Wszyscy wysyłają i otrzymują!
Szybki rzut okiem na listę członków 140 salezjańskiej ekspedycji misyjnej wskazuje,
że większa część misjonarzy pochodzi z krajów uważanych wcześniej za „ziemie
misyjne”. Wenezuelczyk zostaje wysłany na Bliski Wschód, kiedy to dwóch
Wietnamczyków zostaje posłanych do Wenezueli, Kubańczyk jedzie do Argentyny,
podczas gdy współbrat z Hiszpanii zostaje wysłany na Kubę, Słowak udaje się do
Kenii, gdy dwóch Kenijczyków zostaje wysłanych do Sudanu i Papui Nowej Gwinei.
Nie będzie zaskoczeniem, jeśli ktoś się zdziwi i zapyta czy nie byłoby lepiej, i może
skuteczniej duszpastersko, gdyby ci salezjanie pozostali w swoich inspektoriach,
gdzie i tak brakuje personelu?
W odpowiedzi, może dobrze będzie przypomnieć, że w Kościele pierwszych wieków
Jerozolima była centrum chrześcijaństwa, podczas gdy narody ościenne były pogańskie. Z biegiem czasu centrum zostaje stopniowo
przesunięte w stronę chrześcijańskiej Europy, podczas gdy reszta świata, „narody pogańskie”, są uważane za przedmiot misji. W ten sposób
działalność misyjna była ruchem jednokierunkowym, do „krajów misyjnych”. Ponadto, należałoby przypomnieć, że podczas Soboru
Watykańskiego II, Ojcowie soborowi z trudem starali się wyeliminować przekonanie, że misje to działalność zarezerwowana dla specjalnej
grupy w Kościele. Z tego powodu w Lumen Gentium Kościół widzi siebie jako pielgrzymujący naród Boży, rozszerzający się na cały świat
(Lumen Gentium 9-17). Źródłem i fundamentem jego misji jest Trójca Święta, która wysłała Syna, aby wybawić świat od grzechu. Jezus
Chrystus z kolei powierzył całemu Kościołowi (Ad Gentes 5) mandat głoszenia Słowa i zakładania Kościoła wśród narodów, które nie
usłyszały jeszcze Ewangelii (Ad Gentes 6). Ponieważ Chrystus jest „światłem wszystkich ludów” (Lumen Gentium 1) Jego Kościół jest
uniwersalnym sakramentem zbawienia. W tym świetle możemy zrozumieć naukę Soboru, że „Kościół pielgrzymujący jest misyjny ze swej
natury” (Ad Gentes, 2). Ważne jest również zauważyć, że już Sobór Watykański II użył terminu misje mówiąc o tych Kościołach „dawno już
założonych”, ale „znajdujących się w stanie pewnego regresu lub osłabienia” (Ad Gentes 19).
Jan Paweł II podkreślał, że pojęcie jedności znajduje się „w centrum samookreślenia się Kościoła”. Misje i jedność są więc podstawą dla
naszego poprawnego rozumienia tajemnicy Kościoła. Staje się więc jasne, że każdy Kościół lokalny, również te ostatnio założone, będące
członkami komunii Kościoła, są odpowiedzialne za posyłanie misjonarzy i pomoc innym Kościołom lokalnym w zaradzaniu ich różnorodnym
potrzebom. W tym świetle misje nie są już tylko ukierunkowane w stronę „ziem misyjnych”. Chodzi o ruch wielokierunkowy, ponieważ misje
realizuje się wszędzie tam, gdzie chrześcijanin przekracza ludzkie granice, aby odpowiedzieć na jakąkolwiek potrzebę. W ten sam sposób,
każda inspektoria salezjańska, bogata albo biedna w personel czy jakiekolwiek inne zasoby, jest współ-odpowiedzialna za inicjatywy misyjne
całego Zgromadzenia Salezjańskiego. Wszystkie inspektorie zatem, wysyłają i otrzymują! Z tego powodu dzisiejsi misjonarze pochodzą i są
również posyłani do Afryki, Azji, Ameryki i Europy. Być może, jako salezjanie dopiero zaczynamy dostrzegać tę rzeczywistość, która w
zasadzie jest już od dawna praktykowana przez liczne diecezje i zgromadzenia zakonne. Czy nie jest może tak, że niektóre inspektorie albo
współbracia, wolą być jedynie „odbiorcami”, albo tylko „dawcami”, a nie jednym i drugim jednocześnie? A przecież to właśnie to realnie
oznacza być członkiem Kościoła misyjnego, który jest Kościołem jedności!
W rzeczywistości bowiem, kiedy wysyłamy i otrzymujemy, ubogacamy się wzajemnie. Kościół lokalny albo inspektoria wielokulturowa jest
zdolna patrzeć ponad własne troski i lepiej zrozumieć potrzeby emigrantów, uchodźców, wykluczonych, a ponadto skutecznie promować
dialog i relacje międzykulturowe, tak konieczne dla naszego dzisiejszego zglobalizowanego i wielokulturowego społeczeństwa. Inkulturacja
jest oczywiście konieczna, ale jeżeli nasze wspólnoty staną się mono-kulturalne, istnieje ryzyko zredukowania inspektorii albo Kościoła
lokalnego do enklawy etnicznej, niezdolnej patrzeć poza granice własnego świata kultury. Dlatego pewien stopień międzynarodowości wśród
współbraci każdej wspólnoty ubogaca całą inspektorię. To skutecznie ułatwia inkulturację, ponieważ ludność lokalna ma perspektywę własnej
kultury, której nie mają obcokrajowcy, ale obcokrajowcy mogą ofiarować perspektywy kultury niedostrzegalne przez tubylców. Ten
wielokierunkowy ruch misjonarzy salezjańskich ubogaca zatem całe Zgromadzenie. I w świetle tej perspektywy wysyłamy jako misjonarzy
tylko najlepszych współbraci, ponieważ ofiara cennych zasobów ludzkich ze strony jakiejś inspektorii, w rezultacie ubogaca całe
Zgromadzenie.
Alfred Maravilla, SDB
Wskazówki dla misjonarzy (11 listopada 1875)
1. Szukajcie dusz, a nie pieniędzy, ani zaszczytów czy godności.
5. Otaczajcie szczególną opieką chorych, dzieci, starców i ubogich, a pozyskacie błogosławieństwo Boże i życzliwość ludzi.
9. Unikajcie próżnowania i sporów. Bądźcie bardzo umiarkowani w pokarmach, napojach i spoczynku .
18. Celem pielęgnowania powołań duchownych wpajajcie:
1. umiłowanie cnoty czystości; 2. odrazę do występku przeciwnego; 3. unikanie złego towarzystwa; 4. częstą komunię świętą; 5.
miłość, dobroć i szczególną życzliwość .
20. W trudach i cierpieniach nie zapominajcie, ze czeka nas wielka nagroda w niebie – Amen.
(pełny tekst jest dostępny w języku włoskim na: http://sdl.sdb.org/gsdl/cgi-bin/library?a=p&p=home&l=it&nl=1)
Salezjańska Intencja Misyjna listopad 2009
«Aby Salezjanie, którzy żyją w krajach zamieszkałych przez większość muzułmańską, potrafili poprzez ich świadectwo
życia wzbudzać liczne, nowe i święte powołania do salezjańskiego życia konsekrowanego»
Dziękujemy Panu w sposób szczególny za pierwsze powołania salezjańskie w Indonezji, Pakistanie, Sudanie i
Azerbejdżanie, i w innych regionach zamieszkałych przez większość muzułmańską, które przyjmują dar powołania
salezjańskiego. Wzrastając w wierze i w powołaniu w Kościele żyjącym w diasporze, mogą być najlepszymi apostołami
młodzieży w tych środowiskach, również jako misjonarze ad gentes – ad extra.
Papieskie intencje misyjne - zobacz www.sdb.org
sugestiei współuczestnictwo: cagliero11@gmail.com
