Urodziłem się buddystą. Zostałem chrześcijaninem,
wolontariuszem misyjnym i salezjaninem.
Urodziłem się buddystą. Mając 23 lata zdecydowałem się poprosić
o chrzest. Przygotował mnie do tego sakramentu ks. Achille Loro
Piana, misjonarz salezjański, który pracował w Japonii od ponad 50
lat. Rok później w Tokio, w parafii salezjańskiej w Meguro,
otrzymałem sakrament bierzmowania.
W wieku 24 lat zacząłem pracować w Tokio z ludźmi bezdomnymi i zaburzonymi psychicznie. Pewnego dnia usłyszałem,
że jeden z bezdomnych trafił do szpitala. Był chory na raka. Pojechałem go odwiedzić, ale wcześniej wszedłem do
supermarketu, by kupić mu jakiś drobiazg. W pewnym momencie wydawało mi się, że słyszę jakiś głos, którego nigdy
wcześniej nie słyszałem. Był zupełnie inny niż wewnętrzny głos, jaki towarzyszył mi codziennie podczas modlitwy. Głos
powiedział: „Jedź do Afryki i zostań księdzem!” Ale jak? Nie miałem żadnych środków, aby udać się do Afryki.
Po roku znowu spotkałem ks. Achille Loro Piana. Nie widzieliśmy się siedem lat. Opowiedziałem mu o tamtym
zdarzeniu. Kilka miesięcy później poznałem przełożonego salezjanów z Sudanu, który akurat odwiedzał Japonię
i przedstawiłem mu moje pragnienie bycia wolontariuszem misyjnym.
W 2011 roku postanowiłem zostawić wszystko i pójść za Chrystusem. Była to najtrudniejsza decyzja w moim życiu.
Przed wyjazdem z Japonii musiałem zostawić ulubioną pracę i przekonać rodziców. Mama jest chrześcijanką. Płakała,
ale zaakceptowała mój wybór. Aby przekonać ojca, który jest ateistą, potrzebowałem dużo więcej czasu. Ostatecznie
się udało. Pojechałem do Wau w Sudanie Południowym, aby pracować jako wolontariusz wśród dzieci ulicy.
Postanowiłem zostać salezjaninem. W 2012 roku wstąpiłem do pre-nowicjatu prowincji AFE w Nairobi, w Kenii.
Nowicjat odbyłem w Morogoro, w Tanzanii. Tam, w 2014 roku złożyłem pierwsze śluby zakonne. Obecnie studiuję
filozofię i pedagogikę w post-nowicjacie w Moshi, w Tanzanii.
Latem 2015 roku pojechałem do Japonii po raz pierwszy jako kleryk salezjański. Podczas wakacji upewniłem się,
że moim powołaniem nie jest życie w zakonie kontemplacyjnym. Ale jestem powołany do bycia z ludźmi młodymi,
zwłaszcza tymi, którzy nie są kochani i akceptowani w naszym społeczeństwie. Bóg wzywa mnie do naśladowania
Chrystusa w Jego ubóstwie, pokorze i posłuszeństwie. Zrozumiałem, że muszę żyć w postawie coraz głębszej prostoty,
aby zrozumieć to, co Bóg nam dał.
Marzę, aby po zakończeniu mojej formacji w Delegaturze Sudanu (AFE) wyjechać na misje do kraju, gdzie nie ma
jeszcze salezjanów, np. do Somalii. Jeśli byłoby to zgodne z planem Bożym, chciałbym zostać męczennikiem jak biskup
Alojzy Versiglia i ks. Kalikst Caravario, aby być przykładem dla chrześcijan i niechrześcijan. Na razie jednak pragnę stać
się pokornym salezjaninem jak ks. Wincenty Cimatti.
Kleryk Chihiro Morito SDB
Japończyk, misjonarz w Sudanie
Świadectwo salezjańskiej świętości misyjnej
Ks. Pierluigi Cameroni, Postulator Generalny ds. Kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej
Wśród modlitw Błogosławionej s. Marii Romero Meneses (1902-1977), Córki Maryi
Wspomożycielki, znajdujemy też taką: „Mój Boże, zmień moje serce, uczyń je
nowym, ale pozostaw mi pamięć o mojej słabości i nędzy, abym była pokorna
i otwarta na nowe dary Twojego Miłosierdzia. Udziel mi, Boże, łaski pocieszania tych,
których spotkam na kalwaryjskiej drodze. Pozwól mi, Boże, być wyrazem Twojej
dobroci i miłosierdzia”.
Salezjańska Intencja Misyjna
Aby nasze oratoria i ośrodki młodzieżowe w Afryce i na Madagaskarze były
autentycznymi środowiskami pierwszej ewangelizacji.
W wielu miejscach tego rozległego regionu, jakim jest kontynent afrykański, oratoria
i ośrodki młodzieżowe często stają się pierwszym środowiskiem misyjnym. Wielu młodych
niechrześcijan i tych, którzy są jeszcze słabo zakorzenieni w wierze ma dzięki temu
możliwość kontaktu z wartościami chrześcijańskimi i z tymi, którzy idą za Jezusem. Tam
młodzi poznają życie inspirowane Ewangelią i uczą się budować nowe społeczeństwo
oparte na pokoju, sprawiedliwości i pojednaniu. Jest to w rzeczywistości droga wskazana
przez papieża Benedykta XVI w adhortacji posynodalnej „Africae munus” (2010).
