410 :: RM Letters :: SDL HOME

Expand document

Collapse document

410

1 Pages 1-10

1.1 Page 1

1.2 Page 2

1.3 Page 3

1.4 Page 4

1.5 Page 5

1.6 Page 6

1.7 Page 7

1.8 Page 8

1.9 Page 9

1.10 Page 10

2 Pages 11-20

2.1 Page 11

2.2 Page 12

2.3 Page 13

2.4 Page 14

2.5 Page 15

2.6 Page 16

2.7 Page 17

2.8 Page 18

2.9 Page 19

2.10 Page 20

3 Pages 21-30

3.1 Page 21

3.2 Page 22

3.3 Page 23

3.4 Page 24

3.5 Page 25

3.6 Page 26

3.7 Page 27

3.8 Page 28

3.9 Page 29

3.10 Page 30

4 Pages 31-40

4.1 Page 31

4.2 Page 32

4.3 Page 33

4.4 Page 34

4.5 Page 35

4.6 Page 36

4.7 Page 37

4.8 Page 38

4.9 Page 39

4.10 Page 40

5 Pages 41-50

5.1 Page 41

5.2 Page 42

5.3 Page 43

5.4 Page 44

5.5 Page 45

5.6 Page 46

5.7 Page 47

5.8 Page 48

5.9 Page 49

5.10 Page 50

6 Pages 51-60

6.1 Page 51

6.2 Page 52

6.3 Page 53

6.4 Page 54

6.5 Page 55

6.6 Page 56

6.7 Page 57

6.8 Page 58

6.9 Page 59

6.10 Page 60

7 Pages 61-70

7.1 Page 61

7.2 Page 62

7.3 Page 63

7.4 Page 64

7.5 Page 65

7.6 Page 66

7.7 Page 67

7.8 Page 68

7.9 Page 69

7.10 Page 70

8 Pages 71-80

8.1 Page 71

8.2 Page 72

8.3 Page 73

8.4 Page 74

8.5 Page 75

8.6 Page 76

8.7 Page 77

8.8 Page 78

8.9 Page 79

8.10 Page 80

9 Pages 81-90

9.1 Page 81

9.2 Page 82

9.3 Page 83

9.4 Page 84

9.5 Page 85

9.6 Page 86

9.7 Page 87

9.8 Page 88

9.9 Page 89

410

1 Pages 1-10

▲back to top

1.1 Page 1

▲back to top

Dokumenty

RADY GENERALNEJ

Nr 410

Rok XCII maj - sierpień 2011 r.

1.2 Page 2

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Dokumenty

Rady Generalnej Towarzystwa Salezjańskiego

Świętego Jana Bosko

Organ urzędowy animacji i łączności dla Zgromadzenia Salezjańskiego

Z języka włoskiego tłumaczył ks. Janusz ZAPAŁA

W TYM NUMERZE

1. LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

DUCHOWOŚĆ A MISJA

UCZNIOWIE I APOSTOŁOWIE ZMARTWYCHWSTAŁEGO ......... 3

2. WSKAZANIA I DYREKTYWY

2.1. Wierność powołaniowa ................................................................. 26

3. DYSPOZYCJE I NORMY (w tym numerze brak)

4. DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

4.1 Kronika Przełożonego Generalnego .............................................. 45

4.2 Kronika Rady Generalnej .............................................................. 53

5. DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

5.1 List zapowiadający trzylecie przygotowania

do dwustulecia urodzin Księdza Bosko ..................................... 59

5.2 Przesłanie Księdza Generała do młodzieży z Salezjańskiego

Ruchu Młodzieżowego ................................................................ 64

5.3 Mianowanie nowego Ekonoma Generalnego ............................... 72

5.4 Nowi Inspektorzy ......................................................................... 72

5.5 Nowi Biskupi Salezjańscy ............................................................ 80

5.6 Personel salezjański na dzień 31 grudnia 2010 r. ........................... 82

5.7 Zmarli współbracia (4 elenko 2010 i 1 elenko 2011) .................... 85

Druk: Poligrafia Inspektoratu Towarzystwa Salezjańskiego

ul. Konfederacka 6, 30-306 Kraków; tel. (012) 266-40-00

1.3 Page 3

▲back to top

1. LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

DUCHOWOŚĆ A MISJA

Uczniowie i apostołowie Zmartwychwstałego

Punkt wyjścia. – 1. Paschalne początki misji. – 2. Dynamizm egzystencjalny

misji. – 3. Sposoby realizacji misji. – 4. Głęboka mistyka misji. – Zakończenie.

Rzym, 24 kwietnia 2011

Uroczystość Wielkanocy

Drodzy Współbracia,

Pozdrawiam Was tą wielką radością Zmartwychwstałego Pana, no-

wego Adama, który uczynił nas uczniami i apostołami, aby realizo-

wać Jego misję dogłębnego odnowienia ludzkości, wyzwalając ją ze

wszelkiego zła i przemieniając ją mocą Miłości. To w uroczystość

Wielkanocy Ksiądz Bosko mógł wreszcie znaleźć „szopę”, by rozpo-

cząć swoją misję wychowawczo-duszpasterską dla młodzieży biednej

i opuszczonej. To w uroczystość Wielkanocy nasz założyciel i ojciec

został kanonizowany, potwierdzając świętością swoje doświadcze-

nie duchowe i pedagogiczne na Valdocco. To również w uroczystość

Wielkanocy zapraszam was do przeżywania autentycznego ducha mi-

syjnego w każdym zakątku świata.

Po moim ostatnim liście – w którym przedstawiłem wam komen-

tarz do Wiązanki „Przyjdźcie i zobaczycie”, i zaprosiłem was do pro-

mowania ‘kultury powołaniowej’, będącej owocem środowiska cha-

rakteryzującego się ujmującym i pociągającym duchem rodzinnym,

znacznym doświadczeniem duchowym i zobowiązującym wymiarem

apostolskim- miały miejsce bardzo znaczące wydarzenia, którymi

pragnę się podzielić.

1.4 Page 4

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Przede wszystkim, gdy chodzi o temat Wiązanki 2011,

w „Salesianum” w Rzymie odbyły się Dni Duchowości, w których

uczestniczyły licznie różne grupy Rodziny Salezjańskiej. Miło jest

stwierdzić, że te chwile stały się silnym zespoleniem różnych gałęzi,

pozwalającym wzmocnić tożsamość, zjednoczenie i posłannictwo ca-

łej Rodziny Księdza Bosko.

Od 8 do 11 lutego, wraz z ks. Franciszkiem Ceredą i ks. Juan

José Bartolomé, uczestniczyłem w Seminarium teologicznym,

zorganizowanym przez Unię Przełożonych Generalnych (USG)

i przez Międzynarodową Unię Przełożonych Generalnych zakonów

żeńskich (UISG), na temat „Teologia życia konsekrowanego. Toż-

samość i znaczenie apostolskiego życia konsekrowanego”. Uczest-

niczyło w nim 30 teologów z całego świata i 20 Przełożonych

Generalnych (z zakonów męskich i żeńskich), aby zastanowić się

nad pojawiającymi się żywotnymi problemami, których doświad-

cza apostolskie życie konsekrowane, umożliwiając „dialog” pytań

i odpowiedzi, oczekiwań i propozycji, wyzwań i dróg, które nale-

ży przebyć. Przy różnorodności języków i potrzeb, wyłoniły się

natychmiast dwa problemy, które należy pogłębić i nimi żyć; to te

dwie kwestie, które znalazły się w temacie Seminarium: znaczenie

i tożsamość.

Znaczenia życia konsekrowanego należy szukać tylko w jego

doniosłości ewangelicznej, tak więc należy go poszukiwać nie tyle

w odzyskanych przestrzeniach widoczności czy prestiżu w społe-

czeństwie i (lub) w Kościele, ile w swojej tożsamości charyzma-

tycznej, ewangelicznej i profetycznej: być żywą pamiątką sposo-

bu życia Jezusa, zgodnie z charyzmatem Założyciela, włączonym

w tajemnicę Bożą, wdrażającym go w świat, który Bóg umiłował.

Tożsamość życia konsekrowanego jest dzisiaj pojmowana bar-

dziej jako tożsamość „relacyjna” i „w drodze”. Tożsamość ta opie-

ra się na wspólnej konsekracji chrzcielnej i pozwala uznać głę-

bokie braterstwo ze wszystkimi powołaniami chrześcijańskimi.

Z niej, dzięki Bożej pomocy, otrzymuje więcej łaski, aby zapropo-

1.5 Page 5

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

nować i zaktualizować Jezusowy sposób życia. Jest też tożsamością

„w drodze”, gdyż zakłada dialektykę pomiędzy informacją, zawsze

taką samą, o życiu Jezusa, a kimś drugim, podlegającym zmianom

w konkretnej historycznej sytuacji.

Następnie miały miejsce pierwsze trzy wizyty „d’Insieme”,

w Regionie Azji Południowej w Bangalore w Indiach, w Azji

Wschodniej i Oceanii w Hua Hin w Tajlandii i Regionie Ame-

ryki Stożek Południowy, w Santiago de Chile. Należy zwrócić

uwagę na tematy wybrane przez te dwa regiony azjatyckie, od-

noszące się do inkulturyzacji charyzmatu salezjańskiego i ewan-

gelizacji w społeczeństwie post-chrześcijańskim, chrześcijańskim

i wieloreligijnym.

Wreszcie, przeżyliśmy ten czas, solidaryzując się z narodem japoń-

skim, dotkniętym niszczycielskim trzęsieniem ziemi i tsunami, które,

zwłaszcza po kilku poważnych awariach reaktorów jądrowych, terro-

ryzowały świat, domagając się refleksji i przemyślenia.

Mój nowy list, idąc po linii KG26, łączy się ściśle z dwoma ostat-

nimi Wiązankami na lata 2010 i 2011 i dobrze wspólbrzmi z nadcho-

dzącym Synodem Biskupów, którego tematem będzie: „Nowa ewan-

gelizacja w przekazywaniu wiary chrześcijańskiej”. Jest to refleksja

na temat misji Kościoła i Zgromadzenia, w szczególności dotyczą-

ca ewangelizacji, jako normalnej działalności Kościoła, głoszenia

Ewangelii „ad gentes” i dzieła ewangelizacji „intra gentes”.

Dojrzało już przekonanie, że cały świat stał się terenem misyjnym.

Artykuł 6 Konstytucji mówi odnośnie do tego, że „Powołanie sale-

zjańskie stawia nas w sercu Kościoła i całkowicie oddaje na służbę

jego posłannictwa”. Co dla nas przekłada się na posłannictwo bycia

ewangelizatorami młodzieży, troszczącymi się o powołania apostol-

skie, wychowanie do wiary środowisk ludowych, zwłaszcza przez

komunikację społeczną i głoszenie Ewangelii ludom, które jej nie

znają. Mam nadzieję, że ten list zachęci was do tego, aby być rado-

snymi i przekonanymi uczniami i apostołami Jezusa.

1.6 Page 6

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Punkt wyjścia

Rozpocznę od duchowości i misji, od Mt 28,16-20, klasyczne-

go ewangelicznego tekstu o przekazaniu mandatu misyjnego, któ-

ry Zmartwychwstały Pan powierzył uczniom, a którym kończy się

Ewangelia Mateusza. Chodzi tu o ten fragment, który my, salezjanie

posłani do młodzieży, z pewnością nosimy w sercu, jako klucz do

zrozumienia naszego życia i jako wewnętrzny bodziec do naszego

działania. W niewielu słowach ewangelicznego tekstu rzeczywista

natura misji chrześcijańskiej wyrażona jest we wspaniałej syntezie,

której bogactwo powinno być zawsze na nowo odkrywane, w cią-

głej modlitwie, w zaangażowanej refleksji i posłuszeństwie życiu.

Zapraszam was, abyście wysłuchali, z otwartym sercem i świeżym

umysłem, tych słów, które Zmartwychwstały skierował do Jedenastu

w czasie ostatniego spotkania z nimi. Są one niejako syntezą i klu-

czem do zrozumienia całego opowiadania ewangelicznego.

Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie

Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli oddali Mu pokłon. Niektórzy

jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi

słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie

więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię

Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko,

co wam przekazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni,

aż do skończenia świata”.

W tym krótkim opisie uderza zaraz taki fakt: tryb rozkazujący,

w którym Zmartwychwstały przekazuje apostołom, a w nich Kościo-

łowi wszystkich czasów, nakaz misyjny: „Idźcie i nauczajcie wszyst-

kie narody”. Znajduje się ono między dwoma stwierdzeniami w try-

bie oznajmującym, odnoszącym się do samego Jezusa i wyrażającym

jego tożsamość: stwierdzeniem o Jego uniwersalnej władzy: „Dana

mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi – a słowami zapewnienia

– „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

Nakaz misyjny poprzedzony jest więc stwierdzeniem Jezusa, któ-

1.7 Page 7

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

ry ogłasza swoją najwyższą i uniwersalną władzę. Potem następuje

obietnica pozostania na zawsze i wszędzie z tymi, których posyła.

Struktura literacka opowiadania przedstawia w sugestywny chry-

stologiczną istotę misji. Nakaz apostolski jest wpleciony między dwa

zdania, które odnoszą się do Zmartwychwstałego, gdyż to od Nie-

go wychodząc rozumie się naturę i sens misji chrześcijańskiej. To,

co apostołowie i misjonarze każdej epoki powinni robić, wypływa

z tego, kim On jest, co od Niego pochodzi i wraz z Nim wzrasta.

Tym, czym był Jezus, powstały z martwych, ma niechybne konse-

kwencje dla tego, co jego uczniowie mają robić. Innymi słowy, po-

nieważ Zmartwychwstały ma władzę uniwersalną i stale towarzyszy

uczniom, którzy Go widzieli i kochali, dlatego On może ich posłać,

dając im konkretne zadanie: czynić narody Jego uczniami, konsekro-

wanymi przez Boga na mocy chrztu, przez nich pouczanych, aby mo-

gły wypełnić wolę Pana Jezusa.

Proponuję wam kilka refleksji na ten główny temat, rozwijając

cztery punkty, które przedstawia ten bogaty przekaz ewangeliczny:

paschalne początki misji, dynamizm egzystencjalny misji, sposoby

realizacji misji i jej głęboka mistyka.

1. PASCHALNE POCZĄTKI MISJI

Jak już wspomniałem, pierwszym stwierdzeniem tekstu jest uro-

czyste ogłoszenie absolutnej Władzy Zmartwychwstałego przez sa-

mego Jezusa. Wyraża ono bardzo głęboko skuteczność wydarzenia

paschalnego. Przez zmartwychwstanie zostało uznane w Jezusie peł-

ne wypełnianie Jego mocy i pełny udział, również Jego człowieczeń-

stwa, w zbawczej mocy Boga we wszechświecie i historii.

Dlatego Jemu może być przyznane imię, które u Mt 11,25 jest

przypisane Ojcu: „Pan nieba i ziemi”. Rozbrzmiewa w tym tytule

echo proroctwa Daniela o Synu Człowieczym (por., Dn 7,14), które

Jezus odniesie do siebie przed Sanhedrynem: „Ujrzycie Syna Czło-

1.8 Page 8

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

wieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego

na obłokach niebieskich” (Mt 26,64). W ten sposób możemy zrozu-

mieć, że Jezus uroczyście ogłasza uczniom własne zwycięstwo nad

mocami zła i śmierci i przedstawia się im jako ten, który przynosi

stworzeniu odnowę.

Jest jeszcze jeden czynnik, którego nie można pominąć: najwyższa

władza, jaką Bóg dał Zmartwychwstałemu, nie jest postrzegana jako

osobisty sukces, ale jako rzeczywistość otrzymana. Bóg Mu darował

panowanie, które tylko Jemu Samemu się należy; Jezus wiedział, że

otrzymał panowanie, które tylko do Boga należy. Jezus dobrowolnie

i świadomie zaakceptował moc, która do Boga należy. Bezpośrednią

konsekwencją tego uznania siebie Panem uniwersum będzie nakaz

misyjny.

Misja apostolska nie jest więc aktem dobroci Jezusa, który wysyła;

nie rodzi się ze współczucia, jakie wzbudza widok zagubionego wła-

snego ludu. Misja apostolska jest w pierwszym rzędzie konsekwen-

cją i wyraźnym przejawem najwyższej władzy Jezusa. Ponieważ jest

On świadomy, że jest Panem nieba i ziemi, wysyła swoich uczniów,

zmieniając ich w apostołów. Jest to misja uniwersalna, gdyż jest On

Panem wszystkich. Jest rzeczą bardzo ważną dla wysłanego przez Je-

zusa, który codziennie styka się z różnymi bolesnymi formami ludz-

kiego ubóstwa, materialnego i duchowego, rozważać stale wewnętrz-

nie tę tajemnicę. Ten się czuje wysłany przez Jezusa, kto wierzy, że

ma w Nim jedynego Pana; ponieważ podlega władzy Pana Jezusa,

chrześcijanin jest świadomy, że przez Niego został posłany.

Praca duszpasterska, zwłaszcza na terenach bardziej opuszczo-

nych i biednych kuli ziemskiej, pozwala z bliska zetknąć się z brutal-

ną potęgą egoizmu i ucisku, która rodzi nieludzkie warunki, w których

zmuszonych jest żyć wielu naszych braci i sióstr. Codzienne styka-

nie się z tą przykrą rzeczywistością może prowadzić do nieufności

lub wewnętrznego osłabienia sił, albo wreszcie do pokusy szukania

takich rozwiązań, które nie są tymi zaproponowanymi przez Pana Je-

1.9 Page 9

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

zusa. Spojrzenie wiary apostoła powinno ciągle kierować się na Tego,

który ma pełnię władzy w niebie i na ziemi, aby móc się utwierdzić

w głębokim przekonaniu, że Jezus jest źródłem eschatologicznym,

z którego wypływa odnowienie świata (por. J 7,37-39; 19,34). W Nim

i tylko w Nim jest moc, która jest silniejsza od jakiejkolwiek potęgi świa-

towej, gdyż jest mocą samego Boga, któremu nic nie może się oprzeć.

Wysłaniec Jezusa nie może nigdy zapomnieć, nie tracąc swojej racji

bytu, że zrodził się w wyniku sprawowania Władzy przez jego Pana.

Należy również dodać, jak tego uczy List do Hebrajczyków, że

taką władzę nabył Chrystus przemierzając drogę, która Go doprowa-

dziła do stania się wewnętrznie solidarnym z człowiekiem i stanem

jego słabości. W perspektywie kapłańskiej, typowej dla tego pisma

Nowego Testamentu, stwierdza się, że Jezus „stał się doskonały”

w swojej tożsamości pośrednika między Bogiem a człowiekiem wła-

śnie poprzez cierpienie (por. Hebr 2,10; 5.9). Najwyższy Kapłan, który

przeszedł przez niebiosa i został posadzony przez Ojca po swojej pra-

wicy, to ten, który był „we wszystkim podobny do braci” (Hebr 2,17)

i „doświadczony we wszystkim na nasze podobieństwo” (Hebr. 4,15).

Z tego powodu autor tej wspaniałej homilii może dodać otu-

chy prześladowanym chrześcijanom, przypominając im, że Jezus

„w czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczony, w tym może

przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom” (Hebr 2,18). Jest

to wiadomość poruszająca w swojej mocy i sile pociechy: zwycięska

moc Zmartwychwstałego należy do Tego, który stał się bratem każde-

go człowieka, solidarnym aż do ostateczności z ludzką niedolą, i wła-

śnie dlatego stał się zwycięzcą. Kard. Vanhoye stwierdza w swoim

komentarzu: „Chwała Chrystusa nie jest chwałą ambicji, zadowole-

nia z własnego przedsięwzięcia, nie jest to chwała wojownika, który

pokonał wroga zbrojnie, ale jest chwałą miłości, chwałą tego, który

umiłował aż do końca, przywrócił jedność między nami, grzesznika-

mi, a swoim Ojcem”1.

1 A. VANHOYE, Jezus Chrystus nasz Arcykapłan. Rekolekcje z Benedyktem XVI,

LEV, Città del Vaticano 2008, 28.

1.10 Page 10

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Kiedy więc Jezus ogłosił Jedenastu, że została Mu dana wszelka

władza, z pewnością nie zrobił tego, aby ich poinformować o swo-

im sukcesie, lecz by im przekazać, a za ich pośrednictwem każdemu

człowiekowi, najpiękniejszą wiadomość w historii. On zwyciężył dla

nas, jest Panem wszystkiego, aby wszystko stało się nasze, a my mo-

żemy do Boga należeć (por. 1 Kor 15,28). Dlatego zostaliśmy we-

zwani, aby opuścić świat stary, świat zepsucia i grzechu, kłamstwa

i nonsensu, aby jako nowe stworzenie wejść do tego, co moglibyśmy

określić jako nowy habitat, którego Panem jest Jezus. Jest to habi-

tat Królestwa Bożego, Królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju,

do którego wchodzi się, stawszy się nowym człowiekiem. Świadec-

two misjonarzy pochodzi właśnie z tego odkrycia we własnym ży-

ciu przynależności do Królestwa, osobistego doświadczenia potężnej

solidarności Chrystusa i Jego miłości, która odnawia i przekształca

wszystko swoją potęgą.

Charakter tej wszechmocnej mocy miłości silnie uwypukla fakt, iż

w tych wersetach cztery razy powtarza się przymiotnik „wszelki”: „

wszelka władza”, „wszystkie narody”, „wszystko to, co wam przeka-

załem”, „wszystkie dni”. Kładąc nacisk na to słowo, Ewangelista pra-

gnie z pewnością pokazać, że nie ma takiego wymiaru w przestrzeni

i czasie, któryby wykraczał poza wpływ Pana Jezusa, który mógłby

się wydawać niezwiązany z odnową, którą On wprowadził do histo-

rii, a która nie byłaby odbiorcą Jego działania.

Wśród różnych okoliczności, które mogłyby na to wskazywać, in-

teresuje nas stosunek zbawczej mocy Jezusa do powszechności misji.

Tekst Mateusza jest wyraźny: ewangelizacja musi być ukierunkowana

na „wszystkie narody”. Już na Ostatniej Wieczerzy Jezus jasno wyra-

ził uniwersalny wymiar swojego zbawczego działania, stwierdzając,

że Jego Krew, w której realizuje się nowe i ostateczne przymierze, zo-

stała przelana „za wszystkich” (Mt 26,28). Było zatem oczywiste dla

powstającej wspólnoty, że, w następstwie śmierci i zmartwychwsta-

nia Jezusa, koniecznym było przezwyciężenie wszelkiej formy wy-

łączności zbawienia; ale wysiłek związany z przełożeniem tej pew-

2 Pages 11-20

▲back to top

2.1 Page 11

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

ności na konkretne postawy i decyzje nie był wcale mały. Wymagało

to prawdziwej zmiany mentalności, w czym znaczną rolę odegrała

działalność wielkiego Apostoła narodów, który jest wzorem każdego

misjonarza, Pawła z Tarsu. Na myśl, że „jeden umarł za wszystkich”

(2 Kor 5,14), poczuł się zdobyty i ponaglony przez miłość Chrystusa.

Miłość Chrystusowa nas przynagla. Chociaż urodził się i wzrastał

w mentalności surowego hebrajskiego ekskluzywizmu zbawczego,

Paweł nauczył się patrzeć na ludzi z innych środowisk i kultur, zu-

pełnie innymi oczami, ponieważ „Bóg pragnie, by wszyscy ludzie

zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4).

Drodzy Bracia, również dla nas dzisiaj, wielki horyzont misyj-

ny, jest ciągle otwartym wyzwaniem i pozostaje stale celem do osią-

gnięcia. Nie chodzi tu oczywiście o kolonizację kościelną świata, ale

o służbę miłości i prawdy wobec milionów i miliardów ludzi, którzy

jeszcze nie znają nowości Chrystusowej i doświadczenia Jego słod-

kiej miłości i towarzystwa. Jan Paweł II w wielkiej encyklice Re-

demptoris missio, powołując się na dobrą nowinę Ewangelii, pisał:

„Wszyscy jej szukają, chociaż nieraz w sposób niejasny, i wszyscy

mają prawo do poznania wartości tego daru i przyjęcia go. Kościół,

a w nim każdy chrześcijanin, nie może ukrywać ani zachowywać dla

siebie tej nowości i tego bogactwa, otrzymanych z Bożej dobroci, by

przekazywać je wszystkim ludziom” 2.

W kontekście świata coraz bardziej charakteryzującego się globali-

zacją, ze zjawiskami wynikającymi ze spotkania różnych kultur i tra-

dycji, migracji, hegemonii rynku, wyzwanie uniwersalności misji jest

podnoszone w trybie pilnym. Indyferentyzm religijny i relatywizm

kulturalny, które zaznaczają się szczególnie na Zachodzie, zmierza-

ją do przygaszenia postrzegania nieograniczoności Jezusa Chrystusa

i chcą zepchnąć wiarę do prywatnego życia, popychając do subiek-

tywizmu religijnego „ufaj sobie”, co absolutnie nie może prowadzić

do podjęcia inicjatywy misyjnej. Nawet nasze wspólnoty chrześci-

2 JAN PAWEŁ II, Redemptoris missio, 11.

2.2 Page 12

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

jańskie, a także nasze, salezjańskie, mogą się tym zarazić i nie od-

czuwać więcej potrzeby ewangelizowania, otwarcia się na zewnątrz,

spotkania innego brata, odwagi podjęcia ryzyka dania świadectwa

osobistego zaangażowania. Niebezpieczeństwo wzrastającej niedy-

spozycyjności do ewangelizacji szerzy się wśród nas i zagraża nasze-

mu powołaniu apostolskiemu, ponieważ takie ryzyko nie zawsze jest

świadome. A jest się nieświadomym, gdy się nie podporządkowuje

władzy Zmartwychwstałego.

My również możemy ulec temu klimatowi i oddać się obowiąz-

kom, które bezpośrednio nie skupiają się na świadectwie Jezusa, aby

się zadowolić czymś, co od razu wydaje się być bardziej skuteczne

niż ewangeliczny zasiew Słowa Bożego. Możemy także ulec stagna-

cji, pozostając daleko od pierwszego głoszenia Ewangelii. To słowo,

które pochodzi z serca Chrystusa Pana i nakazuje nam prowadzić do

Niego wszystkich ludzi, powinno zaniepokoić nasze sumienia, obu-

dzić nas z wszelkiej bierności, lenistwa i przywrócić odwagę nasze-

mu zalęknieniu. Tak, jak to było z pierwszymi apostołami, którzy

głosili Chrystusa z narażeniem życia.

2. DYNAMIZM EGZYSTENCJALNY MISJI

Ze stwierdzenia o władzy Chrystusa wynika nieodzownie nakaz

misji. Znaczący jest sposób, w jaki tekst Ewangeliczny jest wyra-

żony. Po potwierdzeniu władzy Jezusa, czytamy dalej: „Idźcie więc

i nauczajcie...”. Owo „więc” wyraża skutek, jaki zachodzi pomiędzy

pierwszym stwierdzeniem a drugim. Zapoczątkowanie panowania

Chrystusa, które staje się następnie ruchem miłości Bożej w kierunku

człowieka, wyzwala ruch misyjny.

Wyruszenie uczniów na cały świat wypływa dokładnie z odwiecz-

nego wychodzenia Boga do każdego człowieka w Chrystusie Panu

i właśnie dlatego musi je dogłębnie odzwierciedlać: droga ta nie

może być wynikiem tylko ludzkiej kalkulacji, ale musi pozwolić sta-

le się formować w uległości woli Pana Jezusa. Istotnie, to wysłanie

2.3 Page 13

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

nie rodzi się w sercu uczniów żywiących określone zamiary, ale jest

najwyższą wolą ich Pana; dlatego nie zależy ono od dobrej woli wy-

słanych, gdyż jest to wyraźny mandat Pana Jezusa, który jest w pełni

świadomy swojej mocy.

To nauczanie, jak sądzę, przekazują nam wydarzenia z Dziejów

Apostolskich, w których Pan wydaje się wskazywać w bardzo bezpo-

średni sposób miejsca, gdzie powinien się udać misjonarz. Na przy-

kład, diakonowi Filipowi anioł mówi: „Wstań i idź około południa na

drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy” (Dz 8,26); spotkał tam

urzędnika dworskiego królowej Kantaki. Pawłowi i Tymoteuszowi,

którzy z Myzji chcieli przejść do Bitynii „Duch Jezusa nie pozwolił

im” (Dz 16,7), a gdy znajdowali się w Troadzie, w nocnym widzeniu

usłyszał Apostoł, aby się skierował do Macedonii. Zdarzenie to nie

jest zwykłą anegdotą; w całej historii chrześcijaństwa święci w różnej

formie doświadczali, że Pan wskazywał im jakiś szczególny teren, ku

któremu mieli skierować swoje wysiłki. Wiemy dobrze, że Ksiądz

Bosko nie jest tu wyjątkiem; od małego dziecka czuł się posłanym do

specyficznej misji i w ciągu całego życia realizował ten nakaz.

Nie mogę nie wspomnieć w tym miejscu o misyjnych snach Księ-

dza Bosko Widział w nich, i to bardzo precyzyjnie, niektóre narody,

do których miał posłać swoich pierwszych misjonarzy. Jest to znak,

że wyruszenie ucznia jest rzeczywiście skutkiem poruszenia przez

Boga. Oczywiście, te nadzwyczajne doświadczenia oświecenia Bo-

żego nie mogą być zwykłą formą rozeznania. Istotnie, zwykle światła

dla wyborów duszpasterskich poszukuje się w modlitewnym słucha-

niu Słowa, w przyjęciu wskazań i potrzeb Kościoła, w zwróceniu

uwagi na znaki czasów; ich bowiem obecność w historii Kościoła,

a szczególnie w momentach zakładania Instytutów, jest wymownym

znakiem tego, że działanie apostolskie wymaga bezwzględnego po-

słuszeństwa woli Bożej i natchnieniom Ducha Świętego.

Jeżeli pod względem„geograficznym” misja nie ma granic, po-

nieważ głoszenie panowania Chrystusa powinno być skierowane do

2.4 Page 14

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

wszystkich ludów, to możemy się jednak zapytać: a w zakresie oso-

bistym, dokąd ma prowadzić droga wysłanegp? Odpowiedź nie może

być inna: aż do złożenia z siebie całkowitego daru, bez granic, bez

miejsca pobytu. Bowiem również apostołowi Piotrowi mówi Pan:

”Wypłyń na głębię i zarzuć sieci” (Łk 5,4). „Głębia” to nie konkretne

miejsce, do którego ma się kierować, ale to jest sytuacja; pozostawili

bezpieczny brzeg i ląd pod stopami, aby rzucić wyzwanie otwartemu

morzu. To jest miejsce, w którym jedyną pewność stanowi obecność

Pana i posłuszeństwo Jego woli. Jest to miejsce, do którego nigdy

by się nie poszło, bazując na mocnej ostrożności tego świata; jest to

miejsce, do którego kierowały się wielkie postaci biblijne, bez wzglę-

du na drogi, jakie musiały przebyć.

Mówiąc „Idźcie”, Chrystus prosi również nas, jako jednostki i jako

wspólnoty, aby dotrzeć przede wszystkim do tego „miejsca”, do któ-

rego dochodzi się tylko poprzez głęboki akt wiary i dyspozycyjność,

które powiększa się tam, gdzie i kiedy zwiększa się niebezpieczeń-

stwo prawdziwe lub nieznane. Doświadczenie życia misyjnego musi

przejść tę drogę, gdyż tylko idąc tam, gdzie Bóg nas pośle, spotka-

my Go na nowo i staniemy się również zdolnymi zrozumieć sytuacje

i miejsca, do których posłał nas Bóg..

Z drugiej strony, czy nie takie było może doświadczenie aposto-

ła Pawła? Jeszcze przed swoimi podróżami misyjnymi musiał odbyć

podróż bardziej zobowiązującą, a mianowicie tę do głębi własnego

serca, przyjmując radykalną zmianę poprzedniego pojmowania świa-

ta i życia. Ta podróż, rozpoczęta na drodze do Damaszku, zakończyła

się zupełnie inaczej niż to sobie wymarzył, nie w zuchwałości czło-

wieka pewnego siebie i własnej sprawiedliwości, który wprowadza

własne projekty i jest przekonany, że działa w imię Boga, ale z pokorą

kogoś, kto się poddał i powierzył większemu Mistrzowi, i jest zalęk-

niony, starając się zrozumieć to, czego Pan od niego oczekuje.

Bez tej pierwszej i zasadniczej podróży, nie mielibyśmy wielkie-

go apostoła narodów, niestrudzonego podróżnika, który przebył tyle

dróg świata aż do centrum Imperium, aby głupotę i słabość krzyża

2.5 Page 15

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

głosić jako mądrość i moc Bożą. Nie mielibyśmy tego, który utwo-

rzył wspólnoty, czując się zawsze ich ojcem i nauczycielem. Nie

mielibyśmy tego, który głosił Chrystusa przede wszystkim poprzez

męczeństwo, ofiarując swoje życie aż do ostatecznych granic.

Musimy więć zapytać, jaka była nasza pierwsza i zasadnicza droga

wiary, i do jakiego stopnia jesteśmy przekonani, że jest to podstawo-

wym warunkiem do tego, abyśmy w naszym wielokrotnym przemie-

rzaniu świata mogli rzeczywiście używać tego terminu, tak po chrze-

ścijańsku wzniosłego, jakim jest „misja”. Tym słowem Jezus określa

i przedstawia Siebie Samego, wskazując, kim Ojciec Go uczynił: Wy-

słańcem, Posłanym, Apostołem.

Wyruszenie apostołów i misjonarzy, spowodowane ruchem sa-

mego Boga, nie jest jedynym ruchem, który został tutaj uwypuklo-

ny. W stwierdzeniu „nauczajcie” jest zawarty ruch tych, którzy stają

się uczniami, otworzą się na Chrystusa i pójdą na spotkanie z Nim.

Być uczniem to znaczy akceptować w życiu „dyscyplinę”, czyli taki

sposób działania, którego się uczy będąc blisko Jezusa i towarzysząc

Mu przez całe życie. Pierwsi posłani przez Zmartwychwstałego byli

przede wszystkim jego uczniami, a zostali posłani, aby „przysporzyć

uczniów’ swojemu Panu. Tak więc zanim wyruszy się w Jego imie-

niu, należy być z Nim; zanim otrzyma się świat jako przeznaczenie,

a jako zadanie nakaz „nauczajcie”, należy się nauczyć, współżyjąc,

co znaczy być posłanym przez Tego, który posyła: tylko Apostoł Ojca

jest mistrzem swoich apostołów.

Wiadomo, że treść misji wyjaśniana jest w różnych odcieniach

przez czterech ewangelistów, co zostało również potwierdzone przez

Redemptoris missio nr 23, a u Mateusza kładzie się akcent na założe-

nie Kościoła, ale nie jest tu miejsce do dyskusji tego rodzaju. Nale-

ży raczej zauważyć, że ponieważ bycie uczniem Chrystusa w żaden

sposób nie może mieć formy wymuszonej przynależności, wyrażenie

„nauczajcie”, z którym łączy się zadanie autorytatywnego nauczania,

otwiera horyzont zrozumiałem drogi wolności.

2.6 Page 16

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Stać się uczniami Jezusa, to stać się uczniami prawdziwej Mą-

drości, czyli osiągnąć w głębi własnej duszy blask Bożego światła.

Wiąże się to z ćwiczeniem własnej wolności w przyjęciu osoby Je-

zusa Chrystusa jako normy życia. Oznacza też wejście do wielkiej

rodziny uczniów, którą jest Kościół, odkrywając towarzystwo wielu

innych braci i sióstr nie tylko w synchronicznej komunii wspólnoty,

która rozciąga się na wszystkie kontynenty, ale również w komunii

diachronicznej ze wszystkimi chrześcijanami, którzy nas poprzedzili

i którzy są już u Boga, poczynając od Dziewicy Maryi i wszystkich

świętych w niebie.

Jakże wspaniałym jest ten ruch wolności, który wchodzi w na-

uczanie chrześcijańskie i oddycha świeżym powietrzem Ewangelii,

poddając się działaniu Ducha Świętego. Jest to jak taniec, jak świę-

to wolności, w którym uczestniczą nie tylko jednostki, ale całe spo-

łeczności i kultury. Otwierając się na Chrystusa, nie tracą one nic

z prawdziwych wartości, którymi dysponują, ale je ubogacają, i jako

uczniowie Jezusa, oczyszczają z tego, co było w nich dwuznaczne

i przemijające. Rozumiemy, jak delikatną i wymagającą była rola

misjonarzy, by w sposób autentyczny służyć wolności tych, których

spotykali, ile to wymagało wewnętrznego bycia w harmonii z Panem,

ile przygotowania teologicznego i kultury, ile zakładało umiejętno-

ści słuchania i dialogu. Naprawdę, powierzchowność i improwizacja

w tym względzie, mogłyby wywołać tylko szkody, gdyż istniałaby

pokusa, by „głosić” nasze idee i zwyczaje, nasze strategie i projekty,

naszą mentalność i nasze schematy kulturowe, a więc nie jak ucznio-

wie Chrystusa i nie Jego Słowem. Zamiast więc ukierunkowywać

ludy na radość wiary, moglibyśmy temu ruchowi przeszkodzić i go

spowolnić.

3. SPOSOBY REALIZACJI MISJI

Nakazując misje, Jezus wskazuje apostołom również to, co w jakiś

sposób będzie ich „narzędziami pracy”: słowo i sakramenty. Mówi

bowiem, że muszą „uczyć zachowywać wszystko to, co polecił” i że

2.7 Page 17

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

muszą „chrzcić w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. To zestawie-

nie słowa i gestu sakramentalnego, nauczania i czynności zbawczej

zawsze charakteryzuje polecenia Jezusa. Już przekazy ewangeliczne,

mówiące o powołaniu, stwierdzają, że wysłał On Dwunastu „do gło-

szenia nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3, 14-15),

a w całej tradycji ewangelicznej, głoszeniu Królestwa towarzyszą za-

wsze, jeżeli go nie poprzedzają (por. Mk 1, 21nn), gesty uwalniania

i zbawienia, które potwierdzają rzeczywiste jego nadejście.

Zestawienie tych dwóch podstawowych elementów misji chrześci-

jańskiej wskazuje wyraźnie na fakt, iż Słowo Boże, które misjonarz

musi przekazać ludziom, nie jest absolutnie koncepcyjną doktryną,

zbiorem abstrakcyjnych prawd, kodeksem postępowania etycznego,

ale jest wyrazem żywej i aktualnej interwencji Boga. Słowo Boże jest

żywe i skuteczne, silnie oddziaływuje do tego stopnia, że Bóg może

ujawnić się wobec ludzkości, stwierdzając uroczyście „Powiedziałem

i uczyniłem” (Ez 37,14). Istotnie, cała historia świata, od stworzenia

i dalej, została poruszona przez to stwórcze Słowo Boga (J 1,1-3),

które we Wcieleniu przyjęło ludzkie ciało Jezusa (J 1,14). Słowo

Boże, to sam Bóg, objawiony w Jezusie Chrystusie.

Kiedy więc misjonarz głosi ludziom Chrystusa, nie wprowadza

w ich życie czegoś obcego i tymczasowego, ale raczej uprzystępnia

to Słowo, na którym od zawsze opiera się ich życie i w sposób defini-

tywny ukazuje jego znaczenie i wartość. Kościół, jak to autorytatyw-

nie stwierdził ostatni Synod Biskupów, został ustanowiony domem

Słowa, nie po to, by go takim zachować, ale by raczej rozszerzyć go

na cały świat. Słowo, które nic nie mówi, słowo niewypowiedziane,

jest słowem martwym; apostoł głosząc słowo, nie tylko go rozpo-

wszechnia, ale go broni od zapomnienia: ono daje światu życie.

Warto przytoczyć w tym względzie niektóre fragmenty Orędzia do

Ludu Bożego XII Zgromadzenia Synodu Biskupów na temat: „Słowo

Boże w życiu i misji Kościoła”.

2.8 Page 18

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

«Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie — z Jeruzalem»

(Iz 2, 3). Uosobione Słowo Boga, które «pochodzi» z Jego

domu, świątyni, idzie drogami świata na spotkanie wielkiej piel-

grzymki ludów ziemi poszukujących prawdy, sprawiedliwości

i pokoju. Również we współczesnym zeświecczonym społe-

czeństwie, na placach i ulicach, gdzie na pozór panuje niewiara

i obojętność, a zło ma przewagę nad dobrem, tak jakby Babi-

lon zwyciężył w walce z Jeruzalem, istnieje ukryta tęsknota,

zalążek nadziei, dreszcz oczekiwania. Jak czytamy w Księdze

proroka Amosa, «nadejdą dni — wyrocznia Pana Boga — gdy

ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz

głód słuchania słów Pańskich» (8, 11). Ten głód pragnie zaspo-

koić misja ewangelizacyjna Kościoła. Również wahających się

apostołów zmartwychwstały Chrystus wzywa, by przekroczyli

granice znanego sobie świata: «Idźcie więc i nauczajcie wszyst-

kie narody (...). Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przy-

kazałem» (Mt 28, 19-20). Cała Biblia zawiera apel, by «nie mil-

czeć», by «wołać głośno», głosić Słowo «w porę i nie w porę»,

jak strażnicy przerywający ciszę obojętności»3.

A po przypomnieniu wyzwań, które łączą się z nowymi środkami

społecznego przekazu, a w których powinien również rozbrzmiewać

głos Bożego słowa, w Orędziu czytamy:

«W czasach zdominowanych przez obraz, przekazywany

w szczególności za pośrednictwem wszechpotężnego środka

komunikacji, jakim jest telewizja, nadal zachowuje swoje zna-

czenie i siłę przekonywania model wybrany przez Chrystusa.

Posługiwał się On symbolem, opowiadaniem, przykładem,

codziennym doświadczeniem i przypowieścią: «I mówił im

wiele w przypowieściach (...). A bez przypowieści nic tłumom

nie mówił» (por. Mt 13, 3. 34). Głosząc królestwo Boże, Jezus

nie mówił nigdy ponad głowami słuchaczy, językiem ogólni-

3 XII ZGROMADZENIE GENERALNE SYNODU BISKUPÓW, Orędzie do Ludu

Bożego, 10

2.9 Page 19

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

kowym, abstrakcyjnym i ulotnym, ale zdobywał ich posłuch

mówiąc właśnie o ziemi, po której chodzili, by wychodząc od

codzienności, prowadzić ich do objawienia Królestwa niebie-

skiego. Wymowna jest scena, którą opowiada Jan: «Niektórzy

chcieli Go nawet pojmać, lecz nikt nie podniósł na Niego ręki.

Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszy, a ci rzekli

do nich: ’Czemu go nie pojmaliście?’ Strażnicy odpowiedzieli:

’Nigdy jeszcze nikt tak nie przemawiał jak ten człowiek’» (J 7,

44-46) 4.

Otwierają się tutaj fascynujące horyzonty duchowe przekazywania

Ewangelii, w których apostoł, utożsamiając się z uczuciami i myśla-

mi Chrystusa, uczy się być Jego rzecznikiem, według wspaniałego

obrazu Pawła: „W imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo: Boga

samego, który przez nas udziela napomnień” (2 Kor 5,20). Podob-

nie jak Jezus, umiłowany Syn Boży, przed podjęciem ewangelizacji

świata, dzisiejszy ewangelizator musi się uważać i chcieć być takim,

jakim chciał go Bóg: umiłowanym synem. Zanim apostoł podejmie

się głoszenia Ewangelii, traktuje ją i przechowuje jako skarb we wła-

snym sercu. Kiedy ją głosi, jest jak Jezus, wiarygodnym świadkiem

wiary, który umie dać odpowiedź, a więc „nauczać”.

A jeżeli czasami możemy mieć wrażenie, że Słowo, które głosi-

my, przez wielu nie jest zrozumiane i nie przyjęte, albo też, że zbyt

słaby jest rezultat naszych trudów, przypomnijmy sobie przypo-

wieść o siewcy. Jezua ją opowiedział, aby stawić czoło zniechęceniu

uczniów, którzy po pierwszym entuzjazmie wzbudzonym przez Nie-

go, widzieli zmniejszającą się stopniowo liczbę tych, którzy szli za

Nim. Zaczęli się nawet zastanawiać, jak może zrodzić się zbawienie

Izraela z tak lichego działania, jakim jest przepowiadanie skierowane

do prostego ludu, niemającego żadnego autorytetu w społeczeństwie.

Jezus, właśnie poprzez tę przypowieść, chciał wzbudzić optymizm

i ufność: kto posiada cierpliwość wieśniaka, może zauażyć, że ciężka

4 Ibidem, 11.

2.10 Page 20

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

praca siewcy, nawet jeżeli jest wystawiona na ryzyko jałowej ziemi,

może być obficie wynagrodzona.

J. Ratzinger, wówczas jeszcze teolog, komentując tę przypowieść

w swojej medytacji o duchowości kapłańskiej, stwierdzał: „musimy

pomyśleć o sytuacji często niemal beznadziejnej rolnika w Izraelu,

który wyrywa zbiory ziemi, która grozi, że w każdej chwili może stać

się pustynią. Jednak bez względu na próżny wysiłek, zawsze znajdą

się ziarna, które dojrzewają do zbiorów i wzrastając, pomimo tylu

niebezpieczeństw, wydają owoc, płacąc wystarczająco za wszelką

pracę. Przez taką wzmiankę Jezus chce powiedzieć: wszystko, co

jest rzeczywiście przydatne na tym świecie, zaczyna się skromnie

i w ukryciu [...]....To, co jest małe, rozpoczyna się tutaj, w tych moich

słowach, ale będzie rosnąć coraz bardziej, podczas, gdy to, co dzisiaj

daje się zauważyć, już dawno przeminęło”5.

W głoszeniu słowa jest pewna logika uniżenia i pokory, które po-

winien nabyć każdy misjonarz. Nierzadko „postępują naprzód wśród

płaczu, niosąc ziarno na zasiew”, ale on lub ten, który przyjdzie po

nim „z powrotem przyjdzie wśród radości, przynosząc swoje sno-

py” (por. Ps 125/126), Na końcu nie będą go pytać o sukcesy, ale

o wierność swemu Panu, nawet gdy to zakłada niezrozumienie i pew-

ną cenę do zapłacenia. Ostatecznie tylko ta wierność Słowu nie za-

wodzi. Uczyńmy własnymi słowa, z jakimi Paweł, dystansując się

od fałszywych misjonarzy, którzy niepokoili rodzący się Kościół w

Koryncie, określił swoją linię postępowania w głoszeniu Ewangelii:

„Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie ucieka-

my się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy Słowa Bożego, lecz

okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga,

osądowi sumienia każdego człowieka” (2 Kor 4,2)

Na takiej samej linii należy umieścić sprawowanie sakramen-

tów, a szerzej – liturgii Kościoła, do której odnosi się tekst Mateusza

wprowadzający temat chrztu z formułą trynitarną. Dla mentalności

5 J. RATZINGER, Słudzy waszej radości. Medytacje na temat duchowości

kapłańskiej, Ancora, Milano 1989, 18n.

3 Pages 21-30

▲back to top

3.1 Page 21

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

współczesnego człowieka nie ma nic bardziej gorszącego jak logika

liturgii. Jest tyle pilnych problemów na świecie, jak to spontanicz-

nie rozumuje człowiek, czy więc nie jest stratą czasu przeznaczać te

chwile swojego życia na celebrację? A jednak to celebracja liturgicz-

na, a w sposób szczególny celebracja sakramentów, zawiera w sobie

siłę Paschy Chrystusa, ten potężny dynamizm życia Bożego.

Chrzcić „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” oznacza nie tyl-

ko w znaczeniu świeckim „działać w imię”, odnosić się do władzy

jurydycznej, która nas deleguje; oznacza to również „działać w imię”

w znaczeniu biblijnym, odnieść się do żywej obecności i działają-

cej mocy Trójjedynego Boga. Tutaj, bardziej niż kiedykolwiek, misja

osiąga swój cel, bo prowadzi ludzi nie tylko do świadectwa o Bogu,

ale Boga samego.

Ludzie muszą być ochrzczeni, czyli zanurzeni przez wiarę w Trój-

cę Świętą, która jest ich domem; muszą być wprowadzeni w moc mi-

łości, która objawiła się w paschalnym panowaniu Chrystusa. To jest

prawdziwa „skuteczność”, która odnawia świat, bez której na próżno

wstawalibyśmy wcześnie rano, późno szli na odpoczynek, jedli tylko

chleb zapracowany ciężko, podczas gdy Pan daje go we śnie tym,

których miłuje (por. Ps 127). Tu rodzi się życie Kościoła, ludzkość

odnowiona łaską Wielkanocy, której Pan pozwala wzrastać w historii,

również za naszym pośrednictwem.

4. GŁĘBOKA MISTYKA MISJI

Ostatnim słowem, jakie Jezus wypowiedział do Jedenastu po

przekazaniu im „mandatu misyjnego”, jest to słowo otuchy: „Ja je-

stem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.To wielka

obietnica, stanowiącą stałą zachętę i powód do ufności. Wybrzmie-

wa w niej echo wsparcia, które Bóg zawsze gwarantował w Starym

Testamencie tym, których powoływał do specjalnej misji: „Nie bój

się, ja jestem z tobą”. Odzwierciedla się w niej przede wszystkim

tożsamość Jezusa, który od początku Ewangelii Mateusza przedsta-

3.2 Page 22

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

wiany jest jako Emmanuel „Bóg z nami”. Wydarzenia męki, śmierci

i zmartwychwstania Jezusa nie wymazały Jego obecności z historii,

ani Jego woli pozostania z tymi, którzy nie tak dawno Go opuścili.

Zapewnienie Zmartwychwstałego, że pozostanie z nimi, stało się de-

finitywne i stałe, w czasie i przestrzeni, aż do końca świata.

Z pewnością zauważamy, ile pociechy i ile siły wynika z tych

słów. Dla tego, kto się poczuwa i chce być posłanym przez Niego,

każdy dzień życia rozpoczyna się i kończy w świetle uspakajającej

obecności, silniejszej od samotności i strachu. Radość życia w czy-

stości przeżywanej w oczekiwaniu na lepszego Oblubieńca, bogac-

two tego, kto wyrzeka się dóbr ziemskich, ale nie przestając szukać

„dusz”, wolność naszego posłuszeństwa, które upodabnia nas do Pana

- w tych słowach znajdują najbardziej autentyczny fundament

i pragną być jego widzialnym i wymownym znakiem. Chrystus jest

z nami i wypełnia obficie nasze życie. Wewnętrzny zapał, wypływający

z tego, jest zresztą prawdziwym skarbem misjonarza i największym

darem, który może przekazać tym, do których został posłany. Nic nie

jest bardziej przekonywujące niż to, że ten, kto reprezentuje Jezusa

Chrystusa, egzystencjalnie jest przepełniony Jego świetlistą obecno-

ścią, co ujawnia się w jego pogodnej twarzy, głębi spojrzenia, w po-

kornym sposobie bycia, w prawdziwości gestów i słów. Tak jak Jezus

był dla uczniów obrazem i odbiciem Ojca, tak prawdziwy misjonarz

jest wezwany, aby być wyrazistą ikoną Zmartwychwstałego. Może

to zrealizować, gdyż Chrystus jest rzeczywiście z nim, towarzysząc

mu w sposób tak bardzo wewnętrzny, że staje się prawdziwym jego

mieszkaniem: apostoł, jak Paweł, może zawołać: „Teraz już nie ja

żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Gal 2,20).

W ten sposób misja osiągnie swoją mistyczną głębię, co jej przy-

sługuje. Od początku bowiem, powołując Dwunastu, ustanowił ich,

„aby Mu towarzyszyli, by mógł ich wysłać na głoszenie nauki” (Mk

3,14). Z własnego doświadczenia wiemy wszyscy, jak łatwo jest od-

czuwać w naszym konkretnym życiu pewnego rodzaju napięcie mię-

dzy tymi dwoma elementami, ile może być wahania przy pewnego

3.3 Page 23

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

rodzaju rozłamie wewnętrznym pomiędzy modlitwą a pracą, kontem-

placją i działaniem, oddaniem się Bogu a oddaniem się dla innych.

Teraz, od chwili wezwania Dwunastu, te dwa wymiary występują ra-

zem i są wewnętrznie powiązane ze sobą; tylko wchodząc w głęboką

zażyłość z Jezusem, można ukazać innym Jego obecność i rzeczywi-

ście być głosicielem Jego Słowa.

Ten niesie światu Słowo, kto je wcześniej usłyszał, tak jak Ma-

ryja w domu Elżbiety. Staje się bratem Jezusa ten, kto jest z Nim

i słucha Jego Słowa. Bycie z Jezusem w żaden sposób nie może być

pojmowane jako coś, co się robi od czasu do czasu, w przerwach wła-

snej działalności. Ewangelia Jana jest bardzo jasna w tym względzie,

kiedy mówi o absolutnej konieczności pozostania z Nim, gdyż bez

Niego nie możemy nic uczynić. Faktycznie, z powodu nowości zmar-

twychwstania, dzięki któremu obecność Chrystusa przenika każdy

czas i miejsce, wewnętrzne złączenie modlitwy i działania staje się

znów motywem doświadczenia. Kontemplacja i świadectwo przeni-

kają się bardzo głęboko, pozostając we wzajemnej, ścisłej relacji do

siebie, na podobieństwo skurczu i rozkurczu naszego serca.

Oczywiście, osobista droga każdego misjonarza, to wewnętrzne

przenikanie się modlitwy i głoszenia, nigdy nie są punktem wyjścia,

co raczej celem do osiągnięcia. Domaga się ona odpowiedniej drogi

formacyjnej i stałej wewnętrznej czujności. Tylko w ten sposób moż-

na uniknąć fałszywego spirytualizmu, który odciąga od pracy apo-

stolskiej i łudzi bliskością Boga, czemu jednak przeczą fakty; można

równocześnie pokonać jałowy aktywizm, który ma tylko jeden rezul-

tat, ogołaca życie ucznia, a nawet może prowadzić do jego porzuce-

nia. Tak więc podstawowa konieczność i samo serce misji polegają

więc na opanowaniu największej sztuki, a mianowicie tej, aby żyć

z Jezusem, pod Jego panowaniem, głęboko utożsamieni z Nim,

z Jego myślami, czyniąc z Jego słowa własny pokarm.

3.4 Page 24

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Pytając o perspektywy Kościoła w trzecim millenium, po obcho-

dach Wielkiego Jubileuszu, Jan Paweł II pisał w Liście apostolskim

Novo Millennio Ineunte:

Zadajemy to pytanie pełni ufności i optymizmu, chociaż nie lek-

ceważymy trudności. Nie ulegamy bynajmniej naiwnemu przeko-

naniu, że można znaleźć jakąś magiczną formułę, która pozwoli

rozwiązać wielkie problemy naszej epoki. Nie, nie zbawi nas żadna

formuła, ale konkretna Osoba oraz pewność, jaką Ona nas na-

pełnia: Ja jestem z wami! Nie trzeba zatem wyszukiwać „nowe-

go programu”. Program już istnieje: ten sam, co zawsze, zawarty

w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rze-

czy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać

i naśladować, aby żyć w Nim życiem trynitarnym i z Nim przemie-

niać historię, aż osiągnie swą pełnię w niebiańskim Jeruzalem.

Program ten nie zmienia się mimo upływu czasu i ewolucji kultur,

chociaż bierze pod uwagę epokę i kulturę, aby możliwy był praw-

dziwy dialog i rzeczywiste porozumienie. Ten właśnie niezmienny

program jest naszym programem na trzecie Tysiąclecie 6.

A potem kontynuował, opisując, jako prawdziwą konieczność Ko-

ścioła, linie pedagogii świętości, jako „’wysoką miarę’ zwyczajnego

życia chrześcijańskiego”7. W przekonaniu, że

„wolą Bożą jest wasze uświęcenie” (1 Tes 4,3). On sam słyszał za-

strzeżenia, że ta perspektywa wydaje się być zbyt ogólna i wznio-

sła, by zachęcić do takiego programu pastoralnego, ale odpowiadał

bardzo wyraźnie, że tylko wtedy, gdy przyjmie się poważnie i kon-

sekwentnie taki punkt widzenia, różne problemy konkretnego życia

duszpasterskiego mogą znaleźć rozwiązanie. Świętość nie może być

dodana w późniejszym czasie do programu apostolskiego bazującego

na innych podstawach, ale musi się opierać na pierwotnej inspiracji,

która pobudza całe rozeznanie pastoralne; w przeciwnym razie ist-

nieje niebezpieczeństwo, że zagubimy się w różnych jałowych dys-

kusjach i błahych projektach, które nie odzwierciedlają myśli Bożej,

i to, niestety, staje się realne.

6 JAN PAWEŁ II, Novo Millennio Ineunte, 29.

7 Ibidem 31.

3.5 Page 25

▲back to top

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO

Zakończenie

Kochani Współbracia, życie konsekrowane naszych czasów nie-

kiedy oskarża się o to, że „produkuje” wiel posług, ale oferuje mało

świętości. Może właśnie dlatego jest rzeczą konieczną dokonanie

konfrontacji, aby nasza Rodzina Salezjańska, nasze wspólnoty apo-

stolskie mogły być prawdziwymi szkołami, w których, w sposób

konkretny, uczy się sztuki świętości, czyli sztuki autentycznego życia

chrześcijańskiego, jaką nasz święty Założyciel, Ksiądz Bosko, prak-

tykował i nam przekazał.

W miejscach, w których żyjemy, jesteśmy wezwani do świętości.

Misja wszędzie przewiduje nowe zadania; potrzebne są osoby i wspól-

noty, które kochają Jezusa i są odważne w dawaniu świadectwa i peł-

nieniu służby. Wszędzie, ale szczególnie w Europie, Zgromadzenie

zwraca na to teraz uwagę i wysyła swoje najlepsze siły. To jest czas

misji! Oby mogły w dalszym ciągu pojawiać się wśród nas prawdzi-

we powołania misyjne, święte i szlachetne; możemy wzbudzić wśród

młodych i świeckich, misjonarzy wolontariuszy, uczniów i apostołów.

Wraz z wami powierzam to misyjne zadanie Zgromadzenia Maryi

Wspomożyciele, Matce Kościoła. Ona była zawsze obecna w naszej

historii i nie zabraknie Jej obecności i pomocy również i teraz. Tak

jak w Wieczerniku, Maryja, ekspert Ducha, nauczy nas pozwolić się

Mu kierować, „aby móc rozpoznać, jaka jest wola Boża; co jest do-

bre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rzym 12, 2b).

Z wielką miłością, szacunkiem i wdzięcznością

Ks. Pascual Chávez Villanueva, SDB

Przełożony Generalny

3.6 Page 26

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

2. Wskazania i dyrektywy

2.1. Wierność powołaniowa

Ks. Franciszek Cereda

Radca Generalny ds. Formacji

Pod koniec stycznia Ks. Generał ogłosił, dla całej Rodziny Sa-

lezjańskiej, trzyletni okres przygotowania i rok obchodów dwusetnej

rocznicy urodzin Księdza Bosko. W ten sposób otwiera się dla nas

wszystkich „czas łaski”, w którym mamy pogłębić charyzmat Księ-

dza Bosko w niektórych jego fundamentalnych aspektach, takich jak:

historia, pedagogia, duchowość i posłannictwo dla młodzieży i z mło-

dzieżą. Przede wszystkim otwiera się przed nami możliwość okaza-

nia wdzięczności za dar powołania konsekrowanego życia salezjań-

skiego, do którego wezwał nas Bóg, a które przyjęliśmy z radością.

Również Wiązanka na rok 2011 sugeruje nam, aby na nowo odczytać

i opowiedzieć młodzieży historię naszego powołania. Jest to więc

sposobny czas, aby na nowo odkryć i ożywić dar oraz zobowiązanie

do wierności powołaniu.

W ubiegłych latach Inspektorie przeprowadziły refleksję na temat

osłabienia powołaniowego8 kandydatów i osób będących w formacji,

poszukując przyczyn, cech charakterystycznych, okazji, wyodręb-

niając priorytety interwencji, mając na uwadze jej przezwyciężenie.

To osłabienie jest znakiem, który charakteryzuje współczesne młode

pokolenie, a które utrzymuje się również w naszej formacji począt-

kowej, zwłaszcza w tych Inspektoriach, które jeszcze nie rozwiązały

trudności z ekipami formacyjnymi, z przebiegiem formacji i meto-

dą formacyjną. W tych latach mamy średni ubytek roczny około 110

nowicjuszów i 220 współbraci o ślubach czasowych na 530 nowi-

cjuszów, którzy nowicjat rozpoczęli; to osłabienie powołaniowe jest

przyczyną, nawet jeżeli nie jedyną, tak wielu odejść; należy więc

w dalszym ciągu o tym pamiętać.

Nadszedł więc moment, aby rozpocząć w Inspektoriach proces,

8 F. CEREDA, Kruchość powołaniowa, W: ARW 385, Roma 2004

3.7 Page 27

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

który miałby na celu umocnienie wierności powołaniowej współbra-

ci, którzy są w formacji ciągłej, ale również i tych w formacji począt-

kowej. Trzeba bowiem zauważyć, że okres profesji czasowej domaga

się wierności; nie jest więc tylko doświadczeniem tymczasowym.

Formuła profesji czasowej zwraca uwagę na to, że chodzi tu o wy-

bór subiektywnie definitywny; składający bowiem profesję mówi, że

„chociaż pragnę” ofiarować się Bogu „na całe życie”, to jednak ślu-

buje „żyć w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości” przez określony

czas „zgodnie z rozporządzeniami Kościoła” 9. To w dużej mierze

należy wziąć pod uwagę w formacji początkowej. Trzeba też zauwa-

żyć, że wierność powołaniowa zakłada możliwość niewierności w jej

różnych aspektach, i że brak wierności nie musi wpływać na odejścia.

Warto jednak zauważyć, że pomagając procesom wierności, można w

pewnym stopniu przezwyciężyć niewierności, czyli brak dyscypliny

zakonnej i zjawisko występowania10.

1. DOŚWIADCZENIE WIERNOŚCI POWOłANIOWEJ

1.1. Powtórne odczytanie własnej historii powołaniowej

Wierność powołaniowa jest przede wszystkim darem Bożym, tak

jak powołanie. Jesteśmy przekonani, że na początku historii nasze-

go powołania jest Boża inicjatywa. To On, z miłości powołał nas do

9 Zob. Konst. 24

10 Zgromadzenie Unii Przełożonych Wyższych dyskutowało nad problemem

wierności powołaniowej dwa razy; Zobacz: USG, Wierność i opuszczenia w życiu

konsekrowanym dzisiaj, Litos 2005; USG, Dla wiernego życia konsekrowanego.

Wyzwania antropologiczne w formacji, Litos 2006. Na Zgromadzeniu w 2005 Luis

Oviedo OFM przedstawił rezultaty badań, w których uczestniczyła znaczna część

zakonów męskich. Zauważa on, że największa liczba odejść profesów wieczystych

ma miejsce w wieku średnim: 37,8 % odejść w wieku 31-40 lat i 33,0 % w wieku

41-50 lat; w szczególności 42,2% opuszczeń ma miejsce w pierwszych 10-ciu

latach profesji wieczystej i 31,3 % w 10 następnych latach. Zauważa on również,

że 42 % opuszczeń ma związek z problemami uczuciowymi, z którymi mogą się

łączyć inne podobne motywy jak niedojrzałość z 21,3% i problemy psychologiczne

z 21,0%.

3.8 Page 28

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

istnienia, pozwolił nam wzrastać w rodzinie, umieścił nasze życie w

pewnej szczególnej kulturze. W chrzcie uczynił nas Swoimi dziećmi.

Na drodze życia, poprzez różne spotkania i sytuacje, towarzyszył na-

szemu rozwojowi wiary, miłowaniu Chrystusa, przyjęciu Jego Słowa

i sakramentów, a także w powierzeniu się Maryi, czuciu się cząstką

Kościoła, ofiarowaniu siebie dla drugich.

Następnie przyszedł dzień, w którym poczuliśmy się zaproszeni

przez Jezusa, aby Go naśladować bardziej z bliska. Powołanie nie

przyszło niespodzianie; było wynikiem planu miłości, który miał

Bóg jeszcze przed naszym urodzeniem, a który urzeczywistnił po-

przez swój udział i naszą odpowiedź. Odczytując ponownie prze-

szłość oczami wiary, spostrzegamy, że staliśmy się przedmiotem

Bożej miłości. Zanim my go wybraliśmy, On już nas wybrał, zaufał

nam, oczarował nas;11 kierował nami. Zakochaliśmy się w Jezusie;

byliśmy szczęśliwi mogąc kontynuować Jego obecność i działanie

w świecie12. Bóg poszerzył nasze serce, dając nam łaskę, abyśmy się

czuli umiłowani przez Jezusa i miłowali Go całym sercem; pomógł

nam identyfikować się z Jego zapałem i Jego stylem życia, uczynił

nas zdolnymi do służby młodzieży, tak jak to robił Ksiądz Bosko. Tak

więc, przez profesję zakonną w Zgromadzeniu ofiarowaliśmy Bogu

i młodzieży nie tylko serce, dobra i niezależność, ale całych siebie.

Byliśmy przekonani, że każdy wybór domaga się rezygnacji z róż-

nych możliwości; z drugiej strony jednak wybór Jezusa i Jego misji

był dla nas tak zachwycający, że byliśmy zadowoleni, mogąc zosta-

wić wszystko inne. Tak zrobił Ksiądz Bosko, który dla dobra dusz

zrezygnował ze wszystkiego, tak jak ewangeliczny handlarz, który po

znalezieniu drogocennej perły, z radością sprzedał wszystko, aby móc

ją nabyć13. Przyjęcie wezwania do życia konsekrowanego było umo-

tywowane pięknem daru; byliśmy przekonani, że w tym powołaniu

11 Por. Jer 20,7

12 Por. Jan Paweł II , Życie konsekrowane, 22.

13 Por. Mt 13, 44-46.

3.9 Page 29

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

znaleźliśmy szczęście; woleliśmy powiedzieć „nie” innym dobrym

rzeczywistościom, aby powiedzieć „tak” innym, dla nas lepszym.

W ten sposób rozpoczęliśmy drogę wierności powołaniowej, jaką dał

nam Bóg; istotnie, wierność opiera się na powołaniu.

Powołania się nie wybiera, ale się go otrzymuje; my możemy go

tylko uznać i przyjąć; gdyby od nas zależał wybór, nie byłoby to już

powołaniem, ale pewnego rodzaju planem, który mógłby być zawsze

zmieniany. Poprzez profesję zakonną Bóg potwierdza przymierze za-

warte z nami przez chrzest14. On nas przeznacza do życia całkowicie

Jemu oddanego we wspólnocie braterskiej, by iść za Chrystusem po-

słusznym ubogim i czystym, w służbie młodzieży15; na Jego inicja-

tywę odpowiadamy ofiarowaniem siebie samych. Być wiernymi, to

znaczy odnawiać naszą odpowiedź na to specjalne przymierze, jakie

Bóg zawarł z nami16. Za przykładem Księdza Bosko powtarzamy co-

dzienne: „Przyrzekłem Bogu, że nawet ostatnie moje tchnienie będzie

dla moich biednych chłopców”. Niejednokrotnie nasza odpowiedź

może być niepewna, słaba, możemy być niewierni, ale nie pomniej-

sza to jednak przymierza Boga z nami. On nie cofa swego przymie-

rza. Wierność Boga zakłada i przywołuje naszą wierność.

1.2. Możliwość ostatecznego wyboru

Wierność powołaniowa jest powinnością miłości; jest wolnym

wyborem, który obejmuje całe życie aż do końca. Zaangażowanie

„na zawsze” jest wymogiem miłości, bo miarą miłości jest nie mieć

miary. Taką była miłość Jezusa, który „umiłowawszy swoich na świe-

cie, do końca ich umiłował”17. W relacjach interpersonalnych miłość

jest zaangażowaniem całkowitym i bezwarunkowym; miłość cząst-

kowa i tymczasowa, nie jest autentyczna. Nakładać warunki miłości,

14 Por. Konst. 23.

15 Por. Konst. 3.

16 Por. Konst. 195.

17 J 13,1

3.10 Page 30

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

na przykład ograniczać czas, to pozbawić miłość znaczenia. Miłość

domaga się całości i nieodwołalności. Jeszcze bardziej odnosi się to

do miłości Boga i Jezusa, ma to być miłość gruntowna, całkowita

i na zawsze.

Czasami mogłoby się w nas zrodzić pytanie: czy wierność aż

do końca jest możliwa? Gdybyśmy zawierzyli tylko własnym siłom,

trudno byłoby odpowiedzieć, ale wierność ma swoją pomoc w wier-

ności Boga. Poprzez swoje przymierze Bóg łączy się z nami jako

partner godny zaufania. Nie chodzi tu więc o to, jak długo trwać będą

nasze siły, ale jak długo trwać będzie Jego siła, a ona trwa zawsze.

Świadectwo wierności Bogu stanowi historię zbawienia. Bóg jest za-

wsze wierny. I to daje nam pewność, gdyż wiemy, że pomimo naszych

słabości, Bóg, który zapoczątkował w nas swoje dzieło, doprowadzi

go do końca18, nie pozwoli, abyśmy byli kuszeni ponad nasze siły19,

wystarczy nam Jego łaski20. Pomimo naszych niewierności, On wiary

dochowuje, gdyż nie może się zaprzeć siebie samego21. Jego dary są

nieodwołalne22. Wierność Boga czyni możliwą naszą wierność.

Mogłoby nas zaniepokoić i inne pytanie: W jaki sposób możemy

być wiernymi do końca? Nie możemy wiedzieć, czy nasze zaanga-

żowanie będzie definitywne; tylko wierność codzienna jest tym, co

dzięki łasce Bożej, możemy zapewnić. Gdy w profesji zakonnej mó-

wimy „na zawsze” nie zapowiadamy, co się wydarzy, ale co chcemy,

aby się stało. Ks. Generał pisze na ten temat: „Wierność ma typo-

wą charakterystykę, która ją odróżnia od innych cnót. Możemy ją

przyrównać, w dziedzinie sztuk pięknych, do muzyki porównując ją

z malarstwem czy rzeźbą: w danym momencie mogę kontemplować

piękną statuę lub sławny obraz, ale nie mogę wysłuchać w jednej

18 Por. Flp 1, 6

19 Por. 1 Kor 10,13.

20 Por. 2 Kor 12,9.

21 Por. 2 Tym 2,13.

22 Por. Rzym 11,29

4 Pages 31-40

▲back to top

4.1 Page 31

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

chwili Dziewiątej Symfonii Beethovena czy Zaczarowanego Fletu

Mozarta; tutaj z konieczności jest wydłużenie w czasie, jej historia.

W podobny sposób wierność nie może się zrealizować inaczej, jak

tylko jako doświadczenie historyczne”23. Dlatego jest rzeczą koniecz-

na zapewnić Bogu każdego dnia odpowiedź.

Ponieważ żyjemy w świecie, który ciągle się przekształca, zmie-

niamy się również i my, i dlatego wierność musi być dynamiczna

i twórcza. Nie chodzi o to, by być wiernymi, ale stawać się wiernymi.

Złożyć profesję zakonną, to tak „jak namalowanie ramki, która okre-

śla granice i oddziela obszar wewnętrzny od tego, co jest poza nim;

ten obszar będzie wypełniony późniejszymi decyzjami, które będą

ocenione jako udane i prawdziwe, tylko wtedy, gdy będą utrzymane

w tym samym tonie, jaki został zapoczątkowany przez dobrowolny

wybór” 24. Trzeba wziąć pod uwagę nowe okoliczności. Dokonując

wyborów zgodnych z początkowym zaangażowaniem, trzeba wziąć

pod uwagę nowe okoliczności. Nie zawsze będzie to łatwe; mogą

zaistnieć również niewierności, może powstać wątpliwość, że po-

myliliśmy drogę, że nie rozumieliśmy tego, co się wybierało i nie

przewidywaliśmy trudności. Nikt nie może przewidzieć przyszłości

i uprzedzić problemów; nie można mieć pełnej znajomości formy ży-

cia, zanim się w nią nie zaangażuje; nikt nie może mieć doświadcze-

nia różnych form życia, by wybrać tę właściwą.. Życie jest ciągłym

odkrywaniem dokonanego wyboru i wciąż nowym zaangażowaniem,

aby przeżywać go w pełni.

2. WIERNOŚĆ „ZAGROŻONA”

W naszej epoce wierność nie zawsze jest postrzegana jako war-

tość i dlatego nie jest łatwo stworzyć mentalność wierności. Kultura,

zwłaszcza ta postmodernistyczna, nawet gdy docenia wartości takie

jak szczerość osoby, autentyczność jej relacji, nie docenia ich silnych

23 P. CHAVEZ, Wierność źródłem pełni życia, W: USG, Dla wiernego życia

konsekrowanego, o.c., 27

24 A. CENCINI, Mi fido... dunque decido, Milano 2009, 74

4.2 Page 32

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

powiązań. Z drugiej strony, wierność staje się słaba również w sposo-

bie myślenia i przeżywania powołania chrześcijańskiego, a w szcze-

gólności powołania do życia konsekrowanego. Nawet, jeżeli okolicz-

ności ukazują trudności i zagrożenia, należy zawsze szukać sposobu,

aby je przekształcić w celowe i korzystne.

2.1. Szybkość zmian kulturowych

Przyspieszony rozwój technologii w ostatnich czasach, centralne

znaczenie działalności gospodarczej i wielki wpływ środków prze-

kazu, wpłynęły znacznie na zmianę kulturową społeczeństwa, nie

tylko zachodniego, ale na zasadzie globalizacji, również w innych

częściach świata. Pewne aspekty kultury lub własnych kultur stają

się wyzwaniem dla wierności powołaniowej lub stają się nawet za-

grożeniem. Należy mieć to na uwadze, aby przekształcić podobne

wyzwania w punkty wyjścia do działania.

W społeczeństwie konsumpcyjnym osoba doświadcza trudności

w wyborze, często jest kuszona, aby zadowolić się tym, co jest

w bezpośredniej bliskości. Przyzwyczaja się do mentalności „użyj

i wyrzuć”. Również poglądy, wartości i kontakty są uważane za towar

do zdobycia, użycia i wyrzucenia. Coraz bardziej liczy się kultura

użycia, to, co lubię i co daje mi zadowolenie. Modele konsumpcyj-

ne życia szerzą się również w krajach ubogich. Z taką mentalnością,

jeżeli jakiś wybór mi się nie podoba albo staje się trudny, może być

zmieniony. Daje się pierwszeństwo wyłącznej realizacji własnych

potrzeb lub pragnień, traci się szacunek dla wierności, prawdy, sta-

łych uczuć; zaniedbuje się zaangażowanie na dłuższą metę. W ten

sposób człowiekowi grozi niebezpieczeństwo, że stanie się słabym

i niedojrzałym.

Prócz tego oddycha się popularną mentalnością relatywistycz-

ną. Ma się do czynienia z ogromną ilością obrazów i opinii. Z bra-

ku czasu lub sposobności do zatrzymania się i refleksji, grozi nam

niebezpieczeństwo, że choć będziemy dobrze poinformowani co do

nowości, będziemy żyć powierzchownie. Poszukiwanie prawdy nie

4.3 Page 33

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

zachwyca, gdyż jest to uciążliwe, a rezultat jest niepewny. Nie potrafi

się odróżnić tego, co jest istotne od tego, co jest przelotne. W ten spo-

sób wszystko staje się płynne, historia zatraca znaczenie, a nihilizm

jest zawsze na horyzoncie. Żyjemy w społeczności „płynnej”. Prze-

żywając ciągłe zmiany, boimy się podejmowania zadań. Preferuje się

życie „punktualne” i angażowanie się tylko w teraźniejszość. Nie

rozumie się, dlaczego już mamy dokonywać wyborów definitywnych

na początku wieku młodzieńczego, gdy brak jest jeszcze doświadcze-

nia dotyczącego przyszłości. Jeżeli przypadkowo wcześniej zostały

podjęte zadania, usprawiedliwia się porzucenie dokonanych wybo-

rów, mówiąc: „dzisiaj widzę te rzeczy inaczej, a jutro mógłbym je

widzieć w sposób odmienny”.

W takim więc klimacie decyzje zależą często bardziej od naszych

nieprzemyślanych opinii, emocji i pragnień niż od motywacji i prze-

konania; dajemy się uwieść przez łatwy entuzjazm i spontaniczność.

Silne uczucie może nieraz spowodować radykalne i nieprzewidziane

zmiany w życiu bez oceny ich konsekwencji; ważne jest, aby prze-

zwyciężyć sytuacje kłopotliwe, w których ktoś się znajduje lub osią-

gnąć upragnione zadowolenie, chociaż to nie było gwarantowane.

Pomniejsza się w ten sposób gotowość do oczekiwania, wyrzeczenia

i ofiary w perspektywie dóbr bardziej trwałych w przyszłości. Staje

się czymś trudnym zaakceptowanie krzyża codzienności, dyscypli-

ny, ascezy, samokontroli, dlatego łatwo się ustępuje wobec trudności.

Rodzi się więc pytanie: Jak można być wiernym powołaniu konsekro-

wanemu w czasach radykalnych przemian i szybkich transformacji?

2.2. Braki tożsamości życia konsekrowanego

Oprócz aspektów kulturowych istnieją również motywy wewnętrz-

ne, które osłabiają życie konsekrowane. Zdarza się to zwłaszcza wte-

dy, kiedy się osłabia lub traci sens własnej tożsamości jako osoby

konsekrowanej, która została wezwana, aby żyć jako „żywa pamiątka

sposobu życia i działania Jezusa” pośród młodzieży25. Jeżeli życie

25 JAN PAWEŁ II, Życie konsekrowane, 22

4.4 Page 34

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

konsekrowane nie przeżywa w sposób profetyczny mistyki prymatu

Boga, posługi dla najbiedniejszych, braterstwa w zjednoczeniu, nie

tylko zatraca własną tożsamość, ale również naraża na ryzyko wier-

ność osoby konsekrowanej. To ryzyko wzrasta, kiedy się przyjmuje

„model liberalny” życia konsekrowanego, który może znaleźć miej-

sce przede wszystkim w kulturze zsekularyzowanej26.

Od życia konsekrowanego wymaga się doświadczenia silnej wia-

ry i życia duchowego w całym bytowaniu, które daje pierwszeństwo

Bogu, pozwala doświadczyć miłości Jezusa Chrystusa, wypełnia

serce pasją apostolską. Kiedy jednak przeżywa się życie duchowe

w sposób powierzchowny albo doświadczenie duchowe staje się mar-

ginalne lub traci swoją mistyczną siłę, wtedy wartości życia konse-

krowanego nie są przeżywane wewnętrznie, nie przenikają serca mi-

łością, uczuciami, przekonaniem i motywacją. Wtedy można przeży-

wać tylko zewnętrznie modlitwę, posłuszeństwo, ubóstwo i czystość

czy też życie wspólnotowe. Nie jest to jednak życie autentyczne, ale

tylko formalna obserwancja; nie żyje się wtedy ewangelicznym ra-

dykalizmem. Stopniowo powołanie do życia konsekrowanego traci

sens.

W konsekwencji, z upływem czasu, następuje utrata pasji apo-

stolskiej, osłabia się zdolność do bezinteresowności i wspaniałomyśl-

ności, odczuwa się zmęczenie psychiczne i duchowe. Apostolstwo

wśród młodzieży przestaje być obecnością animującą i ewangelizują-

cą, wypełnia się go tylko z musu. Niektórzy współbracia, ze względu

na brak reorganizacji dzieł, starzenia się i braku powołań, są zbyt

obciążeni pracą, która nie zawsze jest zadawalająca; inni się zniechę-

cają ze względu na własne braki lub ze względu na słabe wyniki; nie

trudno więc zrozumieć motywy pewnej frustracji apostolskiej. Bra-

kuje wtedy dynamizmu, pomysłowości, zdolności tworzenia. A kiedy

zaangażowanie apostolskie traci znaczenie, rodzi się pytanie o sens

własnego powołania.

26 . P. CHAVEZ, Ty jesteś moim Bogiem, poza Tobą nie mam innego dobra, W: DRG

382, Roma 2003.

4.5 Page 35

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

Jeżeli potem doświadcza się braku życia braterskiego, zaczyna się

indywidualizm; to prowadzi współbrata do oddalenia się od wspól-

noty i życia własnym światem. W ten sposób szkodzi się duchowi

rodzinnemu i poczuciu przynależności. Spotkania wspólnotowe stają

się formalnością. Wszyscy pragnęliby głębokiego ludzkiego kontak-

tu, ale czasami czują się bardziej urzędnikami jakiegoś przedsiębior-

stwa niż osobami konsekrowanymi dla jakiejś misji. Stopniowo, gdy

nie jesteśmy wystarczająco uważni, staczamy się w kierunku prze-

ciętności i zeświecczenia; rezygnuje się z ascezy, szuka się łatwego

życia. Traci się zaufanie do charyzmatu. Nie znajdując środowiska

życia we wspólnocie, niektórzy zaczynają szukać go poza wspólnotą.

Życie konsekrowane staje się wtedy ciężarem, a wierność zaczyna

stwarzać problemy.

Są jeszcze inne czynniki, które zwracają uwagę na trudności.

Dawniej osoba konsekrowana cieszyła się szacunkiem i to ułatwia-

ło wierność, również w przypadkach, w których jednostka czuła się

słaba lub mniej pewna w powołaniu. Dzisiaj niejednokrotnie Kościół

jest postrzegany jako mniej wiarygodny i wizerunek osoby konsekro-

wanej nie cieszy się już takim szacunkiem, dlatego też mniejsze jest

uznanie jej roli. Często można się spotkać z obojętnością, brakiem

zainteresowania, apatią. Co więcej, w społeczeństwie zsekularyzo-

wanym dąży się do tego, aby religia została zepchnięta do sfery pry-

watnej. Przezwyciężenie tego klimatu domaga się odwagi i większej

dojrzałości powołaniowej, bardziej niż w innych czasach, niestety,

nie wszystkich na to stać.

3. WIERNOŚĆ „STRZEŻONA”

Powołanie jest darem nieocenionym, ale jest również „skarbem

w kruchych naczyniach” 27, należy więc zrobić wszystko, aby ciągle

„ożywiać go”28 swoją wiernością. Dlatego, że jest wystawione na ry-

zyko i zagrożenia mentalności i wadliwych stylów życia, zwłaszcza

27 2 Kor 4,7.

28 2 Tym 1,6.

4.6 Page 36

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

naszej skrajnej niestabilności, wierność jest tą rzeczywistością, którą

należy przeżywać codziennie. Podtrzymuje ją czujność, roztropność

i uwaga, potrzebuje jednak, aby być kultywowaną i podtrzymywaną.

3.1. W czasie formacji początkowej

Współczesne doświadczenie uczy nas, że mamy przywiązywać

wagę do przeżyć wewnętrznych osoby, biorąc pod uwagę jej uczucia,

emocje i sentymenty, jak również jej zachowania, motywacje i prze-

konania. Dlatego w całym procesie formacyjnym trzeba uwzględnić

pracę personalizacji, począwszy od formacji początkowej, poprzez

jej kontynuację, aby „ dotrzeć do głębi osoby”29. Przejdźmy do nie-

których aspektów doświadczenia w formacji początkowej, które

sprzyjają życiu w wierności.

Przede wszystkim, od początku formacji proces dojrzewania

ludzkiego zasługuje na wielką uwagę. Na przykład niskie poczucie

własnej wartości sprawia, że człowiek czuje się niezrozumiany, mało

doceniany i mniej kochany niż inni; kiedy nie doznaje wystarcza-

jąco dużo uczucia i zainteresowania, wówczas przeżywa trudności

i zamyka się. To tłumaczy niektóre problemy związane z praktyką

czystości, które następnie wpływają na wierność. Jest więc rzeczą

konieczną, aby osoba formowana, podczas gdy odkrywa obecność

Boga we własnej historii, zwróciła uwagę na to, co przeżywa w głębi

siebie samej, nie ukrywając problemów osobistych, wątpliwości, nie-

pewności, a więc i prosząc o pomoc psychologiczną i kierownictwo

duchowe. Formacja w etapach początkowych musi być ukierunkowa-

na na psychologiczną i uczuciową dojrzałość osoby i na umiejętność

spokojnego przeżywania czystości; to umocni wierność30.

Ponieważ miłość zajmuje centralne miejsce w naszym życiu,

formacja uczuciowa i do czystości domaga się głębokiego życia du-

chowego, skierowanego głównie na miłość do Jezusa, łącząc z tym

29 FSDB 208

30 F. CEREDA, Formacja do uczuciowości i czystości, W: DRG 408, Roma 2010.

4.7 Page 37

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

miłość do Boga, do Maryi i Księdza Bosko. Uważając Jezusa Chry-

stusa za swojego „przyjaciela”31, ta „wielka miłość, żywa i osobista”32

do Niego staje się centrum jednoczącym życie osoby formowanej.

Stopniowo przejmuje ona uczucia Jezusa, odkrywa sens i piękno

daru z siebie dla Boga w życiu konsekrowanym salezjańskim, czuje

silne poczucie przynależności do Kościoła i do Zgromadzenia, żywi

przywiązanie do Księdza Bosko i entuzjazm do pracy z młodzieżą.

To miłość pozwala zachować wierność powołaniu. Dlatego należy

pochwalić wielkie przemiany w praktyce formacyjnej i pomóc oso-

bie formowanej w nabyciu umiejętności modlitwy osobistej, rozpo-

czynając od przynajmniej półgodzinnego rozmyślania codziennego,

możliwie w formie „lectio divina”, nawiedzenia i adoracji euchary-

stycznej, spowiedzi, dochodząc do zjednoczenia z Bogiem. Również

niech będzie podtrzymane zawierzenie osobiste Maryi. Posiada ona

silne znaczenie uczuciowe, które umacnia czystość i wierność.

Formacja początkowa, która jest procesem identyfikacji z powo-

łaniem konsekrowanym salezjańskim, zmierza do tego, aby uformo-

wać uczniów i apostołów Jezusa w stylu Księdza Bosko. Jego ośrod-

kiem jest więc życie duchowe i zaangażowanie apostolskie. Miłość

do Boga przeradza się w pasję apostolską, która pobudza entuzjazm

u osoby formowanej do posłannictwa młodzieżowego i prowadzi ją do

miłości młodzieży z wielką wrażliwością i do chętnego przebywania

z nimi, oddając całego siebie na służbę dla nich. To zaś podtrzymuje

jej wierność33. Przy podejmowaniu poszczególnych kroków w procesie

ponownego przemyślenia duszpasterstwa młodzieżowego konieczna

jest formacja duszpasterska, na którą składa się uaktualniona refleksja

i zaangażowana praktyka zgodnie z tym, jak to robi Zgromadzenie.

Ta sama miłość motywuje formację intelektualną. Osoba formowa-

na, przepełniona pasją apostolską, uznaje konieczność przygotowania

się do duszpasterskiej posługi wychowawczej. W formacji intelektu-

31 JAN PAWEŁ II, Pastore dabo vobis, 45,46.

32 Ibidem, 44.

33 Por. Kont. 195

4.8 Page 38

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

alnej znajduje solidne podstawy dla swojego życia duchowego; naby-

wa znajomości i kompetencji do posługi salezjańskiej. W ten sposób

tworzy się mentalność zgodną z powołaniem. Równocześnie docenia

się pozytywne aspekty nowoczesności i postmodernizmu oraz odpo-

wiednio się przygotowuje, aby nie zagubić się w obliczu tendencji

relatywistycznych i nihilistycznych kultury i w zamęcie moralnym.

Dlatego formacja intelektualna powinna pomóc w zmianie mental-

ności, a jeżeli chce mieć wpływ na motywacje i przekonania osoby

formowanej, musi przyjąć również charakter uczuciowy.

Dzisiaj bardziej zdajemy sobie sprawę z ważności formacji po-

czątkowej, stąd podjęto znaczne kroki, aby ulepszyć jej treść i meto-

dologię, wzmocnić wspólnoty formacyjne i ośrodki studiów, a także

przygotować formatorów. Aby jednak formacja była dobra, musi być

także świadoma, że w życiu są ciągłe i nieprzewidziane zmiany. Tak

więc musi ona rozwijać w osobie formowanej zdolność przeżywania

powołania w wierności twórczej, tj. przyjąć określoną mentalność

formacji permanentnej. „Formacja początkowa musi być utrwalona

przez formację stałą, która sprawi, że podmiot pozwoli się formo-

wać przez całe swoje życie” 34. Dlatego jest konieczne, aby osoba

formowana wzmocniła zdolność autoformacji, uważając jednak, aby

nie podsycać indywidualizmu na poszczególnych etapach swojej for-

macji.

3.2. W czasie formacji ciągłej

Wielkie wsparcie dla wierności powołaniowej stanowi forma-

cja ciągła. Istotnie, pomaga ona sprostać wyzwaniom łączącym się z

kulturą, która się zmienia, i samą osobą, która rozwija się przez całe

życie. W Zgromadzeniu powinna być ona pielęgnowana w szczegól-

ny sposób. Zostaną zasugerowane teraz niektóre aspekty na pozio-

mie osobistym, wspólnotowym i inspektorialnym, które mogą pomóc

wierności.

34 JAN PAWEŁ II, Vita consacrata, 69.

4.9 Page 39

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

Zaangażowanie osobiste

Formacja ciągła w pierwszym rzędzie podlega osobistej odpowie-

dzialności 35. Potrzebna jest postawa i zaangażowanie osobiste, jeżeli

się chce rozwijać własne powołanie. Każda formacja jest w gruncie

rzeczy samowychowaniem. Istotnie, nikt nie może zastąpić nas, jako

osoby, w odpowiedzialnym korzystaniu z wolności”36. Niestety, zda-

rza się, że zwłaszcza w pierwszych latach pełnego zaangażowania

apostolskiego, ale nie tylko, rzucając się w wir pracy, możemy się

narazić na takie niebezpieczeństwa, jak: rutyna, aktywizm, brak mo-

tywacji. Potrzebne więc jest zaangażowanie osobiste, które potrafi

wykorzystać każdą okazję, jaką spotkamy w naszym życiu, aby pod-

trzymać w nas żywe pragnienie wzrostu i bycia wiernymi: animacja

wspólnotowa, klimat modlitwy, pasja apostolska, nauka, braterskie

więzi – to elementy, które należy docenić.

Jednym z bardziej skutecznych środków, mogących pomóc

w zachowaniu wierności powołaniowej, jest życie duchowe. Nasze

serce jest stworzone do miłości i by być kochane. Wybierając życie

konsekrowane oddaliśmy nasze serce Panu Jezusowi, odpowiadając

na miłość, jaką nas obdarzył. Eucharystia, Sakrament Pojednania,

„lectio divina”, nabożeństwo do Maryi Dziewicy, modlitwa osobista,

zjednoczenie z Bogiem – to tylko niektóre z podstawowych wyrazów

naszego życia duchowego. Modlitwa jest jak oliwa, która podtrzymu-

je zapaloną lampę naszej miłości do Pana Jezusa i pielęgnuje radość

z naszego powołania salezjańskiego; ale kiedy jej zabraknie, słabnie

płomień miłości i bardziej jesteśmy narażeni na „pokusy”, które za-

grażają wierności.

Wraz z życiem duchowym złączony jest, będąc niejako jego owocem,

zapał misyjny wynikający z „daj mi dusze, resztę zabierz”. Chodzi tu

o gorliwość duszpasterską, którą wzbudza miłość do Jezusa Chrystusa

i do charyzmatu Księdza Bosko, który każe nam szukać we wszystkim

35 Por. Konst. 99: „Każdy salezjanin bierze odpowiedzialność za własną formację”.

36 JAN PAWEŁ II, Pastorem dabo vobis, 69.

4.10 Page 40

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

„chwały Bożej i zbawienia dusz”. Ten zapał apostolski przywołuje to

dobro, które jest w nas: miłość do młodzieży, wspaniałomyślność, od-

danie, kreatywność, łączność z innymi działaczami duszpasterskimi,

ale także ducha ofiary, ascezę, autodyscyplinę. Ona oczyszcza nasze

motywacje, chroni przed zniechęceniem w chwilach trudności; w za-

mian napełnia nas radością i zadowoleniem z powołania.

Jednak zawsze jest możliwy pewien kryzys powołaniowy. Nie

przychodzi on niespodzianie, ale rozwija się stopniowo. Może doty-

czyć życia wiary, zmęczenia psychicznego, rozczarowania apostola-

tem, utraty motywacji. Często taki kryzys dotyczy uczuć i czystości.

Rozpoczyna się od małych odstępstw i rekompensat, które początko-

wo wydają się być dozwolone i nieszkodliwe, a które jednak stopnio-

wo przekształcają się w zwyczaje i dwuznaczne zachowania, aż do

przeobrażenia się w kryzys powołaniowy. Jakkolwiek i w takich mo-

mentach zawsze można zawrócić i podjąć na nowo życie wierne. Nie

są to sytuacje nieodwracalne. Dlatego jest rzeczą ważną uznać swoją

słabość i nigdy nie polegać na własnych siłach. Właśnie dlatego mu-

simy ćwiczyć się w roztropności i czujności, dbać o samodyscyplinę

i samokontrolę. Wielką pomocą jest tu szczerość ze samym sobą

i wobec przewodnika duchowego. Potrzebna jest odwaga, aby uczci-

wie skonfrontować się z Bogiem, uznać nasze skłonności, zachowa-

nia i postawy, które nie są spójne. To świadczy o przyjęciu przez nas

odpowiedzialności za nasze życie i powołanie oraz poważnym po-

traktowaniu życia wiernego naszym zobowiązaniom.

Troska wspólnotowa

Wspólnota jest wielką wsparciem dla wierności współbraci, gdyż

jest blisko nich w ich konkretnych sytuacjach. Wspólnota może mieć

słabości i ograniczenia, ale posiada również żywotne elementy, które

pozwalają stawić czoło wyzwaniom słabości powołaniowej osób for-

mowanych, a także trudnościom wierności powołaniowej współbraci

w każdym wieku. Ta rzeczywistość żywa, żywotna, tętniąca życiem,

wzbudza zainteresowanie, fascynuje i przyciąga, ale przede wszyst-

5 Pages 41-50

▲back to top

5.1 Page 41

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

kim jest terenem żyznym, autentycznym, dającym wszystkie odpo-

wiedzi. Życie rodzi życie. Tak więc, aby wspólnota mogła pomóc

współbraciom przeżywać twórczo wierność, należy rozwinąć te ele-

menty żywotności, które już w niej są, to znaczy jej zdolność dawania

profetycznego świadectwa, budzenia powołań, wzmocnienie sensu

przynależności, mobilizowanie współbraci do zadań i sposobu życia

w większym zaangażowaniu, zaangażowanie świeckich i młodzieży,

powiększenie własnego znaczenia w Kościele i na własnym terenie.

Jednym z jej witalnych elementów, który ma ogromne znaczenie

dla wierności, to styl życia i pracy. Przychylne przyjęcie i radość by-

cia razem powoduje, że każdy czuje się kochany, doceniany i właści-

wie oceniany. Mieści się w tym bogactwo relacji, które można odkryć

i nawiązać. Duch rodzinny stwarza mentalność wspólnego poszuki-

wania i rozeznawania; klimat wiary i modlitwy umacnia motywacje

wewnętrzne i przygotowuje do życia radykalizmem ewangelicznym

i poświęceniem apostolskim. Dobre ustawienie wspólnej pracy oraz

projektów wspólnotowych i duszpasterskich umacnia wzrost, podno-

si wydajność apostolstwa, pomaga unikać stresów i zmęczenia. I na-

wet gdyby się ktoś znalazł w trudnościach, poczucie wzajemnej od-

powiedzialności współbraci sprawi, że zwrócą oni uwagę na pierwsze

oznaki jego kłopotów, będzie mu pomocna ich przyjaźń, zaintereso-

wanie i zrozumienie. Będzie dla niego bodźcem ich przykładne życie.

Szczególne znaczenie ma również zaangażowanie, jakie podejmie

wspólnota, aby pomóc współbraciom w pogłębieniu tożsamości sale-

zjańskiego życia konsekrowanego. Wspólnota ułatwia doskonalenie

w wymiarze salezjańskim37, refleksję na temat Konstytucji38, studium

warunków młodzieżowych również poprzez obecność młodzieży na

swoich spotkaniach albo ich obecność, w środowiskach życia sale-

zjanów39, uczenie się nowych rozwiązań w duszpasterstwie młodzie-

37 Por. KG26, 10.

38 Ibidem

39 Por. KG26, 15

5.2 Page 42

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

żowym i w katechezie, przekazywanie charyzmatu40. W ten sposób

współbracia doświadczają głębokiej wdzięczności względem Boga

za dar powołania, czują się dumni, że są członkami Zgromadzenia

i synami Księdza Bosko; doświadczają radości, entuzjazmu i zaanga-

żowania w powołaniu.

Do tego wszystkiego przyczynia się znacząco sposób pełnienia

posługi władzy we wspólnocie. Dyrektor stara się stworzyć atmos-

ferę przyjaźni i szacunku względem każdego współbrata, by ten się

czuł ‘jak u siebie w domu’41, podtrzymuje codziennie kontakt z każ-

dym, postępując zawsze „jak ojciec, brat i przyjaciel”42. Troszczy się

o to, aby wszystkich łączyła więź braterska i współodpowiedzialność,

wykaże troskę o cierpiących, o tych, którzy się czują osamotnieni,

znajdują się na marginesie lub przeżywają trudności. Rozmową i kie-

rownictwem duchowym pomaga współbraciom przeżywać w sposób

dojrzały uczuciowość, odpowiedzialność za własną formację, odna-

leźć radość przez przyjazny kontakt z Panem Jezusem, a także dobrze

wykorzystywać czas i środki komunikacji społecznej, zaplanować

własne życie i stawić czoło trudnościom w pracy apostolskiej. Jego

animacja zmierza do tego, by zapewnić dobry poziom życia ducho-

wego i duszpasterskiego we wspólnocie, troszcząc się o modlitwę

i ascezę wspólnotową43, braterskie dzielenie się, apostolat.

Odpowiedzialność inspektorialna

Chociaż jest rzeczywistością złożoną, również wspólnota in-

spektorialna odgrywa znaczącą rolę w utwierdzaniu wierności swo-

ich członków, bo do tego pobudza ich przede wszystkim poczucie

przynależności. Braterstwo, jakiego doświadcza się w Inspektorii,

zwłaszcza z okazji ślubów, święceń i rocznic, troska w przypadku

choroby, bliskość w momentach utraty kogoś z rodziny, są dowodami

40 Por. KG26, 21.

41 Por. Konst. 16.

42 Konst. 15.

43 Por. CIVCSVA, Życie braterskie we wspólnocie, 23:”Wspólnota bez mistyki nie

ma duszy, ale bez ascezy nie ma ciała”

5.3 Page 43

▲back to top

WSKAZANIA I DYREKTYWY

miłości do współbraci i więzów, jakie ich łączą z Inspektorią. Ważne

jest, aby relacje między współbraćmi i pełniącymi posługę władzy

były pogodne; aby współbracia byli włączeni w procesy rozeznania

w perspektywie ważnych wyborów w Inspektorii; aby w Inspektorii

dało się odczuć mentalność i „kulturę” zgodną z tożsamością sale-

zjańskiego życia konsekrowanego.

Jednocześnie wielką pomocą dla rozwoju i wierności współbraci

jest formacja ciągła. W świecie, który szybko się zmienia i gdzie lu-

dzie zmieniają się z upływem lat, „formacja ciągła [pomaga] zakon-

nikowi zintegrować dynamiczny wzrost i wierność w konkretnych

okolicznościach życia” 44. Ułatwia ona przekształcenie „kultury in-

spektorialnej”, zwłaszcza w odniesieniu do tożsamości życia kon-

sekrowanego. Służy temu dobra animacja inspektorialna poprzez

propozycje różnych możliwości rozwoju oraz odnowy duchowej

i duszpasterskiej współbraci. Szczególnym zainteresowaniem trze-

ba koniecznie otoczyć współbraci na asystencji i „kwinkwenistów”,

nie zawsze bowiem jest łatwe przejście z życia zorganizowanego

i przeżywanego we wspólnocie formacyjnej do pełnego włączenia się

w pracę wychowawczą i duszpasterską. Wymaga to przemyślenia

sposobów włączenia i towarzyszenia tym współbraciom.

I na koniec, swoje znaczenie ma również i to, w jaki sposób

Inspektoria realizuje posłannictwo na swoim terenie. Istotnie, ma

to znaczący wpływ na wierność współbraci. Dlatego też jest waż-

ne, aby mogli oni poświęcić się młodzieży, zwłaszcza najuboższej,

używając swoich darów i zdolności i mając możliwość animującej

obecności wśród nich. Ważne jest, aby mogli żyć i pracować we

wspólnotach, odpowiednich ilościowo i jakościowo, składających się

z konsekrowanych braci całkowicie oddanych Bogu i przez Niego

wspieranych. Ważne jest również, aby siły, jakimi dysponuje wspól-

nota wychowawczo-duszpasterska, pozwalały wykonywać pracę

w sposób spokojny i skuteczny, dając świadectwo, budząc powołania,

angażując współpracowników. Posłannictwo odgrywa główną rolę

44 CIVCSVA, Potissimum institutioni, 67.

5.4 Page 44

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

w życiu współbraci i stanowi bodziec dla ich wierności powołaniowej.

Konstytucje stwierdzają, że „Posłannictwo nadaje całemu naszemu

życiu swój konkretny wyraz”45. A więc każda Inspektoria, zaangażo-

wana w proces „nowego rozplanowania swojej obecności”, uważna

na procesy związane z restrukturyzacją, reorganizacją i nowym ukła-

dem placówek, nie może nie zwrócić uwagi na te kryteria, jeżeli chce,

aby współbracia byli szczęśliwi i pozostali wierni powołaniu. Musi

więc dążyć nie tyle do zapoczątkowania czy kontynuowania dzieła,

chociaż i to jest ważne, ile przede wszystkim do zapewnienia lepszej

jakości obecności salezjańskiej na danym terenie, gdyż tylko w ten

sposób będzie miał przyszłość charyzmat salezjański.

PUNKTY DO REFLEKSJI I KONFRONTACJI

1. Współbrat, zarówno w formacji początkowej, jak i ciągłej,

przemyśli osobiście powyższe wskazania; niech zwróci uwagę na

swoje aktualne życie, oceniając je pod względem wierności po-

wołaniowej; niech włączy do swojego osobistego programu życia

to, co może mu pomóc żyć w wierności.

2. Wspólnota lokalna niech zaproponuje momenty dzielenia się,

w czasie których przeprowadzi się refleksję na temat jej żywotności,

sposobu przeżywania salezjańskiego powołania konsekrowanego

i wsparcia, jakiego udziela swoim członkom, aby ci żyli w wier-

ności.

3. Wspólnota formacyjna niech się zastanowi nad tym, co robi,

aby pomóc formowanym w przyjęciu mentalności wierności po-

wołaniowej i formacji ciągłej.

4. Inspektoria niech zastanowi się nad swoją „kulturą”, rozplanowa-

niem formacji stałej, środków wmacniających wierność powołanio-

wą. Niech szuka sposobu włączenia współbraci, wspólnoty lokalne

i wspólnoty formacyjne w proces odnoszący się do wierności.

45 Konst. 3.

5.5 Page 45

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

4. DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

4.1 Kronika Przełożonego Generalnego

Grudzień 2010

W środę 1 grudnia, w godzinach porannych, Ksiądz Generał prze-

wodniczy posiedzeniu otwarcia sesji zimowej Rady Generalnej. Po

południu, razem z ks. Francesco Cereda, udaje się na UPS, aby wy-

głosić przemówienie do Senatu Akademickiego.

W piątek 3, przewodniczy zebraniu Rady, a następnie, w południe,

przyjmuje z wizytą grupę DBI (Don Bosco International), utworzo-

nej przez ks. Fabio Attarda, ks. Meinolfa von Spee, ks. Ángela Astor-

gano, dr Mattia Tosato, i ks. Miguela Ángela Garcia.

W sobotę 4, razem z całą Radą Generalną, Ksiądz Generał zwiedza

Bibliotekę Watykańską, na zaproszenie J. Em. Kard. Raffaele Farina.

W niedzielę wieczorem, 5 grudnia, przed rozpoczęciem kolacji

kieruje słowa powitania do nowych Inspektorów przybyłych na kurs

formacji.

W poniedziałek 6, rano, ks. Chávez przyjmuje ks. Valerio Bocci,

Dyrektora Elledici, i kolejno ma pierwsze spotkanie z Inspektorami.

Po południu udziela wywiadu dla TV2000.

Poczynając od wtorku 7, przez cały czas trwania kursu formacji

nowych Inspektorów, który trwa aż do 18 grudnia, Ksiądz Generał,

w czasie mającym do dyspozycji, spotyka się osobiście z każdym z In-

spektorów. A oto lista Inspektorów uczestniczących w kursie, których

stopniowo przyjmował Ksiądz Generał na rozmowę: Jorge Crisafulli

(AFW); Faustino García (AFO); Raminedi Balaraju (INH); Dariusz

Bartocha (PLS); Sylvain Ducange (HAI); Víctor Pichardo (ANT);

Artur Pereira (POR); Petr Vaculík (CEP); Martin Coyle (GBR); Ma-

rek Chmielewski (PLN); Alfred Leja (PLO).

Wiele innych spotkań i rozmów, w całym tym okresie, odbył

Ksiądz Generał, czy to z Radcami czy też z władzami i współbraćmi,

w połączeniu ze zwyczajnymi posiedzeniami Rady.

5.6 Page 46

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

W środę 8, uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej

Maryi Panny, Ksiądz Generał odprawia Mszę św. w Domu General-

nym CMW.

W sobotę 11, w godzinach porannych, Ksiądz Generał prowadzi

dzień skupienia dla Inspektorów. Spożywa obiad we Wspólnocie

z Watykanu, świętując wspólnie z Kard. Angelo Amato.

W poniedziałek 13, popołudniu, ks. Chávez udaje się na UPS, aby

poświęcić nowy szpitalik i uczestniczyć w tradycyjnym spotkaniu ze

współbraćmi z Wizytatorii, po którym nastąpiła kolacja.

W piątak 17, po zakończeniu posiedzenia Rady Generalnej i po

rozmowie z jednym z Inspektorów, przyjmuje z wizytą Wielebnego

Jonasa Abib, Założyciela „Cançao Nova”, któremu towarzyszą człon-

kowie zarządu.

W sobotę 18, rano, razem ze swoim Wikariuszem, Ksiądz Generał

kończy spotkanie z nowymi Inspektorami, a następnie przewodniczy

Mszy św. ze współbraćmi ze Wspólnoty Św. Tomasza z UPS. Następ-

nie, ma miejsce wzajemna wymiana życzeń z okazji świąt Bożego

Narodzenia z Radą Światową Byłych Wychowanków i Koordynato-

rami Salezjanów Współpracowników.

Poniedziałek 20 grudnia jest dniem urodzin Księdza Generała.

W ciągu dnia ks. Chávez odbiera wiele życzeń. W południe przewod-

niczy Mszy św. z udziałem wspólnoty Domu Generalnego.

We wtorek 21, rano, udaje się do Domu Generalnego CMW, aby

złożyć życzenia z okazji Bożego Narodzenia Matce Yvonne i Radzie

Generalnej. Po powrocie prowadzi dzień skupienia dla wspólnoty

„św. Tomasza”, następnie przewodniczy posiedzeniu Rady General-

nej. Po południu przyjmuje Przełożonego Wizytatorii UPS i Jego Ma-

gnificencję Rektora, potem przewodniczy Mszy św. we wspólnocie

„św. Tarcyzjusza”.

W środę 22, Ksiądz Generał przewodniczy dwom zebraniom

Rady, w godzinach porannych i wieczorem. Po południu przyjmu-

je Dziekankę i Dyrektorkę „Auxilium”, które przybyły z życzeniami

z okazji Bożego Narodzenia; następnie przyjmuje dra Magdiego Cri-

stiano Allama.

W piątek 24 grudnia, razem z całą Radą Generalną Ksiądz

Generał udaje się do Genzano na dzień skupienia w ramach przygoto-

5.7 Page 47

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

wania do Bożego Narodzenia. Po południu przyjmuje Matkę Antonię

Colombo w towarzystwie dwóch innych sióstr ze Wspólnoty „Ersilia

Canta”. O północy przewodniczy Mszy św. Bożonarodzeniowej ze

Wspólnotą Domu Generalnego. W sobotę 25 udaje się do „Auxilium”

na Mszę św. w dzień Bożego Narodzenia.

W niedzielę 26, święto Świętej Rodziny, ks. Chávez spożywa

obiad z salezjanami z Meksyku, mieszkającymi w Rzymie.

We wtorek 28, po południu, Ksiądz Generał udaje się do Domu

Córek Chrystusa Króla i tam przewodniczy Mszy św. dla VDB, które

uczestniczą w Światowym Kongresie Odpowiedzialnych za Regiony.

Zatrzymuje się z nimi na obiedzie.

W piątek 31 grudnia, co już jest tradycją, po południu udaje się

do Domu Generalnego CMW, aby przedstawić Wiązankę 2011, a po

powrocie na Pisana, dokonuje prezentacji w obecności współbraci ze

Wspólnoty, po czym przewodniczy celebracji liturgicznej z odśpie-

waniem hymnu Te Deum.

Styczeń 2011

W sobotę 1 stycznia, rozpoczęcie Nowego Roku, Uroczystość

Świętej Bożej Rodzicielki, razem ze swoim sekretarzem, ks. Juanem

José Bartolomé i z ks. Filiberto González Ksiądz Generał udaje się

do Sant’Agnello, gdzie zostaje przyjęty przez wspólnotę CMW na

kilka dni odpoczynku. Zatrzymuje się tam aż do obiadu w środę,

5 stycznia.

W piątek 7, odbywają się dwa posiedzenia Rady, w godzinach

przedpołudniowych i wieczornych, z udziałem ks. Tadeusza Roz-

musa, Wizytatora nadzwyczajnego w Inspektorii Niemiec. We wcze-

snych godzinach popołudniowych ks. Chávez przyjmuje z wizytą

J.E. Nosiglia, Arcybiskupa Turynu.

W sobotę 8, rano, udaje się do Watykanu na spotkanie JE Fernan-

do Filoni, aby przedstawić ko. Alfonso Doménecha Vitoria, który za-

stąpi ko. Bruno Trevisana w szczególnym zadaniu powierzonym mu

w Sekretariacie Stanu. W czasie obiadu kieruje słowa podziękowania

pod adresem ko. Bruno Trevisana za wykonaną posługę i przedstawia

wspólnocie ko. Alfonso Doménecha.

5.8 Page 48

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

W poniedziałek 10, rano, Ksiądz Generał przyjmuje ko. Claudio

Marangio, po czym przewodniczy dwóm posiedzeniom Rady, przed

południem i po południu.

W piątek 14, w godzinach porannych ks. Chávez przewodniczy

zebraniu Rady i podczas obiadu kieruje słowa powitania do uczestni-

ków Spotkania CNOS/Fap-Industriali.

W sobotę 15, Ksiądz Generał, występując w roli Wielkiego Kanc-

lerza, przewodniczy „Curatorium” UPS, które ma miejsce w Domu

Generalnym.

We wtorek 18, rano, Ksiądz Generał przewodniczy posiedzeniu

Rady, jak to jest zazwyczaj. Po obiedzie przyjmuje ko. Jeana Pau-

la Mullera, SDB, a późnym popołudniem uczestniczy w spotkaniu

dwóch Rad Generalnych SDB – CMW.

Od popołudnia w czwartek 20 stycznia aż do niedzieli 23 Ksiądz

Generał bierze udział w Dniach Duchowości Rodziny Salezjańskiej.

W tym czasie spotyka się z wieloma uczestnikami Dni Duchowości.

W poniedziałek 24, święto św. Franciszka Salezego, Ksiądz Gene-

rał przyjmuje ks. Michaela Casey, który został nominowany na nowe-

go Inspektora Irlandii. Po południu odbywa spotkanie z dwoma Rad-

cami Regionalnymi Ameryki i Radcami, którzy będą uczestniczyć

w Visita d’Insieme tych dwóch Regionów.

We wtorek 25, przed posiedzeniem Rady, Ksiądz Generał przyj-

muje ks. Marka Tipsa, mianowanego nowym Inspektorem Inspektorii

Belgia Północna - Holandia. Na obiedzie gości także JE Savio Hon

Tai-Fai, z którym rozmawia zaraz po jego zakończeniu. Po południu

przyjmuje ks. Raphaela Jayapalan, nowego Przełożonego Inspektorii

Chennai.

W środę 26, rano, ks. Chávez przewodniczy Mszy św. z okazji

spotkania Światowej Rady Środków Społecznego Przekazu, a potem

uczestniczy w posiedzenie Rady.

W czwartek 27, udaje się na zebranie Rady. Wieczorem, Ksiądz

Generał kieruje „słówko wieczorne” do współbraci ze Wspólnoty

Domu Generalnego, informując o zrealizowanych pracach w trak-

cie sesji zimowej i zmianie na stanowisku Ekonoma Generalnego:

ko. Jean Paul Muller zajmie miejsce ko. Claudio Marangio, który

poprosił o zwolnienie z pełnienia podjętych obowiązków z powodu

ciężkiego przemęczenia.

5.9 Page 49

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

W piątek 28, ks. Chávez przewodniczy Mszy św. z Radą General-

ną i końcowemu posiedzeniu tej sesji.

W niedzielę 30, razem z ks. Nino Zingale Ksiądz Generał udaje

się do Turynu. Zostaje przyjęty przez ks. Stefano Martoglio, Inspek-

tora ICP, a po obiedzie wspólnie udają się do Trino Vercellese na ob-

chody 120. rocznicy dzieła. Ks. Chávez spotyka członków wspólnoty

wychowawczo-duszpasterskiej i władze miasteczka, które na zakoń-

czenie obchodów tej rocznicy nadają mu Obywatelstwo honorowe.

Następnie, Ksiądz Generał poświęca popiersie ks. Rua, po czym

przewodniczy Mszy św., po której następuje kolacja, która kończy

się „słówkiem wieczornym”, po którym powraca na Valdocco.

W poniedziałek 31, Ksiądz Generał przewodniczy w Turynie Uro-

czystości św. Jana Bosko. W ciągu dnia rozmawia z Inspektorem,

z Arcybiskupem Turynu, JE Nosiglia, udziela różnych wywiadów dla

środków społecznego przekazu, a wieczorem przewodniczy Mszy

św. dla młodzieży, podczas której przekazuje przesłanie do MGS.

Luty 2011

We wtorek 1, ks. Chávez powraca do Rymu. Wieczorem spotyka

się z Komisją przez niego powołaną, w skład której wchodzą history-

cy, pedagodzy i eksperci w zakresie teologii duchowości, celem przy-

gotowania Kongresu na temat „Rozwój charyzmatu Księdza Bosko”,

który będzie miał miejsce w „Salesianum” w listopadzie 2015 r.

W kolejnych dniach, oprócz pracy biurowej, odbywa różne

spotkania i rozmowy z Radcami i współbraćmi. W szczególności,

w czwartek 3, spotyka się z JE Van Looy, SDB, Biskupem zGent

(Belgia).

W sobotę 5, rano, uczestniczy w konsekracji biskupiej JE Sa-

vio Hon Tai-Fai, SDB, mianowanego Sekretarzem Kongregacji

ds. Ewangelizacji Narodów.

W niedzielę 6, w godzinach porannych, ks. Chávez spotyka się

z Ekipą, która zbiera się w związku z „Przemyśleniem Duszpaster-

stwa Młodzieżowego”. Wieczorem, przed kolacją zorganizowaną

dla uczczenia JE Savio Hon Tai-Fai, Ksiądz Generał kieruje słowa

pozdrowienia do grupy Chińczyków, która przybyła z różnych stron

świata na jego konsekrację biskupią.

5.10 Page 50

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

W poniedziałek 7, ks. Chávez ma zebranie z Radą w siedzibie.

Wieczorem, razem z ks. Francesco Cereda i ks. Juan José Bartolomé,

udaje się do Domu Generalnego Towarzystwa św. Teresy od Jezusa,

gdzie odbywa się Sympozjum Teologii Życia Konsekrowanego, zorga-

nizowane przez USG i UISG, który trwa aż do 12 lutego. W czwartek

10, Ksiądz Generał robi przerwę, aby udać się do Trieste razem ze

swoim Wikariuszem.

W sobotę 12, po zakończeniu Sympozjum, Ksiądz Generał jedzie

w góry na kilka dni odpoczynku. Powraca w piątek 18, po południu.

W sobotę 19, ks. Chávez przewodniczy Mszy św., odprawionej

z uczestnikami kursu dla Ekonomów inspektorialnych. Następnie

przyjmuje z wizytą siostry SMA (‘Sisters of Maria Auxiliatrix’),

które przybyły zająć się Domem dla chorych w Messynie, a potem

z ko. Claudio Marangio udaje się do Watykanu. W południe uczestni-

czy w obiedzie z grupą dobroczyńców, którzy mają zamiar sfinanso-

wać odbudowę jednego z dzieł na Haiti.

W poniedziałek 21 lutego, w południe, w towarzystwie ks. Juana

José Bartolomé, Ksiądz Generał jedzie do Indii. Po przybyciu do Ban-

galore, we wtorek 22, zostają powitani przez Inspektora, ks. Thomasa

Anchukandam, i innych współbraci, a potem przewiezieni do Domu

inspektorialnego, gdzie zostali przyjęci przez Radcę Regionalnego,

ks. Maria Arokiam, oraz grupę współbraci, którzy przygotowali spe-

cjalną ceremonię powitania gości. Wieczorem udają się do Teologatu,

‘Kristu Khyoti College’, na Eucharystię z całą wspólnotą, a następnie

do Domu rekolekcyjnego Sióstr od Krzyża Świętego.

Od środy 23 do poniedziałku 28, Ksiądz Generał głosi Rekolek-

cje dla Inspektorów i Radców inspektorialnych z Regionu Azji Po-

łudniowej oraz przeprowadza rozmowę ze wszystkimi Inspektorami

(ks. Michael Fernandes INB, ks. Thomas Ellicherail INC, ks. James

Poonthuruthil IND, ks. Jose Almeida ING, ks. Raminedi Balaraju

INH, ks. Thomas Anchukandam INK, ks. Raphael Jayapalan INM,

ks. Michael Peedikayil INN, ks. Ian Figueiredo INP, ks. Albert John-

son INT) i z byłymi Inspektorami, ks. Susai Amalraj i ks. Stanislaus

Swamikanu. Ma również spotkanie z Magistrami nowicjuszy z Re-

gionu.

6 Pages 51-60

▲back to top

6.1 Page 51

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

W poniedziałek 28, Rekolekcje kończą się Mszą św. z postano-

wieniami-myślami rekolekcyjnymi. Po śniadaniu, w ‘Don Bosco

Renewal Center’ ks. Chávez, wraz z innymi współbraćmi, zwiedza

park przyrodniczy, a po obiedzie powraca do domu inspektorialnego.

Wieczorem, w Krajowym Centrum Biblijnym, Katechetyki i Litur-

giki Konferencji Episkopatu Indii (NBCLC) ma miejsce kultural-

ny moment powitania i otwarcia Visity d’Insieme. Obecny jest JE

dr Bernard Moras, Arcybiskup Bangalore, i liczni członkowie Rodzi-

ny Salezjańskiej.

Marzec 2011

Od wtorku do soboty 5 marca, Ksiądz Generał przewodniczy Vi-

sita d’Insieme dla Regionu Azji Południowej, w której biorą udział:

Wikariusz, ks. Adriano Bregolin, oraz Radcy: ks. Fabio Attard,

ks. Václav Klement i ks. Maria Arokiam Kanaga. W trakcie Visita

d’Insieme ks. Chávez spotyka, indywidualnie i w grupach, wszyst-

kie Rady inspektorialne. W czwartek 3, ponadto, spędza wieczór

w Domu inspektorialnym ze współbraćmi z Inspektorii i biorącymi

udział w Visita d’Insieme. W sobotę 5, wieczorem, po zakończeniu

Visita d’Insieme, Ksiądz Generał, razem ze swoimi Radcami, odma-

wia nieszpory z Radą Inspektorialną Bangalore i wspólnotą Domu

Inspektorialnego; wraz z nimi spożywa kolację, a potem udaje się na

lotnisko, aby dotrzeć do Tajlandii.

W niedzielę 6, na lotnisku w Bangkoku ks. Chávez i osoby mu

towarzyszące zostają przyjęci przez Inspektora, ks. Paula Praserta,

współbraci oraz Inspektorkę CMW i siostry. Po przybyciu do Domu

inspektorialnego, są powitani przez różne grupy Rodziny Salezjań-

skiej. Po południu Ksiądz Generał jedzie do Banpong na spotkanie

z Byłymi Wychowankami.

W poniedziałek 7, w południe, Ksiądz Generał udaje się do Sam-

pran na spotkanie z CMW, dla których celebruje Mszę św., a po obie-

dzie wygłasza dla nich konferencję. Potem odwiedza współbraci ze

wspólnoty formacyjnej. Po czym udaje się do Nuncjatury na zapro-

szenie JE Giovanni Danilo. Po kolacji wyrusza w podróż do Hua Hin.

6.2 Page 52

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Od wtorku 8 do soboty 12 marca, w Hua Hin, ks. Chávez prze-

wodniczy Visita d’Insieme Regionu Azji Wschodniej i Oceanii.

Po zakończeniu Visita d’Insieme, od niedzieli 13 do wtorku 15,

Ksiądz Generał głosi Rekolekcje dla Inspektorów z tego Regionu.

W ciągu tych dni ks. Chávez rozmawia z każdym Inspektorem. W po-

niedziałek 14, przyjmuje z wizytą JE Josepha Prathan, SDB, Biskupa

Diecezji Surat Thani.

Po powrocie do Rzymu, w czwartek 17, w południe, ks. Chávez

przyjmuje JE Mauro Maria Morfino, SDB, mianowanego przez Ojca

Świętego Biskupem Diecezji Alghero-Bosa, na Sardynii.

W sobotę 19, wieczorem, w towarzystwie ks. Adriano Bregolin,

ks. Václava Klement, ko. Jeana Paula Mullera i ks. Juana José Barto-

lomé, Ksiądz Generał udaje się do Santiago de Chile.

Po przybyciu na miejsce, w niedzielę 20, zostają powitani przez

Radcę Regionalnego, ks. Natale Vitali, przez Inspektora i innych

członków Rady Inspektorialnej, którzy przewożą ich do Domu in-

spektorialnego, gdzie celebrują Mszę świętą. Po obiedzie, Ksiądz Ge-

nerał udziela wywiadu dla środków społecznego przekazu z terenu

Inspektorii. Wieczorem, udają się do Domu Rekolekcyjnego w Lo

Cañas, gdzie odbywać się będzie Visita d’Insieme Regionu Ameryki

Łacińskiej - Stożka Południowego.

Od poniedziałku 21 do piątku 25, ks. Chávez przewodniczy Visita

d’Insieme, spotyka Rady inspektorialne, odwiedza wspólnoty forma-

cyjne postnowicjatu i studentatu teologicznegoo.

W środę 23, po południu, jadą do Valparaíso, na wieczorne spotka-

nie ze wspólnotą salezjańską i wychowawczo-duszpasterską.

W czwartek 24, JE Riccardo Ezzatti, SDB, Arcybiskup Diecezji

Santiago, przewodniczy Eucharystii.

Po zakończeniu Visita d’Insieme, w sobotę 26, rano, Ksiądz Ge-

nerał w Macul odwiedza wspólnotę „Bł. Filipa Rinaldi” dla starszych

i chorych współbraci, a następnie odbywa spotkanie z członkami

Rady Inspektorialnej i dyrektorami wszystkich wspólnot i placówek

w Inspektorii, a ponim kolejne spotkanie ze wszystkimi współbraćmi

z Inspektorii, przybyłymi z tej okazji. Wieczorem, w dziele ‘Gratitud

Nacional’, ks. Chávez spotyka się z młodzieżą z salezjańskiego MGS

oraz CMW, a później z Rodziną Salezjańską, po czym przewodniczy

6.3 Page 53

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

Mszy świętej. Kończy dzień, razem z Inspektorem i obecnymi człon-

kami Rady Generalnej, w siedzibie JE Riccardo Ezzatti, gdzie zostaje

zaproszony na kolację wraz z osobami towarzyszącymi.

W niedzielę 27, rano, ks. Chávez przewodniczy Mszy św. w Domu

Inspektorialnym CMW, a po jej zakończeniu spożywa śniadanie, po

czym spotyka się z Radą Inspektorialną SDB.

W poniedziałek, 25 marca, wyrusza w powrotną podróż do Rzy-

mu.

Po powrocie do swojej siedziby, oprócz pracy biurowej, w dniach

29 i 30 marca odbywa różne spotkania. Wieczorem, w środę 30, ra-

zem z ks. Adriano Bregolin i ks. Francesco Cereda, przewodniczy

zebraniu grupy przygotowującej “Międzynarodowy Kongres Histo-

rii Salezjańskiej”, przewidziany na 2014 r., składającej się z Rektora

UPS, profesorów historii, pedagogiki oraz duchowości salezjańskiej

UPS i Salezjańskiego Instytutu Historycznego.

Wieczorem, w czwartek 31, przyjmuje z wizytą dra Thomasa Han,

Ambasadora Korei przy Stolicy Apostolskiej. Tak kończy się inten-

sywny miesiąc marzec 2011 r.

4.2 Kronika Rady Generalnej

Zimowa sesja plenarna 2010-2011 Rady Generalnej rozpoczęła

się zaraz po Spotkaniu Inspektorów Europy, w której to uczestniczy-

li prawie wszyscy Radcy Generalni, łącznie z Radcami Regionalny-

mi Radców Regionalnych; trwała od 1 grudnia 2010 do 28 stycznia

2011. Do posiedzeń plenarnych, łącznie 30, doszły spotkania grup

albo komisji dotyczących studium różnych tematów. Podczas sesji

odbyło się także – od 6 do 18 grudnia – spotkanie nowych Inspek-

torów z Księdzem Generałem i jego Radą. Ponadto, Radcy odbyli

różne spotkania animacji, przede wszystkim w Domu Generalnym.

Jak zwykle, wraz z omówieniem tematów i problemów szczególnie

znaczących dla animacji i kierownictwa Zgromadzenia, przewidzia-

no odpowiedni czas na inne sprawy dotyczące Inspektorii, takie jak

nominacje członków Rady Inspektorialnej i zatwierdzenie nominacji

dyrektorskich, otwarcie i erygowanie kanoniczne domów i/lub dzia-

łalności, kwestie dotyczące współbraci oraz kwestie ekonomiczno-

6.4 Page 54

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

-administracyjne. Poniżej, po kolei, w sposób syntetyczny zostają

przedstawione najbardziej znaczące punkty programu obrad.

1. Mianowania Inspektorów

W czasie tej sesji zostało mianowanych nowych dwunastu prze-

łożonych Inspektorii. Rada Generalna przeprowadziła wcześniej

staranne rozeznanie, biorąc za podstawę i punkt odniesienia wyniki

konsultacji dokonanej w Inspektorii. Oto lista, w porządku alfabe-

tycznym, nowomianowanych Inspektorów w czasie tej sesji: ks. Da-

riusz Bartocha, Inspektoria Krakowska, Polska; ks. Claudio Cacioli,

Inspektoria Lombardo-Emiliańska, Włochy; ks. Michael Casey, In-

spektoria Irlandzka; ks. George Chalissery, Wizytatoria Zambijska;

ks. Josef Grünner, Inspektoria Niemiecka; ks. Alejandro Hernández,

Inspektoria Ameryki Środkowej; ks. Albert Johnson, Inspektoria Ti-

ruchy, Indie; ks. Cristóbal López, Inspektoria Boliwijska; ks. Artur

Pereira, Inspektoria Portugalska; ks. Paul Prasert, Inspektoria Taj-

landzka; ks. Jayapalan Raphael, Inspektoria Chennai, Indie; ks. Mark

Tips, Inspektoria Belgii Północnej.

W punkcie 5.4 bieżącego numeru DRG przytoczone są niektóre

informacje dotyczące nowomianowanych Inspektorów.

2. Sprawozdania z Wizytacji Nadzwyczajnych

Analiza relacji z Wizytacji nadzwyczajnych w Inspektoriach,

przedstawiana przez poszczególnych Wizytatorów, to jedna z naj-

ważniejszych prac Rady Generalnej, dotyczących animacji Zgroma-

dzenia, obejmującego różne Okręgi lokalne. które obejmuje różne

odnosi się do różnych miejscowych Okręgów. Ta analiza relacji daje

okazję do wspólnej refleksji na temat drogi każdej Inspektorii, zbie-

rając to, co udało się ustalić Wizytatorowi oraz przedstawiając dalsze

dla działań zarządu. Wyłaniają się z nich wskazania użyteczne dla

powizytacyjnego listu Księdza Generała, wraz z propozycjami ini-

cjatyw wspierających ze strony Rady Generalnej. W trakcie tej sesji

6.5 Page 55

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

przeanalizowano relacje z dziewięciu następujących Inspektorii i Wi-

zytatorii: Inspektoria Guadalajara - Meksyk; Inspektoria Porto Ale-

gre - Brazylia; Inspektoria Bliskiego Wschodu; Inspektoria Afryki

Wschodniej; Inspektoria Walencji - Hiszpania; Inspektoria Bombaj -

Indie; Inspektoria Japonii; Inspektoria Irlandii; Inspektoria Niemiec.

3. Tematy studium i praktyczne decyzje

W czasie sesji, wraz z realizacją spraw dotyczących Inspektorii

i Regionów, Rada Generalna wzięła pod uwagę niektóre tematy od-

noszące się w sposób bardziej ogólny do zarządu i animacji Zgroma-

dzenia, zwracając szczególną uwagęna Projekt animacji i zarządu na

sześciolecie oraz na życie i funkcjonowanie samej Rady. Nie zabra-

kło również praktycznych decyzji związanych z niektórymi z rozpa-

trywanych punktów.

– Visite d’Insieme 2011-2012. Powrócono na krótko do tematu „Wi-

zyt d’Insieme”, zaplanowanych na lata 2011-2012, chcąc lepiej przy-

gotować refleksję z nimi związaną i dokonać odpowiedniego wyboru

tematów tych Wizyt w odniesieniu do różnych Regionów Zgroma-

dzenia, a następnie dogłębniej przeanalizować wyzwania czasów,

w których żyjemy, oraz współczesny kontekst, w którym realizujemy

życie i misję salezjańską: wyzwania kulturowe (postmodernizm, mię-

dzykulturowość i inkulturacja, laicyzm i sekularyzacha); wyzwania

eklezjalne (nowa ewangelizacja, refleksja teologiczna – żywotność

duchowa i duszpasterska – zaangażowanie społeczne, dialog mię-

dzyreligijny); wyzwania instytucjonalne (rozeznanie powołaniowe

i indywidualne kierownictwo, asymilacja ukierunkowań w naszym

duszpasterstwie, słabość zarządzania i animacji); wyzwania osobiste

(indywidualizm, tożsamość naszego salezjańskiego powołania kon-

sekrowanego, wymiar uczuciowy).

– Karta Tożsamości Rodziny Salezjańskiej. W dwóch momen-

tach studium Rada Generalna pojęła refleksję nad Kartą Tożsamości

Rodziny Salezjańskiej mając na uwadze wskazówki i spostrzeżenia,

które dotarły z Rad wszystkich grup oraz od Rady Rodziny Salezjań-

skiej. Jakkolwiek, Karta Tożsamości Rodziny Salezjańskiej nie zosta-

6.6 Page 56

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

ła jeszcze zatwierdzona, ponieważ stwierdzono konieczność dalszej

analizy i poprawienia tekstu.

– Nowa konfiguracja salezjańskiej Hiszpanii. Po długim czasie

rozeznania, wewnątrz Rady Generalnej, i biorąc pod uwagę prace

komisji ds. restrukturyzacji oraz opinię Przełożonych Inspektorii

z Hiszpanii i ich Rad, została podjęta decyzja, która ma na celu opty-

malizację salezjańskiego personelu, ożywienie charyzmatu i wzmoc-

nienie zapału ewangelizacyjngo w pracy wśród młodzieży, aby odno-

wić życie konsekrowane i dać nowy impuls dla salezjańskiego cha-

ryzmatu w Hiszpanii, przede wszystkim w zakresie powołaniowym.

W ten sposób, po KG27, Hiszpania przejdzie z sześciu do dwóch

Inspektorii ze specjalnym statutem: Inspektoria Śródziemnomorska

(SBA-SVA-SSE), licząca obecnie z 515 współbraci, oraz Inspektoria

Środkowo-Północno-Zachodnia (SMA-SBI-SLE) z 648 salezjanami.

– Aktualizacja odnośnie do tematu podjętego w czasie Sesji Po-

średniej Rady. Rada Generalna zakończyła studium, zainicjowane

podczas sesji pośredniej w październiku 2010 r., na temat obecnej

sytuacji Regionu Europy Północnej, wskazując na główne wyzwa-

nia i przekazując Inspektorom, członkom Rad inspektorialnych

i wszystkim pozostałym współbraciom, pewne praktyczne wskaza-

nia, mając na uwadze całość Regionu oraz trzy obszary, na które jest

on podzielony. Oto te wskazania: wzmocnić tożsamość charyzma-

tyczną życia konsekrowanego; troszczyć się o duszpasterstwo powo-

łaniowe; wspomagać i rozszerzać obecność wychowawczą; wspierać

realizację procesu transformacji salezjańskiej parafii; organizacja

i restrukturyzacja Regionu.

– Zatwierdzenie Kapituł Inspektorialnych. Zostało przestudio-

wanych i zatwierdzonych pozostałych 7 Kapituł Inspektorialnych.

W ten sposób zakończyło się studium Kapituł Inspektorialnych, prze-

prowadzonych prawie we wszystkich Inspektoriach i Wizytatoriach

po KG26. Dla Rady Generalnej był to znaczący moment kontaktu

z prawie że całym Zgromadzeniem, widzianym przez pryzmat Kapituł

Inspektorialnych, a także – z formacją ciągłą, zarówno w odniesieniu

do tego, co się chciało osiągnąć, jak i – Konstytucji i Regulaminów.

6.7 Page 57

▲back to top

DZIAŁALNOŚĆ RADY GENERALNEJ

– Zatwierdzenie Budżetu na rok 2011. W czasie sesji Rada Gene-

ralna – na podstawie wniosku Ekonoma Generalnego – rozpatrzyła

i zatwierdziła, zgodnie z Regulaminami ogólnymi, Budżet Dyrekcji

Generalnej Dzieł Księdza Bosko na rok 2011.

– Rozdział „Funduszu Misyjnego”. Rada Generalna wzięła pod

uwagę i zatwierdziła propozycje dokonane przez komisję ds. rozdzia-

łu pomocy z Funduszu Misyjnego, nr 147, z grudnia 2010 roku. Cho-

dzi tu o fundusze na rzecz wielu projektów i działań Zgromadzenia,

pochodzące z Prokur Misyjnych.

– Przygotowanie dwustulecia urodzin Księdza Bosko. Ksiądz

Generał przedstawił drogę przygotowania i obchodów dwustulecia

urodzin Księdza Bosko (1815-2015), zainicjowaną 31 stycznia 2011

r. specjalnym listem, w którym to Ksiądz Generał prezentuje cel do

osiągnięcia, trzylecie przygotowania (16.08.2011 – 15.08.2014) i rok

obchodów (16.08.2014 – 16.08.2015). Jest to szlak mający pomóc

odkryć na nowo życie, pedagogię i duchowość Świętego młodzieży.

Na zakończenie listu Ksiądz Generał proponuje uaktualnioną wer-

sję modlitwy do Księdza Bosko, prosząc Salezjanów, by uczynili ją

własną i odmawiali ją w czasie swoich codziennych praktykach reli-

gijnych.

– Sprawozdania z działalności Dykasteriów. Radcy Generalni od-

powiedzialni za Dykasteria przedstawili sprawozdania dotyczące

działalności ich Dykasteriów w okresie sierpień-listopad 2010.

– Mianowanie nowego Ekonoma Generalnego. Na prośbę ko.

Claudio Marangio dotyczącą zwolnienia go z obowiązku Ekonoma

Generalnego z powodu ciężkiego przemęczenia wynikającego z in-

tensywnej pracy, w ramach której codziennie musiał stawiać czoło

problemom o wielkiej odpowiedzialności, Ksiądz Generał, z datą 25

stycznia 2011, po skonsultowaniu się z Radą Generalną, mianował

nowego Ekonoma Generalnego, współbrata koadiutora, Jeana Paula

Mullera. Pochodzi on z Luksemburga, ma 53 lata, należy do Inspek-

torii Niemieckiej.

6.8 Page 58

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Wśród znaczących momentów w trakcie trwania sesji należy wy-

mienić:

• Spotkanie Rad Generalnych SDB i CMW, które odbyło się

18 stycznia 2011 r. w naszym Domu Generalnym. Po powitaniu na

placu i tradycyjnej fotografii przy pomniku Księdza Bosko, była

chwila modlitwy, na zakończenie której Matka Yvonne Reungoat

i Ksiądz Pascual Chávez skierowali słowa pozdrowień. Ksiądz Ge-

nerał zabrał głos na temat Wiązanki 2011, wygłaszając referat nt.:

„Istotne elementy kultury powołaniowej, uwzględniając aktualny

kontekst”. Następnie ks. Fabio Attard, Radca ds. Duszpasterstwa

Młodzieżowego, zaprezentował referat w PowerPoint dotyczący ani-

macji grup refleksji na temat Wiązanki 2011. Po czym, po momencie

wspólnego dzielenia się, Matka Reungoat i ks. Chávez wygłosili koń-

cowe przemówienia.. Spotkanie zakończyło się „słówkiem wieczor-

nym” Księdza Generała.

• Dni Duchowości Rodziny Salezjańskiej (20-23 stycznia 2011)

były, jak zwykle, pięknym doświadczeniem duchowości salezjańskiej

skupionym wokół tematu Wiązanki 2011, przy bardzo dobrym połą-

czeniu oświecających treści, skutecznej pracy w grupach, braterskiej

komunikacji wśród uczestników i grup RS, celebracji i modlitwy.

Sesja Pośrednia Rady Generalnej

W dniach 11-19 kwietnia 2011 r. odbywała się sesja pośrednia

Rady Generalnej, w której uczestniczyli, oprócz Księdza Generała

i jego Wikariusza, także wszyscy Radcy poszczególnych sektorów

i dwaj Radcy Regionalni, zainteresowani poruszanym tematem.

Głównym zagadnieniem posiedzeń było gruntowne studium doty-

czące dwóch Regionów: Regionu Ameryka Łacińska – Stożek Połu-

dniowy i Regionu Ameryka Środkowa. Wnioski studium, jak zwykle,

zostaną przedstawione i przekazane do zatwierdzenia Radzie Gene-

ralnej na następnej letniej sesji plenarnej.

6.9 Page 59

▲back to top

5. DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

5.1 List zapowiadający trzylecie przygotowania do dwustulecia

urodzin Księdza Bosko

Rzym, 31 stycznia 2011

Uroczystość św. Jana Bosko

Drodzy Współbracia,

zbliżamy się do Dwusetnej rocznicy urodzin Księdza Bosko, którą

przeżywać będziemy 16 sierpnia 2015 r. Będzie to wielkie wydarze-

nie dla nas, dla całej Rodziny Salezjańskiej i całego Ruchu salezjań-

skiego, które jednak wymaga intensywnej i głębokiej drogi przygoto-

wania, aby było owocne dla nas wszystkich, dla Kościoła, młodzieży

i społeczeństwa.

Kapituła Generalna 26, obierając jako temat motto Księdza Bosko

„Da mihi animas, cetera tolle”, a jako podstawę pracy pięciu grup

tematycznych – „Powrót do Księdza Bosko”, zwróciła naszą uwa-

gę również na dwusetną rocznicę jego urodzin. W liście zapowiada-

jącym KG26 napisałem: «Czyniąc naszym motto „Da mihi animas,

cetera tolle”, chcemy przyjąć duchowy i apostolski program Księdza

Bosko oraz podstawę jego wytrwałego działania na „chwałę Bożą

i dla zbawienia dusz”. W ten sposób będziemy mogli odnaleźć źródło

naszego charyzmatu, cel naszego posłannictwa i przyszłość naszego

Zgromadzenia» (DRG 394, s. 6).

Wdrożenie KG26, która domaga się od nas wzmocnienia naszej cha-

ryzmatycznej tożsamości i ożywienia w sercu każdego z nas pasji

apostolskiej, jest naszym pierwszym i konkretnym przygotowaniem

do obchodów dwustulecia. Z drugiej strony, jest rzeczą ważną okre-

ślenie wspólnej drogi dla całego Ruchu salezjańskiego, którego jeste-

śmy głównymi animatorami.

6.10 Page 60

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

1. Trzylecie przygotowania do Dwustulecia

Przygotowanie, które wam proponuję, jest drogą podzieloną na trzy

etapy, które rozpoczynają się kolejno: 16 sierpnia 2011 r., 16 sierpnia

2012 r. i 16 sierpnia 2013 r., i każdy z nich kończy się 15 sierpnia na-

stępnego roku. Każdy etap zmierza do rozwinięcia jakiegoś aspektu

charyzmatu Księdza Bosko. Temat każdego z trzech etapów przygo-

towania będzie łączył się z tematem Wiązanki poszczególnych lat.

Pierwszy rok przygotowania: Poznanie historii Księdza Bosko

16 sierpnia 2011 – 15 sierpnia 2012

Pierwszy etap ukierunkowany jest na poznanie historii Księdza Bo-

sko i jej kontekstu, jego osobowości, jego doświadczenia życiowego,

jego wyborów. W ostatnich latach ukazały się nowe publikacje na

te tematy, które jednak domagają się systematycznej asymilacji uzy-

skanych rezultatów. W tym pierwszym roku przygotowania musimy

zdobyć się na systematyczne przestudiowanie i przyswojenie wiedzy

o Księdzu Bosko. Odeszło już pokolenie tych, którzy znali osobiście

Księdza Bosko, a także tych, którzy zetknęli się z jego pierwszymi

świadkami. Dlatego konieczne jest czerpanie ze źródeł i studiów na

temat Księdza Bosko, aby zgłębić przede wszystkim jego osobowość.

Poznanie Księdza Bosko jest warunkiem, aby móc przekazać jego

charyzmat i zaproponować jego aktualną formę. Bez znajomości nie

może być miłości, naśladowania i wzywania; to jedynie miłość przy-

nagla do poznania. Chodzi więc o poznanie, która wypływa z miłości

i prowadzi do miłości: poznanie emocjonalne.

Drugi rok przygotowania: Pedagogia Księdza Bosko

16 sierpnia 2012 – 15 sierpnia 2013

Przed kilku laty zwróciłem szczególną uwagę na znaczenie pogłębie-

nia pedagogii Księdza Bosko; obecnie chcę to przełożyć na program

do zrealizowania w drugim roku przygotowania do obchodów dwu-

stulecia. Tak pisałem: «Dziś koniecznym jest pogłębić pedagogię sa-

lezjańską, tzn. potrzeba studiować i urzeczywistniać odnowiony sys-

tem prewencyjny, którego pragnął ks. Egidio Vigano… rozwinąć jego

wielkie zasady, zmodernizować jego zasady, idee, wskazania, zinter-

7 Pages 61-70

▲back to top

7.1 Page 61

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

pretować na dzisiaj jego podstawowe myśli: większą chwałę Bożą

i zbawienie dusz; żywą wiarę, niezachwianą nadzieję, duszpasterską

miłość; dobrego chrześcijanina i uczciwego obywatela; trójmian „ra-

dość, nauka i pobożność”; zdrowie, naukę i świętość; pobożność, mo-

ralność i kulturę; ewangelizację i cywilizację. To samo należy powie-

dzieć, gdy idzie o główne ukierunkowania metody: sprawić wpierw,

by cię polubiono, bardziej niż by się ciebie bano; rozum, religia, do-

broć; ojciec, brat, przyjaciel; duch rodzinny zwłaszcza na rekreacji;

zdobycie serca; wychowawca poświęcony dla dobra swoich uczniów;

pełna wolność skakania, biegania i hałasowania» (DRG 394, s. 11).

Trzeci rok przygotowania: Duchowość Księdza Bosko

16 sierpnia 2013 – 15 sierpnia 2014

I wreszcie, konieczne jest poznanie i życie duchowością Księdza Bo-

sko. Nie wystarczy znajomość jego życia i działalności oraz jego meto-

dy wychowania. Podstawą owocności jego działania i jego aktualności

jest jego głębokie doświadczenie duchowe. «Dojść do precyzyjnego

rozpoznania duchowego doświadczenia Księdza Bosko, nie jest ła-

twym zadaniem. Jest to, być może, najmniej pogłębiony wymiar Księ-

dza Bosko. Był on człowiekiem całkowicie nastawionym na pracę, nie

dostarcza nam opisów swoich przemian duchowych, ani nie pozosta-

wia nam wyraźnych refleksji na temat swojego życia duchowego; nie

pisze pamiętników duchowych, nie daje interpretacji; woli przekazać

ducha, opisując wydarzenia swojego życia, bądź przedstawiając bio-

grafie swoich chłopców. Z pewnością nie wystarczy powiedzieć, że

jego duchowość jest duchowością duszpasterstwa aktywnego, nie kon-

templacyjnego; duszpasterstwa pośredniczącego między duchowością

uczonych a duchowością ludową» (DRG 394, ss. 11-12).

2. Rok obchodów Dwustulecia

Rok obchodów: Posłannictwo Księdza Bosko z młodzieżą i dla młodzieży

16 sierpnia 2014 – 16 sierpnia 2015

Obchody Dwustulecia urodzin Księdza Bosko będą się odbywać po

Kapitule Generalnej 27: rozpoczną się 16 sierpnia 2014 r., a zakoń-

czą 16 sierpnia 2015 r. Przebieg i temat obchodów dwustulecia ści-

7.2 Page 62

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

śle łączą się z tematyką poszczególnych lat przygotowania; będą się

odnosić do Posłannictwa Księdza Bosko z młodzieżą i dla młodzieży.

Orędzie Dwustulecia, jakie przekażemy innym, będzie oczywiście

uwzględniać te zdobycze, jakie osiągnęliśmy przez trzy lata przygo-

towania.

Kalendarium Zgromadzenia, oprócz tych dwóch momentów celebra-

cji, w dniu 16 sierpnia 2014 r. i 2015 r. na Colle Don Bosco, przewi-

duje dwa inne wydarzenia w skali światowej: Międzynarodowy Kon-

gres Studiów Salezjańskich na temat „Rozwoju charyzmatu Księdza

Bosko”, który odbędzie w „Salesianum” w Rzymie w listopadzie

2014 r. oraz „Campo Bosco” Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego

pod hasłem „Młodzi dla młodych”, w Turynie, w sierpniu 2015 r.

Ten rok powinien być zaplanowany w Inspektoriach na czas, aby

można się było skoncentrować na drodze odnowy duchowej i dusz-

pasterskiej, jaką pragniemy przebyć jako Zgromadzenie, Rodzina Sa-

lezjańska i Ruch salezjański, wspierając doniosłość i aktualność prze-

słań, jakie pragniemy przekazać. Trzeba absolutnie unikać rozbicia,

fragmentaryczności i powtarzania się, stawiając na wyrazistość i sku-

teczność. A wszystko to ze względu na cele, jakie chcemy osiągnąć.

3. Modlitwa do Księdza Bosko

Przygotowanie i obchody Dwustulecia są także okazją do tego, aby

na nowo podjąć z młodzieżą, świeckimi, Rodziną Salezjańską i Ru-

chem salezjańskim modlitwę do Księdza Bosko. Proponuję uaktual-

nioną wersję modlitwy „Ojcze i Nauczycielu młodzieży…”.

Ojcze i Nauczycielu młodzieży, Święty Janie Bosko,

uległy darom Ducha Świętego i otwarty na rzeczywistość swojego czasu,

byłeś dla młodzieży, zwłaszcza tej bezbronnej i ubogiej,

znakiem miłości i ukochania Boga.

Bądź naszym przewodnikiem na drodze przyjaźni z Panem Jezusem,

abyśmy mogli odkryć w Nim i w Jego Ewangelii

sens naszego życia

i źródło prawdziwego szczęścia.

7.3 Page 63

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

Dopomóż nam odpowiedzieć godziwie i całym sobą na powołanie,

którym obdarzył nas Bóg,

abyśmy w codziennym życiu

byli budowniczymi jedności

i współpracowali z entuzjazmem,

w jedności z całym Kościołem,

w budowaniu cywilizacji miłości.

Wyjednaj nam łaskę wytrwałości,

abyśmy mogli godnie przeżywać życie chrześcijańskie

według ducha błogosławieństw

i spraw, abyśmy, prowadzeni przez Maryję Wspomożycielkę,

mogli kiedyś znaleźć się z tobą

w wielkiej niebiańskiej rodzinie. Amen.

Wspólnotom salezjańskim poddaję myśl, aby odmawiały tę modlitwę

każdego dnia na zakończenie Nieszporów lub Czytania duchowego,

podobnie jak każdego dnia po rozmyślaniu uciekamy się do Maryi

Wspomożycielki w modlitwie zawierzenia. Niech zadbają także o od-

mawianie tego wezwania w czasie codziennej modlitwy z młodzieżą.

Niech Duch Chrystusa pomaga nam przeżywać naszą drogę przygo-

towania do obchodów Dwustulecia, a Maryja Wspomożycielka niech

nas wspiera; istotnie, od intensywności i głębi przygotowania zależą

owoce duchowe, duszpasterskie i powołaniowe, jakich oczekujemy

w roku obchodów dwustulecia. Niech Ksiądz Bosko będzie zawsze

naszym wzorem i naszym przewodnikiem.

Radosnego świętowania Uroczystości Księdza Bosko!

Oddany w Panu

Ks. Pascual Chávez Villanueva

Przełożony Generalny

7.4 Page 64

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.2 Przesłanie Księdza Generała do młodzieży z Salezjańskiego

Ruchu Młodzieżowego

Przytaczamy treść Przesłania, jakie Przełożony Generalny, ks. Pa-

scual Chávez Villanueva, skierował do młodzieży z Salezjańskiego

Ruchu Młodzieżowego (MGS) z okazji Uroczystości Księdza Bosko

w dniu 31 stycznia 2011 r. Przesłanie inspiruje się Wiązanką 2011,

przekazaną Rodzinie Salezjańskiej – CHODŹCIE, A ZOBACZYCIE

– i jest zaproszeniem do wzywania wielu do poznania i pójścia za

Jezusem. Stanowi komentarz do Wiązanki, skierowany do młodzieży,

który w oryginalny sposób Ksiądz Generał wkłada w usta samego

Księdza Bosko, opowiadający o jego doświadczeniu spotkania i po-

znania osoby Jezusa, mogącym być dla młodzieży bodźcem na ich dro-

dze spotkania z Jezusem, w Którym odnajdują oni sens własnego życia

i stają się Jego przyjaciółmi, naśladowcami, współpracownikami

w służbie Miłości, „protagonistami w społeczeństwie i w Kościele”.

Droga Młodzieży,

pozdrawiam Was i zwierzam się wam z wielkiej radości, że

mogę wam przekazać to przesłanie. Są to słowa i odczucia, któ-

re zebrałem przed Panem Jezusem, Dobrym Pasterzem. Pro-

szę Jego miłosierne Serce, aby oświeciło wasze umysły, roz-

paliło wasze serca i nadało sens i dynamizm waszemu życiu.

Zawsze noszę was w sercu i nieustannie modlę się za was; tak, mo-

dlę się za was, ponieważ pozostawanie w zjednoczeniu z Chrystusem

i całkowite poświęcenie się dla was jest szczególnym ukierunkowa-

niem mojego życia. W tym znaczeniu modlę się wciąż za was, a kie-

dy wizytuję salezjańskie domy rozsiane po całym świecie cieszę się

i wielbię Pana mogąc spotkać się z wami. W waszych pełnych bla-

sku i radości oczach wyczytuję ogromną chęć życia i ukryte pragnie-

nie, aby uczynić go pięknym. Oczywiście zadajecie sobie pytanie:

co robić i jak to zrobić? Zastanawia mnie, że jest wśród was jeszcze

wielu niezdecydowanych i zagubionych; i zdaję sobie dobrze sprawę

z tego, że z pewnością nie oczekujecie tylko na teorie i programy.

Aby więc odpowiedzieć na wasze pytanie, nie mogę uczynić nic lep-

7.5 Page 65

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

szego jak zwrócić się do was z sercem naszego ojca Księdza Bosko.

To on mówi teraz do was za moim pośrednictwem, to on, zatroszczy

się o wasze życie teraźniejsze i o przyszłe, ponieważ pragnie, abyście

byli szczęśliwi na tej ziemi i w wieczności.

Droga Młodzieży, chciałbym, abyście poznali to, co pozwoliło mi zrozu-

mieć, z każdym dniem coraz bardziej, sens mojego życia. W moim przypad-

ku miało to początek i rozwinęło się poprzez spotkanie z „żywą” osobą.

Najpierw była to dla mnie moja mama, Małgorzata. Kiedy razem

podziwialiśmy piękny łan dojrzałego zboża, ona mówiła mi: «Jan-

ku, podziękujmy Bogu, który nam okazał swoją dobroć. Dał nam

chleb powszedni». Po tym, jak opowiedziałem jej sen, który miał

cechować moje życie, z intuicją, które jedynie serce matki potrafi

wyczuć, wykrzyknęła: «Kto wie, czy nie zostaniesz księdzem». Pro-

ste słowa, które dawały mi do zrozumienia, że Bóg myślał o mnie,

miał dla mnie sen, który miałem zrealizować, miał zamiar, wspania-

ły plan, historię miłości, która w sposób tajemniczy i niezauważal-

ny snuła się we mnie: aby poświęcić moje życie młodzieży, dla nich

i z nimi. Wszystko to pozwalało mi marzyć o wzniosłych rzeczach.

Jeżeli chodzi o religijne znaczenie życia, to moja mama uczyła mnie

nie tylko słowami, ale również i przede wszystkim swoim przykładem;

obudzona pewnego razu przez sąsiadów w pełni nocy, aby udzielić

pomocy ciężko choremu, wstała i pośpiesznie biegła niosąc swoją

pomoc. Podobną gotowość i miłość okazywała, kiedy żebrakowi pu-

kającemu do drzwi, nie odmawiała nigdy kawałka chleba lub ciepłej

zupy. W ten sposób zrozumiałem, że nie wystarczy chcieć czegoś, lecz

że trzeba coś zrobić, ażeby sny się urzeczywistniły. Od niej nauczy-

łem się postawy prostej religijności, zwyczaju modlitwy, wypełniania

obowiązku, poświęcenia. Jej kochająca obecność przypominała mi,

że życie jest najcenniejszym darem, jakim Bóg nas obdarzył i że po-

winniśmy oddać go Jemu, obfitujące w owoce i dobre uczynki.

W ciągu mojego życia, zwłaszcza kiedy musiałem podejmować ważne

decyzje, spotykałem różne osoby, natchnione przez Ducha Świętego,

które pomogły mi zrozumieć, że życie jest powołaniem i zobowiąza-

niem uczynienia z niego daru oraz pomagały wsłuchiwać się w głos

7.6 Page 66

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

wzywającego Pana i w przyjęciu posłannictwa, które On mi powie-

rzał. To osobiste doświadczenie bardzo mnie przekonało, jak wielkie

znaczenie ma dla młodzieży znalezienie środowiska, w którym się od-

dycha i żyje wzniosłymi ludzkimi i chrześcijańskimi wartościami, jak

wielkie znaczenie ma spotkanie z osobami cieszącymi się uznaniem,

z kierownikami duchowymi, zdolnymi wcielać wartości, będąc wiary-

godnymi świadkami i przykładami życia. W Oratorium na Valdocco,

rodzinny klimat, jaki stworzyłem nie był cieplarniany czy klimatem

gniazda, gdzie strachliwi i zmarzluchy mogliby się czuć jak najwy-

godniej, nie pozbywając się swojej ograniczonej wizji życia. Nie!

Valdocco było pracownią, gdzie wypracowywano kulturę powołanio-

wą. Ja prowadziłem moich synów do prawdziwej dojrzałości ludzkiej

i chrześcijańskiej zgodnie z duchem ewangelicznej wolności, czyniąc

to w taki sposób, aby stawali się „ludźmi dla innych”. Wybitne jed-

nostki, jakie wyrosły na Valdocco, są tego dowodem: od Dominika

Savio do Michała Magone, aż do pionierów misyjnych: Cagliero,

Lasagna, Costamagna, Fagnano; a następnie Rua, Albera i Rinaldi,

moi pierwsi następcy, oraz wiele innych postaci wielkiej doniosłości,

kapłani i salezjanie koadiutorzy, zakonnicy i świeccy zaangażowani

w społeczeństwie i w Kościele. Panowała atmosfera powołaniowa,

pragnienie uczynienia z życia wielkiego daru dla Kościoła i społe-

czeństwa. Oprócz mnie wielu innych salezjanów i świeckich z Rodzi-

ny Salezjańskiej przeżyło to samo doświadczenie w swoich domach.

Także wy, młodzi, możecie spotkać osoby mogące być wzorami zrówno

w rodzinie, jak i środowisku, w którym przebywacie. Jest wiele wspa-

niałych osób, bogatych w swoim człowieczeństwie i zdolnych poświad-

czyć swoim życiem głęboką duchowość. Na nich możecie patrzeć jako

na konkretne wzorce dla waszego życia. Są to kapłani, osoby konsekro-

wane, mężczyźni i kobiety, którzy przeżywają z radością pełnię Chrztu

świętego. Prowadzeni przez Ducha Świętego i wsłuchani w Słowo

Boże, byli zdolni rozwinąć swoje chrześcijańskie życie, aż do podjęcia

odważnych i zobowiązujących decyzji życiowych. W ten sposób stali

się wiarygodnymi świadkami Chrystusa w Kościele i społeczeństwie.

7.7 Page 67

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

Te osoby są dla was tak, jak Jan Chrzciciel, który wskazał Jezusa

z Nazaretu swoim uczniom jako Tego, który mógł zaspokoić najgłęb-

sze pragnienia ich serca, Tego, który mógł nadać sens i radość ich

życiu, Tego, który był naprawdę „drogą, prawdą i życiem”. Dzisiejsi

świadkowie, których spotykamy na naszej drodze, są „dla nas Janem

Chrzcicielem”. Ci, którzy, kolejny raz, wskazują nam Pana Życia!

Zdarza się, że nie tylko droga wierzących, lecz życie każdego człowie-

ka może się spotkać w jakimś momencie z osobą i spojrzeniem Jezusa,

i to spotkanie może być decydujące. Od spotkania z Jezusem pierw-

szych Jego uczniów aż do dziś, zaproszenie „ujęło” wielu młodych,

mężczyzn i kobiet. «Znaleźliśmy Mesjasza» zaświadczy Andrzej swo-

jemu bratu Szymonowi. «Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz

w Prawie i Prorocy – Jezusa z Nazaretu», wyzna Filip Natanaelowi.

«Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego» powie

mu Piotr. Dla wszystkich było to, jest i będzie spotkaniem, które wpły-

nie na całe ich życie. Jeden z uczniów Jana wspomina wręcz dokład-

ną chwilę spotkania z Jezusem: «Było to około godziny dziesiątej».

Do was, podobnie jak do nich, Jezus skierowuje konkretne zapytanie:

«Czego szukacie?» lub lepiej „Kogo szukacie?”. Takie pytanie zobo-

wiązuje, a przenikając serce bada głębiny naszego życia: nie można

od niego uciec lub pozostać obojętnymi. Następnie, tajemnica łaski

Bożej pobudza nasze nastawienie, czyniąc nas poszukującymi odpo-

wiedzi: «Nauczycielu, gdzie mieszkasz?». «Chodźcie, a zobaczycie»

jest odpowiedzią Jezusa. I oni poszli, zobaczyli, gdzie mieszka, i tego

dnia pozostali z Nim. Dziś, tak jak wówczas, takie spotkanie, osobi-

sta relacja przyjaźni wypełnia serce i przemienia życie. Ci wszyscy,

którzy Go spotykają, którzy idą za Nim, zostają silnie poruszeni głę-

bią i pełnią Jego życia. Życia, które jest i pozostanie na zawsze wzo-

rem powołania przeżytego z absolutną wiernością Bogu i ludziom.

Droga młodzieży, kiedy zadajecie sobie pytanie, «co uczynić, aby

nadać właściwy sens życiu?», patrzcie na tego Człowieka, który ko-

chał nas aż do całkowitego oddania siebie samego za nas. On jest

wzorem każdego programu życiowego oraz wiernej i pełnej odpo-

wiedzi na wszelkie powołania, ponieważ jest Człowiekiem całkowicie

7.8 Page 68

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

skupiającym się wokół głównej idei. W Nim wszystko – każda siła

fizyczna, psychiczna, intelektualna, uczuciowa, wolitywna – jest ukie-

runkowana na istotę rzeczy, która przyciąga i zestraja to wszystko,

co On posiada z tym, kim On jest. Nie jest „człowiekiem motylem”,

który ciągle przemieszcza się z kwiatka na kwiatek w poszukiwa-

niu krótkotrwałej piękności, lecz jest „człowiekiem skałą”, silnie

zakorzenionym w najlepszym punkcie zaczepienia, który jednoczy

i uzgadnia swoje życie z wolą Ojca, który ukierunkowuje każdy jego

ruch i słowo, który wypełnia jego działanie i modlitwę. Tym punk-

tem jednoczącym, wokół którego skupia się cała jego osoba, jest

jego wielkie pragnienie, plan szeroko zakrojony, jego powołanie.

Jedna z przypowieści przez niego opowiedziana, o człowieku, który

podczas orki, znajduje skarb i sprzedaje wszystko to, co ma, aby móc

wejść w jego posiadanie, opisuje bardzo dobrze jego osobistą sytu-

ację: rzeczywiście to pragnienie opanowało jego serce, ponieważ jak

mówi on sam: „tam gdzie jest twój skarb, tam jest i serce twoje”.

Jezus z prawdziwą pasją przeżywał swoje całkowite oddanie się idei,

którą nosił w sercu: a mianowicie głoszenie i budowanie Królestwa

swego Ojca, który pragnie, ażeby wszyscy ludzie byli zbawieni i osią-

gnęli pełnię życia. Przeżywa On swoje życie nie w jakiejś obojętności

na wszystko czy bierności, ale przeżywa je bardzo intensywnie. Jest to

życie pełne zapału i dynamizmu. Jego słowa nie pozostawiają wątpli-

wości: «Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby

on już zapłonął». Obraz ognia jest bardzo wymowny, pokazuje żarli-

wość, z jaką zmierzał On do osiągnięcia celu, któremu się poświęcił.

Tym ogniem jest Duch Święty, który nas odnawia, przede wszystkim

poprzez modlitwę. Owocem Ducha Świętego jest miłość, która prze-

jawia się w wewnętrznym spokoju, w radości naszego środowiska

i w dynamizmie naszego życia. Odnowieni przez Ducha stajemy się

osobami spełnionymi, cierpliwymi, wiernymi i zaangażowanymi.

Droga młodzieży, dzisiaj, ten sam ogień, musi rozpalić wasze serce.

Nie możecie pozwolić, aby przeżywać wasze życie jak gdyby było

7.9 Page 69

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

ono zwyczajnym biologicznym cyklem (narodzenie, wzrastanie,

rozmnażanie i umieranie); nie możecie planować waszego ży-

cia pozbawionego energii, anemicznego, bez odniesienia się do

Boga i bliźniego. Nie możecie zmarnować waszego życia ograni-

czając się do roli konsumentów i widzów. Jesteście wezwani, aby

stać się protagonistami w społeczeństwie i Kościele: «Wy jeste-

ście solą dla ziemi i światłem świata», powiedziałby Pan Jezus.

Decyzja pójścia za Jezusem w sposób radykalny zakłada całkowite

postawienie na możliwość pokochania Boga i poświęcenia się dla

człowieka, zwłaszcza najuboższego i opuszczonego.

Tak, droga młodzieży! „Dziś” Bóg potrzebuje was, aby „przemienić”

świat. Każdy mężczyzna i każda kobieta ma swój ideał, dla którego

chce żyć i o którym pragnie mówić. Ja, poruszony Duchem Jezusa,

zawsze pielęgnowałem i nadal troszczę się o mój projekt: o szeroki

ruch ludzi dorosłych i młodych, który byłby zapowiedzią tego nowego

świata. Świata, w którym każdy człowiek mógłby uzyskać sprawiedli-

wość. Świata, w którego centrum byliby ci „mali”, ostatni. Świata,

w którym wszyscy czuliby się, braćmi i siostrami. Ten nowy świat

może się skonkretyzować, stać się rzeczywistością, jeżeli pójdziecie

za Jezusem, jeżeli weźmiecie sobie do serca Jego słowa i w ten sposób

będziecie realizować zamysł Boży.

Wszyscy razem możemy zainicjować wielki Ruch salezjański zmierza-

jący do wspierania młodzieży, przede wszystkim najuboższej i tych

przeżywających trudności, planując teraźniejszość i przyszłość, dążąc

do wzniosłych celów dla odnowienia nas samych i innych, przyczy-

niając się w znaczny sposób do przemiany świata i historii. Rodzina

Salezjańska chce podjąć to zobowiązanie jako powołanie i szczególne

posłannictwo. I wy, droga młodzieży, w tej Rodzinie musicie poczuć

się jak w waszym domu, zdając sobie sprawę, że jesteście radością

i owocem bardziej dojrzałym naszej pracy.

W Kościele i Rodzinie Salezjańskiej są różne powołania, ale zawsze

ta sama praca wychowawcza i ewangelizacyjna, do której zostaliśmy

7.10 Page 70

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

wezwani, a która ma swoje korzenie w głębi czułej miłości Boga, do-

ciera do nas poprzez miłość całkowitego poświęcenia się Chrystu-

sa i jest przekazywana ludzkości przez poświęcenie się dla innych

mężczyzn i kobiet. Powołanie nigdy nie jest ucieczką od niedogod-

nej rzeczywistości, postrzegane jako trudne lub rozczarowujące, nie

jest też wyborem, który miałby jako pierwszorzędny cel skuteczność

apostolską, lecz jest raczej drogą miłości, która prowadzi ku Miłości.

A z fundamentalnego doświadczenia miłości, która jest jedyną i wy-

łączną, wynika nowy sposób patrzenia na rzeczywistość i zmierzenia

się z nią. Serce oczyszczone przez oddanie się Bogu i przez Ducha

Świętego staje się zdolne do odczytania wewnętrznego piękna wszel-

kiego stworzenia oraz bezinteresownego umiłowania go. To miłosier-

dzie samego Boga, które opanowuje ludzkie serce i troszczy się o każ-

dy ból i niedostatek.

Droga Młodzieży, modlę się za was, aby również dzisiaj wielu z was

pozwoliło się pociągnąć, i mogło się zafascynować Bogiem, do tego

stopnia, aby poświęcić się całkowicie dla Niego. Jeśli poświęcicie się

na służbę Miłości, z pewnością nie zabraknie wam głębokich radości.

Są to radości wynikające z obfitości plonu, pochodzącego z zażyłości

z Bogiem i z trudu pracownika, który żyje jedynie dla sprawy Królestwa.

Modlę się także za moich umiłowanych synów, Salezjanów, aby mo-

gli przeżywać z radością i wiernością wielką przygodę duchowego

ojcostwa. Niech będą dla was kompetentnymi przewodnikami w po-

szukiwaniu sensu i wypracowaniu waszego planu życia; niech będą

prawdziwymi braćmi, którzy staną się waszymi towarzyszami drogi

i niech głoszą wam Słowo Boże, które daje życie, oświeca, pokrzepia

na żmudnej drodze. Słowo, które otwiera na modlitwę i zawiera ta-

jemny ogień, jaki nosimy w sercu. Bez tej kontemplacyjnej zdolności

nasze duchowe i apostolskie życie nie przetrwa. Drodzy Salezjanie,

bądźcie światłymi przewodnikami dla tych, którzy proszą o kierow-

nictwo duchowe i uczestniczą w życiu sakramentalnym i eklezjalnym;

bądźcie mądrymi i cierpliwymi nauczycielami dla tych, którzy decy-

dują się na poszukiwanie swojego powołania.

8 Pages 71-80

▲back to top

8.1 Page 71

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

Modlę się, szczególnie o to, aby Duch Święty wzbudził gorliwych

robotników, twórczych, zdolnych wyjść naprzeciw tym wszystkim

młodym ludziom, którzy dzisiaj nie uczestniczą już w życiu Kościo-

ła. Odnosi się to do młodzieży, która wolałaby na swojej drodze ku

gwieździe spotkać raczej Trzech Króli aniżeli uczonych w Piśmie

z Jerozolimy; do tej młodzieży, która jeszcze nie pyta nas, w co należy

wierzyć, lecz raczej, co znaczy wierzyć. Mając to wszystko na uwadze,

należy stwierdzić, że niezbędną jest prawdziwa zmiana perspektywy

duszpasterskiej.

Droga Młodzieży i umiłowani Salezjanie, oddajmy matczynej opie-

ce Maryi nasze życie jako powołanie i nasze posłannictwo wycho-

wawcze. Maryja była Tą, która poprzez nieustanne wsłuchiwanie się

w Słowo Boże, stała się uczniem Pana, w swoim sercu i życiu. Była

Tą, która odpowiedziała na wezwanie Boga przez całkowity, odważ-

ny i dobrowolny dar z siebie samej: «Oto ja służebnica Pańska». Od

Niej, niewiasty nowej, mistrzyni wiary i zachwytu, Rodzina Salezjań-

ska uczy się bycia uczniem Pana i „Matką”, która w miłości rodzi

i wychowuje młodzież do wspaniałomyślnego ofiarowania swojego

życia i do osiągnięcia jego pełni.

Turyn, 31 stycznia 2011

Oddany w Jezusie Chrystusie

8.2 Page 72

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.3. Mianowanie nowego Ekonoma Generalnego

Ksiądz Generał, w porozumieniu ze swoją Radą, w dniu

25 stycznia 2011 r. mianował na stanowisko Ekonoma Generalnego

współbrata koadiutora Jeana Paula Mullera, który zastąpi koadiu-

tora Claudio Marangio. Sam Ksiądz Generał, podając o tym oficjalną

wiadomość, sprecyzował, że „przyjął podanie ko. Claudio Marangio,

który zwrócił się z prośbą o zwolnienie go z pełnionych obowiązków

z powodu ciężkiego przemęczenia, które nastąpiło po czasie inten-

sywnej pracy, w której codziennie stawiał czoła problemom związa-

nym z poważną odpowiedzialnością”.

Jean Paul MULLER urodził się 13 października 1957 r.

w Grevenmacher, w Luksemburgu, i jest salezjaninem koadiutorem

od 16 sierpnia 1979 r. (data pierwszej profesji zakonnej złożonej

w nowicjacie w Jünkerath), należąc wówczas do Inspektorii Nie-

miec Północnych. Po zakończeniu okresu formacji początkowej zło-

żył profesję wieczystą w dniu 15 sierpnia 1984 r. Kolejno pracował

w salezjańskich domach w Bendorf (1984-1990), Köln (1991-1994),

Helenenberg (1995-2000), Köln (2000-2003), Bonn (2003-2011).

W 1990 r. został członkiem Rady inspektorialnej Inspektorii Niemiec

Północnych; pozostał nim także wtedy, kiedy obie Inspektorie Nie-

miec zostały połączone, pełniąc odpowiedzialne funkcje. Od 2001

r. współpracował jako ekspert w Komisji Sprawiedliwości i Spraw

Wewnętrznych Wspólnoty Europejskiej. W 2004 r. został wybrany

członkiem „Equipo de Dirección del Consejo Católico Alemán de

Misiones” (DKMR). Od 2005 r. odpowiadał za Prokurę w Bonn.

5.4. Nowi Inspektorzy

Zostają przytoczone (w porządku alfabetycznym) niektóre dane

Inspektorów, mianowanych przez Księdza Generała i jego Radę,

w trakcie sesji plenarnej grudzień 2010 – styczeń 2011.

8.3 Page 73

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

1. BARTOCHA Dariusz, Inspektor Inspektorii KRAKOWSKIEJ

Do kierowania Inspektorią pw. „Św. Jacka” z siedzibą w Krako-

wie (Polska) został mianowany ks. Dariusz BARTOCHA. Zastępuje

ks. Marka Chrzana, który w lipcu 2010 r. mianowany został Radcą

Regionalnym Regionu Europa Północna.

Dariusz Bartocha urodził się 6 marca 1965 r. w Kielcach, Dariusz

Bartocha. Swoją pierwszą profesję zakonną złożył w dniu 30 sierp-

nia 1986 r. w nowicjacie w Kopcu. Po złożeniu profesji wieczystej

(1 sierpnia 1992 r.) został wyświęcony na kapłana w Krakowie, dnia

11 czerwca 1994 r.

Po święceniach, od 1994 do 1998 roku pełnił posługę kapłańską

w domu w Kielcach; następnie został przeniesiony do domu w Kra-

kowie – Centrum Duszpasterstwa Młodzieżowego, gdzie był dyrek-

torem w sześcioleciu 2000-2006. W 1997 r. został członkiem Rady

Inspektorialnej. W czerwcu 2007 r. został mianowany Wikariuszem

inspektorialnym; funkcję tę sprawował aż do chwili mianowania go

na Inspektora.

2. CACIOLI Claudio Silvano, Inspektor Inspektorii LOMBARDO-

-EMILIANA (Włochy)

Ks. Claudio Silvano CACIOLI jest nowym Inspektorem Inspek-

torii „Św. Karola Boromeusza” z siedzibą w Mediolanie [Inspektoria

Lombardo-Emiliana]. Zastępuje on ks. Agostino Sosio.

Claudio Silvano Calcioli urodził się 8 lipca 1966 r. w Mediolanie

i jest salezjaninem od 8 września 1991 r., kiedy to złożył pierwszą

profesję zakonną, na zakończenie nowicjatu odbytego w Pinerolo.

Podążając regularną drogą formacji salezjańskiej, złożył profesję

wieczystą dnia 1 września 1997 r. i został wyświęcony na kapłana

dnia 19 czerwca 1999 r. w Mediolanie.

Po święceniach kolejno pracował w domach salezjańskich w Nave

(1997-1999), Sesto San Giovanni (1999-2001), Bolonii – Beata Ver-

gine di S. Luca (2001-2005). Od 2005 r. był dyrektorem wspólnoty

w Treviglio. W 2008 r. został członkiem Rady Inspektorialnej; powie-

rzono mu także funkcję Delegata ds. Wychowania i Kultury.

8.4 Page 74

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

3. CASEY Michael, Inspektor Inspektorii IRLANDII

Do kierowania Inspektorią Irlandzką pw. „Św. Patryka” – obejmu-

jącej Delegaturę Malty – Ksiądz Generał wraz ze swoją Radą miano-

wał ks. Michaela CASEY. Zastępuje on ks. Johna Horan.

Michael Casey urodził się 23 listopada 1959 r. w Ennis (Co. Cla-

re), Irlandia. Złożył pierwszą profesję salezjańską 8 września 1979 r.,

a profesję wieczystą 29 sierpnia 1985 r. Został wyświęcony na kapła-

na 10 czerwca 1988 r. w Ennis, swoim rodzinnym miasteczku.

Po święceniach pełnił swoją posługę kapłańską kolejno w nastę-

pujących domach Inspektorii Irlandzkiej: Maynooth (1988-1991),

Dublin - Don Bosco House (1991-1994), Dublin – Rinaldi House (od

1994 i potem) – jako dyrektor. W 1999 r. włączony został do Rady

Inspektorialnej, a w 2004 r. został mianowany Delegatem inspekto-

rialnym ds. Rodziny Salezjańskiej w Irlandii.

4. CHALISSERY George, Przełożony Wizytatorii ZMB

Ks. George CHALISSERY jest nowym Przełożonym Wizytatorii

ZAMBIA-MALAWI-ZIMBABWE-NAMIBIA (ZMB). Zastępuje on ks.

Józefa Czerwińskiego.

George Chalissery urodził się 23 grudnia 1952 r. w Edathuruthy

(Kerala, Indie). Jest salezjaninem od 24 maja 1970 r., kiedy to złożył

pierwszą profesje zakonną w nowicjacie w Yercaud. Profes wieczysty

od dnia 10 czerwca 1977, został wyświęcony na kapłana 3 stycznia

1981 r. w Rzymie, gdzie uzyskał Licencjat z Teologii na UPS.

Po powrocie do Indii został skierowany do studentatu „Kristu Jy-

oti College” w Bangalore, gdzie pozostał do 1991 r., kiedy to skiero-

wał prośbę o wyjazd do Afryki, na misje do Afryki Wschodniej, które

wówczas podlegały Inspektorii Irlandzkiej. Został przeznaczony do

Ośrodka Teologicznego w Nairobi (1991-1993), a w 1993 r. miano-

wany został dyrektorem w Iringa (Tanzania). Już po roku został z po-

wrotem wezwany do Nairobi, gdzie objął urząd dyrektora Studentatu

Teologicznego „Don Bosco-Utume”. Został także włączony do Rady

Inspektorialnej. W 1997 r. został mianowany Wikariuszem inspekto-

rialnym, a w 1999 r. – Przełożonym Inspektorii Afryki Wschodniej.

8.5 Page 75

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

Po zakończeniu posługi Inspektora został mianowany dyrektorem

w Mafinga – Seminarium (Tanzania), gdzie przebywał do 2008 r.,

kiedy to został przeniesiony, nadal jako dyrektor, do Moshi (Tanza-

nia). Teraz Ksiądz Generał wraz ze swoją Radą mianował go Przeło-

żonym Wizytatorii ZMB.

5. GRÜNNER Josef, Inspektor Inspektorii NIEMIECKIEJ

Ks. Josef GRÜNNER ponownie został mianowany Przełożonym

Inspektorii Niemieckiej „Św. Bonifacego” z siedzibą w Monachium.

Josef Grünner urodził się 26 września 1949 r. w Mötzing-Dengling

(Bawaria). Jest salezjaninem od 15 sierpnia 1968 r., kiedy to złożył

pierwszą profesję zakonną w nowicjacie w Jünkerath. Studia filozo-

ficzne i teologiczne odbył w Benediktbeuern, uzyskując bakalaureat

z Filozofii i z Teologii oraz Dyplom z Pedagogiki Społecznej. Profes

wieczysty od dnia 8 grudnia 1976 r., święcenia kapłańskie przyjął

w Benediktbeuern dnia 29 czerwca 1979 r.

Po święceniach kapłańskich przez wiele lat był członkiem „ekipy”

Centrum Studiów w Benediktbeuern. W 1994 r. został włączony do

Rady inspektorialnej, a w 1997 r. został mianowany Wikariuszem in-

spektorialnym Inspektorii Niemiec Południowych. Dnia 17 czerwca

2003 r. został mianowany Inspektorem tejże Inspektorii. Kiedy dwie

Inspektorie, Północna i Południowa, zostały połączone w jedną In-

spektorię Niemiecką, ks. Josef Grünner był Inspektorem tej Inspekto-

rii. Obecnie, Ksiądz Generał wraz ze swoją Radą, potwierdził go na

tym urzędzie.

6. HERNÁNDEZ VILLALOBOS Alejandro, Inspektor Inspektorii

AMERYKI ŚRODKOWEJ

Do kierowania Inspektorią „Divin Salvatore” Ameryki Środkowej

został mianowany ks. Alejandro HERNÁNDEZ VILLALOBOS. Za-

stępuje on ks. Luisa Corrala Prieto.

Alejandro Hernández, urodzony 12 stycznia 1958 r. w San José,

w Costa Rica, złożył pierwszą profesję zakonną jako salezjanin dnia

15 stycznia 1976 r., profesję wieczystą dnia 13 września 1982 r.,

8.6 Page 76

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

a został wyświęcony na kapłana 15 sierpnia 1985 r. w Mieście Gwatemala.

Po święceniach pracował przez sześć lat (1985-1991) w Soyapan-

go (Salwador), potem przez dziesięć lat (1992-2002) w Gwatemali-

-Teologat. Następnie był w Santa Tecla - Szkoła, gdzie pełnił funkcję

dyrektora (2002-2005), a od 2005 r. dyrektora Domu inspektorial-

nego w Mieście Gwatemala. W 2003 r. został włączony do Rady in-

spektorialnej, a w 2005 r. został mianowany Wikariuszem inspekto-

rialnym. Następnie zostały mu powierzone także funkcje Delegata ds.

Formacji i ds. Rodziny Salezjańskiej.

7. JOHNSON Albert, Inspektor Inspektorii TIRUCHY (Indie)

Ks. Albert JOHNSON jest nowym Inspektorem Inspektorii „Ma-

donny Uzdrowicielki z Velankanni” z siedzibą w Tiruchy (Indie). Za-

stępuje on ks. Amalraj Susai.

Albert Johnson urodził się dnia 7 listopada 1965 r. w Sivagan-

gai-Ramnad, Tamil Nadu, Indie. Złożył pierwszą profesję zakonną

jako salezjanin dnia 24 maja 1984 r., a profesję wieczystą dnia 24

maja 1992 r. W dniu 29 grudnia 1995 r. został wyświęcony na kapłana

w Madrasie.

Po święceniach i ukończonych studiach w Bangalore w “Kri-

stu Jyoti College” pracował przez pięć lat (1997-2002) jako eko-

nom w domu w Madrasie - Basin Bridge. Następnie był dyrektorem

w różnych dziełach: Lalgudi (2002-2003), Kuthenkuli (2003-2008),

Tiruchirapalli-Manikandam (2008-2009), Tiruchirapalli-Kallukuzhy

(siedziba inspektorialna) od 2009 r. W 2005 r. został włączony do

Rady Inspektorialnej, a w 2007 r. został mianowany Wikariuszem in-

spektorialnym, którą to funkcję pełnił do chwili mianowania go na

Inspektora. Od 2008 r. był również Delegatem inspektorialnym ds.

Duszpasterstwa Młodzieżowego.

8. LÓPEZ ROMERO Cristóbal, Inspektor Inspektorii BOLIWIJSKIEJ

Po ks. Juan Pablo Cabala, na urząd Przełożonego Inspektorii

Boliwijskiej „Madonna z Copacabana” został powołany ks. Cristóbal

LÓPEZ ROMERO.

8.7 Page 77

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

Cristóbal López R., urodzony w Vélez Rubio (Almeria, Hisz-

pania) 19 maja 1952, złożył pierwszą profesję zakonną 16 sierpnia

1968 r., a wieczystą 2 sierpnia 1974 r. Został wyświęcony na kapłana

w Barcelonie 19 maja 1979 r.

W 1984 r. wyjeżdża jako misjonarz do Paragwaju. Członek Rady

Inspektorialnej od 1987 r., był zaangażowany na różnych polach

(m.in. jako Delegat inspektorialny ds. Duszpasterstwa Młodzieżowe-

go i dyrektor Biuletynu Salezajańskiego, wydania paragwajskiego).

W 1994 r. został mianowany Inspektorem Inspektorii Paragwajskiej

(por. DRG 350); urząd ten pełnił do roku 2000. Przez pewien czas był

Przewodniczącym Konferencji Zakonnej Paragwaju (CONFERPAR).

Po zakończeniu posługi Inspektora w Paragwaju w 2003 r. udał się

do Maroka, do domu salezjańskiego w Kénitra (FRB), gdzie był dy-

rektorem wspólnoty i ośrodka kształcenia zawodowego JUK-SPEL.

W tym czasie był także członkiem Rady Kapłańskiej i Rady Diece-

zjalnej ds. Wychowania Katolickiego. Obecnie, Ksiądz Generał wraz

ze swoją Radą, powołał go na urząd Inspektora Inspektorii Boliwij-

skiej.

9. PEREIRA Artur Guilhermino, Inspektor Inspektorii

PORTUGALSKIEJ

Do kierowania Inspektorią Portugalską „Św. Antoniego” został

nominowany ks. Artur Guilhermino PEREIRA. Zastępuje on ks. João

de Brito Carvalho.

Artur Pereira, urodzony w Vale Frechoso (Vila Flor), Portugalia,

dnia 13 lutego 1955 r., jest salezjaninem od 6 października 1975 r.,

kiedy to złożył pierwsza profesje zakonną. Profes wieczysty od 15

kwietnia 1981 r., został wyświęcony na kapłana w Lizbonie w dniu

24 lipca 1983 r. Uzyskał magisterium z Teologii na Katolickim Uni-

wersytecie w Lizbonie, na tym samym Uniwersytecie uzyskał także

magisterium z Nauk Wychowania.

Po święceniach pełnił posługę kapłańską w różnych dziełach

salezjańskich, wykonując różne odpowiedzialne funkcje. Po dwóch

latach pobytu w Manique (1984-1986), od 1986 do 1995 r. pracował

8.8 Page 78

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

w domu w Mirandela. Następnie, od 1995 do 2001 roku, był dyrek-

torem w domu w Lizbonie - Oficinas de S. José. Potem z powrotem

przeniesiony do Manique, gdzie był najpierw wikariuszem, a potem

dyrektorem; spędził później trzy lata (2005-2008) w Lizbonie – Casa

Dom Bosco. W 1991 r. został włączony do Rady Inspektorialnej,

a w 2005 r. został mianowany Wikariuszem ks. Inspektora, pełniąc

jednocześnie funkcję dyrektora Domu inspektorialnego, Delegata

ds. Rodziny Salezjańskiej i koordynatora szkół na poziomie Inspektorii.

10. PRASERT Somngam Paul, Inspektor Inspektorii TAJLANDZKIEJ

Ks. Paul Somngam PRASERT jest nowym Przełożonym Inspekto-

rii Tajlandzkiej „Św. Pawła”. Zastępuje on ks. John Bosco Thepharat

Pitisant.

Paul Somngam Prasert urodził się 25 kwietnia 1962 r. w Udon

Thani, w Tajlandii, w północno-wschodniej części kraju. Złożył

pierwszą profesję zakonną dnia 1 maja 1983 r. w nowicjacie w Sam-

pran, a wieczystą 23 marca 1990 r. Dnia 1 maja 1993 r. został wy-

święcony na kapłana w Banpong.

Po święceniach pełnił posługę kapłańską od 1993 do 1997 r.

w domu w Hat Yai. Od 1998 do 2007 r. był dyrektorem domu w Hua

Hin. Radca inspektorialny od 2001 r., w 2002 r. został mianowany

Wikariuszem inspektorialnym; był także Delegatem ds. Formacji. Od

2007 r. dyrektor wspólnoty i szkoły na placówce w Banpong - Sara-

sit. Obecnie Ksiądz Generał wraz ze swoją Radą powierzył mu urząd

Inspektora.

11. RAPHAEL Jayapalan, Inspektor Inspektorii CHENNAI

(MADRAS), Indie

Ks. Jayapalan RAPHAEL zastępuje ks. Swamikannu Stanislau-

sa w kierowaniu Inspektorią Madrasu (Chennai) pw. „Św. Tomasza

Apostoła” w Indiach.

Jayapalan Raphael urodził się 9 września 1958 r. w Kallery, Tamil

Nadu, Indie, i jest salezjaninem od 24 maja 1977 r., kiedy to złożył

pierwszą profesję zakonną w nowicjacie w Yercaud. W dniu 24 maja

8.9 Page 79

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

1984 r. złożył śluby wieczyste, a 27 grudnia 1987 r. został wyświęco-

ny na kapłana w Talleri, w swoim rodzinnym miasteczku.

Po święceniach od 1989 do 1992 był w Rzymie, aby kontynuować

swoje studia na UPS, uzyskując licencjat, a następnie doktorat z kate-

chetyki i duszpasterstwa młodzieżowego. Powróciwszy do Indii, od

1992 do 1998 był zaangażowany w domu inspektorialnym w Madra-

sie - Citadel. Po ponownym pobycie w Rzymie, we wspólnocie „Bł.

Michała Rua” na UPS, w celu dopełnienia studiów, od 2001 do 2004

r. pełnił funkcję dyrektora „Rinaldi Juniorate” w Madrasie, a następ-

nie (od 2004 do 2009 roku) domu „Poonamallee - Becchi” w tym sa-

mym mieście Madras. Od 2002 do 2008 był Radcą inspektorialnym.

Był bardzo ceniony za pracę jaką wykonywał na rzecz Konferencji

Episkopatu Indii i Krajowego Dyrektorium Katechetycznego.

12. TIPS Mark, Inspektor Inspektorii BEN (Belgia Północna

i Holandia)

Ksiądz Generał wraz ze swoją Radą mianował ks. Mark TIPS Prze-

łożonym Inspektorii „Św. Jana Berchmans” z siedzibą w Brukseli,

obejmującej Belgię i Holandię (BEN). Zastępuje on ks. Jozefa Claes.

Mark Tips urodził się 10 sierpnia 1950 r. w Hesselt, Limburg (Bel-

gia). Złożył pierwszą profesję zakonną 7 września 1969 r., profesję

wieczystą 1 maja 1975 r. Został wyświęcony na kapłana 18 lutego

1978 r. w domu w Oud-Heverlee.

Po święceniach wykonywał posługę kapłańską w licznych do-

mach i dziełach salezjańskich w Belgii, pełniąc różne odpowiedzialne

funcje, a wśród nich: funkcję dyrektora w kilku wspólnotach: Vrem-

de (1986-1991), Eeklo (1991-1994), Oud-Heverlee (1996-2000),

ponownie w Vremde (2001-2005). Radca inspektorialny od 1996 do

2000, w 2005 r. został nominowany Wikariuszem inspektorialnym,

podejmując również obowiązek Delegata inspektorialnego ds. Ro-

dziny Salezjańskiej, a następnie także ds. trudnej młodzieży. W roku

akademickim 2000-2001 przebywał w Rzymie, na UPS, uzyskując

Licencjat z Religioznawstwa. Następnie uzyskał także Dyplom z Pe-

dagogiki Społecznej.

8.10 Page 80

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.5. Nowi Biskupi Salezjańscy

1. HON TAI-FAI Savio, Sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji

Narodów

W dniu 23 grudnia 2010 r. Papież, Benedykt XVI mianował sale-

zjanina, ks. Savio HON TAI-FAI, Sekretarzem Kongregacji ds. Ewan-

gelizacji Narodów (“Propaganda Fide”), przydzielając mu jednocze-

śnie Siedzibę Tytularną Sila i nadając godność Arcybiskupa.

Savio Hon Tai-Fai, urodzony 21 października 1950 r. w Hong-

kongu, złożył pierwszą profesję zakonną, jako salezjanin, w dniu

15 sierpnia 1969 r. w Hongkongu, będącym częścią Inspektorii Chiń-

skiej, a profesję wieczystą 15 sierpnia 1975 r. Na Uniwersytecie

w Londynie uzyskał bakalaureat z Filozofii. Uczęszczał na studia teo-

logiczne w Rzymie, na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim, uzy-

skując Licencjat, a następnie (po święceniach) – Doktorat z Teologii.

Został wyświęcony na kapłana w Hongkongu w dniu 17 lipca 1982 r.

Po powrocie do Hongkongu został zaangażowany jako wykładowca

Teologii w „Salesian House of Studies”. Ponadto pełnił funkcję dy-

rektora domu w Hongkongu - St. Anthony w dwóch okresach (1989-

1991 i 1995-1998), a od 1998 do 2001 r. – „Salesian House of Stu-

dies”. W latach 1995 – 2001 pełnił funkcję Wikariusza inspektorial-

nego, a od 2001 do 2006 r. Przełożonego Inspektorii Chin. Od 1999 r.

jest Profesorem zwyczajnym na Papieskiej Akademii Teologicznej.

W 2004 r. Ojciec Święty nominował go, na okres pięciu lat, człon-

kiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a w 2009 r. przedłużył

jego członkostwo na drugie pięciolecie. Wśród bardziej znaczących

dokonań należy wymienić to, iż był odpowiedzialnym za tłumaczenie

na język chiński Katechizmu Kościoła Katolickiego.

Przyjął sakrę biskupią 5 lutego 2011 r. w Bazylice Św. Piotra przez

nałożenie rąk Jego Świątobliwości Benedykta XVI.

2. MORFINO Mauro Maria, SDB, Biskup Diecezji Alghero - Bosa

Dnia 31 stycznia 2011 r. Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej opu-

blikowało wiadomość o mianowaniu salezjanina, ks. Mauro Maria

9 Pages 81-90

▲back to top

9.1 Page 81

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

MORFINO, na Biskupa Diecezji Alghero - Bosa, na Sardynii, we

Włoszech. Dotąd kanonicznie przynależał do Salezjańskiego Okręgu

Włoch Środkowych.

Mauro Maria Morfino urodził się Arborea (prowincja Oristano,

Sardynia) 23 marca 1958 r. Jest salezjaninem od 12 września 1975

r., kiedy to złożył pierwszą profesję zakonną. Uczęszczał do szkoły

średniej w Arborea, w prowincji Oristano, i Konserwatorium Mu-

zycznego P. L. w Palestrinie, w prowincji Cagliari. Asystencję od-

był w Arborea i w Cagliari – Św. Paweł, rozpoczynając studia filo-

zoficzne na Papieskim Wydziale Teologicznym w Sardynii. Studia

teologiczne odbył w Cremisan, w Ziemi Świętej. Profes wieczysty od

25 września 1983 r., został wyświęcony na kapłana w Arborea w dniu

19 lipca 1986 r.

Następnie uzyskał Doktorat z Nauk Biblijnych: SBF - Jerozolima

10-10-1992. W tym samym dziesięcioleciu przebywał, w celach na-

ukowych, we Francji, Anglii i Niemczech oraz odbył podróże nauko-

we, związane przede wszystkim z archeologią Bliskiego Wschodu:

do Egiptu, Jordanii, Syrii, Libanu i Turcji. W Sardynii pełnił posługę

kapłańską w domach w Cagliari-Parafia i Cagliari-Instytut. Był tak-

że kierownikiem duchowym Papieskiego Seminarium Regionalnego

Sardynii, Profesorem języka hebrajskiego, egzegezy literatury pro-

rockiej, egzegezy literatury mądrościowej, wprowadzenia ogólnego

do Pisma Świętego i Wicedziekanem Papieskiego Wydziału Teolo-

gicznego na Sardynii.

Przyjął sakrę biskupią w Alghero w dniu 3 kwietnia 2011 r. przez

nałożenie rąk J.Em. Kard. Tarcisio Bertone, SDB, Sekretarza Stanu.

9.2 Page 82

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

5.6 Personel salezjański na dzień 31 grudnia 2010 r.

Insp. Ogółem Profesi czasowi Profesi wieczyści Ogółem Nowic. Ogółem

2009

profesi

2010

L S D P L S D P

AET 135 10 40 0 1 20 12 0 46 129 11 140

AFC 220 9 65 0 0 27 11 0 99 211 19 230

AFE 174 4 45 0 0 15 10 0 90 164 6 170

AFM 52 0 3 0 0 6 9 0 34 52 3

AFO 159 2 53 0 0 14 9 0 75 153 8 161

AFW 134 6 60 0 0 13 7 0 41 127 17 144

AGL 76 3 18 0 0 8 7 0 38 74 8

ANG 71 3 17 0 0 8 1 0 38 67 10

ATE 141 6 32 0 0 8 11 0 65 122 10 132

ANT 173 2 24 0 0 14 5 0 120 165 8 173

ARN 212 6 22 0 0 24 9 0 137 198 6 204

ARS 259 4 7 0 0 33 7 0 206 257 4 261

AUL 107 3 6 0 0 12 1 0 77 99 6 105

AUS 77 0 6 0 0 5 0 0 67 78 0

BEN 207 0 4 0 0 31 1 1 167 204 0 204

BOL 167 3 36 0 0 16 9 0 94 158 5 163

BBH 155 4 20 0 0 22 0 0 89 135 3 138

BCG 155 10 23 0 0 19 7 0 87 146 2 148

BMA 99 3 23 0 0 10 3 0 51 90 3

BPA 106 4 13 0 0 9 4 0 72 102 1 103

BRE 113 2 24 0 0 13 3 0 62 104 4 108

BSP 155 5 23 0 0 15 1 0 100 144 2 146

CAM 206 3 23 0 0 24 3 0 140 193 0 193

CEP 161 0 6 0 0 11 4 1 136 158 0 158

CIL 186 1 25 0 0 13 5 0 132 176 0 176

CIN 112 1 6 0 0 26 4 1 73 111 2 113

COB 165 2 28 0 1 13 5 0 105 154 6 160

COM 156 4 26 0 0 16 10 0 97 152 10 162

CRO 88 1 14 0 0 2 3 0 64 84 2

ECU 191 3 16 0 0 14 7 0 135 175 7 182

EST 106 1 18 0 0 1 6 0 75 101 9 110

9.3 Page 83

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

FIN 214 1 30 0 0 15 4 0 159 209 2 211

FIS 104 5 20 0 0 8 3 0 68 104 4 108

FRB 255 1 8 0 0 34 2 0 192 237 0 237

GBR 87 1 3 0 0 6 0 0 72 82 0

GER 326 4 4 0 0 67 1 2 232 310 1 311

GIA 114 0 7 0 0 14 2 0 85 108 2 110

HAI 64 1 14 0 0 2 4 0 42 63 5

INB 217 1 52 0 0 10 14 0 134 211 13 224

INC 243 2 53 0 0 17 6 0 153 231 10 241

IND 230 2 44 0 0 6 14 0 155 221 13 234

ING 432 14 102 0 0 28 48 0 216 408 26 434

INH 186 1 50 0 0 5 12 0 112 180 11 191

INK 346 2 89 0 0 8 28 0 204 331 9 340

INM 364 5 80 0 0 16 15 0 227 343 15 358

INN 175 4 46 0 0 15 14 0 92 171 9 180

INP 103 0 28 0 0 7 5 0 58 98 2 100

INT 213 0 75 0 0 7 20 0 97 199 18 217

IRL 91 0 4 0 0 7 2 0 75 88 2

ICC 548 3 31 0 0 73 21 2 389 519 1 520

ICP 539 1 11 0 0 131 8 2 382 535 2 537

ILE 347 1 21 0 0 42 9 0 241 314 7 321

IME 246 0 17 0 1 27 7 0 187 239 2 241

INE 409 6 20 0 0 80 3 1 288 398 2 400

ISI 245 0 10 0 0 18 2 1 197 228 2 230

ITM 176 22 54 0 0 10 13 1 64 164 27 191

KOR 122 4 28 0 0 20 9 0 60 121 4 125

LKC 63 0 18 0 0 3 4 0 37 62 3 65

MDG 94 3 28 0 0 6 6 0 48 91 8 99

MEG 196 2 21 0 0 13 1 0 153 190 5 195

MEM 172 4 21 0 0 11 11 1 112 160 3 163

MOR 100 1

9 0 1 9 2 0 85 107 0 107

MOZ 57 3 13 0 0 5 3 0 32 56 6 62

MYM 76 5 35 0 0 1 5 0 25 71 4 75

PAR 97 5 17 0 0 4 2 0 63 91 1 92

PER 154 4 42 0 0 8 6 0 90 150 5 155

PLE 267 1 13 0 0 14 2 0 234 264 7 271

9.4 Page 84

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

Insp. Ogółem Profesi czasowi Profesi wieczyści Ogółem Nowic. Ogółem

2009

profesi

2010

L S D P L S D P

PLN 289 0 31 0 0 6 7 0 240 284 5 289

PLO 207 1 28 0 0 2 4 0 162 197 8 205

PLS 215 0 16 0 0 7 5 0 183 211 5 216

POR 109 0

1 0 0 26 1 1 73 102 0 102

SLK 218 5 13 0 0 12 14 1 168 213 5 218

SLO 103 0

5 0 0 7 2 0 87 101 1 102

SBA 163 0

1 0 0 26 0 1 134 162 0 162

SBI 180 0

1 0 0 46 5 1 120 173 0 173

SLE 204 2

0 0 0 65 0 0 136 203 0 203

SMA 276 0

4 0 0 67 9 0 192 272 0 272

SSE 218 1

8 0 0 23 6 0 170 208 1 209

SVA 149 0

4 0 0 22 7 1 110 144 0 144

SUE 184 1

8 0 0 32 2 0 132 175 4 179

SUO 102 0

4 0 0 20 1 0 71 96 1 97

THA 89 2

8 0 0 12 5 0 64 91 0 91

UNG 41 0

1 0 0 2 8 0 27 38 1 39

URU 103 1

5 0 0 7 3 0 83 99 1 100

VEN 204 3 31 0 0 15 4 0 143 196 4 200

VIE 294 19 79 0 0 26 35 0 112 271 38 309

ZMB 84 2 27 0 0 6 2 0 39 76 4 80

UPS 129 0

0 0 0 9 2 0 123 134 0 134

RMG 82 0

0 0 0 17 0 0 62 79 0 79

_______________________________________________________

Tot. 15833 251 2119 0 4 1664 604 18 10503 15162 481 15643

Ep. 119

119 (*)

TOT. 15952 251 2119 0 4 1664 604 18 10503 15281

15762

Uwaga (*) Na dzień 31 grudnia 2010 jest 119 Biskupów (nie jest wliczony

Savio Hon Tai-fai jeszcze nie konsekrowany).

** Kolumna D wskazuje Diakonów stałych.

9.5 Page 85

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

5.7 Zmarli współbracia (4 elenko 2010 i 1 elenko 2011)

„Wiara w Chrystusa Zmartwychwstałego podtrzymuje naszą nadzieję

i zachowuje żywą więź ze współbraćmi, którzy spoczywają w poko-

ju Pańskim. Oni poświęcili swoje życie w Zgromadzeniu, a wielu

cierpiało, aż do męczeństwa dla miłości Bożej... Pamięć o nich po-

budza nas do ciągłego pełnienia z wiernością naszego posłannictwa”

(Konst. 94).

Zmarli w roku 2010 - 4 elenko

Uwaga: Przedstawiamy 4 elenko zmarłych z 2010 r., sporządzone po

opublikowaniu DRG 409.

_______________________________________________________

__Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce śmierci

Data Wiek Insp.

P CESARIO Francesco Neapol (Włochy) 27-12-2010 84 IME

P DABROWSKI Arkadiusz Bydgoszcz (Polska) 21-12-2010 84 PLN

P FRACASSI Angelo

Civitanova Marche 21-12-2010 81 ICC

(Włochy)

P GOUGAIN Jean

Toulon (Francja) 22-12-2010 92 FRB

P GURGEL Raimundo Recife, PE (Brazylia) 30-10-2010 76 BRE

Benevides

Był Inspektorem przez 6 lat

P KERKETTA Elias

Maligaon, Guwahati 21-12-2010 79 ING

(Indie)

P NIETO TINJACA Jorge Medellín (Kolumbia) 30-12-2010 85 COM

Był Inspektorem przez 6 lat

P POULIN Hector

Brandon, FL (USA) 27-12-2010 78 SUE

L SERRANO GUZMÁN Rafael Sewilia (Hiszpania) 23-12-2010 76 SSE

P TOHILL Bernard

Hong Kong (Chiny) 21-12-2010 91 CIN

Był przez 7 lat Inspektorem, przez 6 lat Radcą Regionalnym i przez 12 lat Radcą

Generalnym ds. Misji

9.6 Page 86

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

_________________________________________________________________

__Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce śmierci

Data Wiek Insp.

P VÁSQUEZPACHECOAdán San José (Costa Rica) 29-12-2010 75 CAM

P WALSH James

Manchester

18-12-2010 92 GBR

(Wielka Brytania)

* * * Zmarli w roku 2010 - 1 elenko

_________________________________________________________________

__Tyt. Nazwisko i imię

Miejsce śmierci

Data Wiek Insp.

P ALESSANDRI Charles Béziers (Francja) 02-04-2011 88 FRB

P ALMEIDA GORDILLO Guayaquil (Ekwador) 07-04-2011 94 ECU

Jorge

L AMBROGIO Anthony St. Petersburg, FL (USA) 07-02-2011 76 SUE

P AMBROSIO Eduardo Belo Horizonte (Brazylia) 30-01-2011 80 BCG

Francisco

P APARICIO SERNA Gregorio Bilbao (Hiszpania) 24-03-2011 86 SBI

L ARIANO Giulio

Turyn

13-02-2011 88 ICP

P AYLWARD Terence

Manchester

23-01-2011 87 GBR

(Wielka Brytania)

P BERNARDI Umberto Turyn

18-01-2011 79 ICP

P BOLDETTI Alfonso

Rzym

09-04-2011 89 ICC

P BRICEÑO GUEDEZ Rogerio Medellín (Kolumbia) 12-01-2011 86 COM

P BURZIO Francesco Castelnuovo Don Bosco 19-03-2011 58 ICP

(Włochy)

P BUZZETTI Carlo

Lyon (Francja)

06-03-2011 67 FRB

P CAPRIOGLIO Arturo Turyn

17-03-2011 88 ICP

P CARBOGNO Bernabè Wenecja-Mestre (Włochy) 23-03-2011 83 INE

Corrado

L CASTELAIN Bernard Toulon (Francja)

25-02-2011 73 FRB

P CECCHINI Francesco Civitanova Marche Alta 01-03-2011 91 ILE

(Włochy)

P CHIARI Vittorio

Monza (Włochy)

11-02-2011 73 ILE

9.7 Page 87

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

P CHIOSSOGiacomoLodovicoTuryn

31-01-2011 88 SUE

E CORONADO CARO Jesús Bogotá (Kolumbia) 01-01-2011 92 –

María

Był przez 9 lat Prefektem Apostolskim w Ariari (Kolumbia), przez 8 lat Biskupem

Ordynariuszem Girardot (Kolumbia), przez 12 lat Biskupem Ordynariuszem Duitama-

Sogamoso (Kolumbia), przez 6 lat Biskupem emerytem

P CUADRA GONZÁLEZ Ourense (Hiszpania) 13-01-2011 79 SLE

Cayetano

P DE FERRARI Rolando Santiago del Cile 20-03-2011 83 CIL

L DE LA FUENTE Madryt (Hiszpania)

03-03-2011 79 SMA

MARTÍNEZ Gregorio

P De SOUZA Woldinei Junior Joaçaba, SC (Brazylia) 02-01-2011 29 BPA

P DELLA BIANCA Quinto Caracas (Wenezuela) 22-02-2011 96 VEN

L ESTÉBANEZ LLORENTE A Coruña (Hiszpania) 12-03-2011 69 SLE

Antonio

P FERNÁNDEZ MAQUIEIRA Fernando de la Mora 03-03-2011 80 PAR

Rafael

(Paragwaj)

P FERRETE CARRASCO Sewilia (Hiszpania) 02-03-2011 88 SSE

Antonio

P FILIPEC Václav

Uherské Hradištĕ 01-04-2011 91 CEP

(Rep. Czeska)

P FOGLIATTI Pierino

Córdoba (Argentyna) 10-02-2011 87 ARN

P GIRARDO Florentino San José (Costa Rica) 28-02-2011 91 CAM

P GRZESIAK Florian

Racibórz (Polska) 03-03-2011 87 PLS

P GUÉNÉ Claude

Toulon (Francja)

04-03-2011 77 FRB

P GUGGEMOS Michael Seeg - Aligau (Niemcy) 12-03-2011 79 GER

P GUTIÉRREZ LÓPEZ Medellín (Kolumbia) 15-01-2011 83 COM

Jesús Antonio

P GUZMÁN LUCERO

Medellín (Kolumbia) 20-03-2011 42 COM

Carlos Emilio

P HLINKA Anton

Trencin (Słowacja) 26-03-2011 84 SLK

P IZAKOVIC Jozef

Bratislava (Słowacja) 16-02-2011 87 SLK

P KAIGARULA Edwin Kiria-ini, Nyeri (Kenya) 14-03-2011 44 AFE

Rutatinisibwa

P LAGES António

Lorena (Brazylia) 08-02-2011 102 BSP

9.8 Page 88

▲back to top

DOKUMENTY RADY GENERALNEJ

L LAPUENTE ALCUBERRO Arévalo (Hiszpania) 20-03-2011 81 SMA

Ángel

P LEMEQUE Eliseu

Moatize, Tete (Mozambik) 07-04-2011 38 MOZ

P LEWANDOWSKI Kazimierz Szczecin (Polska) 25-03-2011 63 PLN

P LORENZO INYESTO Ángel León (Hiszpania) 01-04-2011 86 SLE

P MACARIO Lorenzo

Rzym

02-03-2011 76 UPS

P MAIORANA Aurelio Pedara (Włochy) 28-03-2011 96 ISI

P MANDIČ Marinko

Sta María Tlahuitoltepec 07-03-2011 84 MEM

(Mex)

P MARTELLA José Orlando Buenos Aires

23-01-2011 79 ARS

(Argentyna)

P MARTÍN NOTARIO Antonio Sewilia (Hiszpania) 13-02-2011 95 SSE

P McDONALD Alan Cedric Adelaide (Australia) 09-02-2011 92 AUL

P MED John

Imphal, Manipur (Indie) 25-01-2011 94 IND

Był Inspektorem przez 6 lat

L MINHOF Edmund

Jünkerath (Niemcy) 04-04-2011 79 GER

P MOLARO Teofilo

Turyn

24-01-2011 72 ICP

L NOCCHI Valentino

Rzym

04-01-2011 87 ICC

P NUGENT Francis Edward Turyn

20-01-2011 89 ICP

L ORIZIO Giovanni

Turyn

24-02-2011 94 ICP

L PANNEKEET Bruno Assel (Holandia)

19-02-2011 75 BEN

L PARANTHARA Joseph Kalkuta (Indie)

06-04-2011 79 INC

L PARDO RINCÓN

Bogotá (Kolumbia) 12-03-2011 84 COB

Ramón Josué

L PAYET Edmund

Toulon (Francja)

14-01-2011 86 FRB

L PEIRA Rocco

Turyn

15-01-2010 90 ICP

P PEREIRA Francisco Vendas Novas

14-03-2011 89 POR

António

(Portugalia)

P PETRY Ivo

Porto Alegre (Brazylia) 09-01-2011 78 BPA

L PRASCH Maximilian Amberg (Niemcy) 08-02-2011 82 GER

P PRZYBYLSKI Tadeusz Kraków (Polska)

23-01-2011 83 PLS

P RANSENIGO Pasquale Rzym

02-03-2011 78 ILE

P REGNAUT André

Caen (Francja)

06-01-2011 90 FRB

P RESENDE Francisco Belho Horizonte

14-01-2011 85 BBH

David

(Brazylia)

9.9 Page 89

▲back to top

DOKUMENTY I WIADOMOŚCI

P RIVADENEIRA José

P ROJAS ANDRADE

Rimsky Mario

P RYBIŃSKI Marek

P SIMIONATO Provino

P ŠIPKOVSKÝ Bernardin

P SPADONI Leo

P STEIGENBERGER

Johannes

L TIERNEY David

L VIGUIÉ Jean

P WAGNER Klemens

Sevilla Don Bosco

(Ekwador)

Santiago del Cile

01-03-2011 66

28-02-2011 54

Manouba (Tunezja) 18-02-2011 33

Turyn

08-04-2011 84

Ilava (Słowenia)

23-01-2011 87

Passirana di Rho, MI 18-01-2011 80

(Włochy)

Gmunden (Austria) 19-01-2011 82

St. Petersburg, FL (USA) 28-01-2011 93

Toulon (Francja)

10-01-2011 82

Daun (Niemcy)

27-03-2011 76

ECU

CIL

IRL/PLE

ICP

SLK

ILE

AUS

SUE

FRB

GER