hf_jp-ii_exh_30121988_christifideles-laici-pl


hf_jp-ii_exh_30121988_christifideles-laici-pl

1 Pages 1-10

▲back to top

1.1 Page 1

▲back to top
The Holy See
POSYNODALNA ADHORTACJA APOSTOLSKA
OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
CHRISTIFIDELES LAICI
O POWOŁANIU I MISJI ŚWIECKICH W KOŚCIELE I W ŚWIECIE
DWADZIEŚCIA LAT PO SOBORZE WATYKAŃSKIM II
Do biskupów
kapłanów i diakonów
zakonników i zakonnic
oraz wszystkich katolików świeckich
Spis rozdziałów
- WPROWADZENIE
- ROZDZIAŁ I. JA JESTEM KRZEWEM WINNYM, WY — LATOROŚLAMI.
- ROZDZIAŁ II. LATOROŚLE JEDNEGO WINNEGO KRZEWU.
- ROZDZIAŁ III. PRZEZNACZYŁEM WAS NA TO, ABYŚCIE SZLI I OWOC PRZYNOSILI
- ROZDZIAŁ IV. ROBOTNICY W WINNICY PAŃSKIEJ.
- ROZDZIAŁ V. ABYŚCIE PRZYNOSILI OWOC OBFITSZY.
WPROWADZENIE
Christifideles laici
1. KATOLICY świeccy (Christifideles laici), których „powołanie i misja w Kościele i świecie
dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II” były tematem Synodu Biskupów 1987 r, wchodzą w
skład Ludu Bożego ukazanego w przypowieści o robotnikach winnicy w Ewangelii św. Mateusza:
„Albowiem królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem,
aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do
winnicy” (Mt 20, 1-2).
Ewangeliczna przypowieść ukazuje naszym oczom rozległą winnicę Pańską oraz rzeszę ludzi,
mężczyzn i kobiet wezwanych przez Boga i wysłanych tam do pracy. Winnicą jest cały świat (por.

1.2 Page 2

▲back to top
2
Mt 13, 38), który winien zostać przemieniony zgodnie z Bożym planem w perspektywie
ostatecznego przyjścia Królestwa Bożego.
IDŹCIE I WY DO MOJEJ WINNICY
2. „Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do
nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy»” (Mt 20, 3-4).
„Idźcie i wy do mojej winnicy” — od owego dnia to wezwanie Pana Jezusa nie przestaje
rozbrzmiewać w dziejach: skierowane jest do każdego człowieka, który przychodzi na świat.
W naszych czasach, które wraz z Soborem Watykańskim II otrzymały nowe tchnienie Ducha
Pięćdziesiątnicy, Kościół osiągnął bardziej żywą świadomość swojej misyjnej natury i raz jeszcze
wsłuchał się w głos Pana, który posyła go na świat jako „powszechny sakrament zbawienia”1.
Idźcie i wy. To wezwanie dotyczy nie tylko biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic, ale
wszystkich, także świeckich, których Bóg wzywa osobiście, powierzając im do spełnienia misję w
Kościele i w świecie. Św. Grzegorz Wielki przypomina o tym w kazaniu komentującym
przypowieść o robotnikach winnicy: „Popatrzcie, najmilsi bracia, jak żyjecie, i sprawdźcie, czy już
jesteście robotnikami Pana. Niech każdy oceni to, co czyni i osądzi, czy pracuje w winnicy
Pańskiej”2.
Szczególnie wspaniałe wypowiedzi na temat natury, godności, duchowości, misji i
odpowiedzialności świeckich zawierają się w przebogatej spuściźnie doktrynalnej, duchowej i
pasterskiej Soboru. Ojcowie soborowi, podejmując apel Chrystusa, wezwali wszystkich świeckich,
mężczyzn i kobiety, do pracy w Jego winnicy: „Święty Sobór wzywa więc usilnie w imię Pana
wszystkich świeckich, by chętnie, wielkodusznie i skwapliwie odpowiedzieli na wołanie Chrystusa,
który w tej godzinie natarczywiej ich zaprasza, i na natchnienie Ducha Świętego. Młodzi niech
uważają to wezwanie za skierowane szczególnie do siebie i niech je przyjmą z zapałem i
wielkodusznie. Sam bowiem Pan przez ten Sobór święty zaprasza ponownie wszystkich
świeckich, by z każdym dniem coraz ściślej się z Nim jednoczyli, a uważając Jego sprawę za
swoją własną (por. Flp 2, 5), zespalali się w Jego zbawczym posłannictwie; wysyła On ich znowu
do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam ma przyjść (por. Łk 10, 1)”3.
Idźcie i wy do mojej winnicy. Te słowa odezwały się raz jeszcze duchowym echem podczas
Synodu Biskupów, który odbywał się w Rzymie od 1 do 30 października 1987 roku. Idąc drogą
wytyczoną przez Sobór Ojcowie Synodu, otwarci na światło doświadczeń osobistych i
wspólnotowych całego Kościoła oraz ubogaceni przez Synody poprzednie, podjęli szczegółową i
szeroko zakrojoną refleksję nad powołaniem i misją świeckich w Kościele i świecie dwadzieścia lat
po Soborze Watykańskim II.
Wśród uczestników Synodu nie zabrakło kompetentnych przedstawicieli laikatu, mężczyzn i

1.3 Page 3

▲back to top
3
kobiet, którzy wnieśli swój cenny wkład w jego prace, co zostało oficjalnie uznane w homilii
wygłoszonej na zakończenie obrad: „Dziękujemy za to, że w czasie Synodu mogliśmy nie tylko
cieszyć się obecnością świeckich (auditores i auditrices), ale także słuchać w czasie synodalnej
dyskusji zaproszonych przedstawicieli laikatu, pochodzących ze wszystkich stron świata, z
różnych krajów. Pozwoliło nam to skorzystać z ich doświadczeń, ich rad oraz sugestii zrodzonych
z umiłowania wspólnej sprawy”4.
Spoglądając na okres posoborowy Ojcowie synodalni mogli stwierdzić, że Duch Święty
nieprzerwanie odnawiał młodość Kościoła, budząc w wielu świeckich nowe energie świętości i
uczestnictwa. Świadczą o tym między innymi: nowy styl współpracy między kapłanami,
zakonnikami i świeckimi, czynny udział świeckich w liturgii, w głoszeniu Słowa Bożego i w
katechezie, powierzanie świeckim wielorakich posług oraz zadań, bujny rozkwit grup, zrzeszeń,
ruchów duchowości i zaangażowania świeckich, szerszy i bardziej znaczący udział kobiet w życiu
Kościoła i w rozwoju społeczeństwa.
Równocześnie Synod podkreślił trudności i niebezpieczeństwa, których nie brakło na posoborowej
drodze laikatu. Wypada tu przypomnieć przede wszystkim dwie pokusy, którym świeccy nie
zawsze umieli stawić czoła: pokusa tak wielkiego angażowania się w posługi i zadania kościelne,
że prowadziło to często do zaniedbywania w praktyce specyficznych powinności na polu
zawodowym, społecznym, gospodarczym, kulturalnym i politycznym, oraz pokusa
usprawiedliwiania niedopuszczalnego oddzielania wiary od życia, przyjęcia Ewangelii od
konkretnych działań w sferze różnego rodzaju rzeczywistości doczesnych i ziemskich.
Synod w ciągu swoich prac nieustannie się odwoływał do Soboru Watykańskiego II, którego
nauczanie o świeckich okazało się po dwudziestu latach zadziwiająco aktualne, a niekiedy wręcz
profetyczne. Nauczanie to może oświetlić i ukierunkować odpowiedzi, jakich dzisiaj domagają się
nowe problemy. W rzeczywistości wyzwanie podjęte przez Ojców synodalnych polegało na
wytyczeniu konkretnych dróg, które pozwoliłyby przenieść wspaniałą soborową „teorię” laikatu w
„praktykę” autentycznego życia Kościoła. Istnieją także problemy, które — zważywszy na ich
pewną „nowość” — można określić mianem posoborowych, przynajmniej w sensie
chronologicznym. Im też Ojcowie synodalni słusznie poświęcili szczególną uwagę w toku swoich
dyskusji i refleksji. Wśród nich należy przypomnieć sprawę urzędów i posług kościelnych, które są
lub mogą być powierzane świeckim, ekspansję i rozrost nowych „ruchów” obok innych form
zrzeszania się świeckich oraz miejsce i rolę kobiety zarówno w Kościele, jak i w społeczeństwie.
Ojcowie, na zakończenie swoich prac prowadzonych z wielką sumiennością, kompetencją i
wielkodusznością, wyrazili mi swoje życzenie, a zarazem prośbę, abym we właściwym czasie dał
Kościołowi powszechnemu dokument końcowy o wiernych świeckich5.
Niniejsza posynodalna adhortacja apostolska ma na celu nadać szczególną wartość całemu
bogactwu prac Synodu od Lineamenta do Instrumentum laboris, od relacji początkowej do

1.4 Page 4

▲back to top
4
wystąpień poszczególnych biskupów i świeckich, do relacji podsumowujących dyskusje plenarne,
od dyskusji i relacji grup roboczych do „propozycji” i „Orędzia” końcowego. Toteż dokument ten,
który otrzymał ostateczną formę przy współudziale Rady Sekretariatu Generalnego Synodu i
samego Sekretariatu, nie sytuuje się obok Synodu, ale jest jego wiernym i konsekwentnym
wyrazem, owocem kolegialnej pracy.
Celem niniejszej adhortacji jest pobudzenie i ożywienie świadomości daru oraz odpowiedzialności
wszystkich świeckich i każdego z osobna w komunii i posłannictwie Kościoła.
PILNE POTRZEBY WSPÓŁCZESNEGO ŚWIATA: CZEMU TU STOICIE CAŁY DZIEŃ
BEZCZYNNIE?
3. Podstawowym znaczeniem tego Synodu, a zarazem bezcennym, upragnionym przez niego
owocem jest przyjęcie przez świeckich Chrystusowego wezwania do pracy w Jego winnicy, do
tego, by w tym wspaniałym i dramatycznym momencie dziejowym, u progu trzeciego tysiąclecia,
włączyli się oni żywo, świadomie i odpowiedzialnie w misję Kościoła.
Nowe sytuacje — zarówno w Kościele, jak i w życiu społecznym, ekonomicznym, politycznym i
kulturalnym — domagają się dzisiaj ze szczególną siłą zaangażowania świeckich. Bierność, która
zawsze była postawą nie do przyjęcia, dziś bardziej jeszcze staje się winą. Nikomu nie godzi się
trwać w bezczynności.
Powróćmy do słów ewangelicznej przypowieści: „Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał
innych stojących i zapytał ich: «Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?». Odpowiedzieli mu: «Bo
nas nikt nie najął». Rzekł im: «Idźcie i wy do winnicy»” (Mt 20, 6-7).
Nie ma miejsca na bezczynność, bowiem zbyt wiele pracy czeka na wszystkich w winnicy
Pańskiej. „Gospodarz” z jeszcze większym naciskiem powtarza wezwanie: „Idźcie i wy do
winnicy”.
Z pewnością głos Pana rozbrzmiewa w głębi duszy każdego chrześcijanina, który przez wiarę i
sakramenty chrześcijańskiej inicjacji upodobnił się do Jezusa Chrystusa, stał się żywym członkiem
Kościoła i aktywnym podmiotem jego zbawczej misji. Ten sam głos rozlega się także w dziejach
Kościoła i ludzkości, o czym przypomina nam Sobór: „Lud Boży pobudzany wiarą w to, że
prowadzi go Duch Pański napełniający okrąg ziemi, stara się w wydarzeniach, potrzebach i
pragnieniach, w których uczestniczy z resztą ludzi naszej doby, rozpoznać, jakie w nich mieszczą
się prawdziwe znaki obecności lub zamysłów Bożych. Wiara bowiem rozjaśnia wszystko nowym
światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie do pełnego powołania człowieka; dlatego kieruje ona
umysł do rozwiązań w pełni ludzkich”6.
Trzeba więc spojrzeć w twarz temu naszemu światu, spojrzeć na jego wartości i problemy,
niepokoje i nadzieje, osiągnięcia i porażki; światu, którego sytuacja gospodarcza, społeczna,

1.5 Page 5

▲back to top
5
polityczna i kulturalna jest w porównaniu ze światem ukazanym w Konstytucji duszpasterskiej
Gaudium et spes znacznie trudniejsza7. Ale to on właśnie jest winnicą, to on jest polem, na którym
świeccy mają wypełniać swoją misję. Jezus pragnie, by oni, tak jak wszyscy Jego uczniowie, byli
solą dla ziemi i światłem świata (por. Mt 5, 13-14). A jak wygląda aktualne oblicze „ziemi” i
„świata”, dla których chrześcijanie winni być „solą” i „światłem”?
Współczesny świat wykazuje wielką różnorodność sytuacji i problemów, podlega też coraz
szybszym przemianom. Dlatego należy się wystrzegać pochopnych uogólnień i uproszczeń. Tym
niemniej można dostrzec pewne tendencje charakterystyczne dla współczesnego społeczeństwa.
Jak na ewangelicznej roli razem rosną kąkol i dobre ziarno, tak w historii, będącej każdego dnia
widownią posługiwania się przez ludzi — często w sposób pełen sprzeczności — wolnością,
występują, niekiedy mocno ze sobą splątane, zło i dobro, bezprawie i sprawiedliwość, udręka i
nadzieja.
Sekularyzm a potrzeba religii
4. Jakże nie wspomnieć o uporczywym rozszerzaniu się zobojętnienia religijnego i ateizmu w jego
rozmaitych formach, a zwłaszcza w formie najbardziej dziś może rozpowszechnionej, jaką jest
sekularyzm? Człowiek, odurzony wspaniałością cudownych zdobyczy nieustannego rozwoju
naukowo-techniczego, a przede wszystkim zafascynowany najdawniejszą, ale wciąż nową pokusą
zrównania się z Bogiem (por. Rdz 3, 5) poprzez używanie wolności bez granic, podcina istniejące
w jego sercu korzenie religijności: zapomina o Bogu, utrzymuje, że nie ma On dla jego życia
żadnego znaczenia, odrzuca Go, czyniąc przedmiotem swego uwielbienia najróżniejsze „bożki”.
Zjawisko sekularyzmu jest dziś naprawdę sprawą poważną. Dotyczy ono nie tylko jednostek, ale w
pewnym sensie także całych wspólnot. Już Sobór zwracał uwagę na to, że „liczniejsze masy
praktycznie odchodzą od religii”8. Ja sam niejednokrotnie przypominałem o zjawisku
dechrystianizacji, które występuje w narodach o dawnej tradycji chrześcijańskiej i domaga się
bezzwłocznie nowej ewangelizacji.
A przecież dążenia i potrzeby religijne nie mogą całkowicie wygasnąć. Sumienie każdego
człowieka, który ma odwagę postawić sobie najistotniejsze pytania dotyczące ludzkiej egzystencji,
a przede wszystkim pytać o sens życia, cierpienia i śmierci, musi odpowiedzieć okrzykiem prawdy
wyrażonym przez św. Augustyna: „Stworzyłeś nas, Panie, dla siebie i niespokojne jest nasze
serce dopóki nie spocznie w Tobie”9. Toteż i świat współczesny daje coraz szersze i żywsze
świadectwo otwartości na duchową i transcendentną wizję życia, powrotu do poszukiwań
religijnych, odnowionego poczucia sacrum i wartości modlitwy, potrzeby wolności wyznawania
imienia Pańskiego.
Osoba ludzka: godność deptana i wywyższana
5. Pomyślmy też o wielorakich postaciach przemocy, której dziś poddawana jest osoba ludzka.
Istota ludzka, jeśli nie jest uznana i kochana na miarę jej godności żywego obrazu Boga (por. Rdz

1.6 Page 6

▲back to top
6
1, 26), narażona jest na najbardziej upokarzające i wynaturzone akty „uprzedmiotowienia”, w
wyniku których dostaje się w niewolę silniejszego. „Silniejszy” może mieć różne imiona: ideologia,
władza ekonomiczna, nieludzki system polityczny, technokracja, agresywność środków
społecznego przekazu. I znów stajemy wobec wielu ludzi, naszych braci i sióstr, których
przesadna tolerancja czy jawnie niesprawiedliwe prawodawstwo pozbawiają podstawowych praw:
prawa do życia w jego pełnym wymiarze, prawa do dachu nad głową i pracy, do założenia rodziny
i odpowiedzialnego rodzicielstwa, do uczestniczenia w życiu publicznym i politycznym, do
wolności sumienia i wyznawania wiary religijnej. Któż byłby w stanie policzyć dzieci nie narodzone,
bo zgładzone w łonie matek, dzieci porzucone i maltretowane przez własnych rodziców, dzieci
pozbawione miłości i należnej opieki? W niektórych krajach całe masy ludzi żyją bez dachu nad
głową i pracy, pozbawione środków, które mogłyby im zapewnić życie godne ludzkich istot czy
choćby elementarne warunki bytowe. Dziś stały się czymś zwyczajnym przerażające skupiska
ubóstwa i nędzy, tak materialnej, jak moralnej, okalające wielkie metropolie i zadające śmierć
całym grupom ludzi.
Lecz świętości osoby nie da się unicestwić, choćby nie wiem jak często spotykała się z pogardą i
była gwałcona. Mocno osadzona w Bogu, Stwórcy i Ojcu, świętość osoby ujawnia się zawsze i od
nowa.
Dlatego właśnie widzimy, jak rozprzestrzenia się dziś i coraz bardziej umacnia poczucie osobistej
godności każdej ludzkiej istoty. Dobroczynny prąd przenika i ogarnia wszystkie ludy świata, które
coraz lepiej uświadamiają sobie godność człowieka, a więc nie „rzeczy” lub „przedmiotu”, którym
można się posługiwać, ale zawsze i tylko „podmiotu”, który posiada sumienie i wolność, jest
wezwany do odpowiedzialnego życia w społeczeństwie i w dziejach, i podporządkowany
wartościom duchowym i religijnym.
Mówi się, że nasza epoka jest epoką „humanizmów”. Niektóre z nich opierają się na ateistycznych
i sekularystycznych przesłankach i jako takie w paradoksalny sposób prowadzą do poniżenia i
unicestwienia człowieka; inne stawiają go na piedestale i nabierają cech prawdziwego
bałwochwalstwa; są wreszcie i takie, które zgodnie z prawdą uznają wielkość i ubóstwo człowieka,
ukazując, utrzymując i rozwijając jego pełną godność.
Przejawem i owocem tych humanistycznych prądów jest rosnąca potrzeba uczestnictwa. Stanowi
ona niewątpliwie jedną z charakterystycznych cech współczesnej ludzkości, prawdziwy „znak
czasu”, który coraz bardziej dochodzi do głosu w różnych środowiskach i dziedzinach życia,
przede wszystkim zaś wśród kobiet i młodzieży oraz w życiu nie tylko rodzinnym i szkolnym, ale
także kulturalnym, gospodarczym, społecznym i politycznym. Uczestniczenie i tworzenie w jakimś
stopniu nowej kultury humanistycznej stało się wymogiem tak powszechnym, jak jednostkowym10.
Nieustające konflikty a sprawa pokoju
6. Nie można wreszcie pominąć innego, typowego dla współczesnej ludzkości zjawiska, jakim jest

1.7 Page 7

▲back to top
7
występujące z niespotykaną w historii intensywnością nasilenie się konfliktów. Codziennie zadają
one ludzkości dotkliwe rany i naruszają jej równowagę. Zjawisko to, wielorakie w swoich
przejawach, nie ma nic ze słusznego pluralizmu idei i działań, i objawia się w bolesnych starciach
pomiędzy osobami, grupami, kategoriami osób, narodami i blokami państw. Te starcia przybierają
formy przemocy, terroryzmu i wojny. Współczesna ludzkość, chcąc udowodnić swą „wszechmoc”,
powtarza bezrozumne doświadczenie wieży Babel (por. Rdz 11, 1-9), ale czyni to w daleko
większej skali, angażując różne swoje komponenty, siejąc zamęt, walkę, rozkład i ucisk. Wywołuje
to w rodzinie ludzkiej dramatyczne wstrząsy i rozdarcie.
Z drugiej strony, nic nie zdoła stłumić dążenia jednostek i ludów do bezcennego dobra, jakim jest
pokój w sprawiedliwości. Ewangeliczne błogosławieństwo: „Błogosławieni, którzy wprowadzają
pokój” (Mt 5, 9), znajduje wśród współczesnych ludzi nowy i wymowny oddźwięk: całe ludy żyją
dziś, cierpią i działają w imię pokoju i sprawiedliwości. Coraz więcej osób i grup ludzkich obiera
drogę społecznego zaangażowania, aby się urzeczywistniło pragnienie pokoju. Spotykamy tu
wielu ludzi świeckich, wspaniałomyślnie zaangażowanych w życie społeczne i polityczne,
prowadzących wieloraką działalność tak w ramach instytucji, jak i wolontariatu, a także w służeniu
najmniejszym.
JEZUS CHRYSTUS NADZIEJĄ LUDZKOŚCI
7. Oto jak wielkie, udręczone pole rozpościera się przed robotnikami posłanymi przez
„gospodarza” do pracy w winnicy.
Jest to pole działania Kościoła, nas wszystkich: pasterzy i wiernych, kapłanów, osób zakonnych i
świeckich. Wymienione tu sytuacje dotyczy Kościoła w sposób bezpośredni, warunkują poniekąd
jego działania, ale ich nie hamują, a tym bardziej nie unicestwiają, bowiem Duch Święty, dusza
Kościoła, wspiera go w jego misji.
Kościół wie, że wszystkie podejmowane przez ludzkość wysiłki na rzecz jedności i uczestnictwa,
niezależnie od trudności, opóźnień, przeciwności wynikających z ludzkiej słabości, grzechu i
działania Złego, znajdą pełną odpowiedź w działaniu Jezusa Chrystusa, Odkupiciela człowieka i
świata.
Kościół wie, że Chrystus go posłał jako „znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i
jedności całego rodzaju ludzkiego”11. Dlatego ludzkość mimo wszystko może i musi mieć
nadzieję. Żywa Ewangelia w osobie Jezusa Chrystusa jest radosną „nowiną”, którą Kościół
codziennie przepowiada i której daje świadectwo wobec wszystkich ludzi. W tym przepowiadaniu i
w tym świadectwie świeccy pełnią nie tylko właściwą i niezastąpioną rolę. Za ich pośrednictwem
Kościół Chrystusowy jest obecny w różnorodnych sektorach świata, jako znak oraz źródło nadziei i
miłości.
ROZDZIAŁ I

1.8 Page 8

▲back to top
8
JA JESTEM KRZEWEM WINNYM, WY — LATOROŚLAMI
Godność katolików świeckich w Kościele-Misterium
TAJEMNICA WINNICY
8. Obraz winnicy użyty jest w Biblii w wielu ujęciach i w różnych znaczeniach. Wyraża on przede
wszystkim tajemnicę Ludu Bożego. W tej, poniekąd bardziej wewnętrznej perspektywie świeccy są
nie tylko robotnikami pracującymi w winnicy, ale stanowią jej organiczną część: „Ja jestem
krzewem winnym, wy — latoroślami” (J 15, 5), mówi Jezus.
Już w Starym Testamencie prorocy stosują obraz winnicy jako symbol ludu wybranego. Izrael jest
winnicą Boga, dziełem Pana, radością Jego serca: „Ja zasadziłem ciebie jako szlachetną latorośl
winną” (Jr 2, 21); „Matka twoja była podobna do winorośli zasadzonej nad brzegiem wód. Była
płodna i w latorośle bogata dzięki obfitości wody” (Ez 19, 10); „Przyjaciel mój miał winnicę na
żyznym pagórku. Otóż okopał ją i oczyścił z kamieni i zasadził w niej szlachetną winorośl” (Iz 5, 1-
2).
Jezus powraca do symbolu winnicy dla ukazania niektórych aspektów Królestwa Bożego: „Pewien
człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją
w dzierżawę rolnikom i wyjechał” (Mk 12, 1; por. Mt 21, 28 n.).
Zagłębiając się z Janem ewangelistą w tajemnicę winnicy, dokonujemy odkrycia, że symbolizuje
ona i wyobraża nie tylko Lud Boży, ale samego Jezusa. To On jest krzewem winnym, my zaś,
Jego uczniowie, jesteśmy latoroślami. On jest „prawdziwym krzewem winnym”, który daje życie
swoim latoroślom (por. J 15, 1 n.).
Sobór Watykański II wśród różnych tekstów biblijnych rzucających światło na tajemnicę Kościoła,
raz jeszcze zwraca uwagę na obraz krzewu winnego i latorośli: „Winoroślą prawdziwą jest
Chrystus, życia i urodzajności użyczający pędom, to znaczy nam, którzy przez Kościół w Nim
samym trwamy, a bez Niego nic uczynić nie możemy (J 15, 1-5)”.12 A więc sam Kościół jest
ewangeliczną winnicą. Jest tajemnicą, albowiem miłość i życie Ojca, Syna i Ducha Świętego są
zupełnie bezinteresownym darem dla tych, którzy narodzili się z wody i z Ducha (por. J 3, 5) i
zostali wezwani do przeżywania, a także wyrażania i przekazywania w dziejach (misja) jedności
samego Boga: „W owym dniu poznacie — mówi Jezus — że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we
Mnie i Ja w was” (J 14, 20).
Tylko w tajemnicy Kościoła, jako tajemnicy komunii, objawia się „tożsamość” świeckich, ich
autentyczna godność. A tylko w obrębie tej godności można określić ich powołanie i misję w
Kościele i w świecie.
KIM SĄ ŚWIECCY?
9. Ojcowie synodalni słusznie stwierdzili, że powołanie i misja świeckich wymaga ścisłej definicji,
którą należy ustalić na podstawie wnikliwej analizy nauczania Soboru Watykańskiego II, w świetle

1.9 Page 9

▲back to top
9
zarówno późniejszych dokumentów Magisterium, jak doświadczeń z życia Kościoła, którym kieruje
Duch Święty13.
W swojej odpowiedzi na pytanie „kim są wierni świeccy”, Sobór odbiegł od poprzednich definicji, w
większości negatywnych, i przyjmując zdecydowanie pozytywny punkt widzenia, stwierdził z całym
przekonaniem, że są oni pełnoprawnymi członkami Kościoła objętymi jego tajemnicą i
obdarzonymi specyficznym powołaniem, którego celem w sposób szczególny jest „szukanie
Królestwa Bożego zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej”14. „Pod nazwą
świeckich — czytamy w Konstytucji Lumen Gentium — rozumie się tutaj wszystkich wiernych
chrześcijan nie będących członkami stanu kapłańskiego i stanu zakonnego prawnie
ustanowionego w Kościele, mianowicie wiernych chrześcijan, którzy jako wcieleni przez chrzest w
Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami kapłańskiego,
prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusowego, ze swej strony sprawują właściwe całemu
ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i w świecie”15.
Już Pius XII powiedział, że „wierni, a ściślej świeccy, zajmują miejsce w pierwszych szeregach
Kościoła. Dla nich Kościół stanowi życiową zasadę ludzkiej społeczności. Dlatego to oni, i przede
wszystkim oni, winni uświadamiać sobie coraz wyraźniej nie tylko to, że należą do Kościoła, ale że
sami są Kościołem, to znaczy wspólnotą wiernych żyjących na ziemi pod jednym przewodnictwem
Papieża, oraz pozostających z nim w łączności Biskupów. Oni są Kościołem”16.
Wedle biblijnego obrazu winnicy świeccy, podobnie jak wszyscy inni członkowie Kościoła, są
latoroślami, które trwają w Chrystusie, prawdziwym krzewie winnym, dawcy życia i ożywicielu.
Wcielenie w Chrystusa przez wiarę i sakramenty chrześcijańskiej inicjacji jest dla człowieka
początkiem jego nowej chrześcijańskiej kondycji, która włącza go w tajemnicę Kościoła, kształtuje
jego duchowe „oblicze”, stoi u podstaw wszystkich powołań i jest punktem wyjścia dla dynamizmu
chrześcijańskiego życia świeckich. W Jezusie Chrystusie, umarłym i zmartwychwstałym,
ochrzczony staje się „nowym stworzeniem” (por. Ga 6, 15; 2 Kor 5, 17), oczyszczonym z grzechu i
ożywionym łaską.
W związku z tym, chcąc nakreślić „sylwetkę” świeckiego, musimy najpierw uchwycić pełny sens
tajemniczego bogactwa, jakim Bóg przez Chrzest święty obdarza chrześcijanina.
CHRZEST I CHRZEŚCIJAŃSKA NOWOŚĆ
10. Nie będzie przesadą twierdzenie, że celem całej egzystencji świeckiego katolika jest
dochodzenie do poznania radykalnej nowości chrześcijańskiej płynącej z Chrztu, sakramentu
wiary po to, ażeby móc wypełniać swoje życiowe obowiązki zgodnie z otrzymanym od Boga
powołaniem. Popatrzmy teraz konkretnie i z bliska na trzy podstawowe aspekty owej
chrześcijańskiej nowości, które pomogą nam określić „sylwetkę” świeckiego: Chrzest odradza nas
do życia dzieci Bożych, jednoczy nas z Jezusem Chrystusem i Jego Ciałem, którym jest Kościół,

1.10 Page 10

▲back to top
10
namaszcza w Duchu Świętym czyniąc każdego z nas duchowa, świątynią.
Synowie w Synu
11. Przypomnijmy, co Jezus mówi do Nikodema: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeśli się ktoś
nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3, 5). Chrzest święty jest
więc nowym narodzeniem, jest odrodzeniem.
Ten właśnie aspekt chrzcielnego daru ma na myśli Piotr apostoł, gdy wypowiada uroczyste słowa:
„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim
miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei:
do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego” (1 P 1, 3-4). Następnie Piotr
określa mianem chrześcijan tych, którzy zostali „ponownie do życia powołani nie z ginącego
nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa” (1 P 1, 23).
Przez Chrzest święty stajemy się dziećmi Boga w Jego Jednorodzonym Synu Jezusie Chrystusie.
Każdy chrześcijanin obmyty wodą ze świętego źródła słyszy głos, który niegdyś rozległ się nad
brzegiem Jordanu: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Łk 3, 22), i wtedy
wie, że został przyłączony do umiłowanego Syna, sam stając się synem przybranym (por. Ga 4, 4-
7) i bratem Chrystusa. W ten sposób w dziejach każdego człowieka dopełnia się przedwieczny
zamysł Ojca: „tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór
obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8, 29).
To Duch Święty nadaje ochrzczonym status synów Bożych, a zarazem czyni ich członkami
Chrystusowego Ciała. Święty Paweł przypomina o tym chrześcijanom z Koryntu: „Wszyscyśmy
bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało” (1 Kor 12, 13); i dlatego
może powiedzieć świeckim: „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami”
(1 Kor 12, 27); „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna
swego” (Ga 4, 6; por. Rz 8, 15-16).
Jedno ciało w Chrystusie
12. Jako odrodzeni „synowie w Synu”, ochrzczeni są nieodwołalnie — jak uczy Sobór Florencki —
„członkami Chrystusa i członkami Ciała Kościoła”17.
Chrzest oznacza i sprawia mistyczne, ale rzeczywiste wcielenie w ukrzyżowane i zwycięskie ciało
Jezusa. Przez ten sakrament Jezus zanurza człowieka w swoją śmierć, aby zanurzyć go w swoim
zmartwychwstaniu (por. Rz 6, 3-5), uwalnia go ze „starego człowieka” i przyobleka w „człowieka
nowego”, czyli w samego siebie: „Wy wszyscy — głosi św. Paweł — którzy zostaliście ochrzczeni
w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (Ga 3, 27; por. Ef 4, 22-24; Kol 3, 9-10). Stąd
„wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie” (Rz 12, 5).
W słowach Pawłowych odnajdujemy wierne echo nauki samego Jezusa, który objawił tajemnicze

2 Pages 11-20

▲back to top

2.1 Page 11

▲back to top
11
zjednoczenie swoich uczniów z sobą i pomiędzy nimi jako odbicie i przedłużenie owej tajemniczej
jedności, która łączy Ojca z Synem i Syna z Ojcem miłością w Duchu Świętym (por. J 17, 21). Tę
samą jedność ma na myśli Jezus, gdy przedstawia obraz winnego krzewu i latorośli: „Ja jestem
krzewem winnym, wy — latoroślami” (J 15, 5); obraz, który rzuca światło nie tylko na głęboką więź
uczniów z Jezusem, ale także na witalną jedność wśród samych uczniów, pędów jednej Winorośli.
Żywe i święte przybytki Ducha
13. Innej symboliki używa Piotr apostoł, porównując ochrzczonych do „żywych kamieni”, które na
Chrystusie, „kamieniu węgielnym”, są „budowane jako duchowa świątynia” (1 P 2, 5 n.). Stajemy
tu wobec kolejnego aspektu chrześcijańskiej nowości, który znajduje wyraz w słowach Soboru
Watykańskiego II: „Ochrzczeni (...) poświęcani są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem
Świętym, jako dom duchowy”18.
Duch Święty „namaszcza” ochrzczonego, wyciska na nim swoją niezatartą pieczęć (por. 2 Kor 1,
21-22) i ustanawia go duchową świątynią. Znaczy to, że człowiek, zjednoczony i ukształtowany na
wzór Chrystusa, zostaje napełniony przez Ducha świętą obecnością Boga.
Po tym duchowym „namaszczeniu” chrześcijanin może na swój sposób powtórzyć słowa Jezusa:
„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą
nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych,
abym obwoływał rok łaski od Pana” (Łk 4, 18-19; por. Iz 61, 1-2). Tak oto przez chrzest i
bierzmowanie ochrzczony uczestniczy w misji samego Jezusa Chrystusa, Mesjasza i Zbawiciela.
UDZIAŁ ŚWIECKICH W KAPŁAŃSKIM, PROROCKIM I KRÓLEWSKIM URZĘDZIE JEZUSA
CHRYSTUSA
14. Zwracając się do ochrzczonych jako do „niedawno narodzonych niemowląt”, Piotr apostoł
mówi; „Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi,
ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako
duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych
Bogu przez Jezusa Chrystusa (...). Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim
kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali
dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2, 4-5.
9).
Mamy tu do czynienia z kolejnym aspektem Chrztu: oto świeccy otrzymują, w sobie właściwym
wymiarze, udział w potrójnym urzędzie Jezusa Chrystusa — kapłańskim, prorockim i królewskim.
Świadomość tego faktu była zawsze obecna w żywej tradycji Kościoła, o czym świadczy między
innymi komentarz św. Augustyna do Psalmu 26: Dawid „namaszczony bowiem został na króla.
Wówczas namaszczano jedynie królów i kapłanów. Dwie osobistości namaszczano w owych
czasach. Dwie osoby zapowiadały jednego przyszłego króla i kapłana, dwa urzędy jednego
Chrystusa. Nazwa Chrystus pochodzi od krzyżma. I nie tylko jego głowa została namaszczona,

2.2 Page 12

▲back to top
12
ale również i ciało, czyli my wszyscy (...). Tak więc namaszczenie odnosi się do wszystkich
chrześcijan. Natomiast pierwotnie, za czasów Starego Testamentu dotyczyło tylko dwóch osób.
Stąd też widoczną jest rzeczą, iż my wszyscy jesteśmy ciałem Chrystusa, ponieważ wszyscy
jesteśmy namaszczeni. W nim jesteśmy zarówno oddani Chrystusowi, jak też sami jesteśmy
Chrystusem, ponieważ w pewnym stopniu stanowimy całego Chrystusa, głowę i ciało”19.
Rozpoczynając moją papieską posługę, wiemy nauczaniu Soboru Watykańskiego II20, pragnąłem
położyć nacisk na sprawę kapłańskiej, prorockiej i królewskiej godności całego Ludu Bożego,
mówiąc: „Ten, narodzony z Maryi Dziewicy, syn cieśli — jak mniemano, Syn Boga żywego — jak
wyznał Piotr — przyszedł, aby wszystkich nas uczynić ”królestwem i kapłanami„. Sobór
Watykański II na nowo przypomniał tajemnicę tej władzy. Posłannictwo Chrystusa-Kapłana,
Proroka-Nauczyciela i Króla — trwa w Kościele. Wszyscy: cały Lud Boży, jesteśmy tego
potrójnego posłannictwa uczestnikami”21.
Niniejsza adhortacja zachęca świeckich do tego, aby jeszcze raz z rozwagą i miłością odczytali,
przemyśleli i przyswoili sobie bogate i płodne nauczanie
Soboru na temat ich uczestnictwa w potrójnym urzędzie Chrystusa22. Postaramy się teraz
wyłożyć pokrótce najistotniejsze elementy tego nauczania,
Ze względu na swoje kapłaństwo Jezus samego siebie wydał na krzyżu i nieustannie ofiarowuje
się w Eucharystii na chwałę Ojca, dla zbawienia ludzkości. Ludzie świeccy uczestniczą w urzędzie
kapłańskim Chrystusa, gdyż jako wcieleni przez Chrzest w Chrystusowe Ciało łączą się z Nim w
tej ofierze, ofiarowując siebie samych i wszystkie swoje uczynki (por. Rz 12, 1-2). Oto co o nich
mówi Sobór: „Wszystkie (...) ich uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, życie małżeńskie
i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu, a nawet
utrapienia życia, jeśli cierpliwie znoszone, stają się duchowymi ofiarami miłymi Bogu przez Jezusa
Chrystusa (por. 1 P 2, 5); ofiary te składane są zbożnie Cjcu w eucharystycznym obrzędzie wraz z
ofiarą Ciała Pańskiego. W ten sposób i ludzie świeccy, jako zbożnie działający wszędzie czciciele
Boga, sam świat Jemu poświęcają”23.
Udział w prorockim urzędzie Chrystusa, „który zarówno świadectwem życia, jak mocą słowa
ogłosił Królestwo Ojca”24, uprawnia i zobowiązuje świeckich do tego, by z wiarą przyjęli
Ewangelię i głosili ją słowem i czynem, demaskując śmiało i odważnie wszelkie przejawy zła.
Zjednoczeni z Chrystusem, „wielkim prorokiem” (por. Łk 7, 16), ustanowieni w Duchu Świętym
„świadkami” zmartwychwstałego Chrystusa, świeccy otrzymują udział zarówno w
nadprzyrodzonym zmyśle wiary Kościoła, który „nie może w niej zbłądzić”25, jak i w łasce słowa
(por. Dz 2, 17-18; Ap 19, 10). Winni oni zabiegać o to, by nowość i moc Ewangelii jaśniała w ich
życiu codziennym, rodzinnym i społecznym, oraz cierpliwie i odważnie, pośród sprzeczności
współczesnych czasów, dawać wyraz nadziei na przyszłą chwałę „także przez formy życia
świeckiego”26.

2.3 Page 13

▲back to top
13
Z tytułu swej przynależności do Chrystusa, Pana i Króla wszechświata, świeccy uczestniczą także
w Jego urzędzie królewskim i są przez Niego wezwani do służenia Królestwu Bożemu i do jego
rozszerzania w dziejach. Ludzie ci przeżywają swą chrześcijańską królewskość przede wszystkim
poprzez duchową walkę, ażeby pokonać w sobie królestwo grzechu (por. Rz 6, 12), a następnie
poprzez dar z siebie, aby w miłości i sprawiedliwości służyć Jezusowi, który jest obecny we
wszystkich braciach, a zwłaszcza najmniejszych (por. Mt 25, 40).
Ale w szczególny sposób świeccy są wezwani do tego, by przywracać stworzeniu całą jego
pierwotną wartość. Oni bowiem, poddając stworzenie prawdziwemu dobru człowieka poprzez
działalność wspieraną życiem łaski, uczestniczą w sprawowaniu owej władzy, na mocy której
Zmartwychwstały Jezus przyciąga wszystkie rzeczy do siebie i poddaje je, jak i siebie samego,
Ojcu, aby Bóg był wszystkim we wszystkich (por. J 12, 32; 1 Kor 15, 28).
Udział ludzi świeckich w potrójnym urzędzie Chrystusa — Kapłana, Proroka i Króla rozpoczyna się
wraz z namaszczeniem Chrztu, rozwija przez Bierzmowanie, w Eucharystii zaś znajduje
spełnienie i pełne mocy oparcie. Udział ten jest udziałem poszczególnych świeckich jako tych,
którzy tworzą jedno Ciało Pańskie. Jezus bowiem ubogaca swoimi darami Kościół jako własne
Ciało i Oblubienicę. Stąd poszczególni ludzie uczestniczą w potrójnym urzędzie Chrystusa jako
członkowie Kościoła, czego wyraźnie uczy Piotr apostoł, nazywając ludzi ochrzczonych
„wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bogu na własność
przeznaczonym” (1 P 2, 9). Udział świeckich w potrójnym urzędzie Chrystusa, właśnie dlatego, że
wywodzi się z przynależności do kościelnej wspólnoty, winien być przeżywany i realizowany we
wspólnocie i dla wspólnoty. Mówi św. Augustyn: „Tak jak ze względu na mistyczne krzyżmo
zwiemy wszystkich pomazańcami, zwiemy też wszystkich kapłanami, ponieważ są członkami
jednego kapłana”27.
LAIKAT I JEGO ŚWIECKI CHARAKTER
15. Chrześcijańska nowość jest podstawą i rękojmią równości wszystkich ochrzczonych w
Chrystusie, wszystkich członków Ludu Bożego: „wspólna jest godność członków wynikająca z ich
odrodzenia się w Chrystusie, wspólna łaska synów, wspólne powołanie do doskonałości, jedno
zbawienie, jedna nadzieja i miłość niepodzielna”28. Na mocy wspólnej godności Chrztu świecki
jest współodpowiedzialny, wraz z kapłanami, zakonnikami i zakonnicami, za misję Kościoła.
Ale wypływająca z Chrztu wspólna dla wszystkich godność posiada w odniesieniu do świeckich
pewien rys specyficzny, który odróżnia ich, aczkolwiek nie odgradza od kapłana, zakonnika czy
zakonnicy. Zgodnie z określeniem Soboru Watykańskiego II, „właściwością specyficzną laików jest
ich charakter świecki”29.
Ażeby w sposób kompletny, właściwy i ścisły zrozumieć kościelna sytuację człowieka świeckiego,
należy zgłębić teologiczne znaczenie „charakteru świeckiego” w świetle zbawczego planu Boga i
tajemnicy Kościoła.

2.4 Page 14

▲back to top
14
Kościół, jak mówi Paweł VI, „posiada autentyczny wymiar świecki, ściśle związany z jego naturą i
misją, który wywodzi się z tajemnicy Słowa Wcielonego i który realizuje się na różne sposoby w
życiu członków Kościoła”.30
W istocie Kościół, choć nie jest ze świata (por. J 17, 16), żyje w świecie i w nim kontynuuje —
zgodnie z otrzymanym mandatem — odkupieńcze dzieło Jezusa Chrystusa, które mając
„zasadniczo na celu zbawienie ludzi, obejmuje również odnowę całego porządku doczesnego”31.
Oczywiście, wszyscy członkowie Kościoła mają swój udział w jego świeckim wymiarze. Udział ten
posiada jednak wielorakie formy. Zwłaszcza w przypadku świeckich odznacza się on pod
względem realizacji i spełnianej funkcji pewną — mówiąc słowami Soboru — „specyficzną
właściwością”. Właściwość tę określa się mianem „charakteru świeckiego”32.
W rzeczywistości Sobór przedstawia świecki stan wiernych przede wszystkim jako miejsce, w
którym dociera do nich wezwanie Boga: „Tam ich Bóg powołuje”33. Jest to miejsce odznaczające
się pewnym dynamizmem: świeccy „żyją (...) w świecie, to znaczy pośród wszystkich razem i
poszczególnych spraw i obowiązków świata, i w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i
społecznego, z których niejako utkana jest ich egzystencja”34. W tym świecie prowadzą też
normalne życie, uczą się, pracują, utrzymują ze sobą różnorakie kontakty: przyjacielskie,
społeczne, zawodowe, kulturalne itd. Sobór traktuje ich stan nie jako zwykły fakt, zewnętrzny i
środowiskowy, ale jako rzeczywistość, która osiąga swój pełny sens w Jezusie Chrystusie35. Co
więcej, stwierdza, że samo Słowo Wcielone „zechciało być uczestnikiem ludzkiej społeczności.
Jezus (...) uświęcał ludzkie związki, w pierwszym rzędzie rodzinne, z których powstają urządzenia
społeczne. Zechciał prowadzić życie rzemieślnika, właściwe dla jego czasu i kraju”36.
W ten oto sposób „świat” staje się polem i narzędziem ludzi świeckich w realizacji ich
chrześcijańskiego powołania, sam bowiem przeznaczony jest na to, by wysławiać Boga Ojca w
Chrystusie. Dopiero teraz Sobór może wskazać właściwy i specyficzny sens wezwania, które Bóg
kieruje do świeckich. Otóż nie muszą się oni wyrzekać swojego miejsca w świecie. „Bracia —
mówi Paweł apostoł — niech przeto każdy trwa u Boga w takim stanie, w jakim został powołany”
(1 Kor 7, 24). Chrzest bowiem nie odrywa świeckich od świata, lecz powierza im powołanie, które
właśnie w świecie, wewnątrz świata winno się urzeczywistniać, gdyż „tam ich Bóg powołuje, aby
wykonując właściwe sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do
uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób przykładem zwłaszcza
swego życia promieniując wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym Chrystusa”37. Toteż fakt
bycia i działania w świecie posiada dla świeckich znaczenie nie tylko antropologiczne i
socjologiczne, ale także ściśle teologiczne i kościelne. Oni bowiem żyjąc wewnątrz świata słyszą
głos Boga, który objawia im swój plan i oznajmia szczególne powołanie do tego, by „szukali
Królestwa Bożego zajmując się sprawami Bożymi i kierując nimi po myśli Bożej”38.
W tej perspektywie Ojcowie synodalni stwierdzili: „Świecki charakter laikatu jest pojęciem o

2.5 Page 15

▲back to top
15
znaczeniu nie tylko socjologicznym, ale przede wszystkim teologicznym. Można go zrozumieć
tylko w świetle stwórczego i odkupieńczego aktu Boga, który powierzył świat ludziom, aby
uczestniczyli w dziele stworzenia, wyzwalali je spod działania grzechu i by sami dążyli do
świętości poprzez małżeństwo, wybór celibatu, życie rodzinne, zawodowe, a także wielorakie
formy działalności społecznej”39.
Kościelny status świeckich zostaje w sposób radykalny określony poprzez chrześcijańską nowość
i jego cechą wyróżniającą jest charakter świecki40.
Ewangeliczne obrazy soli, światła i zaczynu, które odnoszą się do wszystkich bez różnicy uczniów
Jezusa, w zastosowaniu do świeckich nabierają swoistej wymowy. Znamienne bowiem jest to, że
doskonale się w nich wyraża nie tylko głębokie zakorzenienie i pełne uczestnictwo świeckich w
życiu naszego globu, świata i ludzkiej wspólnoty, ale także, i przede wszystkim, nowość i
oryginalność tego zakorzenienia oraz uczestnictwa, mające na celu upowszechnienie zbawczej
Ewangelii.
POWOŁANI DO ŚWIĘTOŚCI
16. Godność świeckich katolików ukazuje się nam w pełni, gdy rozważamy pierwsze i podstawowe
powołanie, które Ojciec w Jezusie Chrystusie i przez Ducha Świętego kieruje do każdego z nich,
powołanie do świętości, czyli do doskonałości w miłości. Święty jest najwspanialszym
świadectwem godności otrzymanej przez ucznia Chrystusa.
Sobór Watykański II wypowiedział się w sposób niezwykle jasny na temat powszechnego
powołania do świętości. Można powiedzieć, że właśnie ono stało się główną sprawą, którą ten
Sobór, zwołany dla ewangelicznej odnowy chrześcijańskiego życia, powierzył wszystkim synom i
córkom Kościoła41. Powołanie do świętości nie jest zwykłym nakazem moralnym, lecz
niezbywalnym wymogiem tajemnicy Kościoła. Albowiem Kościół jest wybraną winnicą, dzięki
której pędy żyją i wzrastają karmione świętą i uświęcającą limfą samego Chrystusa; jest
mistycznym ciałem, a jego członki mają udział w świętości Głowy, którą jest Chrystus; jest
umiłowaną Oblubienicą Jezusa, za którą On wydał samego siebie, aby ją uświęcić (por. Ef 5, 25
n.). Duch, który uświęcił ludzką naturę Jezusa w dziewiczym łonie Maryi (por. Łk 1, 35), jest tym
samym Duchem, który mieszka i działa w Kościele, przekazując mu świętość Syna Bożego, który
stał się człowiekiem.
Dziś wszyscy chrześcijanie powinni jak najpilniej podjąć drogę ewangelicznej odnowy w
wielkodusznej odpowiedzi na wezwanie Apostoła do tego, „aby w całym postępowaniu stali się
świętymi” (por. 1 P 1, 15). Na tę pilną potrzebę położył szczęśliwie nacisk, dwadzieścia lat po
Soborze Watykańskim Il., Synod nadzwyczajny w 1985 roku: „Ponieważ Kościół jest misterium w
Chrystusie, musi być uważany za znak i narzędzie świętości (...). W ciągu całej historii Kościoła, w
okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy.
Dlatego dziś pilnie potrzebujemy świętych, o których trzeba usilnie błagać Boga”42.

2.6 Page 16

▲back to top
16
Wszyscy wierni z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne powołanie do
świętości i w nim współuczestniczą. Są nim objęci na pełnych prawach i na równi ze wszystkimi
innymi członkami Kościoła także świeccy: „wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu
powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości”43; „wszyscy więc
chrześcijanie zachęcani są i zobowiązani do osiągania świętości i doskonałości własnego
stanu”44.
Powołanie do świętości wyrasta z Chrztu i odnawia się w innych sakramentach, zwłaszcza w
Eucharystii. Chrześcijanie, przyobleczeni w Jezusa Chrystusa i napojeni Jego Duchem, są
„święci”, a więc są upoważnieni i zobowiązani do tego, by świętość swojego być okazywali w
świętości wszystkich swoich działań. Paweł apostoł stale upomina wszystkich chrześcijan, aby żyli
tak, „jak przystoi świętym” (Ef 5, 3).
Życie wedle Ducha, które wydaje owoc uświęcenia (por. Rz 6, 22; Ga 5, 22), pobudza
ochrzczonych i wymaga od nich wszystkich razem i każdego z osobna tego, by naśladując Jezusa
Chrystusa przyjęli Jego Błogosławieństwa, słuchali i rozważali słowa Boże, świadomie i aktywnie
uczestniczyli w liturgicznym i sakramentalnym życiu Kościoła, pamiętali o osobistej, rodzinnej i
wspólnotowej modlitwie, byli głodni i spragnieni sprawiedliwości, praktykowali miłość we
wszystkich sytuacjach życiowych i by służyli braciom, zwłaszcza najmniejszym, ubogim i
cierpiącym.
Uświęcajcie się żyjąc w świecie
17. Powołanie ludzi świeckich do świętości oznacza wezwanie do tego, by żyli oni wedle Ducha
włączeni w rzeczywistość doczesną, i poprzez uczestnictwo w działalności ziemskiej. Raz jeszcze
napomina Apostoł: „Wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię
Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego” (Kol 3, 17). Odnosząc te słowa do świeckich
Sobór kategorycznie stwierdza: „Ani troski rodzinne, ani inne sprawy świeckie nie powinny
pozostawać poza sferą ich życia duchowego”.45 Zaś Ojcowie synodalni mówią na ten temat:
„Ogromne znaczenie posiada spójność życia wiernych świeckich, jako tych, którzy winni dążyć do
świętości w normalnych warunkach życia zawodowego i społecznego. Dlatego w odpowiedzi na
swe powołanie winni traktować codzienne zajęcia jako okazje do tego, by zbliżać się do Boga,
spełniać Jego wolę i służyć innym ludziom, prowadząc ich do komunii z Bogiem w Chrystusie”46.
Powołanie do świętości ludzie świeccy muszą rozumieć i przeżywać nie tyle jako wymóg i
kategoryczny obowiązek, ile raczej jako czytelny znak bezgranicznej miłości Ojca, który ich
odrodził do swojego świętego życia. W takim rozumieniu powołanie to jest istotnym i nieodłącznym
składnikiem nowego życia otrzymanego wraz z chrztem, a więc konstytutywnym elementem ich
godności. Równocześnie powołanie do świętości jest głęboko związane z misją i
odpowiedzialnością powierzoną świeckim w Kościele i w świecie. Istotnie bowiem, już samo
przeżywanie świętości, wynikające z uczestnictwa w życiu świętego Kościoła, jest pierwszym i
fundamentalnym wkładem w budowanie kościelnej wspólnoty jako „świętych obcowania”.

2.7 Page 17

▲back to top
17
Oświecony wiarą wzrok raduje się wspaniałym widokiem tak wielu świeckich, mężczyzn i kobiet,
którzy często nie zauważani lub wręcz nie rozumiani, obcy wielkim tego świata, lecz bliscy
kochającemu ich Ojcu, są w normalnym życiu, wśród codziennych zajęć, niestrudzonymi
robotnikami pracującymi w winnicy Pańskiej, pokornymi, lecz potężnymi mocą Bożej łaski
sprawcami rozszerzania w dziejach Królestwa Bożego.
Świętość jest ponadto podstawową przesłanką i niezbędnym warunkiem do tego, aby Kościół
mógł realizować swoją zbawczą misję. Właśnie świętość Kościoła jest tajemnym źródłem i
nieomylną miarą jego apostolskiego zaangażowania oraz misyjnego zapału. Kościół, Oblubienica
Chrystusa, tylko wtedy staje się Matką płodną w Duchu, gdy poddaje się Chrystusowej miłości i ją
odwzajemnia.
Powróćmy raz jeszcze do biblijnego obrazu winnicy. Rozkwit i rozrost latorośli zależy od tego, jak
mocno trwają one w winnym krzewie. „Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z
siebie — o ile nie trwa w winnym krzewie — tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja
jestem krzewem winnym, wy — latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc
obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 4-5).
Wypada tu jeszcze przypomnieć, że w czasie Synodu odbyła się uroczysta beatyfikacja i
kanonizacja kilku świeckich mężczyzn i kobiet, w których cały Lud Boży, a w szczególności ludzie
świeccy mogą teraz znaleźć nowe wzorce świętości i nowe świadectwo heroicznych cnót,
przeżywanych w zwykłych i normalnych warunkach ludzkiego życia. Jak powiedzieli Ojcowie
synodalni: „Kościoły lokalne, a zwłaszcza Kościoły młode, winny rozpoznać pośród swoich
członków, kierując się należną rozwagą, tych ludzi, którzy we wspomnianych warunkach (w życiu
codziennym czy też w małżeństwie) dali świadectwo świętości i mogą być wzorem dla innych, a
następnie wystąpić — jeśli spełnione są wymagane warunki — z prośbą o ich beatyfikację i
kanonizację”47.
Na zakończenie tych refleksji, których celem było zdefiniowanie stanu, w jakim żyją katolicy
świeccy w Kościele, ciśnie się na usta słynna przestroga św. Leona Wielkiego: Agnosce, o
Christiane, dignitatem tuam!48 Tak samo przestrzega św. Maksym, biskup Turynu, tych, którzy
otrzymali namaszczenie Chrztu świętego: „Baczcie na zaszczyt, jakiegoście dostąpili w tej
tajemnicy!”49. Niech wszyscy ochrzczeni wysłuchają raz jeszcze słów św. Augustyna: „Radujmy
się i składajmy dzięki: staliśmy się nie tylko chrześcijanami, ale Chrystusem (...). Zdumiewajcie się
i cieszcie: staliśmy się Chrystusem!”50.
Chrześcijańska godność, źródło równości wszystkich członków Kościoła, jest gwarantem oraz siłą
rozwoju komunii i braterstwa, a równocześnie tajemnicą i mocą apostolskiego i misyjnego
dynamizmu świeckich. Jest to godność zobowiązująca, godność robotników wezwanych przez
Boga do pracy w Jego winnicy: „Na wszystkich tedy świeckich — mówi Sobór — spoczywa
zaszczytny obowiązek przyczyniania się do tego, aby Boży plan zbawienia coraz bardziej

2.8 Page 18

▲back to top
18
rozszerzał się na wszystkich ludzi wszystkich czasów i wszystkich miejsc na ziemi”51.
ROZDZIAŁ II
LATOROŚLE JEDNEGO WINNEGO KRZEWU
Uczestnictwo świeckich w życiu Kościoła-Wspólnoty
TAJEMNICA KOŚCIOŁA-WSPÓLNOTY
18. Posłuchajmy raz jeszcze, co mówi Jezus: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec
mój jest tym, który uprawia. (...) Wytrwajcie we Mnie, a ja [będę trwał] w was” (J 15, 1. 4).
Te proste słowa objawiają nam tajemniczą więź, jaka łączy Pana Jezusa i Jego uczniów,
Chrystusa i ochrzczonych. Jest to komunia żywa i ożywiająca, która sprawia, że chrześcijanie nie
należą do siebie, ale są własnością Chrystusa, tak jak latorośle, które są wszczepione w winny
krzew.
Wzorem, źródłem i celem jedności chrześcijan z Jezusem jest jedność Syna z Ojcem w darze
Ducha Świętego. Zjednoczeni z Synem w miłości Ducha Świętego, chrześcijanie są równocześnie
zjednoczeni z Ojcem.
W dalszym ciągu Jezus mówi: „ja jestem krzewem winnym, wy — latoroślami” (J 15, 5). Z jedności
chrześcijan z Chrystusem wywodzi się jedność między chrześcijanami, wszyscy oni bowiem są
pędami jednej Winorośli, czyli samego Chrystusa. Jezus ukazuje tę jedność jako cudowne odbicie
i tajemnicze uczestnictwo w miłości, która łączy w jedno Ojca, Syna i Ducha Świętego. I o tę
jedność prosi w swej modlitwie: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w
Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17, 21).
Otóż właśnie ta jedność stanowi tajemnicę Kościoła, jak przypomina Sobór Watykański II cytując
słynne słowa św. Cypriana: „cały Kościół okazuje się jako «lud zjednoczony jednością Ojca i Syna,
i Ducha Świętego»”52. Do tajemnicy Kościoła-Wspólnoty nawiązują słowa Pawłowego
pozdrowienia, które zwykliśmy słyszeć na początku Mszy św. z ust kapłana: „Łaska Pana Jezusa
Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Kor 13,
13).
W poprzednim rozdziale staraliśmy się nakreślić „sylwetkę” osoby świeckiej z punktu widzenia jej
godności. Teraz wypada nam się zastanowić nad jej misją i odpowiedzialnością w Kościele i w
świecie. Ale właściwe zrozumienie tych pojęć jest możliwe tylko w bezpośrednim odniesieniu do
rzeczywistości Kościoła-Komunii.
Sobór i eklezjologia komunii
19. Stajemy tutaj wobec głównego punktu nauki Kościoła o nim samym, ukazanej przez Sobór
Watykański II, co przypomniał nam Synod nadzwyczajny z 1985 roku, odbyty dwadzieścia lat po
Soborze: „Eklezjologia «komunii» (communio) jest ideą centralną i podstawową w dokumentach

2.9 Page 19

▲back to top
19
Soboru. Pojęcie Koinonia — communio, oparte na Piśmie Świętym, cieszyło się w Kościele
starożytnym i cieszy do dziś w Kościołach Wschodu wielką czcią. Stąd Sobór Watykański II
uczynił wiele, aby Kościół był wyraźniej rozumiany jako «komunia» i bardziej konkretnie jako
«komunia» urzeczywistniany.
Co oznacza ogromnie bogate w treść słowo communio? Podstawowy sens odnosi się do
zjednoczenia z Bogiem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. To zjednoczenie dokonuje się
w Słowie Bożym i sakramentach. Chrzest jest bramą i fundamentem «komunii» Kościoła;
Eucharystia jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego (por. Lumen Gentium, 11).
«Komunia» z Ciałem Chrystusa w Eucharystii oznacza i sprawia, czyli buduje wewnętrzne
zjednoczenie («komunię») wszystkich wiernych w ciele Chrystusa, którym jest Kościół (por. 1 Kor
10, 16 n.)”53.
Wkrótce po zakończeniu Soboru Paweł VI przemawiając do wiernych powiedział: „Kościół jest
komunią. Jakie znaczenie ma w tym wypadku pojęcie «komunia»? Odpowiedzi na to pytanie
należy szukać w katechizmie, w paragrafie mówiącym o sanctorum communio, czyli obcowaniu
(komunii) świętych. Kościół jest właśnie świętych obcowaniem (komunią). A obcowanie to oznacza
dwojaki rodzaj życiowego uczestnictwa: wcielenie chrześcijan w życie Chrystusa oraz więź jednej
miłości pośród wszystkich wiernych, na tym i na tamtym świecie. Jedność z Chrystusem i w
Chrystusie, i jedność wśród chrześcijan w Kościele”54.
Na wstępie soborowych rozważań nad tajemnicą Kościoła spotykamy szereg obrazów biblijnych,
które rzeczywistość Kościoła-Komunii ukazują w nieodłącznym dla niej wymiarze zjednoczenia
chrześcijan z Chrystusem i ich wzajemnej jedności. Są to obrazy owczarni, trzody, winorośli,
duchowej budowli i świętego miasta.55 Przede wszystkim zaś obraz ciała, zaczerpnięty z nauki
Pawłowej, który pojawia się wielokrotnie na kartach Soboru, urzekając swoją nieprzemijającą
świeżością56. Z kolei, nawiązując do całych dziejów zbawienia, Sobór przedstawia Kościół jako
Lud Boży: „podobało się (...) Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem
wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i
zbożnie Mu służył”57. Treść tej nauki została zamknięta z zadziwiającym wyczuciem już w jednym
z pierwszych zdań Konstytucji Lumen Gentium: „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem,
czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju
ludzkiego”58.
Tak więc rzeczywistość Kościoła-Komunii wiąże się nieodłącznie, więcej, zajmuje centralne
miejsce wewnątrz owego „misterium”, którym jest Boży plan zbawienia ludzkości. Właśnie dlatego
właściwe rozumienie pojęcia kościelnej komunii nie może się zamykać w obrębie zwykłej
interpretacji socjologicznej i psychologicznej. Kościół-Komunia to „nowy” lud, lud „mesjaniczny”,
który „ma za głowę Chrystusa (...). Udziałem tego ludu stała się godność i wolność synów Bożych
(...). Prawem jego stało się przykazanie nowe miłowania, jak Chrystus nas umiłował (...). Celem
jego wreszcie — Królestwo Boże (...). [Został on] ustanowiony przez Chrystusa dla wspólnoty

2.10 Page 20

▲back to top
20
życia, miłości i prawdy”59. O jedności pomiędzy członkami nowego Ludu — a jeszcze wcześniej,
o ich jedności z Chrystusem — stanowią więzy nie „ciała” i „krwi” lecz „ducha”, a ściślej więzy
Ducha Świętego, którego wszyscy ochrzczeni otrzymują w darze (por. Jl 3, 1).
Ten sam bowiem Duch, który odwiecznie łączy jedyną i niepodzielną Trójcę, który „w pełni czasu”
(por. Ga 4, 4) Syna Bożego na zawsze przyoblekł w ludzkie ciało, ten Duch jest w dziejach
chrześcijańskich pokoleń stałym i niewyczerpanym źródłem jedności w Kościele i jedności
Kościoła.
Organiczna struktura wspólnoty: różnorodność i komplementarność
20. Kościelna wspólnota jest, ujmując rzecz jeszcze ściślej, jednością „organiczną”, analogiczną
do jedności żywego i sprawnego ciała. Odznacza się ona w istocie współistnieniem wielorakich
powołań i stanów, tajemnic, charyzmatów i zadań, które, choć różne, są w stosunku do siebie
komplementarne. Ta różnorodność i komplementarność sprawia, że każdy świecki pozostaje w
relacji do całego ciała i sam wnosi do niego swój własny wkład.
Organicznej jedności mistycznego Ciała Chrystusa szczególną uwagę poświęca Paweł apostoł.
Zwięzłą interpretację tej bogatej nauki możemy znaleźć na kartach Soboru. Jezus Chrystus,
czytamy w Konstytucji Lumen Gentium, „udzielając (...) Ducha swego, braci swoich, powołanych
ze wszystkich narodów, ustanowił w sposób mistyczny jako ciało swoje. W ciele tym życie
Chrystusowe rozlewa się na wierzących (...). Jak zaś wszystkie członki ciała ludzkiego, choć jest
ich wiele, tworzą przecież jedno ciało, tak też i wierni w Chrystusie (por. 1 Kor 12, 12). Również w
budowaniu ciała Chrystusowego istnieje różnorodność członków i funkcji. Jeden jest Duch, który
rozmaite swe dary rozdziela stosownie do bogactwa swego i do potrzeb posługiwania, ku
pożytkowi Kościoła (por. 1 Kor 12, 1-11). Wśród darów tych góruje łaska Apostołów, których
powadze sam Duch poddaje nawet osoby obdarzone szczególnym charyzmatem (por. 1 Kor 14).
Tenże Duch, sam przez się, mocą swoją i wewnętrznym spojeniem członków jednocząc ciało,
tworzy i nakazuje miłość wzajemną między wiernymi. Stąd, jeśli jeden członek cierpi, wespół z nim
cierpią wszystkie członki; a jeśli jeden członek czci doznaje, wszystkie członki wespół z nim się
radują (por. 1 Kor 12, 26)”60.
Jeden i ten sam Duch stanowi zawsze dynamiczną zasadę jedności i różnorodności Kościoła i w
Kościele. Czytamy dalej w Konstytucji Lumen Gentium: „Abyśmy zaś w Nim [Chrystusie]
nieustannie się odnawiali (por. Ef 4, 23), udzielił nam Ducha swego, który będąc jednym i tym
samym w Głowie i członkach, tak całe ciało ożywia, jednoczy i porusza, że działanie Jego
porównywać mogli święci Ojcowie z funkcją, jaką spełnia w ciele ludzkim zasada życia, czyli
dusza”61. W innym miejscu Sobór wypowiada słowa szczególnie bogate w treść i cenne dla
zrozumienia „organiczności”, charakteryzującej komunię kościelną, także pod kątem jej
nieustannego wzrastania do komunii doskonałej: „Duch mieszka w Kościele, a także w sercach
wiernych jak w świątyni (por. 1 Kor 3, 16; 6, 19); w nich przemawia i daje świadectwo przybraniu
za synów (por. Ga 4, 6; Rz 8, 15-16 i 26). Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J 16, 13) i

3 Pages 21-30

▲back to top

3.1 Page 21

▲back to top
21
jednocząc we wspólnocie (in communione) i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary
hierarchiczne oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje oraz owocami swoimi go
przyozdabia (por. Ef 4, 11-12; 1 Kor 12, 4; Ga 5, 22). Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej
młodości, ustawicznie go odnawia i do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi.
Albowiem Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa: Przyjdź! (por. Ap 22, 17)”62.
Tak więc kościelna komunia jest darem, wielkim darem Ducha Świętego. Świeccy winni
przyjmować ten dar z wdzięcznością i przez całe życie podchodzić do niego z głębokim
poczuciem odpowiedzialności. Konkretnym wyrazem tej postawy jest ich udział w życiu i
posłannictwie Kościoła, któremu służą, poprzez różne i komplementarne posługi oraz charyzmaty.
„Świecki katolik nie może nigdy zamknąć się w sobie, odizolować się duchowo od wspólnoty, lecz
musi żyć w nieustannym kontakcie z innymi, z mocnym poczuciem braterskich więzi, przepełniony
radością płynącą z jednakowej godności oraz świadomy wspólnej odpowiedzialności za to, by
wielki skarb otrzymany w dziedzictwie wydał owoce. Duch Pański obdarza świeckiego, podobnie
jak innych ochrzczonych, licznymi charyzmatami, zachęca go do różnych posług i zadań,
przypomina mu — tak jak przypomina innym w odniesieniu do niego — że wszystko to, co go
wyróżnia, nie jest większą godnością, lecz specyficzną dla niego, komplementarną zdolnością
służenia. (...) Tak więc charyzmaty, urzędy, funkcje i posługi świeckiego katolika istnieją we
wspólnocie i dla wspólnoty. Są uzupełniającym się nawzajem bogactwem, mającym służyć dobru
wszystkich pod mądrym kierownictwem pasterzy”63.
POSŁUGI I CHARYZMATY — DARY DUCHA ŚWIĘTEGO DLA KOŚCIOŁA
21. Sobór Watykański II ukazuje posługi i charyzmaty jako dary Ducha Świętego, które służą
budowaniu Chrystusowego Ciała i spełnianiu jego posłannictwa w świecie64. Ten sam bowiem
Duch, który kieruje Kościołem i mu przewodzi, uposaża w rozmaite dary hierarchiczne i
charyzmatyczne wszystkich ochrzczonych, wzywając każdego z nich do tego, by był w sobie
właściwy sposób aktywny i współodpowiedzialny.
Zastanówmy się teraz nad istotą posług i charyzmatów w bezpośredniej relacji do świeckich oraz
ich uczestnictwa w życiu Kościoła-Komunii.
Posługi, urzędy i funkcje
Wszystkie posługi istniejące i spełniane w Kościele stanowią zróżnicowane formy udziału w
posłudze Jezusa Chrystusa, dobrego Pasterza, który daje życie swoje za owce (por. J 10, 11), i
pokornego sługi, który siebie samego składa w ofierze dla zbawienia wszystkich (por. Mk 10, 45).
Podział urzędów w Kościołach apostolskich ukazany jest nad wyraz przejrzyście w tekstach św.
Pawła. W pierwszym Liście do Koryntian pisze on: „ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów,
po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli” (1 Kor 12, 28). Z kolei w Liście do Efezjan czytamy:
„Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego (...). I On ustanowił
jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami

3.2 Page 22

▲back to top
22
dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego,
aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka
doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa” (Ef 4, 7. 11-13; por. Rz 12, 4-8). Te a
także inne teksty Nowego Testamentu świadczą o wielości i rozmaitości tak posług, jak darów i
zadań istniejących w Kościele.
Posługi wynikające ze święceń
22. W Kościele istnieją przede wszystkim posługi urzędowe, czyli te, które wywodzą się z
sakramentu Kapłaństwa. Pan Jezus bowiem wybrał i ustanowił Apostołów zarodkiem ludu
Nowego Przymierza i zaczątkiem nowej hierarchii65, powierzając im mandat nauczania
wszystkich narodów (por. Mt 28, 19) oraz kształcenia i kierowania kapłańskim ludem. Misja
Apostołów, którą Pan Jezus stale powierza pasterzom swojego ludu, jest prawdziwą służbą, która
w Piśmie Świętym określona jest znamiennym mianem „diakonii”, czyli posługi, urzędu. W
nieprzerwanie trwającej sukcesji apostolskiej kapłani w chwili święceń otrzymują od
Zmartwychwstałego Chrystusa charyzmat Ducha Świętego a wraz z nim — władzę i świętą moc
działania in persona Christi Capitis (w zastępstwie Chrystusa Głowy)66, ażeby głosząc Ewangelię
i sprawując sakramenty służyli Kościołowi i jednoczyli go w Duchu Świętym.
Posługi urzędowe są łaską, i to nie tylko dla tych, którzy je sprawują, ale przede wszystkim dla
całego Kościoła. W nich się wyraża i urzeczywistnia ów szczególny typ uczestnictwa w
kapłaństwie Jezusa Chrystusa, który różni się nie tylko stopniem, ale samą istotą od uczestnictwa,
jakie przez Chrzest i Bierzmowanie mają w nim wszyscy wierni. Z drugiej strony, jak przypomina
Sobór Watykański II, kapłaństwo urzędowe pozostaje zasadniczo na usługach królewskiego
kapłaństwa wszystkich wiernych i jemu jest przyporządkowane67.
Stąd zapewnienie i wzrost jedności w Kościele, zwłaszcza w ramach spełniania różnych i
komplementamych posług, wymaga od pasterzy, by traktowali swój urząd nie inaczej, jak tylko
jako służbę wobec całego Ludu Bożego (por. Hbr 5, 1), od świeckich zaś, by posługę kapłanów
uznali za element niezbędny dla swojego życia i swojego udziału w misji Kościoła68.
Posługi, urzędy i funkcje świeckich
23. Zbawczą misję Kościoła w świecie realizują nie tylko ci, którzy czynią to na mocy święceń, ale
także wszyscy świeccy, którzy na mocy Chrztu i specyficznego powołania uczestniczą — każdy w
sobie właściwym stopniu — w kapłańskim, prorockim i królewskim urzędzie Chrystusa.
Toteż pasterze winni uznawać i popierać rozwój tych posług, urzędów i funkcji, które opierając się
na sakramentalnym fundamencie Chrztu, Bierzmowania, a w wielu wypadkach także Małżeństwa,
są spełniane przez katolików świeckich.
Pasterze mogą też w razie potrzeby, kierując się zawsze pożytkiem Kościoła i stosując do norm
prawa powszechnego, powierzać świeckim określone funkcje, które choć są związane z urzędem

3.3 Page 23

▲back to top
23
pasterza, nie wymagają święceń kapłańskich. W Kodeksie Prawa Kanonicznego powiedziano:
„Tam, gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy także świeccy, chociażby nie byli
lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie, mianowicie:
posługę słowa, przewodniczyć modlitwom liturgicznym, udzielać chrztu, a także rozdzielać
Komunię świętą, zgodnie z przepisami prawa”69.
Jednakże sam fakt wykonywania tych zadań nie czyni człowieka świeckiego pasterzem, bowiem o
urzędowej naturze posługi nie stanowi rodzaj spełnianych funkcji, lecz przyjęcie sakramentalnych
święceń. Tylko sakrament kapłaństwa przesądza o tym, że posługa urzędowa jest szczególną
formą uczestnictwa w urzędzie Chrystusa Głowy i Pasterza, i w jego wiecznym kapłaństwie70. Do
spełniania niektórych funkcji w zastępstwie pasterza uprawnia w sposób bezpośredni i formalny
oficjalne upoważnienie otrzymane od samego pasterza, a ich konkretna realizacja odbywa się pod
kierunkiem władzy kościelnej71.
Ostatnie zgromadzenie synodalne ukazało w całej rozciągłości znamienny obraz sytuacji Kościoła
w zakresie posług, urzędów i funkcji ludzi ochrzczonych.
Ojcowie wyrazili duże uznanie dla świeckich mężczyzn i kobiet za ich apostolski wkład w dzieło
ewangelizacji, uświęcenia i ożywiania chrześcijańskim duchem doczesnej rzeczywistości, a także
za ich wspaniałomyślną gotowość do zastępowania pasterzy w sytuacjach wyjątkowych i w
okolicznościach, które wymagają tego na stałe72.
Odnowa liturgii wprowadzona przez Sobór przyczyniła się do ożywienia w świeckich świadomości
ich roli w sprawowaniu i przygotowaniu funkcji liturgicznych, i sprawiła, że podjęli oni z ochotą
spełnianie związanych z tą rolą powinności. Liturgia bowiem jest świętym obrzędem
sprawowanym nie przez samego kapłana, ale przez całe zgromadzenie wiernych. Jest więc
rzeczą naturalną, że świeccy mogą wykonywać czynności nie będące ścisłą prerogatywą posługi
urzędowej73. Następny krok, czyli przejście świeckich od faktycznego spełniania funkcji
liturgicznych do zaangażowania w przepowiadanie Słowa i w pracę pasterską, dokonał się już
spontanicznie.74
Ale obok głosów pozytywnych nie zabrakło na obradach Synodu także uwag krytycznych,
dotyczących tendencji do bezkrytycznego szafowania terminem „posługa”, do mylenia bądź
stawiania na równi kapłaństwa powszechnego i urzędowego, do nieprzestrzegania pewnych praw
i norm kościelnych, do zbyt dowolnej interpretacji „zastępstwa”, do „klerykalizowania” świeckich.
Zwrócono także uwagę na ryzyko utworzenia w Kościele de facto odrębnej struktury posług,
równoległej w stosunku do tej, która ma swą podstawę w sakramencie kapłaństwa.
Ojcowie synodalni wyrazili przekonanie, iż dla uniknięcia podobnych sytuacji należy określić jasno
i wyraźnie, używając ścisłej terminologii75, jedność misji Kościoła, w której mają swój udział
wszyscy ochrzczeni, oraz zasadniczą różnicę pomiędzy posługą pasterską, która wywodzi się z

3.4 Page 24

▲back to top
24
sakramentu kapłaństwa, a innym rodzajem posług, urzędów i funkcji, sprawowanych w Kościele
na mocy Chrztu i Bierzmowania.
Trzeba więc przede wszystkim, by pasterze z największą troską pouczali świeckich o tym, że
powierzane im posługi, urzędy i funkcje są zakorzenione w Chrzcie. Ponadto pasterze winni także
czuwać nad tym, by nie wprowadzać „sytuacji wyjątkowych” lub „sytuacji koniecznego zastępstwa”
tam, gdzie nie ma ku temu obiektywnych podstaw, lub gdzie można tego uniknąć, stosując
bardziej racjonalne planowanie pracy duszpasterskiej.
Świeccy mogą spełniać rozmaite posługi, urzędy i funkcje, przysługujące im w obrębie liturgii,
przekazywania wiary i wewnątrz pasterskich struktur Kościoła, czyniąc to w zgodzie ze swym
specyficznym świeckim powołaniem, które różni się od powołania do posługi urzędowej.
Przypomina o tym adhortacja Evangelii nuntiandi, która w dużej mierze pobudziła świeckich do
różnorodnych form współpracy w życiu i ewangelizacyjnej misji Kościoła: „Polem właściwym dla
ich ewangelizacyjnej aktywności jest szeroka i bardzo złożona dziedzina polityki, życia
społecznego, gospodarki; dalej, dziedzina kultury, nauki i sztuki, stosunków międzynarodowych,
środków przekazu społecznego; do tego dochodzą niektóre dziedziny szczególnie otwarte na
ewangelizację, jak miłość, rodzina, wychowanie dzieci i młodzieży, praca zawodowa, cierpienia
ludzkie. Im więcej będzie ludzi świeckich owianych duchem ewangelicznym, odpowiedzialnych za
te sprawy, oraz wyraźnie im oddanych, i im kompetentniej zdołają je wspierać oraz świadomi będą
obowiązku zaangażowania wszystkich swoich sił chrześcijańskich — które często zostają ukryte
— tym więcej wszystkie te sprawy będą służyć budowaniu Królestwa Bożego i przynoszeniu
zbawienia w Jezusie Chrystusie; nie tracąc czegokolwiek ani nie uszczuplając efektywności
humanistycznej”76.
Ojcowie synodalni poświęcili wiele uwagi urzędom lektoratu i akolitatu. Urzędy te były niegdyś w
Kościele łacińskim jedynie etapami na duchowej drodze do urzędowego kapłaństwa; dziś, na
mocy Motu proprio Pawła VI Ministeria quaedam (15 sierpnia 1972), posiadają one własną
autonomię i stałość i mogą być powierzane także świeckim, ale tylko mężczyznom. Taki stan
rzeczy znajduje potwierdzenie w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego77. Ojcowie synodalni
wyrazili życzenie, by Motu proprio Ministeria quaedam zostało przejrzane z uwzględnieniem
potrzeb Kościołów lokalnych i by przede wszystkim były wskazane kryteria, według których winni
być wybierani świeccy kandydaci do pełnienia poszczególnych posług78.
W związku z tym została powołana do życia specjalna komisja, której celem jest nie tylko
spełnienie postulatu Ojców synodalnych, ale także, i przede wszystkim, przeprowadzenie
dogłębnej analizy różnorodnych problemów teologicznych, liturgicznych, prawnych i pastoralnych,
związanych z bujnym rozkwitem posług powierzanych dziś świeckim.
Zanim komisja zakończy swoje prace, wszystkie Kościoły partykularne w trosce o to, by kościelna
praktyka powierzania świeckim pewnych posług stosowana była w sposób uporządkowany i

3.5 Page 25

▲back to top
25
przynosiła pożądane owoce, winny ściśle przestrzegać teologicznych zasad, o których była mowa,
pamiętając przede wszystkim o zasadniczej różnicy między kapłaństwem urzędowym i
kapłaństwem powszechnym, a co za tym idzie, także pomiędzy posługami, które wywodzą się ze
święceń kapłańskich, a tymi, które są konsekwencją Chrztu i Bierzmowania.
Charyzmaty
24. Duch Święty, który powierza Kościołowi-Komunii różne posługi równocześnie ubogaca go w
szczególne dary i zdolności, które nazywamy charyzmatami. Mogą one przybierać najrozmaitsze
formy, już to jako wyraz najpełniejszej wolności Ducha, który jest ich dawcą, już to jako odpowiedź
na różnorodne wymogi pojawiające się w dziejach Kościoła. O wielkiej rozmaitości tych darów
świadczą teksty Nowego Testamentu, które je opisują i klasyfikują: „Wszystkim zaś objawia się
Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu
umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu,
innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo,
innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia
języków” (1 Kor 12, 7-10; por. 1 Kor 12, 4-6. 28-21; Rz 12, 6-8; 2 P 4, 10-11).
Charyzmaty, czy to nadzwyczajne, czy też proste i pokorne, dzięki Duchowi Świętemu, który w
nich jest, działają zawsze, pośrednio lub bezpośrednio, dla dobra Kościoła, wnosząc — zgodnie
ze swym przeznaczeniem — wkład w budowanie, w powiększanie ludzkiego dobra i w
zaspokajanie potrzeb świata.
Także w naszych czasach oglądamy rozkwit różnych charyzmatów wśród świeckich mężczyzn i
kobiet. I choć otrzymują je poszczególne osoby, mogą uczestniczyć w nich także inni i w ten
sposób zachowuje się ich ciągłość w czasie jako cenne i żywe dziedzictwo, tworzące pomiędzy
ludźmi szczególne pokrewieństwo duchowe. Właśnie w związku z apostolstwem świeckich Sobór
Watykański II mówi:
„Dla spełniania tego apostolstwa udziela wiernym Duch Święty, sprawujący dzieło uświęcenia
Ludu Bożego przez posługę słowa i sakramenty, także innych szczególnych darów (por. 1 Kor 12,
7); «udzielając każdemu tak, jak chce» (1 Kor 12, 11), by «służąc sobie wzajemnie każdy tą łaską,
jaką otrzymał», przyczyniali się i oni «jako dobrzy szafarze różnorodnej łaski Bożej» (1 P 4, 10) do
budowania całego ciała w miłości (por. Ef 4, 16)”79.
Zgodnie z logiką pierwotnego obdarowania, z którego wypływają, dary Ducha Świętego
wymagają, aby wszyscy, którzy je otrzymali — pomni na słowa Soboru — używali ich dla
budowania całego Kościoła80.
Charyzmaty winny być przyjmowane z wdzięcznością zarówno przez tych, którzy je otrzymują, jak
i przez wszystkich członków Kościoła. W nich bowiem szczególnie obficie objawia się łaska
zapewniająca apostolską żywotność i świętość całemu Ciału Chrystusa, pod warunkiem, że

3.6 Page 26

▲back to top
26
pochodzą one naprawdę od Ducha i są używane rzeczywiście zgodnie z Jego natchnieniem.
Dlatego zawsze należy się starać o właściwe rozpoznanie charyzmatu. W praktyce bowiem, jak
powiedzieli Ojcowie synodalni, „działanie Ducha Świętego, który tchnie tam, gdzie chce, nie
zawsze jest łatwe do rozpoznania i przyjęcia. Wiemy, że Bóg działa we wszystkich chrześcijanach,
i zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielki pożytek niosą charyzmaty zarówno poszczególnym
ludziom, jak całej chrześcijańskiej wspólnocie. Niemniej jesteśmy również świadomi wielkiej mocy
grzechu, który stara się wprowadzić niepokój i zamęt w życie wiernych i wspólnoty”81.
Toteż żaden charyzmat nie zwalnia z obowiązku zachowywania łączności i posłuszeństwa wobec
Pasterzy Kościoła. Sobór wyraźnie mówi, że „sąd o ich [charyzmatów] autentyczności i o
właściwym wprowadzaniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy
szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co
dobre (por. 1 Tes 5, 12 i 19-21)”82, tak aby wszystkie charyzmaty w swojej różnorodności i
komplementarności współdziałały na rzecz wspólnego dobra83.
UCZESTNICTWO ŚWIECKICH W ŻYCIU KOŚCIOŁA
25. Ludzie świeccy uczestniczą w życiu Kościoła nie tylko przez realizowanie swoich zadań i
charyzmatów, ale także na wiele innych sposobów.
Uczestnictwo to wyraża się przede wszystkim w życiu i misji Kościołów partykularnych, diecezji, w
których „prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół
Chrystusowy”84.
Kościoły partykularne i Kościół powszechny
Aby w sposób właściwy uczestniczyć w życiu Kościoła, świeccy muszą mieć wyraźnie określoną
wizję tego, czym jest Kościół partykularny w swojej autentycznej więzi z Kościołem powszechnym.
Kościół partykularny nie jest po prostu cząstką powstałą w wyniku jakiegoś rozdrobnienia Kościoła
powszechnego, ani Kościół powszechny nie jest po prostu zbiorem Kościołów partykularnych;
łączy je między sobą żywa, istotna i stała więź, jako że Kościół powszechny żyje i ukazuje się w
Kościołach partykularnych. Dlatego Sobór mówi o Kościołach partykularnych jako o wspólnotach
„uformowanych na wzór Kościoła powszechnego, w których istnieje i z których się składa jeden i
jedyny Kościół katolicki”85.
Nawołując świeckich do czynnego udziału w życiu własnego Kościoła partykularnego, Sobór
zachęca ich także do tego, by coraz bardziej rozwijali w sobie ducha „katolickości”. „Niech będą
zawsze uwrażliwieni — czytamy w Dekrecie o apostolstwie świeckich — na sprawy diecezji, której
parafia jest jakby komórką, gotowi zawsze na wezwanie swego pasterza zaangażować własne siły
w przedsięwzięcia diecezjalne. Co więcej, by zadośćuczynić potrzebom miast i okręgów wiejskich,
niech nie zacieśniają swej współpracy do granic parafii czy diecezji, ale niech usiłują rozszerzyć ją
na tereny międzyparafialne, międzydiecezjalne, narodowe i międzynarodowe, tym bardziej że
nasilający się ustawicznie ruch ludnościowy, wzrastająca współzależność ludzi i łatwość

3.7 Page 27

▲back to top
27
komunikacji nie pozwalają już, aby jakakolwiek część społeczności pozostawała w izolacji. W ten
sposób niech troszczą się o potrzeby ludu Bożego rozsianego po całym świecie”86.
W związku z tym Synod wzywał, aby popierać tworzenie diecezjalnycb rad duszpasterskich, które
w razie potrzeby spełniają funkcję organów doradczych. W rzeczywistości chodzi tu o zasadniczą
formę współpracy i dialogu, a także rozpoznania, na szczeblu diecezjalnym. Udział świeckich w
tych radach pozwoli rozszerzyć zakres konsultacji, a zasada współpracy, mającej w pewnych
przypadkach charakter decyzjonalny, będzie stosowana szerzej i odważniej87.
Udział świeckich w synodach diecezjalnych oraz w synodach partykularnych, prowincjalnych lub
plenarnych, jest przewidziany przez Kodeks Prawa Kanonicznego88. Może przyczynić się on do
pogłębiania jedności i realizowania misji Kościoła partykularnego, zarówno w jego własnym
obrębie, jak i w łączności z innymi Kościołami partykularnymi, które należą do tej samej prowincji
kościelnej lub Konferencji Episkopatu.
Do Konferencji Episkopatu należy wybór metod najbardziej stosownych dla rozwijania na poziomie
krajowym lub regionalnym funkcji doradczej i innych form współpracy świeckich mężczyzn i kobiet,
tak by przy właściwej ocenie wspólnych problemów uwidoczniała się wyraźniej kościelna komunia
wszystkich89.
Parafia
26. Chociaż wspólnota kościelna zawsze posiada wymiar powszechny, to jednak swój najbardziej
bezpośredni i widzialny wyraz znajduje w życiu parafii. Parafia jest niejako ostatecznym
umiejscowieniem Kościoła, a poniekąd samym Kościołem zamieszkującym pośród swych synów i
córek90.
Wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą „tajemnicę”
Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa. Ona bowiem, choć czasem bywa uboga w ludzi i
środki, niekiedy rozproszona na rozległych obszarach, albo zagubiona w ludnych, pełnych chaosu
dzielnicach wielkich metropolii, nigdy nie jest po prostu strukturą, terytorium, budynkiem, ale raczej
„rodziną Bożą jako braci ożywionych duchem jedności”91, „domem rodzinnym, braterskim i
gościnnym”92 „wspólnotą wiernych”93. Parafia wreszcie jest zbudowana na gruncie
rzeczywistości teologicznej, bowiem jest ona wspólnotą eucharystyczną94, czyli wspólnotą zdolną
do sprawowania Eucharystii, będącej żywym źródłem jej wzrostu i sakramentalnym węzłem
doskonałej komunii z całym Kościołem. Ta zdolność wynika z tego, że parafia jest wspólnotą wiary
oraz wspólnotą organiczną, czyli taką, która składa się z wyświęconych kapłanów i z innych
chrześcijan, i w której proboszcz, reprezentujący biskupa diecezji95, jest hierarchicznym ogniwem
łączącym parafię z całym Kościołem partykularnym.
Zadania Kościoła we współczesnym świecie są oczywiście zbyt wielkie, by sama parafia mogła im
sprostać. Toteż Kodeks Prawa Kanonicznego przewiduje różne formy współpracy między

3.8 Page 28

▲back to top
28
parafiami położonymi na tym samym obszarze96, a biskupom zaleca troskę o wszystkich
wiernych, także tych, którzy nie są objęci zwyczajną formą pasterzowania97. W istocie, aby słowo
i łaska Ewangelii mogły dotrzeć do współczesnych ludzi żyjących w tak zróżnicowanych
warunkach, potrzeba wielu miejsc i wielu form obecności oraz działania. Istnieją liczne formy
religijnego oddziaływania i apostolstwa środowiskowego w dziedzinach kultury, spraw
społecznych, wychowawczych, zawodowych i innych, dla których parafia nie może stanowić
ośrodka ani punktu wyjścia. A przecież i obecnie parafia przeżywa nowy, obiecujący okres. Paweł
VI, przemawiając do kleru rzymskiego na początku swojego pontyfikatu, powiedział: „Myślę po
prostu, że ta pradawna i czcigodna struktura, jaką jest parafia, spełnia niezastąpioną i wielce
aktualną misję. To ona zbiera chrześcijański lud w pierwszą wspólnotę; ona przysposabia go i
przyzwyczaja do normalnej praktyki życia liturgicznego; ona podtrzymuje i ożywia wiarę we
współczesnych ludziach; ona zapewnia młodzieży szkolnej zbawczą naukę Chrystusa: ona
pobudza do odczuwania i praktykowania pokornej miłości przejawiającej się w dobrych i
braterskich uczynkach”98.
Ojcowie synodalni ze swej strony poddali wnikliwej analizie sytuację, w jakiej znajdują się
aktualnie liczne parafie, nawołując do bardziej stanowczej ich odnowy: „Wiele parafii, zarówno w
rejonach zurbanizowanych, jak i na ziemiach misyjnych, nie jest w stanie w pełni rozwinąć swojej
działalności ze względu na brak środków materialnych lub kapłanów, na zbyt dużą rozległość
terytorialną lub na specyficzną sytuację niektórych chrześcijan (na przykład uchodźców i
emigrantów). Ażeby wszystkie te parafie mogły stanowić prawdziwie chrześcijańskie wspólnoty,
władze lokalne powinny zadbać: a. o przystosowanie struktur parafialnych z dużą elastycznością,
jaką w tej dziedzinie dopuszcza Kodeks Prawa Kanonicznego, mając na względzie przede
wszystkim udział świeckich w odpowiedzialności duszpasterskiej; b. o tworzenie niewielkich
podstawowych wspólnot kościelnych, zwanych także wspólnotami żywymi, w których wierni mogą
przekazywać sobie nawzajem Słowo Boże oraz służyć innym i praktykować miłość. Wspólnoty te
są prawdziwym wyrazem kościelnej komunii i ośrodkami ewangelizacji, działającymi w łączności
ze swoimi pasterzami”99. W celu odnowy parafii i dla zapewnienia większej skuteczności ich
oddziaływania powinno się także popierać rozwój różnych form współpracy — także
zinstytucjonalizowanych — pomiędzy parafiami tego samego obszaru.
Apostolskie zaangażowanie w parafii
27. W tym miejscu wypada zastanowić się bliżej nad sprawą wspólnoty i uczestnictwa ludzi
świeckich w życiu parafii. Zwróćmy najpierw uwagę wszystkich świeckich mężczyzn i kobiet na
jakże prawdziwe, znamienne i zachęcające słowa Soboru wyjęte z Dekretu o apostolstwie
świeckich: „We wspólnotach kościelnych działalność ich [świeckich] jest do tego stopnia
konieczna, że bez niej apostolstwo samych pasterzy nie może zwykle być w pełni skuteczne”100.
Oczywiście to radykalne stwierdzenie odczytywać należy w świetle „eklezjologii komunii”, według
której wszystkie posługi i charyzmaty, różne a zarazem komplementame, są konieczne dla
rozwoju Kościoła, każdy na swój własny sposób.

3.9 Page 29

▲back to top
29
Świeccy winni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak bardzo istotne jest apostolskie
zaangażowanie na terenie własnej parafii. Odwołajmy się tu raz jeszcze do miarodajnych słów
Soboru: „Parafia dostarcza naocznego przykładu apostolstwa wspólnotowego, gromadząc w jedno
wszelkie występujące w jej obrębie różnorakie właściwości ludzkie i wszczepiając je w
powszechność Kościoła. Niech świeccy przyzwyczajają się działać w parafii w ścisłej jedności ze
swoimi kapłanami, przedstawiać wspólnocie Kościoła problemy własne i świata oraz sprawy
dotyczące zbawienia celem wspólnego ich omówienia i rozwiązywania; współpracować w miarę sił
we wszystkich poczynaniach apostolskich i misyjnych swojej kościelnej rodziny”101.
Postulat Soboru dotyczący „wspólnego” omawiania i rozwiązywania problemów duszpasterskich
winien być odpowiednio i systematycznie realizowany poprzez coraz szersze, mocniejsze i
zdecydowane dowartościowanie parafialnych rad duszpasterskich, co słusznie podkreślali z
naciskiem Ojcowie synodalni102.
W aktualnych warunkach świeccy mogą i powinni czynić bardzo wiele dla rozwoju autentycznej,
kościelnej jedności we własnych parafiach oraz dla rozbudzania misyjnego zapału w stosunku do
niewierzących, jak i tych, którzy zachowując wiarę porzucają lub zaniedbują praktykę
chrześcijańskiego życia.
Jako Kościół postawiony wśród ludzi, parafia żyje i działa głęboko włączona w ludzkie
społeczności, solidarna z ich dążeniami i dramatami. Zdarza się dość często, zwłaszcza w
niektórych krajach i środowiskach, że w społeczności tej zachodzą gwałtowne procesy rozkładu i
dehumanizacji. Człowiek czuje się tam zagubiony i zdezorientowany, ale jego serce coraz silniej
pragnie przeżywać i krzewić bardziej braterskie i bardziej ludzkie formy współżycia. Parafia jest w
stanie zaspokoić to pragnienie, gdy przy czynnym udziale świeckich pozostaje wierna swojemu
pierwotnemu powołaniu i misji bycia w świecie „miejscem” zjednoczenia wiernych, a zarazem
„znakiem” i „narzędziem” powołania wszystkich ludzi do życia w komunii; jednym słowem powinna
stać się domem otwartym dla wszystkich i gotowym służyć każdemu czy też, jak mawiał papież
Jan XXIII, źródłem tryskającym w pośrodku osady, do którego wszyscy mieszkańcy przychodzą
ugasić pragnienie.
FORMY UCZESTNICTWA W ŻYCIU KOŚCIOŁA
28. Świeccy razem z kapłanami, zakonnikami i zakonnicami tworzą jeden Lud Boży i Ciało
Chrystusa.
To, że chrześcijanie są „członkami” Kościoła, w niczym nie umniejsza faktu, że każdy z nich jest
istotą „jedyną i niepowtarzalną”; wręcz przeciwnie, zapewnia i pogłębia sens owej jedyności i
niepowtarzalności każdego, jako źródła bogactwa i różnorodności całego Kościoła. Wszak Bóg w
Jezusie Chrystusie każdego wzywa jego własnym imieniem. Jego wezwanie: „Idźcie i wy do mojej
winnicy”, zwrócone jest do każdego osobiście i brzmi: „pójdź i ty do mojej winnicy!”.

3.10 Page 30

▲back to top
30
W ten sposób każdy w swojej jedyności i niepowtarzalności, ze swoim własnym „być” i „działać”,
oddaje siebie w służbę wzrastania kościelnej komunii, a równocześnie sam otrzymuje na własność
wspólne bogactwo całego Kościoła. „Świętych obcowanie”, które wyznajemy w Credo polega
właśnie na tym, że dobro wszystkich staje się dobrem każdego, a dobro każdego staje się dobrem
wszystkich. „W świętym Kościele — mówi św. Grzegorz Wielki — każdy wspiera wszystkich i
wszyscy są wsparciem każdego”103.
Formy osobistego uczestnictwa
Jest rzeczą konieczną, by każdy katolik świecki miał zawsze żywą świadomość tego, że jest
„członkiem Kościoła”, czyli osobą, której dla dobra wszystkich powierzone zostało oryginalne,
niezastąpione i ściśle osobiste zadanie. Na tle tego stwierdzenia wypowiedź Soboru o niezbędnej
potrzebie indywidualnego apostolstwa świeckich jawi się w całej pełni swojego znaczenia:
„Apostolstwo indywidualne, którego przeobfitym źródłem jest życie prawdziwie chrześcijańskie
(por. J 4, 14), stanowi początek i warunek wszelkiego apostolstwa świeckich, również
zrzeszonego, i nie można go niczym zastąpić. Do tego rodzaju apostolstwa, zawsze i wszędzie
owocnego, a w niektórych okolicznościach jedynie przydatnego i możliwego, są wezwani i
zobowiązani wszyscy świeccy, jakiegokolwiek stanu, chociaż nie mają sposobności lub możności
współpracować w stowarzyszeniach”104.
W apostolstwie indywidualnym zawarte są ogromne bogactwa, które należy odkryć, ażeby wzrosły
misyjne energie świeckich. Dzięki tej właśnie formie apostolstwa promieniowanie Ewangelii
zostaje w sposób niezwykły upowszechnione, gdyż dociera do wszystkich miejsc i środowisk, z
którymi wiąże się codzienne, konkretne życie świeckich. Chodzi tu ponadto o promieniowanie
stałe, bowiem związane z konsekwentną zgodnością osobistego życia z wiarą, jak również o
promieniowanie szczególnie wyraziste, bowiem katolicy świeccy, dzieląc w pełni z innymi warunki
życia i pracy, radości i nadzieje mogą dotrzeć do serc swoich sąsiadów, przyjaciół lub kolegów,
otwierając je na pełny wymiar rzeczywistości, na pełny sens egzystencji, którym jest komunia z
Bogiem i z ludźmi.
Formy uczestnictwa zrzeszonego
29. Komunia kościelna, obecna i twórcza w działaniu poszczególnych osób, swój specyficzny
wyraz znajduje w zrzeszonej działalności katolików świeckich, czyli takiej, w której solidarnie i w
sposób odpowiedzialny uczestniczą oni w życiu i misji Kościoła.
W czasach najnowszych zjawisko zrzeszania się katolików świeckich ożywiło się i przybrało
charakter szczególnie zróżnicowany. Jeśli bowiem zrzeszanie się wiernych zawsze było
zjawiskiem w jakiś sposób obecnym w historii Kościoła, o czym świadczą po dziś dzień rozmaite
bractwa, trzecie zakony i stowarzyszenia, to niezwykłe ożywienie w tej dziedzinie nastąpiło w
czasach najnowszych, kiedy to powstały i rozszerzyły się liczne i bardzo zróżnicowane formy
zrzeszeń: stowarzyszenia, grupy, wspólnoty i ruchy. Możemy wręcz mówić o nowej epoce
zrzeszeń katolików świeckich. Istotnie, „obok zrzeszeń tradycyjnych, a niekiedy wprost z ich

4 Pages 31-40

▲back to top

4.1 Page 31

▲back to top
31
korzeni wyrosły nowe ruchy i stowarzyszenia, o specyficznym charakterze i celach: wielkie jest
bowiem bogactwo i wielorakie zasoby, którymi Duch Święty ożywia Kościół; wielkie też są
zdolności organizacyjne i wspaniałomyślność laikatu”105.
Zrzeszenia laikatu często znacznie się między sobą różnią pod względem organizacji, linii i metod
wychowawczych oraz pola działania. Istnieje wszelako wśród nich powszechna i głęboka
zbieżność celu, który je ożywia, a którym jest odpowiedzialne uczestnictwo w misji Kościoła
głoszącego Ewangelię Chrystusa jako źródło ludzkiej nadziei i odnowy społecznej.
Zrzeszanie się świeckich w celu realizowania zadań duchowych i apostolskich posiada wiele
motywów i jest odpowiedzią na wiele zapotrzebowań. Wyraża się w tym bowiem społeczna natura
człowieka oraz realizuje potrzeba poszerzenia zakresu i skuteczności jego działań. W
rzeczywistości wpływ „kulturowy”, będąc źródłem i bodźcem, ale także owocem i znakiem
wszelkich innych przemian w środowisku i społeczeństwie, może zaistnieć tylko dzięki działaniu
nie tyle jednostek, co „podmiotu społecznego”, to jest jakiejś grupy, wspólnoty, zrzeszenia bądź
ruchu. Znajduje to szczególne potwierdzenie w obrębie społeczeństwa pluralistycznego i
rozczłonkowanego — z jakim stykamy się obecnie na całym świecie — oraz w sytuacjach
szczególnie złożonych i trudnych. Z drugiej strony, rozmaite formy zrzeszonej działalności
świeckich, właśnie w świecie zsekularyzowanym, stanowią wyjątkowo cenną pomoc dla wielu
ludzi w prowadzeniu chrześcijańskiego życia zgodnego z wymaganiami Ewangelii oraz w
zaangażowaniu misyjnym i apostolskim.
Ale poza tym wszystkim istnieje też głęboka racja natury teologicznej, która uzasadnia i implikuje
zrzeszanie się świeckich: przyczyna eklezjologiczna, wyraźnie uznana przez Sobór Watykański II,
widzący w apostolstwie zespołowym „znak wspólnoty i jedności Kościoła w Chrystusie”106.
Jest to „znak”, który winien się ujawniać poprzez „komunię”, zarówno w stosunkach
wewnętrznych, jak i zewnętrznych różnego rodzaju zrzeszeń, w szerszym kontekście
chrześcijańskiej wspólnoty. Ta właśnie racja eklezjologiczna z jednej strony tłumaczy
przysługujące świeckim „prawo” do zrzeszania się, z drugiej zaś wskazuje na potrzebę „kryteriów”
rozstrzygających o kościelnej autentyczności danych zrzeszeń.
Sprawą pierwszej wagi jest uznanie wolności zrzeszania się świeckich w Kościele. Wolność ta jest
autentycznym prawem, które nie jest jakiegoś rodzaju „ustępstwem” ze strony władzy, ale
wywodzi się z Chrztu, jako z sakramentu, który wzywa świeckich do aktywnego udziału w komunii
i w misji Kościoła. Sobór mówi o tym bardzo wyraźnie: „Zachowując należyty stosunek do władz
kościelnych, mają świeccy prawo zakładać stowarzyszenia, kierować nimi i wstępować do już
istniejących”107. Prawo to zapewnione jest również w przepisach nowego Kodeksu: „Wierni mają
prawo swobodnego zakładania stowarzyszeń i kierowania nimi dla celów miłości lub pobożności
albo dla ożywienia chrześcijańskiego powołania w świecie, a także odbywania zebrań dla
wspólnego osiągnięcia tych celów”108.

4.2 Page 32

▲back to top
32
Jest to zatem wolność uznana i zagwarantowana przez władze kościelne i można z niej korzystać
zawsze i tylko w komunii Kościoła. Dlatego prawo świeckich do zrzeszania się pozostaje w
istotnym odniesieniu do życia komunii i do misji samego Kościoła.
Kryteria charakteru kościelnego zrzeszeń laikatu
30. Konieczność istnienia wyraźnych i ścisłych kryteriów oceny i uznania zrzeszeń laikatu,
określanych także jako „kryteria charakteru kościelnego”, rozumiana jest zawsze w perspektywie
dobra komunii i misji Kościoła, a więc nie należy w niej widzieć ograniczenia wolności zrzeszania
się.
Należy przyjąć następujące podstawowe kryteria określenia charakteru każdego bez wyjątku
zrzeszenia osób świeckich w Kościele:
— Stawianie na pierwszym miejscu powołania każdego chrześcijanina do świętości, które objawia
się „w owocach łaski, które Duch rodzi w wiernych”109 i polega na dążeniu do osiągnięcia pełni
chrześcijańskiego życia i doskonałości miłości110.
W myśl tej zasady wszystkie bez wyjątku zrzeszenia laikatu starają się coraz bardziej spełniać w
Kościele rolę narzędzia świętości oraz „akcentują i wysuwają na pierwsze miejsce u swych
członków ściślejszą łączność między życiem praktycznym a wiarą”111.
— Odpowiedzialność w wyznawaniu wiary katolickiej, wyrażająca się w tym, że przyjęcie i
przepowiadanie prawdy o Chrystusie, Kościele i człowieku odbywa się zgodnie z jej autentyczną
interpretacją Nauczycielskiego Urzędu Kościoła. Każde więc stowarzyszenie skupiające ludzi
świeckich winno być miejscem głoszenia wiary, przybliżania do wiary i wychowywania w wierze,
zawsze z zachowaniem jej pełnej treści.
— Świadectwo trwałej i autentycznej komunii znajdujące wyraz w synowskim odniesieniu do
papieża, który jest trwałym i widzialnym źródłem jedności Kościoła powszechnego112 i do
biskupa, będącego „widzialnym źródłem i fundamentem jedności Kościoła partykularnego”113,
przy zachowaniu „wzajemnego szacunku i sprawnej koordynacji wszystkich form apostolstwa w
Kościele”114.
Łączność z papieżem i z biskupem winna się wyrażać w lojalnej gotowości do przyjmowania ich
nauki i pasterskich zaleceń. Ponadto, w myśl zasad kościelnej komunii należy uznać w Kościele
słuszną wielość form stowarzyszeń laikatu, troszcząc się równocześnie o to, by ożywiała je
zawsze gotowość do wzajemnej współpracy.
— Zgodność z apostolskim celem Kościoła i udział w jego realizacji, czyli w ewangelizacji i
uświęcaniu ludzi oraz urabianiu na modłę chrześcijańską ich sumienia, by w ten sposób przepoić
duchem ewangelicznym różne społeczności i środowiska115.

4.3 Page 33

▲back to top
33
Wymaga to, by zrzeszenia laikatu, wszystkie razem i każde z osobna, pogłębiały swoje
zaangażowanie misyjne stając się w coraz większym stopniu podmiotem nowej ewangelizacji.
— Zaangażowana obecność w ludzkiej społeczności, będąca zawsze — w świetle społecznej
nauki Kościoła — służbą na rzecz pełnej godności człowieka.
Znaczy to, że zrzeszenia świeckich wnosząc do społeczeństwa żywe świadectwo uczestnictwa i
solidarności, sprzyjają umacnianiu w nim zasad sprawiedliwości i braterstwa.
Przedstawione tu podstawowe kryteria weryfikują się przez konkretne rezultaty towarzyszące
życiu i działalności rozmaitych stowarzyszeń ludzi świeckich, jak na przykład ożywienie
umiłowania modlitwy, kontemplacji, życia liturgicznego i sakramentalnego; działalność na rzecz
wzrostu powołań do chrześcijańskiego małżeństwa, do sakramentalnego kapłaństwa i do życia
konsekrowanego; gotowość uczestniczenia w przedsięwzięciach i działaniach Kościoła zarówno
na szczeblu lokalnym, jak krajowym i międzynarodowym; zaangażowanie w dziedzinie katechezy i
pedagogiczne umiejętności w wychowywaniu chrześcijan; pobudzenie do chrześcijańskiej
obecności w różnych środowiskach społecznych i udział w organizowaniu i animacji dzieł
charytatywnych, kulturalnych i duchowych; duch wyrzeczenia i powrót do ewangelicznego
ubóstwa jako do źródła wspaniałomyślnej miłości wszystkich ludzi; nawrócenie na drogę
chrześcijańskiego życia lub powrót do wspólnoty ochrzczonych tych, którzy niegdyś „odeszli”.
Posługa Pasterzy na rzecz komunii
31. Pasterze Kościoła, także wtedy gdy stają wobec możliwych i zrozumiałych trudności,
związanych z działalnością zrzeszeń, które już istnieją, lub z powstawaniem nowych, nie mogą się
uchylać od spełniania posług wchodzących w zakres sprawowanej przez nich władzy, nie tylko ze
względu na dobro Kościoła, ale także dla dobra samych stowarzyszeń laikatu. W tym sensie
dziełu oceny i weryfikacji winien towarzyszyć wysiłek kierowania, a przede wszystkim zachęta do
rozwoju stowarzyszeń ludzi świeckich w komunii i misji Kościoła.
Jest rzeczą jak najbardziej wskazaną, by pewne nowe stowarzyszenia i ruchy, zważywszy na ich
zasięg często krajowy czy międzynarodowy, zostały oficjalnie uznane i wyraźnie zatwierdzone
przez kompetentne władze kościelne. Mówi Sobór: „Apostolat świeckich dopuszcza oczywiście
różne sposoby ustosunkowania się do hierarchii, zależnie od różnych form i dziedzin danego
apostolstwa (...). Niektóre formy apostolstwa świeckich zostają — w rozmaity sposób — wyraźnie
uznane przez hierarchię. Poza tym władza kościelna, uwzględniając wymagania wspólnego dobra
Kościoła, może wybrać niektóre spośród stowarzyszeń i przedsięwzięć apostolskich, dążących
bezpośrednio do celu duchowego, i specjalnie je popierać, biorąc za nie szczególną
odpowiedzialność”116.
Wśród różnych form apostolstwa świeckich, które pozostają w szczególnej relacji do hierarchii,
Ojcowie synodalni wyszczególnili przede wszystkim ruchy i stowarzyszenia Akcji Katolickiej, w

4.4 Page 34

▲back to top
34
której „świeccy drogą wolnego wyboru zrzeszają się w formie organicznej i trwałej struktury, aby
pod działaniem Ducha Świętego, w łączności z biskupem i z kapłanami, służyć wiernie i aktywnie,
zgodnie ze specyfiką własnego powołania i przy użyciu stosownych metod, rozwojowi całej
chrześcijańskiej wspólnoty, realizacji duszpasterskich przedsięwzięć i ożywianiu duchem
Ewangelii wszystkich dziedzin życia”117.
Do Papieskiej Rady Świeckich należy sporządzenie wykazu zrzeszeń oficjalnie uznanych przez
Stolicę Apostolską oraz ustalenie wraz z Sekretariatem jedności Chrześcijan podstawowych
warunków wymaganych do zatwierdzenia stowarzyszeń ekumenicznych, w których większość
członków jest katolikami, mniejszość zaś niekatolikami, jak również tego, co powinno przesądzać
o udzieleniu w danym przypadku odpowiedzi odmownej118.
Wszyscy, tak Pasterze jak wierni, mamy obowiązek rozwijać i stale umacniać braterskie więzy i
stosunki, oparte na szacunku, serdeczności i współpracy, pomiędzy rozmaitymi zrzeszeniami
laikatu. Tylko w ten sposób całe bogactwo darów i charyzmatów, którymi obdarza nas Bóg, będzie
mogło owocnie i w sposób uporządkowany przyczyniać się do budowania wspólnego domu: „Aby
solidarnie budować wspólny dom, trzeba całkowicie odrzucić ducha antagonizmu i sporów,
rywalizując raczej w okazywaniu szacunku jedni drugim (por. Rz 12, 10), we wzajemnym
wyprzedzaniu się w miłości i woli współpracy, cierpliwie, dalekowzrocznie, z gotowością do
poświęceń, które czasem mogą się z tym wiązać”119.
Raz jeszcze wsłuchajmy się w słowa Jezusa: „Ja jestem krzewem winnym, wy — latoroślami” (J
15, 5), dziękując Bogu za wielki dar kościelnej komunii, który odzwierciedla w czasie wieczną i
niewysłowioną komunię miłości Trójjedynego Boga. Świadomość tego daru musi łączyć się z
silnym poczuciem odpowiedzialności. Jest to bowiem dar, który zobowiązuje, by żyjąc w coraz
pełniejszej komunii, pomnażać go tak, jak ewangeliczne talenty.
Odpowiedzialny stosunek do daru komunii wyraża się przede wszystkim w usilnym staraniu o
przezwyciężenie każdej pokusy rozłamu i sprzeciwu, która zagraża życiu i apostolskiemu
zaangażowaniu chrześcijan. Z bólem i ze zdumieniem mówi Paweł apostoł: „Myślę o tym, co
każdy z was mówi: «Ja jestem Pawła, a ja Apollosa, ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa». Czyż
Chrystus jest podzielony?” (1 Kor 1, 12-13); a słowa te nie przestają rozbrzmiewać jak wyrzut z
powodu ran zadawanych ciału Chrystusa. Niechaj więc dotrze do wszystkich usilne wezwanie
Apostoła: „Upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni i
by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli” (1 Kor 1, 10).
Tak oto życie w komunii Kościoła staje się znakiem dla świata i przyciągającą siłą, która prowadzi
do wiary w Chrystusa: „Jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby
świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17, 21). W ten sposób owa komunia otwiera się na dzieło
misyjne, więcej, sama staje się misją.

4.5 Page 35

▲back to top
35
ROZDZIAŁ III
PRZEZNACZYŁEM WAS NA TO, ABYŚCIE SZLI I OWOC PRZYNOSILI
Współodpowiedzialność świeckich w Kościele-Misji
MISYJNA NATURA KOMUNII
32. Biblijny obraz krzewu winnego i latorośli, do którego wypada nam teraz powrócić, kieruje
nasze rozważania w sposób bezpośredni i naturalny ku tematowi płodności i życia. Latorośle,
które wyrastają z winnego krzewu, czerpiąc zeń życie, mają przynosić owoc: „Ja jestem krzewem
winnym, wy — latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15, 5). To
przynoszenie owocu jest podstawowym wymogiem chrześcijańskiego życia w Kościele. Kto nie
przynosi owocu, ten nie trwa w komunii: „Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu,
[Ojciec mój] odcina” (J 15, 2).
Absolutnie koniecznym warunkiem przynoszenia owocu jest komunia z Jezusem, z której wynika
komunia pośród chrześcijan: „beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5). Najpiękniejszym zaś
owocem, jaki mogą wydać pędy winorośli, jest komunia z innymi, dar Chrystusa i Jego Ducha.
Komunia rodzi komunię i w samej swej istocie przyjmuje kształt komunii misyjnej. Jezus bowiem
mówi do swoich uczniów: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na
to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15, 16).
Komunia i misja są ze sobą głęboko związane, przenikają się i nawzajem implikują tak dalece, że
komunia jest równocześnie źródłem i owocem misji: komunia jest misyjna, misja zaś służy
komunii. Zawsze jeden i ten sam Duch gromadzi i jednoczy Kościół oraz posyła go, aby głosił
Ewangelię „aż po krańce ziemi” (Dz 1, 8). Kościół zaś zdaje sobie sprawę z tego, że komunia,
którą otrzymał w darze, ma przeznaczenie powszechne. Czuje się więc dłużnikiem wobec całej
ludzkości i każdego człowieka, otrzymawszy dar od Ducha, który rozlewa w sercach ludzi
wierzących miłość Jezusa Chrystusa, tę cudowną siłę zapewniającą wewnętrzną spójność i
zewnętrzny rozwój. Misja Kościoła wynika z samej jego natury, otrzymanej od Chrystusa, który
ustanowił go „znakiem i narzędziem (...) jedności całego rodzaju ludzkiego”120. Celem owej misji
jest to, aby wszyscy ludzie poznali i przeżyli „nową” komunię: weszła ona w historię świata przez
Syna Bożego, który stał się człowiekiem. W tym sensie świadectwo Jana Ewangelisty określa w
sposób ostateczny uszczęśliwiający cel, do którego zmierza cała misja Kościoła: „oznajmiamy
Wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami
współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem” (1 J 1, 3).
Znaczną część odpowiedzialności za misję Kościoła Bóg powierza świeckim, pozostającym w
komunii ze wszystkimi innymi członkami Ludu Bożego. Pełną tego świadomość mieli Ojcowie
Soboru Watykańskiego II: „Pasterze duchowni bowiem zdają sobie dobrze sprawę z tego, jak
bardzo przyczyniają się ludzie świeccy do dobra całego Kościoła. Wiedzą mianowicie pasterze, iż
nie po to ustanowieni zostali przez Chrystusa, aby całe zbawcze posłannictwo Kościoła w
stosunku do świata wziąć na siebie samych, lecz że ich zaszczytnym zadaniem jest tak

4.6 Page 36

▲back to top
36
sprawować opiekę pasterską nad wiernymi i tak uznawać ich posługi oraz charyzmaty, żeby
wszyscy oni pracowali zgodnie, każdy na swój sposób, dla wspólnego dzieła”121. To przekonanie
Ojców soborowych powróciło potem z całą jasnością i jeszcze większą mocą podczas prac
Synodu.
GŁOSIĆ EWANGELIĘ
33. Jako członkowie Kościoła świeccy posiadają powołanie i misję głosicieli Ewangelii. Do
wypełniania tej misji upoważniają ich i zobowiązują sakramenty chrześcijańskiej inicjacji.
Odczytajmy jasne i pełne treści słowa Soboru Watykańskiego II: „Jako uczestnicy funkcji
Chrystusa-Kapłana, Proroka i Króla, mają świeccy swój czynny udział w życiu i działalności
Kościoła. (...) Czerpiąc siły z czynnego udziału w życiu liturgicznym swojej wspólnoty, gorliwie
uczestniczą w jej pracach apostolskich; pociągają do Kościoła ludzi trzymających się może z
daleka od niego; współpracują usilnie w głoszeniu słowa Bożego zwłaszcza przez katechizację;
oddając na usługi Kościoła swoją wiedzę fachową, usprawniają pracę duszpasterską, a także
zarządzanie dobrami kościelnymi”122.
Cała misja Kościoła koncentruje się i rozwija właśnie w ewangelizacji, ona bowiem jest łaską i
mandatem, który Jezus Chrystus powierzył mu na początku jego drogi dziejowej: „Idźcie na cały
świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15); „A oto Ja jestem z wami przez
wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). „Obowiązek ewangelizacji należy uważać —
pisze Paweł VI — za łaskę i właściwe powołanie Kościoła; wyraża on najprawdziwszą jego
właściwość”123.
Dzięki ewangelizacji możliwe jest budowanie i kształtowanie Kościoła jako wspólnotę wiary, a
ściślej — jako wspólnoty wiary wyznawanej przez przyjęcie Słowa Bożego, sprawowanej w
sakramentach i przeżywanej w miłości — będącej duszą chrześcijańskiego życia moralnego. W
istocie „dobra nowina” zmierza do nawrócenia serca i duszy człowieka i do osobistego związania
go z Jezusem Chrystusem, Panem i Zbawicielem; przysposabia do Chrztu i do Eucharystii,
umacnia w postanowieniu i urzeczywistnianiu postanowienia prowadzenia nowego życia wedle
Ducha.
Z pewnością nakaz Jezusa: „Idźcie i głoście Ewangelię” zawsze pozostaje tak samo ważny i
przynaglający. Jednak sytuacja aktualna nie tylko świata, ale także różnych części Kościoła
absolutnie wymaga, aby na słowo Chrystusa odpowiedzieć posłuszeństwem bardziej
zdecydowanym i wielkodnsznym. Każdy uczeń jest wezwany osobiście. Nikomu nie wolno się
uchylać od osobistej odpowiedzi: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”! (1 Kor 9, 16).
Nadszedł czas nowej ewangelizacji
34. Całe kraje i narody, w których niegdyś religia i życie chrześcijańskie kwitły i dały początek
wspólnocie wiary żywej i dynamicznej, dzisiaj wystawione są na ciężką próbę, a niekiedy

4.7 Page 37

▲back to top
37
podlegają procesowi radykalnych przemian wskutek szerzenia się zobojętnienia, sekularyzmu i
ateizmu. Chodzi tu przede wszystkim o kraje i narody należące do tak zwanego Pierwszego
Świata, w których dobrobyt materialny i konsumizm, aczkolwiek przemieszane z sytuacjami
zastraszającej nędzy i ubóstwa, sprzyjają i hołdują zasadzie: „żyć tak, jak gdyby Bóg nie istniał”.
Otóż zobojętnienie religijne i zupełny brak praktycznego odniesienia do Boga nawet w obliczu
najpoważniejszych problemów życiowych są zjawiskami nie mniej niepokojącymi i destruktywnymi
niż jawny ateizm. I nawet jeśli wiara chrześcijańska zachowała się jeszcze w niektórych tradycjach
i obrzędach, to stopniowo traci ona swe miejsce w najistotniejszych momentach ludzkiej
egzystencji, takich jak narodziny, cierpienie i śmierć. W rezultacie, współczesnego człowieka
stojącego w obliczu tajemnic i pytań, na które nie znajduje odpowiedzi, ogarnia rozczarowanie i
rozpacz lub nawet pokusa wyeliminowania źródła tych problemów przez położenie kresu
ludzkiemu życiu.
W innych regionach i narodach chrześcijańskie tradycje pobożności i religijności ludowej pozostały
żywe. Dziś jednak owemu moralnemu i duchowemu dziedzictwu grozi roztrwonienie pod wpływem
wielorakich procesów, wśród których na pierwszy plan wysuwa się proces sekularyzacji i rozwój
sekt. Jedynie nowa ewangelizacja może zapewnić rozkwit czystej i głębokiej wiary, zdolnej nadać
tym tradycjom siłę prowadzącą do autentycznej wolności.
Oczywiście wszędzie istnieje pilna potrzeba odtworzenia chrześcijańskiej tkanki społeczności
ludzkiej. Jednak warunkiem tego jest odtworzenie chrześcijańskiej tkanki samych wspólnot
kościelnych w tych krajach i narodach.
W owym zadaniu Kościoła ludzie świeccy, na mocy ich uczestnictwa w prorockim urzędzie
Chrystusa, biorą pełny udział. Do nich w szczególności należy świadczenie o tym, jak wiara
chrześcijańska daje jedyną pełną odpowiedź, którą wszyscy mniej lub bardziej świadomie
przyjmują i której pragną, na problemy i nadzieje, jakie życie stawia przed każdym człowiekiem i
każdym społeczeństwem. Świeccy mogą spełniać to zadanie pod warunkiem, że zdołają
przezwyciężyć rozdźwięk pomiędzy Ewangelią a własnym życiem, nadając wszystkim swoim
działaniom w rodzinie, w pracy, na polu społecznym spójność właściwą takiemu życiu, które
czerpie natchnienie z Ewangelii i w niej znajduje siłę do tego, by w pełni się realizować.
Pragnę skierować raz jeszcze do wszystkich współczesnych ludzi gorący apel, który wyznaczył
początek mojej pasterskiej posługi: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi
Chrystusowi! Otwórzcie dla Jego mocy zbawczej granice państw, systemów ekonomicznych,
systemów politycznych, rozległe dziedziny kultury, cywilizacji, postępu! Nie lękajcie się! Chrystus
wie, «co jest w człowieku». On jeden! A dzisiaj człowiek tak często nie wie, co w nim jest, co jest w
głębi jego umysłu i serca. Tak często jest niepewny sensu swojego życia na ziemi. Szarpie nim
niepewność, która przeradza się w rozpacz. Pozwólcie zatem — proszę Was, błagam Was z
pokorą i ufnością — pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka. On jeden ma słowa życia — tak,
życia wiecznego”124.

4.8 Page 38

▲back to top
38
Otwarcie drzwi Chrystusowi, przyjęcie Go w sferę własnego człowieczeństwa nie tylko nie jest
zagrożeniem dla człowieka, lecz stanowi jedyną drogę wiodącą do uznania człowieka w pełni jego
prawdy i do wyniesienia jego wartości.
Ta synteza Ewangelii i codziennego życia będzie najwspanialszym i najbardziej przekonywającym
świadectwem ludzi świeckich, że nie lęk, ale poszukiwanie Chrystusa i przylgnięcie doń decydują
o stylu życia i wzrastaniu człowieka, o nowych sposobach egzystencji, bardziej zgodnych z ludzką
godnością.
Człowiek jest kochany przez Boga! Oto proste, a jakże przejmujące Orędzie, które Kościół jest
winien człowiekowi. Każdy chrześcijanin może i musi słowem oraz życiem głosić: Bóg cię kocha,
Chrystus przyszedł dla ciebie, Chrystus dla ciebie jest „Drogą, i Prawdą, i Życiem!” (J 7.4, 6).
Ta nowa ewangelizacja, skierowana nie tylko do jednostek, ale do całych grup ludzkich żyjących w
różnych sytuacjach, środowiskach i kulturach, ma na celu kształtowanie dojrzałych wspólnot
kościelnych, w których wiara ujawnia się i urzeczywistnia w całym swoim pierwotnym znaczeniu
jako przylgnięcie do osoby Chrystusa i do Jego Ewangelii, jako spotkanie i sakramentalna
komunia z Chrystusem, jako życie w duchu miłości i służby.
W kształtowaniu tego rodzaju wspólnot kościelnych świeccy uczestniczą nie tylko przez aktywny i
odpowiedzialny udział w życiu wspólnotowym, a więc przez dawanie swego niezastąpionego
świadectwa, ale także przez ochocze podejmowanie działań misyjnych wobec tych, którzy jeszcze
nie wierzą lub którzy nie żyją według wiary otrzymanej wraz z Chrztem.
Nowym pokoleniom świeccy winni ofiarować swój cenny i konieczny wkład w formie dzieła
systematycznej katechezy. Ojcowie synodalni odnieśli się z wdzięcznością do pracy katechetów,
przyznając, iż „pełnią oni bardzo odpowiedzialną rolę w animacji wspólnot kościelnych”125.
Oczywiście, rodzice chrześcijańscy są pierwszymi i niezastąpionymi katechetami swoich dzieci, do
czego uzdalnia ich sakrament Małżeństwa. Wszyscy jednak winniśmy zdawać sobie sprawę z
tego, że każdy ochrzczony ma „prawo” do nauki wiary, wychowania oraz stałego wspierania w
wierze i w życiu chrześcijańskim.
Idźcie na cały świat
35. Kościół, odczuwając i przeżywając naglącą dziś potrzebę nowej ewangelizacji, nie może
uchylać się od stałej misji niesienia Ewangelii Iudziom, milionom mężczyzn i kobiet, którzy do tej
pory nie znają Chrystusa, Odkupiciela człowieka. Właśnie to jest zadaniem specyficznie misyjnym,
które Jezus powierzył i codziennie na nowo powierza swojemu Kościołowi.
Wkład świeckich, którzy zresztą nie zawiedli na tym polu, jawi się dziś coraz wyraźniej jako
nieodzowny i cenny. Wezwanie Pana Jezusa: „Idźcie na cały świat” stale znajduje oddźwięk we
wspaniałomyślnej postawie wielu osób świeckich, gotowych porzucić dotychczasowe życie,

4.9 Page 39

▲back to top
39
wykonywaną pracę, własny region czy ojczyznę, by udać się — przynajmniej na jakiś czas — na
tereny misyjne. Budujące świadectwo gorącej miłości do Chrystusa i Kościoła dają także
małżonkowie chrześcijańscy, którzy naśladując Akwilę i Pryscyllę (por. Dz 18; Iz 16, 3 n.), oddają
się aktywnej działalności na ziemiach misyjnych. Prawdziwie misyjna jest także obecność tych
świeckich, którzy z różnych przyczyn zamieszkując kraje i obszary, na których dotychczas Kościół
nie jest jeszcze ustabilizowany, dają tam świadectwo swojej wiary.
Aktualnie jednak problem misji jest tak bardzo szeroki i poważny, że tylko naprawdę solidarne
podjęcie odpowiedzialności przez wszystkich członków Kościoła, zarówno poszczególnych
jednostek, jak też wspólnot, pozwoli spodziewać się skutecznego rozwiązania go.
Słowa Soboru Watykańskiego II skierowane do Kościołów partykularnych do dziś zachowały całą
swoją wartość, co więcej, właśnie dziś oczekują na szerszy i bardziej zdecydowany odzew:
„Ponieważ Kościół partykularny powinien jak najdoskonalej odzwierciedlać Kościół powszechny,
ma on sobie dobrze uświadomić fakt, że jest posłany również do tych, którzy w Chrystusa nie
wierzą”126.
Dziś Kościół musi uczynić wielki krok naprzód na drodze ewangelizacji, wkroczyć w nowy etap
historii swojego misyjnego dynamizmu. W świecie, który dzięki pokonaniu odległości staje się
coraz mniejszy, wspólnoty kościelne powinny utrzymywać między sobą łączność, wzajemnie
wspierać swe siły i dzielić się środkami, razem się angażować w jedną, wspólną misję
przepowiadania Ewangelii i życia wedle jej wskazań. „Tak zwane młode Kościoły potrzebują —
zdaniem Ojców synodalnych — siły właściwej Kościołom starym, te zaś z kolei potrzebują
świadectwa i zapału Kościołów młodych; w ten sposób poszczególne Kościoły wzajemnie czerpią
z bogactwa swoich zasobów”127.
Istotnym i niezbywalnym wymogiem plantatio Ecclesiae, który na tym nowym etapie pojawia się w
młodych Kościołach, jest formacja nie tylko lokalnego duchowieństwa, ale również dojrzałego i
odpowiedzialnego laikatu128. W ten bowiem sposób także wspólnoty ewangelizowane wyruszają
ku nowym krainom świata, ażeby wypełniać swoje misyjne powołanie do głoszenia Ewangelii
Chrystusa i dawania o niej świadectwa.
Świeccy przez osobisty przykład i własną działalność mogą wpłynąć dodatnio na polepszenie
stosunków pomiędzy wyznawcami różnych religii, co słusznie podkreślili Ojcowie synodalni: „Dziś
Kościół wszędzie żyje wśród ludzi wyznających różne religie (...). Wszyscy wierni, a zwłaszcza ci
ludzie świeccy, którzy czy to w swojej ojczyźnie, czy na emigracji, żyją pośród ludów wyznających
inną niż oni religię, winni być dla tych ludów znakiem Pana Boga i Jego Kościoła w sposób
odpowiedni do warunków panujących w danym miejscu. Dialog między religiami ma
pierwszorzędne znaczenie, gdyż wzbudza miłość i wzajemny szacunek; usuwa, a przynajmniej
osłabia panujące pośród wyznawców różnych religii uprzedzenia, szerzy jedność i przyjaźń
między narodami”129.

4.10 Page 40

▲back to top
40
Do tego, aby ewangelizować świat, potrzebni są przede wszystkim ewangelizatorzy. Toteż
wszyscy, poczynając od rodzin chrześcijańskich, powinniśmy czuć się odpowiedzialni za
stwarzanie warunków sprzyjających budzeniu i dojrzewaniu specyficznie misyjnych powołań
kapłańskich, zakonnych i świeckich, nigdy nie zaniedbując uprzywilejowanego środka, którym w
myśl słów samego Jezusa jest modlitwa: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście
Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Mt 9, 37-38).
ŻYĆ EWANGELIĄ SŁUŻĄC CZŁOWIEKOWI I SPOŁECZEŃSTWU
36. Kościół, który w mocy Ducha Świętego przyjmuje i głosi Ewangelię, staje się wspólnotą
ewangelizowaną i ewangelizującą i dlatego jest sługą ludzi. W Kościele świeccy uczestniczą w
misji służenia człowiekowi i społeczeństwu. Ostatecznym celem Kościoła jest oczywiście
Królestwo Boże, którego Kościół „stanowi zalążek oraz zaczątek (...) na ziemi”130, a więc jest
całkowicie poświęcony chwale Ojca. Królestwo jest jednak również źródłem pełnego wyzwolenia i
całkowitego zbawienia dla Judzi; przeto z nimi Kościół przebywa swą drogę i żyje, zachowując w
ciągu dziejów rzeczywistą i głęboką solidarność z ich dziejami.
Tak więc zgodnie z otrzymanym zadaniem Kościół objawia światu tajemnicę Boga jaśniejącą w
Jezusie Chrystusie, a równocześnie objawia człowieka jemu samemu, ukazuje mu sens jego
istnienia, otwiera go na całą prawdę o tym, kim jest i jakie jest jego przeznaczenie131. W tej
perspektywie staje się jasne, że Kościół — na mocy swojej misji ewangelizacyjnej — jest wezwany
do tego, by służyć człowiekowi. Służba ta wyrasta przede wszystkim z owego cudownego i
poruszającego do głębi faktu, że „Syn Boży przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym
człowiekiem”132.
Dlatego człowiek „jest pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w wypełnianiu swojego
posłannictwa, jest pierwszą i podstawową drogą Kościoła, drogą wyznaczoną przez samego
Chrystusa, drogą, która nieodmiennie prowadzi przez Tajemnicę Wcielenia i Odkupienia”133.
Sobór Watykański II wielokrotnie, w sposób bardzo jasny i stanowczy mówi o tym w swoich
dokumentach. W doniosłym tekście Konstytucji Gaudium et spes czytamy: „Kościół idąc ku swemu
własnemu zbawczemu celowi, nie tylko daje człowiekowi uczestnictwo w życiu Bożym, lecz także
rozsiewa na całym świecie niejako odbite światło Boże, zwłaszcza przez to, że leczy i podnosi
godność osoby ludzkiej, umacnia więź społeczeństwa ludzkiego oraz wlewa głębszy sens i
znaczenie w powszednią aktywność ludzi. Dlatego też Kościół uważa, że przez poszczególnych
swych członków i całą swoją społeczność może poważnie przyczynić się do tego, aby rodzina
ludzka i jej historia stawały się bardziej ludzkie”134.
W tym działaniu na rzecz rodziny ludzkiej, za które jest odpowiedzialny cały Kościół, szczególna
rola przypada w udziale katolikom świeckim; właśnie „świecki charakter” zobowiązuje ich do tego,
by przy użyciu właściwych sobie i niezastąpionych środków ożywiali rzeczywistość doczesną
duchem chrześcijańskim.

5 Pages 41-50

▲back to top

5.1 Page 41

▲back to top
41
Krzewić poszanowanie dla godności osoby ludzkiej
37. Uświadamianie sobie i innym nienaruszalnej godności każdej osoby ludzkiej stanowi istotne, a
poniekąd centralne i jednoczące zadanie tej posługi na rzecz rodziny ludzkiej, do sprawowania
której Kościół, a w nim katolicy świeccy, są powołani.
Pośród wszystkich stworzeń tylko człowiek jest „osobą”, podmiotem świadomym i wolnym, i
właśnie dlatego stanowi „ośrodek i szczyt” wszystkiego, co istnieje na ziemi135.
Osobista godność jest najcenniejszym dobrem człowieka, który dzięki niej przewyższa swoją
wartością cały świat materialny. Słowa Jezusa: „Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka
zyskać świat cały, a swoją duszę utracić?” (Mk 8, 36), zawierają w sobie jasne i inspirujące
twierdzenie natury antropologicznej: wartość człowieka wynika nie z tego, co „ma”, chociażby
posiadł nawet cały świat — ale z tego, kim „jest”. Liczą się nie tyle dobra tego świata, co dobro
osoby, dobro, którym jest sama osoba.
Godność osoby ludzkiej jawi się w całym swoim pięknie wówczas, gdy weźmie się pod uwagę jej
pochodzenie i przeznaczenie: stworzony przez Boga na Jego obraz i podobieństwo, odkupiony
drogocenną krwią Chrystusa, człowiek został wezwany do tego, by być „synem w Synu”, żywą
świątynią Ducha Świętego, i jest przeznaczony do życia wiecznego w uświęcającej komunii z
Bogiem. Dlatego wszelki gwałt zadany osobistej godności istoty ludzkiej wzywa o pomstę przed
obliczem Bożym i jest obrazą Stwórcy człowieka.
Dzięki swej osobistej godności istota ludzka zawsze jest wartością w sobie i przez się, i wymaga,
by traktowano ją jako taką, nigdy zaś jako przedmiot, który można użyć, narzędzie czy rzecz.
Osobista godność stanowi podstawę równości wszystkich ludzi. Wynika stąd absolutna
niedopuszczalność jakiejkolwiek dyskryminacji, która niestety nie przestaje dzielić i poniżać
rodziny ludzkiej: tak dyskryminacji rasowej i ekonomicznej, jak społecznej i kulturowej, politycznej
jak i gospodarczej itd. Każda dyskryminacja jest niedopuszczalną niesprawiedliwością nie tyle ze
względu na napięcia i konflikty, do których może prowadzić w społeczeństwie, co na hańbę, którą
przynosi godności osoby ludzkiej: nie tylko godności tego, kto pada ofiarą niesprawiedliwości, ale
znacznie bardziej godności tego, kto niesprawiedliwości się dopuszcza.
Będąc podstawą równości wszystkich ludzi, godność osobista jest równocześnie źródłem ich
współuczestnictwa i wzajemnej solidarności, bowiem dialog i komunia wywodzą się przede
wszystkim z tego, kim ludzie „są”, a dopiero wtórnie z tego, co „mają”.
Osobowa godność jest niezniszczalną własnością każdej ludzkiej istoty. Ważne jest tutaj zdanie
sobie sprawy z potęgi tego stwierdzenia, które opiera się na jedyności i na niepowtarzalności
każdej osoby. Wynika z tego, że jednostki absolutnie nie można sprowadzić do tego, co mogłoby
ją zmiażdżyć i unicestwić w anonimowości kolektywu, instytucji, struktóry czy systemu. Osoba w

5.2 Page 42

▲back to top
42
swojej indywidualności nie jest numerem, ogniwem łańcucha ani trybem systemu. Najbardziej
radykalnej i wzniosłej afirmacji wartości każdej ludzkiej istoty dokonał Syn Boży przez swoje
wcielenie w łonie niewiasty. Nie przestaje nam o tym przypominać chrześcijańskie święto Bożego
Narodzenia136.
Otaczać głębokim szacunkiem prawo do życia
38. Faktyczne uznanie osobowej godności każdej ludzkiej istoty wymaga poszanowania, obrony i
popierania jej praw. Chodzi tu o prawa naturalne, uniwersalne i nienaruszalne: żadna jednostka,
żadna grupa, władza ani państwo — nikt nie może ich zmienić, a tym bardziej znieść, gdyż prawa
te pochodzą od samego Boga.
Nietykalność osoby, będąca odzwierciedleniem nietykalności samego Boga, wyraża się przede
wszystkim i w sposób zasadniczy w nietykalności ludzkiego życia. Powszechne, skądinąd słuszne,
wystąpienia w obronie ludzkich praw, takich jak na przykład prawo do opieki lekarskiej, do dachu
nad głową, do pracy, do założenia rodziny i do kultury, są fałszywe i złudne, jeśli nie staje się z
największą determinacją w obronie prawa do życia, będącego pierwszym i podstawowym prawem
osoby ludzkiej, oraz warunkiem wszystkich innych jej praw.
Kościół nigdy nie skapitulował w obliczu wszelkiego rodzaju gwałtu nieustannie zadawanego
przysługującemu każdej osobie ludzkiej prawu do życia, tak przez poszczególne jednostki, jak i
przez samą władzę. Prawo to przysługuje istocie ludzkiej we wszystkich fazach jej rozwoju, od
chwili poczęcia do naturalnej śmierci, i we wszelkich warunkach, a więc niezależnie od tego, czy
jest zdrowa czy chora, w pełni sprawna czy upośledzona, bogata czy biedna. Sobór Watykański II
mówi jasno i otwarcie: „wszystko, co godzi w samo życie, jak wszelkiego rodzaju zabójstwa,
ludobójstwa, spędzanie płodu, eutanazja i dobrowolne samobójstwo; wszystko, cokolwiek narusza
całość osoby ludzkiej, jak okaleczenia, tortury zadawane ciału i duszy, wysiłki w kierunku
przymusu psychicznego; wszystko, co ubliża godności ludzkiej, jak nieludzkie warunki życia,
arbitralne aresztowania, deportacje, niewolnictwo, prostytucja, handel kobietami i młodzieżą; a
także nieludzkie warunki pracy, w których traktuje się pracowników jak zwykłe narzędzia zysku, a
nie jak wolne, odpowiedzialne osoby: wszystkie te i tym podobne sprawy i praktyki są czymś
haniebnym; zakażając cywilizację ludzką bardziej hańbią tych, którzy się ich dopuszczają, niż
tych, którzy doznają krzywdy, i są jak najbardziej sprzeczne z czcią należną Stwórcy”137.
Chociaż z tytułu swojej misji i odpowiedzialności wszyscy ludzie są wezwani do tego, by uznając
osobową godność każdej ludzkiej istoty, bronić jej prawa do życia, to owo zadanie spoczywa w
szczególny sposób na niektórych świeckich: rodzicach, wychowawcach, pracownikach służby
zdrowia oraz osobach sprawujących władzę gospodarczą i polityczną.
Przyjmując z miłością i wielkodusznie każde ludzkie życie, zwłaszcza wtedy, gdy jest ono wątłe
lub chore, Kościół realizuje zasadniczy wymiar swego posłannictwa, tym bardziej potrzebnego, im
bardziej dochodzi do głosu „kultura śmierci”. Kościół bowiem „mocno wierzy, że życie ludzkie,

5.3 Page 43

▲back to top
43
nawet gdy słabe i cierpiące, jest zawsze wspaniałym darem Bożej dobroci. Przeciw pesymizmowi i
egoizmowi, zaciemniającemu świat, Kościół opowiada się za życiem: w każdym życiu ludzkim
umie odkryć wspaniałość owego «tak», owego «Amen», którym jest sam Chrystus (por. 2 Kor 1,
19; Ap 3, 14). Owemu «nie», które zalewa i gnębi świat, przeciwstawia żyjące «Tak», broniąc w
ten sposób człowieka i świat przed tymi, którzy czyhają na życie i zadają mu śmierć”138. I właśnie
do świeckich, którzy czy to z racji swego powołania, czy też wykonywanej pracy mają bezpośredni
udział w przyjmowaniu życia, należy troska o to, by owo „tak” Kościoła wobec ludzkiego życia było
konkretne i skuteczne.
Ogromny postęp biologii i medycyny idący w parze ze zdumiewającą potęgą technologii stworzyły
dziś nowe możliwości i nową odpowiedzialność w odniesieniu do horyzontów ludzkiego życia:
człowiek dzisiaj jest w stanie nie tylko „obserwować”, ale także „manipulować” ludzkim życiem od
jego początku i w pierwszych stadiach rozwoju.
Sumienie moralne ludzkości nie może nie widzieć ani patrzeć obojętnie na gigantyczny rozwój
potęgi technologii, której władza nad mechanizmami rządzącymi prokreacją i pierwszymi fazami
ludzkiego życia staje się coraz większa. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, także w tej dziedzinie
mądrość jawi się jako jedyny ratunek dla człowieka, by mógł on w swoich badaniach naukowych i
poczynaniach praktycznych postępować rozumnie i z miłością, a więc zachowując szacunek, a
nawet cześć dla nietykalnej godności osobistej każdej ludzkiej istoty od pierwszej chwili jej
istnienia. Tak dzieje się wówczas, kiedy nauka i technika przy pomocy godziwych środków
angażują się w obronę życia i leczenie chorób, poczynając od najwcześniejszych stadiów istnienia
płodu, odrzucając — w imię godności nauki — metody prowadzące do modyfikacji genetycznego
dziedzictwa jednostki i całych pokoleń139.
Świeccy, w różny sposób i na różnych szczeblach zaangażowani w dziedzinę pracy naukowej,
techniki, medycyny, a także w działalność społeczną, prawodawczą czy gospodarczą, powinni
odważnie podejmować „wyzwania” stawiane przez nowe problemy bioetyki. Jak powiedzieli
Ojcowie synodalni, „chrześcijanie nie powinni stawać się niewolnikami zdobyczy nauki i
technologii, lecz odpowiedzialnie nad nimi panować. (...) W obliczu owych «wyzwań» moralnych,
których potencjalnym źródłem są nowe i ogromne możliwości technologiczne i które zagrażają nie
tylko podstawowym prawom ludzkim, ale i samej biologicznej istocie rodzaju ludzkiego, jest
sprawą najwyższej wagi to, by świeccy chrześcijanie — z pomocą całego Kościoła — podjęli się
przywrócenia kulturze zasad autentycznego humanizmu, tak aby rozwój i obrona praw człowieka
znalazły dynamiczne i solidne oparcie w samej jego istocie, objawionej ludziom w przepowiadaniu
Ewangelii”140.
Dziś wszyscy muszą się starać o zachowanie największej czujności wobec zjawiska
koncentrowania władzy, zwłaszcza władzy technologicznej. Zjawisko to bowiem sprzyja
manipulacjom nie tylko w zakresie biologicznej istoty człowieka, ale także w sferze sumień
ludzkich i wzorców życiowych, pogłębiając w ten sposób dyskryminację i spychanie poza nawias

5.4 Page 44

▲back to top
44
całych ludów.
Wolność wzywania Imienia Pańskiego
39. Poszanowanie osobistej godności, za którym idzie obrona i krzewienie praw ludzkich, wymaga
uznania religijnego wymiaru człowieka. Wymóg ten nie jest po prostu sprawą „wyznania”, ale jest
głęboko wrośnięty w samą rzeczywistość człowieka. W istocie, związek z Bogiem jest elementem
konstytutywnym samego „być” i „istnieć” człowieka: bo w Bogu „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”
(Dz 17, 28). I choć nie wszyscy wierzą w tę prawdę, ci, którzy są o niej przekonani, mają prawo do
tego, by ich wiara spotykała się z należnym poszanowaniem, podobnie jak będące jej
konsekwencją w życiu indywidualnym i wspólnotowym decyzje. Na tym właśnie polega prawo
dowolności sumienia i wolności religijnej, którego faktyczne uznanie jest jednym z najwyższych
dóbr i najpoważniejszych obowiązków każdego ludu, który naprawdę ma wolę zabezpieczenia
dobra osoby i społeczności. „Wolność religijna, niezbywalny wymóg godności każdego człowieka,
leży u podstaw wszystkich praw ludzkich, a więc jest niezbędnym czynnikiem dobra osoby i
całego społeczeństwa, jak również osobistej realizacji każdego. Wynika stąd, że prawo jednostek i
wspólnot do wyznawania i praktykowania własnej religii jest istotnym warunkiem pokojowego
współżycia między ludźmi. (...) Cywilne i społeczne prawo do wolności religijnej, dotykając
najgłębszej sfery duszy, staje się niejako punktem odniesienia i probierzem innych podstawowych
praw”141.
Synod nie zapomniał o licznych braciach i siostrach, którym nie dane jest jeszcze korzystać z tego
prawa i których z powodu wyznawanej wiary spotykają przykrości, zepchnięcie na margines,
cierpienia i prześladowania, a niekiedy śmierć. Większość z nich to nasi bracia i siostry — katolicy
świeccy. Głoszenie Ewangelii i dawanie świadectwa chrześcijańskiego życia w cierpieniu i w
męczeństwie stanowią szczyty apostolstwa uczniów Chrystusa, tak jak miłość do Pana Jezusa aż
do oddania życia stanowi źródło nadzwyczajnej płodności w budowaniu Kościoła. W ten oto
sposób mistyczna winorośl świadczy o swojej bujności, jak mówi św. Augustyn: „Jednakże ta
winorośl, jak było zapowiedziane przez proroków i przez samego Pana, na cały świat
rozpościerała swe pełne owoców pędy i tym bardziej była bujna, im bardziej była podlewana
obfitością krwi męczenników”142.
Cały Kościół jest głęboko wdzięczny za ten przykład i za ten dar: w osobach owych synów i córek
znajduje on motywy do nowego zrywu w swoim życiu świętym i apostolskim. Dlatego Ojcowie
synodalni uznali za swój szczególny obowiązek „podziękować tym świeckim, którzy żyją jako
niestrudzeni świadkowie wiary, trwając niezłomnie w jedności ze Stolicą Apostolską, mimo
ograniczenia ich wolności i pozbawienia posługi kapłańskiej. Ryzykując wszystko, nawet własne
życie, świeccy dają w ten sposób świadectwo jednej z najistotniejszych właściwości Kościoła:
Kościół Boży rodzi się z łaski Bożej, co w sposób najbardziej wzniosły wyraża się w
męczeństwie”143.
To, co powiedzieliśmy do tej pory o poszanowaniu osobistej godności i o uznawaniu praw

5.5 Page 45

▲back to top
45
człowieka dotyczy niewątpliwie odpowiedzialności każdego chrześcijanina, każdego człowieka.
Wypada jednak od razu zaznaczyć, że problem ten dzisiaj przybrał rozmiary światowe i dotyczy
już całych grup ludzkich, co więcej, całych narodów, które przemocą pozbawia się możliwości
korzystania z podstawowych praw. Wiążące się z tym dysproporcje w rozwoju krajów
wchodzących w skład różnych „światów” zostały otwarcie ujawnione w niedawno wydanej
encyklice Sollicitudo rei socialis.
Poszanowanie osoby ludzkiej wykracza poza sferę moralności indywidualnej i staje się
podstawowym kryterium, niejako filarem struktury samego społeczeństwa, które wewnętrznie jest
ukierunkowane na osobę.
W ten sposób odpowiedzialność za służenie społeczeństwu — ściśle połączona z
odpowiedzialnością za służbę osobie — jawi się jako ogólne zadanie owego ożywiania duchem
chrześcijańskim porządku doczesnego, co stanowi powołanie katolików świeckich, każdego
zgodnie z jego własnym sposobem życia.
Rodzina pierwszą płaszczyzną społecznego zaaagażowania
40. Osoba ludzka posiada naturalny i strukturalny wymiar społeczny, jako że jest powołana w głębi
swej istoty do wspólnoty z innymi oraz do dawania siebie innym: „Bóg troszczący się po ojcowsku
o wszystko chciał, by wszyscy ludzie tworzyli jedną rodzinę i odnosili się wzajemnie do siebie w
duchu braterskim”144. Tak więc społeczeństwo, owoc i znak społecznej natury człowieka, ukazuje
swoją pełną prawdę we wspólnocie osób.
Osoba i społeczeństwo pozostają ze sobą w relacji współzależności i wzajemności. Wszystko,
cokolwiek się czyni na rzecz osoby, jest także dobrem wyświadczonym społeczeństwu, wszystko
zaś, co się czyni na rzecz społeczeństwa, obraca się na pożytek osoby. Dlatego apostolskie
zaangażowanie świeckich w działalność na rzecz doczesnego świata oznacza zawsze i
niepodzielnie służbę poszczególnemu człowiekowi w jego jedyności i niepowtarzalności oraz
służbę wszystkim ludziom.
Podstawowym i pierwotnym przejawem społecznego wymiaru osoby jest małżeństwo i rodzina:
„Lecz Bóg nie stworzył człowieka samotnym: gdyż od początku «mężczyzną i niewiastą stworzył
ich» (Rdz 1, 27); a zespolenie ich stanowi pierwszą formę wspólnoty osób”145. Jezus przywrócił
małżeństwu i rodzinie całą właściwą im godność i nierozerwalność (por. Mt 19, 3-9). Święty Paweł
z kolei ukazał głęboki związek między małżeństwem a tajemnicą Chrystusa i Kościoła (por. Ef 5,
22; 6, 4; Kol 3, 18-21; 1 P 3, 1-7).
Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę społecznego zaangażowania katolików
świeckich. Zadania w tej dziedzinie można w sposób właściwy wypełnić tylko wówczas, gdy jest
się przekonanym o jedynej i niezastąpionej wartości rodziny dla rozwoju społeczeństwa.

5.6 Page 46

▲back to top
46
Rodzina jest kolebką życia i miłości, gdzie człowiek „rodzi” się i „wzrasta”, jest podstawową
komórką społeczeństwa. Tę wspólnotę należy otaczać specjalną opieką, zwłaszcza wtedy, gdy
ludzki egoizm, kampanie antyprokreacyjne, polityka totalitarna, a także nędza i ubóstwo
materialne, kulturalne i moralne, jak również mentalność hedonistyczna i konsumpcyjna, niszczą
źródło życia, ideologie zaś i rozmaite systemy, z którymi łączą się różne formy obojętności i
niechęci, atakują właściwą rodzinie funkcję wychowawczą.
Dlatego bezzwłocznie należy podjąć szerokie, pogłębione i systematyczne działania, wspierane
nie tylko przez kulturę, ale także środkami ekonomicznymi i ustawodawstwem, ażeby zapewnić
rodzinie warunki, by zgodnie ze swym powołaniem była pierwszym miejscem „humanizacji” osoby
i społeczeństwa.
Apostolskim zadaniem świeckich jest przede wszystkim troska o to, by rodzina była świadoma
własnej tożsamości, tego, że jest pierwszą i podstawową komórką społeczną, oraz swej
oryginalnej roli w społeczeństwie, a także aby ona sama stawała się wciąż bardziej aktywnym i
odpowiedzialnym promotorem swojego rozwoju i uczestnictwa w życiu społecznym. Tak więc
rodzina może i powinna wymagać od wszystkich, poczynając od władz państwowych,
poszanowania tych praw, które chroniąc rodzinę, chronią społeczeństwo.
To, co napisałem w Adhortacji Apostolskiej Familiaris consortio, w rozdziale o uczestnictwie w
rozwoju społeczeństwa146 oraz to, co zawiera „Karta Praw Rodziny”, ogłoszona przez Stolicę
Apostolską na prośbę Synodu Biskupów z 1980 roku, tworzy pełny i organiczny program działania
dla wszystkich świeckich, którzy z różnych tytułów są zainteresowani działaniem na rzecz obrony
wartości rodziny i budzeniem wrażliwości na jej potrzeby. Program ten domaga się szybkiej i
zdecydowanej realizacji tym bardziej, że coraz większe niebezpieczeństwo zagraża stabilności i
płodności rodziny, zaś próby zepchnięcia jej na margines i zlikwidowania jej społecznego
znaczenia stają się coraz bardziej usilne i systematyczne.
Doświadczenie uczy, że cywilizacja i trwałość narodów zależą przede wszystkim od stanu ich
rodzin. Dlatego apostolskie zaangażowanie na rzecz rodziny posiada ogromne znaczenie
społeczne. Kościół ze swej strony jest o tym głęboko przekonany, dobrze wiedząc, że „przyszłość
ludzkości idzie przez rodzinę”147.
Miłość duszą i podstawą solidarności
41. Służba społeczeństwu wyraża się i realizuje w wielu różnych formach: jako działalność wolna i
nieformalna, i jako działalność zinstytucjonalizowana, jako pomoc poszczególnym ludziom i jako
pomoc rozmaitym grupom czy wspólnotom ludzkim.
Cały Kościół jest bezpośrednio powołany do pełnienia służby miłości: „A jak w zaraniu swych
dziejów Kościół święty łącząc Wieczerzę eucharystyczną z agapą, ukazywał się cały zjednoczony
węzłem miłości wokół Chrystusa, tak w każdym czasie daje się rozpoznać po tym znaku miłości, a

5.7 Page 47

▲back to top
47
ciesząc się z podejmowanych przez innych przedsięwzięć, zatrzymuje dla siebie dzieła miłości
jako swój obowiązek i niezbywalne prawo. Dlatego Kościół otacza szczególnym szacunkiem
miłosierdzie względem ubogich i chorych oraz tak zwane dzieła miłosierdzia i wzajemnej pomocy,
mające na celu niesienie pomocy w różnych potrzebach ludzkich”148. Miłość bliźniego wyrażająca
się w najstarszych i zawsze nowych dziełach miłosierdzia co do ciała i co do ducha, stanowi
najbardziej bezpośrednią, powszechną i powszednią formę owego ożywiania duchem
chrześcijańskim porządku doczesnego, co stanowi specyficzne zadanie świeckich.
Poprzez praktykowanie miłości bliźniego świeccy przeżywają i wyrażają swoje uczestnictwo w
królewskim urzędzie Jezusa Chrystusa, a zatem we władzy Syna Człowieczego, który „nie
przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć”, (Mk 10, 45). Przeżywają i dają wyraz owej
królewskości w sposób najprostszy, zawsze i dla wszystkich dostępny, a zarazem w sposób
najbardziej wzniosły, bowiem miłość jest największym darem, dawanym przez Ducha Świętego
dla budowania Kościoła (por. 1 Kor 13, 13) i dla dobra ludzkości. Miłość bowiem ożywia i wspiera
czynną solidarność, wrażliwą na całokształt potrzeb istoty ludzkiej.
Tak pojęta miłość, praktykowana nie tylko przez poszczególne jednostki, lecz także w sposób
solidarny przez grupy i wspólnoty, jest i zawsze będzie potrzebna. Nikt i nic nie może i nigdy nie
będzie mogło jej zastąpić, nawet żadne instytucje i inicjatywy publiczne, które przecież nie
szczędzą wysiłków by zaspokoić — często w naszych czasach dotkliwe pod względem jakości i
zakresu — potrzeby ludności. Paradoksalnie, miłość ta staje się tym bardziej potrzebna, im
bardziej instytucje rozwijając swą skomplikowaną strukturę organizacyjną wysuwają roszczenia do
opanowania wszystkich dostępnych dziedzin życia, co doprowadza do tego, że same padają
ofiarą bezosobowego funkcjonalizmu, przerostu biurokracji, niesprawiedliwych, prywatnych
interesów, łatwej i ogarniającej całą instytucję bezczynności.
I właśnie w tym kontekście, zwłaszcza w społeczeństwach zorganizowanych, powstają i
rozpowszechniają się wciąż nowe formy wolontariatu, przyjmującego postać wielorakich posług i
dzieł. Wolontariat przeżywany w jego prawdzie, jako bezinteresowne służenie ludziom, zwłaszcza
najbardziej potrzebującym i zapomnianym przez struktury opieki społecznej, należy określić jako
ważny wyraz apostolstwa, w którym świeccy mężczyźni i kobiety pełnią rolę pierwszoplanową.
Zaangażowanie polityczne dotyczy wszystkich i służy wszystkim
42. Miłość okazywana i służąca osobie nigdy nie może być oderwana od sprawiedliwości: tak
jedna, jak i druga — każda na swój sposób — wymagają pełnego i rzeczywistego uznania praw
osoby, której podporządkowane jest społeczeństwo ze wszystkimi swoimi strukturami i
instytucjami149.
Aby ożywiać duchem chrześcijańskim doczesną rzeczywistość służąc — jak zostało powiedziane
— osobie i społeczeństwu, świeccy nie mogą rezygnować z udziału w „polityce”, czyli w różnego
rodzaju działalności gospodarczej, społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy

5.8 Page 48

▲back to top
48
wzrastaniu wspólnego dobra; Ojcowie synodalni stwierdzali wielokrotnie, że prawo i obowiązek
uczestniczenia w polityce dotyczy wszystkich i każdego; formy tego udziału, płaszczyzny, na
jakich on się dokonuje, zadania i odpowiedzialność mogą być bardzo różne i wzajemnie się
uzupełniać. Ani oskarżenia o karierowiczostwo, o kult władzy, o egoizm i korupcję, które nierzadko
są kierowane pod adresem ludzi wchodzących w skład rządu, parlamentu, klasy panującej czy
partii politycznej, ani dość rozpowszechniony pogląd, że polityka musi być terenem moralnego
zagrożenia, bynajmniej nie usprawiedliwiają sceptycyzmu i nieobecności chrześcijan w sprawach
publicznych.
Przeciwnie, Sobór Watykański II mówi o tym w sposób niezwykle znaczący: „Kościół uznaje za
godną pochwały i szacunku pracę tych, którzy dla posługi ludziom poświęcają swoje siły dobru
państwa i podejmują się tego trudnego obowiązku”150.
Podstawowym kryterium polityki uprawianej na rzecz osoby i społeczeństwa, jest dążenie do
wspólnego dobra jako dobra wszystkich ludzi i całego człowieka, dobra, które jest dane i które
gwarantuje, że jego przyjęcie jest sprawą wolnego i odpowiedzialnego wyboru poszczególnych
osób czy stowarzyszeń: „Wspólnota polityczna — czytamy w Konstytucji Gaudium et spes —
istnieje więc dla dobra wspólnego, w którym znajduje ona pełne uzasadnienie i sens, i z którego
bierze swoje pierwotne i sobie właściwe prawo. Dobro zaś wspólne obejmuje sumę tych
warunków życia społecznego, dzięki którym jednostki, rodziny i zrzeszenia mogą pełniej i łatwiej
osiągnąć swoją własną doskonałość”151.
Ponadto polityka na rzecz osoby i społeczeństwa przyjmuje jako stały kierunek postępowania
obronę i promocję sprawiedliwości, rozumiane jako „cnota”, w której wszyscy winni być
wychowywani i jako „siła” moralna, która wspiera zaangażowanie na rzecz praw i obowiązków
każdego i wszystkich, mając za podstawę osobistą godność ludzkiej istoty.
Sprawowanie władzy politycznej winno mieć za podstawę ducha służby, gdyż tylko on, w
połączeniu z konieczną kompetencją i skutecznością działania decyduje o tym, czy poczynania
polityków są „jawne” i „czyste”, zgodnie z tym, czego — zresztą słusznie — ludzie od nich
wymagają. Pobudza to do otwartej walki i zdecydowanego przezwyciężania takich pokus, jak
nieuczciwość, kłamstwo, wykorzystywanie dóbr publicznych do wzbogacenia niewielkiej grupy
osób lub w celu zdobywania popleczników, stosowanie dwuznacznych lub niedozwolonych
środków dla zdobycia, utrzymania bądź powiększenia władzy za wszelką cenę.
Świeccy katolicy zaangażowani w politykę winni bez wątpienia szanować właściwie pojętą
autonomię rzeczywistości ziemskiej, zgodnie z tym, co czytamy w Konstytucji Gaudium et spes:
„Jest sprawą doniosłą, żeby zwłaszcza w społeczeństwach pluralistycznych doceniano właściwy
stosunek między wspólnotą polityczną a Kościołem i by jasno rozróżniano to, co czynią wierni, czy
to poszczególni, czy też stowarzyszeni, we własnym imieniu jako obywatele kierujący się głosem
sumienia chrześcijańskiego, od tego, co czynią wraz ze swymi pasterzami w imieniu Kościoła.

5.9 Page 49

▲back to top
49
Kościół, który z racji swego zadania i kompetencji w żaden sposób nie utożsamia się ze wspólnotą
polityczną ani nie wiąże się z żadnym systemem politycznym, jest zarazem znakiem i
zabezpieczeniem transcendentnego charakteru osoby ludzkiej”152. Równocześnie pilnym i
odpowiedzialnym zadaniem świeckich jest dawanie świadectwa tym wartościom ludzkim i
ewangelicznym, które posiadają wewnętrzny związek z działalnością polityczną, jak wolność,
sprawiedliwość, solidarność, wierne i bezinteresowne oddanie sprawie wspólnego dobra, prosty
styl życia, preferencyjna opcja na rzecz ubogich i najmniejszych. Wymaga to, by byli oni coraz
bardziej ożywieni duchem rzeczywistego uczestnictwa w życiu Kościoła i coraz lepiej znali jego
naukę społeczną. W spełnianiu tego zadania stałym wsparciem będzie dla nich bliskość wspólnot
chrześcijańskich i ich pasterzy153.
Stylem oraz narzędziem polityki, która chce dążyć do prawdziwego rozwoju człowieka, jest
solidarność. Ta zaś wymaga czynnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu politycznym
wszystkich i każdego obywatela oraz rozmaitych grup, związków zawodowych, partii: wszyscy
razem i każdy z osobna jesteśmy odbiorcami polityki i jej aktorami. W tej dziedzinie solidarność,
jak powiedziałem w encyklice Sollicitudo rei socialis, jest czymś więcej aniżeli „tylko nieokreślonym
współczuciem czy powierzchownym rozrzewnieniem wobec zła dotykającego wielu osób, bliskich
czy dalekich. Przeciwnie, jest to mocna i trwała wola angażowania się na rzecz dobra wspólnego,
czyli dobra wszystkich i każdego, wszyscy bowiem jesteśmy naprawdę odpowiedzialni za
wszystkich”154.
Dzisiaj solidarność polityczna, przekraczając granice poszczególnych państw czy bloków, musi
objąć wszystkie kontynenty, cały świat. Owocem solidarnej polityki, przez wszystkich tak bardzo
upragnionym, lecz jeszcze wciąż niedojrzałym, jest pokój. Świeckim nie wolno traktować
obojętnie, biernie i z dystansem tego wszystkiego, co jest z pokojem sprzeczne lub mu zagraża,
jak przemoc, wojna, tortury i terroryzm, obozy koncentracyjne, militaryzacja polityki, wyścig
zbrojeń oraz zagrożenie nuklearne. Przeciwnie, jako uczniowie Jezusa Chrystusa, który jest
„Księciem pokoju” (Iz 9, 5) i „naszym pokojem” (Ef 2, 14), świeccy winni być ludźmi
„wyprowadzającymi pokój” (Mt 5, 9), zarówno przez nawrócenie „serca”, jak przez działanie na
rzecz prawdy, wolności, sprawiedliwości i miłości, które stanowią niezbywalną podstawę
pokoju155.
Współpracując ze wszystkimi, którym sprawa pokoju naprawdę leży na sercu, i korzystając z
pomocy specjalnych instytucji państwowych i międzynarodowych, świeccy katolicy powinni
rozwijać dzieło wychowania mającego na celu przezwyciężenie panoszącej się kultury egoizmu,
nienawiści, zemsty i wrogości, a równocześnie wzrost solidarności na wszystkich szczeblach.
Solidarność bowiem „jest drogą do pokoju, a zarazem do rozwoju”156. Mając to na uwadze
Ojcowie synodalni wezwali chrześcijan do odrzucania wszelkich form niedopuszczalnej przemocy
oraz do popierania postawy dialogu i pokoju, a także do angażowania się we wprowadzanie
sprawiedliwego ładu społecznego i międzynarodowego157.

5.10 Page 50

▲back to top
50
Człowiek ośrodkiem życia gospodarczo-społecznego
43. Zasadniczym punktem w służbie świeckich na rzecz społeczeństwa jest kwestia gospodarczo-
społeczna, do której klucza dostarcza organizacja pracy.
Aktualna waga tych problemów, ukazanych na tle szerokiej panoramy rozwoju i zgodnie z
propozycjami rozwiązań społecznej nauki Kościoła, została ostatnio przypomniana w encyklice
Sollicitudo rei socialis, którą gorąco polecam uwadze wszystkich, a przede wszystkim świeckich.
Do podstawowych punktów społecznej nauki Kościoła należy zasada powszechnego
przeznaczenia dóbr, bowiem wedle Bożego zamysłu zasoby ziemi są dane wszystkim ludziom i
każdemu człowiekowi jako środek służący rozwojowi życia prawdziwie na miarę człowieka. W
służbie owego powszechnego przeznaczenia pozostaje własność prywatna, która — właśnie
dlatego — ma w samej swej istocie funkcję społeczną. Ujmując rzecz w sposób konkretny, praca
mężczyzny i kobiety jest najbardziej powszechnym i bezpośrednim narzędziem rozwoju
gospodarczego, jest narzędziem — a zarazem prawem i powinnością każdego człowieka.
Wszystkie te sprawy wchodzą w szczególny sposób w zakres misji katolików świeckich. Sobór
Watykański II określa najogólniej cel i kryterium ich obecności i działania: „Także w życiu
gospodarczo-społecznym trzeba uszanować i podnosić godność osoby ludzkiej, pełne jej
powołanie i dobro całego społeczeństwa. Człowiek bowiem jest twórcą, ośrodkiem i celem całego
życia gospodarczo-społecznego”158.
W kontekście radykalnych przemian zachodzących w świecie gospodarki i pracy świeccy muszą
przede wszystkim angażować się w rozwiązywanie bardzo poważnych problemów rosnącego
bezrobocia, walczyć o jak najszybsze położenie kresu licznym niesprawiedliwościom wynikającym
z niewłaściwej organizacji pracy, zabiegać o to, by miejsce pracy stało się miejscem wspólnoty
osób cieszących się poszanowaniem ich podmiotowości i prawa do uczestnictwa, walczyć o
rozwój nowej solidarności pomiędzy tymi, którzy uczestniczą we wspólnej pracy oraz o stworzenie
nowego typu przedsiębiorstw, o zrewidowanie systemów handlowych i finansowych, a także o
zmianę systemu wymiany technologicznej.
W tym celu świeccy muszą wykonywać swoją pracę z zawodową kompetencją, uczciwością i w
duchu chrześcijańskim, traktując ją jako drogę do osobistego uświęcenia159, zgodnie z wyraźnym
wskazaniem Soboru: „przez swoją pracę człowiek zwyczajnie utrzymuje własne życie i swoich
najbliższych. Łączy się ze swoimi braćmi i służy im, może praktykować szczerą miłość i
współdziałać w doskonaleniu rzeczy stworzonych przez Boga. Co więcej, winniśmy nabrać
przekonania, że przez pracę składaną Bogu w ofierze człowiek łączy się z dziełem zbawczym
Jezusa Chrystusa, który pracując własnymi rękami w Nazarecie, nadał pracy znamienitą
godność”160,
W związku z problematyką życia gospodarczo-społecznego i pracą pojawia się dziś w sposób

6 Pages 51-60

▲back to top

6.1 Page 51

▲back to top
51
coraz bardziej natarczywy tak zwana kwestia „ekologiczna”. Z pewnością Bóg dał człowiekowi
zadanie „panowania” nad stworzeniem i „uprawiania ogrodu” świata. Jednakże człowiek winien
wypełniać to zadanie szanując obraz Boga, którym został naznaczony, a więc rozumnie i z
miłością. Znaczy to, że musi poczuwać się do odpowiedzialności za dary, które otrzymał i wciąż
otrzymuje od Boga. Człowiek dysponuje darem, który — jeśli to możliwe, ulepszony — winien
zostać przekazany następnym pokoleniom, dla których również przeznaczone są dary Pana.
„Panowanie, przekazane przez Stwórcę człowiekowi, nie oznacza władzy absolutnej, nie może też
być mowy o wolności «używania» lub dowolnego dysponowania rzeczami. Ograniczenie nałożone
od początku na człowieka przez samego Stwórcę i wyrażone w sposób symboliczny w zakazie
«spożywania owocu drzewa» (por. Rdz 2, 16-17) jasno ukazuje, że w odniesieniu do widzialnej
natury jesteśmy poddani prawom nie tylko biologicznym, ale także moralnym, których nie można
bezkarnie przekraczać. Właściwa koncepcja rozwoju nie może pomijać powyższych rozważań —
dotyczących użycia elementów natury, odnawiania się zasobów i skutków nieuporządkowanego
uprzemysłowienia — stawiających nasze sumienie wobec wymiaru moralnego, jakim powinien
odznaczać się rozwój”161.
Ewangelizacja kultury i kultur człowieka
44. Służba na rzecz osoby i ludzkiego społeczeństwa wyraża się i urzeczywistnia w tworzeniu i
przekazywaniu kultury, co — zwłaszcza w naszych czasach — stanowi jedno z najpoważniejszych
zadań ludzkiego współżycia i społecznego rozwoju. W świetle nauki Soboru przez „kulturę”
rozumiemy „wszystko, czym człowiek doskonali i rozwija wielorakie uzdolnienia swego ducha i
ciała; stara się drogą poznania i pracy poddać sam świat pod swoją władzę; czyni bardziej ludzkim
życie społeczne tak w rodzinie, jak i w całej społeczności państwowej przez postęp obyczajów i
instytucji; wreszcie w dziełach swoich w ciągu wieków wyraża, przekazuje i zachowuje wielkie
doświadczenia duchowe i dążenia na to, aby służyły one postępowi wielu, a nawet całej
ludzkości”162. Tak pojętą kulturę należy uważać za wspólne dobro każdego ludu, za wyraz jego
godności, wolności i twórczego zmysłu; za świadectwo jego dziejowej drogi. W szczególności,
tylko w obrębie kultury i poprzez kulturę wiara chrześcijańska staje się historyczna i tworzy
historię.
Wobec rozwoju kultury, która się odznacza oderwaniem nie tylko od wiary chrześcijańskiej, ale
wręcz od wartości ludzkich163 czy też wobec pewnej kultury naukowej i technicznej, niezdolnej do
odpowiedzi na palące pytania ludzkich serc o prawdę i dobro, Kościół jest w pełni świadom tego,
jak pilne z punktu widzenia duszpasterskiego jest poświęcenie kulturze specjalnej uwagi.
Dlatego Kościół zachęca świeckich, by z odwagą i twórczą inteligencją byli obecni w
uprzywilejowanych miejscach kultury, jakimi są szkoły i uniwersytety, ośrodki badań naukowych i
technicznych, środowiska twórczości artystycznej i humanistycznej refleksji. Celem tej obecności
jest nie tylko uznanie i ewentualne oczyszczenie krytycznie ocenianych elementów istniejącej
kultury, ale także ich podniesienie poprzez oryginalne bogactwo Ewangelii i wiary chrześcijańskiej.
To, co Sobór Watykański II powiedział o relacji pomiędzy Ewangelią i kulturą, odpowiada stałej

6.2 Page 52

▲back to top
52
rzeczywistości historycznej i jednocześnie wskazuje ideał działania szczególnie aktualny i
przynaglający; jest to ważny program powierzony pasterskiej odpowiedzialności całego Kościoła,
a w nim specyficznej odpowiedzialności świeckich: „Dobra nowina Chrystusowa odnawia
ustawicznie życie i kulturę upadłego człowieka oraz zwalcza i usuwa błędy i zło, płynące z ciągle
grożącego człowiekowi zwodzenia przez grzech. Nieustannie oczyszcza i podnosi obyczaje ludów
(...). W ten sposób Kościół wypełniając własne zadanie, tym samym pobudza i nakłania do kultury
życia osobistego i społecznego, i działalnością swoją, także liturgiczną, wychowuje człowieka do
wewnętrznej wolności”164.
Warto tu raz jeszcze wsłuchać się w szczególnie znamienne słowa adhortacji Evangelii nuntiandi
Pawła VI: „Kościół wtenczas ewangelizuje, kiedy boską mocą Orędzia, jakie głosi (por. Rz 1, 16; 1
Kor 1, 18; 2, 4), stara się przemienić sumienie poszczególnych ludzi i wszystkich razem, potem
także ich działalność, a wreszcie ich życie i całe środowisko, w jakim się obracają. Mówimy o
kręgach rodzaju ludzkiego, które należy przemieniać: otóż Kościół nie tylko ma głosić Ewangelię w
coraz odleglejszych zakątkach ziemi i coraz większym rzeszom ludzi, ale także mocą Ewangelii
ma dosięgać i burzyć kryteria oceny, hierarchię dóbr, postawy i nawyki myślowe, bodźce
postępowania i modele życiowe rodzaju ludzkiego, które stoją w sprzeczności ze słowem Bożym i
planem zbawczym. To wszystko można tak wyrazić: należy ewangelizować — i to nie od
zewnątrz, jakby się dodawało jakąś ozdobę czy kolor, ale od wewnątrz, od centrum życiowego i
korzeni życia — czyli należy przepajać Ewangelią kultury, a także kulturę człowieka. (...)
Rozdźwięk między Ewangelią a kulturą jest bez wątpienia dramatem naszych czasów, jak był nim
także w innych epokach. Dlatego trzeba dołożyć wszelkich starań i zabiegów, żeby
zewangelizować troskliwie ludzką kulturę, czy raczej same kultury”165.
Szczególnie dzisiaj uprzywilejowaną drogą prowadzącą do tworzenia i przekazywania kultury są
środki społecznego przekazu166. Także świat środków społecznego przekazu na skutek
przyspieszonego rozwoju wynalazków i zasięgu ich wpływu, obejmującego zarazem całą planetę i
docierającego wszędzie, kształtującego mentalność i obyczaje, wyznacza nowe granice misji
Kościoła. Odpowiedzialność zawodowa świeckich zarówno działających na tym polu z tytułu
personalnego, jak i poprzez inicjatywy i instytucje wspólnotowe, winna być w pełni uznana i
wspierana przy pomocy odpowiednio dobranych środków materialnych, intelektualnych i
duszpasterskich.
W posługiwaniu się środkami przekazu oraz w ich odbiorze należy pilnie zatroszczyć się z jednej
strony o czynne wychowywanie zmysłu krytycznego ożywianego umiłowaniem prawdy, z drugiej
— o podejmowanie obrony wolności i poszanowania godności osoby; należy również popierać
autentyczną kulturę poszczególnych narodów, zdecydowanie i z odwagą przeciwstawiając się
wszelkim formom monopolizacji i manipulowania.
Jednak duszpasterska odpowiedzialność świeckich nie kończy się na podejmowaniu wyżej
wspomnianych działań obronnych. Na wszystkich drogach świata, a więc także na jego wielkich

6.3 Page 53

▲back to top
53
arteriach, jakimi są prasa, film, radio, telewizja i teatr, musi być głoszone zbawcze słowo
Ewangelii.
ROZDZIAŁ IV
ROBOTNICY W WINNICY PAŃSKIEJ
Dobrzy zarządcy wielorakiej łaski Bożej
RÓŻNORODNOŚĆ POWOŁAŃ
45. W ewangelicznej przypowieści „gospodarz” wzywa robotników do swojej winnicy o różnych
porach dnia: jednych wczesnym rankiem, innych około dziewiątej rano, jeszcze innych około
południa i około trzeciej, ostatnich około piątej (por. Mt 20, 1 n.). Św. Grzegorz Wielki komentując
ten ewangeliczny tekst porównuje pory dnia z wiekiem człowieka. „Można przyjąć — pisze — że
różne pory dnia wskazują różny wiek człowieka. Według takiej interpretacji ranek z pewnością
oznacza okres dzieciństwa. Godzina trzecia — lata dorastania: słońce świeci coraz wyżej —
człowiek rośnie i zapala się do życia. Godzina szósta oznacza młodość: słońce stoi niejako w
zenicie — człowiek osiąga pełnię swoich sił. Początek starości godzina dziewiąta, gdyż jak słońce
chyli się ku zachodowi, tak człowiek zaczyna tracić młodzieńczą werwę. Godzina jedenasta jest
godziną ludzi w bardzo podeszłym wieku. (...) A zatem to, że robotnicy są wzywani do winnicy o
różnych porach dnia, ma oznaczać, że jedni osiągają świętość życia już jako dzieci, inni w
młodości, jeszcze inni jako dojrzali ludzie lub jako starcy”167.
Komentarz św. Grzegorza Wielkiego można odnieść z powodzeniem do zdumiewającej
różnorodności powołań w Kościele, w którym wszyscy i każdy są wezwani do pracy, aby
przybliżyć nadejście Królestwa Bożego, zgodnie z właściwym sobie powołaniem, stanem,
charyzmatem i posługą. Różnorodność ta zależy nie tylko od wieku, ale i od płci, przymiotów, a
także rodzaju powołania i sytuacji życiowej członków Kościoła. Właśnie owa różnorodność czyni
bogactwo Kościoła bardziej żywym i konkretnym.
MŁODZIEŻ, DZIECI I LUDZIE STARSI
Młodzież nadzieją Kościoła
46. Synod szczególną uwagę poświęcił młodzieży. Czyniąc tak, postąpił bardzo słusznie. W wielu
krajach młodzież stanowi połowę całej ludności, a często — biorąc pod uwagę cyfry — połowę
Ludu Bożego, który w tych krajach zamieszkuje. Już tylko pod tym względem stanowi ona
wyjątkową siłę i wielkie wyzwanie dla przyszłości Kościoła. Istotnie, Kościół odczytuje w niej swoją
dalszą drogę ku przyszłości, widzi w niej odbicie i przypomnienie owej radosnej młodości, którą
Duch Chrystusa stale go ubogaca. I właśnie dlatego Sobór nazwał młodzież „nadzieją
Kościoła”168.
W Liście do młodzieży świata z 31 marca 1985 roku czytamy: „Kościół widzi młodych — więcej —
Kościół w sposób szczególny widzi siebie samego w młodych — w Was wszystkich, a zarazem w
każdej i w każdym z Was. Tak było od początku, od czasów apostolskich. Szczególnym

6.4 Page 54

▲back to top
54
świadectwem mogą być słowa św. Jana z Pierwszego Listu tego Apostoła: «Piszę do was, młodzi,
że zwyciężyliście Złego. Napisałem do was, dzieci, że znacie Ojca ... Napisałem do was, młodzi,
że jesteście mocni i że nauka Boża trwa w was ...» (1 J 2, 13 n.). (...) W naszym pokoleniu, u
kresu drugiego tysiąca lat po Chrystusie, Kościół również widzi siebie samego w młodych”169.
Kościół nie może widzieć w młodych ludziach po prostu przedmiotu swojej duszpasterskiej troski.
W rzeczywistości bowiem są oni, i do tego stale trzeba ich zachęcać, czynnym podmiotem,
aktywnymi uczestnikami ewangelizacji i twórcami społecznej odnowy170. Młodość jest czasem
szczególnie intensywnego odkrywania własnego „ja” oraz snucia „planów życiowych”, jest
okresem wzrastania, które winno być wzrastaniem „w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u
ludzi” (Łk 2, 52).
Jak stwierdzili Ojcowie synodalni, „wrażliwość młodzieży głęboko reaguje na takie wartości, jak
sprawiedliwość, niestosowanie przemocy i pokój. Serca młodych Judzi są otwarte na braterstwo,
przyjaźń i solidarność. W największym stopniu mobilizuje ich to wszystko, co dotyczy jakości życia
i ochrony przyrody. Są oni jednak także pełni niepokoju, rozczarowań, trosk i lęków panujących w
świecie, a prócz tego narażeni na pokusy typowe dla ich wieku”171.
Kościół musi stale być ożywiany tą wielką miłością, jaką Jezus okazał młodzieńcowi z Ewangelii:
„Jezus spojrzał z miłością na niego” (Mk 10, 21). Dlatego nie przestaje głosić Jezusa Chrystusa i
przepowiadać Jego Ewangelii, ukazując, że jest ona jedyną i wyczerpującą odpowiedzią na
bezkompromisowe dążenia młodzieży oraz porywającym wezwaniem do osobistego pójścia za
Chrystusem: „przyjdź i chodź za Mną” (Mk 10, 21), które zawiera w sobie zaproszenie do
uczestnictwa w synowskiej miłości Syna do Ojca i w Jego misji zbawienia ludzkości.
Kościół ma wiele do powiedzenia młodym, młodzi zaś Kościołowi. Ten dwustronny dialog, który
winien przebiegać w klimacie serdeczności, otwarcia się i odwagi, ułatwi spotkanie się pokoleń i
wymianę pomiędzy nimi, zaś dla Kościoła i społeczeństwa będzie źródłem bogactwa i młodości. W
przesłaniu do młodych Sobór mówi: „Kościół patrzy na was z ufnością i miłością (...). On jest
prawdziwą młodością świata (...), wpatrujcie się weń, a odnajdziecie w nim oblicze Chrystusa”172.
Dzieci i Królestwo niebieskie
47. Pan Jezus darzy dzieci czułą i hojną miłością. Darzy je błogosławieństwem i — bardziej niż
komukolwiek innemu — zapewnia im miejsce w królestwie niebieskim (por. Mt 19, 13-15; Mk 10,
14). Szczególnie wysoko stawia czynną rolę, jaką dzieci pełnią w Królestwie Bożym: są one
wymownym symbolem i wspaniałym obrazem spełnienia tych warunków moralnych i duchowych,
jakie są warunkiem wejścia do Królestwa Bożego i życia w całkowitym zawierzeniu się Bogu:
„Zaprawdę powiadam Wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do
królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie
niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18, 3-5; por. Łk 9,
48).

6.5 Page 55

▲back to top
55
Dzieci przypominają nam, że misyjna płodność Kościoła czerpie życie nie z ludzkich środków i
zasług, lecz jest całkowicie bezinteresownym darem Boga. Niewinność i łaska obecne w życiu
dzieci, ale także zadawane im niesprawiedliwie cierpienia, stają się — mocą Chrystusowego
Krzyża — źródłem duchowego ubogacenia dla nich i dla całego Kościoła. Wszyscy musimy
uświadomić to sobie z żywą wdzięcznością.
Należy również pamiętać o tym, że okres dzieciństwa dostarcza cennych możliwości działania,
które przyczynia się zarówno do budowania Kościoła, jak i do humanizacji społeczeństwa. Sobór
podkreśla dobroczynną i twórczą obecność dzieci w rodzinie, „Kościele domowym”: „Dzieci zaś,
jako żywi członkowie rodziny, przyczyniają się na swój sposób do uświęcenia rodziców”173. To
samo wypada o nich powiedzieć w odniesieniu do Kościoła partykulamego i powszechnego.
Zwrócił na to uwagę już w XV wieku Jean Gerson, teolog i wychowawca, mówiąc, iż „nie można
lekceważyć tej części Kościoła, którą tworzą dzieci i młodzież”174.
Ludzie starsi i dar mądrości
48. Ludziom starszym, którzy często i niesłusznie są uważani za zbędnych, a nawet za nieznośny
ciężar, pragnę powiedzieć, że Kościół prosi ich i od nich oczekuje, że będą kontynuowali swą
misję apostolską i misyjną, która nie tylko jest w ich wieku możliwa i potrzebna, ale właśnie dzięki
ich wiekowi niejako otrzymuje specyficzny i oryginalny wymiar.
Biblia ukazuje zwykle człowieka starego jako uosobienie kogoś, kto jest pełen mądrości i bojaźni
Bożej (por. Syr 25, 4-6). W tym sensie „dar” starości można by określić jako obecność w Kościele i
społeczeństwie świadka tradycji wiary (por. Ps 44, 2; Wj 12, 26-27), nauczyciela życia (por. Syr 6,
34; 8, 11-12), krzewiciela miłości.
To, że dziś w wielu krajach wzrasta liczba ludzi starych i że obniża się granica wieku
emerytalnego, otwiera przed ludźmi starszymi nowe możliwości kontynuowania przez nich pracy
apostolskiej, którą winni oni odważnie podejmować, pokonując w zdecydowany sposób pokusy
nostalgicznego zamykania się we wspomnieniach z przeszłości, która już nie wróci, lub wycofania
się z zaangażowania w teraźniejszość z powodu nowych trudności napotykanych w świecie;
przeciwnie, winni coraz jaśniej sobie uświadamiać, że ich rola w Kościele i w społeczeństwie nie
kończy się z wiekiem, lecz jedynie przybiera nową formę. Jak mówi Psalmista: „Wydadzą owoc
nawet i w starości, pełni soków i zawsze żywotni, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy” (Ps
92, 15-16). Pragnę powtórzyć tutaj to, co powiedziałem podczas Jubileuszu ludzi starszych:
„Wejście w tak zwany «trzeci wiek» należy uznać za przywilej nie tylko dlatego, że nie wszyscy
mają szczęście przekroczyć ten próg, ale także i przede wszystkim dlatego, że jest to okres, w
którym można lepiej przemyśleć i ocenić przeszłość, głębiej poznać i przeżyć tajemnicę
paschalną, stać się w Kościele wzorem dla całego Ludu Bożego (...). Pomimo, że musicie
rozwiązywać wiele złożonych problemów, że stopniowo ubywa Wam sił, mimo niewystarczalności
organizacji społecznych, zapóźnienia ustawodawstwa, niezrozumienia ze strony egoistycznie
nastawionego społeczeństwa, nie jesteście i nie powinniście uważać się za ludzi żyjących na

6.6 Page 56

▲back to top
56
marginesie Kościoła, bierny element świata, który żyje w zbyt szybkim tempie, ale za czynne
podmioty przeżywające płodny pod względem duchowym i Judzkim etap ludzkiego życia. Macie
jeszcze misję do spełnienia, macie jeszcze wiele do ofiarowania. Wedle Bożego planu każda
ludzka istota jest życiem, które stale wzrasta, począwszy od pierwszej iskierki istnienia, aż do
ostatniego tchnienia”175.
KOBIETY I MĘŻCZYŹNI
49. Ojcom Synodu przyświecały dwie racje, kiedy szczególną uwagę poświęcili sytuacji i roli
kobiety: po pierwsze pragnęli uznać i potwierdzić — a równocześnie zachęcić do tego samego
wszystkich — niezastąpiony wkład kobiety w budowanie Kościoła i w rozwój społeczeństwa; po
drugie — dokładnie przeanalizować udział kobiety w życiu i misji Kościoła.
Nawiązując do stanowiska Jana XXIII, który w uświadomieniu sobie przez kobietę własnej
godności i w jej wejściu na arenę życia publicznego upatrywał znak naszych czasów176. Ojcowie
synodalni stwierdzili wielokrotnie i stanowczo, że w sytuacji, w której kobieta musi znosić rozmaite
formy dyskryminacji i godzić się na zajmowanie marginesowych pozycji tylko dlatego, że jest
kobietą, istnieje pilna potrzeba obrony i promocji osobowej godności kobiety, a więc jej równości
wobec mężczyzny.
Jest to zadanie wszystkich członków Kościoła i społeczeństwa, ale w sposób szczególny samych
kobiet; one muszą się tu czuć zaangażowane i powołane do działania w pierwszej linii. Wiele
jeszcze pozostaje do zrobienia w różnych częściach świata i środowiskach dla zlikwidowania
owego niesprawiedliwego i zgubnego nastawienia, które traktuje istotę ludzką jako rzecz, jako
przedmiot kupna-sprzedaży będący na usługach egoistycznego interesu i samozadowolenia, tym
bardziej, że pierwszą ofiarą takiej mentalności jest kobieta. Wyraźne uznanie osobowej godności
kobiety stanowi pierwszy krok, który należy uczynić w kierunku zapewnienia jej pełnego
uczestnictwa tak w życiu Kościoła, jak w życiu społecznym i publicznym. Potrzebna jest bardziej
zdecydowana odpowiedź na apel zawarty w adhortacji Familiaris consortio, nawiązujący do
wielorakich form dyskryminacji kobiety: „Proszę więc bardzo o rozwijanie wzmożonego i
skuteczniejszego duszpasterstwa specjalistycznego, aby te dyskryminacje mogły być ostatecznie
przezwyciężone i aby w pełni był szanowany obraz Boga, jaśniejący w każdym bez wyjątku
człowieku”177. Kontynuując tę myśl Ojcowie synodalni stwierdzili: „Kościół musi w ramach swojej
misji wyrażać stanowczy sprzeciw wobec wszelkich form dyskryminacji i pogwałcania godności
kobiety”178. I dalej: „Godności kobiety, wystawianej na szwank przez opinię publiczną, trzeba
przywrócić należny respekt przez autentyczne poszanowanie praw osoby ludzkiej i stosowanie w
praktyce nauki Kościoła”179.
W szczególny sposób należy podkreślić sprawę, na którą Sobór położył bardzo wyraźny nacisk, a
mianowicie na aktywne i odpowiedzialne uczestnictwo kobiet w życiu i posłannictwie Kościoła:
„Ponieważ zaś w naszych czasach kobiety biorą coraz żywszy udział w całym życiu
społeczeństwa, dlatego jest sprawą wielkiej wagi większe ich uczestnictwo także w różnych

6.7 Page 57

▲back to top
57
dziedzinach działalności apostolskiej Kościoła”180.
Świadomość, że kobieta z właściwymi jej talentami i zadaniami posiada swoje własne specyficzne
powołanie, wzrastała i stopniowo się pogłębiała w okresie posoborowym, znajdując inspirację w
Ewangelii i dziejach Kościoła. Dla wierzącego bowiem Ewangelia, tak słowa jak i przykład Jezusa
Chrystusa, pozostając koniecznym i decydującym punktem odniesienia, jest jak najbardziej
płodnym źródłem nowości także w przeżywanym obecnie momencie historycznym.
Nie powołane wprawdzie do apostolskiej posługi właściwej Dwunastu, a ściślej do urzędu
kapłaństwa, kobiety towarzyszą Jezusowi i Jego Apostołom w ich posługiwaniu (por. Łk 8, 2-3),
stoją u stóp krzyża (por. Łk 23, 49), uczestniczą w pogrzebie Jezusa (por. Łk 23, 55); one też o
świcie w dniu Paschy otrzymują i przekazują wieść o zmartwychwstaniu (por. Łk 24, 1-10), a w
wieczerniku modlą się z Apostołami w oczekiwaniu na zesłanie Ducha Świętego (por. Dz 1, 14).
Kościół pierwotny, wierny Ewangelii, odrywa się od schematów współczesnej sobie kultury i
wzywa kobietę do podejmowania zadań związanych z ewangelizacją. W swoich listach Paweł
apostoł wymienia — także imiennie — wiele kobiet, z racji spełnianych przez nie wielorakich
funkcji w pierwszych wspólnotach kościelnych (por. Rz 16, 1-15; Flp 4, 2-3; Kol 4, 15 i 1 Kor 11, 5;
1 Tm 5, 16). „Jeśli świadectwo Apostołów — mówi Paweł VI — stanowi podstawę Kościoła, to
świadectwo kobiet przyczynia się w ogromnej mierze do podtrzymania wiary chrześcijańskich
wspólnot”181.
Podobnie jak u zarania, także w dalszym ciągu jego dziejów, zawsze były w Kościele kobiety,
które na różny wprawdzie i bardziej lub mniej widoczny sposób odgrywały w nim rolę niekiedy
decydującą i spełniały zadania o doniosłym dlań znaczeniu. Dzieje tej ich obecności to dzieje
niezwykłej pracowitości, najczęściej trudu spełnianego w pokorze i w ukryciu, ale mającego nie
mniej decydujące znaczenie dla rozwoju i świętości Kościoła. Trzeba, żeby ta historia była
nieustannie kontynuowana, więcej, by rozszerzała się i przybierała na sile wraz z coraz głębszą i
powszechną świadomością osobowej godności kobiety i jej powołania, a także wobec naglącej
potrzeby „nowej ewangelizacji” i „humanizacji” stosunków społecznych.
Podejmując naukę Soboru Watykańskiego II, która odzwierciedla orędzie Ewangelii i dziejów
Kościoła, Ojcowie synodalni sformułowali między innymi bardzo dokładne zalecenie: „Kościół, dla
dobra swojego i swojej misji, musi uznać wszystkie talenty kobiet i mężczyzn i zastosować je w
praktyce”182. I dalej: „Obecny Synod ogłasza, że Kościół dla zwiększenia skuteczności swojej
misji wymaga uznania i spożytkowania wszystkich tych talentów, doświadczeń i zdolności
mężczyzn i kobiet (por. Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja o chrześcijańskiej wolności i
wyzwoleniu, 72)”183.
Podstawy antropologiczne i teologiczne
50. Warunkiem zapewnienia kobiecie należnego jej miejsca w Kościele i w społeczeństwie jest

6.8 Page 58

▲back to top
58
podjęcie pogłębionej i dokładnej analizy antropologicznych podstaw kondycji mężczyzny i kobiety,
w celu sprecyzowania osobistej tożsamości właściwej kobiecie w relacji odmienności i wzajemnej
komplementarności w odniesieniu do mężczyzny, nie tylko pod względem spełnianych przez nią
ról i funkcji, ale także znacznie głębiej, w tym, co odnosi się do struktury osoby i jej znaczenia.
Żywe poczucie tej potrzeby wyrazili Ojcowie synodalni, stwierdzając, że „należy dokonać
pogłębionych studiów w zakresie podstaw antropologicznych i teologicznych dla rozwiązania
problemów związanych z prawdziwym znaczeniem i godnością obu płci”184.
Podejmując rozważania nad podstawami antropologicznymi i teologicznymi kondycji kobiety,
Kościół bierze udział w dziejowym procesie promocji kobiety, obejmującym działalność
różnorodnych ruchów, i sięgając do samych korzeni jej osobowego bytu, wnosi do tego procesu
najcenniejszy wkład. Ale pierwszą i najważniejszą przyczyną, która skłania Kościół do przyjęcia
takiej postawy, jest posłuszeństwo wobec Boga, który tworząc człowieka „na swój obraz”,
„mężczyną i niewiastą stworzył ich” (Rdz 1, 27), oraz przyjęcie Jego wezwania do poznawania,
podziwiania i przeżywania planu Stwórcy. Ten plan został wpisany „na początku” i na zawsze w
samą istotę osoby ludzkiej — mężczyzny i kobiety — a więc w najistotniejsze elementy jej
struktury i w jej najgłębsze dynamizmy. I właśnie ten plan, pełen mądrości i miłości, domaga się
zgłębienia całego bogactwa jego treści; bogactwa, które „od początku” stopniowo objawia się i
urzeczywistnia przez całe dzieje zbawienia, osiągając swój szczyt w „pełni czasu”, gdy „zesłał Bóg
Syna swego, zrodzonego z niewiasty” (Ga 4, 4). Ta „pełnia” trwa w ciągu dziejów: Kościół poprzez
swoją wiarę, a także dzięki życiu wielu kobiet chrześcijańskich nie przestaje — i winien to czynić
zawsze — odczytywać planu Boga względem kobiety. Nie można też zapominać o wkładzie, jaki
wnoszą tu różne gałęzie wiedzy o człowieku i rozmaite kultury; mogą one przy właściwym
podejściu dopomóc w uchwyceniu i określaniu wartości i wymogów, należących do tego, co w
kobiecie jest istotne i niezmienne, a także tych, które się wiążą z historyczną ewolucją tych kultur.
Jak przypomina Sobór Watykański II, „Kościół utrzymuje (...), że u podłoża wszystkich przemian
istnieje wiele rzeczy nie ulegających zmianie, a mających swą ostateczną podstawę w Chrystusie,
który jest Ten sam wczoraj, dziś i na wieki (por. Hbr 13, 8)”185.
Antropologiczne i teologiczne podstawy osobowej godności kobiety zostały omówione w Liście
Apostolskim o godności i powołaniu kobiety. Dokument ten podejmuje, kontynuuje i uściśla
rozważania na temat „teologii ciała”, którym był poświęcony długi cykl środowych katechez, a
równocześnie stanowi wypełnienie przyrzeczenia zawartego w encyklice Redemptoris Mater186,
oraz odpowiada na postulat Ojców synodalnych.
Lektura Listu Mulieris dignitatem — także ze względu na jego charakter rozważania biblijno-
teologicznego — może stać się zachętą dla wszystkich mężczyzn i kobiet, a zwłaszcza dla tych,
którzy zajmują się naukami o człowieku i różnymi dziedzinami teologii, do kontynuowania
krytycznych studiów, ażeby biorąc za podstawę osobistą godność mężczyzny i kobiety oraz
wzajemny między nimi stosunek, głębiej poznać wartości i talenty właściwe kobiecości i męskości
w kontekście nie tylko życia społecznego, ale także i przede wszystkim życia chrześcijańskiego i

6.9 Page 59

▲back to top
59
kościelnego.
Refleksja nad antropologicznymi i teologicznymi podstawami kobiecości powinna wskazać i
wyjaśnić chrześcijańską odpowiedź na częste i niekiedy dojmujące pytanie o „przestrzeń”, jaka,
kobieta może i powinna zajmować w Kościele i w społeczeństwie.
Ze słów i czynów Chrystusa, które dla Kościoła stanowią normę, wynika bardzo wyraźnie, że nie
istnieje żadna dyskryminacja na płaszczyźnie odniesienia do Chrystusa, gdzie „nie ma już
mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28),
jak też na płaszczyźnie udziału w życiu i świętości Kościoła, czemu daje wspaniałe świadectwo
proroctwo Joela, które wypełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy: „I wyleję potem Ducha mego na
wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą” (JI 3, 1; por. Dz 2, 17 n.). W Liście
Apostolskim o godności i powołaniu kobiety czytamy: „oboje, kobieta tak samo jak mężczyzna, (...)
są podatni w równej mierze na udzielanie się Bożej prawdy i miłości w Duchu Świętym. Oboje też
doznają jego zbawczych i uświęcających «nawiedzeń»”187.
Misja w Kościele i w świecie
51. Jeśli chodzi o uczestnictwo w apostolskiej misji Kościoła, nie ulega wątpliwości, że na mocy
Chrztu i Bierzmowania kobieta — tak jak mężczyzna — otrzymuje udział w potrójnym urzędzie
Jezusa Chrystusa, Kapłana, Proroka i Króla, a zatem zostaje upoważniona i włączona do
uczestnictwa w podstawowym apostolacie Kościoła: w ewangelizacji. Z drugiej strony, kobieta jest
wezwana do tego, aby właśnie spełniając ten apostolat korzystała z właściwych jej „talentów”:
przede wszystkim z talentu, którym jest osobowa godność, a następnie z talentów związanych z
jej kobiecym powołaniem.
Kobieta w ramach uczestnictwa w życiu i misji Kościoła nie może otrzymać święceń kapłańskich i
dlatego nie może spełniać funkcji wynikających z kapłaństwa sakramentalnego. Źródło tej
dyspozycji Kościół zawsze widział w całkowicie wolnej i suwerennej decyzji Jezusa Chrystusa,
który na swych Apostołów powołał samych mężczyzn188. Wyjaśnieniem owej dyspozycji może
być stosunek Chrystusa-Oblubieńca do Kościoła-Oblubienicy189. Mówimy tu o funkcji, nie zaś o
godności i świętości. Należy bowiem stwierdzić, że „chociaż Kościół posiada swą strukturę
«hierarchiczną», to jednak cała ta struktura całkowicie jest podporządkowana świętości członków
Chrystusa”190.
Jednakże — jak powiedział Paweł VI — jeśli „nie możemy zmienić stanowiska naszego Pana, ani
wezwania, które skierował On do kobiet, to powinniśmy uznawać i popierać ich rolę w misji
ewangelizacyjnej i w życiu chrześcijańskiej wspólnoty”191.
Rzeczą absolutnie konieczną jest przejście od teoretycznego uznania aktywnej i odpowiedzialnej
obecności kobiety w Kościele do praktycznej realizacji. Takie właśnie znaczenie posiada niniejsza
Adhortacja, która zwracając się do świeckich katolików, celowo i wielokrotnie precyzuje, że chodzi

6.10 Page 60

▲back to top
60
o „mężczyzn i kobiety”. Także nowy Kodeks Prawa Kanonicznego zawiera wiele różnych
dyspozycji odnoszących się do uczestnictwa kobiety w życiu i misji Kościoła. Dyspozycje te
powinny być powszechnie znane oraz szybciej i w sposób bardziej zdecydowany realizowane z
uwzględnieniem odmiennej w poszczególnych kulturach wrażliwości, jak i potrzeb
duszpasterskich.
Należy na przykład przemyśleć sprawę udziału kobiet w radach duszpasterskich diecezji i parafii,
a także w synodach diecezjalnych i synodach partykularnych. W tym kierunku zmierza wypowiedź
Ojców synodalnych, którzy mówią: „Kobiety winny uczestniczyć w życiu Kościoła, nie podlegając
żadnej dyskryminacji, również w procesie konsultacji i wypracowywania decyzji”192. I dalej:
„Kobiety, które już pełnią bardzo doniosłą rolę w przekazywaniu wiary i wykonywaniu wszelkiego
rodzaju posług w życiu Kościoła, powinny zostać włączone do przygotowywania dokumentów
duszpasterskich i inicjatyw misyjnych, oraz uznane za współpracownice misji pełnionej przez
Kościół w rodzinie, w środowisku pracy i w społeczeństwie”193.
W bardziej specyficznej dziedzinie ewangelizacji i katechezy należy energiczniej popierać
szczególną rolę kobiety w przekazywaniu wiary nie tylko w rodzinie, ale także w różnych innych
miejscach związanych z wychowaniem, a ujmując sprawę jeszcze szerzej, w tym wszystkim, co
dotyczy przyjęcia, zrozumienia i przekazywania Słowa Bożego, także poprzez studia, badania
naukowe i nauczanie teologii.
W miarę rozwoju jej zaangażowania w pracę ewangelizacyjną, kobieta będzie żywiej odczuwała
potrzebę własnej ewangelizacji. W ten sposób światłymi oczami wiary (por. Ef 1, 18) kobieta
potrafi odróżnić to, co naprawdę się godzi z jej osobową godnością i powołaniem, od tego, co
choćby pod pretekstem owej „godności” bądź w imię „wolności” i „postępu” odbiera jej rolę osoby
służącej umacnianiu wartości i czyni odpowiedzialną za moralną degradację osób, środowisk i
społeczeństwa. Tego rodzaju „rozpoznanie” jest pilną i nieodwołalną koniecznością dziejową, a
równocześnie tym, co wynika — jako możliwość i wymóg — z uczestnictwa kobiety
chrześcijańskiej w prorockim urzędzie Chrystusa i Jego Kościoła. Owo „rozpoznanie”, o którym
wielokrotnie wspomina Paweł apostoł, nie tylko jest oceną rzeczywistości i wydarzeń w świetle
wiary. Jest równoznaczne z konkretną decyzją i zaangażowaniem się w działanie nie tylko w
obrębie Kościoła, ale także w społeczeństwie ludzkim.
Można powiedzieć, że wszystkie problemy współczesnego świata, o których już była mowa w
drugiej części konstytucji soborowej Gaudium et spes i których czas ani nie rozwiązał, ani nie
załagodził, domagają się obecności i zaangażowania kobiet, a konkretnie tego, co stanowi ich
typowy i niezastąpiony wkład.
Na uwagę wszystkich szczególnie zasługują dwa doniosłe zadania spełniane przez kobietę.
Pierwszym z nich jest nadanie pełnej godności życiu małżeńskiemu i macierzyństwu. Dziś

7 Pages 61-70

▲back to top

7.1 Page 61

▲back to top
61
otwierają się przed kobietą nowe możliwości głębszego zrozumienia i pełniejszej realizacji
ludzkich i chrześcijańskich wartości wpisanych w życie małżeńskie i doświadczenie
macierzyństwa. Jej inteligencja, miłość i zdecydowanie mogą nakłonić mężczyznę — męża i ojca
— do przezwyciężenia nawyku stałej lub prawie stałej nieobecności, co więcej, mogą doprowadzić
do nawiązania między nimi nowych relacji międzyosobowej komunii.
Następnym zadaniem kobiety jest zapewnienie kulturze moralnego wymiaru, czyli tego, co czyni ją
godną człowieka, w jego życiu osobistym i społecznym. Sobór Watykański II dostrzega
powiązanie pomiędzy moralnym wymiarem kultury i uczestnictwem świeckich w królewskiej misji
Chrystusa: „ludzie świeccy winni wspólnymi siłami tak uzdrawiać istniejące na świecie urządzenia i
warunki, jeśli one gdzieś skłaniają do grzechu, aby to wszystko stosowało się do norm
sprawiedliwości i raczej sprzyjało praktykowaniu cnót, niż mu przeszkadzało. Tak postępując,
przepoją kulturę i dzieła ludzkie wartością moralną”194.
W miarę, jak kobieta pełni coraz bardziej aktywną i odpowiedzialną rolę w działalności instytucji,
od których zależy ochrona prymatu należnego wartościom ludzkim w życiu wspólnot politycznych,
przytoczone wyżej słowa Soboru wskazują ważne pole apostolatu kobiety: we wszystkich
wymiarach życia tych wspólnot, poczynając od wymiaru społeczno-gospodarczego, po społeczno-
polityczny, muszą być respektowane i cieszyć się poparciem osobowa godność kobiety i jej
specyficzne powołanie. Odnosi się to nie tylko do sfery indywidualnej, ale także wspólnotowej, nie
tylko do form pozostawionych odpowiedzialnej wolności poszczególnych osób, ale także do sfery
form zagwarantowanych przez sprawiedliwe prawo cywilne.
„Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc” (Rdz
2, 18). Można by powiedzieć, że w ten sposób Bóg Stwórca zawierzył kobiecie człowieka.
Zawierzył go oczywiście wszystkim ludziom, ale w sposób szczególny kobiecie, bowiem właśnie
ona, ze względu na swoiste doświadczenie macierzyństwa, zdaje się być obdarzona specjalną
wrażliwością na człowieka i na wszystko, co składa się na jego prawdziwe dobro, począwszy od
podstawowej wartości, jaką jest życie. Jakże wielkie są możliwości i jak wielka odpowiedzialność
kobiety w tej dziedzinie w czasach, gdy rozwój nauki i techniki nie zawsze jest inspirowany i
odmierzany prawdziwą mądrością, co grozi nieuchronną „dehumanizacją” ludzkiego życia
zwłaszcza wtedy, gdy wymaga ono większej miłości i bardziej wielkodusznej akceptacji.
Uczestnictwo kobiety w życiu Kościoła i społeczeństwa, realizowane poprzez jej talenty, jest
zarazem drogą jej samorealizacji, na którą zwraca się dzisiaj słusznie szczególną uwagę i
oryginalnym wkładem w ubogacanie kościelnej komunii i we wzrost apostolskiego dynamizmu
Ludu Bożego.
W tej perspektywie należy również rozważyć wspólną obecność mężczyzny i kobiety w życiu
Kościoła i społeczeństwa.

7.2 Page 62

▲back to top
62
Współobecność i współpraca mężczyzn i kobiet
52. Nie zabrakło w auli synodalnej głosów wyrażających obawę, że skoncentrowanie zbyt dużej
uwagi na kondycji i roli kobiet może doprowadzić do niedopuszczalnego zaniedbania kwestii
związanych z osobą mężczyzny. W rzeczywistości w wielu dziedzinach kościelnego życia
odczuwa się całkowity lub częściowy brak obecności mężczyzn, którzy w wielu wypadkach
kobietom pozostawiają do spełnienia to, co wchodzi w zakres ich własnej kościelnej
odpowiedzialności. Chodzi tu między innymi o uczestnictwo w modlitwie liturgicznej sprawowanej
w Kościele, o wychowanie, a przede wszystkim katechizację własnego potomstwa i innych dzieci,
o udział w spotkaniach religijnych i kulturalnych, o współpracę z inicjatywami charytatywnymi i
misyjnymi.
Jawi się więc pilna duszpasterska potrzeba skoordynowanej obecności mężczyzny i kobiety, aby
obecność świeckich w zbawczej misji Kościoła była bardziej kompletna, harmonijna i bogata.
Postulat wspólnej obecności oraz współpracy mężczyzny i kobiety tłumaczy się nie tylko potrzebą
nadania duszpasterskiej działalności Kościoła większego znaczenia i większej skuteczności, ani
tym bardziej nie jest prostą przesłanką socjologiczną współżycia ludzkiego, które w sposób
naturalny obejmuje mężczyzn i kobiety. Podstawową racją jest tu raczej pierwotny plan Stwórcy,
który „od początku” chciał, ażeby człowiek był „jednością dwojga”, oraz by mężczyzna i kobieta
stanowili pierwszą wspólnotę osób, z której wyrastają wszystkie inne wspólnoty i która
równocześnie jest „znakiem” międzyosobowej komunii miłości, którą stanowi tajemnicze życie
wewnętrzne Boga w Trójcy jedynego.
Właśnie dlatego najprostszym i najbardziej powszechnym, a zarazem najbardziej podstawowym
sposobem zapewnienia harmonijnej obecności mężczyzn i kobiet w życiu i misji Kościoła jest
wypełnianie zadań i obowiązków chrześcijańskiego małżeństwa i rodziny, w których wyrażają się i
udzielają różne formy miłości i życia: to znaczy forma małżeńska, ojcowska, macierzyńska,
synowska i braterska. W adhortacji Familiaris consortio czytamy: „Skoro rodzina chrześcijańska
jest wspólnotą, której więzy zostały odnowione przez Chrystusa, przez wiarę i sakramenty, jej
udział w posłannictwie Kościoła winien dokonywać się na sposób wspólnotowy: a więc wspólnie,
małżonkowie jako para, rodzice i dzieci jako rodzina winni przeżywać swoją służbę dla Kościoła i
dla świata (...). Rodzina chrześcijańska buduje również Królestwo Boże w dziejach poprzez samą
codzienną rzeczywistość, określoną i wyznaczoną przez jej warunki życiowe: a więc poprzez
miłość małżeńską i rodzinną — przeżywaną w jej nadzwyczajnym bogactwie wartości i wymogów
pełni, wyłączności, wierności i płodności — wyraża się i realizuje udział rodziny chrześcijańskiej w
misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła”195.
W tym kontekście Ojcowie synodalni przypomnieli, jakie znaczenie powinien mieć sakrament
Małżeństwa w Kościele i w społeczeństwie, ażeby mógł być światłem i natchnieniem dla
wszystkich relacji pomiędzy mężczyzną i kobietą. Dlatego podkreślili „naglącą konieczność tego,
by każdy chrześcijanin przeżywał i głosił orędzie nadziei zawierające się w związku mężczyzny i

7.3 Page 63

▲back to top
63
kobiety. Sakrament Małżeństwa, który konsekruje ten związek w formie małżeństwa i ukazuje go
jako znak związku Chrystusa ze swoim Kościołem, zawiera naukę o bardzo doniosłym znaczeniu
dla życia Kościoła; ta nauka powinna za pośrednictwem Kościoła dotrzeć do współczesnego
świata i wszystkie relacje pomiędzy mężczyzną i kobietą w niej winny znajdować natchnienie.
Kościół zaś winien z tych bogactw korzystać w jeszcze pełniejszy sposób”196. Prócz tego Ojcowie
synodalni stwierdzili z całą słusznością, że „trzeba przywrócić należne poszanowanie zarówno
dziewictwu, jak i macierzyństwu”197, podkreślając przy tym raz jeszcze potrzebę rozwijania
różnych i dopełniających się wzajemnie powołań w żywym kontekście kościelnej komunii, które
przyczynią się do jej stałego wzrostu.
CHORZY I CIERPIĄCY
53. Człowiek, choć powołany do radości, w swoim codziennym życiu doświadcza cierpienia i bólu
w najrozmaitszych formach. Do mężczyzn i kobiet dotkniętych rozmaitego rodzaju cierpieniem i
bólem Ojcowie synodalni skierowali w swoim Orędziu następujące słowa: „Wy wszyscy,
opuszczeni i zepchnięci na margines naszego konsumpcyjnego społeczeństwa, chorzy, ułomni,
ubodzy, głodni, emigranci, uchodźcy i więźniowie, bezrobotni, starcy, dzieci opuszczone i osoby
samotne, wy ofiary wojny i wszelkiego rodzaju przemocy rodzącej się w naszym zezwalającym na
wszystko społeczeństwie. Kościół uczestniczy w waszym cierpieniu prowadzącym do Pana, który
włącza was w swoją odkupieńczą Mękę i pozwala Wam żyć w świetle swojego Zmartwychwstania.
Liczymy na wasze świadectwa, aby uczyć świat, czym jest miłość. Zrobimy wszystko, co jest w
naszej mocy, abyście znaleźli należne Wam miejsce w Kościele i społeczeństwie”198.
W kontekście bezmiaru ludzkich cierpień kierujemy naszą uwagę ku tym wszystkim, którzy są
dotknięci różnego rodzaju chorobami. Choroba bowiem wydaje się być najczęstszą i najbardziej
powszechną postacią ludzkiego cierpienia.
Wezwanie Pana odnosi się do wszystkich i do każdego: także i chorzy są, posłani do pracy w
winnicy. Ciężar, który przygniata ciało i odbiera pogodę ducha, w żadnym wypadku nie zwalnia od
tej pracy, ale jest wezwaniem ich do czynnego przeżywania ludzkiego i chrześcijańskiego
powołania i do udziału we wzrastaniu Królestwa Bożego w nowy, jeszcze cenniejszy sposób.
Słowa św. Pawła apostoła, które powinny stać się programem ich życia, są światłem
pozwalającym dostrzec, że sytuacja, w której się znaleźli, jest także łaską: „w moim ciele
dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24). Właśnie to
odkrycie doprowadziło Pawła do radości: „Teraz raduję się w cierpieniach za was” (Kol 1, 24).
Podobnie jak on, wielu chorych może żyć „pośród wielkiego ucisku z radością Ducha Świętego” (1
Tes 1, 6) i być świadkami Chrystusowego Zmartwychwstania. Zgodnie z tym, co wyraził w auli
synodalnej przedstawiciel ludzi niepełnosprawnych: „jest bardzo ważne ukazywanie faktu, że
chrześcijanie dotknięci chorobą, cierpiący i starzy, są wezwani przez Boga nie tylko do tego, by
własny ból włączać w Mękę Chrystusa, ale także by już teraz odczuwać w sobie i przekazywać
innym siłę odnowy i radość zmartwychwstałego Chrystusa (por. 2 Kor 4, 10-11; 1 P 4, 13; Rz 8, 18
n.)”199.

7.4 Page 64

▲back to top
64
Ze swej strony Kościół — jak czytamy w Liście apostolskim Salvifici doloris — „który wyrasta z
tajemnicy Odkupienia w Krzyżu Chrystusa, winien w szczególny sposób szukać spotkania z
człowiekiem na drodze jego cierpienia. W spotkaniu takim człowiek staje się «drogą Kościoła» —
a jest to jedna z najważniejszych dróg”200. Cierpiący człowiek jest drogą Kościoła, bowiem jest on
przede wszystkim drogą samego Chrystusa, miłosiernego Samarytanina, który „nie mija go”, ale
„wzrusza się głęboko, podchodzi do niego, opatruje mu rany (...) i pielęgnuje go” (Łk 10, 32-34).
Ze stulecia w stulecie chrześcijańska wspólnota wciąż od nowa pośród ogromnej rzeszy chorych i
cierpiących pisze ewangeliczną przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, objawiając i
przekazując uzdrawiającą i pocieszającą miłość Jezusa Chrystusa. Czyni to poprzez świadectwo
zakonnego życia oddanego służbie chorym i poprzez niestrudzone zaangażowanie wszystkich
pracowników służby zdrowia. Dziś także w katolickich szpitalach i domach opieki coraz częściej
personel składa się w większości lub całkowicie z ludzi świeckich, mężczyzn i kobiet. I właśnie oni,
lekarze, pielęgniarki, pielęgniarze oraz cały personel, a także wolontariusze, są wezwani do tego,
by poprzez miłość wobec chorych i cierpiących być żywym obrazem Chrystusa i Jego Kościoła.
Odnowiona działalność duszpasterska
54. Trzeba, aby bezcenne dziedzictwo, które Kościół otrzymał od Jezusa Chrystusa, „lekarza ciała
i duszy”201 nie tylko nie zostało uszczuplone, lecz by rosła jego wartość stale wzbogacana i
pomnażana przez podjętą z nowym zapałem duszpasterską działalność prowadzoną dla chorych i
cierpiących i razem z nimi. Musi to być działalność, która umożliwi i stworzy warunki do skupienia
uwagi na człowieku, do obecności przy nim i z nim, do wysłuchania go, dialogu i współczucia oraz
konkretnej pomocy w tych momentach, w których z powodu choroby i cierpienia na ciężką próbę
zostaje wystawione nie tylko jego zaufanie do życia, ale także sama wiara w Boga i w Jego
ojcowską miłość. To odnowione duszpasterstwo wyraża się w sposób najbardziej znamienny w
sprawowaniu z chorymi i dla chorych sakramentów, będących wsparciem w cierpieniu i słabości,
nadzieją w rozpaczy, miejscem spotkania i święta.
Jednym z celów tej odnowionej działalności duszpasterskiej, która musi w sposób skoordynowany
angażować w jakiś sposób wszystkich członków kościelnej wspólnoty, jest traktowanie chorego,
niepełnosprawnego lub osoby, która cierpi, nie jako biernego podmiotu miłości i posługi Kościoła,
ale jako czynny i odpowiedzialny podmiot dzieła ewangelizacji i zbawienia. W tej perspektywie
Kościół ma i pragnie głosić dobrą nowinę w społeczeństwach i kulturach, które zatraciwszy sens
ludzkiego cierpienia, „cenzurują” wszystko, co porusza temat tej trudnej życiowej rzeczywistości.
Dobra nowina zawiera się w przesłaniu, że cierpienie może mieć dla człowieka i dla samego
społeczeństwa także znaczenie pozytywne, gdyż może się stać formą uczestniczenia w
zbawczym cierpieniu Chrystusa i w radości Jego zmartwychwstania, a więc siłą, która uświęca i
buduje Kościół.
Głoszenie tej dobrej nowiny uzyska pełną wiarygodność wtedy, kiedy nie ogranicza się tylko do
słów, ale dociera poprzez świadectwo życia zarówno do tych, którzy z miłością oddają się opiece

7.5 Page 65

▲back to top
65
nad chorymi, niepełnosprawnymi i cierpiącymi, jak i do samych chorych, niepełnosprawnych i
cierpiących, którzy coraz bardziej świadomie i odpowiedzialnie traktują swoje miejsce i rolę w
Kościele i dla Kościoła.
Do tego, aby w niezmierzonym świecie ludzkiego bólu mogła rozkwitnąć i owocować „cywilizacja
miłości”, może się przyczynić odczytanie na nowo i przemyślenie Listu apostolskiego Salvifici
doloris, którego zakończenie chciałbym tu przypomnieć: „Dlatego trzeba, aby pod Krzyżem na
Kalwarii znaleźli się wszyscy, którzy wierzą w Chrystusa, szczególnie ci, którzy cierpią z powodu
swojej wiary w Niego, Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, aby ofiara ich cierpień przyspieszyła
wypełnienie się modlitwy samego Zbawiciela o jedność wszystkich (por. J 17, 11. 21-22). Niech
przyjdą tam również ludzie dobrej woli, aby w miłości mogli znaleźć zbawczy sens własnego
cierpienia i właściwą odpowiedź na wszystkie swoje pytania, ponieważ na Krzyżu znajduje się
«Odkupiciel człowieka», Człowiek boleści, który przyjął na siebie cierpienia fizyczne i moralne
ludzi wszystkich czasów. Wraz z Maryją, Matką Chrystusa, stojącą pod Krzyżem (por. J 19, 25),
zatrzymujemy się przy wszystkich krzyżach współczesnego człowieka (...). I prosimy Was
wszystkich, którzy cierpicie, abyście nas wspierali. Właśnie Was, którzy jesteście słabi, prosimy,
abyście stawali się źródłem mocy dla Kościoła i dla ludzkości. W straszliwym zmaganiu się
pomiędzy siłami dobra i zła, którego widownią jest nasz współczesny świat — niech przeważy
Wasze cierpienie w jedności z Krzyżem Chrystusa”202.
RÓŻNE STANY ŻYCIA I RÓŻNE POWOŁANIA
55. Robotnicy, którzy pracują w winnicy, są członkami Ludu Bożego: kapłani, zakonnicy i
zakonnice, świeccy — wszyscy są przedmiotem a zarazem podmiotem komunii Kościoła i jego
misji zbawienia. Każdy z nas i my wszyscy pracujemy w jednej i wspólnej winnicy Pańskiej,
realizując różne, dopełniające się wzajemnie charyzmaty i posługi.
Już na płaszczyźnie istnienia, czyli wcześniej, aniżeli na płaszczyźnie działania, chrześcijanie są
latoroślami jednego krzewu winnego — Chrystusa, są żywymi członkami jednego Ciała
Pańskiego, zbudowanego w mocy Ducha Świętego. Na płaszczyźnie istnienia — znaczy nie tylko
przez życie łaski i świętości, będące pierwszym i najobfitszym źródłem apostolskiej i misyjnej
płodności Matki-Kościoła, ale także przez stan życia właściwy kapłanom, diakonom, zakonnikom,
zakonnicom, członkom instytutów świeckich i katolikom.
W Kościele-Komunii różne stany życia są bardzo ściśle ze sobą związane, aż do wzajemnego
przyporządkowania. Wszystkie oczywiście mają ten sam, jedyny najgłębszy sens, to znaczy każdy
z nich jest odmiennym sposobem przeżywania tej samej godności chrześcijańskiej i
powszechnego powołania do świętości polegającej na doskonałej miłości. Są to sposoby różne i
komplementarne, co oznacza, że każdy z nich posiada własną, oryginalną i niepowtarzalną
fizjonomię, a równocześnie każdy z nich jest powiązany z innymi i spełnia wobec innych rolę
służebną.

7.6 Page 66

▲back to top
66
Tak więc znamienną cechą stanu życia laikatu jest specyficzny charakter świecki, a jego kościelna
posługa polega na świadczeniu i przypominaniu na swój sposób kapłanom, zakonnikom i
zakonnicom znaczenia rzeczywistości ziemskich i doczesnych w zbawczym planie Boga.
Urzędowe kapłaństwo stanowi z kolei stałą gwarancję sakramentalnej obecności Chrystusa
Odkupiciela w różnych czasach i na różnych miejscach. Stan zakonny jest świadectwem
eschatologicznej natury Kościoła, czyli jego dążenia do Królestwa Bożego, którego zapowiedzią,
antycypacją i niejako przedsmakiem są śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Wszystkie te stany życia, zarówno wzięte razem, jak każdy z osobna, służą wzrostowi Kościoła i
są różnorodnością głęboko zjednoczoną w „tajemnicy komunii” Kościoła i dynamicznie
skoordynowaną w realizacji jego jedynej misji.
W ten sposób w obrębie różnych stanów życia i rozmaitych powołań Kościół, jako jedna i ta sama
tajemnica, objawia i przeżywa nieskończone bogactwo tajemnicy Jezusa Chrystusa. Ojcowie lubili
porównywać Kościół do łąki zdumiewającej ilością rozmaitych traw, kwiatów i owoców. Św.
Ambroży mówi: „pole wydaje wiele owoców, ale lepsza jest łąka, na której rosną i owoce, i kwiaty.
Otóż na łące Kościoła świętego i jedne, i drugie rodzą się obficie. Tu możesz zobaczyć kwiaty
dziewictwa, ówdzie wdowieństwo z powagą wyrasta jak nizinne bory, gdzie indziej bogaty łan
ślubów błogosławionych przez Kościół napełnia wielkie spichrze świata plonem obfitym, a tłocznie
Pana Jezusa owocem bujnych winorośli — bogatym owocem chrześcijańskich zaślubin”203.
Różnorodne powołania świeckich
56. Bogata róźnorodność Kościoła znajduje swój kolejny wyraz w obrębie każdego ze stanów
życia. I tak, w stanie życia świeckiego istnieją różne „powołania”, czyli różne drogi duchowe i
apostolskie poszczególnych ludzi świeckich. Z pnia „powszechnego” powołania świeckich
wyrastają powołania „specyficzne”. Warto w tym miejscu przypomnieć także doświadczenie
duchowe, które dojrzało w Kościele stosunkowo niedawno, wraz z rozkwitem różnych instytutów
świeckich, które umożliwiają świeckim, a także kapłanom, podjęcie ewangelicznych rad ubóstwa,
czystości i posłuszeństwa poprzez śluby i przyrzeczenia, przy pełnym zachowaniu ich świeckiego
bądź duchownego stanu204. „Duch Święty — stwierdzili Ojcowie synodalni — wzbudza także inne
formy ofiarowania się Bogu ludzi, którzy nadal w pełni prowadzą życie świeckie”205.
Możemy na zakończenie przytoczyć piękny tekst św. Franciszka Salezego, wielkiego promotora
duchowości świeckich206. Mówiąc o pobożności, czyli o dążeniu do doskonałości chrześcijańskiej
czy też o „życiu wedle Ducha”, ukazuje on w prostych słowach powołanie wszystkich chrześcijan
do świętości, a równocześnie specyficzne formy realizacji tego powołania: „Bóg stwarzając świat,
rozkazał roślinom rodzić owoce, każdej «według swego rodzaju» (Rdz 1, 11). Podobnie nakazuje
chrześcijanom, którzy są żywymi roślinami jego Kościoła, by wydawali owoce pobożności
odpowiednie do stanu i powołania każdego. Inaczej ma się ćwiczyć w pobożności szlachcic,
inaczej rzemieślnik lub sługa, inaczej książę, inaczej wdowa, panna lub mężatka. I nie dosyć na
tym. Potrzeba jeszcze, żeby każda jednostka dostosowała sposób praktykowania pobożności do

7.7 Page 67

▲back to top
67
swych sił, zajęć i obowiązków (...). Jest to błąd przeciwny wierze, wprost herezja, chcieć rugować
życie pobożne z obozu żołnierskiego, z warsztatu rękodzielniczego, z dworu książąt, z pożycia
małżeńskiego. Przyznaję, Filoteo, że dla pobożności czysto kontemplacyjnej, klasztornej i
zakonnej nie ma miejsca w takich powołaniach, wszelako poza tymi rodzajami pobożności są
jeszcze inne, zdolne udoskonalić ludzi żyjących w zawodach świeckich (...). Gdziekolwiek tedy
jesteśmy, możemy i powinniśmy dążyć do życia doskonałego”207.
Z tej samej perspektywy ujmuje ten problem Sobór Watykański II: „Stan małżeński i rodzinny,
bezżenność lub wdowieństwo, sytuacja chorobowa, działalność zawodowa i społeczna winny
wyciskać na tej duchowości świeckich swoiste znamię. Niech więc świeccy nieustannie rozwijają
otrzymane przymioty i zdolności odpowiadające owym warunkom życia i niech używają
właściwych sobie darów, otrzymanych od Ducha Świętego”208.
To, co dotyczy powołań duchownych, odnosi się w pewnym sensie jeszcze bardziej do
najrozmaitszych sposobów, w jakie wszyscy i poszczególni członkowie Kościoła są robotnikami
winnicy Pańskiej, budując mistyczne Ciało Chrystusa. Naprawdę każdy w swoim jedynym i
niepowtarzalnym osobowym bycie jest wezwany po imieniu do wnoszenia własnego wkładu w
przyjście Królestwa Bożego. Żaden talent, nawet najmniejszy, nie może być zakopany i pozostać
bezużyteczny (por. Mt 25, 24-27).
Napomina nas Piotr apostoł: „Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie
nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 P 4, 10).
ROZDZIAŁ V
ABYŚCIE PRZYNOSILI OWOC OBFITSZY
Formacja katolików świeckich
STALE WZRASTAĆ W DOJRZAŁOŚCI
57. Ewangeliczny obraz krzewu winnego i latorośli ukazuje nam jeszcze jeden podstawowy aspekt
życia i misji świeckich: wezwanie do stałego wzrastania, dojrzewania i przynoszenia obfitszego
owocu.
Bóg Ojciec, jak zapobiegliwy gospodarz troszczy się o swoją winnicę. O tę opiekuńczą obecność
błaga Izrael żarliwie się modląc: „Powróć, o Boże Zastępów! Wejrzyj z nieba, zobacz i nawiedź tę
winorośl. I chroń tę, którą zasadziła Twa prawica, latorośl, którą umocniłeś dla siebie” (Ps 80, 15-
16). Jezus mówi o Ojcu: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który
uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc,
oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy” (J 15, 1-2).
Żywotność latorośli zależy od tego, czy są mocno osadzone w krzewie winnym, którym jest Jezus
Chrystus: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie
możecie uczynić” (J 15, 5).

7.8 Page 68

▲back to top
68
Człowiek, w swojej wolności, wezwany jest przez Boga, by rósł, dojrzewał i przynosił owoc. Tego
wezwania nie może on nie podjąć, nie może się uchylać od swojej osobistej odpowiedzialności. I
właśnie do owej trudnej i wzniosłej odpowiedzialności nawiązują te porywające i budzące grozę
słowa Jezusa: „Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera
się ją, i wrzuca do ognia, i płonie” (J 15, 6).
W dialogu między Bogiem, który wzywa, a osobą, do której odpowiedzialności apeluje, zawiera się
możliwość, a raczej konieczność integralnej i stałej formacji świeckich, której Ojcowie synodalni
słusznie poświęcili dużą część swojej pracy. Przede wszystkim, określiwszy chrześcijańską
formację jako „stały proces osobistego dojrzewania i upodabniania się do Chrystusa, zgodnie z
wolą Ojca, pod kierunkiem Ducha Świętego”, jasno stwierdzili, że „formacja świeckich powinna się
znaleźć wśród zadań priorytetowych diecezji i wejść do programów duszpasterskich tak, aby ku
niej zmierzały wszystkie wysiłki wspólnoty (kapłanów, świeckich i osób zakonnych)”209.
ODKRYWAĆ WŁASNE POWOŁANIE I MISJĘ, I ŻYĆ NIMI
58. Podstawowym celem formacji świeckich katolików jest coraz pełniejsze odkrywanie przez nich
własnego powołania i coraz większa gotowość do tego, by żyć nim w wypełnianiu własnej misji.
To mnie Bóg wzywa, mnie posyła do pracy w swojej winnicy; mnie wzywa i posyła, abym pracował
dla przyjścia Jego Królestwa w dziejach. To osobiste powołanie i misja określa godność i
odpowiedzialność każdego z katolików świeckich i stanowi środek ciężkości całego dzieła
formacji. Jej celem jest bowiem pomoc w radosnym i pełnym wdzięczności rozpoznaniu owej
godności oraz w wiernym i wspaniałomyślnym podjęciu tej odpowiedzialności.
W istocie, odwiecznie byliśmy obecni w Bożym zamyśle i odwiecznie umiłował nas jako osoby
jedyne i niepowtarzalne, wzywając każdego z nas jego własnym imieniem jak dobry Pasterz, który
„woła (...) swoje owce po imieniu” (J 10, 3). Jednak przedwieczny plan Boga objawia się każdemu
z nas w miarę rozwoju historii jego życia i tworzących go wydarzeń, a więc stopniowo: w pewnym
sensie z dnia na dzień.
Warunkami, od których zależy odkrywanie konkretnej woli Pana odnoszącej się do naszego życia
są: pełne gotowości i uważne wsłuchiwanie się w Słowo Boże i naukę Kościoła, synowska i
wytrwała modlitwa, korzystanie z mądrego i troskliwego kierownictwa duchowego, rozpoznawanie
w świetle wiary otrzymanych darów i talentów, a także sytuacji społecznych i historycznych, w
których wypadło nam żyć.
Ponadto w życiu każdego świeckiego są momenty szczególnie ważne i decydujące o rozpoznaniu
wezwania Bożego i podjęciu powierzonej przez Boga misji. Do takich momentów należą okres
dorastania i lata młodości. Nie wolno jednak zapominać, że Pan, tak jak czynił gospodarz wobec
robotników winnicy, wzywa — to znaczy objawia swą konkretną i ściśle określoną wolę — w
każdej porze życia. Dlatego czuwanie, to znaczy uważne nasłuchiwanie głosu Boga, jest

7.9 Page 69

▲back to top
69
podstawowym i niezmiennym nastawieniem ucznia Chrystusowego.
Nie chodzi jednak tylko o to, byśmy wiedzieli, czego Bóg chce od każdego z nas w różnych
sytuacjach życia. Trzeba jeszcze czynić to, czego Bóg chce. Przypominają nam o tym słowa
Maryi, Matki Jezusa, wypowiedziane do sług w Kanie: „Zróbcie wszystko, cokolwiek Wam powie”
(J 2, 5). Ażeby zaś w postępowaniu dochować wierności woli Bożej, trzeba być do tego zdolnym i
stale tę zdolność rozwijać. Oczywiście, z pomocą łaski Bożej, której nigdy nie braknie, jak mówi
św. Leon Wielki: „Ten, który dał godność, da także siłę!”210; oraz poprzez wolną i odpowiedzialną
współpracę każdego z nas.
Oto więc wspaniałe i zobowiązujące zadanie, które nieustannie oczekuje wszystkich katolików
świeckich i wszystkich chrześcijan: coraz lepiej poznawać bogactwo wiary i Chrztu i żyć nimi coraz
pełniej. Piotr apostoł mówiąc o narodzinach i o wzrastaniu jako o dwóch etapach
chrześcijańskiego życia, napomina nas: „jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie
duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu” (1 P 2, 2).
INTEGRALNA FORMACJA DO ŻYCIA W JEDNOŚCI
59. Odkrywanie i realizowanie własnego powołania i misji wymaga od katolików świeckich formacji
do tej jedności, która stanowi cechę ich bytowania jako członków Kościoła, a zarazem obywateli
ludzkiego społeczeństwa.
W ich życiu nie może być dwóch równoległych nurtów: z jednej strony tak zwanego życia
„duchowego” z jego własnymi wartościami i wymogami, z drugiej tak zwanego życia „świeckiego”,
obejmującego rodzinę, pracę, relacje społeczne, zaangażowanie polityczne i kulturalne. Latorośl
wszczepiona w krzew winny, którym jest Chrystus, przynosi owoce w każdej sferze działalności i
istnienia. Wszystkie bowiem dziedziny świeckiego życia są objęte Bożym planem, według którego
są one „historycznym miejscem” objawienia się i urzeczywistnienia miłości Jezusa Chrystusa na
chwałę Ojca i w służbie braciom. Każde działanie, każda sytuacja, każda konkretna forma
zaangażowania — na przykład kompetencje zawodowe i solidarność w miejscu pracy; miłość,
oddanie, udział w wychowaniu dzieci w rodzinie; służba społeczna i polityczna; obrona prawdy w
kulturze — to wszystko jest opatrznościową okazją do „ustawicznego ćwiczenia się w wierze,
nadziei i miłości”211.
Do tej jedności życia Sobór Watykański II wezwał wszystkich świeckich, ostro piętnując rozłam
pomiędzy wiarą i życiem, Ewangelią i kulturą: „Sobór upomina chrześcijan, obywateli obydwu
społeczności, aby przykładali się do wiernego wypełniania swych obowiązków ziemskich, kierując
się w tym duchem Ewangelii. Odstępują od prawdy ci, którzy wiedząc, że nie mamy tu trwałego
państwa, lecz że poszukujemy przyszłego, mniemają iż mogą wobec tego zaniedbywać swoje
obowiązki ziemskie, nie bacząc na to, że na mocy samej wiary bardziej są zobowiązani wypełniać
je według powołania, jakie każdemu jest dane (...). Rozłam między wiarą wyznawaną a życiem
codziennym, występujący u wielu, trzeba zaliczyć do ważniejszych błędów naszych czasów”212.

7.10 Page 70

▲back to top
70
Dlatego mogłem stwierdzić, że wiara, która nie staje się kulturą, „nie jest wiarą w pełni przyjętą, do
końca przemyślaną, przeżywaną w należytej wierności”213.
Aspekty formacji
60. W zakres tej syntezy życia wchodzą w sposób uporządkowany liczne aspekty integralnej
formacji świeckich.
Nie ulega wątpliwości, że w życiu każdego człowieka, który jest wezwany do stałego pogłębiania
zażyłości z Jezusem Chrystusem, wierności woli Ojca oraz oddania się braciom w miłości i
sprawiedliwości, miejsce uprzywilejowane winna zajmować formacja duchowa. Sobór mówi: „To
życie w najgłębszym zjednoczeniu z Chrystusem w Kościele podtrzymują pomoce duchowe,
wspólne wszystkim wiernym, zwłaszcza czynny udział w świętej liturgii. Tych pomocy powinni
świeccy tak używać, aby przy należytym spełnianiu świeckich zajęć wśród zwyczajnych warunków
życiowych nie oddzielali od swego życia łączności z Chrystusem, ale umacniali się w niej,
wykonując swoją pracę według woli Bożej”214.
Dzisiaj coraz bardziej odczuwa się pilną potrzebę formacji doktrynalnej katolików świeckich, nie
tylko ze względu na naturalny proces pogłębiania ich wiary, ale także na wymóg „uzasadnienia tej
nadziei”, która w nich jest, wobec świata i w obliczu jego poważnych i złożonych problemów.
Wynika z tego bezwzględna konieczność systematycznej katechezy, dostosowanej do wieku i
różnych sytuacji życiowych, oraz bardziej zdecydowana chrześcijańska promocja kultury, jako
odpowiedź na odwieczne pytania nurtujące człowieka i współczesne społeczeństwo.
Rzeczą nieodzowną, zwłaszcza dla katolików świeckich w różny sposób zaangażowanych na polu
społecznym i politycznym, jest dokładniejsza znajomość społecznej nauki Kościoła, co
wielokrotnie podkreślali Ojcowie synodalni. Mówiąc o zaangażowaniu politycznym świeckich,
Ojcowie wyrazili się w sposób następujący: „Ażeby świeccy mogli czynnie realizować w polityce to
szlachetne postanowienie (czyli postanowienie, że będą starali się o powszechne uznanie i
poszanowanie ludzkich i chrześcijańskich wartości), nie wystarczy ich do tego nawoływać, ale
trzeba zapewnić im należną formację w zakresie ich społecznego uświadomienia, a zwłaszcza w
zakresie społecznej nauki Kościoła, która dostarcza zasad refleksji, kryteriów ocen i wytycznych
działania (por. Kongr. Nauki Wiary, Instrukcja o chrześcijańskiej wolności i wyzwoleniu, 72). Ta
nauka powinna wejść do programów katechizacji ogólnej, formacji specjalistycznej, do programów
szkolnych i uniwersyteckich. Trzeba jednak pamiętać, że społeczna nauka Kościoła jest
dynamiczna, a więc dostosowuje się do specyficznych warunków czasu i miejsca. Duszpasterze
mają prawo i obowiązek głoszenia zasad moralnych w odniesieniu do porządku społecznego.
Natomiast wszyscy chrześcijanie mają obowiązek występowania w obronie ludzkich praw. Tym
niemniej, tylko świeccy mogą aktywnie uczestniczyć w działalności partii politycznych”215.
W kontekście integralnej i spójnej formacji katolików świeckich rozwijanie w sobie ludzkich
wartości jest szczególnie ważne dla ich działalności misyjnej i apostolskiej. Na ten temat Sobór

8 Pages 71-80

▲back to top

8.1 Page 71

▲back to top
71
mówi: „Niech również [świeccy] cenią sobie wysoko kwalifikacje zawodowe, zmysł rodzinny i
obywatelski oraz cnoty odnoszące się do życia społecznego, jak: uczciwość, poczucie
sprawiedliwości, szczerość, uprzejmość, siłę ducha, bez których nie może się utrzymać życie
prawdziwie chrześcijańskie”216.
W dążeniu świeckich do tej organicznej syntezy życia, która jest wyrazem jedności ich istnienia, a
zarazem warunkiem skutecznego spełniania właściwej im misji, będzie ich prowadził i wspierał
Duch Święty, Duch jedności i pełni życia.
WSPÓŁPRACOWNICY BOGA-WYCHOWAWCY
61. W jakich miejscach i przy pomocy jakich środków odbywa się formacja świeckich? Zadaniem
jakich osób i wspólnot jest integralna i spójna formacja świeckich?
Tak jak wychowanie człowieka wiąże się nierozerwalnie z ojcostwem i macierzyństwem, tak jego
formacja chrześcijańska ma swoje korzenie i siłę w Bogu Cjcu, który kocha i wychowuje swoje
dzieci. Tak, Bóg jest pierwszym wielkim wychowawcą swojego Ludu. Mówią nam o tym piękne
słowa z Hymnu Mojżesza: „Na pustej ziemi go znalazł, na pustkowiu, wśród dzikiego wycia,
opiekował się nim i pouczał, strzegł jak źrenicy oka. — Jak orzeł, co gniazdo swoje ożywia, nad
pisklętami swoimi krąży, rozwija swe skrzydła i bierze je, na sobie samym je nosi — tak Pan sam
go prowadził, nie było z nim boga obcego” (Pwt 32, 10-12; por. 8, 5).
Boskie dzieło wychowawcze objawia się i dopełnia w Jezusie Nauczycielu i dociera od wewnątrz
do serca każdego człowieka dzięki dynamicznej obecności Ducha Świętego. Do udziału w tym
dziele wezwany jest Kościół Matka, zarówno jako taki, jak i w poszczególnych dziedzinach i
przejawach swojego życia. W ten sposób katolicy świeccy są formowani przez Kościół i w
Kościele, co się dokonuje na zasadzie wzajemnej komunii i współpracy wszystkich jego członków:
kapłanów, zakonników i samych świeckich. Tak więc wszyscy członkowie kościelnej wspólnoty, w
całej swej różnorodności, otrzymują w tej dziedzinie od Ducha Świętego dar płodności i aktywnie z
nim współpracują. Tak pisał św. Metody z Olimpu: „Mniej doskonali (...) są noszeni i formowani,
jak w matczynym łonie, przez bardziej doskonałych, ażeby byli poczęci i zrodzeni dla wielkości i
piękna cnót”217, tak jak to się stało w przypadku św. Pawła, który wszedł do Kościoła prowadzony
przez doskonałych chrześcijan (w osobie Ananiasza), po czym sam osiągnął doskonałość i był
duchowym ojcem tak wielu synów i córek.
Wychowanie jest przede wszystkim dziełem Kościoła powszechnego, w którym Papież pełni rolę
pierwszego wychowawcy katolików świeckich. Do niego, jako do następcy Piotra, należy zadanie
„utwierdzania braci w wierze” przez nauczanie wszystkich wierzących podstawowych treści
chrześcijańskiego i kościelnego powołania i misji. Wszystkie jego słowa nie tylko wygłaszane, ale
także zawarte w dokumentach dykasterii Stolicy Apostolskiej, winny być słuchane przez świeckich
w duchu gotowości przyjęcia ich z miłością.

8.2 Page 72

▲back to top
72
Jeden i powszechny Kościół jest obecny w różnych częściach świata poprzez Kościoły
partykularne. W każdym z nich osobista odpowiedzialność za to, co dotyczy świeckich, spoczywa
na biskupie, który winien troszczyć się o ich formację poprzez przepowiadanie Słowa,
sprawowanie Eucharystii i sakramentów i kierowanie ich chrześcijańskim życiem.
W obrębie Kościoła partykularnego lub diecezji znajduje się i działa parafia, której przypada
istotne zadanie bezpośredniej i osobistej formacji katolików świeckich. Powołaniem parafii
bowiem, której łatwiej nawiązać kontakt z poszczególnymi osobami i grupami osób, jest
wychowywanie swoich członków w słuchaniu Słowa, w liturgicznym i osobistym dialogu z Bogiem,
w braterskiej miłości, i przybliżenie im w sposób bardziej bezpośredni i konkretny znaczenia
kościelnej komunii i misyjnej odpowiedzialności.
W niektórych parafiach, zwłaszcza gdy są rozległe bądź rozproszone, znaczną pomocą w formacji
chrześcijan służą małe wspólnoty kościelne, dzięki którym do wszystkich zakątków dociera z całą
mocą świadomość i doświadczenie kościelnej komunii i misji. Ojcowie synodalni stwierdzili
ponadto, że inną formą pomocy może być katecheza osób ochrzczonych prowadzona w formie
katechumenatu i wykorzystująca pewne elementy „Rytu chrześcijańskiej inicjacji dorosłych”, które
służą odkryciu i przeżywaniu ogromnych i nadzwyczajnych bogactw i odpowiedzialności
wynikających z otrzymanego Chrztu218.
W formacji, którą świeccy otrzymują w diecezji i w parafii, zwłaszcza w zakresie uświadomienia
sobie komunii i misji, szczególnie ważne miejsce zajmuje pomoc wzajemnie świadczona sobie
przez różnych członków Kościoła. W tej pomocy wyraża się, a zarazem realizuje tajemnica
Kościoła, Matki i Wychowawczyni. Kapłani, zakonnicy i zakonnice powinni wspomagać katolików
świeckich w ich formacji. Dlatego Ojcowie synodalni zachęcili kapłanów i kandydatów do
kapłaństwa, aby „przygotowywali się pilnie do umiejętnego działania na rzecz rozwoju powołania i
misji świeckich”219. Sami świeccy z kolei mogą i powinni wspierać pomocą kapłanów i
zakonników na drodze ich duchowej i pasterskiej posługi.
Inne środowiska wychowawcze
62. Także rodzina chrześcijańska, będąc „Kościołem domowym”, jest naturalną i podstawową
szkołą wiary. Ojciec i matka otrzymują w sakramencie małżeństwa łaskę i zadanie
chrześcijańskiego wychowania dzieci, wobec których świadczą i którym przekazują wartości tak
ludzkie, jak religijne. Dzieci już wraz z pierwszymi słowami uczą się chwalić Boga, którego
bliskość odczuwają jako bliskość kochającego i opiekuńczego Ojca, a wraz z pierwszymi gestami
miłości uczą się także otwarcia wobec innych i odkrywają w darze z siebie sens ludzkiego życia.
W codziennym życiu rodziny prawdziwie chrześcijańskiej dzieci zdobywają pierwsze
„doświadczenie Kościoła”, które następnie potwierdza się i pogłębia wraz z ich stopniowym,
aktywnym i odpowiedzialnym włączaniem się w życie szerszej wspólnoty kościelnej i społeczności
świeckiej. Im większa jest świadomość małżonków i rodziców chrześcijańskich, że ich „Kościół
domowy” ma swój udział w życiu i misji Kościoła powszechnego, tym bardziej w ich dzieciach

8.3 Page 73

▲back to top
73
rozwija się „zmysł Kościoła” oraz poczucie tego, jak piękną jest rzeczą oddać swoje siły w służbę
Królestwu Bożemu.
Ważnym miejscem formacji są także katolickie szkoły i uniwersytety oraz ośrodki odnowy
duchowej, które coraz bardziej rozpowszechniają dziś swoją działalność. Jak stwierdzili Ojcowie
synodalni, w aktualnym kontekście społecznym i historycznym, który znamionują głębokie
przemiany kulturowe, nie wystarcza już — skądinąd zawsze potrzebny i niezastąpiony — udział
chrześcijańskich rodziców w życiu szkoły. Trzeba przygotować katolików świeckich, aby oddawali
się dziełu wychowania jako ich prawdziwej i właściwej im misji kościelnej. Należy też tworzyć i
rozwijać „wspólnoty wychowawcze” złożone z rodziców, nauczycieli, kapłanów, zakonników,
zakonnic oraz przedstawicieli młodzieży. Pragnąc, by szkoła w godny sposób spełniała swoją
funkcję formacyjną, świeccy powinni stanowczo wymagać, od wszystkich i dla wszystkich,
prawdziwej wolności w dziedzinie wychowania, zapewnionej także przez stosowne prawodawstwo
cywilne220.
Ojcowie synodalni skierowali słowa uznania i zachęty do tych wszystkich świeckich, mężczyzn i
kobiet, którzy w duchu obywatelskim i chrześcijańskim prowadzą pracę wychowawczą w szkołach
i w instytutach formacyjnych. Zwrócili także uwagę na pilną potrzebę tego, by w szkołach
katolickich i niekatolickich nauczyciele i profesorowie dawali prawdziwe świadectwo Ewangelii
poprzez przykład własnego życia, kompetencję i uczciwość zawodową, nauczanie inspirowane
duchem chrześcijańskim z zachowaniem, rzecz zrozumiała, autonomii nauki i różnych jej dziedzin.
Niezmiernie ważne jest to, aby badania naukowo-techniczne prowadzone przez świeckich opierały
się na kryterium służby człowiekowi, uwzględniającej pełny wymiar jego wartości i wymogów. W
tej dziedzinie Kościół powierza katolikom świeckim zadanie ukazywania wszystkim wewnętrznej
więzi pomiędzy wiarą i nauką, Ewangelią i kulturą człowieka221.
„Synod — czytamy w jednej z Propositiones — odwołuje się do profetycznej roli katolickich szkół i
uniwersytetów i wyraża uznanie dla pracy nauczycieli oraz wykładowców, dzisiaj przeważnie ludzi
świeckich, którzy z całym oddaniem zabiegają o to, by katolickie instytuty kształtowały mężczyzn i
kobiety wcielających w swe życie «nowe przykazanie». Równoczesna obecność kapłanów i
świeckich, a także zakonników i zakonnic ukazuje uczniom żywy obraz Kościoła i ułatwia im
poznanie jego bogactwa (por. Kongregacja Wychowania Katolickiego, «Świecki wychowawca
świadkiem wiary w szkole»)”222.
Także grupy, stowarzyszenia i ruchy mają swoje miejsce w formacji świeckich. Każde bowiem z
tych zrzeszeń przy pomocy sobie właściwych metod umożliwia formację głęboko wszczepioną w
doświadczenie życia apostolskiego, a równocześnie dają okazję dla integracji, ukonkretnienia i
bliższego określenia formacji otrzymywanej przez ich członków od innych osób i wspólnot.
FORMACJA JAKO WZAJEMNY DAR WSZYSTKICH DLA WSZYSTKICH
63. Formacja nie jest przywilejem zastrzeżonym tylko dla niektórych ludzi, ale prawem i

8.4 Page 74

▲back to top
74
obowiązkiem wszystkich. Ojcowie synodalni stwierdzili w związku z tym, że „możliwość formacji
należy zapewnić wszystkim, zwłaszcza ludziom ubogim, którzy sami mogą być źródłem formacji
dla wszystkich”. I dalej: „Formacja powinna korzystać z odpowiednich metod, które dopomogą
każdemu w pełnej realizacji ludzkiego i chrześcijańskiego powołania”223.
Mając na względzie realną siłę oddziaływania i skuteczność duszpasterstwa, należy dbać o rozwój
formacji wychowawców, organizując między innymi odpowiednie kursy i specjalne szkoły.
Formacja tych, którzy mają z kolei zająć się formacją świeckich katolików, jest podstawowym
warunkiem zapewnienia formacji o szerokim zasięgu, która będzie mogła objąć wszystkich
katolików świeckich.
W dziele formacji należy zwracać szczególną uwagę na kulturę lokalną, zgodnie z wyraźnym
zaleceniem Ojców synodalnych: „Chrześcijańska formacja musi w najwyższym stopniu
uwzględniać kulturę danego obszaru, która wnosi własny wkład w dzieło formacji i pomaga w
ocenie wartości, zarówno zawartych w danej tradycji kulturowej, jak i tych, które proponuje kultura
współczesna. Trzeba także przykładać należną wagę do różnych kultur, które mogą współistnieć
w tym samym ludzie lub narodzie. Kościół, Matka i Nauczycielka ludzi, dołoży wszelkich starań, by
ocalić — tam, gdzie pojawia się taka konieczność — kulturę mniejszości zamieszkujących pośród
wielkich narodów”224.
W dziele wychowania niektóre przekonania okazują się szczególnie konieczne i płodne. Przede
wszystkim przekonanie o tym, że prawdziwą i skuteczną formację można zapewnić tylko wtedy,
gdy każdy podejmie i będzie rozwijał odpowiedzialność za własną formację. Odpowiedzialność ta
przybiera zasadniczo postać „samowychowania”.
Poza tym ważne jest przekonanie, że każdy z nas jest celem, a zarazem punktem wyjścia
formacji. Im lepiej jesteśmy uformowani, tym bardziej zdajemy sobie sprawę z konieczności
kontynuowania i pogłębiania formacji oraz tym bardziej jesteśmy zdolni do formowania innych.
Szczególnie ważna jest świadomość, że dzieło formacyjne, opierając się z jednej strony na
rozumnym wykorzystaniu środków i metod zaczerpniętych z nauki o człowieku, z drugiej — tym
bardziej jest skuteczne, im bardziej poddaje się działaniu Boga. Albowiem tylko ta latorośl, która
nie lęka się być oczyszczana przez gospodarza, przynosi obfity owoc dla siebie i innych.
APEL I MODLITWA
64. Na zakończenie tego posynodalnego dokumentu pragnę raz jeszcze powtórzyć wezwanie
„gospodarza” z Ewangelii: Idźcie i wy do mojej winnicy. Można powiedzieć, że znaczenie Synodu
o powołaniu i misji świeckich zamyka się właśnie w tym apelu Pana Jezusa, zwróconym do
wszystkich ludzi, a w szczególności do katolików świeckich, mężczyzn i kobiet.
Prace Synodu były dla każdego z uczestników obrad wielkim duchowym doświadczeniem:

8.5 Page 75

▲back to top
75
doświadczeniem Kościoła, który w świetle i mocy Ducha Świętego rozpoznaje i przyjmuje
odnowione wezwanie swojego Pana, ażeby ukazać współczesnemu światu tajemnicę swojej
komunii i energię swojej zbawczej misji, mając szczególnie na względzie miejsce i rolę ludzi
świeckich. Niniejsza Adhortacja ma się przyczynić do tego, aby we wszystkich Kościołach
rozsianych po świecie owoc Synodu był najobfitszy. Owocem tym będzie skuteczne przyjęcie
apelu Jezusa przez cały Lud Boży, a w nim — przez katolików świeckich.
Zwracam się tedy do wszystkich i do każdego z osobna, do Pasterzy i do wiernych, z gorącym
napomnieniem, ażeby niestrudzenie czuwali, co więcej, starali się o coraz większe zakorzenienie
w swym umyśle, sercu i życiu świadomości kościelnej, a więc świadomości tego, że są członkami
Kościoła Jezusa Chrystusa i że uczestniczą w tajemnicy jego komunii oraz w jego apostolskiej i
misyjnej mocy.
Szczególnie ważne jest to, by wszyscy chrześcijanie mieli świadomość owej niezwykłej godności,
którą otrzymali z Chrztem świętym: świadomość tego, że przez łaskę zostaliśmy powołani do
stanu umiłowanych dzieci Ojca, że jesteśmy członkami ciała Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła,
żywymi, świętymi przybytkami Ducha Świętego. Wsłuchajmy się raz jeszcze ze wzruszeniem i
wdzięcznością w słowa Jana ewangelisty: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec:
zostaliśmy nazwani synami Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3, 1).
Ta „chrześcijańska nowość” dana członkom Kościoła, z której bierze początek udział wszystkich w
kapłańskim, prorockim i królewskim urzędzie Chrystusa oraz powołanie do świętości w miłości,
wyraża się i realizuje w przypadku katolików świeckich zgodnie z ich „świeckim charakterem”,
który jest ich „specyficzną właściwością”.
Kościelna świadomość zawiera w sobie, obok poczucia wspólnej chrześcijańskiej godności, także
poczucie przynależności do tajemnicy Kościoła-Komunii, stanowiącej podstawowy i decydujący
aspekt życia i misji Kościoła. Dla wszystkich i dla każdego gorąca modlitwa Jezusa podczas
Ostatniej Wieczerzy: „Ut unum sint!”, powinna stawać się codziennie wymagającym i
nieodwołalnym programem życia i działania.
Żywe poczucie kościelnej komunii, będące darem Ducha Świętego, który także domaga się od
naszej wolności udzielenia odpowiedzi, wyda swój cenny owoc w postaci harmonijnego uznania w
„jednym i katolickim” Kościele wartości bogactwa powołań i warunków życiowych, charyzmatów,
posług, zadań i odpowiedzialności, a także podejmowanej z większym przekonaniem i bardziej
zdecydowanej współpracy między grupami, stowarzyszeniami i ruchami katolików świeckich,
prowadzącej do solidarnego realizowania wspólnej zbawczej misji Kościoła. Już sama w sobie
komunia ta jest pierwszym wielkim znakiem obecności Chrystusa Zbawiciela w świecie.
Równocześnie zaś pobudza ona do bezpośredniej działalności apostolskiej i misyjnej Kościoła i jej
sprzyja.

8.6 Page 76

▲back to top
76
U progu trzeciego milenium cały Kościół — Pasterze i wierni — musi bardziej uświadomić sobie
własną odpowiedzialność wobec nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię
wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15), i w nowym porywie ożywić swą pracę misyjną. Kościołowi
zostało powierzone wielkie, wymagające zaangażowania, wspaniałe zadanie nowej ewangelizacji,
której świat tak bardzo potrzebuje. Świeccy katolicy muszą się czuć aktywnymi i odpowiedzialnymi
uczestnikami tego dzieła, będąc wezwani do głoszenia Ewangelii i życia według niej w służbie
wartości oraz potrzeb osoby i społeczeństwa.
Synod Biskupów, który odbył się w październiku Roku Maryjnego, zawierzył swoje prace w sposób
szczególny wstawiennictwu Najświętszej Panny, Matki Odkupiciela. Jej też wstawiennictwu
zawierzam teraz duchową skuteczność owoców Synodu. Na zakończenie tego posynodalnego
dokumentu zwracam się do Najświętszej Dziewicy, łącząc się z Ojcami i ze świeckimi, oraz ze
wszystkimi innymi członkami Ludu Bożego. Moje wezwanie staje się modlitwą.
Najświętsza Dziewico, Matko Chrystusa i Matko Kościoła, z radością i podziwem śpiewamy wraz z
Tobą Magnificat, Twoją pieśń miłości i dziękczynienia.
Bogu, którego „miłosierdzie z pokolenia na pokolenie”, wraz z Tobą dziękujemy za wspaniałe
powołanie katolików świeckich i za to, że powierzył im tak bogatą w swych różnorodnych formach
misję, wzywając każdego z nich po imieniu do życia w komunii miłości i świętości z Nim samym, w
braterskiej jedności wielkiej rodziny dzieci Bożych; że posłał ich, aby nieśli światło Chrystusa i by
poprzez swoje ewangeliczne życie ogień Ducha Świętego przekazywali całemu światu.
Dziewico śpiewająca Magnificat, napełnij ich serca wdzięcznością i entuzjazmem dla tego
powołania i dla tej misji. Pokorna i wielkoduszna „Służebnico Pańska”, naucz nas swojego
oddania w służbie Bogu i zbawieniu świata.
Otwórz nasze serca na niezmierzone horyzonty Królestwa Bożego i głoszenia Ewangelii
wszelkiemu stworzeniu.
Twoje matczyne serce zna liczne niebezpieczeństwa i ogrom zła, które dzisiaj przytłaczają
mężczyzn i kobiety, ale wie ono także o tak licznych dobrych poczynaniach, o wielkim pragnieniu
wartości i o coraz obfitszych owocach zbawienia.
Panno mężna, natchnij nas siłą ducha i ufnością w Bogu, abyśmy umieli przezwyciężać wszystkie
przeszkody, które napotykamy wypełniając naszą misję.
Naucz nas traktowania rzeczywistości świata z żywym poczuciem chrześcijańskiej
odpowiedzialności i z radosną nadzieją na przyjście Królestwa Bożego, nieba nowego i ziemi
nowej.
Ty, która z Apostołami w wieczerniku trwałaś na modlitwie, oczekując przyjścia Ducha
Pięćdziesiątnicy, proś o nowe Jego rozlanie na wszystkich katolików świeckich, mężczyzn i
kobiety, ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu i swojej misji, wezwani — jako latorośle
prawdziwego krzewu winnego — do przynoszenia obfitego owocu dla życia świata.
Dziewico Matko, prowadź nas i wspieraj, abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi synowie i córki
Kościoła Twojego Syna i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi cywilizacji prawdy i miłości,
zgodnie z wolą Boga i dla Jego chwały.

8.7 Page 77

▲back to top
77
Amen.
W Rzymie, u św. Piotra, dnia 30 grudnia 1988 roku, w uroczystość Świętej Rodziny Jezusa, Maryi
i Józefa, w jedenastym roku Pontyfikatu.
Jan Pawe II, papie
Przypisy:
1. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 48.
2. ŚW. GRZEGORZ WIELKI, Hom. in Evang. I, XIX, 2: PL 76, 1155.
3. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 33.
4. JAN PAWEŁ II, Homilia podczas uroczystej Mszy św. na zakończenie VII Zwyczajnego
Zgromadzenia Generalnego Synodu Biskupów (30 paździemika 1987): AAS 80 (1988), 598.
5. Por. Propositio 1.
6. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 11.
7. Ojcowie synodalni podczas zgromadzenia nadzwyczajnego Synodu w 1985 roku potwierdzili
„wielkie znaczenie i wielką aktualność Konstytucji duszpasterskiej Gaudium et spes”, mówiąc w
dalszym ciągu: „Jednocześnie jednak zauważamy, że znaki naszych czasów częściowo różnią się
od tych, które występowaty w czasach Soboru, bo zwiększyły się trudności i obawy. Rośnie
bowiem dziś wszędzie na ziemi głód, ucisk, niesprawiedliwość i wojny, tortury i terroryzm, i inne
fonny gwałtu” (Ecclesia sub Verbo Dei mysterio Christi celebrans pro salute, mundi. Relatio finalis,
II, D, 1).
8. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 7.
9. ŚW. AUGUSTYN, Wyznania, I, 1: CCL 27, 1.
10. Por. Instrumentum laboris, „Powstanie i misja świeckich w Kościele i świecie w dwadzieścia lat
po Soborze Watykańskim II”, 5-10.
11. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 1.

8.8 Page 78

▲back to top
78
12. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 6.
13. Por. Propositio 3.
14. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 31.
15. Tamże.
16. PIUS XII, Przemówienie do nowych kardynałów (20 lutego 1946): AAS 38 (1946), 149.
17. SOBÓR EKUM. WE FLORENCJI, Decr. pro Armeniis, DS 1314.
18. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 10.
19. ŚW. AUGUSTYN, Objaśnienia psalmów, XXVI, II, 2: CCL 38, 1545.
20. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 10.
21. JAN PAWEŁ II, Homilia na rozpoczęcie pontyfikatu (22 października 1978): AAS 70 (1978),
946.
22. Por. wykład tejże nauki w Instrumentum laboris, „Powołanie i misja świeckich w Kościele i
świecie w dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II”, 25.
23. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 34.
24. Tamże, 35.
25. Tamże, l2.
26. Tamże, 35.
27. ŚW. AUGUSTYN, O państwie Bożym, XX, 10: CCL 48, 720.
28. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 32.
29. Tamże, 31.
30. PAWEŁ VI, Przemówienie do członków instytutów świeckich (2 lutego 1972): AAS 64 (1972),
208.
31. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 5. 2

8.9 Page 79

▲back to top
79
32. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 31.
33. Tamże.
34. Tamże.
35. Por. tamże, 48.
36. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
32.
37. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 31.
38. Tamże.
39. Propositio 4.
40. „Jako pełnoprawni członkowie Ludu Bożego i Mistycznego Ciała, dzięki sakramentowi chrztu
uczestniczący w potrójnym, kapłańskim, prorockim i królewskim urzędzie Chrystusa, świeccy
uzewnętrzniają i rozwijają bogactwa swej łagodności, żyjąc wśród świata. To wszystko, co dla
osób duchownych może być zadaniem dodatkowym lub wyjatkowym, w przypadku świeckich
stanowi typowe dla nich posłannictwo. Właściwe im powołanie polega na tym, że mają, «szukać
Królestwa Bożego zajmują się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej», (Lumen
Gentium, 31)” (JAN PAWEŁ II, Modlitwa niedzielna Anioł Pański [15 marca 1987]:
Insegnanamenti, X, 1 [1987], 561).
41. Należy tu przede wszystkim odwołać się do rozdz. V Konstytucja dogm. o Kościele Lumen
Gentium, 39-42, który mówi o „powszechnym powołaniu do świętości w Kościele”.
42. II NADZWYCZAJNE ZGROMADZENIE GENERALNE SYNODU BISKUPÓW (1985), Relacja
końcowa Ecclesia sub Verbo Dei mysteria Christi celebrans pro salute mundi. Relatio finalis, II, A,
4.
43. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 40.
44. Tamże, 42. Te uroczyste i jednoznaczne słowa Soboru wyrażaja podstawowa prawdę wiary
chrześcijańskiej. Pius XI w encyklice Casti connubii, poświęconej życiu małżonków
chrześcijańskich mówi: „Wszyscy oni mogą i powinni, w jakiejkolwiek są sytuacji i w jakiejkolwiek
uczciwej kondycji postanowili spędzać życie, naśladować najdoskonalszy przykład świętości, dany
ludziom przez Boga w osobie naszego Pana Jezusa Chrystusa, i z Bożą pomocą dążyć do
najwyższego szczytu chrześcijańskiej doskonałości, której liczne przykłady znajdujyem w

8.10 Page 80

▲back to top
80
świętych”: AAS 22 (1930), 548.
45. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 4.
46. Propositio 5.
47. Propositio 8.
48. ŚW. LEON WIELKI, Sermo XXI, 3: S. Ch. 22 his, 72.
49. ŚW. MAKSYM, Tract. III de Baptismo: PL 57, 779.
50. ŚW. AUGUSTYN, In Ioann. Evang. tract., 21, 8: CCL 36, 216.
51. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 33.
52. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 4.
53. II NADZWYCZAJNE ZGROMADZENIE GENERALNE SYNODU BISKUPÓW (1985), Ecclesia
sub Verbo Dei mysteria Christi celebrans pro salute mundi. Relatio finalis, II, C, l.
54. PAWEŁ VI, Przemówienie podczas audiencji środowej (8 czerwca 1966): Insegnamenti, IV
(1966), 794.
55. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 6.
56. Por. tamże, 7.
57. Tamże, 9.
58. Tamże, 1.
59. Tamże, 9.
60. Tamże, 7.
61. Tamże.
62. Tamże, 4.
63. JAN PAWEŁ II, Uroczysta homilia na zakończenie VII Zwyczajnego Zgromadzenia Synodu
Biskupów (30 października 1987): AAS 80 (1988), 600.

9 Pages 81-90

▲back to top

9.1 Page 81

▲back to top
81
64. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 4.
65. Por. SOBÓR WAT. II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 5.
66. SOBÓR WAT. II, Dekret o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorurn ordinis, 2; por. SOBÓR
WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 10.
67. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 10.
68. Por. JAN PAWEŁ II, List do wszystkich kapłanów Kościoła z okazji Wielkiego Czwartku 1979
(9 kwietnia 1979), 3-4: Insegnamenti, II, 1(1979), 844-847.
69. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 230, par. 3.
70. Por. SOBÓR WAT. II, Dekret o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorum ordinis, 2 i 5.
71. Por. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 24.
72. Kodeks Prawa Kanonicznego wymienia szereg funkcji i zadań własciwych kapłanom, ktore
jednak w szczególnych i poważnych przypadkach, tam, gdzie sugeruje to brak prezbiterów i
diakonów, mogą być czasowo sprawowane przez uprawnionych do tego świeckich, po otrzymaniu
mandatu władz kościelnych: por. kan. 230, par. 3; 517, par. 2; 861, par. 2; 910 par. 2; 943, 1112
itd.
73. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium, 28; Kodeks
Prawa Kanonicznego, kan. 230 par. 2, który mówi: „Świeccy odznaczajacy się odpowiednią
wiedzą, roztropnością i uczciwością, są zdolni do tego, aby jako biegli lub doradcy świadczyli
pomoc pasterzom Kościoła, także w radach działajdcych zgodnie z przepisem prawa”.
74. Kodeks Prawa Kanonicznego przedstawia wiele różnych funkcji i zadań, które świeccy mogą
spełniać w strukturach Kościoła: por. kan. 228; 229, par. 3; 317 par. 3; 463 par. 7 nr 5 i par. 2;
483; 494; 537; 759; 776; 784; 785; 1282; 1421, par. 2; 1424; 1428, par. 2; 1435 itd.
75. Por. Propositio 18.
76. PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 70: AAS 68 (1976), 60.
77. Por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan, 230, par. I.
78. Propositio 18.
79. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 3.

9.2 Page 82

▲back to top
82
80. „Z przyjęcia tych charyzmatów nawet zwyczajnych, rodzi się dla każdego wierzacego prawo i
obowiązek używania ich w Kościele i świecie dla dobra ludzi i budowania Kościoła, w wolności
Ducha Świętego, który «wionie tam, gdzie chce» (J 3, 8), a zarazem w zjednoczeniu z braćmi w
Chrystusie, zwłaszcza ze swymi pasterzami” (SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich
Apostolicam actuositatem, 3).
81. Propositio 9.
82. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 12.
83. Por. tamże, 30.
84. SOBÓR WAT. II, Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele Christus Dominus, 11.
85. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 23.
86. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 10.
87. Por. Propositio 70.
88. Por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 443, par. 4; 463, par. 1 i n.
89. Por. Propositio 10.
90. Sobór mówi: „Ponieważ biskup w swoim Kościele nie może osobiście zawsze i wszdzie
przewodniczyć całej owczarni, dlatego powinien koniecznie utworzyć grupy wiernych.
Najważniejsze z nich to parafie, lokalnie zorganizowane pod przewodnictwem duszpasterza,
zastępującego biskupa. One bowiem w pewien sposób przedstawiają widzialny Kościół
ustanowiony na całej ziemi” (SOBÓR WAT. II, Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum
concilium, 42).
91. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 28.
92. JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Catechesi tradendae, 67: AAS 71 (1979), 1333.
93. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 515, Par. 1.
94. Por. Propositio 10.
95. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium, 42.
96. Por. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 555, par. 1, I.

9.3 Page 83

▲back to top
83
97. Por. tamże, kan. 383, par. 1.
98. PAWEŁ VI, Przemówienie do kleru rzymskiego (24 czerwca 1963): AAS 55 (1963), 674.
99. Propositio, 11.
100. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 10.
101. Tamże.
102. Por. Propositio 10.
103. ŚW. GRZEGORZ WIELKI, Hom. in Ezech. II, I, 5: CCL 142, 211.
104. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 16.
105. JAN PAWEŁ II, Przemówienie na Anioł Pański (23 sierpnia 1987): Insegnamenti, X, 3 (1987),
240.
106. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 78.
107. Tamże, 19; por tamże, 15; SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium,
37.
108. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 215.
109. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 39.
110. Por. tamże, 40.
111. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 19.
112. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 23.
113. Tamże.
114. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolslwie świeckich Apostolicam actuositatem, 23.
115. Tamże, 20.
116. Tamże, 24.

9.4 Page 84

▲back to top
84
117. Propositio 13.
118. Por. Propositio 15.
119. JAN PAWEŁ II, Przemówienie na Kongresie Kościoła włoskiego w Loreto (10 kwietnia 1985):
AAS 77 (1985), 964.
120. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 1.
121. Tamże, 30.
122. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 10.
123. PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 14: AAS 68 (1976), 13.
124. JAN PAWEŁ II, Homilia na rozpoczęcie pontyfikatu (22 października 1978): AAS 70 (1978),
947.
125. Propositio 10.
126. SOBÓR WAT. II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 20; por. również tamże,
37.
127. Propositio 29.
128. Por. SOBÓR WAT. II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 21.
129. Propositio 30 bis.
130. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 5.
131. Por. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et
spes, 22.
132. Tamże.
133. JAN PAWEŁ II, Enc. Redemptor hominis, 14: AAS 71 (1979), 284-285.
134. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
40.
135. Por. tamże, 12.

9.5 Page 85

▲back to top
85
136. „Jeżeli my tak uroczyście obchodzimy narodzenie Jezusa, czynimy tak, by zaświadczyć, że
każdy człowiek jest kimś jedynym i niepowtarzalnym. Podczas gdy nasze ludzkie statystyki,
ludzkie klasyfikacje, ludzkie systemy polityczne, ekonomiczne, społeczne i kulturowe oraz zwykłe
możliwości ludzkie nie potrafią zapewnić człowiekowi tego, by mógł rodzić się, istnieć i działać
jako jedyny i niepowtarzalny - Bóg mu to wszystko zapewnia. Dla Niego i wobec Niego człowiek
zawze jest jedyny i niepowtarzalny. Jest kimś od wieków zamierzonym i od wieków wybranym.
Kimś powołanym i nazwanym swoim własnym imieniem” (JAN PAWEŁ II, Pierwsze orędzie do
świata na Boże Narodzenie: AAS 71 [1979], 66).
137. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
27.
138. JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Familiaris consortio, 30: AAS 74 (1982), 116.
139. Por. KONGREGACJA NAUKI WIARY, Instr. Donum vitae, o szacunku dla rodzacego się
życia ludzkiego i o godności jego przekazywania. Odpowiedzi na niektóre aktualne zagadnienia
(22 lutego 1987): AAS 80 (1988), 70-102.
140. Propositio 36.
141. JAN PAWEŁ II, Orędzie na XXI Światowy Dzień Pokoju (8 grudnia 1987): AAS 80 (1988),
278 i 280.
142. ŚW. AUGUSTYN, De Catech. Rud., XXIV 44: CCL 46, l68.
143. Propositio 32.
144. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
24.
145. Tamże, 12.
146. Por. JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Familiaris consortio, 42-48: AAS 74 (1982), 134-140.
147. Tamże, 86: AAS 74 (1982), 188.
148. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 8.
149. Na temat relacji pomiędzy sprawiedliwością i miłosierdziem por. Enc. Dives in misericordia,
12: AAS 72 (1980), 1215-1217.

9.6 Page 86

▲back to top
86
150. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
75.
151. Tamże, 74.
152. Tamże, 76.
153. Por. Propositio 28.
154. JAN PAWEŁ II, Enc. Sollicitudo rei socialis, 38: AAS 80 (1988), 565-566.
155. Por. JAN XXIII, Enc. Pacem in terris: AAS 55 (1963). 265-266.
156. JAN PAWEŁ II, Enc. Sollicitudo rei socialis, 39; AAS 80 (1988), 568.
157. Por. Propositio 26.
158. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
63.
159. Por. Propositio 24.
160. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
67. Por. JAN PAWEŁ II, Enc. Laborem exercens, 24-27: AAS 73 (1981), 637-647.
161. JAN PAWEŁ II, Enc. Sollicitudo rei socialis, 34: AAS 80 (1988), 560.
162. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
53.
163. Por. Propositio 35.
164. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
58.
165. PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 18-20: AAS 68 (1976), 18-19.
166. Propositio 37.
167. ŚW. GRZEGORZ WIELKI, Hom. in Evang. I, XIX, 2: PL 76, 1155.
168. SOBÓR WAT. II, Dekl. o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum educationis, 2.

9.7 Page 87

▲back to top
87
169. JAN PAWEŁ II, List apost. do młodych całego świata z okazji Światowego Roku Młodzieży,
15: AAS 77 (1985), 620-621.
170. Propositio 52.
171. Propositio 51.
172. SOBÓR WAT. II, Orędzie do młodych (8 grudnia 1965): AAS 58 (1966), 18.
173. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
48.
174. J. GERSON, De parvulis ad Christum trahendis: Oeuvres completes. Desclée, Paris 1973,
IX, 669.
175. JAN PAWEŁ II, Przemówienie do przedstawicieli ludzi starszych z włoskieh diecezji (23
marca 1984): Insegnamenti, VII, 1 (1984), 744.
176. Por. JAN XXIII, Enc. Pacem in terris: AAS 55 (1963), 267-268.
177. JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Familiaris consortio, 24: AAS 74 (1982), 109-110.
178. Propositio 46.
179. Propositio 47.
180. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 9.
181. PAWEŁ VI, Przemówienie do Komitetu Światowego Roku Kobiety (18 kwietnia 1975): AAS
67 (1975), 266.
182. Propositio 46.
183. Propositio 47.
184. Tamże.
185. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaadium et spes,
10.
186. Enc. Redemptoris Mater, przypominając że „maryjny wymiar życia chrześcijańskiego
znajduje szczególny wyraz w odniesieniu do kobiety i jej pozycji społecznej”, mówi: „Kobiecość

9.8 Page 88

▲back to top
88
istotnie stanowi szczególną więź z Matką Odkupiciela. Do tego tematu może trzeba będzie
powrócić przy innej okazji. Tu pragnę tylko podkreślić, że postać Maryi z Nazaretu rzuca światło
na kobietę jako taką przez sam fakt, że Bóg w tym wzniosłym wydarzeniu Wcielenia Syna
zawierzył się wolnej i czynnej posłudze niewiasty. Można zatem stwierdzić, że kobieta spoglądając
na Maryję, odkrywa w Niej sekret godnego przeżywania swej kobiecości i prawdziwego
realizowania siebie. W świetle Maryi Kościół widzi w kobiecie odblaski piekna, które odzwierciedla
najwznioślejsze uczucia, do jakich zdolne jest serce ludzkie: całkowita ofiara miłości, moc, która
potrafi znieść największe cierpienia, bezgraniczna wiernosć, niestrudzoną aktywność, umiejętnosć
łaczenia wnikliwej intuicji ze słowem pociechy i zachęty” (JAN PAWEŁ II, Enc. Redemptoris Mater,
46: AAS 79 [1987], 424-425).
187. JAN PAWEŁ II, List apost. Mulieris dignitatem, 16.
188. Por. KONGREGACJA NAUKI WIARY, Dekl. w sprawie dopuszczenia kobiet do kapłaństwa
urzędowego Inter insigniores (15 października 1976): AAS 69 (1977), 98-116.
189. Por. JAN PAWEŁ II, List apost. Mulieris dignitatem, 26.
190. Tamże, 27. „Kościół jest zróżnicowanym ciałem, w którym każdy spełnia własną funkcję;
istnieje w nim podział zadań, do którego nie należy wprowadzać zamieszania. Podział ten nie
stanowi o wyższości jednych nad drugimi, ani nie dostarcza powodów do zazdrości. Najwyższym
charyzmatem, jedynym którego można i należy pragnąć, jest miłość (por. 1 Kor 12-13). W
Królestwie niebieskim najważniejsze miejsce zajmują nie szafarze, lecz swięci” (KONGREGACJA
NAUKI WIARY, Deklaracja w sprawie dopuszczenia kobiet do kapłaństwa urzędowego Intrr
insigniores [15 października 1976]: AAS 69 [1977], 115).
191. PAWEŁ VI, Przemówienie do Komitetu Światowego Roku Kobiety (18 kwietnia 1975): AAS
67 (1975), 266.
192. Propositio 47.
193. Tamże.
194. SOBÓR WAT. II, Konstytucja dogm. o Kościele Lumen Gentium, 36.
195. JAN PAWEŁ II, Adhort. apost. Familiaris consortio, 50: AAS 74 (1982), 141-142.
196. Propositio 46.
197. Propositio 47.

9.9 Page 89

▲back to top
89
198. VII ZGROMADZENIE ZWYCZAJNE SYNODU BISKUPÓW (1987), Per Concilii semitas ad
Populum Dei Nuntius, 12.
199. Propositio 53.
200. JAN PAWEŁ II, List apost. Salvifici doloris, 3; AAS 76 (1984), 203.
201. ŚW. IGNACY ANTIOCHEŃSKI, Ad Ephesios, VII, 2: S. Ch.: 10, 64.
202. JAN PAWEŁ II, List apost. Salvifici doloris, 31: AAS 76 (1984), 249-250.
203. ŚW. AMBROŻY, De virginitate, VI, 34: PL 16, 288; por. ŚW. AUGUSTYN, Sermo CCCIV, III,
2: PL 38, 1396.
204. Por. PIUS XII, Konstytucja apost. Provida Mater (2 lutego 1947): AAS 39 (1947), 114-124;
Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 573.
205. Propositio 6.
206. Por. PAWEŁ VI, List apost. Sabaudiae gemma (29 stycznia 1967): AAS 59 (1967), 113-123.
207. ŚW. FRANCISZEK SALEZY, Introduction a la vie devote, I, III: Oeuvres completes,
Monastere de la Visitation, Annecy 1893, III, 19-21.
208. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 4.
209. Propositio 40.
210. „Dabit virtutem, qui contulit dignitatem!” (Św. LEON WIELKI, Serm. II, 1: S. Ch. 200, 248).
211. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 4.
212. SOBÓR WAT. II, Konstytucja duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes,
43; por. także SOBÓR WAT. II, Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes, 21; PAWEŁ VI,
Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 20: AAS 68 (1976), 19.
213. JAN PAWEŁ II, Przemówienie do uczestników Krajowego Kongresu Kościelnego Ruchu
Zaangażowania Kulturalnego (M.E.I.C.), (16 stycznia 1982), 2: Insegnamenti, V, 1 (1982), 131;
por. także List do Sekretarza Stanu, kard. Agostino Casaroli, ustanawiający Papieską Radę ds.
Kultury (20 maja 1982): AAS 74 (1982), 685; Przemówienie do wspólnoty uniwersyteckiej w
Louvain (20 maja 1985), 2: Insegnamenti, VIII, 1 (1985), 1591.

9.10 Page 90

▲back to top
90
214. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 4.
215. Propositio 22; por. także JAN PAWEŁ II, Enc. Sollicitudo rei socialis, 41: AAS 80 (1988), 570-
572.
216. SOBÓR WAT. II, Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem, 4.
217. ŚW. METODY Z OLIMPU, Symposion III, 8: S. Ch. 95, 110.
218. Por. Propositio 11.
219. Propositio 40.
220. Propositio 44.
221. Por. Propositio 45.
222. Propositio 44.
223. Propositio 41.
224. Propositio 42.
Copyright © Dicastero per la Comunicazione - Libreria Editrice Vaticana