FORMACJA MISYJNA SDB_2013 - pl


FORMACJA MISYJNA SDB_2013 - pl

1 Pages 1-10

▲back to top

1.1 Page 1

▲back to top
DIREZIONE GENERALE OPERE DON BOSCO
Via della Pisana 1111 - 00163 Roma
Il Consigliere generale per le missioni
Il Consigliere generale per la formazione
Do Czcigodnych
Delegatów inspektorialnych ds. animacji misyjnej
Delegatów inspektorialnych ds. formacji
w ich siedzibach
Do wiadomości
Czcigodnych
Inspektorów
w ich siedzibach
Przedmiot: Formacja misyjna Salezjanów Księdza Bosko
Rzym, 24 stycznia 2013
Prot. 13/0033
Drodzy Delegaci,
przesyłamy wam niniejsze refleksje i propozycje dotyczące „Formacji misyjnej Salezjanów Księdza
Bosko”. Są one owocem wspólnej pracy naszych Sektorów ds. misji i ds. formacji, po konsultacji z
poszczególnymi Delegatami inspektorialnymi; mają one swój fundament w zobowiązaniu, które
Konstytucje powierzają Radcy ds. misji, aby „zapewnić misjonarzom specyficzne przygotowanie i
przystosowaną odnowę” (Konst. 138); poniższe wskazania zostały zatwierdzone przez Księdza
Generała i Radę dnia 23 stycznia 2013 roku.
Jesteśmy świadomi zaangażowania misyjnego, jakie Ksiądz Bosko stopniowo rozwinął w swoim życiu
i jakie wypracował wysyłając pierwszą wyprawę misyjną dnia 11 listopada 1875 r. oraz organizując
kolejne wyprawy. Znamy również „Wskazania dla misjonarzy” Księdza Bosko, które Przełożony
Generalny ks. Pascual Chávez podjął w swoim Liście Inkulturacja charyzmatu salezjańskiego (DRG
411, Rzym 2011). Patrzymy także w dzisiejszych czasach na zaangażowanie misyjne Zgromadzenia,
które zostało zapisane również w artykule 6. Konstytucji.
Te refleksje i propozycje mają na celu podtrzymanie żywego ducha misyjnego Zgromadzenia. W
czasie globalizacji i migracji musimy być otwarci na międzykulturową formację i duszpasterstwo.
Zaangażowanie Kościoła w nową ewangelizację oraz w ewangelizację powszechną wzywa nas do
kontynuowania podjęcia wyzwań pierwszej ewangelizacji. Konieczność tworzenia wspólnot
międzynarodowych i Projektu Europa to apele do mobilności misyjnej w Zgromadzeniu.

1.2 Page 2

▲back to top
W szczególności poniższe wskazania mają podwójny cel. Przede wszystkim mają pobudzić w każdym
współbracie wzrost wrażliwości misyjnej i umiejętność prowadzenia animacji misyjnej wśród młodych
ludzi i dorosłych świeckich; znamy potencjalne energie grup misyjnych i wolontariatu misyjnego, które
mogą służyć naszemu duszpasterstwu; otwierają one młodych ludzi na powściągliwy i solidarny styl
życia, angażują ich w imię Ewangelii i stawiają ich przed pytaniem co do wyboru salezjańskiego
powołania konsekrowanego.
Po drugie, celem wskazań jest przedstawienie propozycji drogi do odkrycia, rozeznania i pogłębienia
prawdziwego salezjańskiego powołania misyjnego. Takie powołanie rodzi się, wzrasta i rozwija się
jako dar Boży, w następstwie ewangelizacji dokonywanej przez Jezusa i pod wpływem Ducha
Świętego; jednocześnie napotyka ono na historyczne uwarunkowania, które wymagają naszej
współpracy.
Powierzamy te refleksje i propozycje jako zadanie dla Inspektorii, po to, by mogły przynieść obfite
owoce „misyjne” w tym już bliskim Dwustuleciu urodzin Księdza Bosko.
Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za Waszą uwagę.
Ks. Václav Klement
Radca ds. Misji
Ks. Francesco Cereda
Radca ds. Formacji
2

1.3 Page 3

▲back to top
Formacja misyjna
Salezjanów Księdza Bosko
Rzym, 24 stycznia 2013
3

1.4 Page 4

▲back to top
SKRÓTY
FSDB
OSSFI
CDVSM
SSCS
La Formazione dei Salesiani di Don Bosco
Orientamenti circa gli Studi Salesiani nella Formazione Iniziale
Criteri di Discernimento per la Vocazione Salesiana Missionaria
Sistema Salesiano di Comunicazione Sociale
Z języka włoskiego tłumaczył ks. Janusz Zapała
Korekta - ks. Marian Dziubiński
4

1.5 Page 5

▲back to top
Ten dokument ma na celu zachęcić każdego salezjanina, by poprzez formację podtrzymał w sobie
żywy zapał misyjny Księdza Bosko; w ten sposób chce się bądź to przygotować go do bycia
animatorem misyjnym, bądź też pomóc mu w rozeznaniu, czy Bóg wzywa go do misji ad gentes.
Dokument ten uwydatnia treści, postawy, doświadczenia dla różnych momentów formacji. Przedstawia
się w nim pewne treści, które podkreślają znaczenie misyjne formacyjnego doświadczenia; ponadto,
wskazuje na postawy, które należy pielęgnować i doświadczenia, które trzeba promować. Chodzi o
treści, postawy i doświadczenia, które należy ciągle zgłębiać na różnych etapach. Ponieważ wspólnoty
formacyjne znajdują się w rozmaitych kontekstach, z tego względu różne propozycje trzeba
dostosować do odmiennych sytuacji.
Ostatni fragment dokumentu przedstawia aspekty specyficzne: kryteria rozeznania salezjańskiego
powołania misyjnego i formację salezjanina - misjonarza.
PRENOWICJAT
Prenowicjat jest pierwszym etapem formacji; ma on na celu wzbudzić zainteresowanie i entuzjazm do
powołania salezjańskiego; oferuje doświadczenie salezjańskiego życia wspólnotowego i apostolskiego,
w którym prenowicjusze pogłębiają swój powołaniowy wybór; pomaga prenowicjuszom dojrzewać w
różnych aspektach życia ludzkiego i chrześcijańskiego oraz sprzyja ich przygotowaniu do nowicjatu.
Treści do podkreślenia:
- studium biografii Księdza Bosko uwydatnia jego gorliwość o dusze, wyrażoną także przez
pragnienie pojechania na misje już w początkowych latach formacji kapłańskiej i rozwijaną
następnie w promowaniu misyjnych zadań Zgromadzenia w latach dojrzałości;
- opis obecnych placówek Zgromadzenia pomaga prenowicjuszom zapoznać się z różnorodnością
misji salezjańskiej w różnych krajach i wzbudza ich entuzjazm w szczególności poprzez pracę
misjonarzy w rozmaitych częściach świata, pomimo wyzwań i trudności jakie oni napotykają;1
- prezentacja postaci historycznych i obecnych świadków życia salezjańskiego pozwala
prenowicjuszom także poznać postacie misjonarzy, od których mogą oni czerpać inspirację dla
swojego życia.
Postawy do pielęgnowania:
- wdzięczność za otrzymaną wiarę, zainteresowanie studiowania katechizmu, radość poznania i
miłowania Chrystusa i Kościoła, pragnienie potrzeby dzielenia się swoją wiarą z innymi;
- otwartość na różne realia spełeczne i kulturowe własnego kraju i świata, na sytuacje ubóstwa,
na rzeczywistość wielu młodych ludzi, którzy są jak «owce bez pasterza» (Mt 9,36); w efekcie
zaś rozbudzanie zmysłu współczucia i solidarności;
- apostolska ofiarność, która skłania do prostego życia i do bezinteresownego daru z siebie, owoc
salezjańskiej duchowości, która wymaga zaangażowania poprzez odpowiedzialną posługę.
1 Por. Orientamenti circa gli Studi Salesiani nella Formazione Iniziale (OSSFI). Metodologia e distribuzione dei contenuti
in corsi di studio per le varie fasi formative, Roma 2005, 1.2; 1.3.
5

1.6 Page 6

▲back to top
Doświadczenia do promowania:
- poznawanie pracy misjonarzy w swojej Inspektorii, w Kościele lokalnym, we własnym kraju i
na całym świecie, na przykład poprzez wideo i odwiedziny misjonarzy;
- uczestniczenie w grupie misyjnej w prenowicjacie;
- nabywanie doświadczenia w dzieleniu się swoją wiarą z innymi prenowicjuszami i z młodymi
ludźmi;
- zaangażowanie w katechizację i w apostolat, wzbudzając w młodych ludziach pytania o sens
życia, promując zainteresowanie wiarą, wzniecając pragnienie poznania postaci Jezusa.
NOWICJAT
Nowicjat jest początkiem doświadczenia salezjańskiego życia konsekrowanego. Nowicjusze
upodabniają się coraz bardziej do Chrystusa Dobrego Pasterza, umacniając z Nim swoją relację miłości
i przyjaźni. Rozpoczynając doświadczenie życia konsekrowanego uczą się odnajdywać swoje miejsce
w sercu Kościoła i całkowitego oddania się na służbę jego misji.2 Jak mówi Ratio, «służba Królestwu,
świadectwo Ewangelii, zmysł Kościoła, zapał misyjny charakteryzują doświadczenie nowicjatu».3
Treści do podkreślenia:
- studiowanie „Wspomnień Oratorium” w tym celu, by pomóc nowicjuszom w zrozumieniu
oratoryjnego serca Księdza Bosko jako wyrazu jego misyjnej gorliwości i jego apostolskiego
wnętrza;4
- kontakt ze świętością przeżytą przez niektóre znaczące postacie z Rodziny Salezjańskiej,
zwłaszcza przez misjonarzy, i rozważanie cech ich świętości w celu umacniania w
nowicjuszach misyjnego serca;5
- uważne studiowanie Rodziny Salezjańskiej, po to, by otworzyć przed nowicjuszami horyzont
współpracy i do przyjmowania wkładu członków tejże Rodziny Salezjańskiej oraz pozostałych
świeckich w realizacji posłannictwa salezjańskiego, ze szczególnym odniesieniem do misji.
Postawy do pielęgnowania:
- chęć coraz większego utożsamienia się z uczuciami Jezusa i z Jego zaangażowaniem, aby
wszyscy ludzie poznali Ewangelię, oraz pragnienie zobaczenia Go poznanego i miłowanego
przez wszystkie narody, zwłaszcza przez ludzi młodych;
- utożsamienie się z misyjnym sercem Księdza Bosko i pragnienie stawania się, szczególnie dla
ludzi młodych, którzy nie znają Jezusa, znakami miłości Ojca;
2 Por. Konst. 6.
3 La Formazione dei Salesiani di Don Bosco (FSDB). Principi e norme. Ratio Fundamentalis Institutionis et Studiorum,
Editrice S.D.B, Roma 20003, 366.
4 Por. OSSFI 2.1.
5 Tamże, 2.3.
6

1.7 Page 7

▲back to top
- żarliwość da mihi animas, które prowadzi nowicjuszy do całkowitego daru z siebie dla Boga w
profesji zakonnej na drodze naśladowania Księdza Bosko;
- budzenie sympatii dla misji i dla misjonarzy salezjańskich oraz rosnące zainteresowanie i
dyspozycyjność do poświęcenia się dla misji, jeśli taka jest wola Boża w stosunku do nich.
Doświadczenia do promowania:
- korzystanie z możliwości włączenia w rzeczywistość społeczną i apostolską6 oraz wyrażanie
miłości duszpasterskiej w służbie Królestwu Bożemu poprzez różne doświadczenia
wychowawcze i pastoralne, tak, aby móc «poznać i doświadczyć rzeczywistości świata ludzi
młodych, zwłaszcza tych najuboższych»;7
- popieranie modlitwy za misjonarzy i misje,8 szczególnie adorację Najświętszego Sakramentu i
różaniec;
- utrzymywanie przyjacielskich relacji, gdzie jest to możliwe, z młodymi ludźmi z innych religii;
- utrzymywanie kontaktów z jakimś misjonarzem salezjańskim, najlepiej z własnej Inspektorii;
- włączanie się w doroczne obchody salezjańskiego dnia misyjnego, w miesięczne wspomnienie
każdego 11. dnia miesiąca i w osobistą modlitwę o powołania misyjne oraz potrzeb misyjnych
Kościoła i Zgromadzenia.
POSTNOWICJAT
Postnowicjat jest etapem, w którym salezjanin neoprofes umacnia doświadczenie formacyjne
nowicjatu, w odniesieniu do tego, co dotyczy salezjańskiego życia konsekrowanego; przygotowuje się
do asystencji; wchodzi w dialog z kulturą poprzez studium filozoficzne, pedagogiczne i katechetyczne;
integruje wiarę, kulturę i życie.9
Treści do podkreślenia:
- krytyczna i chrześcijańska lektura kultury oraz wydarzeń Kościoła i świata, w celu zrozumienia
dzisiejszych implikacji dla ewangelizacji, zwłaszcza w kręgu młodzieżowym;
- studium historii Zgromadzenia i dzieła salezjańskiego, ze szczególnym odniesieniem do
ekspansji misyjnej na całym świecie;10
- studium Systemu Prewencyjnego ze zwróceniem uwagi na jego inkulturację w dzisiejszym
kontekście, szczególnie wielokulturowym i wieloreligijnym;11
- znajomość zjawiska migracji i wyzwań, które ono za sobą pociąga, na poziomie społecznym,
kulturowym i religijnym;
6 Por. Reg. 89.
7 FSDB 367.
8 Por. Redemptoris Missio 78.
9 Por. FSDB 396; Konst. 114.
10 Por. OSSFI 3.4.
11 Tamże, 3.1; P. CHÁVEZ, Inkulturacja charyzmatu salezjańskiego, DRG 411, ss. 52- 54.
7

1.8 Page 8

▲back to top
- studium katechezy i komunikacji społecznej, aby nauczyć się nieść Ewangelię do ludzi
młodych, a zwłaszcza do obojętnych, do niewierzących i niechrześcijan;
- znajomość Kryteriów Rozeznania Salezjańskiego Powołania Misyjnego w celu wdrożenia
ewentualnego rozpoznania powołania misyjnego.
Postawy do pielęgnowania:
- krytyczna i pełna zrozumienia otwartość na rzeczywistości społeczne, kulturowe i religijne
własnego kraju i świata, w szczególności ludzi młodych, oraz słuchanie wołania narodów o
bardziej godne życie;
- wrażliwość na potrzeby młodych migrantów, dzieci ulicy i młodzieży zagrożonej;
- zainteresowanie i uczestnictwo w misji ewangelizacyjnej Kościoła i Zgromadzenia oraz chęć
przyczynienia się do jej wzrostu we własnym kraju i w świecie;
- dyspozycyjność w kierunku postawienia sobie pytania o powołanie misyjne i ofiarność w
radosnym oddaniu się takiemu życiu, które wymaga zaangażowania, poświęcenia i uczynienia
daru z siebie.
Doświadczenia do promowania:
- prowadzenie apostolatu wśród młodych migrantów, ubogich z obszarów wiejskich lub
miejskich i młodzieży zagrożonej w kontekście doświadczeń apostolskich postnowicjatu;
- organizowanie i animowanie grup misyjnych w środowiskach, w których prowadzi się
apostolat;
- zdobycie jakiegoś doświadczenia animacji misyjnej z narzędziami komunikacji społecznej;12
- rozważanie osobiste i wspólnotowe Kryteriów Rozeznania Salezjańskiego Powołania
Misyjnego.
ASYSTENCJA
Asystencja jest etapem życiowego i intensywnego skonfrontowania z salezjańskim działaniem w
doświadczeniu wychowawczo - duszpasterskim, który pomaga młodym salezjanom w dojrzewaniu w
ich salezjańskim powołaniu konsekrowanym i weryfikowaniu ich zdatności powołaniowej w świetle
profesji wieczystej.13
Treści do podkreślenia:
- refleksja osobista i wspólnotowa oraz konfrontacja z innymi asystentami na temat swoich
doświadczeń życiowych i działalności salezjańskiej;
- bezpośrednia znajomość życia Inspektorii i Zgromadzenia.
12 Por. Orientamenti per la formazione dei Salesiani in comunicazione sociale. Contenuti e metodologie per le varie fasi
formative, w: Sistema Salesiano di Comunicazione Sociale (SSCS). Linee orientative per la Congregazione Salesiana, Parte
II, Editrice S.D.B, Roma 20112, 3-4.
13 Por. FSDB 428-429.
8

1.9 Page 9

▲back to top
Postawy do pielęgnowania:
- radość z wiary i miłości do Jezusa oraz entuzjazm z prowadzenia młodych ludzi do Jego
poznania, szczególnie poprzez katechezę;
- zamiłowanie Księdza Bosko do oferowania młodym ludziom, w szczególności tym, którzy nie
znają Ewangelii lub oddalili się od Kościoła, doświadczenia wiary chrześcijańskiej;
- dyspozycyjność do praktykowania Systemu Prewencyjnego jako wyrazu zamiłowania i radości,
w dzieleniu się doświadczeniem pełni życia w Chrystusie;
- teoretyczne i praktyczne pogłębienie Systemu Prewencyjnego ze zwróceniem uwagi na
inkulturację.
Doświadczenia do promowania:
- utworzenie i animowanie grupy misyjnej wśród młodzieży oraz pobudzanie entuzjazmu
młodych do wzięcia udziału w różnych inicjatywach na rzecz misji, w tym wolontariatu
misyjnego;
- znalezienie sposobów uczestnictwa we wzajemnej współpracy z młodymi ludzmi z innych
religii w swoim środowisku, a gdzie to możliwe, nabywanie bezpośredniego doświadczenia w
salezjańskiej placówce misyjnej z własnej Inspktorii.
FORMACJA SPECYFICZNA
SALEZJANÓW PREZBITERÓW I SALEZJANÓW KOADIUTORÓW
Formacja specyficzna jest etapem, który uzupełnia formację początkową salezjanina wychowawcy i
duszpasterza, rozwijając linie specyficznego powołania jako salezjanina koadiutora lub salezjanina
kapłana.14
Treści do podkreślenia:
- studiowanie Księdza Bosko jako Założyciela, w latach dojrzałości, kiedy stawia czoła nowym
wyzwaniom pastoralnym, włącza wiele sił apostolskich, otwiera Zgromadzenie na działalność
misyjną;15
- studium salezjańskiego duszpasterstwa młodzieżowego, które pomaga pogłębić wymiar
misyjny ewangelizacji, to znaczy naglącą potrzebę głoszenia Chrystusa i wychowania młodych
ludzi do wiary, nowe formy obecności wśród młodych ludzi, salezjańska obecność w danym
środowisku, zaangażowanie w animację misyjną;16
- studium teologii pastoralnej z podkreśleniem dokumentów Kościoła dotyczących działalności
misyjnej, teologii religii, teologii ewangelizacji, misjologii, dialogu międzyreligijnego i
międzykulturowego oraz innych związanych z tym tematów, takich jak wyzwania globalizacji,
14 Tamże, 446.
15 Por. OSSFI 4.1.
16 Tamże, 1.3; P. CHÁVEZ, Salezjańskie duszpasterstwo młodzieżowe, DRG 407, n. 4.2.
9

1.10 Page 10

▲back to top
sekularyzmu, wielokuluturowości i wieloreligijności, imigracji, religijności ludowej i sposobu
głoszenia przesłania ewangelicznego w dzisiejszych kontekstach;17
- studium komunikacji społecznej jako pomoc do wykorzystania narzędzi i języka współczesnych
środków, aby głosić Ewangelię i przekazywać przesłanie ewangeliczne w kulturze tychże
współczesnych mediów;
- zapał i dynamizm misyjny kapłana, który chce się upodobnić do Chrystusa – Pasterza.18
Postawy do pielęgnowania:
- więź głębokiej przyjaźni z Chrystusem, która prowadzi formujących się do upodobnienia się do
Niego, a następnie zaczerpnięcia od Niego mocnej miłości pasterskiej;
- miłość do Kościoła jako Ludu Bożego otwartego na przyjęcie wszystkich narodów;
- przekonanie o misyjnym charakterze charyzmatu salezjańskiego.19
Doświadczenia do promowania:
- doświadczenie pracy misyjnej z młodymi ludźmi z innych religii;
- znajomość i animacja programu katechumenatu według Rytu chrześcijańskiej inicjacji dla
dorosłych;
- misyjne doświadczenie w okresie wakacyjnym;
- włączenie w salezjańską animację misyjną na poziomie lokalnym i inspektorialnym;
- propozycja modlitwy za misjonarzy i misje na rzecz chorych.
FORMACJA PERMANENTNA
Formacja permanentna jest naturalną kontynuacją i koniecznym pogłębieniem programu życia, który
został rozpoczęty i realizowany w formacji początkowej i trwa przez całe życie. Odbywa się ona w
codziennym życiu współbrata we wspólnocie i ma na celu podtrzymywać w nim żywą radość
całkowitego poświęcenia się z entuzjazmem sprawie Ewangelii.
Treści do podkreślenia:
- ofiarowanie współbraciom z Inspektorii możliwości wzięcia udziału w jakimś programie
formacyjnym, konferencji, kursie … , które pomogą w zgłębieniu lub lepszym przygotowaniu
się w niektórych aspektach ich zadania apostolskiego, jak na przykład dialog międzyreligijny,
nowa ewangelizacja, ...;
- pogłębienie refleksji i wytycznych Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i naszego Sektoru
ds. Misji;
17 Por. SYNOD O NOWEJ EWANGELIZACJI, Propositio 9.
18 Por. CONGREGAZIONE PER IL CLERO, Lettera Circolare L'identità missionaria del Presbitero nella Chiesa quale
dimensione intrinseca dell'esercizio dei tria munera, Libreria Editrice Vaticana, Città del Vaticano 2011, n. 2.
19 OSSFI 4.2.
10

2 Pages 11-20

▲back to top

2.1 Page 11

▲back to top
- animacja misyjna w Inspektorii i w Zgromadzeniu;
- wolontariat młodzieżowy salezjański i świecki.
Postawy do pielęgnowania:
- pragnienie by stawać na wysokości swojego zadania, aby dać z siebie to co najlepsze w misji
ewangelizacyjnej;
- otwartość na nowe treści i metody, które mogą poprawić skuteczność apostolską w środowisku,
w którym się znajdujemy;
- świadomość własnej kruchości i ubóstwa w realizacji mandatu misyjnego i stąd potrzeba
skupienia i modlitwy, samooceny swojego działania i odnowionej determinacji kroczenia z
większym zaangażowaniem i gorliwością.
Doświadczenia do promowania:
- rozważanie i dzielenie się swoimi doświadczeniami w celu podtrzymania żywej troski o
zbawienie innych i radość dzielenia się doświadczeniem pełni życia w Jezusie;20
- korzystanie z dni studium i refleksji realizowanych razem z członkami Rodziny Salezjańskiej i
współpracownikami świeckimi na tematy, które dotyczą ewangelizacji i kultury, zaangażowania
misyjnego ad gentes, ...;
- stosowanie narzędzi komunikacji społecznej do krytycznej oceny nowych i wybijających się
kultur i docenianie możliwości jakie one ofiarują w głoszeniu Ewangelii;
- uczenie się nowych metod ewangelizacji;
- animowanie grup misyjnych.
20 Por. P. CHÁVEZ, Przemówienie na zakończenie KG26, w: „Da mihi animas, cetera tolle”. Dokumenty 26 Kapituły
Generalnej Towarzystwa Św. Franciszka Salezego, Rzym, 23 lutego – 12 kwietnia 2008, Poligrafia Inspektoratu
Towarzystwa Salezjańskiego, Kraków 2008, s. 138.
11

2.2 Page 12

▲back to top
KRYTERIA ROZEZNANIA
SALEZJAŃSKIEGO POWOŁANIA MISYJNEGO21
„ad gentes, ad exteros, ad vitam”
Osoby zaangażowane w rozeznanie na różnych poziomach:
- Współbrat, który jest prowadzony przez kierownika duchowego i przez spowiednika.
- Wspólnota, gdzie żyje współbrat, a mianowicie: dyrektor, formatorzy, współbracia.
- Inspektor ze swoją Radą.
- Radca Generalny ds. Misji.
Przeciwwskazania do powołania misyjnego:
- Poszukiwanie przygody i zwykła chęć zmiany miejsca pracy.
- Naleganie ze strony innych osób: rodzice, współbracia, przyjaciele.
- Ucieczka od swoich problemów w nawiązywaniu relacji, spraw osobistych, powołaniowych.
- Niezdolność integrowania się w życiu i apostolacie wspólnoty. Jeśli taki współbrat zostanie
posłany na misje, to narazi się na bardziej wymagające środowisko (ze względu na język,
kulturę i inne czynniki) i pogorszy swoją sytuację, zamiast ją polepszyć.
Elementy niewystarczające:
- Nie wystarcza ogólna motywacja misyjna: na przykład, niejasne pragnienie pracy dla młodzieży
ubogiej lub w środowisku ubogim ...
- Nie wystarcza powierzchowny entuzjazm dla misji, któremu nie towarzyszą konkretne postawy
zaangażowania, poświęcenia, ofiarności: taki entuzjazm nie będzie trwał długo.
Kryteria ogólne rozeznania powołaniowego - dla współbrata oraz dla Dyrektora i jego Rady.
Trzy aspekty niezbędne: (1) czysta intencja, (2) wolna decyzja, (3) konieczne przymioty.
Koniecznymi przymiotami są:
- dobre zdrowie;
- dojrzałość ludzka; poczucie odpowiedzialności; zdolności relacyjne;
- mocna osobowość; psychiczna równowaga; wytrwałość w trudnościach;
- cierpliwość, wyrozumiałość, pokora, zdolność docenienia autentycznych wartości innych kultur
i religii oraz dostosowania się do ulegających zmianom sytuacji;
- nadprzyrodzony duch, aby nie zredukować misji do czegoś czysto dobroczynnego lub
działalności społecznej;
- duch wiary; zakorzenienie w Chrystusie poprzez osobistą i wspólnotową modlitwę, skupioną na
Eucharystii, oraz regularne przystępowanie do sakramentów;
21 Por. Ad Gentes 25; L. ODORICO, I candidati per le missioni salesiane, ACG 337, ss. 52-56.
12

2.3 Page 13

▲back to top
- życie salezjańskie przeżywane z misyjną gorliwością, okazywaną przez własną żarliwość w
pragnieniu, by inni, zwłaszcza młodzi ludzie, najubożsi i z marginesu, poznawali Jezusa;
- głęboka miłość do Kościoła i Zgromadzenia;
- duch poświęcenia; ofiarność; zadowolenie z warunków, w których się znajduje;
- siła w znoszeniu zmęczenia i małej owocności podejmowanych wysiłków;
- elastyczność oraz zdolność dostosowania się i umiłowanie życia we wspólnocie
międzykulturowej;
- zdolność nauczenia się nowego języka;
- umiejętność życia we wspólnocie i pracy w grupie z innymi członkami, świeckimi i młodzieżą;
- duch jedności i posłuszeństwo we wspólnym duszpasterstwie prowadzonym przez własnego
Biskupa.
PRZYGOTOWANIE SPECYFICZNE
SALEZJANINA MISJONARZA
Salezjanin, który czuje powołanie, by być misjonarzem poza własną ojczyzną, swoim środowiskiem
kulturowym i grupą językową (ad exteros),22 wśród ludzi, którzy jeszcze nie słyszeli o Ewangelii i
gdzie Kościół nie jest jeszcze w pełni zakorzeniony (ad gentes),23 ze zobowiązaniem na całe życie (ad
vitam),24 może ofiarować się w jakimkolwiek momencie do służby na misjach.
Preferuje się współbraci młodych z racji ich łatwości nauczenia się nowego języka i kultury oraz ich
ducha dostosowania; zasadniczo pragnie się, aby ukończyli proces rozeznania swojego powołania w
czasie postnowicjatu, ale możliwe jest także w trakcie formacji specyficznej salezjanina kapłana i
salezjanina koadiutora.
Kapituła Generalna XIX otworzyła dla salezjanów także możliwość bycia misjonarzami ad tempus,
przynajmniej na 5 lat, «aby tylko byli uważani za nadających się».25 Można to zrobić dla specyficznych
i pilnych zadań w działalności misyjnej Zgromadzenia lub aby pomóc współbratu w lepszym
rozeznaniu swojego salezjańskiego powołania misyjnego ad vitam.
Rozeznanie
Proces rozeznania jest stopniową i progresywną drogą pokonywaną z pomocą przewodnika
duchowego. W tym procesie kandydat uczy się jak Najśw. Maryja Panna słuchać głosu Ducha,
oczyszczać i pogłębiać swoje motywacje, rozpoznawać swoje przymioty i postawy, które określają
jego zdolność do salezjańskiego życia misyjnego. Również wspólnota ma ważną rolę na tej drodze. Do
przeprowadzenia tego zadania stosuje się Kryteria Rozeznania Salezjańskiego Powołania Misyjnego.
Jest także możliwe, że kandydatowi na misjonarza zezwoli się, na przykład, tytułem próby na okres
22 Por. FABC Office of Evangelisation, Consultation on Asian Local Church and Mission ad Gentes, FRANZ JOSEF EILERS
(red.), For All the Peoples of Asia, III, n. 5, Claretian Publications, Quezon City 2002, s. 222.
23 Por. Ad Gentes 6.
24 Por. Redemptoris Missio 66.
25 ACS 244, s. 180.
13

2.4 Page 14

▲back to top
jednego roku, przeżyć doświadcznie pracy w kontekście misyjnym poza własną Inspektorią. To
doświadczenie może posłużyć też dla rozeznania jego salezjańskiego powołania misyjnego.
Kiedy, po dokonaniu rozeznania, kandydat dochodzi do wniosku, że jest wezwany do służby na polu
misyjnym, wysyła list do Księdza Generała, w którym przedstawia w sposób jasny to swoje pragnienie
i oddaje się do dyspozycji Zgromadzenia. Nie pozbawia go to możliwości wyrażenia swoich
preferencji lub konkretnych predyspozycji dla określonego terytorium misyjnego; w szczególny sposób
odnosi się to do Projektu Europa.
Ksiądz Generał, za pośrednictwem Radcy ds. Misji, nawiązuje dialog z Inspektorem danego
współbrata, prosząc Inspektora i jego Radę o pisemną opinię na temat misyjnego powołania
współbrata, zawsze odnosząc się do Kryteriów Rozeznania Salezjańskiego Powołania Misyjnego.
Po zakończonym pozytywnie rozeznaniu i otrzymaniu opinii Inspektora w kwestii wyjazdu na misje,
Ksiądz Generał wskazuje kandydatowi miejsce przeznaczenia.
Przygotowanie
W okresie, który poprzedza wyjazd, Inspektoria:
- daje przyszłemu misjonarzowi sposobność, na ile to możliwe, nauczenia się języka i poznania
kultury miejsca, do którego jest przeznaczony; w ten sposób może on także wziąć udział w
spotkaniach lub kursach organizowanych przez Konferencję Życia Konsekrowanego czy
Konferencję Episkopatu dla kandydatów na misje;
- ofiaruje możliwość poznania zasadniczych pojęć antropologii kulturowej i dynamiki dialogu
międzykulturowego;
- posyła misjonarza, aby uczestniczył w Kursie Formacji dla nowych misjonarzy,
organizowanym przez Dykasterium ds. Misji jako bezpośrednie przygotowanie misjonarzy
przed wręczeniem krzyża misyjnego;
- modli się i zachęca do modlitwy za współbrata, który zostaje posłany jako misjonarz.
Zaklimatyzowanie się
W tym czasie Inspektoria, do której został przydzielony nowy misjonarz, stwarza klimat gościnności i
gdy tam przybywa, przyjmuje go po bratersku.
Aby ułatwić jego włączenie się w nowe środowisko kulturowe, społeczne i eklezjalne, Inspektoria:
- ofiaruje mu od samego początku program ukierunkowania, który pozwala poznać nie tylko
historię, kulturę i właściwości kraju, ale także historię, misję i dzieła Inspektorii;
- gwarantuje mu odpowiedni czas na naukę języka;
- zapewnia mu początkowe towarzyszenie przy pomocy duchowego przewodnika, który pomaga
i doradza mu w ciągu pierwszych lat jego włączeniu się, słuchając jego oczekiwań, pogłębiając
jego motywacje, usuwając ewentualne uprzedzenia, wspierając go w sporządzeniu swojego
programu salezjańskiego życia misyjnego.
- ułatwia jego stopniowe włączenie, unikając mianowania go na stanowiska wymagające
odpowiedzialności podczas pierwszych dwóch lat;
14

2.5 Page 15

▲back to top
- organizuje regularne spotkania, np. dwa razy w roku, nowych misjonarzy razem z ich
formatorami, dyrektorami i odpowiedzialnymi na poziomie inspektorialnym; jednocześnie
ofiaruje wskazówki dyrektorowi nowego misjonarza;
- daje mu możliwość uczestniczenia w przygotowaniu dla nowych misjonarzy organizowanym
bądź przez Konferencję Życia Konsekrowanego, bądź przez miejscową Konferencję Episkopatu
dla poznania i wejścia w kulturę lokalną.
Po pięciu latach pomoże się misjonarzowi w ocenie własnego doświadczenia misyjnego, a w
szczególności:
- w kwestii jego integracji w życie i apostolat danej Inspektorii;
- jego włączenia się w kulturę lokalną, a szczególnie wśród powierzonej mu młodzieży, oraz jego
zdolności otwarcia;
- w refleksji nad własnym zapałem apostolskim i zaangażowaniem w życie misyjne.
Tymczasem misjonarz, który znajduje się w okresie formacyjnym, uzupełnia swoją formację
początkową, przyjmuje święcenia kapłańskie i / lub składa profesję wieczystą. Do etapu asystencji
zaliczane są dwa lata przewidziane w Regulaminach (n. 96), począwszy od jego wychowawczo -
duszpasterskiego włączenia w lokalną wspólnotę, do której zostaje przeznaczony; dla przykładu: czasu
przeznaczonego wyłącznie na naukę języka lub oczekiwanie na procedury migracyjne nie zalicza się
jako asystencji.
Formacja ciągła
Misjonarz włącza się całkowicie w pracę misyjną Inspektorii i zwraca uwagę na swoją formację ciągłą,
korzystając także z możliwości ofiarowanych przez Inspektorię, aby pogłębić swoją osobistą relację z
Chrystusem jako źródło swojego zapału misyjnego oraz inkulturować się coraz bardziej w kulturę
narodu w świetle wiary chrześcijańskiej i charyzmatu salezjańskiego.
Bierze udział w różnych spotkaniach w Inspektorii (dzień wspólnoty, spotkania wspólnoty
wychowawczo - duszpasterskiej i Rodziny Salezjańskiej oraz inne inicjatywy), w kraju (jak np. kursy
organizowane przez Salezjańskie Centra Regionalne Formacji Permanentnej, spotkania promowane
przez Konferencję Życia Konsekrowanego lub Episkopatu), a także na Papieskim Uniwersytecie
Salezjańskim, który ofiaruje kurs formacji permanentnej dla misjonarzy.
Jeśli posiada niezbędne dary i jeśli odpowiadają one wymaganiom Inspektorii, misjonarz zostaje
zaproszony przez Inspektora do zdobycia kwalifikacji w zakresie misjologii, antropologii, dialogu
międzykulturowego, dialogu międzyreligijnego, nowej ewangelizacji, w celu zapewnienia
kompetentnej posługi w Inspektorii.
15