Biuletyn Salezjanskiej Informacji Misyjnej
Publikacja Dykasterium ds. Misji dla wspólnot salezjańskich i przyjaciół misji salezjańskich
Drodzy Bracia, drodzy Przyja-
ciele!
Ubogaceni treścią Wiązanki
2016 przeżywamy razem
misyjną przygodę w Duchu
Świętym. Przełożony Gene-
ralny ks. Àngel Fernández
Artime zaprosił nas w tym
roku, aby wychowywać siebie
i młodych do solidarności
z tymi, którzy cierpią, do
wyrzeczenia się swojego „ja”
i służby innym. Służby, która
czyni nas lepszymi, uwalnia
od egoizmu i nadaje sens
naszemu życiu. Podkreślił
również, jak ważna jest
akceptacja życia i pojmowa-
nie go w kategoriach daru.
Bardzo często u początków
powołania misyjnego jest
silne pragnienie bycia blisko
tych, którzy cierpią. Musimy
to proponować i praktyko-
wać. Pomyślmy tu o błogosła-
wionym ks. Alojzym Variara,
misjonarzu salezjańskim. Bóg
powołał go do posługi trędo-
watym w Agua de Dios
(Kolumbia), a także do
założenia, w oparciu o chary-
zmat Księdza Bosko, zgroma-
dzenia zakonnego solidarne-
go całkowicie z tymi, którzy
cierpią.
Niech ta przygoda w Duchu
trwa!
Ks. Guillermo Basańes SDB
Radca ds. Misji
PARAFIA: PRAWDZIWE POLE MISYJNE
Chociaż ksiądz Bosko w ciągu swojego życia przyjął siedem parafii, w których salezjanie
podjęli pracę duszpasterską, to zawsze był uważany za proboszcza biednych i opuszczo-
nych chłopców bez parafii. Nic więc dziwnego, że do niedawna posługa w parafiach nie
była postrzegana jako apostolat typowo salezjański. Tymczasem oratorium na Valdocco
było w rzeczywistości „parafią, która ewangelizuje”.
19. Kapituła Generalna uznała parafię za miejsce „szczególnej troski o młodzież” (19. KG,
IX, 3). Kapituła Generalna Specjalna w 1971 roku podkreśliła, że posługa parafialna jest
„prawdziwym apostolatem salezjańskim”, ponieważ daje nam szerokie możliwości
i sprzyjające warunki do realizacji naszej misji, zwłaszcza edukacji młodzieży najuboż-
szej i z niższych warstw społecznych (20. KG, 400-401). Zgodnie z art. 42 Konstytucji i art.
26 Regulaminów, wybór parafii był podyktowany szansą dotarcia do młodych i do klasy
robotniczej oraz pracy z nimi. Dlatego parafie podlegają pod Duszpasterstwo Młodzieżo-
we, a dokument „Punkt Odniesienia dla Salezjańskiego Duszpasterstwa Młodzieżowego”
włącza parafie i sanktuaria powierzone salezjanom do działań i dzieł Salezjańskiego Dusz-
pasterstwa Młodzieżowego (rozdz. VII). Funkcjonują one obok oratoriów-centrów
młodzieżowych, szkół i centrów kształcenia zawodowego, uczelni i ośrodków dla młodzie-
ży z grup ryzyka.
W dzisiejszym zglobalizowanym świecie kontekst parafialny uległ drastycznej zmianie.
Parafia – zarówno w mieście, na wsi czy w dżungli – stała się „sanktuarium, gdzie
spragnieni przychodzą i piją, by dalej kroczyć drogą. Jest ona centrum stałego misyjnego
posyłania” (Evangelii Gaudium, 28). W niej spotykają się nie tylko katolicy, ale także
„ludy nie znające jeszcze Ewangelii”, o których mowa w art. 30 Konstytucji. Są to ludzie
w różnym wieku, uchodźcy, imigranci, wyznawcy innych religii i ateiści.
Na terenie każdej parafii są nie tylko zaangażowani wierni, ale także tacy, dla których
wiara stała się rutyną lub zjawiskiem kulturowym. Uważają oni, że już wystarczająco
poznali Jezusa i są zadowoleni ze swojego życia chrześcijańskiego. Są też tacy, których
fundament wiary jest bardzo słaby, a zatem słaba jest także ich tożsamość chrześcijań-
ska. Ta grupa jest szczególnie narażona na porzucenie wiary w Jezusa Chrystusa lub prze-
żywanie jej bardzo powierzchownie, bez relacji ze wspólnotą wierzących, bez przyjmo-
wania sakramentów świętych i angażowania się w życie parafii. Są i tacy, którzy nie
słyszeli o Chrystusie, którzy szukają i wyczuwają Kogoś lub coś, ale nie potrafią tego
nazwać. Bywają też jednostki, których codzienne życie pozbawione jest jakiegokolwiek
sensu.
Parafia przekształca się coraz bardziej w prawdziwe pole misyjne. Istnieje tu pilna
potrzeba zwykłej działalności duszpasterskiej, misji ad gentes i nowej ewangelizacji, jak
to podkreślał w 1990 roku Jan Paweł II w Redemptoris missio (n.32-33).
Konieczne jest przemyślenie rzeczywistości naszych parafii salezjańskich, aby uczynić je
bardziej misyjnymi. Chodzi o to, aby każda parafia salezjańska przezwyciężyła stagnację
duszpasterską, która prowadzi do obojętności i miernoty, a zamiast tego odkryła na nowo
znaczenie i potrzebę pierwszego przepowiadania. Jest to klucz do nawrócenia duszpa-
sterskiego, które z kolei rodzi entuzjazm misyjny i przynosi radość ewangelizacji (Evange-
lii Gaudium, 79, 82-83).
Ks. Alfred Maravilla SDB
Sektor ds. Misji
