Z Listu św. Pawła Apostoła do Filipian

Fil 2, 6 - 11

⁶Jezus Chrystus istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem;
⁷lecz ogołocił samego siebie,

przyjąwszy postać sługi,

stawszy się podbnym do ludzi.
A w zewnętrzym przejawie uznany za człowieka,
⁸uniżył samego siebie
stawszy się posłusznym aż do śmierci
i to śmierci krzyżowej;
⁹Dlatego tez Bóg nad wsystko Go wywyższył
i darował mu imię
ponad wszelkie imię;
¹⁰Aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych;
¹¹i aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest Panem.

ku chwale Boga Ojca.

Artykuł 64

Nasz Zbawiciel zapewnił nas, że przyszedł na ziemie nie pot o, aby czynić wole własną, lecz wolę Ojca swego, który jest w niebie. Przez ślub posłuszeństwa oddajemy Bogu naszą wolę, i wypełniając powierzone nam posłannictwo, odnawiamy w Kościele i w Zgromadzeniu posłuszeństwo Chrystusa. Posłuszni Duchowi Świętemu i uważni na znaki, jakie On nam ukazuje poprzez zdarzenia, przyjmujemy Ewangelię za najwyższą regułę życia, Konstytucje za pewną drogę, a przełożonych i wspólnotę za codziennych wyrazicieli woli Bożej.

Artykuł 196

Naszą żywą regułą jest Jezus Chrystus, Zbawiciel zwiastowany w Ewangelii, który dzisiaj żyje w Kościele i w świecie. Jego obecność odkrywamy w Ksieza Bosko, który swoje życie poświęcił młodzieży. W odpowiedzi na niezwykłą miłość Chrystusa Pana, który wezwał nas po imieniu, i pod przewodnictwem Maryi, przyjmujemy Konstytucje, jako testament Księdza Bosko i księgę życia dla nas oraz rękojmię nadziei dla maluczkich i ubogich. Rozważamy je w świetle wiary i zobowiązujemy się je praktykować; są one dla nas, uczniów Chrystusa, drogą, która wiedzie do Miłości.

W homilii Dyrektor zachęca współbraci do kontemplacji posłuszeństwa Chrystusa, rozeznania własnych grzechów rozumianych jako nieposłuszeństwo wobec planu Bożej miłości i wzywania Ducha Świętego, aby z odnowiona wiernością kroczyć “drogą, która prowadzi do miłości”.

Krzyż Chrystusa jest chwalebnym drzewem, z którego wypływa nasze zbawienia. Krzyż umieszczamy pomiędzy dwiema świecami i okadzamy. W tym czasie wspólnota śpiewa odpowiednią pieśń.

Z księdzem Bosko w szkole Maryi, aby odnowić nasze “Oto jestem”

Schemat proponuje drogę, jaką wspólnota może przebyć podczas codziennej medytacji:

Niedziela 29 listopada: I niedziela Adwentu – Nieszpory i Adoracja Najświętszego Sakramentu.

Poniedziałek 30 listopada: Lectio divina na temat tajemnicy Zwiastowania I część.

Wtorek 1 grudnia: Lectio divina na temat tajemnicy Zwiastowania II część.

Środa 2 grudnia: Lectio divina na temat tajemnicy Zwiastowania III część.

Czwartek 3 grudnia: Medytacja “snu z dziewiątego roku życia” I część.

Piątek 4 grudnia: Medytacja “snu z dziewiątego roku życia” II część.

Sobota 5 grudnia: Każdy współbrat przeprowadza medytację, lub opisuje wspomnienia dotyczące początków swego powołania.

Niedziela 6 grudnia: II niedziela Adwentu – Nieszpory i Adoracja Najświętszego Sakramentu.

Poniedziałek 7 grudnia: Każdy współbrat skieruje, bądź napisze własną modlitwę do Księdza Bosko.

Przed dniem 18 grudnia, datą odnowienia profesji zakonnej przez wszystkich współbraci z całego Zgromadzenia, każda wspólnota zorganizuje spotkanie, w którym współbracia będą mogli opowiedzieć historię własnego powołania oraz wskażą na to, co najbardziej im pomogło w dochowaniu wierności własnemu powołaniu.

Poniedziałek 30 listopada

Lectio divina na temat Ewangelii o Zwiastowaniu - I część (Łk 1,26-28)

• Przywołanie obecności Ducha Świętego.

• Lektura tekstu.

²⁶W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, ²⁷do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. ²⁸Anioł wszedł do Niej i rzekł: “Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą”.

• Krótkie wskazówki dla lectio.

• Wizyta anioła u Maryi przywołuje Boże odwiedziny różnych kobiet opisane w Starym Testamencie: Sara, matka Izaaka (Rdz 18,9-15), Anna, matka Samuela (1 Sam 1,9-18), matka Samsona (Sdz 13,2-5). Wszystkim zostało zwiastowane narodzenie syna wraz z ważną misją w realizacji planu Bożego.

• Opowiadanie ewangeliczne rozpoczyna się od stwierdzenia: “W szóstym miesiącu”. Jest to szósty miesiąc ciąży Elżbiety. Konkretna potrzeba Elżbiety wspominana na początku (Łk 1,26) i na końcu odwiedzin anioła (Łk 1,36.39), jest tłem całego zdarzenia. Powołanie Maryi umiejscawia się w spotkaniu pomiędzy wiekuistym planem Bożym względem ludzkości a konkretną historią niewielkiego rodzinnego świata, do którego Ona należy; w spotkaniu niewyobrażalnego powołania do Boskiego Macierzyństwa oraz pokornego wezwania do posługi starszej krewnej.

• “Bądź pozdrowiona”: słowa anioła są nie tylko pozdrowieniem, ale od samego początku są wezwaniem do radości, która podejmuje na nowo i doprowadza do wypełnienia liczne sformułowania Starego Testamentu: “Nie lękaj się ziemio! Raduj się i wesel, bo wielkie rzeczy uczynił Pan...” (Jl 2,21-23); “Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem!” (So 3,14); “Ciesz się i raduj, Córo Syjonu, bo już idę i zamieszkam pośród ciebie – wyrocznia Pana” (Za 2,14). Maryja jest Córą Syjonu, która przyjmuje zwiastowanie mesjańskiej radości, radosną wiadomość, która ma się spełnić wraz z przyjściem Boga do nas.

• “Łaski pełna”: jest to nowe imię dane Maryi, imię, które odkrywa jej głęboką osobowość i powołanie. Maryja jest pełna Bożego błogosławieństwa, jej wolna wola jest całkowicie i niewzruszenie w zgodzie z Bożą tajemnicą. Wczytując się w to stwierdzenie w perspektywie uroczystości Niepokalanego Poczęcia, widzimy wypełnienie się w Maryi znaku kobiety, która miażdży głowę węża (Rdz 3,15) oraz antycypację Kościoła, czystej małżonki bez skazy (Ef 5,26), w której każdy ochrzczony jest wezwany do świętego i niepokalanego życia w miłości (Ef 1,4).

• “Pan z Tobą”. Podobne słowa zostały wypowiedziane także do Mojżesza (Wj 3,12), do Jeremiasza (Jr 1,8), do Gedeona (Sdz 6,12) i do innych ludzi wybranych przez Boga do wypełnienia szczególnego posłannictwa. Boża obecność w życiu powołanego jest podstawowym środkiem, na który wezwany może liczyć. W przypadku Maryi ta Boża obecność przybierze formę nieskończonej tajemnicy Wcielenia, przez którą Syn Boży będzie synem Maryi.

• Meditatio.

• Oratio.

Wtorek 1 grudnia

Lectio divina na temat Ewangelii o Zwiastowaniu - II część (Łk 1,29-33)

• Przywołanie obecności Ducha Świętego.

• Lektura tekstu.

²⁹Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. ³⁰Lecz anioł rzekł do Niej: “Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. ³¹Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. ³²Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. ³³Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

• Krótkie wskazówki dla lectio.

• “Ona zmieszała się”. Jest to zmieszanie, którego człowiek doświadcza w spotkaniu z Bogiem, z Jego drogami, które nie są naszymi drogami; z Jego myślami, które nie są naszymi myślami. Rozpoczyna się dla Maryi odczucie konieczności poddania się Boskiej inicjatywie, konieczności przyjęcia nieprzewidzianej propozycji; rozpoczyna się dla Maryi czas próby wiary, który będzie musiała przeżyć jako pierwsza i głębiej niż każdy inny wierzący w swojej duchowej pielgrzymce aż do ciemnej nocy Golgoty.

• “Oto poczniesz i porodzisz Syna”. Wersety 30-33 są najważniejszym punktem tego fragmentu, erupcją zwiastowania, objawieniem się Bożego daru, Jego wszechmocności, która działa w ludzkiej słabości. Słowa anioła są zainspirowane różnymi mesjańskimi fragmentami Starego Testamentu. Zostaje przypomniane tutaj w szczególności proroctwo Natana z 2 Sm 7,1n.: to nie Dawid będzie tym, który zbuduje dom (świątynię) Bogu, lecz to Bóg zbuduje dom (potomstwo) Dawidowi. Rozpoczynając od tej obietnicy, która przerasta postać Salomona bezpośredniego następcy Dawida, następują w Starym Testamencie różne proroctwa o Mesjaszu, synu Dawida (Iz 7,14; Mi 4,14; Ag 2,23), które wypełniają się w zwiastowaniu Maryi.

• “A Jego panowaniu nie będzie końca”: Syn zwiastowany Maryi zainauguruje Królestwo eschatologiczne i mesjańskie. Bogactwo tego wersetu ukazuje się w połączeniu z całością przepowiadania Jezusa o Królestwie Bożym oraz z tekstami Nowego Testamentu, które przedstawiają królewskość Chrystusa (np. J 12,13-15; 18,36-37).

• Meditatio.

• Oratio.

Środa 2 grudnia

Lectio divina na temat Ewangelii o Zwiastowaniu - III część (Łk 1,34-38)

• Przywołanie obecności Ducha Świętego.

• Lektura tekstu.

³⁴Na to Maryja rzekła do Anioła: “Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” ³⁵Anioł Jej odpowiedział: “Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. ³⁶A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. ³⁷Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. ³⁸Na to rzekła Maryja: “Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

• Krótkie wskazówki dla lectio.

• “Duch Święty zstąpi na Ciebie”. Poczęcie Jezusa jest wydarzeniem nowym, prymicją przyszłego nowego stworzenia uczynionego przez stwórczą potęgę Boga, która wychodzi naprzeciw niemożliwości poczęcia przez Maryję, ponieważ nie zna jeszcze męża (Łk 1,34). Cień, którym Najwyższy otacza Maryję odsyła do chmury, która w ciągu dnia prowadziła lud przez pustynię (Wj 13,22), która osłaniała górę Synaj objawiając Chwałę Boga przez sześć dni (Wj 19,16; 24,17). Jest to także znak opieki Boga, rozciągnięty nad sprawiedliwym, który przyzywa imienia Pańskiego i oddaje się w Jego ręce w czasie próby (Ps 17,8; 57,2; 140,8). W stworzeniu, Boży Duch unosił się nad wodami – znak potęgi stwórczej Bożego słowa (Rdz 1,2).

• “Oto ja służebnica Pańska”. W Maryjnym “Oto ja służebnica Pańska” rozbrzmiewa całkowite i bezwarunkowe “tak” wiary względem Boga, który mówi. “Błogosławiona ta, która uwierzyła”: tak Elżbieta będzie mogła pozdrowić Dziewicę, która swoim posłuszeństwem odmieniła nieposłuszeństwo Ewy. W swoim „Oto ja służebnica Pańska” rozbrzmiewają słowa Psalmu 40,6: “Oto przychodzę”, które List do Hebrajczyków wkłada przede wszystkim w usta Syna, w chwili Jego Wcielenia. „Oto ja” Maryi ukazuje tajemniczo powiązane z “Oto ja”, które przedwieczny Syn wypowiada w momencie przyjęcia człowieczeństwa. Maryja używa dla siebie tytułu służebnicy, niewolnicy Pańskiej. Ten tytuł u proroka Izajasza wskazuje na misję narodu, ale nie jako przywilej, tylko jako służbę względem innych narodów (Iz 42,1-9; 49,3-6). Nieco później, Jezus zdefiniuje swoją misję jako służbę: “Nie przyszedłem, żeby mi służono, lecz żeby służyć!” (Mt 20,28).

• Meditatio.

• Oratio.

Czwartek 3 grudnia

Medytacja na temat “snu z dziewiątego roku życia” - I część

• Przywołanie obecności Ducha Świętego.

• Lektura tekstu: Wspomnienia z Oratorium

W tym czasie miałem sen, który wycisnął piętno w mojej duszy na całe życie.

Wydawało mi się, że znajdowałem się w pobliżu rodzinnego domu, na rozległej polanie, gdzie bawiła się bardzo duża grupa chłopców. Jedni śmiali się, inni grali w różne gry i zabawy, a jeszcze inni przeklinali. Kiedy usłyszałem bluźnierstwa, rzuciłem się pomiędzy nich. Starałem się ich uciszyć używając słów i pięści.

W tym momencie ukazał mi się człowiek, ubrany majestatycznie. Biały płaszcz zakrywał całą jego osobę. Jego twarz była tak lśniąca, że nie mogłem na nią patrzeć. Wezwał mnie po imieniu i rozkazał mi stanąć na czele tych chłopców. I dodał:

- Będziesz musiał zdobyć ich przyjaźń dobrocią i miłością, a nie biciem. Przemawiaj do nich, tłumacz im, że grzech jest rzeczą złą, a przyjaźń z Bogiem jest drogocennym skarbem.

Zmieszany i wystraszony odpowiedziałem, że jestem tylko biednym i niewykształconym chłopcem, który nie potrafi rozmawiać o religii z takimi niezdyscyplinowanymi chłopcami.

W tym momencie chłopcy przerwali bójki, krzyki i bluźnierstwa i skupili się wszyscy wokół Tego, który do mnie mówił. Prawie bez zrozumienia sensu o czym mówiłem, zapytałem Go:

- Kim jesteś Panie, że rozkazujesz mi czynić rzeczy niemożliwe?

- Właśnie dlatego, że te rzeczy wydają ci się niemożliwe – odpowiedział – będziesz musiał uczynić je możliwymi dzięki posłuszeństwu i zdobywając wiedzę.

- W jaki sposób będę mógł zdobyć wiedzę?

- Dam ci Mistrzynię. Pod Jej przewodnictwem zdobywa się wiedzę, lecz bez Niej nawet ten, kto jest wykształcony staje się biednym nieukiem.

- Kim jesteś Panie?

- Jestem Synem Tej, którą twoja matka nauczyła cię pozdrawiać trzy razy dziennie.

- Mama powtarza mi zawsze, żebym nie rozmawiał z nikim, kogo nie znam, bez jej pozwolenia. Dlatego proszę mi powiedzieć swoje imię.

- O moje imię zapytaj moją matkę.

• Wskazówki dla osobistej medytacji.

• Zawołał mnie po imieniu i rozkazał mi stanąć na czele tych chłopców.

Czy zdaję sobie sprawę, że zostałem wezwany przez Chrystusa do tego szczególnego życia? Czy żyję w głębokiej wdzięczności za tę drogę do świętości, którą Bóg przygotował dla mnie? Czy oddaję mój czas i siły dla powołania salezjańskiego, które mi zostało powierzone?

• Właśnie dlatego, że rzeczy te wydają ci się niemożliwe – odpowiedział – będziesz musiał uczynić je możliwymi dzięki posłuszeństwu i zdobywając wiedzę.

Czy zdaję sobie sprawę, że aby żyć, odpowiedzieć na powołanie chrześcijańskie i zakonne mam potrzebę miłosiernej pomocy Boga? Czy rozmawiam z Przełożonym w uprzywilejowanym czasie na dialog dla własnego i wspólnotowego dobra? Czy jestem zaangażowany w zachowanie, rozwój i uaktualnienie moich kompetencji wychowawczych i duszpasterskich?

• Dam ci Mistrzynię. Pod Jej przewodnictwem zdobywa się wiedzę, lecz bez Niej nawet ten, kto jest wykształcony staje się biednym nieukiem.

Czy daję szczególne miejsce Matce Bożej w moim życiu apostoła salezjanina? Czy chętnie się modlę do Niej na Różańcu? Czy uciekam się z ufnością do Maryi Najświętszej, która czeka na mnie z sercem matki, aby formować we mnie Chrystusa?

Piątek 4 grudnia

Medytacja na temat “snu z dziewiątego roku życia” - II część

• Przywołanie obecności Ducha Świętego.

• Lektura tekstu: Wspomnienia z Oratorium

W tym momencie zobaczyłem obok Niego majestatyczną Panią, ubraną w płaszcz, który lśnił ze wszystkich stron, jakby w każdym miejscu znajdowała się błyszcząca gwiazda. Widząc, że cały czas byłem zmieszany, skinął na mnie, abym się zbliżył, wziął mnie za rękę i powiedział:

- Spójrz.

Patrzyłem i zauważyłem, że wszyscy chłopcy zniknęli. Na ich miejscu pojawiło się stado kozłów, psów, kotów, niedźwiedzi i różnych innych zwierząt. Majestatyczna Pani powiedziała do mnie:

- Oto twoje pole, oto gdzie będziesz musiał pracować. Wzrastaj w pokorę i siłę, a to co teraz stanie się z tymi zwierzętami, ty będziesz musiał uczynić z moimi dziećmi. Patrzyłem jeszcze i oto w miejsce groźnych zwierząt pojawiły się liczne potulne baranki, które skakały, biegały i radośnie beczały otaczając tajemniczego Pana i Panią. W tym momencie, we śnie, wybuchnąłem płaczem. Powiedziałem tej Pani, że nic nie rozumiem z tych wszystkich rzeczy. Położyła mi rękę na głowie i powiedziała mi:

- W swoim czasie wszystko zrozumiesz.

Kiedy tylko wypowiedziała te słowa jakiś hałas mnie obudził. I wszystko znikło.

Byłem zmieszany. Wydawało mi się, że bolą mnie jeszcze ręce od wymierzonych razów, i że piecze mnie jeszcze twarz od otrzymanych policzków.

• Wskazówki dla osobistej medytacji.

• Oto twoje pole, oto gdzie będziesz musiał pracować.

Czy miłość do młodzieży nadaje znaczenia całemu mojemu życiu? Czy jestem dla niej ojcem, bratem, przyjacielem? Czy praktykuję miłość wychowawczą i ducha salezjańskiego?

• Wzrastaj w pokorę i siłę, a to co teraz stanie się z tymi zwierzętami, ty będziesz musiał uczynić z moimi dziećmi.

Czy jestem uległy natchnieniom Ducha Świętego rozwijając dary jego łaski? Czy jestem pewien, że życie zakonne wymaga ode mnie ciągłej odnowy i nieustannego nawracania się? Czy moje życie jest zdominowane przez uczucia duszpasterskie i przez apostolską pasję?

• W swoim czasie wszystko zrozumiesz.

Czy żyję zawsze ukierunkowany na definitywny cel mojego życia? Czy Słowo Boże i Sakramenty są w centrum mojego życia duchowego? Czy mam ufność, że ziarno Królestwa Bożego rzucone w ziemię wydadzą owoce zbawienia?

Sobota 5 grudnia

Każdy współbrat, po medytacji o powołaniu Niepokalanej Dziewicy i o „powołaniowym” śnie księdza Bosko jest zaproszony do osobistej refleksji nad własnym odczuciem głosu Bożego, który wzywał go do życia salezjańskiego tak, aby przygotować się z intensywnością do przeżycia odnowienia ślubów zakonnych 18 grudnia. Można to uczynić przeprowadzając refleksję osobistą lub opisując wspomnienia własnego powołania: chwile, które oświeciły wybór, znaczące osoby, doświadczenia, które doprowadziły do podjęcia decyzji… Jesteśmy świadomi znaczenia jakie w Biblii ma “wspomnienie”, jako pokarm dla wiary.

PONIEDZIAŁEK 7 GRUDNIA

Każdy współbrat może sformułować, również w sposób pisemny, indywidualną modlitwę do Księdza Bosko, wyrażając osobistą wdzięczność za to, co otrzymał od Boga poprzez doświadczenie Fundatora.

18 GRUDNIA 2009

Celebracja 150 rocznicy założenia Zgromadzenia

Odnowienie ślubów zakonnych

Propozycja jubileuszowej celebracji Eucharystycznej z okazji 150 rocznicy założenia Zgromadzenia. Jeżeli uważa się za stosowne celebrację Liturgii Słowa, można użyć niżej zaproponowanych tekstów. Na pulpicie odpowiednio przygotowanym można wyłożyć Konstytucje wielkiego formatu.

Wprowadzenie:

18 grudnia 1859 w Turynie, w skromnym pokoiku, 17 młodzieńców wokół księdza Bosko. Zwyczajna chwila, która wyznacza początek naszego Zgromadzenia. Skromny początek historii ludzi wezwanych przez Pana, do kroczenia za księdzem Bosko, aby ofiarowali swe życie dla dobra młodzieży.

18 grudnia 1859. Historia 150 lat.

Historia ludzi świętych i męczenników, osób pokornych, ludzi obdarowanych szczególnymi darami, kreatywności apostolskiej, entuzjazmu, serca pasterskiego, radości, łez, trudu i wielkich radości.

Historia codziennej wierności, odważnego świadectwa, miłosierdzia, które rozgrzewa serce, otwiera na przyjazny uśmiech, pobudza umysł i rzuca na przedsięwzięcia coraz bardziej odważne, tak aby młodzież spotkała Tego, który jest Życiem i to Życiem w obfitości.

Historia ewangelicznej odwagi, serca, uśmiechu, pracowitych dłoni księdza Bosko, która dochodzi aż do naszych czasów.

Pamiętając z wdzięcznością o tylu współbraciach, których znaliśmy, ze zdziwieniem i radością także my odkrywamy, że jesteśmy bohaterami tej historii zbawienia.

Eucharystia. Dzień wdzięczności, prośby, obietnicy odnowionej wierności Bogu i księdzu Bosko.

Kolekta

Wszechmogący Ojcze

w oczekiwaniu na Chrystusa, który przybywa,

celebrujemy początek założenia naszego Zgromadzenia.

Ześlij na nas swoją łaskę, aby nasze serca zostały rozpalone

wiernością w naśladowaniu Chrystusa posłusznego, ubogiego i czystego

i życiem z radością ofiarowanym młodzieży.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa…

Czytanie z księgi proroka Jeremiasza (Jr 23,5-8)

„Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”. Dlatego oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – kiedy nie będą już mówić: „Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej”, lecz raczej: „Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył”, tak że będą mogli mieszkać w swej ziemi”.

Oto słowo Boże

Psalm Responsoryjny: PS 72 (71) 1-2.12-13.18-19

Refren: Pan Bóg wyzwala, z biedy ubogiego

Boże, przekaż Twój sąd Królowi,

a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.

Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie

i ubogimi według prawa.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,

i ubogiego, co nie ma opieki.

Zmiłuje się nad biednym i ubogim,

nędzarza ocali od śmierci.

Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela,

który sam czyni cuda.

Na wieki nich będzie błogosławione Jego imię,

a Jego chwała niech wypełni ziemię.

Śpiew przed Ewangelią:

Alleluja, Alleluja…

Panie, przewodniku twego narodu,

który dałeś Prawo Mojżeszowi na Górze Synaj,

przybądź i uwolnij nas swoją mocą.

Alleluja….

+ Słowa Ewangelii według świętego Mateusza: (Mt 1-18-24)

Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: „Bóg z nami”». Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

Oto słowo Pańskie

Homilia

Odnowienie ślubów i przyrzeczenia wierności

K. Wspominając moment założenia naszego Zgromadzenia, posłuchajmy słów protokołu z tej historycznej chwili, napisanego przez księdza Vittorio Alasonatti:

„Roku Pańskiego tysiąc osiemset pięćdziesiątego ósmego, osiemnastego grudnia – to jest protokół – w tym Oratorium św. Franciszka Salezego, w pokoju księdza Jana Bosko o godzinie 9 wieczorem zebrały się następujące osoby: ksiądz Alasonatti Vittorio, diakon Savio Angelo, subdiakon Rua Michele, klerycy: Cagliero Gioanni, Francesia Giovanni Battista, Provera Francesco, Ghivarello Carlo, Lazzero Giuseppe, Bonetti Gioanni, Anfossi Gioanni, Marcellino Luigi, Cerruti Francesco, Durando Celestino, Pettiva Secondo, Rovetto Antonio, Bongiovanni Cesare Giuseppe, młodzieniec Chiapale Luigi celem i z intencją zainicjowania i zachowania ducha prawdziwej miłości, którego domaga się Dzieło Oratoriów dla młodzieży opuszczonej i w niebezpieczeństwie, która w tych fatalnych czasach na tysiące sposobów jest zwodzona ze szkodą dla społeczeństwa i spychana w bezbożność i odrzucenie wiary. Spodobało się zatem, tymże zebranym, założyć Towarzystwo czy Zgromadzenie, które mając na uwadze wzajemną pomoc we własnym uświęceniu, zamierzałoby promować chwałę Bożą i zbawienie dusz, zwłaszcza tych najbardziej potrzebujących wykształcenia i edukacji. Przyjąwszy przez ogół zaproponowany projekt, po krótkiej modlitwie i wezwawszy światło Ducha Świętego, przeszli do wyboru członków, którzy mieliby stanowić kierownictwo Towarzystwa dla tego i nowych zgromadzeń [wspólnot czy domów], jeżeli spodoba się Bogu sprzyjać jego wzrostowi”. Po czym wszyscy zebrani jednomyślnie poprosili księdza Bosko, „inicjatora i organizatora” o „przyjęcie funkcji Przełożonego Generalnego”.

W jedności z Przełożonym Generalnym, następcą księdza Bosko, i z wszystkimi salezjanami na świecie w 150 lat od początku naszego Zgromadzenia, odnówmy przyrzeczenie wierności wezwaniu Pana do życia Konsekrowanego na służbę młodzieży.

Wszyscy:

Boże Ojcze,

Ty mnie konsekrowałeś dla Siebie w dniu Chrztu Świętego.

W odpowiedzi na miłość Jezusa Chrystusa Twojego Syna,

który mnie wzywa, abym wierniej Go naśladował

i wiedziony przez Ducha Świętego, który jest światłością i mocą,

ja, w pełni dobrowolnie ofiaruję się Tobie całkowicie

i zobowiązuję się oddać wszystkie swoje siły tym,

do których mnie poślesz,

zwłaszcza uboższej młodzieży,

żyć w Towarzystwie Salezjańskim

w braterskim zjednoczeniu ducha i działania,

i w ten sposób uczestniczyć w życiu i posłannictwie Twojego Kościoła.

Dlatego,

w obecności moich braci,

ślubuję żyć w posłuszeństwie, ubóstwie i czystości,

według drogi ewangelicznej wytyczonej w Konstytucjach salezjańskich.

Twoja łaska, Ojcze,

wstawiennictwo Najświętszej Maryi Wspomożycieli,

św. Józefa, św. Franciszka Salezego, św. Jana Bosko

oraz moi bracia salezjanie

niech mi codziennie towarzyszą i pomagają w dochowaniu wierności.

Amen

K. Złóżmy nasz podpis pod tekstem Konstytucji. To jest pieczęć naszego radosnego zobowiązania. Łaska Pana niech towarzysz i podtrzymuje nas w wierności.

W klimacie refleksji i modlitwy, każdy współbrat skalda podpis na ostatniej stronie księgi Konstytucji.

Modlitwa wiernych

K. Dzisiaj Zgromadzenie Salezjańskie wspomina swoje pierwsze kroki. Połączmy nasze głosy ze współbraćmi, zebranymi na całym świecie, aby wstawiać się u Boga naszego Ojca.

Módlmy się razem i powtarzajmy: Błogosław Panie, Twojemu ludowi.

-Ksiądz Bosko pokazał odważną wierność Papieżowi i przewodnikom Kościoła. Udziel Panie, mądrości i umiejętności rozeznawania pasterzom. Niech wierność następcy Piotra i naszym biskupom wzmocni świadectwo jedności Twojego Kościoła.

-Panie, Tobie zawierzamy Przełożonego Generalnego i jego Radę. Udziel im roztropności w zarządzaniu i wierności charyzmatowi Założyciela, aby mogli nas prowadzić do bycia uważnymi i odważnymi na rzecz młodych, w szczególności najbardziej ubogich.

-Panie, Ty uczyniłeś ze świętego Jana Bosko partnera władz cywilnych i politycznych tamtego czasu. Daj nam dzisiaj przyjąć naszą odpowiedzialność, abyśmy się stali głosem najsłabszych w społeczeństwie. Spraw, aby nasze zaangażowanie i nasza bliskość z biednymi, pobudzały tych, którzy nami rządzą, do większej uwagi na najbardziej potrzebujących.

-Panie, powierzamy Tobie młodzież, naszych pierwszych odbiorców. Ksiądz Bosko, wzruszony ich cierpieniem, zdecydował ofiarować im swoje życie aż do ostatniego tchnienia. Dzisiaj młodzi są nadal ofiarami różnych form przemocy i niesprawiedliwości. Obdarz ich odwagą wiary, nadziei i miłości, aby stawiali czoła trudnościom, które niesie życie.

-Wielu braci oddało swoje życie na służbę Chrystusowi w posłannictwie salezjańskim. Powierzamy Ci każdego z nich, aby wierność i radość zaangażowania była źródłem żyzności i jedności dla naszych wspólnot.

-Panie, Ty wzbudziłeś w pierwszym Oratorium św. Franciszka Salezego wielu wiernych i szczodrych współpracowników księdza Bosko. Powierzamy Ci wszystkie osoby, które dzisiaj współpracują z nami w posłannictwie salezjańskim. Spraw, aby zaangażowanie w służbę dla najuboższych stało się dla nich szkołą miłości i drogą do uświęcenia.

K. Panie, Ty dałeś nam księdza Bosko jako Ojca i Nauczyciela wielkiej rodziny apostolskiej. W tym dniu święta i działania łaski, spójrz na swoich synów zgromadzonych, aby odnowić wybór radykalnego naśladowania Jezusa, Twojego Syna. Utwierdź ich w wierności i entuzjazmie, aby byli, wśród młodzieży, hojnymi głosicielami Zmartwychwstałego Chrystusa.

Pozostałe teksty celebracji są własne z Liturgii z 18 grudnia

Dziękczynienie po Komunii

Wierzymy, że Towarzystwo św. Franciszka Salezego

powstało nie z samego zamysłu ludzkiego,

lecz z natchnienia Bożego. (Konst. 1)

Wierzymy, że Duch Święty powołał,

przy matczynym udziale Maryi, św. Jana Bosko,

aby współdziałać przy zbawieniu młodzieży.

Ukształtował w nim serce ojca i nauczyciela,

zdolnego do całkowitego poświęcenia się. (Konst. 1)

Aby to posłannictwo przedłużyć w czasie,

kierował nim w powołaniu do życia różnych grup apostolskich,

a pierwszą wśród nich jest nasze Towarzystwo. (Konst. 1)

Wierzymy, że każdy z nas jest powołany przez Boga,

aby należeć do Towarzystwa Salezjańskiego

i dlatego otrzymał od Niego osobiste dary. (Konst. 2)

Wierzymy, że nasze powołanie jest naznaczone

poprzez specjalny dar Boga,

szczególne umiłowanie biednych (Konst. 7)

Wierzymy, że profesja zakonna

jest znakiem spotkania miłości: Boga, który powołuje

i ucznia, który odpowiada,

oddając się całkowicie Jemu i braciom. (Konst. 23)

Wierzymy, że powołanie salezjańskie

stawia nas w sercu Kościoła

i całkowicie oddaje na służbę jego posłannictwa. (Konst. 6)

Wierzymy, że działanie Ducha Świętego jest dla nas

stałym źródłem łaski i wsparciem

w codziennej pracy nad wzrostem

w doskonałej miłości Boga i ludzi. (Konst. 25)

Wierzymy, że Maryja jest obecna wśród nas

i pełni nadal swoje posłannictwo Matki Kościoła

i Wspomożycielki Wiernych (Konst. 8).