Cagliero Nr 27 %28marzo 2011%29 pl


Cagliero Nr 27 %28marzo 2011%29 pl

1 Page 1

▲back to top
Biuletyn salezjańskiej informacji misyjnej
Najdrożsi misjonarze salezjańscy i
przyjaciele misji salezjańskich!
Powiedz mi jaką książkę lubisz czytać,
jaką modlitwę lubisz najczęściej
odmawiać, a ja ci powiem, gdzie jest
twoje serce.
Bez misjonarzy nie ma misji.
Bez chrześcijan, którzy zostawiają
wszystko i poświęcają całe życie na
służbę Ewangelii, misje ad gentes nie
są możliwe.
Bez modlitwy o nowe powołania
misyjne trudno jest przewidzieć przy-
szłość misji.
Dzisiaj widzimy zwłaszcza wiele
zaangażowania, aby pomóc misjom
poprzez projekty, finanse.
A ja zapraszam w czasie Wielkiego
Postu 2011 do współpracy poprzez
nieustanną modlitwę o powołania
misyjne.
Ks. Václav Klement SDB
Radca ds. Misji
Modlitwa jako współpraca misyjna
Jedną z form współpracy misyjnej jest współpraca duchowa poprzez
modlitwę i poświęcenie. Misjonarze muszą być wspierani modlitwą,
aby ich przepowiadanie, dzięki łasce Bożej, mogło być skuteczne.
Bycie misjonarzem zakłada wiele poświęceń, wielkich i małych.
Także modlitwa za misjonarzy musi być połączona z wyrzeczeniem.
Najbardziej możliwym dla wszystkich jest przyjmowanie cierpień
naszego codziennego życia i ofiarowanie ich Bogu z miłością za
misjonarzy i o powołania misyjne. Można też podjąć post
i rezygnację z czegoś, a zaoszczędzone pieniądze ofiarować
na potrzeby misjonarzy.
Wszyscy mamy możliwość ofiarowania naszej współpracy na rzecz
posługi misyjnej Zgromadzenia w postaci modlitwy i poświęcenia.
Różaniec misyjny – w którym w kolejnych tajemnicach modlimy się
za różne kontynenty – to piękna inicjatywa. Każdego roku do
wszystkich wspólnot docierają materiały i proponowana jest modli-
twa związana z tematem Salezjańskiego Dnia Misyjnego. Również
co miesiąc, szczególnie każdego 11 dnia miesiąca,
w ramach Cagliero 11 proponujemy Salezjańską Intencję Misyjną
dla podkreślenia ważności tego duchowego wymiaru
współpracy misyjnej.
Wspólnotowa modlitwa misyjna sprzyja ponadto pewnej określonej
kulturze.
POSZUKUJE SIĘ MISJONARZY DO AFRYKI
Kraj – Inspektoria
Etiopia – AET
Wikariat Gambella
Sudan – AFE
Nigeria – AFW
Uganda – AGL
Angola – ANG
Czad – ATE
Gwinea Równikowa –
ATE
Republika
Środkowoafrykańska –
ATE
Madagaskar – MDG
Niezbędne języki
Angielski, języki lokalne
Angielski, arabski (Pn.)
Języki plemienne (Pd.)
Angielski, języki lokalne
Angielski, języki lokalne
Portugalski, języki
lokalne
Francuski, języki lokalne
Francuski, języki lokalne
Francuski, języki lokalne
Francuski, malgaski
Charakterystyka środowiska
i umiejętności wymagane
od misjonarza
Wikariat Apostolski powierzony Zgromadzeniu, nieliczny
personel, pierwsza ewangelizacja
Pierwsza ewangelizacja na Południu, sytuacja
powojenna, wielkie możliwości w środowiskach
animistycznych, nieliczny personel
Możliwość nowych obecności – Lagos, nieliczny
personel
Pierwsza ewangelizacja, sytuacja powojenna, początek
czwartej obecności w kraju
Pierwsza ewangelizacja, sytuacja powojenna, biskup
salezjanin, niewielu salezjanów
Nieliczny personel salezjański (środowisko
wieloreligijne; w niektórych krajach muzułmańskie),
niełatwy klimat
Nieliczny personel salezjański (środowisko
wieloreligijne; w niektórych krajach muzułmańskie),
niełatwy klimat
Nieliczny personel salezjański (środowisko
wieloreligijne; w niektórych krajach muzułmańskie),
niełatwy klimat
Pierwsza ewangelizacja – Bemaneviky, nieliczny
personel, biskup salezjanin

2 Page 2

▲back to top
Bałem się, ale chciałem podzielić się moją wiarą
Jako młody aspirant słyszałem historie i świadectwa misjonarzy i zainspirowało mnie ich
heroiczne życie. Ja też chciałem spróbować, choć miałem też swoje obawy. Bałem się
również o moje zdrowie. Mimo to, podczas mojego post-nowicjatu napisałem podanie o
wyjazd na misje ponieważ czułem silną potrzebę podzielenia się moją wiarą z innymi ludźmi.
Byłem pełen entuzjazmu, kiedy inspektor powiedział mi, że zostanę posłany jako misjonarz
do Papui Nowej Gwinei.
Kiedy przyjechałem kultura melanezyjska wydała mi się „dziwna”, a nieraz także „dziwacz-
na”. Miałem trudności w zaakceptowaniu ich sposobu myślenia. Ale powoli, wraz z upływem
czasu, kiedy uczniowie naszej szkoły i młodzież naszej parafii stawali się moimi przyjaciółmi, było mi także łatwiej zaakceptować
ich oraz zrozumieć ich zwyczaje i wartości.
Po roku życia misyjnego dana mi była możliwość uczestniczenia w Kursie Ukierunkowania Kulturalnego dla Nowych Misjonarzy
w Melanezji, organizowanym przez Instytut Melanezyjski. Ten kurs bardzo mi pomógł dowartościować moje pierwsze doświad-
czenia misyjne oraz zrozumieć znaczenie tego co widziałem, czułem i przeżyłem. Otworzył mój sposób myślenia na różne
aspekty kultury melanezyjskiej i pomógł lepiej wejść w tą kulturę. Pozwolił mi też docenić wiele dobrych elementów kultury
melanezyjskiej i lepiej zrozumieć ich wierzenia i zwyczaje.
Spędziłem moje trzy lata asystencji w Papui Nowej Gwinei w Araimiri, którą wielu określa naszą najtrudniejszą misją. Tam
doświadczyłem życia z dala od „cywilizacji”. Styl życia prosty i skromny w sercu dżungli nauczył i uformował mnie do tego,
kim jestem dzisiaj. Musiałem być odporny i wytrzymały, żeby przetrwać w tak twardych warunkach. Musiałem nauczyć się być
elastyczny i cierpliwy wobec samego siebie i lokalnej ludności. Jedyną
rzeczą, której musiałem stawić czoła i walczyć o nią był ciągłe
„czekanie”, gdyż ludność lokalna nie ma takiego poczucia czasu, do
jakiego my, osoby pochodzące ze społeczności mocno zurbanizowa-
nych, jesteśmy przyzwyczajeni.
Żyłem nie mając prawie nic, ale tam doświadczyłem rzeczywistej
obecności Boga, szczególnie w najtrudniejszych i zobowiązujących
momentach mojego życia misyjnego. Kiedy brakowało rzeczy nawet
najbardziej niezbędnych do życia, zwracaliśmy się tylko do Niego. Tam
wzrastałem także w mojej wierze i zaufaniu w Jego Miłość i Opatrz-
ność. Nasza wspólnota ogarniała modlitwą nasze troski, nasze
niepokoje, nasze lęki, apostolat i nas samych. Moje oczy otwarły się,
by móc dostrzec cuda, których nigdy bym nie zauważył, gdybym
pozostał w miejskiej społeczności Manili.
W Papui Nowej Gwinei zrozumiałem także, że nasze salezjańskie
życie wspólnotowe jest potężnym źródłem. Jestem szczęściarzem
żyjąc z wieloma współbraćmi, którzy wiele pracują i poświęcają się.
Jestem dumny z ich poświęcenia, niezachwianej miłości dla misji i gorliwości o zbawienie dusz.
Przygotowując się do moich święceń, niecierpliwie czekam na powrót do ziemi i ludzi, których już uważam za moich!
Diakon Angel Sanchez SDB
Filipińczyk, misjonarz w Papui Nowej Gwinei
Salezjańska Intencja Misyjna
Migranci na Bliskim Wschodzie
Aby salezjanie na Bliskim Wschodzie i w krajach Zatoki Perskiej potrafili
towarzyszyć obecnym tam migrantom poprzez salezjańską działalność
wychowawczo-duszpasterską, także na drodze powołaniowej.
Inspektoria Bliskiego Wschodu obejmuje dzieła znajdujące się w siedmiu krajach: w Izraelu,
Palestynie, Turcji, Syrii, Libanie, Egipcie, Iranie; z krajów Zatoki Perskiej jesteśmy obecni w
Kuwejcie i Jemenie. Obecność uciekinierów – szczególnie irackich i różnych imigrantów
chrześcijańskich pochodzących z bardzo wielu krajów Afryki i Azji – stała się znacząca w
wielu środowiskach salezjańskich. Jak w całym zglobalizowanym świecie, także tutaj pierw-
szą posługą wspólnotom migracyjnym jest towarzyszenie na wszystkich poziomach, także na
drodze wiary i powołania.
Swoje sugestie możesz przesłać na adres: cagliero11@gmail.com