady, a po po³udniu przemawia do Inspektorów, przedstawia-

j¹c cele kursu i daj¹c swoje wprowadzenie.

W ci¹gu tygodnia, oprócz codziennych zebrañ Rady Generalnej,

Ksi¹dz Genera³ spotyka siê kolejno z Inspektorami, przyby³ymi na kurs,

z radcami i innymi osobami. Warto zaznaczyæ równie¿ o rozmowie

z Kard. Ivanem Diasem, Prefektem Kongregacji Ewangelizacji Ludów,

któr¹ Prze³o¿ony Generalny odby³ razem z swoim Wikariuszem, w rodê

10 po po³udniu.

W sobotê 13, w godzinach przedpo³udniowych, Ksi¹dz Genera³

przewodniczy dniu skupienia Inspektorów.

Przedpo³udniem 15 grudnia, ks. Chávez przebywa w siedzibie USG,

której jest Przewodnicz¹cym. Po po³udniu spotyka siê na UPSie ze

wspó³braæmi Wizytatorii. Udaj¹c siê na Uniwersytet, zatrzymuje siê

w Domu Generalnym CMW, aby z³o¿yæ wizytê matce Antoni Colom-

bo, która niedawno powróci³a ze szpitala.

9.2 Page 82

▲back to top

82 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

We wtorek 16, w godzinach przedpo³udniowych, uczestniczy w po-

cz¹tkowej fazie obrad grupy doradców (Dr Luciano Fiorese, Dr Fabri-

zio Lucci, In¿. Enrico Olioso), którzy daj¹ swój wk³ad w formacjê In-

spektorów. Po po³udniu razem ks. Bregolinem, ks. Cered¹ i ks. Frisoli

udaje siê na Papieski Uniwersytet Laterneñski, na laudatio J.E. ks. Bp.

Angelo Amato, z okazji prezentacji jego dzie³a pt. Jezus, to¿samoæ

chrzecijañstwa.

We rodê 17, ³¹cz¹c siê w ¿a³obie po mierci ks. José Antonio Rico,

prosi ks. José Miguela Núñeza i ks. Luisa Onrubiê, aby reprezentowali

go w uroczystociach pogrzebowych w Madrycie.

W dalszej czêci tygodnia odbywa³y siê dalsze zebrania Rady, po-

³¹czone z wizytami i rozmowami. W pi¹tek 19, po posiedzeniu Rady,

Ksi¹dz Genera³ spotyka siê z Inspektorami na rozmowie, zamykaj¹cej

ich kurs formacji. O godz. 13, uczestniczy w spotkaniu bo¿onarodze-

niowym dla pracowników Domu Generalnego.

Sobota 20, jest dniem spotkañ i wizyt wspó³braci oraz cz³onków

Rodziny Salezjañskiej, którzy przybywaj¹ z³o¿yæ mu ¿yczenia urodzi-

nowe. W po³udnie Ksi¹dz Genera³ przewodniczy Eucharystii.

W poniedzia³ek 22, wieczorem, razem z ks. Adriano Bregolinem,

udaje siê do Watykanu na rozmowê z Kard. Tarcisio Bertone, i na kola-

cjê z tamtejsz¹ wspólnot¹ salezjañsk¹.

We wtorek 23, Ksi¹dz Genera³ oraz ca³a Rada Generalna prze¿ywa

bo¿onarodzeniowy dzieñ skupienia, w naszym nowicjacie w Genzano.

W rodê 24, rano, ks. Chávez razem ze swoim Wikariuszem udaje

siê do Domu Generalnego CMW, aby z³o¿yæ ¿yczenia bo¿onarodze-

niowe Matce Yvonne, oraz obecnym w tym czasie w siedzibie, siostrom

z Rady.

W nocy przewodniczy Pasterce we wspólnocie Domu Generalne-

go. W Bo¿e Narodzenie sprawuje Mszê w. we wspólnocie nowicjac-

kiej CMW. Od 26 do 30 grudnia przebywa razem ze swoim sekreta-

rzem na wypoczynku w domu CMW w SantAgnello.

Po powrocie do Rzymu, we wtorek 31, po po³udniu, udaje siê do

Domu Generalnego CMW, aby przedstawiæ Wi¹zankê na rok 2009.

Potem powraca do siedziby, aby przedstawiæ j¹ wspólnocie Domu

9.3 Page 83

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 83

Generalnego SDB, po czym ma miejsce nabo¿eñstwo dziêkczynne za

koñcz¹cy siê rok.

Styczeñ 2009

Ksi¹dz Genera³, rozpoczyna Nowy Rok Msz¹ w., w uroczystoæ

wiêtej Bo¿ej Rodzicielki Maryi, sprawowan¹ w Auxilium.

W pi¹tek 2 stycznia, po po³udniu, rozpoczyna siê w Salesianum

Miêdzynarodowy Kongres pod has³em System Prewencyjny a Prawa

cz³owieka, który trwa do 6 stycznia, uroczystoci Objawienia Pañskie-

go. Ksi¹dz Genera³ uczestniczy w nim, w dniach od4 do 6, wyg³asza-

j¹c przemówienia oraz anga¿uj¹c siê w wywiady i relacje telewizyjne.

W chwilach wolnych przyjmuje wielu wspó³braci oraz spotyka siê z dy-

rekcjami VIS i Missioni Don Bosco.

W czwartek 7, wznowione zostaj¹ obrady sesji Rady Generalnej,

które w zasadniczy sposób anga¿uj¹ Ksiêdza Genera³a. Nie zaniedbuje

on jednak osobistych rozmów i innych zobowi¹zañ.

W sobotê 10, w godzinach od 9 do 12.30, przewodniczy Kurato-

rium UPS, które zbiera siê w Domu Generalnym. Wieczorem, razem

z Wikariuszem i Ekonomem Generalnym, udaje siê do Watykanu na

ceremoniê objêcia urzêdu przez nowego dyrektora wspólnoty salezjañ-

skiej, ks. Pietro Migliasso.

W nastêpnym tygodniu, w czasie gdy odbywaj¹ siê dalsze posie-

dzenia Rady Generalnej, nale¿y wspomnieæ o spotkaniu obu Rad Ge-

neralnych SDB i CMW (14.01), oraz uczestnictwie w wiêcie b³. Aloj-

zego Variary (15.01), podczas którego Ksi¹dz Genera³ przewodniczy³

Eucharystii w kociele parafialnym p.w. Matki Bo¿ej Nadziei, oraz spo-

tka³ siê na wspólnej wieczerzy z Córkami Najwiêtszych Serc Jezusa

i Maryi, których ks. Alojzy by³ za³o¿ycielem.

W pi¹tek 16 udaje siê na wizytê lekarsk¹ do Werony. Po powrocie

do Rzymu, podejmuje swoje codzienne zajêcia. Wród nich nale¿y

wspomnieæ o rozmowie (17.01) z J. Em. Kard. Józefem Zenem, SDB.

W poniedzia³ek 19, po po³udniu, pozdrawia cz³onków Rady Admi-

nistracyjnej UPS oraz sk³ada ¿yczenia imieninowe Rektorowi, ks. Ma-

rio Toso. Wieczorem, razem z cz³onkami Rady Generalnej, udaje siê

9.4 Page 84

▲back to top

84 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

do domu Sacro Cuore w Rzymie, na spotkanie z Rad¹ Okrêgu W³o-

chy rodkowe (ICC).

W czwartek 22, w godzinach przedpo³udniowych, Ksi¹dz Genera³

przyjmuje Prze³o¿on¹ Wy¿sz¹ Missionary Sisters of Mary Help of

Christians, S. Mary Thadavanal.

Od popo³udnia 22, do niedzieli 25, bierze udzia³ w Dniach Ducho-

woci Rodziny Salezjañskiej, które odbywaj¹ siê w Salesianum. Dni

te wype³nione s¹ tak¿e ró¿nymi spotkaniami i rozmowami. W pi¹tek

23, po po³udniu, Ksi¹dz Genera³ udziela wywiadu kana³owi Sat2000

(kana³ Kocio³a we W³oszech), po czym ma spotkanie z S. Mari¹ Som-

pong Thabping, Prze³o¿on¹ Generaln¹ Sióstr S³u¿ebniczek Niepokala-

nego Serca Maryi.

W poniedzia³ek 26, po Nieszporach, wyg³asza s³ówko na dobra-

noc do wspólnoty Domu Generalnego, informuj¹c o dzia³alnoci Rady

Generalnej, w okresie sesji plenarnej grudzieñ 2008 styczeñ 2009.

Sesja plenarna koñczy siê rano, 27 stycznia, ostatnim zebraniem

roboczym. Po po³udniu Ksi¹dz Genera³ udziela wywiadu Telewizji

Watykañskiej, a potem wyg³asza konferencjê do wspólnoty z Crocetty,

przyby³ej z pielgrzymk¹ do Rzymu.

Dwóch innych wywiadów udziela w nastêpnych dniach: 29 stycz-

nia dla TV News Agency Rome Reports, a w dniu 30 dla Radia Il Sole

24 Ore.

W pi¹tek 30, po po³udniu, razem ze swoim sekretarzem, ks. Juan

José Bartolomé, udaje siê do Turynu. Po przyjêciu przez ks. Inspektora

Stefano Martoglio, odwiedza salezjañskie dzie³o Agnelli, z okazji in-

auguracji nowej hali warsztatów do budowy silników Fiata. Zatrzymu-

je siê na wieczerzê ze wspó³braæmi wspólnoty, po czym przenosi siê

do rodzinnej miejscowoci Micha³a Magone, Carmagnola, którego 150.

rocznica mierci, przypada w tym roku. W Carmagnola Ksi¹dz Gene-

ra³ przewodniczy Eucharystii, dla uczczenia m³odego wychowanka

Ksiêdza Bosko.

Potem wraca do Turynu, gdzie w dniu 31 prze¿ywa uroczystoæ w.

Jana Bosko. W godzinach przedpo³udniowych odwiedza wspólnotê

Andrzeja Beltramiego. Nastêpnie spotyka siê z odpowiedzialnym za

Prokurê Missioni Don Bosco, ks. Pier Luigi Zuffetti, a przed obia-

9.5 Page 85

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 85

dem z J.Em. Kard. Severino Poletto, Arcybiskupem Turynu, przyby-

³ym na Valdocco, aby przewodniczyæ Eucharystii. Wieczorem Eucha-

rystii w Bazylice Maryi Wspomo¿ycielki Wiernych przewodniczy sam

Ksi¹dz Genera³.

Luty 2009

W niedzielê 1 lutego, wczesnym rankiem, Ksi¹dz Genera³ powraca

do Rzymu, sk¹d w po³udnie razem z ks. Adriano Bregolinem i ks. Juan

José Bartolomé, odlatuje do Frankfurtu (Niemcy). Powitany przez

wspó³braci ze wspólnoty w Mainz, spêdza razem z nimi wieczór.

Nazajutrz, Ksi¹dz Genera³ i jego towarzysze podró¿y odlecieli do

Chennai, aby tam rozpocz¹æ wizytacjê w kilku Inspektoriach Indii. Do

Chennai przyby³ o pó³nocy 2 lutego. Powitany zostaje przez Inspekto-

ra, ks. Stanis³awa Swamikannu, jego Radê, wspó³braci, cz³onków Ro-

dziny Salezjañskiej i grupê m³odzie¿y. We wtorek 3, Ksi¹dz Genera³

spotyka siê z dyrektorami i odpowiedzialnymi za wspólnoty Inspektorii

w Inspektoracie The Citadel. Po po³udniu w ChennaiEgmore prze-

wodniczy dziêkczynnej Eucharystii w 50 rocznicê rozpoczêcia salezjañ-

skiego dzie³a Don Bosco Egmore. Po Mszy w. ma miejsce okolicz-

nociowa akademia.

W rodê 4 lutego, razem ze swoim Wikariuszem i sekretarzem, od-

wiedza Arcybiskupa Chennai, ks. Chinnapa Malayappan SDB, modli

siê przed grobem w. Tomasza, spo¿ywa niadanie, a po powrocie do

Citadel, wyg³asza konferencjê do Rodziny Salezjañskiej, po zakoñcze-

ni której ma miejsce wspólna Eucharystia. Nastêpnie w Chetpet odwie-

dza wspólnotê CMW. Po po³udniu, podczas gdy Wikariusz spotyka siê

z inspektorialnymi delegatami Indii ds. Rodziny Salezjañskiej, ks.

Chávez sk³ada wizytê w Wisdom Town, gdzie powiêca stadion. Po-

tem odwiedza centrum s³u¿by spo³ecznej w Vyasarpadi, kompleks dzie³

za³o¿onych przez ks. Mantovani na rzecz najubo¿szych i zepchniêtych

na margines. Po powrocie do inspektoratu Ksi¹dz Genera³ spo¿ywa

wieczerzê i odbywa zebranie z Rad¹ inspektorialn¹.

W czwartek 5, rano, podejmuje podró¿ do Tirupattur, siedziby ob-

chodów platynowego jubileuszu Inspektorii Chennai. Po drodze odwie-

dza Biskupa Vellore, J.E. ks. Soundararaju Periyanayagam SDB, który

9.6 Page 86

▲back to top

86 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

oferuje Ksiêdzu Genera³owi i jego towarzyszom niadanie. Nastêpnie

przybywa do dzie³a St. Josephs Boys Home w VelloreKatpadi, sk¹d

dalej udaje siê do nowicjatu w Yellagiri Hills. Po obiedzie sk³ada wizytê

w dziele BICS (wychowawcze centrum uniwersyteckie informatyki),

po czym kontynuuje swoj¹ podró¿ do Tirupattur, salezjañskiej kolebki

w po³udniowych Indiach.

W Sacred Heart College w Tirupattur maj¹ miejsce g³ówne uro-

czystoci jubileuszowe, w których uczestnicz¹ Insoektorzy Regionu Azja

Po³udniowa. W dniu 6 lutego, ks. Chávez przewodniczy dziêkczynnej

Eucharystii. Potem odwiedza szko³ê p.w. w. Dominika Savio. W go-

dzinach porannych i wczesnym popo³udniem, razem z ks. Bregolinem

uczestniczy w zebraniu z Inspektorami.

Pónym popo³udniem 6 lutego, Ksi¹dz Genera³ odlatuje do Yer-

caud w Inspektorii Tiruchy. Tam przyjmuje go wspólnota postnowi-

cjacka i inni salezjanie z Inspektorii, do których kieruje s³ówko na do-

branoc. W sobotê 7, w godzinach porannych, przewodniczy uroczystej

Eucharystii z okazji 50. rocznicy otwarcia Jnanoyada College w Yer-

caud. Potem bierze udzia³ w okolicznociowej akademii. Po po³udniu

ks. Chávez ma dwa zebrania. Pierwsze ze wspó³braæmi o profesji wie-

czystej, a drugie z dyrektorami. Dzieñ zamyka wieczerz¹ i s³ówkiem

na dobranoc.

W niedzielê 8, Ksi¹dz Genera³ ma zebranie ze wspó³braæmi z for-

macji pocz¹tkowej, a potem drugie z Rad¹ inspektorialn¹, po którym

ma miejsce wspólna Eucharystia. Po po³udniu opuszcza Yercaud, na-

wiedza dzie³o Don Bosco Anbu Illam w Salem, dla dzieci ulicy oraz

program pomocy spo³ecznej Don Bosco Bhavan.

Nastêpnie podró¿uje do Mannuthy (Trissur), w Stanie Kerala (In-

spektoria Bangalore). W poniedzia³ek 9 lutego, spotyka siê ze wspó³-

braæmi Inspektorii, a potem z Rodzin¹ Salezjañsk¹, po których spra-

wuje Eucharystiê. Po po³udniu odwiedza Arcybiskupa Trissur, J.E. ks.

Andrews Thazhath. Po powrocie do Mannuthy, udziela wywiadu tele-

wizji katolickiej i gazetom, po którym ma miejsce akademia. Dzieñ

koñczy w Don Bosco College, gdzie razem ze wspó³braæmi Inspek-

torii spo¿ywa wieczerzê i wyg³asza s³ówko na dobranoc.

9.7 Page 87

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 87

W rodê 10 przewodniczy Eucharystii i jeszcze w godzinach po-

rannych spotyka siê ze studentami Don Bosco College w Mannuthy,

a potem z profesorami. Po obiedzie udaje siê do Irinjalakuda, gdzie ma

miejsce wiêto zorganizowane przez Don Bosco Higher Secondary

School. Potem kontynuuje podró¿ do Angamaly, gdzie przyjêty zo-

staje przez wspólnotê salezjañsk¹ i wychowawcz¹. Wieczorem udaje

siê na lotnisko, aby powróciæ do Bangalore, a stamt¹d do Frankfurtu

i Rzymu. Do siedziby powraca dnia 11 lutego, w godzinach popo³u-

dniowych. Zaraz te¿ podejmuje swoje zajêcia zwi¹zane z animacj¹ i za-

rz¹dem, przeplataj¹c je spotkaniami i rozmowami.

W pi¹tek 13 lutego, Ksi¹dz Genera³ udaje siê do Watykanu na ze-

branie Rady 16tu w siedzibie Kongregacji Instytutów ¯ycia Konse-

krowanego i Stowarzyszeñ ¯ycia Apostolskiego, a po nim na zebranie

Rady Wykonawczej USG (Unii Prze³o¿onych Wy¿szych) i UISG (Unii

Prze³o¿onych Wy¿szych Zgromadzeñ ¯eñskich). Po po³udniu przyjmuje

J.E. ks. Carlos Filipe Ximenes Belo, SDB. W sobotê 14, wieczorem,

wita ks. José Pastora Ramíreza, by³ego Inspektora Antyli, który jest

nowym g³ównym Delegatem ds. Stowarzyszenia By³ych Wychowan-

ków Ksiêdza Bosko.

Nastêpny tydzieñ (1622 lutego), powiêcony jest w wiêkszoci

codziennym zajêciom, spotkaniom z Radcami obecnymi w siedzibie,

wspó³braæmi i innymi osobami. Warto zaznaczyæ o spotkaniu z anima-

torami duszpasterstwa powo³añ Regionu W³ochy i Bliski Wschód, które

odbywa siê w Genzano, w pi¹tek 20 lutego. Ksi¹dz Genera³ przewod-

niczy Eucharystii, wyg³asza okolicznociow¹ konferencjê oraz podej-

muje dialog z jego uczestnikami. Po obiedzie powraca do Domu Gene-

ralnego. Tam wieczorem przewodniczy Mszy w. dla wspólnoty

w pierwsz¹ rocznicê mierci ks. Helvécio Baruffiego.

W sobotê 21, w pónych godzinach przedpo³udniowych, Ksi¹dz

Genera³ udaje siê do Watykanu, gdzie spo¿ywa obiad ze wspó³braæmi

z naszej salezjañskiej wspólnoty. Wieczorem przebywa na UPSie,

uczestnicz¹c w zakoñczeniu seminarium zorganizowanego z okazji 150.

rocznicy Za³o¿enia Zgromadzenia Salezjañskiego.

Okres od niedzieli 22 do soboty 28 ks., Chávez spêdza na odpo-

czynku w górach.

9.8 Page 88

▲back to top

88 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

4.2 Kronika Rady Generalnej

Zimowa sesja plenarna (grudzieñ 2008 styczeñ 2009) zosta³a po-

przedzona Spotkaniem Inspektorów Europy, które odby³o siê w Sale-

sianum, od 27 do 30 listopada 2008r. Uczestniczy³a w nim ca³a Rada

Generalna, przyjmuj¹c za cel wspólne urzeczywistnienie Projektu Eu-

ropa zainicjowanego przez KG26.

W dniu 2 grudnia 2008 roku rozpoczê³a siê zimowa sesja plenarna

Rady Generalnej, która anga¿owa³a Radców, a¿ 27 stycznia 2009 r.

Oprócz zebrañ plenarnych, w ca³oci 24, dosz³y spotkania w grupach

lub komisjach, maj¹ce na celu przestudiowanie ró¿nych tematów. Rów-

nie¿ podczas sesji, w dniach od 09 do 20 grudnia, odby³o siê zebranie

nowych Inspektorów z Ksiêdzem Genera³em i jego Rad¹. Radcy dali

tak¿e swój wk³ad w animacjê spotkañ, zw³aszcza tych odbywaj¹cych

siê w Domu Generalnym. Jak zawsze, oprócz g³ównych tematów ani-

macji i kierownictwa Zgromadzenia, konieczny czas zosta³ powiêcony

sprawom zwyczajnym pochodz¹cym z Inspektorii, takim jak: mianowa-

nia cz³onków Rad inspektorialnych i zatwierdzenia mianowañ dyrekto-

rów, otwarcia i kanoniczne erygowania domów lub dzia³alnoci, spra-

wy dotycz¹ce wspó³braci oraz sprawy ekonomicznoadministracyjne.

Poni¿ej podana zostaje krótka synteza g³ównych spraw bêd¹cych na

porz¹dku dziennym.

1. Mianowania Inspektorów

W czasie obecnej sesji mianowano Prze³o¿onego dla szeciu In-

spektorii lub Wizytatorii. Rada Generalna dokona³a tego po dok³ad-

nym rozeznaniu, bior¹c za podstawê i punkt odniesienia wynik konsul-

tacji przeprowadzonej w Inspektorii.

Oto w porz¹dku alfabetycznym lista Inspektorów (lub Prze³o¿onych

Wizytatorii) mianowanych w trakcie trwania sesji: Aldo Cipriani, In-

spektor Inspektorii Japoñskiej; Michael Peedikayil, Inspektor Inspektorii

New Delhi (Indie); Thomas Anchukandam, Inspektor Inspektorii Ban-

galore (Indie); Thomas Dunne, Inspektor Inspektorii Stany Zjednoczone

Wschodnie Kanada; Timothy Ploch, Inspektor Inspektorii Stany Zjed-

noczone Zachodnie; Victor Pichardo Inspektor Inspektorii Antyle.

9.9 Page 89

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 89

W podrozdziale 5.5 niniejszego numeru DRG przedstawione s¹ nie-

które dane dotycz¹ce poszczególnych mianowanych Inspektorów.

2. Sprawozdania z Wizytacji Nadzwyczajnych

Analiza relacji z Wizyt nadzwyczajnych w Inspektoriach, przedsta-

wionych przez Wizytatorów, stanowi jeden z najbardziej przygotowa-

nych momentów pracy Rady Generalnej dla animacji Zgromadzenia,

wyra¿aj¹cego siê w ró¿nych Okrêgach lokalnych. Ta analiza daje oka-

zjê do wspólnej refleksji na temat drogi ka¿dej z Inspektorii, zbieraj¹c

to, co uda³o siê ustaliæ Wizytatorowi oraz przedstawiaj¹c dalsze wska-

zówki dla dzia³añ zarz¹du. Wy³aniaj¹ siê z nich wskazania u¿yteczne

dla powizytacyjnego listu Ksiêdza Genera³a, wraz z propozycjami ini-

cjatyw wspieraj¹cych ze strony Rady Generalnej. Podczas tej sesji prze-

analizowano jedynie relacjê z Wizytacji w Inspektorii Peruwiañskiej.

3. Tematy studium i praktyczne decyzje

W trakcie sesji, wraz z realizacj¹ spraw dotycz¹cych Inspektorii

i Regionów, Rada podjê³a niektóre tematy, odnosz¹ce siê ogólnie do

zarz¹du i animacji Zgromadzenia, zwracaj¹c szczególn¹ uwagê na Pro-

gram animacji i zarz¹du szeciolecia, a tak¿e na samo ¿ycie i funkcjo-

nowanie Rady. Nie zabrak³o równie¿ praktycznych decyzji odnosz¹-

cych siê do kilku przeanalizowanych punktów. Poni¿ej przedstawione

zostaj¹ g³ówne poruszone sprawy.

Projekt Europa. Rada Generalna zatwierdzi³a Projekt Euro-

pa, opracowany jako dokument roboczy podczas Spotkania Inspek-

torów Europy. Ksi¹dz Genera³ mianowa³ Komisjê ds. Projektu Europa,

powierzaj¹c jej koordynacjê ks. Francesco Ceredzie, Radcy ds. formacji.

Komisja ta sk³ada siê z trzech Radców ds. pos³annictwa salezjañskie-

go, trzech Radców regionalnych Europy i z trzech Inspektorów z zain-

teresowanych Regionów. Zadaniem tej Komisji jest zdefiniowanie

celów i strategii Projektu Europa, okrelenie oczekiwanych i weryfi-

kowalnych efektów, pobudzanie do realizacji Projektu i jego monito-

rowanie. Co szeæ miesiêcy Komisja ta zbierze siê, relacjonuj¹c potem

Ksiêdzu Genera³owi i Radzie Generalnej. Projekt Europa, zostaje

9.10 Page 90

▲back to top

90 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

przekazany wszystkim salezjanom dla wspó³uczestnictwa ca³ego Zgro-

madzenia w tej inicjatywie (w punkcie 5.2 tego¿ nr DRG zamieszczo-

no tekst Projektu Europa zatwierdzonego przez Radê Generaln¹ oraz

list Prze³o¿onego Generalnego do wspó³braci).

150. rocznica za³o¿enia Zgromadzenia. Rada Generalna, na

wniosek Radcy Generalnego do spraw formacji, który koordynuje pra-

ce ustanowionej w tym celu komisji, zapozna³a siê z osobistym,

wspólnotowym i inspektorialnym programem formacji i duchowoci,

którego szczytem bêdzie moment odnowienia profesji w dniu 18 grud-

nia 2009 r.

Prokury Salezjañskie. Na wniosek Radcy generalnego ds. mi-

sji, ks. Vaclava Klementa, i Ekonoma generalnego, Pana Claudio Ma-

rangio, Rada Generalna dokona³a refleksji nad sytuacj¹ Prokur Sale-

zjañskich, dokonuj¹c przegl¹du ich aktualnego stanu oraz koncentruj¹c

siê na pojawiaj¹cych siê wyzwaniach i g³ównych problemach wewnêtrz-

nych. Na dni od 26 do 28 marca 2009 roku zaplanowano spotkanie

Prze³o¿onego Generalnego z odpowiedzialnymi.

Projekt Colle 2015. Na wniosek Ekonoma Generalnego, Pana

Claudio Marangio, Rada Generalna przyjê³a i ogólnie zatwierdzi³a Pro-

jekt Colle, realizowany w zwi¹zku rokiem 2015 i obejmuj¹cym: ewen-

tualne prace w dolnym kociele, przeniesienie aktualnego muzeum, re-

mont pokoi gocinnych z nastawieniem na grupy m³odzie¿owe, remont

pokoi wspó³braci z Colle oraz pomieszczeñ drukarni. Projekt Colle

przewiduje tak¿e ewentualne umieszczenie grobowców Prze³o¿onych

Generalnych w Bazylice Maryi Wspomo¿ycielki Wiernych na Valdoc-

co, w zwi¹zku z setn¹ rocznic¹ mierci Ks. Rua.

Kszta³cenie zawodowe w Zgromadzeniu. Dykasterium ds.

Duszpasterstwa M³odzie¿y zaproponowa³o drogê refleksji i programa-

cji w sektorze formacji zawodowej (FZ) Zgromadzenia, wed³ug nastê-

puj¹cego schematu: zaproszenie dwóch przedstawicieli z ka¿dego re-

gionu celem przebadania aktualnej sytuacji, ustanowienie zespo³u

koordynacyjnego, opracowanie projektu w zwi¹zku z najbli¿sz¹ sesj¹

plenarn¹ oraz w³¹czenie jednego wspó³brata (koadiutora) do Dykaste-

rium, który bêdzie móg³ podj¹æ pracê w tym sektotrze.

10 Pages 91-100

▲back to top

10.1 Page 91

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 91

Analiza propozycji Dykasterium ds. Komunikacji Spo³ecz-

nej. Rada Generalna, na wniosek Radcy Generalnego ds. Komunika-

cji, ks. Filiberto Gonzáleza, wziê³a pod uwagê niektóre propozycje do-

tycz¹ce postêpowania i polityki w stosunku do Agencji ANS i Portalu

Zgromadzenia, który wymaga nowej formy.

Refleksja nad elementami i sposobami przeprowadzania

Wizytacji Nadzwyczajnych. W trakcie sesji Rada Generalna pog³êbi-

³a temat Wizytacji Nadzwyczajnej. Oprócz analizy dokumentów,

a wród nich Vademecum ¿ycia i dzia³alnoci Rady Generalnej, podzie-

lono siê dowiadczeniami Radców, którzy w przesz³oci przeprowa-

dzali wizytacje. Na zakoñczenie Prze³o¿ony Generalny podkreli³ dwa

g³ówne cele Wizytacji Nadzwyczajnej, która bêd¹c kanoniczn¹ i prze-

prowadzan¹ w imieniu Prze³o¿onego Generalnego, powinna na pierw-

szym miejscu po³¹czyæ Inspektoriê z Prze³o¿onym Generalnym i jego

Rad¹, a nastêpnie przedstawiæ im stan zdrowia Inspektorii. Trzy wy-

mogi konieczne do podjêcia wizytacji: dobre przygotowanie; dobra re-

alizacja, która doda otuchy wspó³braciom i zintegruje wspólnoty; okre-

lenie dwóch lub trzech linii dzia³ania na przysz³oæ.

Nowy projekt organizacji Inspektorii w Argentynie. W pro-

jekcie nowej organizacji Inspektorii Argentyny, Rada Generalna zba-

da³a sprawê po³¹czenia Inspektorii Buenos Aires (ABA), Bahía Blanca

(ABB) i La Plata (ALP), które mia³yby utworzyæ now¹ Inspektoriê

Argentyna Po³udniowa (ARS). Zaakceptowano propozycjê jej siedzi-

by w Buenos Aires. Przeanalizowano ponadto po³¹czenie Inspektorii

Córdoba (ACO) i Rosario (ARO), w jedn¹ Inspektoriê Argentyna Pó³-

nocna (ARN), której siedzib¹ by³yby Córdoba. W czasie jednej z naj-

bli¿szych sesji zostan¹ okrelone i ewentualnie zatwierdzone zapropo-

nowane po³¹czenia.

Po³¹czenie Wizytatorii Kanadyjskiej z Inspektori¹ Stany

Zjednoczone Wschodnie. W odpowiedzi na probê przedstawion¹

przez Prze³o¿onego Wizytatorii Kanadyjskiej i za zgod¹ jego Rady,

w oparciu o propozycjê przedstawion¹ przez wspó³braci pracuj¹cych

w salezjañskich domach w Kanadzie, po wys³uchaniu opinii Inspekto-

ra Inspektorii Stany Zjednoczone Wschodnie, Rada Generalna, po od-

10.2 Page 92

▲back to top

92 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

powiednim rozeznaniu, udzieli³a zgody na kanoniczne zamkniêcie Wi-

zytatorii Kanadyjskiej i przy³¹czenie szeciu kanonicznie erygowanych

domów tej¿e Wizytatorii do Inspektorii Stany Zjednoczone Wschod-

nie (SUE), do której przynale¿eæ bêd¹ od 1 lipca 2009 r.

Refleksja powiêcona salezjañskiej obecnoci w Ameryce

Pó³nocnej. W Radzie Generalnej dokonano wstêpnej wymiany opinii

na tamte salezjañskiej obecnoci w Ameryce Pó³nocnej. W dyskusji

podkrelono nastêpuj¹ce aspekty: koniecznoæ pog³êbionej refleksji nad

aktualn¹ sytuacj¹; koniecznoci i potrzeby towarzyszenia, przy jedno-

czesnym zapocz¹tkowaniu inicjatyw; koniecznoci zorganizowania spo-

tkania Inspektorów, podobnego do spotkanie Inspektorów Europy, w ce-

lu przeprowadzenia refleksji nad ewentualn¹ rewizj¹ salezjañskiej

obecnoci w ca³ej Ameryce.

Konsultacja w sprawie mo¿liwego nowego ukszta³towania

Wizytatorii Afryka Zachodnia Frankofoñska (AFO). Na wniosek

Radcy Regionu Afryka i Madagaskar, ks. Guillermo Basañes, Rada

Generalna wzi¹³ pod uwagê wyniki konsultacji przeprowadzonej wród

wspó³braci Wizytatorii AFO, co do stosownoci utworzenia nowego

okrêgu. Postanowiono, ¿e na nowo podejmie siê tê kwestiê po Wizytacji

Nadzwyczajnej Radcy regionalnego w tej¿e Wizytatorii, po spotkaniu

Prze³o¿onego Generalnego z CIVAM, w padzierniku 2010 roku, po

przeanalizowaniu sytuacji Regionu na poredniej sesji w lutym 2011

roku, oraz po Wizycie dInsieme, która odbêdzie siê w roku 2012, czy-

ni¹c to w obrêbie, mo¿liwie nowego geograficznego usytuowania sale-

zjañskiej obecnoci w ca³ej Afryce.

List dotycz¹cy zwo³ania Kapitu³ Inspektorialnych. Wród

innych tematów podjêtych przez Radê Generaln¹, by³o zwo³anie naj-

bli¿szych Kapitu³ Inspektorialnych. Przedstawiony zosta³ list Prze³o-

¿onego Generalnego, z dnia 24 stycznia 2009 r., który nastêpnie prze-

s³ano do Inspektorów i Rad Inspektorialnych, prosz¹c aby Kapitu³y

Inspektorialne zwo³ane zosta³y miêdzy wrzeniem 2009 a majem 2010

roku, oraz realizuj¹c dwa specyficzne dla wszystkich zadania,: prze-

analizowanie i sprawdzenie konkretnego wype³niania uchwa³ i wska-

zañ KG26, zgodnie z art. 171 Konstytucji; zweryfikowanie i zintegro-

10.3 Page 93

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 93

wanie, w wietle postanowieñ KG26, priorytetów i praktycznych ukie-

runkowañ Organicznego Programu Inspektorialnego. Dokumenty kapi-

tulne do zatwierdzenia przez Prze³o¿onego Generalnego i Radê Gene-

raln¹ maj¹ byæ przes³ane do Sekretariatu Generalnego, do dnia 31 maja

2010 roku.

Uznanie Grup Rodziny Salezjañskiej. Rada Generalna pozy-

tywnie przychyli³a siê do proby o przynale¿enie do Rodziny Salezjañ-

skiej trzech nowych grup:

Canção Nova, która jest miêdzynarodowym ruchem wieckich,

zaanga¿owanych w ewangelizacjê, szczególnie poprzez rodki spo³ecz-

nego przekazu, za³o¿onym w roku 1978 przez 12 m³odych ludzi, kie-

rowanych przez kap³ana salezjanina, ks. Jonasa Abiba. Ruch ten inspi-

ruje siê nr 45 Adhortacji Apostolskiej Evangelii Nuntiandi, która

domaga siê u¿ywania rodków komunikacji spo³ecznej w ewangeliza-

cji. W dniu 3 listopada 2008 r. Stolica Apostolska uzna³a Cançáo Nova,

jako Stowarzyszenie wiernych wieckich.

Drug¹ grup¹ s¹ The Disciples (Uczniowie), lub wiecki Insty-

tut Don Bosco, to publiczne stowarzyszenie kocielne, mêskie i ¿eñ-

skie, powsta³e w Indiach, w roku 1973, z natchnienia salezjanina, ks.

Josepha DSouzy, pocz¹tkowo istniej¹ce, jako ga³¹ ¿eñska. Do sióstr

w roku 1983 do³¹czyli siê bracia. Dniu 21 kwietnia 2000 roku Instytut

ten uznany zosta³ przez Diecezjê Ambikapur. Uczniowie, czerpi¹c na-

tchnienie z ewangelicznej perykopy o misji powierzonej przez Jezusa

72 uczniom, powiêcaj¹ siê g³oszeniu Ewangelii, katechizacji, trosce o

chorych i pos³udze ubogim. Dzi jest ich nieco ponad 400 i obecni s¹

w 44 diecezjach Indii i w 6 W³och.

Zgromadzenie Sióstr w. Micha³a Archanio³a, nazywane tak¿e

Siostrami Michalitkami, za³o¿one zosta³o pod koniec XIX wieku

przez b³. Ks. Bronis³awa Markiewicza i S³ugê Bo¿¹ Matkê Annê Ka-

worek. W 1956 roku zakon uzyskuje od Przewodnicz¹cego Konferen-

cji Episkopatu Polski Dekret pochwalny, potwierdzony przez Kongre-

gacjê Zakonników uznaj¹cy go za Instytut zakonny na prawie papieskim.

Siostry Michalitki ³¹cz¹ postawê kontemplacyjn¹ z czynn¹ mi³oci¹

10.4 Page 94

▲back to top

94 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

apostolsk¹, w pos³udze pedagogicznej, katechetycznej, spo³ecznej, pa-

rafialnej i misyjnej. Podstawa ¿ycia sióstr wyra¿ona jest w dwóch krót-

kich has³ach: Któ¿ jak Bóg? i Praca i powci¹gliwoæ. Zgroma-

dzenie to liczy oko³o 300 sióstr obecnych w Polsce, Bia³orusi, Ukrainie,

Niemczech, Francji, Kamerunie i W³oszech.

Zatwierdzenie bud¿etu na rok 2009. W trakcie trwania sesji

Rada Generalna na podstawie wniosku Ekonoma Generalnego roz-

patrzy³a i zatwierdzi³a, zgodnie z Regulaminami ogólnymi, Bud¿et

Dyrekcji Generalnej Dzie³ Ksiêdza Bosko na rok 2009.

Rozdzia³ Funduszu Misyjnego. Rada Generalna wziê³a pod

uwagê i zatwierdzi³a propozycje przedstawione przez komisjê ds. roz-

dzia³u pomocy z Funduszu Misyjnego, nr 143 (grudzieñ 2008 roku).

Chodzi tu o fundusze na rzecz wielu projektów i dzia³añ Zgromadze-

nia, pochodz¹ce z Prokur Misyjnych. W nastêpstwie dyskusji przed-

stawiony zosta³ list, przygotowany przez Radcê generalnego ds. Misji,

ks. Vaclava Klementa, oraz Ekonoma generalnego, Pana Claudio Ma-

rangio. List ten wys³ano do Inspektorów, Ekonomów inspektorialnych,

biur rozwoju i Prokur Misyjnych, aby poinformowaæ o sprawach doty-

cz¹cych dystrybucji poruszonych przez Radê Generaln¹. Chodzi tu o kil-

ka pouczeñ, maj¹cych na celu poprawê i u³atwienie tego procesu w od-

niesieniu do prac przewidzianych na najbli¿sze lata.

Relacja o dzia³alnoci Dykasteriów. Radcy Generalni, odpo-

wiedzialni za Dykasteria, przedstawili relacje z dzia³alnoci swoich Dy-

kasteriów, w okresie od lipca do listopada 2008 r.

Wród wymownych momentów w trakcie trwania sesji nale¿y

szczególnie wspomnieæ:

Spotkanie Rad Generalnych SDB i CMW. Spotkanie obu Rad

Generalnych by³o momentem refleksji i wymiany, prze¿ywanym w kli-

macie braterstwa. Odby³o siê ono w Domu Generalnym SDB w rodê,

14 stycznia 2009 r., w godzinach popo³udniowych. By³o to pierwsze

spotkanie w nowym szecioleciu, w okresie plenum, prze¿ywanym

przez obie Rady. To dok³adnie przygotowane spotkanie otwarte zosta-

10.5 Page 95

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ 95

³o pozdrowieniem Prze³o¿onego Generalnego, ks. Pascuala Cháveza

Villanueva, i Matki Generalnej, M. Yvonne Reungoat, po których na-

st¹pi³o wzajemne przedstawienie siê wszystkich obecnych. Nastêpnie

zebranie skupi³o siê wokó³ dwóch grup tematycznych. Pierwsz¹, by³a

wymiana myli na temat Wi¹zanki Prze³o¿onego Generalnego zachê-

caj¹cej do uczynienia z Rodziny Salezjañskiej szerokiego ruchu osób

oddanych dla zbawienia m³odzie¿y. Wysuniêto konkretne propozycje,

maj¹ce na celu umocniæ wspó³pracê miêdzy grupami. Drug¹ grup¹ te-

matyczn¹ by³a refleksja nad okresowymi spotkaniami obu Rad. Posta-

wiono sobie pytania: jakie treci nale¿y przewidzieæ? W jaki sposób

maj¹ siê one odbywaæ? Jak uczyniæ te spotkania bardziej konkretnymi

i praktycznymi?

Dzieñ skupienia w Genzano. We wtorek, 23 grudnia 2008 r., Rada

Generalna powiêci³a ca³y dzieñ na wewnêtrzne skupienie, które mia³o

miejsce w naszym nowicjacie w Genzano. Animowa³ go ks. Maurizio

Verlezza, dyrektor wspólnoty postnowicjackiej (Rzym San Tarcisio).

Przedstawi³ on swoj¹ refleksjê pt. W szko³e Jezusa S³owa.

Miêdzynarodowy Kongres System Prewencyjny a Prawa Cz³o-

wieka. W dniach od 2 do 6 stycznia 2009 r. Rada Generalna uczestni-

czy³a w Miêdzynarodowym Kongresie System Prewencyjny a Prawa

Cz³owieka, promowanym przez Dykasterium ds. DM, które powie-

rzy³o jego organizacjê VIS (Miêdzynarodowemu Wolontariatowi dla

Rozwoju). Kongres ten nie by³ pomylany jedynie jako zamkniêcie roku

Wi¹zanki 2008, powiêconej prawom cz³owieka, lecz postawi³ sobie

za zadanie bycia decyduj¹cym impulsem do wspierania rozwoju ba-

dañ, formacji i dzia³añ prowadzonych w naszej rzeczywistoci inspek-

torialnej i lokalnej, aby poprawiæ nasz¹ obecnoæ na polu wychowania.

Dni Duchowoci Rodziny Salezjañskiej (2225 stycznia 2009).

By³o to wspania³e dowiadczenie salezjañskiej duchowoci, wokó³ te-

matu Wi¹zanki 2009, przy bardzo dobrym po³¹czeniu owiecaj¹cych

treci, skutecznej pracy w grupach, braterskiego przekazu pomiêdzy

uczestnikami i grupami RS, oraz celebracji i modlitwy, jako próby zmia-

ny rozumienia pojêcia Rodziny Salezjañskiej, której bogactwem jest

bycie rodzin¹, a s³aboci¹ brak oddzia³ywania jako ruch.

10.6 Page 96

▲back to top

96 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5. DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

5.1 List Prefekta Kongregacji Instytutów Życia Kon-

sekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskie-

go, Kard. Franca Rodé.

Przedstawiamy list Prefekta Kongregacji Instytutów ¯ycia Kon-

sekrowanego i Stowarzyszeñ ¯ycia Apostolskiego, Kard. Franca Rodé,

skierowany do Prze³o¿onego Generalnego zawieraj¹cy ocenê dan¹

przez ten¿e Kongregacjê w odpowiedzi na Relacjê o stanie Zgroma-

dzenia przedstawion¹ z okazji KG26 oraz przes³anych póniej tekstów

dokumentów kapitulnych (da mihi animas, cetera tolle).

KONGREGACJA INSTYTUTÓW ¯YCIA KONSEKROWANEGO

I STOWARZYSZEÑ ¯YCIA APOSTOLSKIEGO

Watykan, 22 grudnia 2008 roku

Przewielebny Ojcze!

Dotar³a do naszego Dykasterium Relacja o stanie i ¿yciu Towarzy-

stwa w. Franciszka Salezego, Salezjanów Ksiêdza Bosko, z szeciole-

cia 2002/2008, przes³ana na znak komunii ze Stolic¹ Apostolsk¹ oraz

wype³niaj¹c zapis kan. 592 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Relacja opatrzona rozleg³¹ statystyk¹ wyjaniaj¹c¹ i Dokumentami

opracowanymi przez Kapitu³ê Generaln¹ XXVI pozwa³a na lektur¹

o szerokim rozmachu oraz wprowadza w ¿ycie Towarzystwa Salezjañ-

skiego obecnego w stu dwudziestu piêciu krajach.

Intensywna praca Prze³o¿onego Generalnego, po³¹czona z prac¹

jego Wikariusza, oraz dynamika Dykasteriów (formacja, duszpaster-

stwo m³odzie¿y, Rodzina Salezjañska, komunikacja spo³eczna, misje),

których dane i programy obszernie zosta³y przedstawione, wzbudzaj¹

szczególne zainteresowanie, jako ¿e ukazuj¹ zarz¹d o charakterze dusz-

10.7 Page 97

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 97

pasterskoanimacyjnym nastawiony na w³¹czenie wspólnot salezjañ-

skich z poszczególnych krajów, zwracaj¹c krytycznie uwagê na rozwi-

jaj¹ce siê kultury. Ponadto pos³ugi i instytucje o charakterze ogólnym,

tj. Sekretariat, Archiwum, Biuro postulacyjne ds. kanonizacyjnych

cz³onków Rodziny Salezjañskiej, Salezjañskie Dzie³o UPS i Salezjañ-

ski Instytut Historyczny, z pewnoci¹ wspieraj¹ swoj¹ cenn¹ prac¹ ¿y-

wotny rozwój ca³ego Towarzystwa.

Salezjañski duch odnowy i uczestnictwa wychodzi zatem od w³a-

dzy najwy¿szej i wspierany jest przez te organy, odciskaj¹c na ca³ym

Towarzystwie charyzmatyczn¹ pasjê Jana Bosko. Jednoczenie taka

struktura animacyjna w obfitoci i ró¿norodnoci dróg jakimi pod¹-

¿aj¹ poszczególne Inspektorie i Wizytatorie przywo³uje do kreatyw-

nej wiernoci salezjañskiemu charyzmatowi; do salezjañskiej wiêto-

ci potwierdzonej w Kociele przez liczne postacie; do uwa¿nego

scrutatio dzisiejszych znaków; do pasji w stosunku do tego, co wycho-

wawcze; do zwrócenia uwagi na wspólnotowoæ ¿ycia z laikatem prze-

znaczonym do o¿ywiania ¿ycia Kocio³a; do komunii w jednoci.

Tekst przypomina, ¿e w latach 20022008 program animacji wy-

akcentowa³ cztery priorytety: prymat ¿ycia duchowego we wspólno-

cie, wiadectwo komunii i braterstwo wspólnoty, nowe znaczenie sale-

zjañskiej obecnoci wród m³odzie¿y oraz osobiste i wspólnotowe

zaanga¿owanie w formacjê.

Szczególnie zauwa¿a siê zobowi¹zanie zarz¹du g³ównego do nada-

nia znaczenia podstawowym motywacjom salezjañskiej konsekracji,

zachêcaj¹c do przygotowanej i osobistej odpowiedzi na vocatio, ze wia-

domoci¹, ¿e najskuteczniejsz¹ metod¹ g³oszenia Ewangelii pozostaje

wiernoæ Panu Jezusowi. Z przyjemnoci¹ zauwa¿a siê pozytywne

wspólnotowe d¹¿enie do postawienia w centrum wymiaru modlitew-

nego i braterskiego w obrêbie salezjañskiego ¿ycia i pos³annictwa. Czê-

sta Lectio divina, niezbêdny warunek do wiadomego ¿ycia, pozwoli³a

przekazywaæ ¿yciowe dowiadczenie spotkania ze zbawczym S³owem

Boga, aby zapraszaæ innych m³odych do uczestnictwa w charyzmacie

Ksiêdza Bosko i przekazywania kultury komunii i wartoci w rodowi-

skach apostolskich i duszpasterskich.

10.8 Page 98

▲back to top

98 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Z Relacji wnioskuje siê równie¿, ¿e Towarzystwo prze¿ywa w ca-

³oci okres liczebnej stabilizacji. Je¿eli z jednej strony salezjañska obec-

noæ dowiadcza umniejszenia w wiecie zachodnim z powodu pode-

sz³ego wieku cz³onków i szerokiego kryzysu powo³añ, to z drugiej

zauwa¿a siê, ¿e na obszarach pocz¹tkowej ewangelizacji nowoæ i ewan-

geliczny zaczyn sprzyjaj¹ wzbudzaniu licznych powo³añ. W tym zna-

czeniu pozytywnym jest zauwa¿yæ jak dokonuje siê przyjêcie nowych

wyzwañ formacyjnych, a przede wszystkim jak najbardziej wierne po-

znanie i stosowanie salezjañskiego Ratio formationis, tak, aby we wspól-

notach formacyjnych nie rozwija³ siê pluralizm kryteriów, który nie

s³u¿y poprawnoci i zbie¿noci ocen w chwili dopuszczeñ (Relacja

na KG26, s. 36).

W ten sposób podkrela siê, ¿e najbardziej z³o¿one wyzwanie jakie

staje przed Zgromadzeniem wymaga powa¿nej analizy oraz zamierzo-

nej i skutecznej metody formacyjnej, zw³aszcza w pocz¹tkowej fazie

formacji. Magisterium Kocio³a ustawicznie wskazuje zaanga¿owanie

w formacjê jako priorytetowy obowi¹zek ka¿dego Instytutu, przypo-

minaj¹c, ¿e formacja musi docieraæ g³êboko do wnêtrza osoby, tak

aby ka¿da jej postawa i czyn, zarówno w donios³ych momentach ¿y-

cia, jak i w codziennych okolicznociach, ujawnia³a jej ca³kowit¹ i ra-

dosn¹ przynale¿noæ do Boga (Vita Consecrata, nr 65). Obecnoæ ró¿-

norodnych kultur w Towarzystwie Salezjañskim bez w¹tpenia w³ywa

na z³o¿onoæ analizy i wiêksze wymaganie co do rozeznania.

Cele, które wyznaczy³y drogê ostatniego szeciolecia zostaj¹ pod-

dane rewizji w Dokumentach Kapitulnych KG26 oraz zaproponowane

poprzez ich zdecydowan¹ i solidn¹ charakterystykê skoncentrowan¹

wokó³ tematu powo³aniowocharyzmatcznego: odniesienie do central-

nego miesjca osoby Jezusa Chrystusa i jego Ewangelii i odniesienie do

nowych horyzontów sfery ludzkiej.

Doceniamy zw³aszcza zdecydowanie we wskazaniu Bo¿ego wezwa-

nia i nagl¹cej koniecznoci ewangelizacji, pobudzaniu i zapraszaniu

m³odzie¿y do apostolskiego naladowania. Aprobujemy tak¿e decyzje,

które zdecydowanie ukierunkowuj¹ was ku nowym granicom. Zde-

cydowalicie dzia³aæ na rzecz bliskoci i towarzyszenia ubogiej m³o-

dzie¿y, rodzinie, a tak¿e by postawiæ na krytyczne zabranie g³osu w

10.9 Page 99

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 99

rodkach spo³ecznego przekazu. Postanawiacie sobie wreszcie szcze-

góln¹ trosk¹ otoczyæ o¿ywienie salezjañskej obecnoci w Europie oraz

wprowadzenie nowych modeli zarz¹dzania, które pomog¹ w sposób

elastyczny i sprawny realizowaæ pos³annictwo salezjañskie.

W sposób szczególny mi³o jest nam poleciæ powiêcenie siê wy-

chowaniu poprzez badania naukowe, studia, a zw³aszcza poprzez zda-

nie sprawy z Ewangelii jako stylu ¿ycia oraz ustawicznie i gorliwie

towarzysz¹c m³odzie¿y w ich codziennych rodowiskach, gdzie ksza³-

tuje ona ska³ê ¿yciowych wartoci i dokonuje wyborów na przysz³oæ.

«W odró¿nieniu od techniki czy ekonomii, w których dzisiejsze

postêpy mo¿na sumowaæ z przesz³ymi, w zakresie wychowania i mo-

ralnego wzrostu osób nie istnieje tego rodzaju mo¿liwoæ kumulowa-

nia, wolnoæ cz³owieka jest bowiem zawsze nowa, a zatem ka¿dy cz³o-

wiek i ka¿de pokolenie musi na nowo i na w³asny rachunek podejmowaæ

swe decyzje. Nawet najwiêkszych wartoci z przesz³oci nie mo¿na po

prostu odziedziczyæ, musimy je sobie przyswajaæ i odnawiaæ poprzez

osobisty wybór, czêsto nie³atwy. Kiedy jednak dochodzi do podwa¿e-

nia podstaw i zaczyna brakowaæ zasadniczych pewników, zapotrzebo-

wanie na te wartoci daje o sobie znaæ w nagl¹cy sposób: i tak dzi

konkretnie wzrasta zapotrzebowanie na prawdziwe wychowanie» (Be-

nedykt XVI, List do diecezji rzymskiej o pilnej potrzebie wychowania,

21 stycznia 2008).

Wyra¿aj¹c wdziêcznoæ za obecnoæ i dzie³o jakie Towarzystwo

Salezjañskie rozwija w Kociele jest mi przyjemnie jeszcze raz wyra-

ziæ Ksiêdzu i jego Radzie ¿yczenia na drogê, która nie zgasi Ducha i

zawiadczy o proroctwie (por. 1 T 5, 1920) w pos³uszeñstwie Ewan-

gelii.

Si³a charyzmatycznego dowiadczenia oraz piêkno waszego pro-

jektu ¿ycia niech potwierdz¹ pasjê i radykalizm Da mihi animas et ce-

tera tolle. wiêtoæ Ksiêdza Bosko i jego pe³ne powiêcenie wycho-

waniu i Kocio³owi niech bêd¹ perspektyw¹ waszych horyzontów.

B³ogos³awiê, sk³adaj¹c ¿yczenia z okazji zbli¿aj¹cych siê wi¹t

Bo¿ego Narodzenia.

Franc Kard. Rodé, C.M

10.10 Page 100

▲back to top

100 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.2 „Projekt Europa”

W pierwszej kolejnoci przedstawiamy list Prze³o¿onego Generalnego

Do Wspó³braci Zgromadzenia Salezjañskiego, w którym przedsta-

wia pierwsze kroki PROJEKTU EUROPA. Nastêpnie zamieszczony

zostaje dokument zatwierdzony przez Radê Generaln¹, zawieraj¹cy

g³ówne treci Projektu.

5.2.1 List Przełożonego Generalnego do Współbraci

Salezjanów.

Prot. 09/0107

Rzym, 31 stycznia 2009 r.

DO WSPÓ£BRACI ZGROMADZENIA SALEZJAÑSKIEGO

Przedmiot: Pierwsze kroki w realizacji Projektu Europa

Najdro¿si Wspó³bracia!

Kierujê do was moje serdecznie pozdrowienia. Tym listem pragnê

przekazaæ wam kilka informacji, odnosz¹cych siê do realizacji tzw.

Projektu Europa, który Papie¿ Benedykt XVI, w swoich dwóch prze-

mówieniach do KG26, i sama Kapitu³a, wskazuj¹ nam, jako jedn¹ z no-

wych granic, maj¹cych na celu odnowienie salezjañskiego charyzma-

tu, na tym kontynencie (KG26, 108).

Kapitu³a Generalna XXVI, w sposób szczególny prosi «Prze³o¿o-

nego Generalnego z Rad¹, aby okreli³ naturê i cele interwencji Zgro-

madzenia, dla odnowy salezjañskiej obecnoci w Europie» (KG26,111).

Ju¿ w przemówieniu, zamykaj¹cym KG26, ja sam zaproponowa³em

kilka pocz¹tkowych elementów dla jego zrozumienia i ukierunkowa-

nia. W póniejszym okresie poczynione zosta³y dalsze kroki.

W sierpniu, zesz³ego roku przedstawi³em Inspektorom Europy i ich

Radom Ankietê, powiêcon¹ Projektowi Europa. Poprosi³em ich o wy-

ra¿enia opinii na temat takiego Projektu, o dokonanie refleksji nad tym,

co uwa¿aj¹ za wa¿ne dla o¿ywienia salezjañskiego wiadectwa i po-

s³annictwa na kontynencie; wreszcie o przes³anie mi propozycji, doty-

11 Pages 101-110

▲back to top

11.1 Page 101

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 101

cz¹cych priorytetów, form wspó³pracy i sposobów koordynacji Projektu.

Odpowiedzi na tak postawione pytania okaza³y siê interesuj¹ce i boga-

te. Zosta³y one przedstawione w przygotowanym przeze mnie Doku-

mencie roboczym, który w pierwszej czêci zawiera syntezê tych¿e

odpowiedzi, a w drugiej, podstawowe elementy dla realizacji Projektu.

Nastêpnie, w dniach 2730 listopada, odby³o siê w Domu General-

nym Spotkanie Inspektorów Europy. Na pocz¹tku tego spotkania przed-

stawi³em Dokument roboczy. Wychodz¹c od tego dokumentu, Inspekto-

rzy i Radcy Generalni, pracowali najpierw w grupach, a potem w Regio-

nach, wokó³ trzech obszarów, na których skupiona jest uwaga Projektu:

o¿ywienie wewn¹trzustrojowe salezjañskich placówek, nowe usytuowa-

nie i reorganizacja, Europa, jako ziemia misyjna. Refleksje i propozy-

cje, które siê zrodzi³y, przekazane zosta³y Prze³o¿onemu Generalnemu

i Radzie Generalnej, w celu opracowania Projektu. Przy tej okazji usta-

lono ponadto, ¿e spotkania Inspektorów Europy, odbywaæ siê bêd¹ w od-

stêpie dwóch lat, tj. w listopadzie 2010 i 2012 roku.

W ostatnich dniach ustanowi³em Komisjê do spraw Projektu Europa.

W jej sk³ad wchodzi, jako koordynator, Radca ds. Formacji, ks. Fran-

cesco Cereda; trzech Radców odpowiedzialnych za pos³annictwo sale-

zjañskie: ks. Fabio Attard, ks. Vaclav Klement i ks. Filiberto Gonzalez;

trzech Radców Regionalnych Europy: ks. Pierfausto Frisoli, ks. José

Miguel Núñez i ks. tefan Turanský; trzech Inspektorów europejskich:

ks. Juan Bosco Sancho, z Regionu Europa Zachodnia, ks. Stefano Mar-

toglio, z Regionu W³ochy i Bliski Wschód i ks. Marek Chrzan, z Regio-

nu Europa Pó³nocna. Zadaniem tej komisji jest zdefiniowanie celów

i strategii Projektu Europa, okrelenie oczekiwanych i sprawdzalnych

wyników, w ka¿dym z trzech obszarów, oraz pobudzanie i monitoro-

wanie realizacji Projektu. Zbieraæ siê bêdzie ona co szeæ miesiêcy,

w jednej z Inspektorii ka¿dego z trzech Regionów Europy i przeka¿e

stosowne informacje Prze³o¿onemu Generalnemu i Radzie Generalnej.

Wreszcie, w czasie obecnej zimowej sesji Rady Generalnej, dokoñ-

czylimy Opracowania Projektu Europa, które do³¹czam do niniejszego

listu. Bêdzie on z pewnoci¹ pomoc¹ w mentalizacji ca³ego Zgroma-

dzenia oraz sprzyjaæ bêdzie spójnemu dzia³aniu Prze³o¿onego General-

nego i Rady, Inspektorów, Regionów Europy i Zgromadzenia. Raz opra-

11.2 Page 102

▲back to top

102 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

cowany Projekt, wymaga obecnie wprowadzenia go w ¿ycie. Szlak zo-

sta³ ju¿ wyznaczony, i st¹d ³atwiej bêdzie go przejæ.

Dzi, w 150. rocznicê za³o¿enia naszego Zgromadzenia, rozpoczy-

namy rok ³aski. Projekt Europa jest pierwszym ziarnem KG26, które

zaczyna siê zakorzeniaæ, w³anie tam, gdzie Zgromadzenie mia³o swo-

je pocz¹tki i sk¹d charyzmat Ksiêdza Bosko rozpowszechni³ siê na ca³y

wiat. Wraz z tym projektem nie odstêpujemy od misyjnych prioryte-

tów, zasygnalizowanych w poprzednim szecioleciu. Pozostaj¹ one

wa¿ne, wymagaj¹c od nas w³aciwszego i bardziej spójnego spojrzenia

na Europê.

Papie¿ Benedykt XVI, w licie przes³anym do mnie na pocz¹tku

KG26, tak oto pisa³: «W czasie, gdy w Europie jest spadek powo³añ,

a wyzwania ewangelizacyjne rosn¹, Zgromadzenie salezjañskie musi

skierowaæ swoj¹ uwagê, na wzmocnienie propozycji chrzecijañskiej,

obecnoci Kocio³a i charyzmatu Ksiêdza Bosko na tym kontynencie.

Tak, jak Europa okaza³a siê hojna, wysy³aj¹c licznych misjonarzy na

ca³y wiat, tak teraz niech ca³e Zgromadzenie, tutaj szczególny apel

skierowany jest do Regionów bogatych w powo³ania, oka¿e siê otwar-

te na ni¹» (KG26, Przes³anie Jego wi¹tobliwoci BENEDYKTA XVI,

na rozpoczêcie Kapitu³y Generalnej 26, nr 5).

Oto zatem czas misyjnej hojnoci. Drodzy wspó³bracia, kierujê do

was wszystkich apel, tak¿e do tych, którzy s¹ w formacji pocz¹tkowej,

abycie z zapa³em i entuzjazmem odpowiedzieli na potrzeby ewangeli-

zacji, za przyk³adem wielkiego aposto³a i misjonarza, w. Paw³a, któ-

rego wraz z ca³ym Kocio³em, obchodzimy w tym roku dwutysiêczn¹

rocznicê narodzin.

Maryi Wspomo¿ycielce Wiernych i Ksiêdzu Bosko zawierzamy te

nasze postanowienia. Niech wstawiaj¹ siê za nami.

Pozdrawiam was serdecznie w Chrystusie Panu

Ks. Pascual Chávez Villanueva

Prze³o¿ony Generalny

11.3 Page 103

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 103

5.2.2 Główne linie „Projektu Europa” wskazane przez Radę

Generalną.

Prezentacja

Zwracaj¹c uwagê na wyzwania i nowe granice okrelone przez

KG26, Projekt Europa zamierza zaanga¿owaæ ca³e Zgromadzenie

w umocnienie salezjañskiego charyzmatu w Europie, przede wszystkim

poprzez g³êbok¹ odnowê duchow¹ i duszpastersk¹ wspó³braci i wspól-

not, aby w ten sposób kontynuowaæ program Ksiêdza Bosko na rzecz

m³odzie¿y, zw³aszcza tej najubo¿szej. Przygotowa³ go Prze³o¿ony Gene-

ralny i Rada Generalna, którym KG26 powierzy³a to zadanie, w³¹cza-

j¹c w jego realizacjê Inspektorów Europy i ich Rady Inspektorialne.

Obraz odniesienia utworzony zosta³ w oparciu o Dokument robo-

czy, przygotowany przez Prze³o¿onego Generalnego i przedstawiony

na Spotkaniu Inspektorów Europy, który zatytu³owano Dla odnowionej

salezjañskiej obecnoci w Europie. Wskazane zosta³y w nim: natura,

cele i strategie Projektu, które potem sprecyzuje Komisja do spraw Pro-

jektu Europa, mianowana przez Prze³o¿onego Generalnego. Sam Pro-

jekt nie zatrzymuje siê zatem na samych celach i strategiach, lecz przed-

stawia jedynie obszary i interwencje. Obszary wskazuj¹ na priorytety,

podczas gdy interwencje proponuj¹ realizacjê konkretnych dzia³añ.

Obszary Projektu zosta³y okrelone na Spotkaniu Inspektorów Eu-

ropy. Wskazuj¹ one na trzy priorytetowe wybory Projektu i dotycz¹:

wewn¹trzustrojowego o¿ywienia salezjañskiej obecnoci, nowego usy-

tuowania i reorganizacji placówek oraz umocnienie, poprzez personel

salezjañski, Inspektorii maj¹cych najwiêksze potrzeby. Obszary te nie

ró¿ni¹ siê niczym od priorytetów KG26, lecz s¹ ich urzeczywistnie-

niem w stosunku do Europy. W czasie Spotkania Inspektorów Europy,

Prze³o¿ony Generalny stwierdzi³, ¿e integralne i gor¹ce przyjêcie oraz

wspania³omylne wype³nienie linii dzia³ania KG26, s¹ oczywist¹ i je-

dyn¹ drog¹ Projektu Europa.

St¹d pierwszy i podstawowy priorytet Projektu Europa, polega na

umocnieniu dowiadczenia wiary i wyboru powo³ania salezjanina, jego

formacji i duchowoci, ¿ycia wspólnoty i troski o powo³ania do sale-

zjañskiego ¿ycia konsekrowanego. Drugi priorytet dotyczy nowego

11.4 Page 104

▲back to top

104 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

usytuowania i reorganizacji placówek, w oparciu o kryterium znacze-

nia, celem wskazania, gdzie i jak prowadziæ salezjañskie pos³annictwo

w przysz³oci. Wreszcie trzeci priorytet dotyczy stworzenia warunków

koniecznych do gor¹cego przyjêcia salezjanów z innych Regionów

Zgromadzenia, którzy zaanga¿uj¹ siê w ewangelizacjê Europy, przez

starann¹ inkulturacjê.

Interwencje Projektu odnosz¹ siê do trzech ró¿nych szczebli: Prze-

³o¿onego Generalnego i Rady Generalnej, Regionów i Inspektorii. Na

ka¿dym z tych szczebli interwencje staraj¹ siê braæ pod uwagê ró¿no-

rodnoæ w³¹czonych w nie podmiotów. Inne istniej¹ce ju¿ podmioty,

bêd¹ musia³y byæ lepiej sprecyzowane. I tak na przyk³ad, oprócz Prze-

³o¿onego Generalnego i Rady, s¹ Dykasteria i Komisja do spraw Pro-

jektu Europa. Na szczeblu Regionów, odpowiedzialnoæ Regionów

Europy nie jest taka sama, jak odpowiedzialnoæ innych Regionów

Zgromadzenia. Istniej¹ tak¿e Konferencje Inspektorów Regionu, Wi-

zyty dinsieme, Spotkania Inspektorów Europy itd. Podobne rozró¿-

nienie istnieje tak¿e na szczeblu inspektorialnym. Komisja do spraw

Projektu Europa w przysz³oci bêdzie mog³a lepiej oceniæ poszczegól-

ne podmioty i procesy zaanga¿owania.

Zatwierdzenie tego dokumentu, dotycz¹cego Projektu Europa

mia³o miejsce na posiedzeniu Rady Generalnej, we wtorek 27 stycznia

2009 roku.

1. PIERWSZY OBSZAR:

WEWNĄTRZUSTROJOWE OZYWIENIE SALEZJANSKIEJ

OBECNOSCI W EUROPIE

1.1. Prze³o¿ony Generalny i Rada Generalna

1.1.1. Komisja ds. PE pobudza Regiony do organizacji inicjatyw,

które po³o¿¹ nacisk na duchowe i duszpasterskie dowiadczenie wspó³-

braci, salezjanów z Europy, w zwi¹zku z prawdziw¹ odnow¹ chary-

zmatyczn¹ i rzeczywistym powrotem do m³odzie¿y.

1.1.2. Dykasterium ds. formacji, w dialogu z Komisj¹ ds. PE, wpie-

raæ bêdzie proces wspó³pracy pomiêdzy Inspektoriami europejskimi,

11.5 Page 105

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 105

w ramach formacji pocz¹tkowej, w celu nowego usytuowania wspól-

not formacyjnych, zapewnienia jakoci formacji i zwrócenia uwagi na

jej europejski kontekst.

1.1.3. Dykasterium ds. formacji, zorganizuje co dwa lata, wspólne spo-

tkanie wszystkich inspektorialnych delegatów ds. formacji, z trzech

Regionów oraz wspieraæ bêdzie wspó³dzia³ania konieczne dla polep-

szenia jakoci formacji pocz¹tkowej, tak wspólnot formacyjnych, jak

i orodków studiów, poprzez zwarte miêdzyinspektorialne zespo³y for-

matorów i wyk³adowców.

1.1.4. Dykasterium ds. formacji zachêcaæ bêdzie Inspektorie europej-

skie do posiadania konkretnej programacji nauki jêzyków, zw³aszcza

jêzyka w³oskiego i angielskiego, skierowanej do formowanych w ra-

mach programów studiów, w okresie letnim i w czasie asystencji, le-

dz¹c jej realizacjê.

1.1.5. Dykasteria do spraw pos³annictwa salezjañskiego, w dialogu

z Komisj¹ ds. PE, bêd¹ koordynowaæ i promowaæ europejskie spotka-

nia, istniej¹cych ju¿ instytucji, ³¹cz¹cych w celu wspierania rozwoju

europejskiej mentalnoci, formacji do ewangelizacji i tworzenia form

wspó³dzia³ania.

1.1.6. Dykasteria do spraw pos³annictwa salezjañskiego, promowaæ bêd¹

europejskie spotkania salezjanów i wieckich, powiêcone nowym te-

matom i maj¹ce okrelone cele, takie jak np. wychowanie i ewangeli-

zacja w rodowiskach wieloreligijnych i wielokulturowych, grupy ewan-

gelizacji m³odych, szko³y modlitwy, pielgrzymki m³odzie¿owe,

wolontariat europejski, czy ewangelizacja poprzez muzykê, teatr, ra-

dio, internet, komunikacjê spo³eczn¹ itp.

1.1.7. Komisja ds. PE wyodrêbni najbardziej znacz¹ce dowiadczenia

w ka¿dym z Regionów Europy, odnosz¹ce siê do trzech priorytetów

Programu szeciolecia Prze³o¿onego Generalnego, zatroszczy siê o ich

rozpowszechnianie oraz oceni ich mo¿liwoæ przeniesienia do innych

Regionów Europy.

1.1.8. Komisja ds. PE, przynajmniej dwa razy w roku, przele do In-

spektorii Zgromadzenia wiadomoæ, która podtrzyma uwagê,, co do

11.6 Page 106

▲back to top

106 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Projektu Europa, dostarczaj¹c informacji odnonie etapów rozwoju Pro-

jektu. Dykasterium ds. Komunikacji Spo³ecznej wspieraæ bêdzie roz-

powszechnianie wiadomoci o pojedynczych dokonaniach, wywiadów,

propozycji artyku³ów opiniotwórczych, video, a tak¿e dostarczy bod-

ców i motywacji powiêconych wielkim horyzontom Projektu.

1.2. Regiony Europy

1.2.1. Poprzez w³asne formy animacji, ka¿dy z Regionów Europy bêdzie

troszczy³ siê o urzeczywistnienie trzech priorytetów Programu szecio-

lecia: Powróciæ do Ksiêdza Bosko, aby rozpocz¹æ na nowo od niego,

O¿ywiaæ nagl¹c¹ potrzebê ewangelizacji i zapraszania, Promowaæ

prostotê ¿ycia i zaanga¿owanie na nowych granicach. A wszystko to,

aby na nowo i od wewn¹trz o¿ywiæ salezjañsk¹ obecnoæ w Europie.

1.2.2. Ka¿dy z Regionów zobowi¹zuje siê do ledzenia procesów, aby

wzbudzaæ wród m³odych Europy, ³¹cznie z m³odymi imigrantami, po-

wo³ania do salezjañskiego ¿ycia konsekrowanego.

1.2.3. Regiony wspólnie organizowaæ bêd¹ inicjatywy z zakresu for-

macji ci¹g³ej salezjanów, a szczególnie wspó³braci w formacji oraz tych,

którzy pracuj¹ w animacji i zarz¹dzie.

1.3. Inspektorie Europy

1.3.1. Inspektoria przyjmuje zobowi¹zania KG26 i Programu animacji

szeciolecia Regionu, jako konkretny wyraz woli odnowienia salezjañ-

skiego charyzmatu.

1.3.2. Inspektoria zatroszczy siê o ewangelizacyjny wymiar inspekto-

rialnego i lokalnego programu wychowawczoduszpasterskiego, oraz

umocni systematyczne drogi wychowania do wiary m³odzie¿y, w ró¿-

nych rodowiskach, grupach i stowarzyszeniach.

1.3.3. Inspektoria w dalszym ci¹gu rozwijaæ bêdzie zaanga¿owanie

w ka¿de dzia³anie, we wspólnotê wychowawczoduszpastersk¹, ka¿d¹

grupê i stowarzyszenie, aby tworzyæ kulturê powo³aniow¹, z progra-

mem animacji, który w³¹czy wszystkie wspólnoty w modlitwê, w pro-

pozycjê powo³ania i towarzyszenie m³odzie¿y.

11.7 Page 107

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 107

1.3.4. Inspektoria wyodrêbni w osobie inspektorialnego delegata refe-

renta ds. Projektu Europa, który bêdzie podtrzymywa³ ¿yw¹ wiê z

Radc¹ Regionalnym, oraz w³¹czy w informacjê i refleksjê tak¿e wiec-

kich odpowiedzialnych w dzie³ach.

2. DRUGI OBSZAR:

NOWE USYTUOWANIE I REORGANIZACJA PLACÓWEK

W EUROPIE

2.1. Prze³o¿ony Generalny i Rada Generalna

2.1.1. Dykasterium ds. duszpasterstwa m³odzie¿y, europejscy Radcy

Regionalni i Komisja ds. Projektu Europa, pomog¹ Regionom doko-

naæ refleksji nad znaczeniem salezjañskich placówek, a szczególnie

w wietle kryteriów znaczenia, KG26 oraz strategicznych wyborów

ewangelizacji i nowych granic w Europie.

2.1.2. Komisja ds. PE i Dykasterium ds. duszpasterstwa m³odzie¿y, bêd¹

w sposób zdecydowany promowaæ priorytetowy wybór salezjañskiej

obecnoci w szkolnictwie i kszta³ceniu zawodowym.

2.1.3. Dykasterium ds. duszpasterstwa m³odzie¿y, poprzez europejsk¹

Konsultê ds. szkolnictwa i europejsk¹ Konsultê ds. kszta³cenia zawo-

dowego, z w³¹czeniem w to osób wieckich, wspieraæ bêdzie refleksjê,

wymianê dowiadczeñ, analizê propozycji oraz koordynacjê salezjañ-

skiego zaanga¿owania w Europie, w zakresie szkolnictwa i kszta³cenia

zawodowego, dziel¹c siê swoimi osi¹gniêciami z Komisj¹ ds. PE.

2.1.4. Prze³o¿ony Generalny i Rada Generalna bêd¹ promowaæ i towa-

rzyszyæ, rozpoczêtemu ju¿ procesowi nowego podzia³u Inspektorii Re-

gionów Europa Zachodnia i Pó³nocna.

2.1.5. Komisja ds. PE, dokona w ci¹gu szeciolecia refleksji nad nowym

projektem podzia³u Regionów Europy, aby w perspektywie KG27, przed-

stawiæ propozycje Prze³o¿onemu Generalnemu i Radzie Generalnej.

2.1.6. Komisja ds. PE przed³o¿y na Spotkaniach Inspektorów Europy

w roku 2010 i 2012 wynik prac Regionów, odnosz¹cy siê do nowego

usytuowania i reorganizacji.

11.8 Page 108

▲back to top

108 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

2.2. Regiony Europy

2.2.1. Ka¿dy z Regionów, za porednictwem Radcy Regionalnego i Kon-

ferencji Inspektorów, bêdzie koordynowa³ trwaj¹ce w Inspektoriach

procesy nowego usytuowania i reorganizacji salezjañskich placówek

oraz promowa³ mo¿liwe formy wspó³dzia³ania.

2.2.2. Ka¿dy z Regionów, oprócz promocji projektów wymagaj¹cych

wk³adu salezjañskiego personelu, wys³anego przez Prze³o¿onego Ge-

neralnego, przebada i zaproponuje Komisji ds. PE miêdzyinspektorial-

ne projekty wspó³pracy pomiêdzy Inspektoriami Europy, dotycz¹ce

trzech obszarów programu Prze³o¿onego Generalnego i Rady General-

nej na szeciolecie 20082014.

2.3. Inspektorie Europy

2.3.1. Inspektoria bêdzie kontynuowaæ procesy nowego usytuowania i

reorganizacji salezjañskich placówek oraz promowaæ bêdzie mo¿liwe

formy wspó³dzia³ania z innymi Inspektoriami Europy.

2.3.2. Inspektoria wyodrêbni i zakomunikuje Komisji ds. PE ewentual-

ne nowe obecnoci i nowe placówki, które bêd¹ mia³y szczególne

znaczenie i wymagaæ bêd¹ wspó³pracy innych si³.

3. TRZECI OBSZAR:

EUROPA ZIEMIA MISYJNA

3.1. Prze³o¿ony Generalny i Rada Generalna

3.1.1. Komisja ds. PE pomagaæ bêdzie poprzez personel salezjañski,

odm³odziæ najbardziej potrzebuj¹ce Inspektorie oraz przedstawi Dy-

kasterium ds. misji, kryteria rozeznania kandydatów, którzy powinni

zostaæ wys³ani; kryteria dla wspólnoty, które bêd¹ ich przyjmowaæ; kry-

teria ich formacji do miêdzykulturowoci, oraz ich pozytywnej inte-

gracji we wspólnotach europejskich.

3.1.2. Dykasterium ds. misji, rozpatrzy i oceni interwencje przedsta-

wiane Prze³o¿onemu Generalnemu przez ka¿dy Region, lub Inspekto-

riê, z prob¹ o wys³anie salezjañskiego personelu. Komisja ds. PE po-

11.9 Page 109

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 109

maga Dykasterium ds. misji, okrelaj¹c priorytety w oparciu o wiêksze

znaczenie interwencji i wiêksz¹ gwarancjê integracji wspó³braci.

3.2. Regiony

3.2.1. Ka¿dy z Radców Regionalnych Europy poprosi Inspektorie, które

zamierzaj¹ skierowaæ probê do Prze³o¿onego Generalnego o nowy

personel salezjañski, aby opracowa³y jeden lub wiêcej projektów od-

nowy charyzmatu salezjañskiego, w których mia³by byæ zaanga¿owa-

ny ten¿e personel.

3.2.2. Konferencja Inspektorów, ka¿dego z Regionów Europy, oceni

wartoæ tych projektów odnowy charyzmatu, wyselekcjonuje te naj-

bardziej znacz¹ce i realizowalne oraz przedstawi je Prze³o¿onemu Ge-

neralnemu, do³¹czaj¹c w³asn¹ ocenê.

3.2.3. Ka¿dy Region Europy zastanowi siê nad wymaganiami wymia-

ny europejskiego personelu salezjañskiego, mo¿liwociami nowego

rozdzia³u personelu salezjañskiego, koniecznoci¹ miêdzyinspektorial-

nych form wspó³pracy oraz przedstawi swoje refleksje Komisji do spraw

Projektu Europa.

3.2.4. Inne Regiony Zgromadzenia zostan¹ w³¹czone w refleksjê doty-

cz¹c¹ propozycji, utrzymywaæ bêd¹ kontakty z wys³anymi wspó³braæ-

mi oraz bêd¹ informowane przez Komisjê ds. PE i Radców Regional-

nych, co do potrzeb Inspektorii w Europie.

3.3. Inspektorie

3.3.1. Ka¿da z Inspektorii Europy oceni sposób uczestnictwa w Pro-

jekcie Europa oraz opracuje projekty do przedstawienia, najpierw Regio-

nalnej Konferencji Inspektorów, a potem Prze³o¿onemu Generalnemu.

3.3.2. Ka¿da z Inspektorii Europy zaanga¿uje siê w towarzyszenie, for-

macjê i wprowadzenie wspó³braci, którzy wys³ani zostan¹ do realizacji

konkretnych projektów, sprawdzonych przez Komisjê ds. PE i zatwier-

dzonych przez Prze³o¿onego Generalnego.

3.3.3. Ka¿da z Inspektorii Zgromadzenia oceni i poinformuje Dykaste-

rium ds. misji, o swoim sposobie uczestnictwa w Projekcie Europa.

11.10 Page 110

▲back to top

110 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Zg³osi nastêpnie Prze³o¿onemu Generalnemu swoj¹ gotowoæ uczest-

nictwa, poprzez wys³anie w tym celu kilku wspó³braci.

5.3 Przesłanie Przełożonego Generalnego do Mło-

dzieży Młodzieżowego Ruchu Salezjańskiego

Przedstawiamy tekst przes³ania Prze³o¿onego Generalnego, ks. Pascua-

la Cháveza Villanueva, jakie przekaza³ m³odzie¿y Salezjañskiego Ruchu

M³odzie¿owego (MGS) w dniu 31 stycznia 2009 roku z okazji wiêta

Ksiêdza Bosko. Przes³anie zatytu³owane BUDUJCIE SZEROKI RUCH

OSÓB ODDANYCH ZBAWIENIU M£ODZIE¯Y odwo³uje siê do

Wi¹zanki na rok 2009 kieruj¹c do m³odzie¿y wyrane zaproszenie do

pe³nej entuzjazmu i dynamizmu wspó³pracy, tak, by uczyniæ z Rodzi-

ny Salezjañskiej wielki i szeroki jak wiat, Ruch oddany zbawieniu

m³odzie¿y.

BUDUJCIE SZEROKI RUCH OSÓB

ODDANYCH ZBAWIENIU M£ODZIE¯Y

Najdro¿sza M³odzie¿y!

Minionego lata uczestniczy³em w wiatowym Dniu M³odzie¿y

w Australii. By³o to co wspania³ego zobaczyæ tak wielu m³odych lu-

dzi przyby³ych z ró¿nych stron wiata, pomimo odleg³oci i wydatków,

przynale¿¹cych do grup diecezjalnych, do grup animowanych przez

zgromadzenia zakonne lub ruchy.

Moj¹ myl¹ spontanicznie pobieg³em ku wielkiej przygodzie, jak¹

zapocz¹tkowa³ Jezus z Nazaretu. Z nad brzegu oceanu myla³em o brze-

gach pewnego jeziora, w maleñkim i nieznanym kraju. Te brzegi za-

wiera³y w sobie ma³y wiat grupy rybaków, którzy znali jedynie wody

jeziora, jego nag³e burze oraz jego d³ugie i tajemnicze chwile milcze-

nia. I ¿e to w³anie nad brzegami tego jeziora spotkali Jezusa.

Zachwyceni tym cz³owiekiem pójd¹ za nim, bêd¹ go s³uchaæ, czê-

sto nawet nie rozumiej¹c go. Bêd¹ pow¹tpiewaæ o nim, a¿ do koñca

i zdradz¹ go. W koñcu jednak wszyscy rozpoznawaæ siê bêd¹ w pe³-

nym pasji wyznaniu wiary Piotra: «Panie, do kogó¿ pójdziemy? Ty masz

12 Pages 111-120

▲back to top

12.1 Page 111

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 111

s³owa ¿ycia wiecznego» (J 6,68). Pozwolili siê ow³adn¹æ jego absolutnej

i bezinteresownej mi³oci. Mi³oci wiêkszej i prawdziwszej, ni¿ ka¿da

z ich s³aboci, ni¿ ka¿da z ich zdrad. I tak oto ma³e ziarno zakie³kowa³o,

sta³o siê wielkim ludem, który pokrywa powierzchniê ziemi Kocio³em.

By³o mi dane spotkaæ siê tak¿e z m³odymi z Salezjañskiego Ruchu

M³odzie¿owego. Staj¹c naprzeciw tysiêcy pe³nej entuzjazmu m³odzie-

¿y przysz³o mi na myl wspomnienie ma³ej grupy m³odych ludzi, któ-

rzy w ch³odny wieczór, 18 grudnia 1859 roku, znaleli siê w pokoiku

Ksiêdza Bosko, aby dokonaæ najwa¿niejszego wyboru w ich ¿yciu:,

zostaæ z Ksiêdzem Bosko, oddaj¹c siê ca³kowicie Chrystusowi. I tak

w prosty i skromny sposób, 150 lat temu, zasiane zosta³o ziarno. Zno-

wu widzê m³odego Cagliero, który tydzieñ przed t¹ decyzj¹, kr¹¿y po

podwórku, niepewny, zmieszany, myl¹c to o tym, to o tamtym, a¿ po

stwierdzenie: «Zakonnik, czy nie, ja zostajê z Ksiêdzem Bosko!» Po-

zosta³ z nim, przenosz¹c to ma³e ziarno a¿ po krañce Patagonii. Histo-

ria, która go przeros³a, która przeros³a tych ubogich, ale wspania³omyl-

nych ch³opców. Z tego ma³ego ziarna zrodzili siê Salezjanie, Córki

Maryi Wspomo¿ycielki i Salezjanie Wspó³pracownicy.

Oto historia która dociera do nas, jako ¿e to w³anie ziarno sta³o siê

wielkim drzewem Rodzin¹ Salezjañsk¹.

To prawda, ¿e byli to ubodzy ch³opcy, maj¹cy ograniczone dowiad-

czenie ludzkie i kulturalne. Jednak w Ksiêdzu Bosko spotkali oni Jezu-

sa Chrystusa, który wys³a³ ich na misjê z ludzkiego punktu widzenia

niemo¿liw¹, na szalon¹ przygodê: «bêdziecie moimi wiadkami a¿

po krañce ziemi» (Dz 1,8). Równie¿ wam, m³odzie¿y pocz¹tku trzecie-

go tysi¹clecia, Jezusa powierza misjê, któr¹ dwa tysi¹ce lat temu prze-

kaza³ swoim uczniom: «Posy³am Ciê, aby g³osi³ moj¹ Ewangeliê a¿

po krañce ziemi. Zabierz ze sob¹ tê mi³oæ oraz tê apostolsk¹ i wycho-

wawcz¹ pasjê, która poci¹gnê³a Ksiêdza Bosko do ci¹g³ego wybiera-

nia m³odzie¿y, ubogich i ludy dot¹d jeszcze nie ewangelizowane».

Nie bójcie siê! Jezus Zmartwychwsta³y da wam si³ê, dynamizm i ra-

doæ, które pochodz¹ od Ducha wiêtego. T¹ moc¹ Ducha Koció³

wype³nia swoj¹ misjê, uobecniaj¹c dzi Jezusa. Ten sam Duch, który

wzbudzi³ i ukszta³towa³ Ksiêdza Bosko, uczyni³ to ziarno piêknym

12.2 Page 112

▲back to top

112 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

i wielkim drzewem. Aby nadal realizowaæ tê misjê kierujê do was, droga

m³odzie¿y, nagl¹ce zaproszenie do pe³nej entuzjazmu i dynamizmu

wspó³pracy, tak, by uczyniæ z Rodziny Salezjañskiej wielki i szeroki

jak wiat, Ruch oddany zbawieniu m³odzie¿y.

Nie jestecie jedynie odbiorcami salezjañskiego pos³annictwa, ale

dziêki wie¿oci waszego m³odego wieku, jestecie bij¹cym sercem tego

wielkiego Ruchu. Postawicie sobie pytanie: «Co my mo¿emy zrobiæ, jak

mo¿emy odpowiedzieæ na misjê powierzan¹ nam przez Jezusa oraz, co

konkretnie zdzia³aæ dla ewangelizacji i wychowania naszych kolegów?»

Jestem pewien, ¿e je¿eli bêdziecie w stanie znaleæ miejsce na mo-

dlitwê i ws³uchanie siê w g³os Ducha wiêtego, wówczas coraz bar-

dziej stanie siê dla was jasnym, jak konkretnie zrealizowaæ to wa¿ne

dzie³o, jakim jest ewangelizacja i wychowanie, was samych i waszych

przyjació³.

I tu pragn¹³bym bardzo prosto daæ wam kilka wskazañ, powierza-

j¹c je waszej refleksji i waszemu szlachetnemu sercu.

Przede wszystkim zachêcam was do rozwijania tej podstawowej

postawy, tzn. woli kroczenia razem do wspólnego celu, w silnym du-

chu komunii, z prawdziw¹ chêci¹ wspó³pracy i z dojrza³¹ zdolnoci¹

wspólnego programowania. Otrzymalimy wielki dar Salezjañskiej

Duchowoci M³odzie¿owej, który stanowi ród³o naszej komunii, jest

dynamizmem naszego pos³annictwa, który winnimy pog³êbiaæ i coraz

bardziej siê nim dzieliæ.

Nasza wspólne pos³annictwo i nasz wspólny cel, to planeta m³o-

dych. St¹d najdro¿si, trzeba byæ wewn¹trz rzeczywistoci m³odzie¿y.

Jezus posy³a was, razem z ca³ym Salezjañskim Ruchem w wiat dzi-

siejszej m³odzie¿y, z jego blaskami i cieniami, z jego udrêkami i na-

dziejami, z jego porywami radoci, ale ta¿ i z cierpieniami, z jego wy-

buchowym ¿yciem, ale i z jego pustyniami, gdzie wzrasta jedynie gorzka

trawa samotnoci. Mylê tu o wiecie szko³y, uniwersytetów, pracy.

Mylê o miejscach spêdzania wolnego czasu i zabawy. Mylê w szcze-

gólny sposób o rozpaczliwych obszarach problemów m³odzie¿y. Cho-

dzi o to, aby byæ obecnym w sposób aktywny we wszystkich tych ro-

dowiskach, promuj¹c lepsz¹ jakoæ ¿ycia, g³êbsz¹ i bardziej intensywn¹

12.3 Page 113

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 113

komunikacjê miêdzyludzk¹ i wzajemne dzielenie siê, aby w ten sposób

przezwyciê¿aæ ogrom indywidualizmu i samotnoci, w jakim ¿yje wie-

lu m³odych, wiadcz¹c o wartociach pozytywnych, nadaj¹cych sens

i smak ¿yciu, a nade wszystko uobecniaj¹c wród m³odzie¿y osobê Je-

zusa Chrystusa, ród³o pe³ni cz³owieczeñstwa, ¿ycia i radoci.

Inne wskazanie, to: daæ us³yszeæ g³os m³odzie¿y, a zw³aszcza tych

m³odych, którzy nie maj¹ g³osu i których nikt nie s³ucha. Daæ poznaæ

ich potrzeby i oczekiwania, broniæ ich praw i wspieraæ ich postulaty.

Nade wszystko za reprezentowaæ g³os m³odzie¿y wród waszych ko-

legów, którzy czêsto nie znaj¹ pewnych sytuacji marginalizacji i nie-

pokoju; przedstawiaæ ten g³os grupom Rodziny Salezjañskiej. Jak Do-

minik Savio, który zaprowadzi³ Ksiêdza Bosko do chorego na d¿umê

pozostawionego samemu sobie, tak i wy musicie wzi¹æ za rêkê Rodzi-

nê Salezjañsk¹, aby ta zatroszczy³a siê o chorych naszych czasów. Je-

¿eli wy nie wejdziecie w tê rzeczywistoæ, pomiêdzy waszych rówie-

ników, mo¿e zdarzyæ siê tak, ¿e nikt inny nie zajmie waszego miejsca.

Równie¿ razem, jako Ruch, musicie by g³osem m³odzie¿y wobec

spo³eczeñstwa i samego Kocio³a. Rozwijajcie w sposób kreatywny

inicjatywy, które bêd¹ sprzyjaæ poznaniu jej problemów, jej trudnych

sytuacji, jej oczekiwañ i nadziei. Nale¿y zapoznawaæ tak¿e z wieloma

dobrymi wiadomociami o tym, co dzia³a siê w wiecie m³odzie¿owym,

o wielu pozytywnych inicjatywach, które czêsto nie znajduj¹ miejsca

w rodkach masowego przekazu. W ten sposób mo¿na u³atwiæ pozy-

tywny ogl¹d wiata m³odzie¿y wród doros³ych, zara¿aj¹c ich waszym

entuzjazmem i dynamizmem.

Jestemy wezwani, aby wejæ razem w samo serce ¿ycia, podejmu-

j¹c wyzwania z³o¿onoci kulturalnej i spo³ecznej. Rodzina, szko³a, ko-

munikacja spo³eczna, kultura i polityka wymagaj¹ nowych form soli-

darnoci. Odpowiedzi¹ na to jest aktywne obywatelstwo dla dobra

wspólnego, które dla Rodziny Salezjañskiej oznacza promocjê wspólne-

go dzia³ania, skupionego wokó³ wyzwañ ¿ycia, ró¿nych form ubóstwa,

ewangelizacji, pokoju i praw cz³owieka. Dla was m³odych wolontariat

obywatelski, spo³eczny i misyjny stanowi mo¿liwoæ znacz¹cego powo-

³ania i wielkiego zaanga¿owania, który jako Ruch winnicie rozwijaæ.

12.4 Page 114

▲back to top

114 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Innym polem wspólnego oddzia³ywania jako Ruchu, jest zaanga-

¿owanie misyjne. W tych ostatnich latach w wyprawach misyjnych

uczestnicz¹ przedstawiciele m³odzie¿y, którzy powiêcaj¹ kilka lat swo-

jego ¿ycia na szerzenie Ewangelii. Jednak równie¿ w waszych krajach

mo¿ecie stworzyæ formy wspó³pracy i wspierania dzia³añ misyjnych

Rodziny Salezjañskiej i Kocio³a.

B¹dcie gotowi na podjêcie wyboru wymagaj¹cej s³u¿by, wspania-

³omylni a¿ po przyjêcie daru Boga, który powo³uje do szczególnej kon-

sekracji.

Umocnijcie wasz Salezjañski Ruch M³odzie¿owy, promuj¹c spotka-

nie i poznanie siê ró¿nych grup istniej¹cych w tym samym salezjañ-

skim dziele, lub w tym samym rodowisku, wspieraj¹c dzielenie siê

inicjatywami i pomocami, wspó³prac¹ w realizacji projektów na rzecz

wznios³ych celów ¿ycia i solidarnoci. Otwórzcie MGS na inne ruchy

Kocio³a lokalnego, wspó³pracujcie z cywilnymi instytucjami i orga-

nami, a zw³aszcza z tymi pracuj¹cymi wród m³odzie¿y i w sektorze

problemów m³odzie¿owych. Jako Ruch uka¿cie Kocio³owi i spo³eczeñ-

stwu salezjañsk¹ obecnoæ, uczestnicz¹c we wspólnych projektach, prze-

kazuj¹c im wasze bogactwo i mo¿liwoæ wspierania inicjatyw na rzecz

m³odzie¿y, wspomaganie ró¿norodnych, prostych, zbie¿nych i odna-

wialnych form wspó³pracy

A teraz ju¿ ostatnie wskazanie, które wydaje mi siê czym wa¿nym

podpowiedzieæ wam. Ruch Salezjañski zrodzi³ siê z apostolskiego ser-

ca Ksiêdza Bosko, rozpalonego mi³oci¹ zbawienia m³odzie¿y. St¹d

zbudujemy Ruch Salezjañski, je¿eli bêdziemy obecni w rzeczywistoci

m³odzie¿owej z sercem zakotwiczonym na Chrystusie. Jestemy wezwani,

aby kszta³towaæ nasze ubogie, a czasem nawet grzeszne serce, wed³ug

serca Jezusa, w którym Bóg objawi³ siê wiatu, jako Ten, który daje

¿ycie, aby cz³owiek by³ szczêliwy i mia³ ¿ycie w obfitoci (por. J 10,10).

Potrzeba coraz mocniejszej wiary, karmionej S³owem Bo¿ym i Eucha-

rysti¹, która czêsto zanurza siê w oceanie Bo¿ego mi³osierdzia, i która

coraz bardziej odkrywa, jak piêknym i wa¿nym jest oddaæ siê pod kie-

rownictwo przewodnika duchowego.

Id¹c drog¹ duchowego pog³êbienia i duszpasterskiej formacji,

bêdziemy mogli wype³niæ nasze wspólne pos³annictwo, którym jest

12.5 Page 115

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 115

chrzecijañskie wychowanie i ukierunkowanie ¿yciowe m³odego cz³o-

wieka.

A oto pytanie wymagaj¹ce wyjanienia, które Papie¿ skierowa³ do

m³odzie¿y podczas ostatniego wiatowego Dnia w Sydney. Mówi³:

Drodzy m³odzi, pozwólcie, ¿e zadam wam teraz pytanie. Wy sami

co pozostawicie przysz³emu pokoleniu? Czy budujecie wasze ¿ycie na

solidnych fundamentach, czy budujecie co, co bêdzie trwaæ? Czy ¿y-

jecie w taki sposób, by tworzyæ przestrzeñ dla Ducha wiêtego w wie-

cie, który chce zapomnieæ o Bogu lub wrêcz odrzuciæ Go w imiê b³êd-

nie pojmowanej wolnoci? Jak korzystacie z otrzymanych darów, z owej

«mocy», któr¹ Duch wiêty jest gotowy i dzi was nape³niaæ? Jak¹ spu-

ciznê pozostawicie m³odym, którzy po was przyjd¹? Co nowego wnie-

siecie? (Homilia na zakoñczenie XXIII DM na hipodromie w Ran-

dwick, 20 lipca 2008 roku).

Ruszajmy w drogê z nadziej¹. «Otrzymacie moc Ducha wiêtego,

który zst¹pi na was i bêdziecie mi wiadkami, a¿ po krañce ziemi» (por.

Dz 1,8). Najdro¿si m³odzi! Te s³owa Jezusa skierowane s¹ do ka¿dego

i ka¿dej z was. Nigdy nie zapominajcie o tym! Jezus Zmartwychwsta³y

otwiera ka¿demu ogromne horyzonty i równie¿ wam wskazuje krañce

ziemi. Krañce, które zaczynaj¹ siê tu i teraz, w waszych krajach, w wa-

szych miastach, gdzie postawi³a was Opatrznoæ. Przynale¿ymy do wiel-

kiej rodziny zrodzonej z serca Ksiêdza Bosko i wzrastaj¹cej dziêki da-

rowi Marii Mazzarello oraz wszystkich wiêtych, którzy j¹ o¿ywiali,

zw³aszcza m³odych wiêtych: Dominika Savio, Laury Vicuña, Zefiry-

na Namunkury, Poznañskiej Pi¹tki m³odych mêczenników i wielu in-

nych. Dzi Chrystus wzywa nas, abymy przed³u¿ali tê piêkn¹ przygo-

dê dla dobra i zbawienia m³odzie¿y.

Maryja, która by³a Matk¹ i Mistrzyni¹ Ksiêdza Bosko, nie mo¿e

zostawiæ nas samych na tej drodze. Jest Ona i dla nas Matk¹ i Mistrzy-

ni¹, która otwiera nas na Chrystusa i m³odzie¿, abymy mogli zbudo-

waæ Ruch zbawienia i pe³ni ¿ycia na rzecz najubo¿szej m³odzie¿y.

W uroczystoæ w. Jana Bosko

Turyn, 31 stycznia 2009 roku

Ks. Pascual Chávez Villanueva

12.6 Page 116

▲back to top

116 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.4 Kanoniczne zamknięcie Wizytatorii Kanadyjskiej

z przyłączeniem domów i współbraci do Inspek-

torii Stany Zjednoczone Wschód

Przedstawiamy Dekret Prze³o¿onego Generalnego, którym postanawia

siê kanonicznie zamkn¹æ Wizytatoriê Kanadyjsk¹ p.w. w. Józefa, a domy

i wspó³braci przy³¹cza do Inspektorii Stany Zjednoczone Wschód p.w.

w. Filipa Aposto³a.

Prot. 009/2009

PRZE£O¯ONY GENERALNY

TOWARZYSTWA SALEZJAÑSKIEGO w. JANA BOSKO

(Societas Sancti Francisci Salesii)

bior¹c pod uwagê sytuacjê salezjañskich placówek w Kanadzie,

w celu bardziej skutecznej animacji charyzmatu i pos³annictwa Ksiê-

dza Bosko dla m³odzie¿y kanadyjskiej;

zwróciwszy uwagê na kontekst i mo¿liwoæ cilejszej ³¹cznoci

z poblisk¹ Inspektori¹ Stany Zjednoczone Wschód;

zwa¿ywszy na pozytywny g³os, wyra¿ony przez Radê Wizytatorii

Kanadyjskiej;

po us³yszeniu opinii Inspektora i Rady Inspektorii Stany Zjedno-

czone Wschód, z siedzib¹ w New Rochelle;

pod dok³adnym rozeznaniu przeprowadzonym przez Radê Gene-

raln¹ oraz, uzyskawszy zgodê tej¿e Rady na zebraniu w dniu 8 stycz-

nia 2009 roku, zgodnie z art. 132 Konstytucji,

POSTANAWIA

¿e Wizytatoria Salezjañska KANADY p.w. w. Józefa, kanonicz-

nie erygowana w dniu 05.01.1988, zosta³a kanonicznie zamkniêta;

a salezjañskie Domy w Kanadzie:

EDMONTON Salesian Residence w. Franciszeka Salezego,

ETOBICOKE Maryi Wspomo¿ycielki Wiernych,

12.7 Page 117

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 117

MONTREAL Maria Ausiliatrice Maryi Wspomo¿ycielki Wiernych,

SCHERBROOKE w. Jana Bosko,

SURREY Matki Bo¿ej Dobrej Rady,

wraz z ich dzie³ami i wspó³braæmi zostan¹ przy³¹czone do Inspek-

torii pw. w. Filipa Aposto³a z siedzib¹ w New Rochelle, NY, USA

(Inspektoria Stany Zjednoczone Wschód).

Powy¿szy dekret wejdzie w ¿ycie w dniu 1 lipca 2009 r.

Z ¿yczeniami owocnego rozwoju salezjañskiego charyzmatu.

Rzym, 24 stycznia 2009 r.

wiêto w. Franciszka Salezego

D. Marian STEMPEL

Sekretarz Generalny

D. Pascual CHÁVEZ VILLANUEVA

Prze³o¿ony Generalny

5.5 Nowi Inspektorzy

W porz¹dku alfabetycznym przedstawione zostaj¹ poni¿ej niektóre dane

Inspektorów mianowanych przez Prze³o¿onego Generalnego i jego Radê

w trakcie sesji plenarnej grudzieñ 2008 styczeñ 2009.

1. ANCHUKANDAM Thomas, Inspektor Inspektorii BANGALORE

(Indie)

Do kierowania Inspektori¹ p.w. N.S. Pana Jezusa z siedzib¹

w Bangalore mianowany zosta³ ks. Thomas Anchukandam. Zast¹pi on

ks. Jose Kuttianimattathil.

Urodzony 17 maja 1955 roku w Anthinadu, Kerala (Indie), swoje

pierwsze lub zakonne z³o¿y³ 24 maja 1974 roku w nowicjacie w Yer-

caud. Profesj¹ wieczyst¹ z³o¿y³ w dniu 25 maja 1981 roku. wiêcenia

kap³añskie otrzyma³ 27 grudnia 1984 roku.

Po wiêceniach kontynuowa³ dalsze studia w Rzymie uzyskuj¹c

Licencjat z Historii Kocio³a. Od roku 1994 by³ wyk³adowcom w stu-

dentacie teologicznym Kristu Jyoti College w Bangalore, gdzie w la-

12.8 Page 118

▲back to top

118 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

tach 20032009 by³ tak¿e dyrektorem. W roku 2003 w³¹czono go do Ra-

dy Inspektorialnej i mianowano inspektorialnym delegatem ds. formacji.

Obecnie powo³any zosta³, aby pe³niæ pos³ugê Inspektora.

2. CIPRIANI Aldo, Inspektor Inspektorii JAPOÑSKIEJ

Ks. Aldo Cipriani zastêpuje ks. Orlando Puppo na stanowisku In-

spektora Inspektorii p.w. w. Franciszka Ksawerego z siedzib¹ w To-

kio (Japonia).

Urodzi³ siê 7 sierpnia 1949 roku w Castel Focognano, w prowincji

Arezzo (W³ochy). Odby³ roczny nowicjat w Chieri Villa Moglia (In-

spektoria Centralna), gdzie w dniu 16 sierpnia 1966 roku z³o¿y³ swoj¹

pierwsz¹ profesjê zakonn¹. W bardzo m³odym wieku wyjecha³ na mi-

sje z przeznaczeniem do Japonii. Studia postnowicjackie ukoñczy³

w Hong Kongu, sk¹d na asystencjê i teologiê przeniós³ siê do Japonii.

W Tokio z³o¿y³ luby wieczyste (19.07.1972) i otrzyma³ wiêcenia ka-

p³añskie (12.03.1977).

Po wiêceniach pe³ni³ pos³ugê wychowawcz¹ i duszpastersk¹ w ró¿-

nych domach Inspektorii. Od roku 1986 do 1997 by³ sekretarzem in-

spektorialnym przebywaj¹c w domu Tokio Yotsuya, gdzie potem by³

tak¿e ekonomem (do roku 2006). W roku 1997/98 by³ Wikariuszem

inspektorialnym, a potem ekonomem inspektorialnym (19982007).

Pe³ni³ tak¿e funkcjê delegata ds. komunikacji spo³ecznej i prasy.

Obecnie powo³any zostaje do animacji i kierowania Inspektori¹ jako

jej Prze³o¿ony.

3. DUNNE Thomas, Inspektor Inspektporii STANY ZJEDNOCZONE

WSCHÓD

Ks. Thomas Dunne jest nowym Prze³o¿onym Inspektorii p.w. w. Fi-

lipa Aposto³a z siedzib¹ w New Rochelle (Stany Zjednoczone Wschód).

Thomas Dunne urodzi³ siê 22 marca 1943 roku w Broolklyn (NY,

USA). Swoj¹ pierwsz¹ profesjê zakonn¹ z³o¿y³ 16 sierpnia 1961 roku

w nowicjacie w Newton, a profesjê wieczyst¹ 15 sierpnia 1967. wiê-

cenia kap³añskie otrzyma³ 23 marca 1972 roku w Columbus.

Po wiêceniach pe³ni³ swoj¹ pos³ugê wychowawczoduszpastersk¹

w ró¿nych domach Inspektorii. Od 1982 do 1985 r. by³ Wikariuszem

inspektorialnym. Nastêpnie od 1985 do 1988 by³ dyrektorem wspólno-

12.9 Page 119

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 119

ty w Stony Point oraz Radc¹ inspektorialnym. Od 1988 do 1991 jesz-

cze raz pe³ni³ funkcjê Wikariusza inspektorialnego. Potem pracowa³

w East Bostno, wspó³pracuj¹c jednoczenie z Arcydiecezj¹ Bostoñsk¹

(od r. 2000). Od roku 2006 by³ Radc¹ inspektorialnym i delegatem In-

spektorii ds. Rodziny Salezjañskiej i Komunikacji Spo³ecznej.

Obecnie w kierowaniu Inspektori¹ zastêpuje ks. Jamesa Heusera.

4. PEEDIKAYIL Michael, Inspektor Inspektorii NEW DELHI (Indie)

Na stanowisko Inspektora Inspektorii p.w. Jezusa Dobrego Paste-

rza z siedzib¹ w New Delhi mianowany zosta³ ks. Michael Peedikayil.

Zastêpuje on ks. Charlesa Lobo.

Urodzony 1 padziernika 1948 roku w Alleppey, Kerala (Indie),

swoje pierwsze lub zakonne z³o¿y³ 24 maja 1968 roku w nowicjacie

w Shillong, a luby wieczyste 24 maja 1974. Studia teologiczne odby³

w Bangalore. wiêcenia kap³añskie otrzyma³ 22 grudnia 1977 roku

w Thathampally.

Wród obowi¹zków pe³nionych po wiêceniach nale¿y wspomnieæ

o duszpasterstwie w Bandel Sanktuarium (19851992). W roku 1992

mianowano go dyrektorem wspólnoty w Bandel Don Bosco, sk¹d prze-

szed³ jako dyrektor do New Delhi Alaknanda (199398). Pracowa³

nastêpnie w Hatia pe³ni¹c funkcjê wikariusza, a w latach 20012003

by³ odpowiedzialnym za placówkê w Kereng, Gumla. W roku 2003

mianowano go Wikariuszem inspektorialnym, pe³ni¹c to zadanie do

momentu mianowania na Inspektora. Od roku 2003 do 2007 by³ rów-

nie¿ dyrektorem w inspektoracie w New Delhi. Pe³ni³ tak¿e obowi¹zki

inspektorialnego delegata ds. formacji (od r. 2003), duszpasterstwa m³o-

dzie¿y (20032007) i Rodziny Salezjañskiej (od roku 2004).

Obecnie Prze³o¿ony Generalny i jego Rada powo³a³y go do pe³nie-

nia pos³ugi Inspektora.

5. PICHARDO MORONTA Víctor, Inspektor Inspektorii ANTYLE

Di kierowania Inspektori¹ Antyle z siedzib¹ w Santo Domingo (Rep.

Dom.) mianowano ks. Víctora Pichardo Morontê, który zastêpuje ks.

José Pastora Ramíreza.

Ks. V. Pichardo urodzi³ siê w Constanza, La Veja (Rep. Dominika-

na) 7 padziernika 1962 roku. Swoj¹ pierwsz¹ profesjê zakonn¹ z³o¿y³

12.10 Page 120

▲back to top

120 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

16 sierpnia 1985 roku w Santo Domingo, a profesjê wieczyst¹ 15 sierp-

nia 1992. wiêcenia kap³añskie otrzyma³ 30 lipca 1994 roku w Jaraba-

coa (Rep. Dom.).

Po wiêceniach pe³ni³ swoj¹ pos³ugê wychowawczoduszpastersk¹

kolejno w Santo Domingo María Auxiliadora (19941997), Jaraba-

coa Aspirantat (19971998) i Santo Domingo Domingo Savio

(19981999). Nastêpnie przebywa³ na UPSie, gdzie uzyska³ licencjat

z teologii duchowoci. Po powrocie do Inspektorii by³ dyrektorem

wspólnoty b³. Micha³a Ruy w Santo Domingo (20012003). Jako cz³o-

nek Rady inspektorialnej przeniesiony zosta³ do inspektoratu, gdzie

pe³ni³ zadanie delegata ds. duszpasterstwa m³odzie¿y i powo³añ, eko-

nomii i (od 2008) formacji. Od 2003 do 2006 roku by³ wikariuszem

wspólnoty inspektoratu.

W roku 2006 mianowano go dyrektorem w Jarabacoa Aspirantat.

Tam te¿ otrzyma³ wiadomoæ o mianowaniu na Inspektora.

6. PLOCH Timothy, Inspektor Inspektorii STANY ZJEDNOCZONE

ZACHÓD

Ks. Timothy Ploch jest nowym Inspektorem Inspektorii Stany

Zjednoczone Zachód p.w. w. Andrzeja z siedzib¹ w San Francisco

(Kalifornia).

Ks. Timothy Ploch urodzi³ siê 8 czerwca 1946 roku w Paterson (NJ,

USA). Swoje pierwsze luby zakonne z³o¿y³ 16 sierpnia 1965 roku w

nowicjacie w Newton jako przynale¿¹cy do Inspektorii Stany Zjedno-

czone Wschód (SUE). Profesjê wieczyst¹ z³o¿y³ 15 sierpnia 1971 roku.

wiêcenia kap³añskie przyj¹³ w Westerville 24 kwietnia 1976 roku.

Po wiêceniach i dokoñczeniu studiów pe³ni³ swoj¹ pos³ugê wy-

chowawczoduszpastersk¹ w ró¿nych domach Inspektorii SUE. Jako

dyrektor wspólnoty w Columbus (19851990) mianowany zosta³ In-

spektorem Inspektorii SUE, pe³ni¹c tê pos³ugê w latach 19901996.

Nastêpnie pracowa³ w Miami, a od roku 1999 jako proboszcz i dyrek-

tor w Port Chester Holy Rosary. By³ Radc¹ inspektorialnym, a od

roku 2003 do 2006 delegatem ds. Rodziny Salezjañskiej i Komunika-

cji Spo³ecznej.

Obecnie powo³any zosta³ by kierowaæ Inspektori¹ Stany Zjedno-

czone Zachód.

13 Pages 121-130

▲back to top

13.1 Page 121

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 121

5.6 Nowi Biskupi Salezjańscy

1. TEIXEIRA José Valmor César, Biskup Bom Jesus da Lapa

(Brazylia).

W dniu 28 stycznia 2009 roku Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej

opublikowa³o wiadomoæ o mianowaniu przez Papie¿a Benedykta XVI,

kap³ana salezjanina, José Valmor César TEIXEIRA Biskupem Diecezji

BOM JESUS DA LAPA (Brazylia).

José Valmor César Teixeira urodzi³ siê w Rio do Sul (Brazylia, SC)

1 marca 1953 roku. Swoj¹ pierwsz¹ profesjê zakonn¹ z³o¿y³ 31 stycz-

nia 1971 roku w nowicjacie w Taquarí. Po ukoñczeniu studiów filozo-

ficznych w Ascurra i okresie asystencji, w dniu 31 stycznia 1977 roku

z³o¿y³ luby wieczyste. wiêcenia kap³añskie otrzyma³ w dniu 9 grud-

nia 1979 roku w swojej rodzinnej miejscowoci Rio do Sul.

Po uzyskaniu licencjatu z filozofii i socjologii pe³ni³ swoj¹ pos³ugê

w domach Inspektorii. W roku 1985 mianowano go Radc¹ inspekto-

rialnym. Rok póniej wys³ano go do Rzymu na Uniwersytet Grego-

riañski, gdzie uzyska³ licencjat z historii Kocio³a.

Po powrocie do Inspektorii ponownie w³¹czony by³ do Rady inspek-

torialnej. Uzyska³ tak¿e licencjat z nauk o wychowaniu na Katolickim

Uniwersytecie w Porto Alegre. W roku 1989 mianowano go dyrekto-

rem CuritibaIstytut; rok póniej zosta³ Wikariuszem inspektorialnym,

pe³ni¹c tê funkcj¹ przez pe³ne szeciolecie (19901996). W latach 1997

2000 by³ ponownie dyrektorem w CuritibaIstytut. Od roku 2000 by³

dyrektorem z³o¿onego dzie³a w Viamão (obejmuj¹cego tak¿e prenowi-

cjat i postnowicjat). W dniu 1 czerwca 2002 roku Prze³o¿ony General-

ny ze swoj¹ Rad¹ mianowa³ go Inspektorem Inspektorii Porto Alegre.

Funkcjê tê pe³ni³ w latach 20022008.

2. FIANDRI Mario, Wikariusz Apostolski El Petén (Gwatemala).

W dniu 10 lutego 2009 roku Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej

opublikowa³o wiadomoæ o mianowaniu przez Papie¿a Benedykta XVI,

kap³ana salezjanina, Mario FIANDRI, Wikariuszem Apostolskim

EL PETÉN (Gwatemala), wyznaczaj¹c mu jako siedzibê tytularn¹ Ma-

darsuma (Afryka). Zastêpuje on Biskupa salezjanina, J.E. ks. Oscara

13.2 Page 122

▲back to top

122 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Julio Vian Moralesa, który w roku 2007 mianowany by³ Arcybiskupem

Matropolit¹ Los Altos, QuetzaltenangoTotonicapán (Gwatemala).

Ks. Mario Fiandri urodzi³ siê 8 grudnia 1947 roku w Arborea (W³o-

chy). Wst¹pi³ do nowicjatu w Lanuvio w Inspektorii Rzymskiej, gdzie

w dniu 10 grudnia 1963 roku z³o¿y³ swoj¹ pierwsz¹ profesjê zakonn¹.

Po latach formacji we W³oszech, w dniu 13 sierpnia 1969 roku w Lo-

reto z³o¿y³ luby wieczyste, a 10 sierpnia 1974, w swojej rodzinnej miej-

scowoci Arborea, otrzyma³ wiêcenia kap³añskie.

W latach 19661969 odby³ studia na Papieskiej Akademii Salezjañ-

skiej (PAS), uzyskuj¹c licencjat z filozofii.

Kilka lat po wiêceniach wyjecha³ na misje do Inspektorii Ameryka

Centralna, gdzie pe³ni³ ró¿ne zadania. By³ miêdzy innymi radc¹ w Sa-

lezjañskim Instytucie Filozoficznym w Gwatemali, potem w latach

19781984 dyrektorem w Managui (Nikaragua), a od 1984 do 1987

dyrektorem domu p.w. Bo¿ej Opatrznoci w Miecie Gwatemala. W la-

tach 19911994 przebywa³ w Rzymie, gdzie na Papieskim Instytucie

Biblijnym uzyska³ licencjat z Pisma wiêtego. Po powrocie do Inspekto-

rii by³ wyk³adowc¹ filozofii, dyrektorem (19961999), dyrektorem szko-

³y i wyk³adowc¹ Pisma wiêtego w studentacie teologicznym w Mie-

cie Gwatemala. Przez d³u¿szy okres czasu by³ tak¿e proboszczem

sanktuarium Ksiêdza Bosko w Gwatemali. Na szczeblu inspektorial-

nym w latach 20042008 by³ delegatem ds. formacji. Ostatnio delega-

tem ds. duszpasterstwa studentów.

13.3 Page 123

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 123

5.7 Personel salezjański na dzień 31 grudnia 2008 roku

Insp.

AET

AFC

AFE

AFM

AFO

AFW

AGL

ANG

ATE

ANT

ABA

ABB

ACO

ALP

ARO

AUL

AUS

BEN

BOL

BBH

BCG

BMA

BPA

BRE

BSP

CAM

CAN

CEP

CIL

CIN

COB

COM

CRO

ECU

EST

FIN

FIS

FRB

GBR

GER

GIA

HAI

INB

INC

IND

ING

INH

INK

Razem

2007

121

222

179

152

126

131

167

119

124

108

218

172

162

159

112

104

120

169

200

173

195

126

175

159

201

108

230

100

275

346

120

204

239

213

417

186

336

Profesi czasowi

14 104

Profesi wieczyści

Razem Nowic. Razem

P profesi

2008

0 20

0 29

1 17

0 13

0 12

0 14

0 13

0 12

0 33

0 15

0 27

0 20

0 11

0 12

0 16

0 26

0 12

0 13

0 29

0 16

0 15

0 17

0 18

0 11

0 40

0 73

0 15

0 11

0 18

0 26

120

14 134

200

11 211

168

10 178

143

11 154

118

10 128

126

10 136

0 121 162

9 171

118

0 118

125

2 127

104

6 110

1 176 212

0 212

165

5 170

156

7 163

150

7 157

102

5 107

101

4 105

108

9 117

154

2 156

0 140

192

14 206

1 139 165

2 167

0 132 181

2 183

121

0 121

0 105 161

6 167

0 102 152

9 161

0 141 188

6 194

108

6 114

0 161 219

3 222

100

4 104

0 211 262

2 264

2 248 334

1 335

115

4 119

0 128 199

8 207

0 149 230

6 236

0 145

208

16 224

0 213

404

17 421

0 102

171

19 190

0 197

324

19 343

13.4 Page 124

▲back to top

124 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Insp. Razem

2007

Profesi czasowi

INM

349

INN

162

INP

103

INT

204

IRL

ICC

568

ICP

569

ILE

373

IME

260

INE

422

ISI

253

ITM

170 21

KOR

127

LKC

MDG

MEG 202

MEM 177

MOR 108

MOZ

MYM

PAR

PER

155

PLE

278

PLN

289

PLO

213

PLS

230

POR

120

SLK

232

SLO

104

SBA

169

SBI

187

SLE

213

SMA 287

SSE

239

SVA

153

SUE

168

SUO

103

THA

UNG

URU

105

VEN

213

VIE

251 17

ZMB

UPS

124

RMG

Razem 16118 255 2163

Biskupi 116

RAZEM 16234 255 2163

Profesi wieczyści

Razem Nowic. Razem

P profesi

2008

0 15

1 76

0 144

0 48

0 27

0 79

0 21

0 19

0 14

0 13

1 11

0 11

0 15

0 31

0 13

0 28

0 50

0 68

0 69

0 26

0 34

0 22

0 12

0 16

0 22

0 19

4 1770 602

0 223

2 409

2 388

0 273

0 190

1 289

1 206

0 152

1 119

0 232

0 231

0 169

0 184

1 168

1 139

1 128

0 137

0 196

0 179

1 114

0 114

0 143

0 100

0 128

18 10648

337

162

198

541

557

355

249

399

244

158

120

193

170

102

155

264

283

204

217

115

218

101

169

186

210

277

226

153

158

102

198

238

137

15460

117 (*)

15577

17 354

6 168

5 104

12 210

3 544

2 559

1 356

3 252

4 403

3 247

14 172

3 123

8 201

8 178

1 103

12 167

4 268

6 289

4 208

4 221

0 115

3 221

2 103

0 169

0 186

0 210

1 278

1 227

0 153

2 160

0 102

1 103

12 210

36 274

0 137

515 15975

117 (*)

515 16092

* Na dzieñ 31 grudnia 2008 r. jest 116 Biskupów + 1 Prefekt Apostolski

13.5 Page 125

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 125

5.8 Zmarli Współbracia (2 elenko 2008 i 1 elenko 2009)

Wiara w Chrystusa Zmartwychwsta³ego podtrzymuje nasz¹ nadziejê i zachowuje

¿yw¹ wiê ze wspó³braæmi, którzy spoczywaj¹ w pokoju Pañskim. Oni powiêcili swoje

¿ycie w Zgromadzeniu, a wielu cierpia³o, a¿ do mêczeñstwa dla mi³oci Bo¿ej Pamiêæ

o nich pobudza nas do ci¹g³ego pe³nienia z wiernoci¹ naszego pos³annictwa (Konst. 94).

Zmarli 2008 – 2 elenko

NOTA: Przedstawiamy 2 elenko zmar³ych z roku 2008, których dane przekazane zo-

sta³y po opublikowaniu DRG nr 403.

Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce i data śmierci

P ALLEGRA Armando

Pedara (Włochy)

P BECERRA CUSPOCA Pedro Bogotá (Kolumbia)

P BIANCHI Pietro

Imphal, Manipur (Indie)

P BOVIO Mario

Bollate, MI (Włochy)

P CLEMENTE PRIETO Rafael

Córdoba (Hiszpania)

P DACANCQ Antoon

Boortmeerbeeck (Belgia)

P GIARRATANO Giuseppe

Palermo (WŁochy)

P LEHRBAUM Josef

Klagenfurt (Austria)

P LUNA Roger

Oakland, CA (U.S.A.)

P MOHR Paul Georg Michael Campo Grande (Brazylia)

P MULARCZYK Jerzy

Lubin (Polska)

L PEPATI Enrico

Turyn

P RICO José Antonio (*)

Madryt (Hiszpania)

Był przez 6 lat Inspektorem i przez 12 Radą Generalnym

P SARANITI Francesco

Pedara, CT (Włochy)

P SIMONCELLI Giusto

Caracas (Wenezuela)

P SPANO Anthony

Hackansack, NJ (U.S.A.)

L STRINGARI Luiz

Campinas (Brazylia)

P VACCARO José Rosario

Bogotá (Kolumbia)

L VAN DEN BOS Bertus

Wijchen (Holandia)

P VAN WAELVELDE Joseph

Lubumbashi (Kongo Dem.)

P VRIJSEN Methieu

Kortrijk (Belgia)

Wiek INSP

30−12−2008

29−12−2008

08−03−2008

21−12−2008

24−12−2008

18−12−2008

23−03−2008

27−12−2008

13−12−2008

08−06−2008

27−12−2008

28−12−2008

16−12−2008

74 ISI

86 COB

86 IND

82 ILE

80 ECU

84 BEN

84 ISI

82 AUS

79 SUO

76 BCG

67 PLO

97 ICP

84 SMA

22−12−2008

02−12−2008

18−12−2008

19−12−2008

01−12−2008

28−12−2008

29−12−2008

21−12−2008

71 ISI

96 VEN

93 SUE

97 BSP

94 COB

82 BEN

86 AFC

85 BEN

***

13.6 Page 126

▲back to top

126 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Zmarli 2009 – 1 elenko

Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce i data śmierci

Wiek INSP

L AFEK Michał

Piła (Polska)

P AHERN Patrick Martin

Nelspruit (RPA)

P AICHINGER Hermann

Graz (Austria)

P ALONSO DURO Carlos

Santiago de Chile

L ATZENI Antonio

Nuoro (Włochy)

L BAGGIO Fulvio

Treviso (Włochy)

P BALBI Mario

Newark, NJ (U.S.A.)

P BASILE Antonio

Piedimonte Matese (Włochy)

P BERSEZIO Secondo

St. Petersburg, FL (USA)

P BOCCALATTE Angelo

Quito (Ekwador)

L BONETTO Giuseppe

Kair (Egipt)

P BRIGNOLI Beniamino

Treviglio (Włochy)

L CABRITO RIVAS Elpidio

León (Hiszpania)

P CALANDRA Antonino

Pedara (Włochy)

P CARRETO CARRETERO Marcelino Córdoba (Hiszpania)

P CASETTA Francesco

Bahía Blanca (Argentyna)

Był przez 6 lat Inspektorem

L COAQUIRA VILCA Bernabé

Arequipa (Perů)

L CZUBAK Józef

Ląd (Polska)

P D’ANGELO Héctor Jorge

Bahía Blanca (Argentina)

P DE MEULENAERE Paul

Lubumbashi (Kongo Dem.)

P DUBOIS Pierre

Toulon (Francja)

L FARET Pietro

Selargius (Włochy)

P FARÍAS Eusebio Segundo

Córdoba (Argentyna)

P FERLINGHETTI Francesco

Mediolan (Włochy)

P FOGLIO Michele

Civitanova Alta (Włochy)

P FONCK Jozef

Zelzate (Belgia)

P FRIGO Antonio

Castello di Godego (Włochy)

P GAŁECKI Czesław

Wrocław (Polska)

P GALLIGANI Guido

Varazze (Włochy)

P GARBARINO Giacomo

Zoagli GE (Włochy)

P GARZA MARTÍNEZ Jesús

Puebla (Meksyk)

P GIL Andrzej

Lubin (Polska)

P GIRAUDO Victorio Vito

Córdoba (Argentyna)

P GONZÁLEZ GILL Abrahán

Asunción (Paragwaj)

L GORTON Christopher

Manchester (W. Brytania)

P GRIENENBERGER Lucien

Mulhouse (Francja)

P GRIFA Gennaro

Salerno (Włochy)

P GUÉZOU François

Yellagiri Hills (Indie)

P LEWICKI Zdzisław

Marszałki (Polska)

P MACCHI Gian Carlo

Parma (Włochy)

05−03−2009

23−01−2009

24−01−2009

06−03−2009

12−01−2009

22−01−2009

23−02−2009

16−03−2009

12−03−2009

18−01−2009

12−02−2009

10−01−2009

04−03−2009

22−02−2009

02−02−2009

14−01−2009

05−02−2009

27−02−2009

22−02−2009

12−02−2009

24−01−2009

05−02−2009

18−01−2009

20−01−2009

14−03−2009

03−02−2009

12−01−2009

07−02−2009

13−01−2009

07−02−2009

01−01−2009

11−03−2009

04−02−2009

10−03−2009

31−01−2009

12−02−2009

01−03−2009

29−01−2009

06−03−2009

06−02−2009

64 PLN

78 AFM

91 AUS

78 CIL

77 ICC

82 INE

88 SUE

81 IME

91 SUE

88 ECU

78 MOR

92 ILE

67 SLE

86 ISI

72 SSE

85 ABB

99 PER

79 PLN

78 ABB

76 AFC

81 FRB

63 ICC

89 ACO

72 ILE

83 ILE

81 BEN

88 INE

76 PLO

81 ICC

86 ICC

71 MEM

65 PLO

94 ACO

88 PAR

100 GBR

89 FRB

89 IME

84 INM

71 PLO

88 ILE

13.7 Page 127

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI 127

Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce i data śmierci

P MARCHISIO Pietro

Turyn

P MARTÍN MARTÍN José Manuel Sewilla (Hiszpania)

L MATTIO Giuseppe

Turyn

P MELO Benito

Córdoba (Argentyna)

P MURDOCH Ian

Gawler (Australia)

Był przez 6 lat Inspektorem

L NEUTZNER Rodolfo

Campo Grande (Brazylia)

L OCCHIENA Michele

Turyn

P OCHABA Jozef

Les Ponts−de−Cé (Francja)

L O’KANE John

Cape Town (RPA)

P ORIVE DE LA CRUZ Aniceto Madryt (Hiszpania)

P PEKAREK Josef

Zlín (Czechy)

P PINOT Adrien

Caen (Francja)

L PRADA Carlo

Treviso (Włochy)

P RODRÍGUEZ DIÉGUEZ Manuel León (Hiszpania)

P RONCAN Mario

Castello di Godego (Włochy)

P ROTA Giuseppe

Varese (Włochy)

L RULL Ignacio

Barcelona (Hiszpania)

P RYAN Martin

Dublin (Irlandia)

P SÁENZ MARTÍNEZ Joaquín

La Paz (Boliwia)

P SCHMIDT Pietro Paolo

Stefenelli (Argentyna)

P SEGNERI Ettore

Rzym

P STEIBL Rüpert

Bogotá (Kolumbia)

P SUZUKI Katsushige D. Savio Tokyo (Japonia)

P TENGATTINI Angelo

Mediolan (Włochy)

L TSU Sing Ming Bartholomew Hong Kong

P VADACHERRY Benedict

Irinjalakuda (Kerala, Indie)

P VERCELLONE Juan

Tucumán (Argentyna)

P VIDAURRE GANUZA José

P VIGANO` Pietro

Pamplona (Hiszpania)

Arese (Włochy)

L ZUCCARATO Paolo

Turyn

Wiek INSP

01−11−2009

30−01−2009

16−01−2009

06−03−2009

08−01−2009

91 ICP

92 SSE

89 ICP

80 ACO

60 AUL

08−02−2009

19−01−2009

22−01−2009

15−02−2009

30−01−2009

25−02−2009

17−01−2009

25−01−2009

23−02−2009

17−01−2009

03−01−2009

17−01−2009

12−01−2009

27−02−2009

06−02−2009

01−03−2009

09−02−2009

09−01−2009

12−01−2009

15−01−2009

05−03−2009

23−01−2009

28−01−2009

01−03−2009

24−02−2009

77 BCG

89 ICP

88 FRB

77 AFM

91 SMA

78 CEP

98 FRB

91 INE

104 SLE

91 INE

86 ILE

64 PER

85 IRL

86 BOL

85 ABB

85 ICC

78 COB

66 GIA

59 ILE

77 CIN

85 INK

100 ACO

88 SBI

92 ILE

62 ICP

13.8 Page 128

▲back to top

128 DOKUMENTY RADY GENERALNEJ