CAGLIERO 11 Nr 29 - MEI 2011

Beste missionarissen en vrienden van de salesiaanse Missie,

Een hartelijke groet in deze paastijd en gedurende de Maria-maand,

Op de eerste dag van de maand bedanken wij de Heer voor het geschenk van de zaligverklaring van Joahnnes Paulus II, een grote missionaire paus, die zo dicht bij de jongeren stond en bij zoveel niet-christen volkeren.

Daar ik 25 jaar geleden door hem gewijd werd en onmiddellijk daarna naar Zuid Korea gestuurd werd, dank ik de Heer voor zijn getuigenis van missionaire leven en ook voor zijn missie-encycliek ‘Redemptoris Missio’

Het feest van Maria Hulp van de Christenen is ook een dag van gebed voor de Kerk in China: laten wij in onze gebeden aandacht hebben voor de uitdagingen van onze broeders en zusters in het uitgestrekte China.

Václav Klement, SDB

Raadslid voor de Missies

Het missionaire elan ad gentes is

voor het godgewijde leven

een aangeboren elan

In een van zijn apostolische reizen heeft de Zalige Johannes Paulus II gezegd: “Ik ben de opvolger van Petrus, en ook van Paulus, die de hele wereld heeft moeten bereizen om het Evangelie te prediken”. Hij was waarlijk een groot missionaris, eerst en vooral omdat hij Christus heeft verkondigd door het getuigenis van zijn leven. Vermits zijn leven diep in Christus geworteld was, kon hij niet anders dan de mensen ontmoeten om met hen zijn geloof in Jezus Christus te delen. Ter gelegenheid van zijn zaligverklaring lijkt het ons aangewezen zijn woorden voor te stellen ontleend aan “Vita Consacrata” (nr. 76-78) en te onderstrepen dat het missionaire elan as gentes een essentieel deel is van het godgewijde leven

specifieke bijdrage van de godgewijde mannen en vrouwen aan de evangelisatie bestaat voor alles in het getuigenis van een leven dat volledig aan God en de naaste gewijd is, in navolging van de Verlosser die, uit liefde voor de mens, slaaf geworden is. …. Het godgewijde leven drukt op welsprekende wijze uit dat hoe meer men van Christus leeft, des te meer men Hem kan dienen in de anderen, door zich tot op de voorposten van de missie te wagen en de hoogst mogelijke risico’s te nemen

ie God, de Vader van alle mensen liefheeft, kan niet anders dan zijn medemensen liefhebben, in wie hij evenveel broeders en zusters herkent. Juist daarom kan hij niet onverschillig blijven wanneer hij constateert dat velen onder hen de volle manifestatie van Gods liefde in Christus niet kennen. Daaruit ontspruit als antwoord op het bevel van Christus, het missionaire elan ad gentes, dat iedere christen bewust deelt met de Kerk omwille van haar missionaire aard. Het is een elan vooral waargenomen door de leden van de leden zowel van het contemplatieve leven als van het actieve. Godgewijde personen hebben inderdaad de plicht ook onder de niet-christenen de kuise,, arme, gehoorzame , biddende en missionaire Christus aanwezig te brengen.

“ liefde van Christus laat ons geen rust” (2 Kor. 5, 14): de leden van alle instituten zouden het moeten kunnen herhalen met de Apostel, want de taak van het godgewijde leven is: overal ter wereld te werken om het Rijk van Christus te verstevigen en uit te breiden , door de boodschap van het Evangelie overal uit te dragen, ook in de meest afgelegen streken. Inderdaad, de missionaire geschiedenis getuigt van hun grote bijdrage aan de evangelisatie van de volkeren…Ook vandaag nog blijft die plicht de instituten van het godgewijde leven en de gemeenschappen van Apostolisch Leven dringend op te roepen: de verkondiging van Christus’ evangelie verwacht van hen de grootst mogelijke bijdrage.”

Mijn missionarisleven is een hoopvol parkoers

Ik ben ervan overtuigd dat missionaris worden iets is waar droom en werkelijkheid hand in hand gaan. Het feit dat ik nu missionaris ben is een droom die zijn wortels heeft in het verleden en door motieven gerechtvaardigd is.

Allereerst is mijn verlangen om missionaris te zijn voor mij als een brandend braambos waarvan de oorsprong het gezin is. Als eerstgeborene van mijn ouders heb ik mijn prille jeugd ver van hen doorgebracht. Gedurende meer dan 6 jaar van hen verwijderd te zijn heeft het voor hen gemakkelijker gemaakt om mij de toelating te geven toen ik besloot in een missionaire congregatie in te treden. Een ander motief was te behoren bij de St Aloysius parochie, toevertrouwd aan de Pallottini Paters die de missionaire activiteit als een van hun prioriteiten beschouwen. Mijn verlangen werd nog sterker door het contact met de Paters Salesianen die heel hard werken in mijn geboortestad Goma in Noord Kivu. En zo heb ik mijn motivatie uitgediept en versterkt tijdens de vormingperiodes.

Tijdens mijn noviciaat was ik ervan overtuigd dat mijn Sequela Christi slechts efficiënt zou zijn door in dienst te staan van jongeren ver van mijn geboorteland. Al die dromen, verlicht door juiste motivaties, zijn werkelijkheid geworden. Eigenlijk werd mijn droom verwezenlijkt toen ik vernam dat ik bestemd was om de jeugd te dienen bij de volkeren van Papoea Nieuw Guinea en de Salomons Eilanden! Voorzeker is mijn huidige verblijf in de Salomons eilanden het resultaat geweest van een lange verwachting. Ook al was de gemeenschap waarvoor ik bestemd was mij nog onbekend tijdens de Cursus voor Nieuwe Missionarissen, was mijn verlangen daar te zijn immens. Op de vooravond van mijn vertrek naar dat land, na een cursus Engels in Kenya, herhaalde ik voor mezelf de zin van don Rua: “In Mirabello zal ik Don Bosco zijn” met de woorden “in de Salomons Eilanden zal ik Don Bosco zijn. Bij mijn eerste ervaring tijdens de langverwachte reis naar de Salomons eilanden, was alles nieuw voor mij: de tijd, het klimaat, het eten, de taal, het milieu. Inderdaad, de hitte deed me stikken, ik slaagde er niet in te vatten hoe men les moest geven in een school met een Brits onderrichtsysteem, dat zo zeer verschilt van mijn systeem van Frans onderwijs. Daar ik de enige jonge medebroeder stagiair was met twee priesters uit andere culturen en onder leerlingen die lui schenen en ‘zonder leven’, dompelde ik me heel de tijd onder in de eenzaamheid. Toch was ik echt verrast toen ik ontdekte dat de jongeren bekwaam waren te ‘creëren’. Alles wat betrekking heeft op kunst kan perfect toegepast worden in deze cultuur. Dat was het begin van mijn vreugde en van mijn wortel schieten in die nieuwe cultuur. Als jong missionaris heb ik in mijn geest geprent dat leven in een internationale gemeenschap een steun is, wanneer allen als gemeenschappelijk doel Christus hebben, in de voetsporen van Don Bosco ten voordele van de jongeren. Het feit van mijn leven te delen, mijn eigen missionaire roeping en mijn eigen tijd, helpen me om de lokale cultuur te aanvaarden en te appreciëren. Ik beken met luide stem dat met geduld, innerlijke vreugde in alle betekenissen, het gevaar van ziekte(s) overwonnen wordt.

Na mijn deelname aan de Oriëntatiecursus voor alle vreemde missionarissen van alle Melanesische kerken, georganiseerd door het Melanesian Institute, heb ik het volle vertrouwen dat mijn benaderen van de geheimen van de cultuur van de Salomons Eilanden zal veranderen. Ik ben echt dankbaar voor het nut van die cursus voor het uitdiepen van mijn contact met de cultuur van de Salomons Eilanden, waar ik iedere dag de zending beleef als een hoopvol parkoers.

Moise Paluku, Kongolees missionaris in de Salomons Eilanden

Missionarissen gevraagd voor Oceanië

Land – Provincie vereiste talen Milieukenmerken

Vereiste kwaliteiten

Papoea Nieuw Guinea Engels Eilanden in de Stille Oceaan – na 30j.

PNG SI Delegatie Pidgin weinig lokale roepingen, werken voor Papuaanstechnische opleiding; coadjuteurs nodig

Salomons Eilanden Engels zelfde als hierboven

PNG SI Delegatie Pidgin van de

Sal. Eil.

Salesiaanse missionaire intentie

China: vorming van de leken betrokken bij de missionering

Opdat de salesianen en de lekenmedewerkers in de Regio Oost-Azië Oceanië , vooral in de Chinese Provincie, trouw zouden blijven aan de waarheid van het evangelie en de waardigheid zouden respecteren van elke menselijke persoon als

kind van God, met een eeuwigheidbestemming.

Ondanks alle sterke uitdagingen van het goddeloze materialistische milieu in China zijn we getuige van een echte lente van de christen gemeenschappen. Vooral de laatste 25 jaar groeide het aantal christenen sneller aan in het Aziatische continent. De vorming van de leken, geëngageerd in de maatschappij en in de opbouw van christen gemeenschappen, is het voornaamste toekomstparkoers van de Kerk in Oost Azië.